Τρίτη 11 Αυγούστου 2020

ΜΟΝΟΗΜΕΡΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΕΚΔΡΟΜΗ ΣΤΗΝ ΚΟΡΙΝΘΙΑ-ΑΡΓΟΛΙΔΑ Κυριακή, 9η Αυγούστου 2020

     Αν και αυτή η τέταρτη κατά σειράν εκδρομή των "Ελλήνων Κενταύρων" ξεκίνησε με τις χειρότερες προϋποθέσεις μιας καταιγίδος ("Θάλεια") εν εξελίξει (και με πολύνεκρη κατάληξη...) εν τούτοις απεδείχθη η επιτυχέστερη εξ όλων των, ήδη... επιτυχέστατων, εκδρομικών μας εξορμήσεων προσφέροντάς μας πάμπολλες χαρές μέσα σε τόσο λίγες ώρες, ανάμεσα σε εκλεκτούς Συνταξιδιώτες με έναν άριστον οδηγό που μας ταξίδεψε σε πανέμορφα σημεία του αγαπημένου μας Μοριά σύμφωνα με την κοπιαστική αλλά τέλεια "σχεδίαση" του οργανωτή μας Αριστείδη Μαρούλη.

     Οι δύο συντρέχουσες, δυσμενέστατες, παράμετροι της επικαιρότητος, η κρίσιμη κατάσταση στο Αιγαίο αλλά και η εν εξελίξει σφοδρότατη καταιγίδα "ΘΑΛΕΙΑ" η οποία, δυστυχώς, άφησε πίσω της οκτώ νεκρούς στην γειτονική Εύβοια, είχαν ως φυσικήν επίπτωση στο δυναμικό της εκδρομής μας πολλές ακυρώσεις τελευταίας στιγμής, "αποσύροντας" στρατιωτικούς (δι ευνοήτους λόγους) αλλά και αρκετούς αποθαρρυμένους λόγω καιρού. 

     Βεβαίως, το πάντοτε επακριβώς ενημερωμένο "επιτελείο" της εκδρομής, γνώριζε ότι στο δρομολόγιό μας τα δυσμενή καιρικά φαινόμενα θα υποχωρούσαν κι ένας υπέροχος ήλιος θα φώτιζε το κυρίως πρόγραμμά μας, όπερ και εγένετο! Αν και σε όλο το πρώτο σκέλος της εκδρομής, μέχρι να φθάσουμε στη Κόρινθο, η εθνική οδός ήταν "ποτάμι", μόλις φθάσαμε στον Ισθμό για την απαραίτητη δεκαπεντάλεπτην "ανάνηψη", ο υέτιος Δίας απέσυρε τους όμβριους χαιρετισμούς του και στη θέση τους εναπέθεσε έναν λαμπρό ήλιο που μας ακολούθησε μέχρι και την βραδυνή επιστροφή μας.

     Και φθάνοντας στον Ακροκόρινθο που ήταν και ο πρώτος προορισμός μας, ήταν σαν να ξαναβρισκόμασταν στον γνώριμό μας μεσογειακό, ηλιοφώτιστον, Αύγουστο!

     Μετά από πολλούς αιώνες τα Τόξα βρέθηκαν και πάλι στο κάστρο του Λέοντος Σγουρού μαζύ με την Σημαία των “Ελλήνων Κενταύρων". Στη "στέγη" του ιστορικού μνημειακού χώρου μια συντεταγμένη Προπόνηση δύο, σχεδόν, ωρών, έλαβε χώρα υπό την διεύθυνση του Εκπαιδευτή της Ομάδος μας Μηνά Α. Τσομπανιάν αφήνοντας σε όλους τις καλύτερες εντυπώσεις και κάνοντας τους επισκέπτες του χώρου να εκφράζουν την ικανοποίησή τους για το αιφνιδιαστικό θέαμα των Συνασκουμένων να τοξεύουν.

      Αλλά ας δούμε τι αναφέρει το έγκριτο Ιστολόγιο "ΚΑΣΤΡΟΛΟΓΟΣ" γι αυτό το υπέροχο φρουριακό μνημείο του Ακροκορίνθου:

     «Σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία ιδιοκτήτης της περιοχής ήταν ο θεός Ήλιος. Τα κτήματα κάτω από τον Ακροκόρινθο (όπου αργότερα κτίστηκε η Κόρινθος) τα παραχώρησε στον γιο του Αιήτη, αλλά τον Ακροκόρινθο που ήταν το προνομιούχο σημείο της περιοχής, 240 στρέμματα τον χάρισε στην θεά Αφροδίτη. Η Αφροδίτη δεν συγκινήθηκε καθόλου από αυτό το δώρο, αφού ήταν σαφώς καλύτερα στον Όλυμπο. Προς τιμήν της θεάς, έχτισε η Μήδεια ένα ναό στη κορυφή του Ακροκορίνθου. Ήταν ένα ταπεινό και λιτό κτίσμα αλλά η κατάσταση άλλαξε δραματικά όταν έφτασε εκεί το νερό. Αυτό ήταν κατόρθωμα του Σίσυφου, του παμπόνηρου βασιλιά της Κορίνθου, όταν μια φορά είδε τον Δία να απαγάγει την κόρη του Ασωπού. Είπε στον Ασωπό πού κρύβονταν, με αντάλλαγμα να λύσει το πρόβλημα λειψυδρίας στον λόφο. Έτσι ο Βράχος απέκτησε την πρώτη του κρήνη την Πειρήνη.

