REPÉRAGE ΣΤΟ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ ΣΤΑΔΙΟ

 REPÉRAGE ΣΤΟ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ ΣΤΑΔΙΟ

     Η ασκήμια, η απομείωση της Αισθητικής της ζωής είναι το βαρύ παρεπόμενο κάθε δημοκρατίας και τούτο είναι εμφανές και στη περίπτωση της ελλαδικής δημοκρατίας. Σήμερα, το ξανα-διαπιστώσαμε επισκεπτόμενοι τους χώρους του Παναθηναϊκού Σταδίου, για ένα ακόμη repérage της ταινίας μας "Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης". 

     "Στραγγαλισμένο" μέσα σε έναν ασφυκτικό βρόγχο ανηλεούς τσιμέντου, το Καλλιμάρμαρο, προσπαθεί να "αναπνεύσει" και να αναδείξει την αρμονία των κερκίδων του, πάντως, χωρίς να τα καταφέρνει!

     Οι πέντε βαρβαρόφτιαχτοι ολυμπιακοί κύκλοι του, ξεβαμμένοι και οικτροί χωρίς τα συμβολικά χρώματά τους, επιστεγάζουν ως "πτωχοί συγγενείς" την σφενδόνη αλλά δεν πείθουν για τον ολυμπιακό χαρακτήρα τους...

     Μια προσεκτικότερη ματιά, ακριβώς από πίσω, εμφανίζει μιαν εκτρωματική κατασκευή "Bauhaus" η οποία, αντί μιας κλασικής επιλογής όπως θα έπρεπε, αποκαλύπτει την κακαίσθητη βαρβαρότητα ενός εσμού ο οποίος επιβεβαιώνει -και εν προκειμένω- τον J. Ph. Fallmerayer και προτιμά ...σ κ ρ α π  σιδερικά αντί ο,τιδήποτε άλλου ευγενούς υλικού!

     Μέσα στον ιστορικό χώρο με τους καλοπληρωμένους και πάμπολλους υπαλλήλους, φύλακες κλπ που δε φαίνονται να νοιάζονται και για την καταστροφή του όσο να παρκάρουν μέσα σ΄ αυτό τα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια τους, οι γνωστοί ψυχοδιαστροφικοί γκραφιτάδες έχουν αφήσει το στίγμα τους με την "υπουργό" ..."Τσιμενδώνει" να θερίζει κομματικούς επαίνους ως μονόφθαλμη εν μέσω θεόστραβων. Όμως, αυτό είναι "δημοκρατία" και ημείς οι Πλατωνικοί δεν στενοχωρούμεθα διόλου όταν οι περιρρέουσες συνθήκες μας επιβεβαιώνουν! 

     Η νέα μας ταινία μεγάλου μήκους "Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης" αναπτύσσει συνεχώς ολοένα και μεγαλύτερες απαιτήσεις προετοιμασίας κι εμείς ξεχάσαμε και ...καρέκλα και κρεβάτι. Όμως, όλο τούτο το τρέξιμο είναι υπέροχο αφού μπορούμε να ανταποκριθούμε ακόμη (...) κι όταν στο τέλος πάντα ανακαλύπτουμε να μας προσφέρεται το ...αναζητούμενο! 

     Ιστορική η ευρύτερη περιοχή και με τα απομένοντα σημεία αυθεντικού φυσικού τοπίου μπορεί να προσφέρει, ακόμη, "εικόνες" πειστικής αρχαιότητος.

     Έτσι, το "γυμνό μάτι"  σε συνδυασμό με την "βακτηρία" εγκύρων πηγών από την Βιβλιοθήκη μας από την οποία δεν απομακρυνόμεθα ποτέ, μπορεί να αποδώσει σωστές επιλογές σημείων γυρισμάτων.

     Κι αυτή την φορά, η συγκεκριμένη "σελίδα" της πηγής μας, μας χειραγώγησε ώστε να εντοπίσουμε αυτό που στη δική μας "σελίδα 18" του Σημειωματαρίου Repérage, καταγράψαμε. Και το repérage αποτελεί τέχνη έρευνας και υπομονής.

     Και η "σελίδα" της πηγής μας, "εύγλωττη" όπως πάντα, μας έδειξε και μία "οπτική" προς το παρελθόν την οποία αγνοούν πολλοί μελετητές του αθηναϊκού τοπίου και, εν γένει, της Ελληνικής αρχαιότητος που ορίζει μιαν ευθεία μέχρι την κορύφωση του Παρθενώνος.

