ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ

ΠΡΟΠΟΝΗΣΗ ΣΤΗ ΡΩΜΑΪΚΗ ΒΙΛΑ 

ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

     Επιτυχέστατη και αυτή την φορά η πρωτοβουλία της Αρχηγού Ομάδος Χρυσής Ηλιάδη να επιλέξουμε έναν ιδιαίτερο προπονητικό χώρο για την διεξαγωγή μιας πολύ σημαντικής προπονητικής διδασκαλίας με αντικείμενο την εξάσκηση των Μελών μας στην εξέταση Α' Επιπέδου Τοξοτών.

     Η Ρωμαϊκή βίλα του Ζαππείου, ένας ενεργειακότατος χώρος στη καρδιά των Αθηνών, ήταν, αυτή την φορά, ο προπονητικός μας χώρος.

     Τα υπέροχα επιδαπέδια ψηφιδωτά του φιλοξένησαν τα βήματά μας κι εμείς, με την πρέπουσα ευλάβεια, σταθήκαμε πάνω τους για να εκτελέσουμε το προπονητικό μας πρόγραμμα.

     Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλάβεια προς τις αρχαιότητες από την διαχρονική ευσεβή χρήση τους από τους επιγενομένους, η οποία τεκμηριώνει την αξία του βίου τους μέσα στους αιώνες.

     Η αλήθεια είναι ότι σ΄ αυτόν τον χώρο με την ειδική "δυναμική" του οι "Έλληνες Κένταυροι" συνηθίζουμε να βρισκόμαστε για να επαναφορτιζόμαστε με την "ενέργειά' του μέσα σε έναν χρεωκοπημένο αστικό "ιστό" τον οποίο, η ανθρώπινη απληστία μετέτρεψε σε κόλαση. Κι αυτή την φορά τον επιλέξαμε σταθμίζοντας τις υψηλές απαιτήσεις εσωτερικής χαλαρότητος του ασκησιολογίου της εκπαιδευτικής ημερίδος μας.

     Και είναι εμφανές ότι το κλέος των, πάλαι λαμπρών, Αθηνών, παρά τις αφιλότιμες προσπάθειες των αφιλοτιμοτέρων γραικύλων, εξακολουθεί να ανακαλύπτεται σε κάμποσα σημεία αυτού του, έσωθεν και δημοκρατικότατα, νεο-βανδαλισμένου άστεως.

     Aλλά, γιατί ξεκινήσαμε με την άσκηση αναπνοής; Αναφερόμενοι στην αναπνοή, κάποτε, περί αυτής είχαμε σημειώσει:

     «Όταν, λοιπόν στα σχολεία μας μαθαίνουν έναν σωρό άχρηστων γνώσεων και δεν μας μαθαίνουν πώς να αναπνέουμε, τότε, έστω και αργά, είναι απαραίτητο να αναπληρώσουμε αυτό το σοβαρότατο κενό αποτρέποντας απρόβλεπτες επιπτώσεις υγείας. Τι είναι , όμως «Αναπνοή»; Αναπνοή είναι η ζωική (και …ζωτική) λειτουργία με την οποία οι ζώντες οργανισμοί προσλαμβάνουν οξυγόνο και αποβάλλουν διοξείδιο του άνθρακος.»

     Με γνώμονα, λοιπόν, την σημαντικότητά της για την ζωή δεν θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε και πάλι, παρά από την "ρύθμιση" αυτής της ζωικής και ζωτικής λειτουργίας ως βασική αρωγό της, εν συνεχεία, εξασκήσεώς μας.

     Και γιατί συνεχίσαμε με ζαζέν, δηλαδή καθιστικό  (ζα) διαλογισμό ζεν;

     Η απόρριψη (εκτόξευση) ενός βέλους σημαίνει, κατά έναν έμμεσο τρόπο, τον θάνατό του, τον θάνατό του από την φαρέτρα, τον θάνατό του από το Τόξο, τον θάνατό του από το χέρι του Τοξότη. Στη δική μας περίπτωση, έτσι όπως αφήνουμε τα βέλη να πέσουν στη γη το ένα μετά το άλλο και το ένα δίπλα στο άλλο, τόσο κοντά μας, αναπαράγουμε μία διαδοχική κατάσταση "απωλείας" η οποία ταυτίζεται με την σανσκριτική marana (मरण) την οποία θα πρέπει να κατανοήσουμε και να συμμορφωθούμε με την αλήθεια της με μία διανοητική πειθαρχία η οποία προϋποθέτει το "άδειασμα" του νου από κάθε περιεχόμενο που παρακωλύει αυτή την συνειδητοποίηση και, μάλιστα, σε μια εποχή σκοτεινή (Kali Yuga) όπως αυτή την οποία, σήμερα, διανύουμε. Για τον λόγο αυτό, το καλύτερο"όχημα" είναι ο διαλογισμός ζεν ο οποίος άγει στην σοφία (prajñā), δηλαδή, την εντελή ερμηνεία της πραγματικότητος, μέσω του φυσικού νόμου (dharma) με κατάληξη την φώτιση (satori, 悟り).

