ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΤΩΝ "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ"

 ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 

ΤΩΝ 

"ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ"

     Η απώλεια της εμπιστοσύνης του Ίππου, γενικώς, προς τους Ανθρώπους είναι μία κατάσταση βασανιστική για το ίδιο το ζώο που το εξαναγκάζει να στερείται του προνομίου της ανταλλαγής συναισθηματικών εμπειριών μέσα στο ανθρώπινο περιβάλλον όπου βρίσκεται. Βεβαίως, αυτά τα πλάσματα μπορεί να εμπιστεύονται μόνον τον Ιππαγωγό τους αλλά αυτό δεν σημαίνει συναισθηματική πληρότητα από το ανθρώπινο περιβάλλον ενώ, πολλές φορές σημαίνει κι εξαναγκασμό διότι, ασφαλώς, είναι υποχρεωμένα να τρώνε από τον Ιππαγωγό τον οποίο βλέπουν ως "σιτιστή" τους και όχι ως καθημερινό ολοκλήρωμα της ζωής τους. Αυτή, λοιπόν, η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης του Ίππου προς τον Άνθρωπο είναι απαραίτητη για λόγους οι οποίοι είναι, προφανώς, ευνόητοι. Και αυτή την αποκατάσταση επεχείρησε σήμερα ο Αρχηγός των "Ελλήνων Κενταύρων Καλαμάτας", Εκπαιδευτής Αθανάσιος Ψωρομύτης ο οποίος, ακολουθώντας το κανόνα που ακολουθούμε στους "Έλληνες Κενταύρους" κατέγραψε την διαδικασία που ακολούθησε και την κοινοποίησε, ως εξής:

«ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΙΠΠΟΥ»

ΑΝΑΦΟΡΑ

Καλαμάτα

Τετάρτη, 9η Δεκεμβρίου 2020 

Χώρος εκπαίδευσης: Αγρόκτημα «Λύρα»

     Ο  Δίας είναι ένας ίππος που γεννήθηκε και μεγάλωσε στα χέρια γύφτων, έως περίπου τα δυόμιση έτη του, οπότε κι αγοράστηκε από τον τωρινό ιδιοκτήτη. Την ημέρα που μεταφέρθηκε στο κτήμα με φορτηγό των γύφτων, φορτωμένος κι αυτός ως πράγμα μαζί με άλλα αντικείμενα και παλέτες καθώς και ο τρόπος που αποβιβάστηκε από αυτό, με φωνές τραβήγματα και χωρίς ράμπα να διευκολύνει την κάθοδο, ήταν ενδεικτικό της εικόνας που έχει σχηματίσει το ον αυτό για τον άνθρωπο.

     Έκτοτε και έως σήμερα ο Δίας ήταν ένας ίππος που δύσκολα πλησιαζόταν και όταν ακόμα με τέχνασμα τον έπιανες και του περνούσες φορβειά και ρυτήρα ποτέ δεν δεχόταν με ευκολία το άγγιγμα του ανθρώπινου χεριού, ούτε κάν την πρόταση του προς το μέρος του. Το γεγονός προφανώς δηλώνει την εμπειρία που είχε ο ίππος από την ανθρώπινη χείρα. 

     Στόχος του σημερινού εγχειρήματος ήταν η έμμεση προσέγγιση μέσω της αποστασιοποιήσεως και με δόλωμα μια σακούλα με φρούτα και ένα σακουλάκι πατατάκια ώστε όταν ο υποφαινόμενος τρώει από την σακούλα να ακούγεται το μάσημα. Ας σημειωθεί ότι όταν έφτασα στο κτήμα ο ίππος είχε ήδη ταϊστεί πάρα πολύ γεγονός που δεν είχα προβλέψει αλλά παρόλα αυτά θέλησα να προχωρήσω στο εγχείρημα. Πριν όμως ξεκινήσω έδωσα οδηγία στον ιδιοκτήτη να μαζέψει ότι υπολείμματα τροφής είχαν απομείνει στον χώρο.

