ΦΕΡΤΕ ΠΙΣΩ ΤΟΝ ΛΟΧΙΑ ΣΤΗΝ ΕΡΤ

 ΦΕΡΤΕ ΠΙΣΩ ΤΟΝ ΛΟΧΙΑ ΣΤΗΝ ΕΡΤ

     O βασικός "πυλώνας" στηρίξεως της δημοκρατικής τυραννίας (Πλάτων: "Πολιτεία", βιβλ. η') είναι η αμάθεια και η παραπληροφόρηση δια των οποίων οι κοινωνίες παραμένουν στο σκότος ώστε να ανέχονται την τυραννικήν εξουσία! Είναι δε ευνόητος ο πρωταγωνιστικός ρόλος του "τύπου" ως βασικού υπομοχλίου  του δημοκρατικού σκοταδιστικού μηχανισμού που θέλει τις μάζες παραπληροφορημένες και συσκοτισμένες. Και μέσα από αυτή την δημαγωγική μεθόδευση δεν θα μπορούσε να μην "πρωταγωνιστεί" η κρατική Ραδι(κ)οφωνία και Τηλεόραση, η ΕΡΤ η οποία αναπαράγει το "ήθος" της δημοκρατικής εξουσίας της οποίας αποτελεί φερέφωνο με έναν εσμό χρυσοκανθάρων "δημοσιογράφων" των οποίων ο υπέρ-άψογος ...συνδικαλισμός έρχεται σε ευθεία αντίθεση με την ποιότητα του "έργου" τους και τούτο επιβεβαιώνει και το τελευταίο εξάμβλωμα με τον βαρύγδουπο τίτλο "Ο Μακιαβελισμός στην ψυχολογία των ανθρώπινων σχέσεων" το οποίο υπογράφει κάποια κυρία Έφη Ζέρβα.

Ο μεγάλος αναγεννησιακός Ιταλός, διπλωμάτης, φιλόσοφος και συγγραφέας Niccolò di Bernardo dei Machiavelli είναι πασίγνωστος στην πεπαιδευμένη Ευρώπη αλλά, όπως φαίνεται άγνωστος στην ...ΕΡΤ! Όμως, η άγνοια δεν φαίνεται να είναι ανασταλτικός παράγων για την σοβαρότητα της ΕΡΤ και των "δημοσιογράφων" της οι οποίοι αν και αγνοούν το ίδιο το όνομα της προσωπικότητος, ελαφρά τη καρδία, προχωρούν και στην ...φιλοσοφικήν ανάλυση του έργου της με αδίστακτες κοπτοραπτικές και απροκάλυπτα copy/paste τα οποία αποκαλύπτονται ήδη από τον απρόσεκτο τίτλο όπου διαβάζουμε ..."ton apokal;yptoyn". Έτσι η "αδίστακτη" κ. Έφη (Ζέρβα) αντί να αρκεσθεί, ως είθισται, σε αναπαραγωγές Δελτίων Τύπου του "Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου" με φρέσκα σενάρια των οποίων η σιωνιστική προπαγάνδα κατάφερε να εξεγείρει και τα "τέκνα της σιών" όπως την Shulamit Aloni και τον Gerard Menuhin, η εν λόγω κ. Έφη απετόλμησε να κολυμπήσει στα βαθιά νερά και να αναλύσει "Machiavelli" έχοντας πλήρη άγνοια και αυτού ακόμη του ονόματος, αλλά και της φυσιογνωμίας! Αντί, λοιπόν, η κ. Έφη να προτάξει την εικόνα του περί ου ο λόγος Niccolò di Bernardo dei Machiavelli ...ανεκάλυψε ένα άσχετο πορτρέτο, εκείνο του λογίου και πολεμιστή μισθοφόρου Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη εφευρίσκοντας ...διασταύρωση ανυπάρκτου προσώπου το οποίο βάπτισε... "Μαρούλο Μικέλε Μποτιτσέλι" συνεχίζοντας μία λεζάντα βρίθουσα ανοησιών ώστε να δικαιολογήσει την μισθοδοσία της όπως ακριβώς υποψιαζόμεθα ότι η κ. Έφη πράττει και στην υπόλοιπη "δημοσιογραφία" της τηρώντας τα κλαδικά της "ισχύοντα"!

Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης

του Sandro Botticelli

Αγαπητή κ. Έφη, είναι προφανές ότι μπερδέψατε "τις βούρτσες" και είναι καιρός να μάθετε ότι το συγκεκριμένο πορτρέτο παριστάνει τον Έλληνα αναγεννησιακό Μichael Tarchaniota Marullus (Μιχαήλ Μάρουλλο Ταρχανιώτη, ουδεμία σχέση έχοντα με τραχανάδες και μαρούλια, έτσι για να μη μπερδευτείτε όπως και με "τις βούρτσες") είναι φιλοτεχνημένο από τον Ιταλό, αναγεννησιακό πάντοτε, Alessandro di Mariano di Vanni Filipepi γνωστό και ως Sandro Botticelli κι ο ...φάντης με το ρετσινόλαδο, πιστέψτε μας, δεν ταυτίζεται ουδόλως με τον Niccolò di Bernardo dei Machiavelli όσο κι αν το κομματικό σας πασαπόρτι σας θέλει "δημοσιογράφο" στο κρατικομπούκωτο ERTNEWS. Kαι χωρίς καμία διάθεση να ασχοληθούμε με τα υπόλοιπα ...θέσφατα του άρθρου σας αγαπητή κ. Έφη (άλλωστε δεν θα θέλαμε να καταλήξουμε με ...δραμαμίνες!) θα σας προτείναμε να ενημερωθείτε ΕΔΩ περί του Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη (εάν βεβαίως αντέχετε ολίγην ανάγνωση) τον οποίον η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" μελέτησε επί χρόνια διότι δεν αποτελεί, απλώς, Ελληνικό αλλά παγκόσμιο πολιτιστικό "κεφάλαιο". Τέλος κι εσείς αγαπητή κ. Έφη κι όλοι οι κρατικοδίαιτοι της ΕΡΤ καλόν θα ήταν να απαντούσατε σε όλους εμάς τους ακουσίως πληρώνοντες τα "κόστη" σας, πώς ήταν δυνατόν η Κρατική Ραδιοφωνία και Τηλεόραση κάποτε, επί Στρατιωτικών Κυβερνήσεων, να διατηρούσε την σοβαρότητά της υπό την διοίκηση κάποιου άμισθου λοχία, ενώ, μεταποληστευτικώς να στιγματίζεται από παρουσιάσεις σαν την δική σας διευθυνόμενη από χρυσοπληρωμένα executives... ;

‎

Η ΛΑΘΟΣ ΣΥΡΑΓΩΓΗΣΗ

 Η ΛΑΘΟΣ ΣΥΡΑΓΩΓΗΣΗ

     Ο γνώστης της Ιππικής και δη της Ιππασίας, έχει πάντα κατά νου ότι η σωστή κίνηση του Ίππου χαρακτηρίζεται από  ρ υ θ μ ό, είτε αυτή η κίνηση είναι σε βάδην, είτε σε τροχάδην, είτε σε καλπασμό (βραχύ ή εκτενή).  Κάθε βηματισμός, για να παρέχει ευστάθεια στον Ίππο θα πρέπει να είναι ομαλώς χρονισμένος και, ανεξαρτήτως ταχύτητος, θα πρέπει να ακολουθεί την αρμονία του "tempo" του. Όλοι οι βηματισμοί του Ίππου θα πρέπει να διακρίνονται από την αρμονία και την σταθερότητα ρυθμού, χωρίς απότομες εξάρσεις ή υφέσεις, χωρίς διακυμάνσεις που επιφέρουν διαταραχή της ισορροπίας του ζώου. Και ποτέ δεν ξεχνάμε ότι η Ιππασία είναι "μουσική" με όλους τους κανόνες αρμονίας του αποτελέσματός της.