     Η από μέρους του Τοξότη διάθεση ενσυναισθήσεως όλου αυτού του "μονοπατιού" κατά την τόξευση ενός βέλους δεν είναι μόνον αποτελεσματικώς υποστηρικτική της προσπαθείας του αλλά και λυτρωτική για τον ίδιο τον ψυχισμό του τον οποίο διευθετεί προς την αλήθεια της τοξευτικής διαδικασίας. Και, στην Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" επιδιώκουμε να τηρούμε απαρεγκλίτως κάθε παράμετρο η οποία οδηγεί σε ένα βαθύτερο, ουσιαστικότερο, αποτέλεσμα, μακράν "επιδερμικών" αυταρεσκειών.

     Eξαιρετική η διδασκαλία της εξετάσεως του 1ου Επιπέδου Τοξότη, από την Αρχηγό της Ομάδος μας Χρυσή Ηλιάδη.

     Όλοι, κατόπιν, ασκήθηκαν και στις τρεις στάσεις και χαρήκαμε τον αγαπημένο μας Ιωάννη που μας έλειψε σε μακρυνό ταξίδι επί πολύ καιρό, όχι μόνο κοντά μας αλλά και με άριστο αποτέλεσμα κατά την εξάσκησή του.

     Πάντοτε διορθωτική όπου χρειάστηκε η Αρχηγός, φρόντιζε να μην αφήνει κανέναν χωρίς την απαιτούμενη βελτίωση στάσεως και χειρισμού καθ΄ όλη την διάρκεια αυτής της δίωρης Προπονήσεως.

     Και τα καλά αποτελέσματα τα είδαμε σε αρκετούς Συνασκουμένους, κυρίως, τις μετά την Προπόνηση εκτιμήσεις τους για την χρησιμότητα αυτής της ασκήσεως.

     Η καλή "χημεία" της Ομάδος, σταθερά εμφανής σε όλες τις δράσεις της, εμφανέστατη και σήμερα, μέσα σε έναν ενεργειακότατο τόπο όπου ασκείται στο διαλογισμό πολύ συχνά ο Ιδρυτής της Ομάδος.

     Και όλοι μαζύ ανυπόδητοι, με την προσήκουσα προσοχή προς το αρχαίο ψηφιδωτό της Ρωμαϊκής βίλας η οποία φιλοξένησε, σήμερα, την Προπόνησή μας στην Παραδοσιακή Τοξοβολία οι "Έλληνες Κένταυροι" ευγνώμονες προς την Αρχηγό μας Χρυσούλα και τον Υπαρχηγό μας Πρωτεσίλαο για την υπέροχη διδασκαλία τους και οργανωτικότητά τους!

     Καταπληκτική ημερίδα με μία ζεστή φθινοπωρινή ατμόσφαιρα υπό την σκέπη των στύλων του Ολυμπίου Πατρός!

     Ακόμη μια εμπειρία σε έναν τόπο που τον ξαναζωντανεύει η δράση των "Ελλήνων Κενταύρων" βγάζοντάς τον από την λήθη της ...μουσειοποιήσεως.

     Και, ήδη, αναπτύσσουμε μιαν ειδική έρευνα που θα μας επιτρέψει να ασκηθούμε σε τόπους ιερούς παίρνοντας την ευλογία της αύρας των αιώνων τους... Μπορεί να ασκηθούμε και μέσα στον ...Παρθενώνα, ποιος ξέρει...

     Όμως, αυτό το υπέροχο φθινοπωρινό απόγευμα δεν τελείωσε με την λήξη της Προπονήσεως στη Παραδοσιακή Τοξοβολία.

     Κάποιοι καθίσαμε και συνεχίσαμε την ...ανάγνωση του κειμένου του "Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη" και αν ήταν μαζύ μας ο σκηνοθέτης μας Γιάννης Δρίτσας θα χαίρονταν παρατηρώντας τους "χαμηλότονους" μαθητές να εξελίσσονται σε ...υψιφώνους και ...τενόρους!

     Μια άλλη Θεοδώρα, με δυνατή φωνή σε έναν υπαίθριο χώρο με έντονους θορύβους από την κυκλοφορία της γειτονικής μεγάλης λεωφόρου, να ακούγεται σε απόσταση δεκαπέντε μέτρων σαν να μιλούσε "δίπλα σου" κι έναν Παντελή κάτι παρόμοιο.

     Σταθερά ο Πρωτεσίλαος να μας εκπλήσσει με υποκριτικό τάλαντο ενώ η Χρυσή μας περιορίζονταν να πειράζει την ομήγυρη και να δημιουργεί κέφι!

