ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ

ΣΧΟΛΗ ΙΠΠΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ 

"ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ"

ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΚΕΣ "ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ"

     Το ένα μετά το άλλο, τα χαριτωμένα "κομμάτια" του "παζλ" της παραστάσεως της Σχολής Ιππικού Θεάτρου των "Ελλήνων Κενταύρων" τοποθετούνται στη "θέση" τους.

     Σε μία αυτοδύναμη προσπάθεια είναι φυσικό και η σκηνογραφική σπουδή και υλοποίηση να γίνει με ίδιες δυνάμεις κι απ΄ ό,τι φαίνεται, ο μέγας θεός της εμπνεύσεως κι εδώ λειτουργεί όχι "από μηχανής" αλλά από θετικών εμπειριών και θετικότερης ...μνήμης.

     Εν προκειμένω η έμπνευσή μας αφέθηκε σε μία διδακτικότατην εμπειρία του παρελθόντος όταν ο Ιδρυτής των "Ελλήνων Κενταύρων", ως πολιτιστικός (και όχι "καλλιτεχνικός") συντάκτης μεγάλου γερμανικού δημοσιογραφικού εντύπου είχε παρουσιάσει στο Γερμανικό και διεθνές κοινό τον μεγάλο Έλληνα σκηνογράφο και ενδυματολόγο Νικόλαο Σ. Πετρόπουλο*, με την ευκαιρία του σχεδιασμού του των Προπυλαίων του καλλιμαρμάρου Παναθηναϊκού Σταδίου, κατά την εκεί διοργάνωση του 6ου Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Στίβου (1997). 

     Στην μνημειακή έκδοση του Υπουργείου Πολιτισμού ο σκηνογράφος  Ν. Σ. Πετρόπουλος κατέχει μία περίοπτη θέση:

     Εκείνη, όμως, η, αρχικώς, γερμανόγλωσση, παρουσίαση του μεγάλου Έλληνος σκηνογράφου από τον Ιδρυτή των "Ελλήνων Κενταύρων", ταυτοχρόνως, μεταφράσθηκε στα Ελληνικά και δημοσιεύθηκε, για το Ελληνικό Κοινό, σε αθηναϊκό περιοδικό το οποίο, τότε, έκανε αρκετές ανατυπώσεις λόγω πολλαπλής εξαντλήσεώς του. Το περιεχόμενο της παρουσιάσεως παρατίθεται εν συνεχεία και για την ευκολότερην ανάγνωση, "κλικάρετε" επάνω στις εικόνες.

     Τότε, ο μετέπειτα Ιδρυτής των "Ελλήνων Κενταύρων" μελετώντας το "έργο" και τον "Άνθρωπο"  είχε κατανοήσει πλήρως την "Κοσμοθέαση" και το καλλιτεχνικό "όραμα"  του διακεκριμένου σκηνογράφου, συνεχίζοντας επί πολύ την "σπουδή" αυτής της σημαντικής "περιπτώσεως" με την λαμπρή Ιταλική Παιδεία αλλά και την υψηλότατη Ελληνο-ευρωπαϊκή "καταβολή" αναλογιζόμενος πάντοτε την απερίφραστη διακήρυξη του εμβληματικού δημιουργού περί της αφορμήσεως της εμπνεύσεώς του σ΄ εκείνα τα "Προπύλαια" για τα οποία προκάλεσε την μήνη των κακαισθήτων επικριτών του, αστοιχειώτων "κατιόντων" των σφαγέων της Ελένης Παπαδάκη και δυναμιτιστών της άλλης "Ελένης", της ιστορικής ταινίας του Νικολάου Γκατζογιάννη!

     Από εκείνη την αλησμόνητη συνάντηση στο σπίτι του Ν. Σ. Πετρόπουλου και την μελέτη που επηκολούθησε, ανεδείχθη μία σύζευξη Ρωμαϊκού μεγαλείου αλλά και Ιταλικής, λεπτοφυούς, Αναγεννήσεως χωρίς κανένα στοιχείο "απισχνάσεως" της ρώμης η οποία εκ Ρώμης έλκει την καταγωγή και αδιάκοπη συνέχεια στην Ευρωπαϊκή Τέχνη μέχρι σήμερα.

     Στον "Μιχαήλ Μάρουλλο Ταρχανιώτη", λοιπόν, αυτή η ρωμαλέα "συντεταγμένη" σκηνογραφικής εμπνεύσεως θα τηρηθεί προς Τιμήν του σκηνογράφου Ν. Σ. Πετρόπουλου, Δασκάλου Τέχνης αλλά και Ήθους ανδρώας τοποθετήσεως όσων σέβονται εαυτόν ως δημιουργοί, αρνούμενοι να υποταχθούν σε υπαγορευόμενους εκβιασμούς ποταπών κομματικών σκοπιμοτήτων.

     Και ήδη άρχισαν να κρατούνται οι πρώτες σκηνογραφικές σημειώσεις! 

* ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ 

Νίκος Σ. Πετρόπουλος

Σκηνοθέτης, Σκηνογράφος, Ενδυματολόγος

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1943. Σπούδασε στο Αθηναϊκό Τεχνολογικό Ινστιτούτο, στη Σχολή Δοξιάδη και στη Σχολή Σκηνογραφίας/Ενδυματολογίας της Ακαδημίας Καλών Τεχνών Ρώμης (1970). Ως σπουδαστής διετέλεσε βοηθός του Ιταλού σκηνογράφου/ενδυματολόγου Φράνκο Λαουρέντι. Έκανε διδακτορική διατριβή με τίτλο «Το ρωσικό μπαρόκ εφαρμοσμένο στη σκηνογραφία και στην αρχιτεκτονική» (1971). Πρωτοεμφανίστηκε ως σκηνογράφος το 1971. Συνεργάστηκε με το Εθνικό Θέατρο, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και με το ελεύθερο θέατρο σε περισσότερες από 150 παραγωγές. Δημιούργησε σκηνογραφίες για τηλεοπτικές σειρές. Το 1985 στράφηκε στην όπερα, σκηνοθετώντας και σχεδιάζοντας σκηνικά και κοστούμια σε ευρωπαϊκές σκηνές και φεστιβάλ για περισσότερες από πενήντα όπερες όπως Το ελιξίριο του έρωτα [L' elisir d'amore] στο Γκντανσκ, Ριγολέττος [Rigoletto] στη Βαρσοβία κ.ά. Παράλληλα εργαζόταν ως αρχιτέκτονας. Σκηνοθέτησε πλήθος παραστάσεων όπερας σε παραγωγές του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών και του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης (1991/2009). Για το έργο του τιμήθηκε με το Μεγάλο Βραβείο της Ένωσης Ελλήνων Κριτικών Μουσικής και Θεάτρου (2009). Κατά την περίοδο 1971/2013, Με την ΕΛΣ συνεργάστηκε ως σκηνογράφος/ενδυματολόγος ή/και σκηνοθέτης, σε 22 όπερες, δύο οπερέτες και έξι χοροδράματα, σε περίπου 100 παραγωγές ή/και αναβιώσεις παραγωγών. Μεταξύ αυτή ήσαν τα λυρικά έργα Η δύναμη του πεπρωμένου [La forza del Destino], Η νυχτερίδα [Die Fledermaus], Κάρμεν [Carmen] (Ηρώδειο, 1977), Καβαλερία ρουστικάνα [Αγροτικός ιπποτισμός/Cavalleria rusticana], Τόσκα [Tosca], Ριγολέττος [Rigoletto], Ο μαγικός Αυλός [Die Zauberflöte], Ναμπούκο [Nabuccο] (Ηρώδειο, 1992), Μανον Λεσκώ [Manon Lescaut], Τα παραμύθια του Χόφμαν [Les contes d’ Hoffmann] κ.ά. Σχεδίασε σκηνικά ή/και κουστούμια για τα χοροδράματα Ζορμπάς, Σεμπάστιαν, Η ωραία κοιμωμένη κ.ά. Διετέλεσε Διευθύνων Σύμβουλος της ΕΛΣ (1987) και, επί σειρά ετών, σύμβουλος του ΔΣ (1981/88).

Παραγωγές

Κάρμεν (Carmen), 1977

Ο μαγικός αυλός (Die Zauberflöte), 1979

Ναμπούκκο (Nabucco), 1981

Ο μαγικός αυλός (Die Zauberflöte), 1984

Μποέμ (La bohème), 1987-1988

Ντον Τζοβάννι (Don Giovanni), 1988

Μποέμ (La bohème), 1991-1992

Ναμπούκκο (Nabucco), 1992

Τόσκα (Tosca), 1998

Τόσκα (Tosca), 1999-2000

Τόσκα (Tosca), 2000

Τραβιάτα (H παραστρατημένη) (La traviata), 2001

Τόσκα (Tosca), 2002

Τραβιάτα (H παραστρατημένη) (La traviata), 2003

Τόσκα (Tosca), 2004

Τραβιάτα (H παραστρατημένη) (La traviata), 2006

Τόσκα (Tosca), 2007

Ριγολέττος (Rigoletto), 2008-2009

Τόσκα (Tosca), 2008

Ριγολέττος (Rigoletto), 2009-2010

Τραβιάτα (H παραστρατημένη) (La traviata), 2010

Τόσκα (Tosca), 2011

Μανόν Λεσκώ (Manon Lescaut), 2012

Ριγολέττος (Rigoletto), 2013

Τραβιάτα (H παραστρατημένη) (La traviata), 2015

Μαντάμα Μπαττερφλάι (Madame Butterfly), 2016

Ριγολέττος (Rigoletto), 2016

Τραβιάτα (H παραστρατημένη) (La traviata), 2016

Ριγολέττος (Rigoletto), 2017

Τόσκα (Tosca), 2018