ΑΠΟ ΤΟ "ΠΛΑΤΩΝΙΚΟ ΘΕΩΡΕΙΟ" ΜΑΣ

 ΑΠΟ ΤΟ "ΠΛΑΤΩΝΙΚΟ ΘΕΩΡΕΙΟ" ΜΑΣ 

     Είναι τεράστια η διαφορά να δημιουργείς Πολιτισμό σε μία χώρα όπου ο Πολιτισμός αποτελεί αναγνωρίσιμη συνιστώσα και σε μία άλλη όπου ο "πολιτισμός" εκλαμβάνεται μόνον ως ...κομματικός εν μέσω μιας απολίτιστης κοινωνίας! Είναι εντελώς διαφορετικό το να αναδεικνύεις Παραδόσεις σε μία χώρα όπως η Ουγγαρία η οποία τιμά εκπολιτιστές και σε μία χώρα(?) όπως η Ελλάδα(?) η οποία πισω-σπρώχνει "εκκοματιστές"! Κι εδώ έγκειται η διαφορά συλλογικής αποδοχής ενός έργου όπως η Έφιππη Τοξοβολία και οι έφιππες  πολεμικές τέχνες στην Ουγγαρία και στην Ελλάδα(?).

     Αυτά σκεφτόμουν όταν προ ημερών μία καλοπροαίρετη κυρία, στέλεχος μεγάλου πολιτιστικού Ιδρύματος προέτεινε την ανάδειξη του έργου των "Ελλήνων Κενταύρων" ενώ ο φίλτατος Περικλής Τελειορίδης μας διετύπωσε μιαν εξαιρετική πρόταση η οποία συνέπεσε και με την πρόταση της ευγενούς κυρίας...

     Όμως, μιλάμε για ένα εβραϊκό προτεκτοράτο που δεν προάγει Πολιτισμό αλλά "woke ατζέντα" καθ' υπόδειξη εκείνων που το εκμεταλλεύονται από πολλών χρόνων και εκ της ..."αφανείας" των εγκληματικών συμφερόντων τους. Για ένα προτεκτοράτο που διοικείται ώστε το ανθρώπινο περιεχόμενό του να παραμένει απαίδευτο και σε διαρκή σκοτία ώστε να είναι ευχείριστο, ένα προτεκτοράτο στο οποίο η αστεία "Ακαδημία" του, η οποία απέφυγε να ανακηρύξει ως Ακαδημαϊκό τον κορυφαίο Έλληνα Φιλόλογο της Ελλάδος Ιωάννη Συκουτρή, ανέδειξε ως "ακαδημαϊκούς" την αγράμματη κομμουνίστρια Έλενα Τσαουσέσκου την οποία εκτέλεσε ως κακούργα ο Ρουμανικός λαός και την αγράμματη κομμουνίστρια Λουντμίλα Ζίβκοβα η οποία πέθανε, ολόγυμνη, από κατάχρηση ναρκωτικών. Και, ευτυχώς που η σημερινή φαιδρή "Ακαδημία" απέφυγε την περαιτέρω γελοιοποίηση με την ανάδειξη και του ...Κώστα Ταχτσή ως ..."ακαδημαϊκού", όπως προετοιμάζονταν! 

     Τι χρείαν λόγου έχουμε, άλλωστε, όταν στο σημερινό προτεκτοράτο των γραικύλων η Ευρωπαϊκή Κομισιόν στέλνει αλλεπάλληλες εγκυκλίους προειδοποιώντας ότι οι κάτοικοί του βρίσκονται στον "πάτο" ως οι πλέον ανεκπαίδευτοι Ευρωπαίοι! Τι χρείαν λόγου έχουμε, όταν το ανώτατο πνευματικό(?) Ίδρυμα, το Οθώνειον Πανεπιστήμιο το οποίο για λόγους κομματικούς κι αυτό, παραχαράχθηκε σε "Καποδιστριακό" ώστε να μην θυμίζει τίποτε από την ιστορική πραγματικότητα του κομματικώς ...απαρέσκοντος ιδρυτή του Βασιλέως Όθωνος Α';

     Μιας κι αναφερθήκαμε στη βιομηχανία διπλωματούχων ...τούβλων - "Πανεπιστήμιο", αξίζει να ξεφυλλίσουμε ένα έντυπο ..."θέσφατο" που διδάσκεται στους ατυχείς φοιτητές του και δη στο Τμήμα των ..."Μουσών" του ίσως από το ...μούσι του Μαρξ ο οποίος κυριαρχεί στις ονειρώξεις των κομμουνιστών "διδασκόντων" του! Και, δειγματοληπτικώς, ας ...εγκύψουμε σε ένα κομματικό πόνημα κάποιας κ. Καίτης Ρωμανού η οποία με κύριο προσόν το κομματικό διαβατήριο του Κ.Κ.Ε. ...μπούκαρε απόκοντα στο επιτελείο του μετασοβιετικού "Καποδιστριακού" συγγράψασα το βαρύγδουπο πόνημα "Σκηνική Μουσική του Εικοστού Αιώνα" ώστε να μπορέσει να διαγράψει ευσχήμως την ουσία της Σκηνικής Μουσικής (Wagner, Verdi) της οποίας ο ιδεολογικός πυρήνας υπήρξε εντελώς διαφορετικός από εκείνον της woke μεταπολεμικής εποχής που προωθούν οι κομματικοί υποβολείς της κάθε κ. Καίτης! 