     Και λίγο πριν σουρουπώσει αποφασίσαμε να πάρουμε το δρόμο του γυρισμού για τα σπίτια μας αφού το πρωί, μα πολύ νωρίς το πρωί, θα πρέπει να είμαστε όλοι στο Σταύλο γιατί τα μαθήματα είναι πολλά και μάλλον μας βλέπω να μας χάνουν οι κρεβατοκάμαρές μας με αντίσκηνο είτε στη Γραμμή Βολής για Τοξοβολία, είτε στο Σταύλο για Ιππασία, είτε στο "Θέατρο κάτω απ΄ τη Γέφυρα" για τον "Μιχαήλ Μάρουλλο Ταρχανιώτη". Εμείς, πια, δεν είμαστε Ομάδα, απλώς, Έφιππης Τοξοβολίας αλλά καταυλισμός νομάδων της στέππας!

ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΩΡΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΦΙΛΟΞΕΝΗΣΕ  ΑΛΛΆ ΚΑΙ ΤΗΝ ΓΥΡΩ ΠΕΡΙΟΧΗ:

     Το πολύχρωμο ψηφιδωτό, που σώζεται, δυστυχώς, αποσπασματικά παρουσιάζει διάφορα γεωμετρικά σχήματα με ανθοδιακόσμηση και, εμφανή, κισσόφυλλα, αποτελεί δε ένα μικρό μόνο τμήμα μιας πολυτελούς Ρωμαϊκής βίλας επιστρώνοντας  έναν ημικυκλικό αύλειο  χώρο  γύρω από τον οποίο υπήρχε μια στοά με κίονες όπου προέβαλαν δωμάτια. Υπάρχει παλαιά αναφορά της Αρχαιολογικής Εταιρείας για την έναρξη της ανασκαφής, η οποία ξεκίνησε στις 8 Ιουνίου του 1889 χωρίς, ωστόσο από τότε να προχωρήσει η πλήρης αποκάλυψη του μνημείου, κάτι σύνηθες για τις αργοσχολάζουσες ιθαγενείς αρχαιολογικές «υπηρεσίες»!   Αμέσως μετά την έναρξη των αρχικών ανασκαπτικών εργασιών άρχισε να φανερώνεται από τα εδάφη ένα «ιδιόσχημο οικοδόμημα» «μέγιστης κατασκευής» που είχε «ερειπωθεί πρόπαλαι» και είχε υποστεί πολλές μετασκευές. «Ήτο δε και εξ αρχής εκτισμένος μετά πολυτελείας μεν και ευπρεπείας επιδεικτικής, έχον το πάλαι εσωτερικώς τους τοίχους πανταχού σχεδόν μαρμαρίναις πλαξίν ενδεδυμένους». Οι αρχαιολόγοι είδαν τότε να σώζονται τοίχοι των δωματίων γύρω από την ημικυκλική αυτή αυλή, οι οποίοι τοίχοι ήταν επενδεδυμένοι με καλοεργασμένα μάρμαρα. Αλλά, εγκληματικώς πως, όπως και σε πλείστες άλλες περιπτώσεις αρχαιοτήτων στο κέντρο των Αθηνών, ακολουθήθηκε η «οδός» της …καταχώσεως με ό,τι αυτή συνεπάγεται! Ας σημειωθεί ότι στην περιοχή αυτή, από τη Λεωφ. Αμαλίας, το Ζάππειο, τον Εθνικό Κήπο, έως τη Βουλή, ήταν μια ολόκληρη Ρωμαϊκή πόλη, γεμάτη λαμπρά κτήρια. Είχε γυμνάσια, βαλανεία, κρήνες, μεγαλοπρεπείς επαύλεις και έργα κοινής ωφελείας, μη ορατά, αλλά υπαρκτά, κάτω από την επιφάνεια του εδάφους, εκ των οποίων μερικά –για το θεαθήναι- ήρθαν στο «φως» με τα έργα του Μετρό της Αθήνας του οποίου ο κατασκευαστικός απολογισμός ήταν ολέθριος για τις αθηναϊκές αρχαιότητες και ικανοποιητικές μόνον για τις βλέψεις  του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη του οποίου η κόρη, Ντόρα Μπακογιάννη, ήταν η τότε «Υπουργός Πολιτισμού». Όλο αυτό το αθηναϊκό τμήμα είναι ένα κομμάτι της, άλλοτε, λαμπρής πόλεωςς που έκτισε ο αυτοκράτορας Αδριανός, ο μέγας ευεργέτης αυτής της πόλεως που την ξανάχτισε μετά την καταστροφή που επέφερε η επιδρομή του Σύλλα το 86 π.Χ. Η πόλη του Αδριανού είχε μεγαλοπρεπείς ναούς και κτήρια, όπως ο ναός του Ολυμπίου Διός, το Πανελλήνιον, το Πάνθεον, την Βιβλιοθήκη και το Γυμνάσιο. Ας μην λησμονούμε ότι ο Αδριανός ολοκλήρωσε το υδραγωγείο που υδροδοτούσε την Αθήνα έως τον 20ό αιώνα!