     Όλα τα παραπάνω σημαίνουν ότι εκπαιδεύοντας έναν Ίππο ώστε να επιχειρεί σωστά όλους τους βηματισμούς του (συραγώγηση) θα πρέπει να σεβόμαστε το πλαίσιο και τους κανόνες κάθε βηματισμού ξεκινώντας από το βάδην, ακολούθως στο τροχάδην και καταλήγοντας στον καλπασμό. Αυτή είναι η υποχρεωτική κλιμάκωση στην συραγώγηση η οποία επιτάσσει  την επιμονή στην ορθή εκτέλεση καθενός ενός εκάστου των βηματισμών και προς τις δύο κατευθύνσεις, αποκλείοντας την υπερπήδηση κάποιου βηματισμού ή την διαταραχή του ρυθμού τους. 

     Το περιεχόμενο μιας σωστής συραγωγήσεως η οποία δεν θα πρέπει να υπερβαίνει τον συνολικό χρόνο των 20 λεπτών είναι:  Βάδην εργασίας, τροχασμός, καλπασμός, τροχασμός, βάδην εργασίας και προς τις δύο κατευθύνσεις. Πριν και μετά, οι διαδικασίες της προθερμάνσεως και αποθερμάνσεως είθισται να εκτελούνται σε βάδην, εκτός κυκλοτερούς υπό συνθήκες χαλαρής ρυταγωγήσεως.

     Δυστυχώς, παρατηρούμε, σχεδόν κατά κανόνα, το φαινόμενο κάποιων Εκπαιδευτών να επιχειρούν συραγωγήσεις με τον Ίππο σε υπερένταση αρχίζοντας από τροχασμό ή και καλπασμό, χωρίς προηγουμένως να τον έχουν συραγωγήσει σε βάδην, είτε διότι αποφεύγουν να επιμείνουν στον πρώτο βηματισμό λόγω ολιγωρίας, είτε διότι θεωρούν ότι οι ταχύτεροι βηματισμοί είναι σημαντικότεροι, διαπράττοντας μέγα λάθος!

     Η ομαλή και ωφέλιμη εξάσκηση κάθε εξασκουμένου απαιτεί βαθμιαία και όχι απότομη κόπωση κάτι που είναι και επικίνδυνο για την υγεία του εξασκουμένου. Έτσι και η εξάσκηση του Ίππου στην βάδιση (συραγώγηση) απαιτεί την βαθμιαία έκθεσή του σε φυσική κόπωση, υπαγορεύοντάς μας να ξεκινούμε πάντοτε από το βάδην και προς τις δύο κατευθύνσεις.

     Επειδή ο Ίππος εξερχόμενος της φάτνης του, συχνά, επιδεικνύει ζωηρότητα κι ενθουσιασμό, η άμεση μεταγωγή του από την φάτνη στο κυκλοτερές όπου γίνεται η συραγώγηση τον παρασύρει σε άμεσο τροχασμό ή και καλπασμό, κάτι που θα πρέπει, όμως, να του "θεραπεύσουμε" ώστε η συραγώγηση, υποχρεωτικώς, να ξεκινά από βάδην. Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι προτιμότερο, βγάζοντας τον Ίππο από την φάτνη του, να τον ρυταγωγούμε επί κατευθύνσεως άσχετης προς το κυκλοτερές και αφού τον χαλαρώσουμε, κατόπιν να τον εισάγουμε στον χώρο συραγωγήσεως όπου θα ξεκινήσουμε την συραγώγηση σε βάδην. Και, όταν αυτό καταστεί "συνείδηση" για τον Ίππο τότε μπορούμε να τον εισάγουμε απευθείας από την φάτνη στο κυκλοτερές χωρίς πρόβλημα. 

      Άλλοτε, πάλι, εισάγουμε τον Ίππο στο κυκλοτερές ρυταγωγώντας τον και μετά από κάποιο μήκος ρυταγωγήσεως εκτείνουμε βαθμιαία τον συραγωγέα ενώ ο Ίππος συνεχίζει σε βάδην και ξεκινούμε την βάδην συραγώγηση μην επιτρέποντας στον Ίππο να αντιληφθεί την έναρξη της συραγωγικής διαδικασίας.    

     Το χειρότερο είναι ότι κάποιοι νομίζουν ότι συραγώγηση είναι ο τροχασμός και ο καλπασμός, δηλαδή, οι ταχείς βηματισμοί, αγνοώντας την σημαντικότητα του βάδην που είναι και η βάση κινήσεως του Ίππου. Οι συγκεκριμένοι θεωρούν ότι με τον τροχασμό και τον καλπασμό θα κριθεί η ποιότητα του συραγωγικού έργου τους αλλά δεν ξέρουν ότι αυτό κρίνεται πολύ περισσότερο με την επίδειξη ενός αρμονικού βάδην σε βάθος ολοκληρώσεως ενός ιδανικού κύκλου. Βεβαίως, για τους συγκεκριμένους δεν τίθεται ζήτημα διότι δεν πρόκειται περί  Εκπαιδευτών!

     Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν πρέπει να επιτρέψουμε στον Ίππο να αναπτύξει πρωτοβουλία αποφυγής του βάδην  και να περιφρονήσει τα παραγγέλματα του Εκπαιδευτή ο οποίος θα πρέπει να επιμένει στην ακριβή εκτέλεσή τους από τον εξασκούμενο Ίππο.

ΣΠΟΥΔΗ ΑΥΤΟΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΥ: "ΙΠΠΟΤΟΞΟΤΗΣ" Ή "ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΗΣ";

 ΣΠΟΥΔΗ ΑΥΤΟΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΥ:

"ΙΠΠΟΤΟΞΟΤΗΣ" Ή "ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΗΣ";

     Με αφετηρία την αρχαία ρήση «ἀρχὴ παιδεύσεως ἡ τῶν ὀνομάτων ἐπίσκεψις», διάκονοι όντες της Έφιππης Τοξοβολίας, καλούμεθα στην σπουδή του ενδεδειγμένου αυτοπροσδιορισμού μας, αποσαφηνίζοντας τις δύο κρατούσες εκδοχές, ήτοι, (α) του "Ιπποτοξότη" και (β) του "Εφιπποτοξότη". Και σε αυτή την σπουδή "γνώμονάς" μας είναι το ρηθέν του Δασκάλου μας Kassai Lajos: "Δεν ακολουθούμε τους Προγόνους μας αλλά αυτό που ακολουθούσαν εκείνοι και εάν αυτό αποδειχθεί εσφαλμένο εμείς θα πρέπει να το διορθώσουμε"!

     Αρχικώς, ας θυμηθούμε ότι ένας "αυτοπροσδιορισμός" λειτουργεί όπως η δέσμη ενός σκηνικού προβολέως η οποία θα φωτίσει τον πρωταγωνιστή ώστε, όχι μόνον για να τον αναδείξει αλλά και για να τον καταστήσει διακριτό εν μέσω της όλης σκηνικής δράσεως. Και, τούτο σημαίνει ότι η φωτεινή δέσμη θα υπογραμμίσει μιαν αλήθεια, αποκλείοντας ασάφειες και παρεξηγήσεις!

     Ποιο είναι, λοιπόν, το επιδιωκτέον εν προκειμένω; H αληθής ανάδειξη του πρωταγωνιστή της Έφιππης Τοξοβολίας στην οποία ναι μεν συνεργούν ως σκηνικοί συμπράκτες δύο, ταξιδερμικώς, διαφορετικά πλάσματα (Άνθρωπος και Ίππος), αλλά ο πρωταγωνιστής παραμένει ο Άνθρωπος ο οποίος πιστώνεται ή χρεώνεται με το τελικό επιτυχές ή ανεπιτυχές αποτέλεσμα το οποίο είναι η ευστοχία ή η αστοχία της τοξεύσεως.    