     Ο Ακροκόρινθος οχυρώθηκε για πρώτη φορά από τον τύραννο Περίανδρο και τον πατέρα του τον Κύψελο τον 7ο-6ο αιώνα π.χ.χ. και σιγά-σιγά εξελίχθηκε σε Ακρόπολη. Οι Μακεδόνες τον 4ο αιώνα π.χ.χ. επισκεύασαν και ενίσχυσαν τα τείχη. Το 146 π.Χ. ο Ρωμαίος στρατηγός Λεύκιος Μόμμιος Αχαϊκός κατέστρεψε την Κόρινθο και την ακρόπολή της, όταν κατέλαβε την Ελλάδα. Ο Ιούλιος Καίσαρας επισκεύασε το κάστρο το 44 π.χ.χ..

     Μία ακόμα επισκευή γίνεται τον 6ο αιώνα επί βασιλείας Ιουστινιανού και κάποιες προσθήκες παρατηρούνται μέχρι και τον 12ο αιώνα.

     Το 1210 το κάστρο καταλαμβάνεται από τους Φράγκους αφού προηγουμένως ο υπερασπιστής του Λέων Σγουρός αυτοκτόνησε πηδώντας έφιππος από τα τείχη. Οι Φράγκοι πραγματοποιούν πολλές επισκευές.

     Στη συνέχεια ο Ακροκόρινθος αλλάζει χέρια. Παραχωρείται διαδοχικά στις ιταλικές οικογένειες Γκραβίνα και Ατσαγιόλι για να καταλήξει τελικά, το 1395, στον Θεόδωρο Παλαιολόγο, Δεσπότη του Μυστρά που κληρονόμησε το κάστρο από τον θανόντα πεθερό του Νέριο Α’ Ατσαγιόλι, Δούκα των Αθηνών. Ο Θεόδωρος το πούλησε για οικονομικούς λόγους στους Ιωαννίτες Ιππότες που το κρατούν μέχρι το 1404 και του το επιστρέφουν.

     Το 1458 ο Μωάμεθ Β' ο Πορθητής κατέλαβε το κάστρο που το υπερασπιζόταν ο Βυζαντινός Ματθαίος Ασάν. Το 1687 το κάστρο περνά στα χέρια των Ενετών οι οποίοι το επισκευάζουν και του δίνουν τη σημερινή του μορφή. Λίγα χρόνια μετά, το 1715, οι Τούρκοι πολιορκούν τον Ακροκόρινθο και τον καταλαμβάνουν. Το κάστρο παρέμεινε σε αυτούς μέχρι το 1827 οπότε και παραδόθηκε στους Έλληνες.

     Ο Ακροκόρινθος αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα σε έκταση κάστρα της Πελοποννήσου. Η περίμετρος των τειχών του φτάνει τα 3 χιλιόμετρα. Αν και η τελική μορφή του κάστρου οφείλεται σε ανακατασκευές και προσθήκες επί Τουρκοκρατίας, το μεγαλύτερο μέρος των εργασιών οχύρωσης πραγματοποιήθηκε στη μεσοβυζαντινή εποχή και πιο συγκεκριμένα κατά τον 12ο αιώνα.

     Η βυζαντινή οχύρωση ακολούθησε την χάραξη των αρχαίων τειχών στο φρύδι του βράχου και ενσωμάτωσε τμήματά τους που είναι ορατά μέχρι σήμερα

     Στη δυτική πιο ευπρόσβλητη πλευρά του λόφου, από όπου γινόταν και η είσοδος στο κάστρο, προστέθηκε εξωτερικός περίβολος. Στο τμήμα αυτό του λόφου, ο εσωτερικός περίβολος διαμορφωνόταν σε ημικυκλικό σχήμα με δυο ισχυρούς προμαχώνες στα άκρα του, σύμφωνα με την αρχαία σχεδίαση, και ενδιάμεσα τους έξι πύργους, δυο μικρότερους και τέσσερις πιο ισχυρούς. Οι δυο κεντρικοί προστάτευαν την επιβλητική πύλη της εσωτερικής γραμμής. Ανεξάρτητοι ισχυροί πύργοι υπήρχαν και εντός του κάστρου, στη νοτιοδυτική και βορειοανατολική κορυφή του λόφου.

     Φάσεις επισκευής και συμπλήρωσης των τειχών πραγματοποιήθηκαν και από τους Φράγκους κατακτητές μετά την κατάληψή της πόλης το 1210, όπως η ανακατασκευή εκ θεμελίων του πύργου της νοτιοδυτικής κορυφής. Στο πρώτο μισό του 15ου αιώνα., θα πρέπει επίσης να αποδοθεί και η πρώτη φάση μιας ακόμη γραμμής οχύρωσης (α΄ γραμμή οχύρωσης) που προστέθηκε στην δυτική πλαγιά του λόφου. Με την νέα αυτή προσθήκη, ο εξωτερικός βυζαντινός περίβολος μετατράπηκε στην ενδιάμεση γραμμή οχύρωσης (β΄γραμμή οχύρωσης).