     Κρατώντας την σακούλα πλησίασα με ήπιο τρόπο εντός του ζωτικού χώρου του ίππου και αφού του γύρισα την πλάτη άρχισα να τρώω επιδεικτικά από την σακούλα φροντίζοντας να κάνω το δυνατόν περισσότερο θόρυβο με το μάσημά μου. Οι πρώτες του αντιδράσεις ήταν ασήμαντες έως ανύπαρκτες. Μετά από 15 λεπτά περίπου έκανε δύο οι τρείς προσεγγίσεις προς το μέρος μου αλλά με πλάγια πορεία και όχι πιο κοντά από 6 μέτρα ενώ πάντα φρόντιζα να του έχω γυρισμένη την πλάτη. Μετά από αυτό απομακρύνθηκε εντελώς σε άλλο χώρο του κτήματος επιδεικνύοντας παντελή αδιαφορία.

     Τον ακολούθησα στο νέο σημείο και πήρα θέση ξανά εντός του ζωτικού του χώρου κάνοντας ακριβώς τα ίδια πράγματα με πρίν. Σιγά σιγά και ενώ παρατήρησα το ενδιαφέρον του να αυξάνεται αποφάσισα να κάνω ότι μου πέφτει ένα μήλο από την τσάντα και να απομακρυνθώ κάπως από αυτό με συνεχώς γυρισμένη την πλάτη σε αυτόν και πάντοτε απολαμβάνοντας θορυβωδώς τα πατατάκια μου. Ο Δίας πλησίασε και έφαγε το πρώτο μήλο. Αυτό επαναλήφθηκε δύο φορές ακριβώς με τον ίδιο τρόπο.

     Στην επόμενη επανάληψη αφού μου «έπεσε» το φρούτο δεν απομακρύνθηκα καθόλου και εκείνος θέλοντας αλλά και μην θέλοντας να πλησιάσει άρχισε να περιστρέφεται γύρω μου στο ενάμιση μέτρο ενώ εγώ συνεχώς του γύριζα την πλάτη μου με το φρούτο πάντα στο έδαφος ανάμεσα στα πόδια μου. Τελικά αποφάσισε να το φάει.

     Το επόμενο βήμα, επίσης επιτυχές, ήταν το φρούτο να μείνει στο χέρι μου (το χέρι εντελώς κρεμασμένο) και να «προσφερθεί» πάντα με γυρισμένη την πλάτη.

     Στην συνέχεια θέλησα κρατώντας το φρούτο με τον ίδιο τρόπο να απομακρυνθώ αργά,  αργά για να δώ εάν θα με ακολουθήσει πράγμα που έκανε.  Πλέον φθάσαμε στο σημείο όπου ενώ απεχθανόταν το πλησίασμα του ανθρώπου τώρα πλησίαζε ο ίδιος αλλά και ακολουθούσε τον άνθρωπο.

     Τα επόμενα αχλαδάκια τα πήρε από τον ώμο μου, πάντα με την πλάτη γυρισμένη.

     Τελικό στάδιο το φρούτο-δόλωμα να ξεκινά από τον δεξί ώμο μου και να κινείται λοξά αριστερά προς τα κάτω και μπροστά μου παρασύροντας το κεφάλι του επάνω από τον ώμο μου. Εδώ κατάφερα επαφή με το σώμα μου κάνοντας ανεπαίσθητα βήματα προς τα πίσω όσο και επαφή του χεριού με τον αυχένα. Κατάφερα να τον χαϊδέψω σε όλο το κεφάλι και σχεδόν όλο το σώμα καθώς και στα πόδια χωρίς εμφανή δυσφορία. Δύο φορές που θέλησε κάπως να απομακρυνθεί τον πλησίασα πλαγίως με την πλάτη ελαφρά γυρισμένη,  χωρίς την σακούλα και συνέχισα να τον χαϊδεύω μέχρι να αποφασίσω ότι ήταν αρκετό και να τον αποχαιρετήσω.

Υποσημείωση:

     Πάντα ήξερα ότι θα γηράσκω αεί διδασκόμενος. Σήμερα όμως έμαθα ότι δεν έχω απλά ακόμα να διδαχθώ κάποια πράγματα αλλά πολλά πολλά πράγματα. Σήμερα κατανόησα και εμπέδωσα ότι ο ίππος ότι κάνει το κάνει για να επιβιώσει και όχι για να κάνει κακό και ότι ο ίππος μπορεί και συγχωρεί. Αδελφέ σε ευχαριστώ για τις αλάνθαστες συμβουλές σου. Ελπίζω να καταφέρω να κάνω δικό μου κάποτε όλο το φως της γνώσης που κουβαλάς.

