ΜΕ ΖΕΝΙΚΗ ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΚΗ ΚΕΝΟΤΗΤΑ

 ΜΕ ΖΕΝΙΚΗ ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΚΗ ΚΕΝΟΤΗΤΑ

     Το τηλέφωνο κουδούνισε κι απ΄ την άλλη άκρη ακούστηκε η φωνή ενός σπουδαίου, πραγματικά  σ π ο υ δ α ί ο υ  Ανθρώπου και Δασκάλου της Τέχνης, ενός αγαπημένου φίλου, να θέλει να μου διαβάσει δυο ποιήματά του, κάτι που με εξέπληξε πολύ ευχάριστα διότι δεν φανταζόμουν ότι θα μπορούσε να τον θέλξει και αυτό το είδος δημιουργίας.

     Τον άκουσα με ευλαβική προσήλωση τόση, ώστε σε κάποια στιγμή να νομίσει ότι διακόπηκε η γραμμή και να με ρωτήσει στον ευγενέστατο πληθυντικό του που ποτέ δεν θέλησε να ξεπεράσει: «Με ακούτε κύριε Αριστοτέλη;…»

     Κι εγώ τον άκουγα απορροφημένος από την δραματικότητα των εικόνων που «ζωγράφιζαν» οι στίχοι του θωπεύοντας την ακοή μου…μια δραματικότητα της οποίας το επίκεντρο ήταν η θλίψη ενός ιδανικού Δασκάλου που βλέπει αγαπημένους μαθητές του να απομακρύνονται από τα πολύφερνα χέρια του, αγνοώντας την προσφορά του, χωρίς να ψελλίζουν ούτε ένα χαμηλόφωνο «ευχαριστώ»!...

     Εύλογο παράπονο το ποιητικό ακρόαμα, παράπονο με πολλούς αποδέκτες, πλείστες όσες επαναλήψεις κι αμέτρητες «πικρές εφαρμογές», βεβαίως, μια αριστοκρατική πικρία η οποία δεν εκφράζει την αγωνία ενός αδικαίωτου «εγώ» αλλά την οδύνη για την περιφρόνηση μιας προσφοράς προς την ίδια την Τέχνη! Κι αυτό, είναι κάτι φυσικό για τον σπουδαίο Δάσκαλο μιας Τέχνης ο οποίος κινείται μέσα στο αδήριτο πλαίσιο ενός δεδομένου κοινωνικού «σκηνικού» στο οποίο κυριαρχεί μια ανθρωποκεντρική συναισθηματική ευαισθησία η οποία παράγει πόνο και θλίψη, αναδεικνύοντας τον Schopenhauer σε … «ανατόμο» των δακρύων της!

     Αντιθέτως, εκεί όπου η ζωή και η διδασκαλία της «πτυχολογίας» της «τοποθετείται» σε μια «ζενική» σκηνογραφική κενότητα, εκεί «ένθα απέδρα ὀδύνη, λύπη καὶ στεναγμός», τουτέστιν, στη διδασκαλία των πολεμικών τεχνών. Στην περίπτωση αυτή, η φράση από την «Κόλαση» της «Θείας Κωμωδίας» του Dante Alighieri «Non ragioniam di lor, ma guarda e passa…» μας προστατεύει από την «αυτοάνοση φθίση» της αποτιμήσεως αγνωμόνων ή και προσβλητικών συμπεριφορών, ανωρίμων «διερχομένων της εξώπορτας της ζωής μας».

     Κάποτε, σε μιαν επιφυλλίδα κριτικής Χορού, παρουσίασα μία παράσταση του «Εθνικού Μπαλέτου της Ολλανδίας», συγκρίνοντάς το με το συγκρότημα του Maurice Béjart, για να σημειώσω στον επίλογο:

   Πόση υπεροχή, λοιπόν, ενός καλλιτεχνικού σχήματος το οποίο μπορεί να υπηρετεί την Τέχνη του χωρίς εξαρτήσεις ανθρωποκατασκεύαστων «σκηνικών» με όσες συνεπαγόμενες φορτίσεις κατασπαταλήσεως συναισθηματικής ενεργείας…

     Ας εξελίξουμε, λοιπόν, όλες τις Τέχνες σε …πολεμικές, όπως τα κατάφερε, εν τέλει και ο Maurice Béjart (για όσους θυμούνται την ανέλιξη της λαμπρής Σχολής της Λωζάνης) ώστε να εξοικονομούμε ενέργεια από αλόγιστες συναισθηματικές σπατάλες κεφαλαιοποιώντας την σε συνεισφορά προς την ίδια την Τέχνη αδιαφορώντας για όσους αδυνατούν να αξιοποιήσουν τούτη την ενέργεια υπέρ εαυτών!

      Και ας επιτραπεί μία συναισθηματική …εξαίρεση στον γράφοντα να διατυπώσει την ευγνωμοσύνη του, για άλλη μια φορά, προς τον  σ π ο υ δ α ί ο  συνομιλητή του για το διδακτικό ερέθισμα του παραπόνου του που παραπέμπει σε ευγένεια (και όχι αδυναμία) ψυχής, τόσο σπάνια για την εποχή μας!

Α.Η.Κ.