ΠΑΙΓΝΙΔΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΩΝ 3.000 ΝΑΩΝ

 ΠΑΙΓΝΙΔΙ 

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΩΝ 3.000 ΝΑΩΝ

     Γιατί να προσπαθούμε να χτυπήσουμε παλαμάκια με το ένα ...χέρι όταν διαθέτουμε δύο χέρια; Γιατί να μην συνενώσουμε τις ατομικές προσπάθειες των παρισταμένων στη Γραμμή Βολής σε μιαν ενιαία ομαδική ομοβροντία που αποδίδει το μέγιστο μαχητικό αποτέλεσμα; Και, πώς αυτό επιτυγχάνεται εν τέλει; Την απάντηση μας την έδωσε το "Παιγνίδι από την Πόλη των 3.000 Ναών", δηλαδή, την πρόταση ασκήσεως που μας έστειλε ο καλός μας μέντορας από την μακρινή πόλη των 3.000 Ναών της Burma, την Pagan απ΄ όπου, μεθαύριο, θα αναχωρήσει.

     Μια άσκηση την οποία οργανώσαμε σύμφωνα με τις οδηγίες που μας δόθηκαν, δυσκολεύοντάς την κατά την πάγια συνήθεια μιας Σχολής η οποία, μόνη στον κόσμο, διδάσκει κι εκτελεί Έφιππη Τοξοβολία όχι με καλπασμό εντός σκάμματος ή προκαθορισμένης διαδρομής περιβαλλόμενης από κορδέλες αλλά σε ανοικτό πεδίο, για το οποίο προορίζεται κάθε τέχνη Πολέμου.

     Και η επιπρόσθετη δυσκολία της δικής μας τροποποιήσεως ήταν η εξής: Ενώ για την διεξαγωγή της ασκήσεως προεβλέπετο ένας πλαστικός υποδοχέας των σφαιριδίων που δεν θα κινδύνευε από μία πτώση κατόπιν μιας ισχυρής προσκρούσεως σφαιριδίου κατά την υποδοχή του, εμείς αντικαταστήσαμε τον πλαστικόν υποδοχέα με μία ...βαυαρική πορσελάνη επαργυρωμένη εκθέτοντάς την σε κίνδυνο θραύσεως από τις βολές και τους χειρισμούς που θα ακολουθούσαν.

     Κανένα άγχος για κάθε υλικήν απώλεια διότι το προνόμιο της ύλης είναι ο ...αφανισμός της προς επίρρωση του νόμου της αφθαρσίας της ύλης, του Λαβουαζιέ. Η αξία της ζωής επικυρώνεται από τον θάνατο ο οποίος την αναπαράγει χωρίς να εξαφανίζει κανένα από τα υλικά χνάρια της... Και στη περίπτωσή μας, κανένα άγχος από ενδεχόμενη πτώση και θραύση του σπάνιου πορσελάνινου σκεύους στην περίπτωση που μια έντονη πρόσκρουση σφαιριδίου ή ένα κακό κράτημα το μετέτρεπε σε κομμάτια. Χους ην... Όμως, το κράτημα ενός τέτοιου σκεύους αντί του πλαστικού υποδοχέως υπευθυνοποιεί ακόμη πιο πολύ τον Συνασκούμενο και επαυξάνει την αυτοσυγκέντρωσή του κι αυτή ήταν η επιδίωξή μας.

     Ακόμη μια επιπλέον, καλοδεχούμενη, δυσκολία για την εκτέλεση της ασκήσεως ήταν η σημερινή υποδοχή της Εύας η οποία για πρώτη φορά βρέθηκε στην Γραμμή Βολής με ό,τι και όσα αυτό σήμαινε για την επιτυχία του αντικειμενικού σκοπού.

     Και κάπως έτσι αρχίσαμε με βασική όσο κι απαραίτητη προθέρμανση αφήνοντας την περιστροφική στροφορμή να οξυγονώσει ό,τι εν συνεχεία θα πρωταγωνιστούσε στο ασκησιολόγιό μας.

     Εν συνεχεία πήραμε μια "πρόγευση" του αρχικού βαθμού συντονισμού των δύο Συνασκουμένων στη Γραμμή Βολής με, σχεδόν, ...μηδενικό πρόσημο! Δυο Τοξότες που πρωτο - συναντώνται στη Γραμμή Βολής με τον ένα από τα παλαιότερα Μέλη της Ομάδος των "Ελλήνων Κενταύρων" και την άλλη πρωτοείσακτη, σήμερα, σε ένα άγνωστο περιβάλλον δίπλα σε κάποιον μέχρι τώρα ...άγνωστο. Όλα φυσικά κι όλα ...δύσκολα! 