      Λαμβανομένου υπ΄ όψη ότι ως επίκεντρο της Σκηνικής Μουσικής παραμένει παγκοσμίως αναγνωρισμένη η Όπερα, στο περισπούδαστο "σύγγραμμα"  της κ. Καίτης και επί 232 σελίδων η Όπερα καταλαμβάνει (στο τέλος!) μόνον ...7 ουσιώδεις σελίδες και κάμποσες με παρτιτούρες! Έτσι, σε ...7 σελίδες οι φοιτητές του "Τμήματος Μουσικών Σπουδών" θα αποκτήσουν ...οπερική Παιδεία και θα κατανοήσουν αυτό το κορυφαίο μουσικό είδος. Και το πλέον αστείο, η κ. Καίτη μπαίνει κατευθείαν στο σοβιετικό "ψητό" που είναι και το εμφανές αντικείμενο του πόθου της, αποφεύγοντας κάθε αναφορά στον "ομφάλιο λώρο" της Όπερας του 20ού αιώνος με την καταγωγή της, πάντοτε για κομματικούς λόγους της συγγραφέως. Σημειωτέον δε, θα αποφύγουμε, για λόγους σοβαρότητος..., να κρίνουμε το "περιεχόμενο" του κειμένου αυτού του εντύπου, διερωτώμενοι εάν το συνέγραψε "χειρ τις ή πους τις"... αποφεύγοντας κάθε ...ομοφοβική τάση και "εκτυφλωμένοι" από την συγγραφική λάμψη ενός φωστήρος της ...τρισηλίου θεότητος! 

     Είναι κατανοητό το άχθος ψυχής ενός "πλασιέ woke ατζέντας" σε κάθε ...προστριβή του με την ιστορική πραγματικότητα και, δη, ενός τομέως όπως η Παιδεία και η Τέχνη, λόγος για τον οποίο η κ. Καίτη, στην περίπτωση της Όπερας, αποτάσσεται μετά ...βδελυγμίας τον Richard Wagner και βάζοντας σε ξένα χείλη την δική της μύχια ...εξομολόγηση, αποφαίνεται περί του κορυφαίου οπερικού συνθέτη όπως διαβάζουμε στο παραπάνω παράθεμα. 

     Και με οκτώ κακογραμμένες αράδες η κ. Καίτη "καθαρίζει" με τον ...ενοχλητικό Richard Wagner, όπως διαβάζουμε παραπάνω.

     Είναι βεβαίως αυτονόητη η αποστροφή της κ. Καίτης προς κάθε τι κομματικώς αρεστόν της, αλλά, δυστυχώς, εκ των πραγμάτων δεν προσφέρονται και πολλά προς κάλυψη του κενού όσων η εμβρίθειά της απορρίπτει, Έτσι, η κυρία αυτή επιστράτευσε "σοβιετόστροφους" ...ρεγιονισμούς, ...σουπρεματισμούς, ...κονστρουκτιβισμούς για να μας πει ότι η καθαρή συγκίνηση στη τέχνη (της) είναι να κρεμάσεις τη μασέλα σου μπροστά σε ένα τελάρο που δείχνει λεκέδες ή ένα μαύρο καρέ σε ένα άσπρο φόντο...

     Κάπως έτσι η κ. Καίτη υποχρεώνει τους φοιτητές της να "εισπνεύσουν"  την ανόητη όσο και κακαίσθητη σοβιετολαγνία της, μη παραλείποντας, ασφαλώς, να μας εξιστορήσει τον "σοσιαλιστικό ρεαλισμό" στην Σοβιετική Ένωση με την απαραίτητη αντιφασιστική "κορώνα" που αποτελεί πάσο εντάξεως σε μισθολογικές καταστάσεις επιλεκτικών "στρατεύσεων" κι ενώ εμείς αγωνιούσαμε να μάθουμε για την ...Όπερα, καταλήξαμε να την ακούσουμε να μας προτείνει προς ...διδακτικήν ακρόαση ένα εξάμβλωμα όπως αυτό που ακολουθεί με πρωταγωνίστρια την σύζυγο του ...Μάο Τσε Τούγκ:

     Kαταλαβαίνουμε, λοιπόν, το επίπεδο της "Παιδείας" μιας χώρας στης οποίας το "Πανεπιστήμιο" διδάσκονται οι παραπάνω αθλιότητες ως "Όπερα" και αφού η Όπερα είναι και το κορυφαίο είδος Μουσικής, δημιούργημα Μουσών, φανταζόμαστε σ΄ αυτή την χώρα τι "αντίληψη" επικρατεί περί "Παιδείας" και "¨Πολιτισμού" πριν επανέλθουμε στον αρχικό μας προβληματισμό περί της συλλογικής αποδοχής σοβαρών έργων όπως η Έφιππη Τοξοβολία και οι έφιππες πολεμικές τέχνες οι οποίες δεν περικλείουν και το ...κλέος της συζύγου του Μάο Τσε Τουγκ ή της κ. Καίτης...

     Ωστόσο, η όλη κατάσταση μας είναι λίαν ευχάριστη διότι φαιδρότερη δεν θα μπορούσε να υπάρξει, παρατηρώντας την αντιφασιστική δημοκρατία να αφανίζεται εν μέσω των ανομημάτων της, κυρίως, των πολιτιστικών ανομημάτων της για τα οποία καθίσταται αξία ...εμπτυσμού μαζύ με όλα τα δίποδα παραφερνάλιά της! Και, από το δικό μας "Πλατωνικό Θεωρείο" το δράμα της "πλατείας", με πάμπολλες κυρίες "Καίτες", αναδεικνύεται στην διασκεδαστικότερη κωμωδία!