     Κατά την μεταβυζαντινή εποχή, επί Τουρκοκρατίας, πραγματοποιήθηκαν επισκευές σε τμήματα του κάστρου, καθώς και μετασκευές με σκοπό τον εκσυγχρονισμό της οχύρωσης σύμφωνα με τη νέα πολεμική τεχνολογία των πυροβόλων όπλων. Οι επεμβάσεις αυτές διακρίνονται σε διάφορα σημεία του κάστρου, όπως στην ενίσχυση του πάχους της β΄ γραμμής οχύρωσης, στην προσθήκη κανονιοθυρίδων και τυφεκιοθυρίδων στα τείχη και στην διαμόρφωση των δωμάτων των πύργων σε πλατφόρμες πυροβολικού στον εσωτερικό περίβολο (γ΄ γραμμή οχύρωσης).

     Κατά την α΄ οθωμανική περίοδο (1458-1687) πήρε και την σημερινή του μορφή ο πύργος στη νοτιοδυτική κορυφή του λόφου, ο οποίος διαμορφώθηκε με την προσθήκη δυο περιβόλων σε ακρόπολη, ενώ στα χρόνια της ενετοκρατίας (1687-1715) αποδίδονται επεμβάσεις στις πύλες της α΄και β΄ γραμμής οχύρωσης, καθώς και η κατασκευή τάφρου και διατειχίσματος έξω από τα δυτικά τείχη.»

     Το φρούριο του Ακροκορίνθου είναι συναρπαστικό και κάθε γωνιά του προκαλεί σε ...ανελέητην εξερεύνηση.

     Κι εμείς δεν του ...χαρισθήκαμε, καταδυόμενοι ακόμη και στα ...έγκατά του που μας αποκάλυψαν πολλά μυστικά οχυρωτικής και μας συνεπλήρωσαν την μελέτη μας περί της τοξοθυρίδος η οποία είναι και ο ιδιαίτερος "στόχος" της Τοξοβολίας μας, σχετικός με την εποχή των αναγεννησιακών προτύπων μας, των Ελλήνων Στρατιωτών της Δύσεως.

     Καμιά από τις μεγάλες, σημερινές, Σχολές Τοξοβολίας δεν έχει αποτολμήσει την μαζική εισαγωγή πρωτοεισάκτων σε αυτή την υψηλή Τέχνη! Στις «ανοικτές ημέρες» για το Κοινό (open days) του κορυφαίου Οργανισμού “Kassai” μόνον όσοι διαθέτουν Τόξο (και, δη, "Kassai”) μπορούν να λάβουν μέρος στην ομαδική Τοξοβολία αλλά αυτό σημαίνει ότι για να έχεις Τόξο ήδη τοξεύεις, οπότε δεν τίθεται ζήτημα εισαγωγικής διαδικασίας.

    Αντιθέτως, η Σχολή των «Ελλήνων Κενταύρων» με την 15χρονη εκπαιδευτική της εμπειρία αλλά και με την επινοητικότητα του Εκπαιδευτή της Μηνά Α. Τσομπανιάν τολμά και επιτυγχάνει την ομαδικήν εισαγωγή στη Τοξοβολία πρωτοεισάκτων, κατά την διάρκεια των μονοήμερων εκδρομών που έχει καθιερώσει από τον περασμένο Ιούλιο, επιλέγοντας για τον σκοπό αυτό ενεργειακούς, ιστορικούς, τόπους! 

     Έτσι, με ελάχιστο κόστος μετακινήσεως, απολαμβάνουμε τον Εκπαιδευτή μας να μας προσφέρει ένα ωφέλιμο προπονητικό πρόγραμμα σε τόπους που αναζωογονούν και ενθουσιάζουν, αποφεύγοντας κάθε ρουτίνα και το «βάλτωμα» που περιορίζουν την ανάπτυξη των ανθρώπινων δεξιοτήτων.

     Στην Ομάδα των «Ελλήνων Κενταύρων» αρνούμεθα κάθε επιδίωξη υλικού κέρδους και αυτό μας δίνει το προνόμιο της συνεχούς διατηρήσεως μιας ποιότητος χαρακτήρων τόσο στον πυρήνα της εφιπποτοξοτικής μας «ουσίας», όσο και σε όλες τις δραστηριότητες της Ομάδος μας, όπως είναι και οι εκδρομές μας! Επιμένουμε να παραμένουμε «συλλέκτες» σπανίων Ανθρώπων έστω και εν μέσω …σκουπιδιάδος ανθρωποχωματερής διότι περισσότερο από κάθε τι άλλο απολαμβάνουμε την αίσθηση ενός ξεχωριστού «απέναντι» από το οποιοδήποτε χαρτονόμισμα στη τσέπη! Και είναι σημαντικό να ακούς από τον, ανιδιοτελέστατο, νεαρό Εκπαιδευτή μιας τόσο δύσκολης και απαιτητικής πολεμικής τέχνης την αγωνία να διατηρήσουμε αυτή την συνειδητήν επιλογή μας όσο υπάρχει η Ομάδα μας, αφού αυτό αποτελεί και προϋπόθεση του ιδρυτικού της οράματος! Διεθνώς, στέκει πολύ ψηλά ο "πήχης ποιότητος" όλων των σοβαρών Σχολών Έφιππης Τοξοβολίας και σ΄ αυτό δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση η Ομάδα των "Ελλήνων Κενταύρων" της οποίας η ποιότητα Στελεχών και Μελών ήταν, ανέκαθεν, υψηλότατη. Όμως, ο σημερινός Εκπαιδευτής της Μηνάς Α. Τσομπανιάν ανεβάζει ακόμη πιο ψηλά αυτόν τον πήχη κάνοντάς μας υπερήφανους! Μπορεί να έχουμε κατακτήσει δύο πρώτα παγκόσμια βραβεία και πολλές άλλες διακρίσεις, όμως, η απόκτηση ενός Στελέχους όπως ο σημερινός Εκπαιδευτής μας είναι αρκετή για να "γκρεμίσουμε τείχη" και να νιώσουμε ότι κατακτήσαμε την υψηλότερη, μέχρι τώρα, διάκριση αφού αυτός ο Εκπαιδευτής αγωνιά εξίσου για την πρόοδο όλων των Μελών μας και αφιερώνεται με αυταπάρνηση σε όλους!

