ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ

ΚΑΛΩΣΟΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΚΑΤΕΡΙΝΑ

     Μέσα στο πλαίσιο της συνεχούς επιμορφώσεώς μας, όπως αυτό αποτελεί διαρκές καθήκον ζωής για κάθε Άνθρωπο, μαζύ με τον Συνιδρυτή της Ομάδος μας Γιάννη Δρίτσα, παρακολουθήσαμε ένα αξιόλογο μυητικό μάθημα στο σύστημα "Stanislavski", όπου, ο εισηγητής μας υπέβαλε σε μία σειρά ασκήσεων, κάθε μία για έναν συγκεκριμένο σκοπό.

     Μία από αυτές τις ασκήσεις προορίζονταν να ομογενοποιήσει την ομάδα του σεμιναρίου πριν αρχίσει η κυρίως εργασία και είχε ως εξής: Όλοι οι μαθητές, πιαστήκαμε από τα χέρια σχηματίζοντας έναν κύκλο και άλλοτε, όταν ο εισηγητής έδινε εντολή "Jump in" ή "Jump out" εμείς επαναλαμβάναμε την εντολή του εκτελώντας αυτό που φωνάζαμε ενώ, κατόπιν, επαναλαμβάναμε την εντολή του εκτελώντας όμως το αντίθετο από αυτό που φωνάζαμε.

     Το αποτέλεσμα της ασκήσεως –στον γράφοντα, τουλάχιστον- ήταν εντυπωσιακό και θυμάμαι ότι από εκείνη την στιγμή συνδέθηκα πραγματικά με τους υπόλοιπους συμμαθητές μου ενώ μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα καν “συνειδητοποιήσει” την παρουσία τους, παραμένοντας επικεντρωμένος στον εισηγητή.

     Στις δικές μας ομαδικές Προπονήσεις και μαθήματα, η “συνειδητοποίηση” της συν-παρουσίας των “άλλων” επιχειρείται με την «εναρκτήρια στιγμή» (εναρκτήρια φωτογραφία) κατά την έναρξη της έφιππης δραστηριότητος, ή με την ομαδική τόξευση στη Γραμμή Βολής κατά την διάρκεια των Προπονήσεων Παραδοσιακής Τοξοβολίας.  Παρά ταύτα, είναι φυσικό, κάποια πράγματα να μην ‘λειτουργούν’ το ίδιο σε όλους.

     Η ενσύνειδη αναγνώριση της παρουσίας του “άλλου” που βρίσκεται κοντά μας, είτε ως συνεργάτης, είτε ως απλός παρευρισκόμενος, είναι για μας πολύ σημαντική και για λόγους αποτελεσματικής συνεργασίας και για λόγους ασφαλείας (“μας” και “του”) κυρίως, για λόγους επιτυχίας του επιχειρουμένου έργου, αν αυτό αποτελεί το επίκεντρο του ενδιαφέροντός μας!

     Αυτή την ομογενοποίηση με τον “άλλο”, εφ΄ όσον αυτός μας είναι αποδεκτός, ας βελτιώσουμε και θα δούμε όλα να πηγαίνουν κατά προσδοκία..

     ...Όπως κατά προσδοκία ήταν και το εισαγωγικό μάθημα που έκανα η Χρυσούλα στην Κατερίνα η οποία μας έδωσε τη χαρά να μυηθεί στην Φυσική Ιππική, μαζύ μας, συνοδευόμενη από την Μητέρα της.

     Παρά τα δεκαπέντε της, μόνο, χρόνια, η Κατερίνα ανταποκρίθηκε με μεγάλη συνέπεια στις εντολές της Εκπαιδεύτριάς της ξεκινώντας με τον Κύκλο Προσεγγίσεως και καταλήγοντας με ένα θεαματικό Ορθοστάδην μέσα στο νυκτερινό τοπίο του Ιππευτηρίου μας.

     Ωστόσο, είχε την ευκαιρία να απομυθοποιήσει τον φόβο της πτώσεως που ταλανίζει πολλούς κρατώντας τους μακράν μιας υπέροχης δραστηριότητος για τον Άνθρωπο, όπως η Ιππασία, ενώ ασκήθηκε στην αρμονική συνεργασία με ένα πλάσμα, πολύ δυνατότερό της το οποίο, όμως, υπάκουσε στις ευγενείς εντολές της.

     Κι αυτή την φορά, ΄Ιππος, Εκπαιδεύτρια και μαθήτρια κατάφεραν να “ομογενοποιηθούν” και να οδηγηθούν σε ένα, κατά προσδοκία, αποτέλεσμα στο Ιππευτήριο των "Ελλήνων Κενταύρων".