ΦΕΡΤΕ ΠΙΣΩ ΤΟΝ ΛΟΧΙΑ ΣΤΗΝ ΕΡΤ

 ΦΕΡΤΕ ΠΙΣΩ ΤΟΝ ΛΟΧΙΑ ΣΤΗΝ ΕΡΤ

     O βασικός "πυλώνας" στηρίξεως της δημοκρατικής τυραννίας (Πλάτων: "Πολιτεία", βιβλ. η') είναι η αμάθεια και η παραπληροφόρηση δια των οποίων οι κοινωνίες παραμένουν στο σκότος ώστε να ανέχονται την τυραννικήν εξουσία! Είναι δε ευνόητος ο πρωταγωνιστικός ρόλος του "τύπου" ως βασικού υπομοχλίου  του δημοκρατικού σκοταδιστικού μηχανισμού που θέλει τις μάζες παραπληροφορημένες και συσκοτισμένες. Και μέσα από αυτή την δημαγωγική μεθόδευση δεν θα μπορούσε να μην "πρωταγωνιστεί" η κρατική Ραδι(κ)οφωνία και Τηλεόραση, η ΕΡΤ η οποία αναπαράγει το "ήθος" της δημοκρατικής εξουσίας της οποίας αποτελεί φερέφωνο με έναν εσμό χρυσοκανθάρων "δημοσιογράφων" των οποίων ο υπέρ-άψογος ...συνδικαλισμός έρχεται σε ευθεία αντίθεση με την ποιότητα του "έργου" τους και τούτο επιβεβαιώνει και το τελευταίο εξάμβλωμα με τον βαρύγδουπο τίτλο "Ο Μακιαβελισμός στην ψυχολογία των ανθρώπινων σχέσεων" το οποίο υπογράφει κάποια κυρία Έφη Ζέρβα.

Ο μεγάλος αναγεννησιακός Ιταλός, διπλωμάτης, φιλόσοφος και συγγραφέας Niccolò di Bernardo dei Machiavelli είναι πασίγνωστος στην πεπαιδευμένη Ευρώπη αλλά, όπως φαίνεται άγνωστος στην ...ΕΡΤ! Όμως, η άγνοια δεν φαίνεται να είναι ανασταλτικός παράγων για την σοβαρότητα της ΕΡΤ και των "δημοσιογράφων" της οι οποίοι αν και αγνοούν το ίδιο το όνομα της προσωπικότητος, ελαφρά τη καρδία, προχωρούν και στην ...φιλοσοφικήν ανάλυση του έργου της με αδίστακτες κοπτοραπτικές και απροκάλυπτα copy/paste τα οποία αποκαλύπτονται ήδη από τον απρόσεκτο τίτλο όπου διαβάζουμε ..."ton apokal;yptoyn". Έτσι η "αδίστακτη" κ. Έφη (Ζέρβα) αντί να αρκεσθεί, ως είθισται, σε αναπαραγωγές Δελτίων Τύπου του "Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου" με φρέσκα σενάρια των οποίων η σιωνιστική προπαγάνδα κατάφερε να εξεγείρει και τα "τέκνα της σιών" όπως την Shulamit Aloni και τον Gerard Menuhin, η εν λόγω κ. Έφη απετόλμησε να κολυμπήσει στα βαθιά νερά και να αναλύσει "Machiavelli" έχοντας πλήρη άγνοια και αυτού ακόμη του ονόματος, αλλά και της φυσιογνωμίας! Αντί, λοιπόν, η κ. Έφη να προτάξει την εικόνα του περί ου ο λόγος Niccolò di Bernardo dei Machiavelli ...ανεκάλυψε ένα άσχετο πορτρέτο, εκείνο του λογίου και πολεμιστή μισθοφόρου Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη εφευρίσκοντας ...διασταύρωση ανυπάρκτου προσώπου το οποίο βάπτισε... "Μαρούλο Μικέλε Μποτιτσέλι" συνεχίζοντας μία λεζάντα βρίθουσα ανοησιών ώστε να δικαιολογήσει την μισθοδοσία της όπως ακριβώς υποψιαζόμεθα ότι η κ. Έφη πράττει και στην υπόλοιπη "δημοσιογραφία" της τηρώντας τα κλαδικά της "ισχύοντα"!

Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης

του Sandro Botticelli

Αγαπητή κ. Έφη, είναι προφανές ότι μπερδέψατε "τις βούρτσες" και είναι καιρός να μάθετε ότι το συγκεκριμένο πορτρέτο παριστάνει τον Έλληνα αναγεννησιακό Μichael Tarchaniota Marullus (Μιχαήλ Μάρουλλο Ταρχανιώτη, ουδεμία σχέση έχοντα με τραχανάδες και μαρούλια, έτσι για να μη μπερδευτείτε όπως και με "τις βούρτσες") είναι φιλοτεχνημένο από τον Ιταλό, αναγεννησιακό πάντοτε, Alessandro di Mariano di Vanni Filipepi γνωστό και ως Sandro Botticelli κι ο ...φάντης με το ρετσινόλαδο, πιστέψτε μας, δεν ταυτίζεται ουδόλως με τον Niccolò di Bernardo dei Machiavelli όσο κι αν το κομματικό σας πασαπόρτι σας θέλει "δημοσιογράφο" στο κρατικομπούκωτο ERTNEWS. Kαι χωρίς καμία διάθεση να ασχοληθούμε με τα υπόλοιπα ...θέσφατα του άρθρου σας αγαπητή κ. Έφη (άλλωστε δεν θα θέλαμε να καταλήξουμε με ...δραμαμίνες!) θα σας προτείναμε να ενημερωθείτε ΕΔΩ περί του Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη (εάν βεβαίως αντέχετε ολίγην ανάγνωση) τον οποίον η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" μελέτησε επί χρόνια διότι δεν αποτελεί, απλώς, Ελληνικό αλλά παγκόσμιο πολιτιστικό "κεφάλαιο". Τέλος κι εσείς αγαπητή κ. Έφη κι όλοι οι κρατικοδίαιτοι της ΕΡΤ καλόν θα ήταν να απαντούσατε σε όλους εμάς τους ακουσίως πληρώνοντες τα "κόστη" σας, πώς ήταν δυνατόν η Κρατική Ραδιοφωνία και Τηλεόραση κάποτε, επί Στρατιωτικών Κυβερνήσεων, να διατηρούσε την σοβαρότητά της υπό την διοίκηση κάποιου άμισθου λοχία, ενώ, μεταποληστευτικώς να στιγματίζεται από παρουσιάσεις σαν την δική σας διευθυνόμενη από χρυσοπληρωμένα executives... ;

‎

Η ΛΑΘΟΣ ΣΥΡΑΓΩΓΗΣΗ

 Η ΛΑΘΟΣ ΣΥΡΑΓΩΓΗΣΗ

     Ο γνώστης της Ιππικής και δη της Ιππασίας, έχει πάντα κατά νου ότι η σωστή κίνηση του Ίππου χαρακτηρίζεται από  ρ υ θ μ ό, είτε αυτή η κίνηση είναι σε βάδην, είτε σε τροχάδην, είτε σε καλπασμό (βραχύ ή εκτενή).  Κάθε βηματισμός, για να παρέχει ευστάθεια στον Ίππο θα πρέπει να είναι ομαλώς χρονισμένος και, ανεξαρτήτως ταχύτητος, θα πρέπει να ακολουθεί την αρμονία του "tempo" του. Όλοι οι βηματισμοί του Ίππου θα πρέπει να διακρίνονται από την αρμονία και την σταθερότητα ρυθμού, χωρίς απότομες εξάρσεις ή υφέσεις, χωρίς διακυμάνσεις που επιφέρουν διαταραχή της ισορροπίας του ζώου. Και ποτέ δεν ξεχνάμε ότι η Ιππασία είναι "μουσική" με όλους τους κανόνες αρμονίας του αποτελέσματός της.

     Όλα τα παραπάνω σημαίνουν ότι εκπαιδεύοντας έναν Ίππο ώστε να επιχειρεί σωστά όλους τους βηματισμούς του (συραγώγηση) θα πρέπει να σεβόμαστε το πλαίσιο και τους κανόνες κάθε βηματισμού ξεκινώντας από το βάδην, ακολούθως στο τροχάδην και καταλήγοντας στον καλπασμό. Αυτή είναι η υποχρεωτική κλιμάκωση στην συραγώγηση η οποία επιτάσσει  την επιμονή στην ορθή εκτέλεση καθενός ενός εκάστου των βηματισμών και προς τις δύο κατευθύνσεις, αποκλείοντας την υπερπήδηση κάποιου βηματισμού ή την διαταραχή του ρυθμού τους. 

     Το περιεχόμενο μιας σωστής συραγωγήσεως η οποία δεν θα πρέπει να υπερβαίνει τον συνολικό χρόνο των 20 λεπτών είναι:  Βάδην εργασίας, τροχασμός, καλπασμός, τροχασμός, βάδην εργασίας και προς τις δύο κατευθύνσεις. Πριν και μετά, οι διαδικασίες της προθερμάνσεως και αποθερμάνσεως είθισται να εκτελούνται σε βάδην, εκτός κυκλοτερούς υπό συνθήκες χαλαρής ρυταγωγήσεως.

     Δυστυχώς, παρατηρούμε, σχεδόν κατά κανόνα, το φαινόμενο κάποιων Εκπαιδευτών να επιχειρούν συραγωγήσεις με τον Ίππο σε υπερένταση αρχίζοντας από τροχασμό ή και καλπασμό, χωρίς προηγουμένως να τον έχουν συραγωγήσει σε βάδην, είτε διότι αποφεύγουν να επιμείνουν στον πρώτο βηματισμό λόγω ολιγωρίας, είτε διότι θεωρούν ότι οι ταχύτεροι βηματισμοί είναι σημαντικότεροι, διαπράττοντας μέγα λάθος!

     Η ομαλή και ωφέλιμη εξάσκηση κάθε εξασκουμένου απαιτεί βαθμιαία και όχι απότομη κόπωση κάτι που είναι και επικίνδυνο για την υγεία του εξασκουμένου. Έτσι και η εξάσκηση του Ίππου στην βάδιση (συραγώγηση) απαιτεί την βαθμιαία έκθεσή του σε φυσική κόπωση, υπαγορεύοντάς μας να ξεκινούμε πάντοτε από το βάδην και προς τις δύο κατευθύνσεις.