     Ακόμη ένας σπάνιος χαρακτήρας ανάμεσά μας που σε κάθε της εμφάνιση μας θυμίζει ότι γύρω μας εξακολουθούν να υπάρχουν ποιοτικά πλάσματα με πολλές ικανότητες! Όσοι μεμψίμοιροι κι επικριτικοί για μια εποχή που αιφνιδιάζει με το, όντως, παρακμιακό της προφίλ, ατενίζοντας την Νικολέτα μας ετοιμαστείτε για ριζικές αναθεωρήσεις!

     Ακρογωνιαίος ...ογκόλιθος "χαρακτήρος" και ο Ιωάννης μας ο οποίος στηρίζει με την βαθύτατην ωριμότητα και την σπανιότατην ευγένειά του την Ομάδα μας! Αυτή την φορά ενετόπισε έναν εξαιρετικό χώρο στην κορυφή του μνημείου, ιδανικό για ένα τοξευτικό "στάσιμο" και οδήγησε τους Συνασκουμένους στο σημείο.

     Σ΄ αυτό το εμβόλιμο κι απρογραμμάτιστο "στάσιμο" νιώσαμε έντονη την ενεργειακότητα του Ακροκορίνθου κι εμπνευσθήκαμε δράσεις, εδώ, για το μέλλον. 

     Στο κάστρο του Λέοντος Σγουρού, εδώ σε τούτο το σημείο, ο Εκπαιδευτής Μηνάς διηύθυνε μια ολιγόλεπτη αλλά λίαν επιτυχημένη ομαδικήν άσκηση!

     Και όσο η κυρίως Ομάδα τόξευε στα "ψηλά" η πάντοτε ευγενέστατη Ναυσιστράτη μας προσεφέρθη να φυλάει τα πράγματα της Ομάδος που είχαν αφεθεί χαμηλότερα προς αποφυγή χρονοτριβής για την μεταφορά τους. Σ΄ αυτή την "οικογένεια" ο αλτρουισμός είναι χαρακτηριστικό όλων!

     Ένα μεγάλο χαστούκι που κατάφερε η δημοκρατική μεταπολίτευση εναντίον των Ελλήνων ήταν με το χέρι της Μελίνας Μερκούρη η οποία, ως «υπουργός πολιτισμού» επέβαλε στους Έλληνες να πληρώνουν εισιτήριο εισόδου στους αρχαιολογικούς χώρους προκειμένου να δούμε τα έργα των Προγόνων μας! Ένα ακόμη ΑΙΣΧΡΟ μέτρο σε βάρος ενός λαού ο οποίος απεδείχθη υπερβολικά ανεκτικός απέναντι στα αντεθνικά ενεργούμενα ξένων εντολοδοτών! Όμως, στο τάφο της η Μελίνα Μερκούρη δέχθηκε την επιστροφή του χαστουκιού από το χέρι ενός ξένου τουρίστα ο οποίος σημείωσε (στα Αγγλικά) στο Βιβλίο Επισκεπτών του Ακροκορίνθου και τον ενθουσιασμό του για το μνημείο αλλά και την σύσταση προς το Υπουργείο Πολιτισμού να χρεώνει ΤΟΥΣ ΞΕΝΟΥΣ με εισιτήριο εισόδου! "ΕΣΤΙ ΔΙΚΗΣ ΟΦΘΑΛΜΟΣ ΟΣ ΤΑ ΠΑΝΘ’ ΟΡΑ!", ακόμη και την ...Μελίνα μέσα στο τάφο!

      Όπως και σε κάθε εκδρομή μας έχουμε την ευκαιρία να μάθουμε πολλά για τους τόπους και τους χώρους που επισκεπτόμεθα και να μορφώνουμε μια πραγματική «εικόνα» πολλών παραμέτρων της Πατρίδος μας. Στον Ακροκόρινθο νιώσαμε ιδιαίτερην ικανοποίηση παρατηρώντας την εργασία της τοπικής Εφορίας Αρχαιοτήτων για την αποκατάσταση του φρουριακού μνημείου με την ταυτοποίηση δομικών υλικών του προς επαναφορά τους στη σωστή τους θέση. Μακάρι σε όλα τα μνημεία της Πατρίδος μας να συνεχίζονται διασωστικές και αποκαταστατικές εργασίες γιατί αυτά είναι η Ιστορία μας!