α. "ΙΠΠΟΤΟΞΟΤΗΣ"

     Αρχαιότερος εκ των δύο όρων, αναμφιβόλως, κρίνεται ο όρος "Ιπποτοξότης", ένας όρος-προγονικό κληροδότημα και ακολουθούν κάποια δείγματα αναφοράς του από τους κλασικούς έως και μεταγενέστερους συγγραφείς:

"...Καὶ ἱππαρχεῖν δέ τινι ᾑρημένῳ οἶδά ποτε αὐτὸν τοιάδε διαλεχθέντα· Ἔχοις ἄν, ἔφη, ὦ νεανία, εἰπεῖν ἡμῖν ὅτου ἕνεκα ἐπεθύμησας ἱππαρχεῖν; οὐ γὰρ δὴ τοῦ πρῶτος τῶν ἱππέων ἐλαύνειν· καὶ γὰρ οἱ ἱπποτοξόται τούτου γε ἀξιοῦνται· προελαύνουσι γοῦν καὶ τῶν ἱππάρχων. Ἀληθῆ λέγεις, ἔφη. ἀλλὰ μὴν οὐδὲ τοῦ γνωσθῆναί γε· ἐπεὶ καὶ οἱ μαινόμενοί γε ὑπὸ πάντων γιγνώσκονται. Ἀληθές, ἔφη, καὶ τοῦτο λέγεις..." [Ξενοφῶντος, Απομνημονεύματα (Μημνήματα) — βιβλίο Γ]

"…εἰσὶ δ’ οἱ Γέται καὶ οἱ ταύτῃ ὅμοροί τε τοῖς Σκύθαις καὶ ὁμόσκευοι, πάντες ἱπποτοξόται." [Θουκυδίδου, Ἱστορίαι, 2.96.1–2.96.4]

"…τοῖσι γὰρ μήτε ἄστεα μήτε τείχεα ᾖ ἐκτισμένα, ἀλλὰ φερέοικοι ἐόντες πάντες ἔωσι ἱπποτοξόται, ζῶντες μὴ ἀπ᾽ ἀρότου ἀλλ᾽ ἀπὸ κτηνέων, οἰκήματά τε σφι ᾖ ἐπὶ ζευγέων…" [Ἡροδότου, Ἱστορίαι, 4.46–4.47 ]

"…ἐπήλασαν οἱ ἱππόται, ἐσίνοντο πᾶσαν τὴν στρατιὴν τὴν Ἑλληνικὴν ἐσακοντίζοντές τε καὶ ἐστοξεύοντες ὥστε ἱπποτοξόται τε ἐόντες καὶ προσφέρεσθαι ἄποροι· τὴν τε κρήνην τὴν Γαργαφίην …" [Ηροδότου, Ἱστορίαι,  9.49]

"…οὗτοι δὲ αὐτοὶ ἱπποτοξόται ἦσαν." [ Ἀρριανού, Αλεξάνδρου Ανάβασις, 3.8.3–3.8.4]

"…οἱ μὲν δὴ δορατίοις ἀκροβολιζόμενοι Ταραντῖνοι ὀνομάζονται, οἱ δ᾽ ἕτεροι ἱπποτοξόται…"  [ Ἀρριανού, Τέχνη Τακτική, 4.5]

"...τούτων δὲ ὅσοι μὲν ἱπποτοξόται πλησίον τῆς φάλαγγος ἐφεστάντων, ὡς ὑπερτοξεύειν ὑπὲρ αὐτήν· ὅσοι δὲ λογχοφόροι ἢ κοντοφόροι ἢ μαχαιροφόροι …"  [ Ἀρριανού, Ἔκταξις κατά Ἀλανῶν, 21-22]

" ἱπποτοξόται, δορατοφόροι, κοντοφόροι, ὑπασπισταί, σκευοφόροι, ἱππαγωγοί, ἅμιπποι …" [Julius Pollux - Onomasticon 1.9.3–4]

"...πολλοὶ γὰρ ἦσαν ἱππεῖς καὶ λογάδες ἀντιπαρατεταγμένοι, πρό δ' αὐτῶν ἱπποτοξόται Μάρδοι καὶ λογχοφόροι Ἴβηρες …" [Πλουτάρχου, Βίοι Παράλληλοι, Λεύκολλος, 31]

"…διαφέρειν δὲ, ὅτι Ῥωμαῖοι μὲν σχεδόν τι ἅπαντες καὶ οἱ ξύμμαχοι Οὔννοι ἱπποτοξόται εἰσὶν ἀγαθοὶ, Γότθων δὲ τὸ ἔργον τοῦτο οὐδενὶ ἤσκηται, ἀλλ' οἱ μὲν ἱππεῖς αὐτοῖς μόνοις δορατίοις τε καὶ ξίφεσιν εἰώθασι χρῆσθαι, οἱ δὲ τοξόται, πεζοί τε ὄντες καὶ πρὸς τῶν ὁπλιτῶν καλυπτόμενοι, ἐς μάχην καθίστανται."  και "…οἱ δὲ ξύμμαχοι Οὔννοι ἱπποτοξόται εἰσὶν…" και "…διαφόρων ἔθνων τά τε ὁπλιτικὰ καὶ τὰ ἱππικὰ καὶ τὰ ἄλλα· ἐν τοῖς δὲ ἱππικοῖς καὶ ἱπποτοξόται ἐστὶν οἳ ταῖς ἀσκήσεσιν ὑποτάσσονται." [Προκοπίου, Περί των Πολέμων]

κ.ά.

     Κατόπιν τούτων, παρατηρούμε ότι ο όρος "Ιπποτοξότης" ο οποίος, σημειωτέον, ουδέποτε ανελύθη από τους αρχαίους συγγραφείς, αφομοιώνει τα δύο διαφορετικά, ταξιδερμικώς, πλάσματα (Τοξότη και Ίππο) σε μία ενιαία εξαγόμενη "εικόνα", όπου ο τοξεύων Άνθρωπος και ο Ίππος ομογενοποιούνται ασαφώς και αδιακρίτως καταλήγοντας σε μιαν ...ποιητική "σύζευξη" Κενταύρου η οποία μπορεί να έχει ουσιώδη αλληγορική σημασία αλλά, επ΄ ουδενί, προσδιοριστικήν ακριβολογία η οποία αποτελεί και την βάση του ζητουμένου! Και, εν προκειμένω, η επιδιωκόμενη ακριβολογία δεν μπορεί να έχει άλλον "πυρήνα" εκτός του Ανθρώπου διότι περί του Ανθρώπου πρόκειται και ο προσδιορισμός, αφού ο Άνθρωπος (και όχι ο συμμετέχων Ίππος) τοξεύει, όπερ και η ουσία της όλης δράσεως!

     Καθίσταται, λοιπόν, κατ΄ αυτήν την περίπτωση, αναγκαίος ο διαχωρισμός των δύο εμπλεκομένων συμπρακτών ώστε να καθίσταται διακριτός ο ρόλος του πρωταγωνιστή (επικέντρου) Ανθρώπου ο οποίος τοξεύει όχι ως μέρος του Ίππου αλλά ανεξαρτήτως και, κατά την άποψή μας, αναδεικνύεται ως επικρατέστερος ο όρος:

β. ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΗΣ

σύμφωνα με τον οποίον, δύο διαφορετικά πλάσματα σε δύο διαφορετικούς ρόλους συνεργάζονται αλλά δεν ομογενοποιούνται, με τον Άνθρωπο να τοξεύει  ε φ ί π π ω ς. Και ο όρος "Ε φ ι π π ο τ ο ξ ό τ η ς" πρωτοεισήχθη στο Ελληνικό λεξιλόγιο από τον Ιδρυτή των "Ελλήνων Κενταύρων" ως νεολογισμός το 2005, προκειμένου να διορθωθεί η σημασιολογική ατέλεια (βλ. παραπάνω) του αρχαίου, προηγηθέντος, όρου "Ιπποτοξότης".  

ΑΝΑΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΑΣΣΥΡΙΑΚΟΥ ΤΟΞΟΥ

ΑΝΑΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΑΣΣΥΡΙΑΚΟΥ ΤΟΞΟΥ

Ενώ διανύουμε τις τελευταίες ώρες και αυτού του θέρους, με την ανοηταίνουσα Ανθρωπότητα να κλυδωνίζεται στο χείλος του Γ' Παγκοσμίου Πολέμου στο οποίο την σύρουν και πάλι οι ίδιοι μεγάλοι ένοχοι του προηγουμένου πολέμου που γενοκτονούν ατιμωρητί περιδεείς κοινωνίες οι οποίες παρακολουθούν άπραγες τον αφανισμό τους, οι "Έλληνες Κένταυροι" επιστρέφουμε εκεί απ΄ όπου ποτέ δεν ...φύγαμε, στην δράση της Σχολής μας. Και ο Περικλής Τελιορίδης μας περιμένει στην είσοδο με το νέο έργο τέχνης του ανά χείρας, για να μας μυήσει στην χρήση του πρώτου Ασσυριακού Τόξου που κατάφερε να ανακατασκευάσει επί τη βάσει των πληροφοριών, αρχαίων αναγλύφων παραστάσεων!

     Έχοντας καταφέρει να "ξεκλειδώσει" την "πύλη εισόδου" της Τοξοποιίας κι έχοντας, ήδη, πιστωθεί με την επιτυχή κατασκευή δοκιμασμένων αρχαίων Ελληνικών Τόξων τα οποία απέδειξαν αξιοπιστία και ευστοχία τόσο από εδάφους όσο και από την ράχη του Ίππου, αυτή την φορά, ο φίλτατος Περικλής μας αποτολμά την αναβίωση ενός Ασσυριακού Τόξου το οποίο, ο ίδιος, μας το παρουσιάζει ως εξής:

"Πλήρως λειτουργικό χειροποίητο αντίγραφο του τόξου που απεικονίζεται σε αρχαία ασσυριακά ανάγλυφα, κυρίως σε απεικονίσεις του αυτοκράτορα Ασσουρμπανιπάλ, ηγεμόνα της νεο-Ασσυριακής Αυτοκρατορίας (669–631 π.Χ.). Αυτό το κομμάτι είναι ένας φόρος τιμής σε ένα χαμένο σχέδιο, αναδημιουργημένο σχολαστικά για τους λάτρεις των αρχαίων όπλων.

H σύνδεση της χορδής είναι πιθανώς παρόμοια με τις σκυθικές παραδόσεις.

Κατασκευασμένο από ξύλο χαρουπιάς, προσεκτικά φινιρισμένο για να εξασφαλίσει ανθεκτικότητα και αντοχή. Ενισχυμένο με τρία στρώματα τένοντα και γνήσιο δέρμα φιδιού, προσφέροντας ανθεκτικότητα και κομψή εμφάνιση.

Οι άκρες του τόξου είναι σκαλισμένες από ξύλο πικρού πορτοκαλιού, προσθέτοντας μια εκλεπτυσμένη πινελιά στην αρχαία σιλουέτα του. Λαβή κατασκευασμένη από ξύλο Medicago arborea και ένθετα οστών - διακοσμημένη με χειροποίητο δέρμα και ένα υψηλής ποιότητας κεχριμπαρένιο κόσμημα.

Πρόκειται για μια προσπάθεια αναβίωσης αυτού του ξεχασμένου σχεδίου τόξου, βασισμένη αποκλειστικά σε αρχαιολογική τεκμηρίωση. Σε αντίθεση με τις σύγχρονες ερμηνείες, αυτό το αντίγραφο προσπαθεί να αποτυπώσει την ουσία της αρχικής μορφής."

Με την αξιοπρόσεκτη, βουστροφηδόν, εγκαθίδρυση της χορδής στα αυλακοφόρα, κυκλικά, άκρα των δύο "κεράτων", κάτι εντελώς ασυνήθιστο στην γενική Τοξοποιία και το γενικό του φινίρισμα που σου θυμίζει πανάκριβους σύγχρονους κατασκευαστές, αυτό το Τόξο με το "ειδικό βάρος" της μέσης διατομής του που, αμέσως, σε παραπέμπει σε πολεμικό όπλο, αντανακλά μιαν "αλήθειαν εποχής" και, με τη θωριά του και μόνον προκαλεί να το δοκιμάσεις! Κι εμείς το δοκιμάσαμε και, πράγματι, απολαύσαμε ένα δημιούργημα το οποίο, αμέσως μόλις το κρατήσεις στα χέρια σου νιώθεις ότι, ήδη, ταξίδεψες πολλούς αιώνες πίσω!

H α φ ή, λοιπόν και μ ό ν ο ν αυτού του Τόξου σου ξαναφέρνει στο νου αρχαία ανάγλυφα, τα ίδια που ενέπνευσαν και τον αναβιωτή Περικλή Τελιορίδη και σε "ενθέτει" σε αυτά ως μέρος των παραστάσεών τους.

Η βολή του, ακραιφνώς μαχητική, χωρίς τίποτε το "ελαφρύτερο", το αθλητικό, ή, το "ψυχαγωγικό", σου θυμίζει εξ αρχής ότι ανοίγεις την χορδή για να φέρεις ουσιώδες αποτέλεσμα κι όχι για να περάσεις την ώρα σου ή, έστω, να βάλεις ακόμη ένα βέλος στον στόχο διεκδικώντας κάποια διάκριση σε βάθρο.

Κι αυτό δεν το νιώσαμε μόνον οι ίδιοι, βιωματικώς, δοκιμάζοντας αυτό το εντυπωσιακό Τόξο, αλλά το προσέξαμε και στον Περικλή μας όταν αυτός τόξευε!

Aξίζει να τονιστεί ότι η αξιοπιστία αυτού του δημιουργήματος φάνηκε από την σταθερότητα των βολών του, βοηθώντας μας ακόμη και να επανεκτιμήσουμε ορθά τα πτητικά χαρακτηριστικά των ιδιοκατασκεύαστων βελών που χρησιμοποιήσαμε, μάλιστα δε, σε μία "ενότητα" ολιγάριθμων τοξεύσεων. Η ίδια η ενστικτώδης επιφύλαξη που προξενεί στον Τοξότη το ενδεχόμενο εκφυγής της χορδής από την αύλακα εγκαθιδρύσεώς της και στα δύο κέρατα, αφ΄ εαυτής της, βοηθά στην επικέντρωση της χειριστικής προσοχής του σε ομοιογενή ακρίβεια κινήσεων και τον "ευθυγραμμίζει" ώστε να επαναλαμβάνει την αυτή τόξευση (τυποποίηση τοξεύσεως) χωρίς εκτροπές υπερ-εμπιστοσύνης και αυτό είναι ένα μεγάλο ευεργέτημα αυτού του Τόξου προς τον χειριστή του ο οποίος το αναλαμβάνει για πρώτη φορά αφού, μετά από κάποια χρήση, θα το εμπιστευθεί πλήρως.