     Επειδή ο Ίππος εξερχόμενος της φάτνης του, συχνά, επιδεικνύει ζωηρότητα κι ενθουσιασμό, η άμεση μεταγωγή του από την φάτνη στο κυκλοτερές όπου γίνεται η συραγώγηση τον παρασύρει σε άμεσο τροχασμό ή και καλπασμό, κάτι που θα πρέπει, όμως, να του "θεραπεύσουμε" ώστε η συραγώγηση, υποχρεωτικώς, να ξεκινά από βάδην. Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι προτιμότερο, βγάζοντας τον Ίππο από την φάτνη του, να τον ρυταγωγούμε επί κατευθύνσεως άσχετης προς το κυκλοτερές και αφού τον χαλαρώσουμε, κατόπιν να τον εισάγουμε στον χώρο συραγωγήσεως όπου θα ξεκινήσουμε την συραγώγηση σε βάδην. Και, όταν αυτό καταστεί "συνείδηση" για τον Ίππο τότε μπορούμε να τον εισάγουμε απευθείας από την φάτνη στο κυκλοτερές χωρίς πρόβλημα. 

      Άλλοτε, πάλι, εισάγουμε τον Ίππο στο κυκλοτερές ρυταγωγώντας τον και μετά από κάποιο μήκος ρυταγωγήσεως εκτείνουμε βαθμιαία τον συραγωγέα ενώ ο Ίππος συνεχίζει σε βάδην και ξεκινούμε την βάδην συραγώγηση μην επιτρέποντας στον Ίππο να αντιληφθεί την έναρξη της συραγωγικής διαδικασίας.    

     Το χειρότερο είναι ότι κάποιοι νομίζουν ότι συραγώγηση είναι ο τροχασμός και ο καλπασμός, δηλαδή, οι ταχείς βηματισμοί, αγνοώντας την σημαντικότητα του βάδην που είναι και η βάση κινήσεως του Ίππου. Οι συγκεκριμένοι θεωρούν ότι με τον τροχασμό και τον καλπασμό θα κριθεί η ποιότητα του συραγωγικού έργου τους αλλά δεν ξέρουν ότι αυτό κρίνεται πολύ περισσότερο με την επίδειξη ενός αρμονικού βάδην σε βάθος ολοκληρώσεως ενός ιδανικού κύκλου. Βεβαίως, για τους συγκεκριμένους δεν τίθεται ζήτημα διότι δεν πρόκειται περί  Εκπαιδευτών!

     Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν πρέπει να επιτρέψουμε στον Ίππο να αναπτύξει πρωτοβουλία αποφυγής του βάδην  και να περιφρονήσει τα παραγγέλματα του Εκπαιδευτή ο οποίος θα πρέπει να επιμένει στην ακριβή εκτέλεσή τους από τον εξασκούμενο Ίππο.

ΣΠΟΥΔΗ ΑΥΤΟΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΥ: "ΙΠΠΟΤΟΞΟΤΗΣ" Ή "ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΗΣ";

 ΣΠΟΥΔΗ ΑΥΤΟΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΥ:

"ΙΠΠΟΤΟΞΟΤΗΣ" Ή "ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΗΣ";

     Με αφετηρία την αρχαία ρήση «ἀρχὴ παιδεύσεως ἡ τῶν ὀνομάτων ἐπίσκεψις», διάκονοι όντες της Έφιππης Τοξοβολίας, καλούμεθα στην σπουδή του ενδεδειγμένου αυτοπροσδιορισμού μας, αποσαφηνίζοντας τις δύο κρατούσες εκδοχές, ήτοι, (α) του "Ιπποτοξότη" και (β) του "Εφιπποτοξότη". Και σε αυτή την σπουδή "γνώμονάς" μας είναι το ρηθέν του Δασκάλου μας Kassai Lajos: "Δεν ακολουθούμε τους Προγόνους μας αλλά αυτό που ακολουθούσαν εκείνοι και εάν αυτό αποδειχθεί εσφαλμένο εμείς θα πρέπει να το διορθώσουμε"!

     Αρχικώς, ας θυμηθούμε ότι ένας "αυτοπροσδιορισμός" λειτουργεί όπως η δέσμη ενός σκηνικού προβολέως η οποία θα φωτίσει τον πρωταγωνιστή ώστε, όχι μόνον για να τον αναδείξει αλλά και για να τον καταστήσει διακριτό εν μέσω της όλης σκηνικής δράσεως. Και, τούτο σημαίνει ότι η φωτεινή δέσμη θα υπογραμμίσει μιαν αλήθεια, αποκλείοντας ασάφειες και παρεξηγήσεις!

     Ποιο είναι, λοιπόν, το επιδιωκτέον εν προκειμένω; H αληθής ανάδειξη του πρωταγωνιστή της Έφιππης Τοξοβολίας στην οποία ναι μεν συνεργούν ως σκηνικοί συμπράκτες δύο, ταξιδερμικώς, διαφορετικά πλάσματα (Άνθρωπος και Ίππος), αλλά ο πρωταγωνιστής παραμένει ο Άνθρωπος ο οποίος πιστώνεται ή χρεώνεται με το τελικό επιτυχές ή ανεπιτυχές αποτέλεσμα το οποίο είναι η ευστοχία ή η αστοχία της τοξεύσεως.    