     Σαν πόσοι, άραγε, έχουν την ευκαιρία να ατενίσουν από ψηλά την απεραντοσύνη του καταγάλανου Κορινθιακού αναπνέοντας πεντακάθαρο οξυγόνο ανάμεικτο με το θαλασσινό ιώδιο; Σαν πόσοι, εκτός από τους αετούς, τους «Έλληνες Κενταύρους» με τους, τυχερούς, Συνταξιδιώτες μας που όχι μόνο βιώσαμε αυτή την εμπειρία αλλά και την συνδυάσαμε με ζωογονητική Τοξοβολία πάνω στο υψηλότερο οχυρό «επίπεδο» του Ακροκορίνθου, χάρη στην εξαιρετική σχεδίαση της τελευταίας εκδρομής μας από τον εμπειρότατον οργανωτή μας και Μέλος της Ομάδος μας, Αριστείδη Μαρούλη προς τον οποίο είμαστε ευγνώμονες!

     Η παραμονή μας στο κάστρο του Ακροκορίνθου μας προσέφερε δυνατές συγκινήσεις βοηθώντας μας να αφομοιωθούμε από την ιστορικότητα του μεσαιωνικού περιβάλλοντός του ερχόμενοι σε ακόμη μεγαλύτερη συνάφεια με την Τοξοβολία! Αυτές οι επιλογές των τόπων που επισκεπτόμεθα έχουν εμφανή ωφέλεια στην τοξευτική μας δεξιότητα βοηθώντας μας να εμπνευσθούμε από ένα περιβάλλον που αναδεικνύει την βαθύτερην αλήθεια του Τόξου.


     Η επίδραση της "αύρας" του χώρου στους Συνασκουμένους ήταν τέτοια που όταν εκλήθη η Νικολέτα να τοξεύσει, από μόνη της επέλεξε μία οπισθοπλατιαία τόξευση που ήταν ...όλη δικιά της! Άψογη και μαχητική, μας άφησε έκπληκτους!


   
Και όταν βγήκαμε από τον Ακροκόρινθο, ασφαλώς, δεν ήμασταν οι ίδιοι που μπήκαμε...


     Μέσα μας μεταφέραμε μιαν απέραντη γαλήνη αναλογιζόμενοι τις θυσίες που "στέγασαν" αυτοί οι χώροι στη διάρκεια της Ιστορίας.


     Και λες και ήμασταν συνεννοημένοι, συμφωνήσαμε σε μια μελλοντική επιστροφή εδώ μέσα για μια δράση ακόμη δυνατότερη!


     Στην Ελλάδα της κρατικής αθλιότητος, η ιδιωτική πρωτοβουλία έχει αναδείξει πραγματικά "διαμάντια" στον τομέα του Πολιτισμού και ένα από αυτά είναι, αναμφισβητήτως, το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Κωτσιομύτη, στο Λυγουριό το οποίο και επισκεφθήκαμε σύμφωνα με το πρόγραμμά μας!


     Ένα υπέροχο ξάφνιασμα νιώσαμε σε αυτόν τον καλοφροντισμένο μουσειακό χώρο όπου χιλιάδες εντυπωσιακά εκθέματα μας "ταξίδεψαν" εκατομμύρια χρόνια πίσω, όταν ξεκίνησε να διαμορφώνεται ο κόσμος και οι μορφές ζωής του πλανήτη μας.


     Αυτό το Μουσείο είναι δημιούργημα ενός ζεύγους ευπατριδών και είχαμε την Τιμή να μας ξεναγήσει η συνιδρύτρια σύζυγος μέσα στις αίθουσες του πανέμορφου διωρόφου όπου αμέτρητα ερεθίσματα σκέψεως παρέμεναν σε εύτακτες προθήκες να μας αφηγηθούν την εξέλιξη του κόσμου.


     Μόνο μειονέκτημα αυτού του λαμπρού Μουσείου ο περιορισμένος χώρος για την ανάδειξη του τεράστιου όγκου των περιεχομένων του αλλά, ίσως, αυτό εξιτάρει περισσότερο τον επισκέπτη ο οποίος περνά από μια σειρά ευχάριστων εντυπωσιασμών νιώθοντας ότι βρίσκεται συνεχώς πλάι σε φυσικούς θησαυρούς που δεν θα μπορούσε καν να φαντασθεί ότι το πάθος δύο ευγενών Συνελλήνων θα τους προσέφερε ως δώρο στη ματιά του! 


     Κατόπιν, για φαγητό, στην άνετη ταβέρνα του Βάγια, όπου, με 10 ευρώ φάγαμε: Μια ποικιλία βραστών χορταρικών, χωριάτικη σαλάτα, γεμιστή μελιτζάνα, τζατζίκι, τυρί φέτα, χοντροκομμένες τηγανητές πατάτες, φρεσκοτηγανισμένη μαρίδα, μια ποικιλία "ζουμερότατων" κρεατικών, ένα καραφάκι ρακή και κλείσαμε με επιδόρπιο χωριάτικο γιαούρτι με χειροποίητο γλυκό περγαμόντο! "Κρίση"; Ποιά ...κρίση; Μόνον κρίση βαρυστομαχιάσματος στις εκδρομές των "Ελλήνων Κενταύρων" με ...ένοχο αυτόν τον Αριστείδη Μαρούλη που μας εξασφαλίζει τα καλύτερα...


     Τέλος πάντων, κάτι ...τσιμπήσαμε κι εδώ κι ας όψεται ο οργανωτής μας Αριστείδης Μαρούλης ο οποίος ανακαλύπτει τις καλύτερες και φθηνότερες κουζίνες για να μη μας βολεύει, τελικώς, το πούλμαν για τις μετακινήσεις μας αλλά ...τριαξονικό γερανοφόρο!