Στο "εργαστήριο" της Σχολής των "Ελλήνων Κενταύρων" η ροή μιας εργώδους καθημερινότητος οδηγεί σε συναρπαστικές εμπειρίες και στην απόλαυση μιας ομορφιάς πραγματικού Πολιτισμού που μπορεί να δημιουργηθεί με ελάχιστα μέσα, αλλά με αρκετή ποιότητα πνεύματος, σε μια παρηκμασμένη κοινωνία που παράγει ασκήμια. Κι ο Περικλής Τελιορίδης, όπως κι η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" ξέρουν την ...συνταγή, μια συνταγή που μπορεί να αναβιώσει ακόμη και το αρχαίο Ασσυριακό τόξο, εδώ, στις φθίνουσες ..."παρυφές" μιας Ευρώπης υπό διάλυση! Μιας Ευρώπης η οποία, σήμερα, θρηνεί εκείνη την επέτειο της ενάρξεως της αιματοχυσίας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ο οποίος τείνει να επαναληφθεί υπό την μορφή του επικείμενου Γ΄ Παγκόσμιου Πολέμου, όπως επιδιώκουν οι ί δ ι ο ι ένοχοι του προηγουμένου οι οποίοι, ως ηττημένοι "νικητές", φαίνεται ότι δεν κόρεσαν τις πολεμοκάπηλες φιλοδοξίες τους!

Απομένει να ξαναπάρει "ζωή" μια ακόμη αρχαία παράσταση, ένα ανάγλυφο με ιδιαίτερη σημασία για το Ασσυριακό Τόξο και την Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" και, υποσχόμεθα να την υλοποιήσουμε. Απομένει να δούμε και να δοκιμάσουμε το τελευταίο δημιούργημα του Περικλέους και ...εφίππως κι αυτό είναι κάτι που το προγραμματίζουμε!

Καλώς ήλθαμε στην ΙΗ' Προπονητική Περίοδο!

Kαλή επιστροφή στα ...μαθητικά θρανία!

Πλήρες Φωτογραφικό Λεύκωμα ΕΔΩ

WORLD HORSEBACK ARCHERY GROUP

 

     Tην σελίδα ομάδος στο Facebook  "WORLD HORSEBACK ARCHERY GROUP" δεν την ιδρύσαμε εμείς και δεν την γνωρίζαμε καν, αλλά μας την άφησε δίκην "προικός" ένας ξένος Εφιπποτοξότης ο οποίος την είχε προ χρόνων ιδρύσει με τριψήφιο αριθμό μελών, κυρίως, Ευρωπαίων. Σήμερα και υπό την διαχείριση των "Ελλήνων Κενταύρων" η συγκεκριμένη ομάδα αναπτύσσεται αλματωδώς και διαθέτει  3.100 μέλη από όλες τις ηπείρους με διαρκώς αυξανόμενο αριθμό και με ημερήσιο μέσο όρο εγγραφομνένων περισσοτέρων των 15, ενώ η ημερήσια επισκεψιμότητά της ανέρχεται σε χιλιάδες αναγνώσεων, όπως μας ενημερώνουν οι στατιστικές της. Αξίζει να σημειωθεί ότι η αποδοχή μέλους γίνεται από τους Διαχειριστές με αυστηρά κριτήρια σχέσως με τα αντικείμενα της ομάδος αλλά και χρόνου υπάρξεως του ενδιαφερομένου λογαριασμού στο Facebook (άνω του έτους) ώστε να αποφευχθεί η διείσδυση ασχέτων που ενδιαφέρονται να προωθήσουν αντικείμενα άσχετα με τα αντικείμενα της ομάδος αυτής, έχοντας ήδη μια μακρότατη λίστα οριστικώς αποκλεισθέντων.

     Η εν λόγω σελίδα είναι δημόσια ώστε να μπορούν οι πάντες, απεριορίστως, να ενημερώνονται από τις αναρτήσεις της λόγος και για τον οποίο διατηρεί πολύ υψηλή επισκεψιμότητα!

     Παρά το περιοριστικό πλαίσιο "topics" του τίτλου της, αποφασίσαμε να εντάξουμε σε αυτήν μιαν ευρύτερη θεματολογία ιππικού και τοξευτικού ενδιαφέροντος η οποία παραμένει διαδικτυακώς "άστεγη" ή ..."ολιγόστεγη" και με την οποία καταγίνεται η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" όπως η Φυσική Ιππική, οι Έφιππες Πολεμικές Τέχνες, η Γυμνιππευτική, το Ιππικό Θέατρο και η Παραδοσιακή Τοξοβολία, διατηρώντας ως κύρια γλώσσα αναρτήσεων την Αγγλική, όπως την είχε ο αρχικός ιδρυτής της, αλλά αποδεχόμενοι και αναρτήσεις στα Ελληνικά τα οποία, μάλιστα, ως Έλληνες προτάσσουμε, καλώντας τα Μέλη της Ομάδος μας να ενταχθούν και να αναρτούν αναλόγως, έχοντας υπ΄ όψη ότι γίνονται αποδεκτές αναρτήσεις επί της συγκεκριμένης θεματολογίας με περιεχόμενο ενημερωτικό και εκπαιδευτικό, προερχομένων μόνον από την δράση διεθνώς ανεγνωρισμένων Ομοσπονδιών, Σχολών και Οργανισμών, όπως και εγκύρων μεμονωμένων Εφιπποτοξοτών, Τοξοτών κλπ. Και αυτό οροθετείται ως κανόνας προς διατήρηση του κύρους όλης της σελίδος σε υψηλό επίπεδο.

     Η σελίδα βρίσκεται ΕΔΩ.  

EUGEN HERRIGEL ΖΕΝ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑΣ 2ο ΜΕΡΟΣ

 EUGEN HERRIGEL

ΖΕΝ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑΣ

2ο ΜΕΡΟΣ

Από τον Ιδρυτή των "Ελλήνων Κενταύρων"

Εφιπποτοξότην Αριστοτέλην Ηρακλέους Καλέντζη

     

Η Σχολή Έφιππης Τοξοβολίας των "Ελλήνων Κενταύρων" στο πλαίσιο των προγραμματισμένων για όλους τους μαθητές της, δωρεάν, εγκυκλίων μαθημάτων, έχει την Τιμή της πρώτης δημόσιας παραστατικής αναλύσεως του θεμελιώδους, για την Ενστικτώδη Τοξοβολία, έργου του Γερμανού φιλοσόφου Eugen Herrigel "Ζεν στην Τέχνη της Τοξοβολίας".      Λόγω της τεράστιας σημασίας του συγκεκριμένου έργου για την παγκόσμια Τοξοβολία, αλλά και των πολλών "κομβικών" σημείων που διαλαμβάνει και που είναι απαραίτητο να γίνουν κατανοητά, ασφαλώς, η ανάλυσή του θα ήταν ανέφικτο να ολοκληρωθεί σε μία και μόνον διάλεξη! Έτσι, σχεδιάσθηκε μία σειρά δημοσίων αναλύσεων επί πεδίου, ώστε να μπορεί να εφαρμοσθεί η απαιτούμενη παραστατικότητα προς εμπέδωσή του από όσους τις παρακολουθήσουν προσλαμβάνοντας τις "εσωτερικές συνιστώσες" οι οποίες προσδοκώνται ως το τελικόν όφελος. 

EUGEN HERRIGEL

     Ο Eugen Herrigel (20 Μαρτίου 1884 Liechtenau Baden – 18 Απριλίου 1955 Partenkirchen Bayern) ήταν Γερμανός φιλόσοφος που δίδαξε φιλοσοφία στο Αυτοκρατορικό Πανεπιστήμιο Tohoku στο Sendai της Ιαπωνίας από το 1924 έως το 1929 και εισήγαγε το Ζεν σε μεγάλα μέρη της Ευρώπης μέσω των γραπτών του.

     Αρχικώς, εισήλθε στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης όπου σπούδασε θεολογία από το 1907 έως το 1908 και στη συνέχεια νεοκαντιανή φιλοσοφία από το 1908 έως το 1913. Απέκτησε το διδακτορικό του υπό τη διεύθυνση του Wilhelm Windelband (1848-1915) το 1913.