α. "ΙΠΠΟΤΟΞΟΤΗΣ"

     Αρχαιότερος εκ των δύο όρων, αναμφιβόλως, κρίνεται ο όρος "Ιπποτοξότης", ένας όρος-προγονικό κληροδότημα και ακολουθούν κάποια δείγματα αναφοράς του από τους κλασικούς έως και μεταγενέστερους συγγραφείς:

"...Καὶ ἱππαρχεῖν δέ τινι ᾑρημένῳ οἶδά ποτε αὐτὸν τοιάδε διαλεχθέντα· Ἔχοις ἄν, ἔφη, ὦ νεανία, εἰπεῖν ἡμῖν ὅτου ἕνεκα ἐπεθύμησας ἱππαρχεῖν; οὐ γὰρ δὴ τοῦ πρῶτος τῶν ἱππέων ἐλαύνειν· καὶ γὰρ οἱ ἱπποτοξόται τούτου γε ἀξιοῦνται· προελαύνουσι γοῦν καὶ τῶν ἱππάρχων. Ἀληθῆ λέγεις, ἔφη. ἀλλὰ μὴν οὐδὲ τοῦ γνωσθῆναί γε· ἐπεὶ καὶ οἱ μαινόμενοί γε ὑπὸ πάντων γιγνώσκονται. Ἀληθές, ἔφη, καὶ τοῦτο λέγεις..." [Ξενοφῶντος, Απομνημονεύματα (Μημνήματα) — βιβλίο Γ]

"…εἰσὶ δ’ οἱ Γέται καὶ οἱ ταύτῃ ὅμοροί τε τοῖς Σκύθαις καὶ ὁμόσκευοι, πάντες ἱπποτοξόται." [Θουκυδίδου, Ἱστορίαι, 2.96.1–2.96.4]

"…τοῖσι γὰρ μήτε ἄστεα μήτε τείχεα ᾖ ἐκτισμένα, ἀλλὰ φερέοικοι ἐόντες πάντες ἔωσι ἱπποτοξόται, ζῶντες μὴ ἀπ᾽ ἀρότου ἀλλ᾽ ἀπὸ κτηνέων, οἰκήματά τε σφι ᾖ ἐπὶ ζευγέων…" [Ἡροδότου, Ἱστορίαι, 4.46–4.47 ]

"…ἐπήλασαν οἱ ἱππόται, ἐσίνοντο πᾶσαν τὴν στρατιὴν τὴν Ἑλληνικὴν ἐσακοντίζοντές τε καὶ ἐστοξεύοντες ὥστε ἱπποτοξόται τε ἐόντες καὶ προσφέρεσθαι ἄποροι· τὴν τε κρήνην τὴν Γαργαφίην …" [Ηροδότου, Ἱστορίαι,  9.49]

"…οὗτοι δὲ αὐτοὶ ἱπποτοξόται ἦσαν." [ Ἀρριανού, Αλεξάνδρου Ανάβασις, 3.8.3–3.8.4]

"…οἱ μὲν δὴ δορατίοις ἀκροβολιζόμενοι Ταραντῖνοι ὀνομάζονται, οἱ δ᾽ ἕτεροι ἱπποτοξόται…"  [ Ἀρριανού, Τέχνη Τακτική, 4.5]

"...τούτων δὲ ὅσοι μὲν ἱπποτοξόται πλησίον τῆς φάλαγγος ἐφεστάντων, ὡς ὑπερτοξεύειν ὑπὲρ αὐτήν· ὅσοι δὲ λογχοφόροι ἢ κοντοφόροι ἢ μαχαιροφόροι …"  [ Ἀρριανού, Ἔκταξις κατά Ἀλανῶν, 21-22]

" ἱπποτοξόται, δορατοφόροι, κοντοφόροι, ὑπασπισταί, σκευοφόροι, ἱππαγωγοί, ἅμιπποι …" [Julius Pollux - Onomasticon 1.9.3–4]

"...πολλοὶ γὰρ ἦσαν ἱππεῖς καὶ λογάδες ἀντιπαρατεταγμένοι, πρό δ' αὐτῶν ἱπποτοξόται Μάρδοι καὶ λογχοφόροι Ἴβηρες …" [Πλουτάρχου, Βίοι Παράλληλοι, Λεύκολλος, 31]

"…διαφέρειν δὲ, ὅτι Ῥωμαῖοι μὲν σχεδόν τι ἅπαντες καὶ οἱ ξύμμαχοι Οὔννοι ἱπποτοξόται εἰσὶν ἀγαθοὶ, Γότθων δὲ τὸ ἔργον τοῦτο οὐδενὶ ἤσκηται, ἀλλ' οἱ μὲν ἱππεῖς αὐτοῖς μόνοις δορατίοις τε καὶ ξίφεσιν εἰώθασι χρῆσθαι, οἱ δὲ τοξόται, πεζοί τε ὄντες καὶ πρὸς τῶν ὁπλιτῶν καλυπτόμενοι, ἐς μάχην καθίστανται."  και "…οἱ δὲ ξύμμαχοι Οὔννοι ἱπποτοξόται εἰσὶν…" και "…διαφόρων ἔθνων τά τε ὁπλιτικὰ καὶ τὰ ἱππικὰ καὶ τὰ ἄλλα· ἐν τοῖς δὲ ἱππικοῖς καὶ ἱπποτοξόται ἐστὶν οἳ ταῖς ἀσκήσεσιν ὑποτάσσονται." [Προκοπίου, Περί των Πολέμων]

κ.ά.

     Κατόπιν τούτων, παρατηρούμε ότι ο όρος "Ιπποτοξότης" ο οποίος, σημειωτέον, ουδέποτε ανελύθη από τους αρχαίους συγγραφείς, αφομοιώνει τα δύο διαφορετικά, ταξιδερμικώς, πλάσματα (Τοξότη και Ίππο) σε μία ενιαία εξαγόμενη "εικόνα", όπου ο τοξεύων Άνθρωπος και ο Ίππος ομογενοποιούνται ασαφώς και αδιακρίτως καταλήγοντας σε μιαν ...ποιητική "σύζευξη" Κενταύρου η οποία μπορεί να έχει ουσιώδη αλληγορική σημασία αλλά, επ΄ ουδενί, προσδιοριστικήν ακριβολογία η οποία αποτελεί και την βάση του ζητουμένου! Και, εν προκειμένω, η επιδιωκόμενη ακριβολογία δεν μπορεί να έχει άλλον "πυρήνα" εκτός του Ανθρώπου διότι περί του Ανθρώπου πρόκειται και ο προσδιορισμός, αφού ο Άνθρωπος (και όχι ο συμμετέχων Ίππος) τοξεύει, όπερ και η ουσία της όλης δράσεως!