     Η πυραμίδα του Λυγουριού ήταν η επόμενη στάση μας για να δούμε τα κατάλοιπα ενός ακόμη ιστορικού μνημείου το οποίο καταστράφηκε από ντόπιους που αφαίρεσαν δομικά υλικά για να χτίσουν τα δικά τους καταλύματα!...

     Βρίσκεται στους πρόποδες του όρους Αραχναίο και έχει διαστάσεις 14μ x 12μ. Σύμφωνα με τον καθηγητή Αρχαιομετρίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου κ. Ι. Λυριτζή η πυραμίδα χρονολογείται στα μέσα της 3ης χιλιετίας π.χ.χ. και σήμερα σώζονται μόνο τα θεμέλιά της.

      Ο περιηγητής Παυσανίας αναφέρει στα Κορινθιακά του: «ἐρχομένοις δὲ ἐξ Ἄργους ἐς τὴν Ἐπιδαυρίαν ἐστὶν οἰκοδόμημα ἐν δεξιᾷ πυραμίδι μάλιστα εἰκασμένον, ἔχει δὲ ἀσπίδας σχῆμα Ἀργολικὰς ἐπειργασμένας. ἐνταῦθα Προίτῳ περὶ τῆς ἀρχῆς πρὸς Ἀκρίσιον μάχη γίνεται, καὶ τέλος μὲν ἴσον τῷ ἀγῶνι συμβῆναί φασι καὶ ἀπ' αὐτοῦ διαλλαγὰς ὕστερον, ὡς οὐδέτεροι βεβαίως κρατεῖν ἐδύναντο: συμβάλλειν δὲ σφᾶς λέγουσιν ἀσπίσι πρῶτον τότε καὶ αὐτοὺς καὶ τὸ στράτευμα ὡπλισμένους. τοῖς δὲ πεσοῦσιν ἀφ' ἑκατέρων-- πολῖται γὰρ καὶ συγγενεῖς ἦσαν--ἐποιήθη ταύτῃ μνῆμα ἐν κοινῷ» Δηλαδή: «Ερχόμενος κανείς από το Άργος στην Επιδαυρία, υπάρχει στα δεξιά οικοδόμημα που μοιάζει με πυραμίδα και έχει πάνω του ανάγλυφες παραστάσεις Αργολικών ασπίδων. Λένε ότι σε αυτήν την περιοχή πολέμησε ο Προίτος κατά του Ακρισίου για την εξουσία. Ο αγώνας τους λένε ότι έληξε ισόπαλος και αργότερα συμφιλιωθήκαν, αφού κανένας δεν μπορούσε να επικρατήσει με βεβαιότητα. Λέγεται ότι αυτή ήταν η πρώτη μάχη στην οποία και οι ίδιοι και τα στρατεύματα ήταν οπλισμένοι με ασπίδες. Για όσους σκοτώθηκαν και από τις δυο πλευρές - γιατί αυτοί ήταν συμπολίτες και συγγενείς- έφτιαξαν κοινό μνημείο.» (Παυσανίας, Ελλάδος Περιήγησις- Κορινθιακά, Κάκτος, Αθήνα, 1992, σ.152-153).

     Κατά την διάρκεια της διαδρομής, η Δέσποινα Μπόνου μας έκανε σοφότερους με μία εκτενή αναφορά της στον Ιερό Χαρακτήρα του Αρχαίου Ελληνικού Θεάτρου. Παρά την νεαρή της ηλικία, η πολυτάλαντη Δέσποινα, περνώντας κοντά από την Επίδαυρο όπου τον προηγούμενο χρόνο είχε λάβει σε ένα σημαντικό Σεμινάριο χορού που δίδαξε ο Ιάπων Δάσκαλός της Umekawa Ichinosuke με την ίδια ως βοηθό του, μας ανέπτυξε το τόσο ενδιαφέρον θέμα της από στήθους του οποίου την περίληψη παραθέτουμε εν συνεχεία:

Η Δέσποινα Μπόνου

Ο Ιερός Χαρακτήρας του Αρχαίου Ελληνικού Θεάτρου

     Συζητώντας για το αρχαίο θέατρο, είναι σημαντικό να αναφερθούμε στην ιερότητα του χώρου της τοποθεσίας του και της σύνδεσής του τις αρχαίες Ελληνικές τελετές και γιορτές. Γιατί όμως χαρακτηριζόταν το αρχαίο θέατρο ως «ιερός χώρος» τόσο από τους αρχαίους Έλληνες όσο και από τους σύγχρονους μελετητές; Η απάντηση μπορεί να βρεθεί σε κάποιες παραμέτρους, όπως τις έχει ονομάσει και αριθμήσει ο καθηγητής και ιστορικός θεάτρου, David Wiles, στο βιβλίο του «Greek Theatre Performance» (2000), με σημαντικότερες τις εξής:

1.     Το θέατρο ως μέρος του ιερού χώρου των ναών των Θεών:

     Αρχικά, τα αρχαία Ελληνικά θέατρα ξεκίνησαν να χτίζονται κοντά σε ναούς, αφιερωμένους σε Θεούς του Δωδεκάθεου, με σημαντικότερα: το θέατρο της Επιδαύρου και το θέατρο των Δελφών, όπου και τα δύο αποτελούν μέρος των ναών του Απόλλωνα. Συγκεκριμένα, το θέατρο της Επιδαύρου χτίστηκε ακριβώς δίπλα στον ναό του θεού και του Ασκληπιείου, ένα από τα σημαντικότερα κέντρα ίασης της αρχαιότητας, αφιερωμένο στο Θεό της Ίασης, Απόλλωνα και στον φημολογούμενο γιό του, τον Ασκληπιό.