     Στρατεύθηκε κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και υπηρέτησε ως ιατρικό προσωπικό από το 1914 έως το 1916. Από το 1917 έως το 1918, τοποθετήθηκε στο Υπουργείο Οικονομικών του Γενικού Επιτελείου του Δυτικού Μετώπου. Το 1923 απέκτησε τον τίτλο του καθηγητού Πανεπιστημίου.

     Ο Eugen Herrigel νυμφεύθηκε σε πρώτο γάμο την βαρόνη Paula von Beulwitz (1893-1924). Αυτή τον συνοδεύει στην Ιαπωνία κατά τη διάρκεια της αποστολής του στο Πανεπιστήμιο του Sendai το 1924. Μετά το θάνατό της νυμφεύεται και πάλι, τον Σεπτέμβριο του 1925, σε δεύτερο γάμο, την Auguste L. Seefried (Gusty Luise Herrigel).

     Ενώ ζούσε στην Ιαπωνία από το 1924 έως το 1929, σπούδασε Kyūdō, την παραδοσιακή ιαπωνική τοξοβολία, υπό τον Awa Kenzō (阿波研造:1880-1939), έναν Δάσκαλο της Τοξοβολίας και ιδρυτή του δικού του κινήματος που ονομάζεται «Το Μεγάλο Σκοπευτικό Δόγμα». Ο E. Herrigel ακολούθησε την Tοξοβολία την οποία σπούδασε επί χρόνια στην Ιαπωνία με την επιθυμία να κατανοήσει καλύτερα το Ζεν. Τον Ιούλιο του 1929 επέστρεψε στη Γερμανία και του ανατέθηκε η έδρα Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Erlangen. 

     Ο Eugen Herrigel ήταν ενεργό μέλος της Εθνικοσοσιαλιστικής "Ενώσεως για τον Πολιτισμό", μιας πολύ σημαντικής αδελφότητος για τον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό που ιδρύθηκε κατά την εποχή της αμαρτωλής δημοκρατίας της Βαϊμάρης, προ της εκλογής του Αδόλφου Χίτλερ στο αξίωμα του Καγκελαρίου. Και αυτή η Ένωση ήταν ο σημαντικότερος φορέας Πολιτισμού στην μεσοπολεμική Ευρώπη, η δε αποδοχή του Eugen Herrigel ως Μέλους της δείχνει και την σημαντικότητα της προσωπικότητός του! Ας δούμε, επακριβώς ποια ήταν αυτή η Ένωση:

"Αγωνιστική Ένωση για τον Γερμανικό Πολιτισμό" (Kampfbund für Deutsche Kultur, KfdK)

     Η "Αγωνιστική Ένωση για τον Γερμανικό Πολιτισμό" (Kampfbund für Deutsche Kultur, KfdK), ήταν μια εθνικιστική και αντιεβραϊκή πολιτική Ένωση κατά τη διάρκεια της δημοκρατίας της Βαϊμάρης, μιας εποχής πλήρους παρακμής για την Γερμανία, συνεχίζοντας να λειτουργεί και μετά την άνοδο του Εθνικοσοσιαλισμού στην εξουσία. Ιδρύθηκε το 1928 ως"Nationalsozialistische Gesellschaft für Deutsche Kultur" (NGDK, Εθνικοσοσιαλιστική Εταιρεία για τον Γερμανικό Πολιτισμό) από τον Εθνικοσοσιαλιστή φιλόσοφο και ιδεαλιστή Alfred Rosenberg παραμένοντας υπό την ηγεσία του μέχρι την αναδιοργάνωσή της και την μετονομασία της σε "Εθνικοσοσιαλιστική Πολιτιστική Κοινότητα" (Nationalsozialistische Kulturgemeinde) με σκοπό την ανάπτυξη του Πολιτισμού στην Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία αλλά και την ανάπτυξη του ΕυρωπαΪκού Πολιτισμού. Μετά την αναδιοργάνωσή της συγχωνεύτηκε με τη "Deutsche Bühne" (Γερμανική Σκηνή), που συνδέεται με την ίδρυση του επίσημου πολιτιστικού φορέως «Dienstelle Rosenberg» (DRbg, Τμήμα Rosenberg), ο οποίος, κατόπιν, έγινε γνωστός ως "Amt Rosenberg" (ARo, Γραφείον Rosenberg).

     Ο αριθμός των Mελών της Ενώσεως, που ήσαν κατά τόπους οργανωμένα, αυξήθηκε από περίπου 300 σε 25 τοπικά παραρτήματα τον Απρίλιο του 1929 σε περίπου 38.000 σε 450 τοπικά παραρτήματα μέχρι τον Οκτώβριο του 1933 όταν πλέον ο Αδόλφος Χίτλερ είχε εκλεγεί δια κοινοβουλευτικών διαδικασιών στο αξίωμα του Καγκελαρίου και διοικούσε την Γερμανία το "Γερμανικό Εθνικοσοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα" (NSDAP).

     H Ένωση είχε ως Μέλη της διακεκριμένες πνευματικές προσωπικότητες της εποχής, φιλοσόφους, επιστήμονες, καλλιτέχνες, λογοτέχνες, εκδότες κλπ μεταξύ των οποίων Adolf Bartels, Ludwig Polland, Gustaf Kossinna, Philipp Lenard, Hugo Bruckmann, Julius Friedrich Lehmann. Επίσης, μεταξύ των Μελών της Ενώσεως υπήρξαν και κορυφαίες προσωπικότητες όπως οι επικεφαλής της "Εταιρείας του Φεστιβάλ Bayreuth" Winifred Wagner. η χήρα του φυλετιστή και αντιεβραίου ιδεολόγου Houston Stewart Chamberlain, η Eva Chamberlain, ο συνθέτης Paul Greiner, οι φιλόσοφοι Otto Friedrich Bolnow και ο Eugen Herrigel, ο ποιητής και μετέπειτα πρόεδρος του "Eπιμελητηρίου Λογοτεχνών του Γερμανικού Ράιχ" (Reichsschrifttumskammer) Hanns Johst. ο αρχιτέκτονας Paul Schulze-Naumburg, ο οποίος επιμελήθηκε του περιοδικού "Kunst und Rasse" (Τέχνη και Φυλή), ο Gustav Havemann, βιολιστής και αργότερα ηγέτης του "Επιμελητηρίου Μουσικής του Ράιχ" (Reichsmusikkammer) που ίδρυσε και ηγήθηκε μιας ορχήστρας Kampfbund, ο θεατρικός σκηνοθέτης Karl von Schirach, ο Fritz Kloppe που ηγήθηκε της "Werwolf", μιας μαχητικής αδελφότητος αφιερωμένης στην εκπαίδευση νεαρών αμυντόρων της πατρίδος, ο εθνικιστής θεολόγος και μουσικολόγος Fritz Stein, οι ηθοποιοί Carl Auen και Aribert Mog, ο φιλόσοφος, κοινωνιολόγος και οικονομολόγος Othmar Spann και ο Αυστριακός  Friedrich Hayek, Αυστριακός οικονομολόγος, πανεπιστημιακός και φιλόσοφος, γνωστός για την υπεράσπιση του κλασικού φιλελευθερισμού, ο οποίος μετέπειτα (1984) ανεδείχθη ως  μέλος του Τάγματος Τιμής από τη Βασίλισσα Ελισάβετ Β΄, μετά από πρόταση της πρωθυπουργού Μάργκαρετ Θάτσερ για τις «υπηρεσίες του στη μελέτη των οικονομικών. Τέλος, συμβολικώς και κατά την επέτειο των γενεθλίων του Αδόλφου Χίτλερ (20ή Απριλίου 1933) στο Passau ο καθηγητής Edwin Werner (PhD) ιδρύει την δική του τοπική Ένωση στο Passau.