     Καθίσταται, λοιπόν, κατ΄ αυτήν την περίπτωση, αναγκαίος ο διαχωρισμός των δύο εμπλεκομένων συμπρακτών ώστε να καθίσταται διακριτός ο ρόλος του πρωταγωνιστή (επικέντρου) Ανθρώπου ο οποίος τοξεύει όχι ως μέρος του Ίππου αλλά ανεξαρτήτως και, κατά την άποψή μας, αναδεικνύεται ως επικρατέστερος ο όρος:

β. ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΗΣ

σύμφωνα με τον οποίον, δύο διαφορετικά πλάσματα σε δύο διαφορετικούς ρόλους συνεργάζονται αλλά δεν ομογενοποιούνται, με τον Άνθρωπο να τοξεύει  ε φ ί π π ω ς. Και ο όρος "Ε φ ι π π ο τ ο ξ ό τ η ς" πρωτοεισήχθη στο Ελληνικό λεξιλόγιο από τον Ιδρυτή των "Ελλήνων Κενταύρων" ως νεολογισμός το 2005, προκειμένου να διορθωθεί η σημασιολογική ατέλεια (βλ. παραπάνω) του αρχαίου, προηγηθέντος, όρου "Ιπποτοξότης".  

ΑΝΑΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΑΣΣΥΡΙΑΚΟΥ ΤΟΞΟΥ

ΑΝΑΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΑΣΣΥΡΙΑΚΟΥ ΤΟΞΟΥ

Ενώ διανύουμε τις τελευταίες ώρες και αυτού του θέρους, με την ανοηταίνουσα Ανθρωπότητα να κλυδωνίζεται στο χείλος του Γ' Παγκοσμίου Πολέμου στο οποίο την σύρουν και πάλι οι ίδιοι μεγάλοι ένοχοι του προηγουμένου πολέμου που γενοκτονούν ατιμωρητί περιδεείς κοινωνίες οι οποίες παρακολουθούν άπραγες τον αφανισμό τους, οι "Έλληνες Κένταυροι" επιστρέφουμε εκεί απ΄ όπου ποτέ δεν ...φύγαμε, στην δράση της Σχολής μας. Και ο Περικλής Τελιορίδης μας περιμένει στην είσοδο με το νέο έργο τέχνης του ανά χείρας, για να μας μυήσει στην χρήση του πρώτου Ασσυριακού Τόξου που κατάφερε να ανακατασκευάσει επί τη βάσει των πληροφοριών, αρχαίων αναγλύφων παραστάσεων!

     Έχοντας καταφέρει να "ξεκλειδώσει" την "πύλη εισόδου" της Τοξοποιίας κι έχοντας, ήδη, πιστωθεί με την επιτυχή κατασκευή δοκιμασμένων αρχαίων Ελληνικών Τόξων τα οποία απέδειξαν αξιοπιστία και ευστοχία τόσο από εδάφους όσο και από την ράχη του Ίππου, αυτή την φορά, ο φίλτατος Περικλής μας αποτολμά την αναβίωση ενός Ασσυριακού Τόξου το οποίο, ο ίδιος, μας το παρουσιάζει ως εξής:

"Πλήρως λειτουργικό χειροποίητο αντίγραφο του τόξου που απεικονίζεται σε αρχαία ασσυριακά ανάγλυφα, κυρίως σε απεικονίσεις του αυτοκράτορα Ασσουρμπανιπάλ, ηγεμόνα της νεο-Ασσυριακής Αυτοκρατορίας (669–631 π.Χ.). Αυτό το κομμάτι είναι ένας φόρος τιμής σε ένα χαμένο σχέδιο, αναδημιουργημένο σχολαστικά για τους λάτρεις των αρχαίων όπλων.

H σύνδεση της χορδής είναι πιθανώς παρόμοια με τις σκυθικές παραδόσεις.

Κατασκευασμένο από ξύλο χαρουπιάς, προσεκτικά φινιρισμένο για να εξασφαλίσει ανθεκτικότητα και αντοχή. Ενισχυμένο με τρία στρώματα τένοντα και γνήσιο δέρμα φιδιού, προσφέροντας ανθεκτικότητα και κομψή εμφάνιση.

Οι άκρες του τόξου είναι σκαλισμένες από ξύλο πικρού πορτοκαλιού, προσθέτοντας μια εκλεπτυσμένη πινελιά στην αρχαία σιλουέτα του. Λαβή κατασκευασμένη από ξύλο Medicago arborea και ένθετα οστών - διακοσμημένη με χειροποίητο δέρμα και ένα υψηλής ποιότητας κεχριμπαρένιο κόσμημα.

Πρόκειται για μια προσπάθεια αναβίωσης αυτού του ξεχασμένου σχεδίου τόξου, βασισμένη αποκλειστικά σε αρχαιολογική τεκμηρίωση. Σε αντίθεση με τις σύγχρονες ερμηνείες, αυτό το αντίγραφο προσπαθεί να αποτυπώσει την ουσία της αρχικής μορφής."