     Εκεί λοιπόν, κατά τον 4ο αιώνα π.Χ., λαμβάνει τόπο η εγκαθίδρυση των ‘Ασκληπιείων’, της τακτικής επίσκεψης δηλαδή του ιερού χώρου από τους αρχαίους, ως τρόπου αναζήτησης μιας απάντησης στα προβλήματα υγείας τους. Στα πλαίσια της παροχής βοήθειας στους ασθενείς, σταδιακά, εγκαθιδρύθηκαν γυμνικοί αγώνες, που λάμβαναν χώρα στο αρχαίο στάδιο, τοποθετημένο και αυτό κοντά στο ναό, καθώς και αγώνες μουσικής και θεάτρου, στο αρχαίο θέατρο. 

2.     Ανοιχτό θέατρο:

     Συνεχίζοντας, τα αρχαία θέατρα χτίζονταν αποκλειστικά σε ανοιχτούς χώρους, ως μέρος της φύσης, καθιστώντας τα εκτεθειμένα στα καιρικά φαινόμενα. Με αυτόν τον τρόπο, η φύση, η οποία θεωρούταν ιερή και κατοικία της θείας δύναμης, αποτελούσε μέρος του σκηνικού της παράστασης, καθώς ο θεατής είχε την ευκαιρία να παρακολουθεί ταυτόχρονα και την δράση επί της σκηνής, αλλά και το φυσικό τοπίο που ξεδιπλωνόταν μπροστά στα μάτια του, και να νιώθει ότι αποτελεί μέρος ενός μεγαλύτερου σκοπού.

3.     Ο κάθετος άξονας του θεάτρου:

     Επιπλέον, οι αρχαίοι Έλληνες διαχώριζαν την ορχήστρα του θεάτρου σε δυαδικές έννοιες, όπως: το μέσα-έξω, το δεξιά-αριστερά, το πάνω-κάτω κλπ., με σημαντικότερη, την δυαδικότητα του ‘πάνω’ με το ‘κάτω’, καθώς τόνιζε τη σχέση μεταξύ των θεών και των θνητών στην παράσταση.  Για παράδειγμα, είναι γνωστόν πως ο υποκριτής που υποδυόταν τον χαρακτήρα του θεού στην παράσταση, ανυψωνόταν πάνω από τη σκηνή με τη βοήθεια του θεολογείου, του ειδικού μηχανήματος, διαχωρίζοντας τον έτσι από τους υπόλοιπους υποκριτές που υποδύονταν τους θνητούς ήρωες. Από εκεί βγαίνει και η φράση: «Από μηχανής Θεός» ή “Deus ex Machina” ‘όπως είναι στα Λατινικά. 

4.     Το κυκλικό σχήμα της ορχήστρας και η ιδέα του κέντρου:

     Τέλος, είναι σημαντικό να αναφερθούμε στο γεγονός πως στην αρχαία Ελλάδα, η αίσθηση του Θείου φανερωνόταν μέσω της κυκλικότητας και του κέντρου ενούς μέρους. Οι Δελφοί για παράδειγμα, θεωρούνταν ότι ήταν το κέντρο του κόσμου και πιο συγκεκριμένα, ο βράχος που ήταν τοποθετημένος μέσα στο ναό του Απόλλωνα, ότι ήταν ο ‘ομφαλός’ της γης. Παρόμοια, στον θεατρικό χώρο, η αίσθηση της Θείας Δύναμης είναι παρούσα μέσω του κυκλικού σχήματος της ορχήστρας, η οποία περιείχε την Θυμέλη, δηλαδή τον βωμό, ο οποίος σηματοδοτούσε το κέντρο της ορχήστρας.

[Βιβλιογραφία: 

Wiles, David. “Chapter 5: Space.” Greek Theatre Performance, Cambridge University Press, 2000, pp. 113–120.]

     Γι αυτά τα Ελληνόπουλα που ισορροπούν την υψηλή Παιδεία τους επάνω σε λαμπρές μαχητικές δεξιότητες, μπορούμε να είμαστε όλοι υπερήφανοι κι αυτή είναι η επιδίωξη της Ομάδος μας για την ιδανική προσωπικότητα του "Έλληνος Κενταύρου"! ΝΟΥΣ ΥΓΙΗΣ εν σώματι υγιεί!


     Η παραλία της Νέας Επιδαύρου, με τα πεντακάθαρα νερά της και την άπλετην αμμουδιά μας περίμενε ...άδεια αφού ο Αριστείδης μας επιδιώκει να μας εξασφαλίζει άνεση ακόμη και σε μια περίοδο που οι ελληνικές παραλίες σφύζουν από ...μιλιούνια λουομένων!

     Αρκετή ώρα κι εδώ για το μπάνιο μας και την χαλάρωσή μας αφού το καλοκαίρι στη Μεσόγειο καλεί αναποφεύκτως στη ...παραλία!