     Κι έτσι κι οι δυό τους εισήχθησαν στην εργασία της Γραμμής Βολής πριν ξεκινήσει η κυρίως άσκηση. Ωστόσο, η Τοξοβολία εξ Επαφής που μεσολάβησε για τον Πολυδεύκη και μόνον, αφού η Εύα δεν την είχε διδαχθεί, ήταν απαραίτητη, έστω μονομερώς, ως "υποστύλωμα" της κυρίως ασκήσεως. Κι εδώ δυσκολία, διότι η Εύα δεν μπορούσε να βοηθηθεί αναλόγως αποκτώντας αντίστοιχο "υποστύλωμα", όμως...

     Αρκετά καλός ο Πολυδεύκης ο οποίος με τις συνεχείς παρουσίες του στη Γραμμή Βολής έχει, πλέον, προχωρήσει αρκετά στην Τοξοβολία. Έδειξε ότι παρά την μακρά ενδιάμεσην αποχή από την Τοξοβολία εξ Επαφής, εν τούτοις, διατηρεί νωπή την ενδεδειγμένη προσέγγισή της.

     Σε λίγο, ο πορσελάνινος υποδοχέας ανελάμβανε τον πρωταγωνιστικό ρόλο του. 

     Μηχανικές οι αρχικές εκτοξεύσεις των σφαιριδίων και ουδεμία σχέση με τον όποιο συντονισμό, πάντοτε, δε, με κυρίαρχο στοιχείο την δυσκαμψία.

     Βαθμιαίως, η εμβάθυνση της "σχέσεως" συνεργασίας των δύο διαφορετικών χειρών σε κοινό "έργο" βελτίωσε, κατά πως ανεμένετο, την κατάσταση και σιγά - σιγά τα δυό χέρια άρχισαν να δομούν τους δυό βατήρες μιας "γέφυρας"...

     Και η "γέφυρα" αυτή, έδειχνε να "δένει" ως συνδετήρας δυό διαφορετικών ανθρώπινων "πόλων" έως που επανήλθαμε στη Γραμμή Βολής για να ξανα - βαθμολογήσουμε το συντονιστικό αποτέλεσμα.

     Από το μόλις 10% της πρώτης μετρήσεως, τώρα οι ομοβροντίες των δύο τοξεύσεων σε ένα άκουσμα προσκρούσεως είχε εκτιναχθεί στο 40% δικαιώνοντας την σημασία του Παιγνιδιού από την Πόλη των 3.000 Ναών.

     Η συνεργασία των Συνασκουμένων στη Γραμμή Βολής η οποία παραγράφει την ψυχοφθόρο ανταγωνιστικότητα συντονίζοντάς τους και επαυξάνοντας την στοχαστικήν αποτελεσματικότητά τους αποτελεί βασικό "πυλώνα" μιας ομάδος συμπολεμιστών εν Πολέμω. Και το "μονοπάτι" πια, για εμάς, είναι οικείο, οικείο και με τον πορσελάνινον υποδοχέα ...ακέραιο!

     Θα μπορούσαμε να πούμε ότι, ως "Έλληνες Κένταυροι", μειονεκτούμε στο ...μπάρμπεκιου και στην κατανάλωση ...τσίπουρου, βεβαίως και στο παίξιμο του ...μπαγλαμά, αντ΄ αυτών, πάντως, στο εφιπποτοξοτικό μας αντικείμενο και στις πανέμορφες πτυχές του μάλλον ...πορευόμαστε σωστά!  

     "Eπιστρατεύτηκαν" πολλά γι αυτή την ημερίδα και κάποια ...αναθεωρήθηκαν, ώστε η "ντιρεκτίβα" της Μπούρμα να βρει σωστή εφαρμογή στην Αθήνα και να μας δώσει την χαρά της επαληθεύσεως του αντικειμενικού σκοπού της κυρίως ασκήσεως που διασυνδέει τους Συνασκουμένους της Γραμμής Βολής κάνοντάς τους "έναν". Κι όλα έδειξαν ότι άξιζαν...

     Κι έτσι έγινε ορατό ότι η τροχιά του σφαιριδίου από το χέρι που το εκτοξεύει στον υποδοχέα για τον οποίο προορίζεται είναι μια "γέφυρα" μεταξύ δύο Συνασκουμένων που, ξάφνου, συνδέονται σε μια κοινή προσπάθεια η οποία θα καταλήξει σε ένα κοινό αποτέλεσμα, ό.έ.δ.  

Πλήρες Φωτογραφικό Λεύκωμα ΕΔΩ