Με την αξιοπρόσεκτη, βουστροφηδόν, εγκαθίδρυση της χορδής στα αυλακοφόρα, κυκλικά, άκρα των δύο "κεράτων", κάτι εντελώς ασυνήθιστο στην γενική Τοξοποιία και το γενικό του φινίρισμα που σου θυμίζει πανάκριβους σύγχρονους κατασκευαστές, αυτό το Τόξο με το "ειδικό βάρος" της μέσης διατομής του που, αμέσως, σε παραπέμπει σε πολεμικό όπλο, αντανακλά μιαν "αλήθειαν εποχής" και, με τη θωριά του και μόνον προκαλεί να το δοκιμάσεις! Κι εμείς το δοκιμάσαμε και, πράγματι, απολαύσαμε ένα δημιούργημα το οποίο, αμέσως μόλις το κρατήσεις στα χέρια σου νιώθεις ότι, ήδη, ταξίδεψες πολλούς αιώνες πίσω!

H α φ ή, λοιπόν και μ ό ν ο ν αυτού του Τόξου σου ξαναφέρνει στο νου αρχαία ανάγλυφα, τα ίδια που ενέπνευσαν και τον αναβιωτή Περικλή Τελιορίδη και σε "ενθέτει" σε αυτά ως μέρος των παραστάσεών τους.

Η βολή του, ακραιφνώς μαχητική, χωρίς τίποτε το "ελαφρύτερο", το αθλητικό, ή, το "ψυχαγωγικό", σου θυμίζει εξ αρχής ότι ανοίγεις την χορδή για να φέρεις ουσιώδες αποτέλεσμα κι όχι για να περάσεις την ώρα σου ή, έστω, να βάλεις ακόμη ένα βέλος στον στόχο διεκδικώντας κάποια διάκριση σε βάθρο.

Κι αυτό δεν το νιώσαμε μόνον οι ίδιοι, βιωματικώς, δοκιμάζοντας αυτό το εντυπωσιακό Τόξο, αλλά το προσέξαμε και στον Περικλή μας όταν αυτός τόξευε!

Aξίζει να τονιστεί ότι η αξιοπιστία αυτού του δημιουργήματος φάνηκε από την σταθερότητα των βολών του, βοηθώντας μας ακόμη και να επανεκτιμήσουμε ορθά τα πτητικά χαρακτηριστικά των ιδιοκατασκεύαστων βελών που χρησιμοποιήσαμε, μάλιστα δε, σε μία "ενότητα" ολιγάριθμων τοξεύσεων. Η ίδια η ενστικτώδης επιφύλαξη που προξενεί στον Τοξότη το ενδεχόμενο εκφυγής της χορδής από την αύλακα εγκαθιδρύσεώς της και στα δύο κέρατα, αφ΄ εαυτής της, βοηθά στην επικέντρωση της χειριστικής προσοχής του σε ομοιογενή ακρίβεια κινήσεων και τον "ευθυγραμμίζει" ώστε να επαναλαμβάνει την αυτή τόξευση (τυποποίηση τοξεύσεως) χωρίς εκτροπές υπερ-εμπιστοσύνης και αυτό είναι ένα μεγάλο ευεργέτημα αυτού του Τόξου προς τον χειριστή του ο οποίος το αναλαμβάνει για πρώτη φορά αφού, μετά από κάποια χρήση, θα το εμπιστευθεί πλήρως.

Στο "εργαστήριο" της Σχολής των "Ελλήνων Κενταύρων" η ροή μιας εργώδους καθημερινότητος οδηγεί σε συναρπαστικές εμπειρίες και στην απόλαυση μιας ομορφιάς πραγματικού Πολιτισμού που μπορεί να δημιουργηθεί με ελάχιστα μέσα, αλλά με αρκετή ποιότητα πνεύματος, σε μια παρηκμασμένη κοινωνία που παράγει ασκήμια. Κι ο Περικλής Τελιορίδης, όπως κι η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" ξέρουν την ...συνταγή, μια συνταγή που μπορεί να αναβιώσει ακόμη και το αρχαίο Ασσυριακό τόξο, εδώ, στις φθίνουσες ..."παρυφές" μιας Ευρώπης υπό διάλυση! Μιας Ευρώπης η οποία, σήμερα, θρηνεί εκείνη την επέτειο της ενάρξεως της αιματοχυσίας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ο οποίος τείνει να επαναληφθεί υπό την μορφή του επικείμενου Γ΄ Παγκόσμιου Πολέμου, όπως επιδιώκουν οι ί δ ι ο ι ένοχοι του προηγουμένου οι οποίοι, ως ηττημένοι "νικητές", φαίνεται ότι δεν κόρεσαν τις πολεμοκάπηλες φιλοδοξίες τους!

Απομένει να ξαναπάρει "ζωή" μια ακόμη αρχαία παράσταση, ένα ανάγλυφο με ιδιαίτερη σημασία για το Ασσυριακό Τόξο και την Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" και, υποσχόμεθα να την υλοποιήσουμε. Απομένει να δούμε και να δοκιμάσουμε το τελευταίο δημιούργημα του Περικλέους και ...εφίππως κι αυτό είναι κάτι που το προγραμματίζουμε!

Καλώς ήλθαμε στην ΙΗ' Προπονητική Περίοδο!

Kαλή επιστροφή στα ...μαθητικά θρανία!

Πλήρες Φωτογραφικό Λεύκωμα ΕΔΩ