Ο αδελφός σου

Αθανάσιος Α. Ψωρομύτης

     Αυτές οι διαδικασίες δεν είναι μόνον απαιτητικές ως προς τους χειρισμούς διακυβεύοντας πάντοτε ένα αντίθετο και πολύ χειρότερο αποτέλεσμα, αλλά προϋποθέτουν και μία εκλεπτυσμένη "mentalité" η οποία θα καθησυχάσει, εξ αρχής, τον Ίππο ώστε να αποδεχθεί στον ζωτικό χώρο εκείνον που τις επιχειρεί. Αποτελούν κρίσιμες εξετάσεις του επιχειρούντος ο οποίος θα "τσεκαριστεί" αυστηρότατα και ... "επί τη εμφανίσει" από τον καχύποπτο Ίππο ο οποίος, στο παραμικρό λάθος του επιχειρούντος θα "κλειδώσει" και θα διακόψει κάθε δίαυλο επικοινωνίας. Εν προκειμένω, ο Ίππος, από την πρώτη στιγμή, θα βαθμολογήσει εμπειρότατα κάθε έκκριση αδρεναλίνης του προσεγγίζουσας προσωπικότητος η οποία, ασφαλώς, είναι "non grata" τιθέμενος σε "συναγερμό φυγής" στο παραμικρό συμπεριφορικό λάθος του "εισβολέως" μη διατιθέμενος να παζαρέψει την ασφάλεια που του παρέχει η εκούσια αποστροφή του από τον Άνθρωπο και. ασχέτως των λόγων που του υπαγόρευσαν αυτή την αποστροφή. Στην περίπτωση δε της όποιας απόπειρας "επανατάξεως" της εμπιστοσύνης, η όλη διαδικασία απαιτεί από τον επιχειρούντα, απλώς, το τελείως ...αλάνθαστο, διότι ανά πάσα στιγμή (πάν λάθος) δεν θα ανακοπεί, απλώς, η πρόοδος προς την αποκατάσταση του προβλήματος αλλά θα ισχύσει ο νόμος της εντροπικής αταξίας. "Βαθιά νερά", λοιπόν, για τον Εκπαιδευτή μας αλλά η φυσική ικανότητά του να επικοινωνεί με τα ζώα και, ειδικώς, με τους Ίππους τον ανέδειξε ...δεινότατο "κολυμβητή" και ο Ίππος του ανταποκρίθηκε πανηγυρικώς και σε ελάχιστο χρόνο στο εγχείρημα. Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι μια τέτοια ...πολεμική "επιχείρηση" απαιτεί μακρό χρόνο και ανεξάντλητην υπομονή από τον επιχειρούντα, ταυτοχρόνως δε και άριστη χρήση της "γλώσσας του σώματος" ώστε να μπορεί να "περνά" τα μηνύματά του προς τον Ίππο, ενώ, εν προκειμένω, εντυπωσιάζει η ταχύτητα την οποία ο ίδιος ο επιχειρών, επέτυχε στο έργο του!

     Κι έτσι, με τις ικανότητες και τις προσπάθειες του Αθανασίου, αφαιρέθηκε ένα ψυχικό βάρος καχυποψίας του συγκεκριμένου, νεαρού, επιβήτορος, προς τον Άνθρωπο αλλά, σε αυτές τις περιπτώσεις, εάν ο Ιππαγωγός δεν προσέξει να συνεχίσει βασικές αρχές διαχειρίσεως του συγκεκριμένου ζώου όταν έρχεται σε επαφή με Ανθρώπους, μπορεί μετά τον ίδιο ο Ίππος του να δέχεται, πλέον και τον Αθανάσιο, αλλά το ζώο θα εξακολουθήσει να παραμένει δύσπιστο προς τους Ανθρώπους εξακολουθώντας να φέρει το βαρύ ψυχικό φορτίο προς την "δίποδη" παρουσία. 

     Και παρόμοια επιτεύγματα, όπως το πρόσφατο του Αθανασίου Ψωρομύτη, μας κάνουν υπερήφανους στην Ομάδα των "Ελλήνων Κενταύρων" στην οποία, ακόμη και υπεράνω του κυρίως εφιπποτοξοτικού μας αντικειμένου, τίθεται η ευημερία του Ίππου.