     Η "Αγωνιστική Ένωση για τον Γερμανικό Πολιτισμό", εκτός των φυσικών προσώπων, είχε και ως Μέλη της και εταιρικά Μέλη στα οποία περιελαμβάνετο ο "Σύνδεσμος Γερμανικών Αδελφοτήτων" [Deutsche Burschenschaften], ο "Σύνδεσμος Γερμανικής Πατρίδος" [Deutsche Landsmannschaft], οι Γυμναστικοί Σύλλογοι Γερμανικών Κολλεγίων" [Turnerschaften an deutschen Hochschulen], ο "Σύνδεσμος Γερμανικών Συντεχνιών" [Deutsche Gildenschaften], ο Σύνδεσμος Γερμανών Τραγουδιστών [Deutsche Sängerschaft], η Γερμανική Μουσική Εταιρεία Κολλεγίων [Sondershäuser Verband] και η Γερμανική Εταιρεία Τέχνης Κολλεγίων [Deutscher Hochschulring].

Συγγραφικό Έργο

     Το 1936, ο Eugen Herrigel δημοσίευσε ένα άρθρο 20 σελίδων που περιγράφει τις εμπειρίες του με τίτλο «Die Ritterliche Kunst des Bogenschiessens» ("Η Ιπποτική Τέχνη της Τοξοβολίας") στο ιαπωνολογικό περιοδικό "Zeitschrift für Japanologie". Αυτό αποτέλεσε αργότερα τον πυρήνα του πιο διάσημου έργου του "Ζεν στην Τέχνη της Τοξοβολίας", το οποίο είναι το έργο με τη μεγαλύτερη διεθνή επιρροή που γράφτηκε ποτέ για το Ζεν σε ευρωπαϊκή γλώσσα.

     Ο Eugen Herrigel πέθανε το 1955 και ανάμεσα στα χειρόγραφα που άφησε πίσω του βρέθηκαν ογκώδεις σημειώσεις για διάφορες "πτυχές" του Ζεν. Αυτές οι σημειώσεις επιλέχθηκαν και επιμελήθηκαν από τον Hermann Tausend σε συνεργασία με την Gusty L. Herrigel, την σύζυγο του συγγραφέως (που σπούδασε ιαπωνική ανθοδετική) και δημοσιεύτηκαν στα Γερμανικά με τον τίτλο "Der Zen-Weg" ("Ο Δρόμος του Ζεν"). Αυτή η έκδοση αναθεωρήθηκε και επιμελήθηκε από τον Alan Watts το 1960 και δημοσιεύτηκε από τον "Vintage Press" ως "The Method of Zen".

     Απολογισμός

     Ο Αυστριακός Volker Zotz, έγκριτος μελετητής και αναλυτής του Βουδισμού απεκάλυψε στο βιβλίο του για τον Βουδισμό και τον Γερμανικό Πολιτισμό ότι ο Eugen Herrigel ήταν ένθερμος υποστηρικτής του Γερμανικού Εθνικοσοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος του Αδόλφου Χίτλερ και για την επιλογή του αυτή του απαγορεύτηκε να διδάξει στο Πανεπιστήμιο για τρία χρόνια μετά το 1945. Και είναι πασίγνωστο ότι από το 1945 μέχρι σήμερα, η αχαλίνωτη λογοκρισία των σιωνιστών εφαρμόζεται λυσσωδώς εναντίον οιουδήποτε προσώπου και οιασδήποτε ιδέας θεωρούν ότι διακυβεύει την παγκόσμια κυριαρχία τους, όπως και με διάφορους τρόπους εφαρμόσθηκε και εναντίον του Eugen Herrigel, όχι μόνον απαγορεύοντάς του να διδάξει Φιλοσοφία («μηδένα διδάσκειν φιλοσοφίας» όπως θα έγραφε και το εκείνο το ρωμαϊκό σκοταδιστικό διάταγμα…) αλλά και με διάφορες απόπειρες απομειώσεως της σχέσεώς του με το Ζεν και την Τοξοβολία, απόπειρες, πάντως που ποτέ δεν ξεπέρασαν τα όρια της υποκειμενικής κακοπιστίας με τον Eugen Herrigel να πιστώνεται με ένα εμβληματικό σύγγραμμα το οποίο θεωρείται το παγκόσμιο «ευαγγέλιο» της Τοξοβολίας αλλά και της ζενικής προσεγγίσεώς της!

     Κατά την παρούσα, δεύτερην ημερίδα (30ής Οκτωβρίου 2022), αφού προηγήθηκε εν περιλήψει μια επανάληψη του περιεχομένου του 1ου Μέρους, ξεκίνησε η αναλυτική παραστατική, επί Γραμμής Βολής, παρουσίαση του κυρίως κειμένου του Eugen Herrigel, αποκομίζοντας σημαντικά συμπεράσματα, ως ακολούθως:

     Η συσχέτιση του Ζεν με μία τέχνη όπως αυτή της Τοξοβολίας ακούγεται μειωτική για το Ζεν, αλλά αυτό ισχύει εφ΄ όσον εκλαμβάνουμε την Τοξοβολία σαν άθλημα, κάτι το οποίο, όμως, δεν ισχύει διότι η Τοξοβολία, παρά την εκτόπισή της από το πεδίο των αναμετρήσεων μετά την ανακάλυψη των πυροβόλων όπλων, διαδόθηκε ακόμη ευρύτερα και παραμένει μία υψηλή τελετουργία αναμετρήσεως του Τοξότη με τον εαυτό του στην θέση του οποίου τοποθετεί τον στόχο.

     Η εξέλιξη των όπλων και η αντικατάσταση του μοναδικού εκηβόλου (του Τόξου) από τα διάφορα πυροβόλα εκηβόλα, όχι μόνον δεν περιθωριοποίησε την Τοξοβολία αλλά την ανέδειξε και στον πραγματικό ρόλο της ο οποίος δεν ήταν, απλώς, η διεκπεραίωση μιας συμπλοκής με έναν εξωτερικόν εχθρό, αλλά η αναμέτρηση με τον εαυτό μας η οποία συνιστά πραγματική τελετουργία και αποτελεί το θεμέλιο με κάθε εξωτερικήν αναμέτρηση.    

     Η Τοξοβολία, λοιπόν, εκφεύγει μιας αθλητικής δραστηριότητος η οποία εξαντλείται στο πλαίσιο της αποκτήσεως σωματικών δεξιοτήτων και τοποθετείται στο βάθρο μιας πνευματικής ασκήσεως κατά την οποία ο ασκούμενος Τοξότης δεν στοχεύει τον εξωτερικό στόχο αλλά τον ατελή εαυτό του!

     Κατόπιν αυτού, το Τόξο και τα βέλη αποτελούν ένα «όχημα» που θα μεταφέρει τον Τοξότη στον αντικειμενικό σκοπό του ο οποίος θα υπηρετηθεί από το πνεύμα του το οποίο, εν προκειμένω θα είναι ο πρωταγωνιστής και όχι τα υλικά μέσα (Τόξο και βέλη). Παρά ταύτα, η Τοξοβολία ακόμη και μετά την υπέρβασή της από τα πυροβόλα όπλα παραμένει ζήτημα ζωής και θανάτου διότι όπως και πριν ο Τοξότης βάσιζε επί της τοξευτικής ευστοχίας του την επιβίωσή του από την απειλή εξωτερικών εχθρών έτσι και μετά την υπέρβαση βασίζει την επιβίωσή του επ΄ αυτής έναντι του αδυσώπητου εσωτερικού εχθρού του ατελούς εαυτού του.

     Έτσι, συνεχίζοντας να τοξεύουμε και προτάσσοντας την πνευματικότητα έναντι της απλής τεχνικής, ασκούμε μία τέχνη χωρίς …τέχνη, η Τοξοβολία ασκείται με κάτι βαθύτερο από το Τόξο και τα βέλη, ενώ, ο Τοξότης ταυτίζεται με τον στόχο σε μία αδιαίρετη οντότητα αφού ο ίδιος πλήττει και πλήττεται τελειοποιώντας τον εσώτερον εαυτό του!