     Μπορεί μια τέτοια στιγμή το πρωί, ξεκινώντας, να φαίνονταν στην σφαίρα της φαντασίας και μόνον αλλά το ...σατανικό επιτελείο της εκδρομής είχε κατά νου ακόμη και την μετεωρολογικήν εξέλιξη του ταξιδιού και τώρα οι βουτιές και οι ρακέτες δικαίωναν τις δικές μας , αισιόδοξες, προβλέψεις!

     Τίποτε πιο όμορφο για την Ομάδα μας να χαιρόμαστε τα παιδιά μας να απολαμβάνουν όχι μόνο το εφιπποτοξοτικό μας αντικείμενο που αποτελεί το επίκεντρο της Ομάδος μας αλλά και την χαρά των δραστηριοτήτων μας, γενικώς, μέσα σε μία πρόνοια για την πνευματική, αλλά και σωματική τους ολοκλήρωση.

      Ικανοποιημένοι από την επαφή μας με την Ιστορία και τον Πολιτισμό, γεμάτοι με γνώση από το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Κωτσιομύτη, χορτασμένοι από το ωραιότατο γεύμα και δροσισμένοι από την παραλία της Νέας Επιδαύρου, αρχίσαμε τον δρόμο της επιστροφής, σταθμεύοντας για έναν καφέ στα Ίσθμια, αλλά κι εδώ είχαμε τα έξτρα "τυχερά" μας.

     Εδώ η παραμονή μας συνέπεσε με δύο διελεύσεις σκαφών οι οποίες "κατέβασαν" δύο φορές και σε βάθος ένδεκα μέτρων στα νερά του Ισθμού, την γέφυρα των Ισθμίων.

     Θέαμα ενδιαφέρον να βλέπεις την σιδερένια γέφυρα να την καταπίνει το νερό και κατόπιν, μετά την διέλευση του σκάφους να αναδύεται και πάλι όμως, εδώ, υπήρχε ένα φυσικό φαινόμενο του οποίου επελήφθη ο ευαίσθητος και λίαν ζωόφιλος ...Μηνάς.

     Κάθε φορά που αναδύονταν η γέφυρα, ανέβαζε μαζύ της και κάμποσα ...ψάρια τα οποία έσπευδε να σώσει ο Μηνάς ξαναρίχνοντάς τα στο νερό ενώ οι οδηγοί των οχημάτων που ήθελαν να διασχίσουν την γέφυρα περίμεναν υπομονητικά τον Μηνά να επιτελέσει το ...σωστικό του έργο! Κι αυτά συμβαίνουν στους "Έλληνες Κενταύρους"... 

     Και κάπως έτσι, με τις ωραίες εικόνες των Ισθμίων να θυμίζουν θαλασσογραφίες του Βολανάκη ως επίλογο της σημερινής μας ...τολμηρής, όντως, εξορμήσεως, βρεθήκαμε στο δρόμο για την Αθήνα. Μια μέρα τόσο παράξενη που ξεκίνησε τόσο απογοητευτικά για να εξελιχθεί στην ωραιότατη εκδρομή μας η οποία και πάλι μας επιβεβαίωσε ότι στη ζωή οι τολμηροί, τελικώς, υλοποιούν κάθε προσδοκία όσο υπερβολική κι αν φαίνεται!

     Άλλωστε τα πάντα είναι κίνηση και όπως τα δικά μας ινδάλματα, οι Έλληνες Στρατιώτες της Δύσεως ήσαν σε διαρκή κίνηση έως ότου πραγματοποίησαν την προσδοκία της απελευθερώσεως του Έθνους από τον κατακτητή, έτσι κι εμείς νιώθουμε πίσω από κάθε εκδρομή την αδήριτην ανάγκη κινήσεως που άγει στην άσκηση και στη γνώση ως προϋποθέσεις ενός υγιούς νου που απελευθερώνεται από το σκότος του "σπηλαίου" και αναδύεται, σαν την γέφυρα των Ισθμίων, στο φως της πραγματικής, φωτισμένης, ζωής. Ένας πλους μ΄ ένα σκαρί ...πειρατικό, από την στενωπό του Ισθμού προς την έξοδο του ανοικτού πελάγους...

     Ευγνώμονες ευχαριστίες προς όλους και ανανεώνουμε την συνάντησή μας στην επόμενη εκδρομή μας υπερήφανοι για τον Εκπαιδευτή της Ομάδος μας Μηνά Α. Τσομπανιάν ο οποίος με αφιέρωση σε όλους μεταδίδει με τόσην ακρίβεια αλλά και αποτελεσματικότητα την ενστικτώδη Τοξοβολία. Και ο χαμογελαστός Μηνάς μας ήδη σας περιμένει στο, πάντα, καλοτάξιδο πούλμαν με ανοιχτή τη μπαγκαζιέρα για να βολέψετε τα σακίδιά σας κι εμείς τα Τόξα, τα τύμπανα, τους στόχους, τα βέλη και, κυρίως, την Σημαία της Ομάδος μας για να την υψώνουμε υπερήφανα όπου κι αν πηγαίνουμε, κόντρα στη περιρρέουσα παρακμή και τον ξεπεσμό που επιτάσσει "εκπτώσεις" Αξιών και ισοπεδώσεις αξίων!


Πλήρες Φωτογραφικό Λεύκωμα ΕΔΩ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.