ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ

H ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΟΥ ...ΠΑΠΠΟΥ!

     Αυτός ο παππούς πρέπει να είναι πολύ καταχθόνιος και εκδικητικός! Του αρέσει να κάθεται στο ημίφως και να παραμονεύει τα εγγονάκια του ακίνητος, αμίλητος και αθέατος, παραμονεύοντάς τα να τα ...σβερκώσει εξ απήνης κι απ΄ αυτό, κατά κανόνα κανείς δεν του ξεφεύγει. Mε την Χρυσή μας ο παππούς έχει βρεθεί πολλές φορές έκπληκτος να την παρακολουθεί να κλαίει με μαύρο δάκρυ ύστερα από κάθε πολύ καλή έως εξαιρετική της προσπάθεια και να του λέει "δεν ήμουν τόσο καλή όσο θα ήθελα" ενώ εκείνος να θέλει να την στριμώξει στο φούρνο ...μικροκυμάτων για την τελειομανία της η οποία την ταλαιπωρεί όσο τίποτε... Αλλά, ο παππούς, σήμερα πήρε την ...εκδίκησή του!

    Σήμερα, λοιπόν, ήταν το τρίτο μάθημα της νέας μας μαθήτριας Κατερίνας, ενός εκπληκτικού κοριτσιού το οποίο με πολύ αυτοπειθαρχημένο χαρακτήρα και γονιμότατη σκέψη, τη φορά αυτή δεν κατάφερε να εκτελέσει απλώς ένα ασκησιολόγιο της αρχαριότητός της αλλά προχώρησε στην ύλη διψήφιων μαθημάτων καταφέρνοντας και να τροχάσει χωρίς χέρια αλλά και να καλπάσει προς στιγμή με άψογο κάθισμα και αντιδράσεις.

     Ακολουθώντας την διδασκαλία της Χρυσής, η μικρή μας Κατερίνα και τι δεν έκανε σήμερα και θα χρειάζονταν εκτενές κείμενο για να τα συμπεριλάβουμε όλα.

     Σε κάποιο σημείο στο μάθημα συνέβαλε και ο, πανταχού παρών, τετράχρονος γιος της Χρυσής μας τον οποίο η Μητέρα του τοποθέτησε ως ..."ορθοστάτη" προκειμένου η έφιππη Κατερίνα να διαγράφει οκτάρια διευθύνσεως γύρω από την ακίνητη Χρυσή και τον, επίσης, ακίνητο, γιο της, κάτι που η Κατερίνα κατάφερε αξιοπρπέστατα, αν και πρωτόγνωρο γι αυτή και, οπωσδήποτε, δύσκολο.

     Γενικώς, η Κατερίνα όχι μόνον δεν υστέρησε σε οποιανδήποτε άσκηση της ζητήθηκε από την Χρυσή να εκτελέσει αλλά και ανταποκρίθηκε με ακρίβεια και ταχύτητα ...Ουσάρου!

     Και βεβαίως, το καταληκτικό ορθοστάδην της θεαματικό και τάχιστα εκτελεσμένο χωρίς αβεβαιότητες και παλινδρομήσεις που συχνά παρατηρούνται στους μαθητές, μέχρι να ανορθωθούν επάνω στον Ίππο.

     Τελειώνοντας λοιπόν, η Κατερίνα μας κι ενώ την πλησιάζαμε για να την συγχαρούμε για την άριστη επίδοσή της, την είδαμε να βάζει τα ...κλάματα και να ψελλίζει "Δεν ήμουν τόσο καλή όσο θα ήθελα!"

     Εμβρόντητοι όλοι, εμβρόντητος ο παππούς, εμβρόντητη και η Εκπαιδεύτριά της Χρυσή η οποία δεν μπορούσε να αρθρώσει κουβέντα. Και τότε ο παππούς κοίταξε την Χρυσή με ένα πονηρό χαμόγελο όλο νόημα... Και η Χρυσή ...έβαλε τα γέλια γιατί κατάλαβε, επιτέλους, ανακαλύπτοντας τον ...εαυτό της στον "καθρέπτη" του προσώπου της μικρής Κατερίνας και ω! της ικανοποιήσεως του ...εκδικητικού παππού που είχε δώσει στη Χρυσή να ...καταλάβει! Αλήθεια, πως μπορούμε να δώσουμε στα εγγόνια μας να καταλάβουν ότι είμαστε κοντά τους για να κρατάμε πάντα ενεργή τη σπίθα της δικής τους ευτυχίας παραμερίζοντας τις φυσικές ανασφάλειές τους;