     Εννοούμε, λοιπόν, ότι, μιλώντας για «Ζεν» στην Τοξοβολία και, πάντοτε στο πλαίσιο της ιαπωνικής εκδοχής του, εννοούμε ένα αβάδιστο και αχάρακτο εσωτερικό «μονοπάτι» που δεν συγχωρεί ερμηνείες, μεταφράσεις και αναλύσεις, δεν συγχωρεί «χαρτογραφήσεις», προερχόμενο από τον διαλογιστικό Iνδουιστικό Βουδισμό  Dhyāna (Σανσκριτικά) ή Jhāna, ο οποίος σημαίνει «απορρόφηση» στην αυτογνωσία μέσω μιας βαθιάς αυτοσυγκεντρώσεως! Αυτή η προσέγγιση «εγκαθιστά» τον ασκούμενο σε μια εκστατική τροχιά στο άνυσμα της οποίας αποκτά το προνόμιο διαδοχικών «οπτικών γωνιών» της υπάρξεώς του, όχι κατά τρόπο που να του επιτρέπει την διόγκωση ενός ναρκισσισμού, αλλά προκειμένου να του αποκαλύπτονται οι ατέλειές του και να επιδέχονται βελτιώσεως.

     Γίνεται, πλέον σαφές ότι το «Ζεν» στην τοξοβολία δεν παραπέμπει σε «τεχνική» αλλά στην εξ ολοκλήρου παράλειψή της και στην κάλυψη του κενού της με μία πνευματικήν υπερδιέγερση η οποία κατευθύνει το βέλος προς τον στόχο, ήδη γνωρίζοντας «ποιος είναι ο στόχος» και, ήδη, έχοντας μάθει «ποιος» τοξεύει «κατά ποίου» και «γιατί»!

    Υπ΄ αυτές τις συνθήκες, με το «μονοπάτι» Dhyāna να αποτελεί έναν απολύτως εξατομικευμένο «δρόμο» ενδοστρεφούς μυστικισμού, δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για «δασκάλους» του …Ζεν διότι το Ζεν αποτελεί εξατομικευμένο βίωμα, αλλά για εκείνους που μας ενημερώνουν για την ύπαρξη του «μονοπατιού» και οι οποίοι δεν είναι «δάσκαλοι», αλλά «συνοδοί» μιας πορείας σε «άγνωστη γη» που αφήνουν τον περιπλανώμενο να ξεναγηθεί  μ ό ν ο ς  του στον αχανή … «εσωτερικό κόσμο» του!

     Έτσι, ας μη φαντασθεί κανείς ότι μπορεί να προσεγγίσει έναν «δάσκαλο» Ζεν για να του προσφέρει την γνώση, ή έστω την αίσθηση, της ανείπωτης αλήθειας! Μπορεί να συναντήσει κάποιον ο οποίος θα του μιλήσει για την ύπαρξη του «αζιμουθίου Ζεν» αλλά, ποτέ, δεν θα τον χειραγωγήσει επάνω σε αυτό το «αζιμούθιο» κάτι το οποίο θα πρέπει να αποτολμήσει ο ίδιος ο ενδιαφερόμενος στο μοναχικό ταξίδι του! 

     Βεβαίως, συχνά ακούμε χαρακτηρισμό «Δάσκαλος Ζεν» αλλά ήδη ξέρουμε τι ακριβώς αυτός ο όρος εννοεί και δεν περιμένουμε ποτέ από αυτόν να μας προσφέρει σε λαμπερό περιτύλιγμα εκείνο που εμείς θα πρέπει με συστηματική προσωπική άσκηση και πολλαπλή θυσία να κατακτήσουμε! 

     Το Ζεν, λοιπόν, ταυτίζεται με την ατομικήν έκσταση ενός ενδοστρεφούς μυστικισμού που χειραγωγεί τον ασκητή προς την υπαρξιακήν τελείωση κι αυτό σημαίνει ότι, όπως κανένας μυστικιστής, έτσι και κανένας ζενιστής δεν θα είναι ο ίδιος όπως ξεκίνησε, στο τέλος αυτής της ενδοστρεφούς «διαδρομής»!

     Καθ΄ όλο αυτό το διάστημα της ατομικής του αυτογνωσιακής «περιπέτειας», ο ζενιστής ενώ θα ενισχύει την ύπαρξή του θα ελαχιστοποιεί μέχρις ολικής καταργήσεως το «εγώ» του διότι, μόνον έτσι, θα καταφέρει να αντιληφθεί την υπέρτατην Αλήθεια και να ζήσει την αληθινή ζωή η οποία ουδεμία σχέση έχει με το κοινώς εννοούμενο «ζην»! Και πάντοτε, ο ζενιστής, θα αποφεύγει να μιλά για τον εαυτό του και τις εμπειρίες του διότι κάτι τέτοιο το εκλαμβάνει ως προδοσία κατά του μυστικισμού του.

     Ειδικώς ως προς την τέχνη της Τοξοβολίας το Ζεν συνυπάρχει με αυτήν, όπως και με άλλες τέχνες, αλληλένδετο όσο και αθέατο για τον μη εξασκημένο, κρυμμένο όπως ο κεραυνός στο στερέωμα, έτοιμο να ξεσπάσει και να αστράψει, ξεκαθαρίζοντας τον στοχαστικό ορίζοντα επί του οποίου κυριαρχεί ο στόχος, δηλαδή, ο ίδιος ο τοξεύων Τοξότης.

     Και, όπως επεξηγεί ο μεγάλος Eugen Herrigel, την τέχνη της Τοξοβολίας είναι ευκολότερο να την εκμάθουμε παρά να την επεξηγήσουμε και το περιεχόμενο αυτού του εμβληματικού βιβλίου «Ζεν στην Τέχνη της Τοξοβολίας» δεν είναι παρά το άνυσμα μέχρι του σημείου όπου, μόλις, αρχίζουν να διαγράφονται οι πολύ μακρινοί ορίζοντες μετά τους οποίους αρχίζει να ανθεί το Ζεν. Δηλαδή, ας μη φανταστούμε ότι κρατάμε στα χέρια μας ένα «εγχειρίδιο» με συνταγές ζενοποιήσεώς μας, αλλά έναν κατευθυντήριο οδηγό που θα μας κρατήσει από το χέρι φθάνοντάς μας μέχρι την α φ ε τ η ρ ί α  απ΄ όπου ξ ε κ ι ν ά  το μεγάλο «ταξίδι» προς το Ζεν!

     Ήδη, φάνηκε ότι κάτι μένει και κάτι ...λειτουργεί! 

     Από αυτή την δεύτερην ημερίδα, παρατηρούμε κάποιες μικρές, απειροελάχιστες, αλλαγές, κάποιες αδιόρατες μεταβολές που, πάντως, επιβεβαιώνουν ότι αυτός που επιχειρεί την συγκεκριμένην άσκηση όσο την εξελίσσει δεν είναι ποτέ ο ίδιος όπως την ξεκίνησε.

     Είναι πολύ νωρίς να πούμε κάτι παραπάνω και ο χρόνος πάντοτε συμμαχεί με όσους τολμούν, προσβλέποντες σε ..."καινά δαιμόνια" τα οποία ανατρέπουν κατεστημένες αντιλήψεις που θεωρούνται "αδιάσειστες"... Είναι βασικό το ότι καταλάβαμε πως η υπέρτατη αλήθεια απέχει πολύ από το να είναι κτήμα μας... και μόλις αρχίσαμε να τοξεύουμε κατά του ατελούς εαυτού μας ταυτιζόμενοι με έναν στόχο ακόμη ...ανέγγιχτο!

Πλήρες Φωτογραφικό Λεύκωμα ΕΔΩ

Συνεχίζεται...