ΟΛΙΓΑ ΤΙΝΑ...

 ΟΛΙΓΑ ΤΙΝΑ...

     Όταν ο Alain Delon πρωταγωνιστούσε στον «Δολοφόνο με το αγγελικό πρόσωπο» είχε πράγματι ένα αγγελικό πρόσωπο, αλλά δεν ήταν ...δολοφόνος! Όταν ο Άγγελος Αντωνόπουλος πρωταγωνιστούσε στον «Άγνωστο Πόλεμο» σίγουρα δεν ήταν ...συνταγματάρχης και δη ο ...Διαγόρας Βαρτάνης! Όταν ο Μιχάλης Μανιάτης πρωταγωνιστούσε στον «Άγγελο» ασφαλώς και δεν είχε σκοτώσει τον ...εραστή του! Ο ηθοποιός αναλαμβάνει την διεκπεραίωση ενός ρόλου, απηλλαγμένος παντός βάρους ενοχικής ταυτίσεως με την υποδυόμενη προσωπικότητα, τις πράξεις, τις παραλείψεις ή και τις ιδέες της. «Κλασικά εικονογραφημένα κι ...αυτονόητα» ώστε να μην αφήνεται κανένα περιθώριο στρεβλής συσχετίσεως του οιουδήποτε φυσικού προσώπου που αναλαμβάνει υποχρέωση διεκπεραιώσεως σκηνικού ρόλου με τις ιδιότητες της προσωπικότητος που υποδύεται!

     Ελληνολάτρης ο Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης και στρατευμένος στις τάξεις των αντικληρικαλιστών Ελλήνων Στρατιωτών της Δύσεως, ενεφορείτο από συγκεκριμένη θρησκευτική πεποίθηση όπως αυτή ιστορείται τεκμηριωμένα! Βεβαίως, αυτό δεν σημαίνει ότι αυτός που θα υποδυθεί τον Μιχαήλ Μάρουλλο Ταρχανιώτη στην ταινία μας σπένδει στον Δία αλλά μπορεί κάλλιστα να πιστεύει οπουδήποτε ελεύθερα και χωρίς αυτό να αποτελεί δικαίωμα κρίσεως για οιονδήποτε τρίτο. Το αυτό ισχύει και για την Alessandra Scala η οποία μπορεί, ως φυσικό πρόσωπο, να πιστεύει οπουδήποτε αλλά ως πρωταγωνίστρια της ταινίας μας είναι υποχρεωμένη να συντάσσεται με το σενάριο και τις οδηγίες του Σκηνοθέτη.

     Mάλιστα τότε, θυμόμαστε τις υπέροχες βραδιές που περνάγαμε στο οικογενειακό αρχοντικό του αγαπημένου μας Μιχάλη Μανιάτη, στην οδό Δεινοκράτους, όταν απολαμβάναμε τα υπέροχα εδέσματα που μας προετοίμαζε ο ίδιος, η καλότατη αδελφή και ο θαυμάσιος ανεψιός του και ποτέ δεν αναρωτηθήκαμε εάν είχε κρύψει το ...πτώμα του εραστή του σε κανα ντουλάπι! 

    Αναφορικώς δε με τις συνθέσεις των συντελεστών μιας ταινίας, ούτε στον «Δολοφόνο με το αγγελικό πρόσωπο», ούτε στον «Άγνωστο Πόλεμο», ούτε στον «Άγγελο» απαιτήσαμε να ανοίξουμε φάκελλο με τα πολιτικά, φιλοσοφικά κλπ ...φρονήματα του Σκηνοθέτη, των εικονοληπτών, των ηχοληπτών κλπ, αλλά, στην κάθε ταινία, κρίναμε την δουλειά του καθενός και μόνον!

     Γενικώς, στους "Έλληνες Κενταύρους" ακολουθούμε αυστηρώς μία τακτική αποφυγής κάθε ρατσιστικής παρεκκλίσεως εφ'  οιουδήποτε ζητήματος έχοντας πάντοτε κατά νου εκείνο που διετύπωσε ο Γερμανός φιλόσοφος Dr. Otto Dietrich στο έργο του "Οι φιλοσοφικές βάσεις του Εθνικοσοσιαλισμού": "Δεν αποδεχόμεθα, απλώς, την ελευθερία της προσωπικότητος του άλλου, αλλά την απαιτούμε!". Έτσι κι εμείς στη δική μας Σχολή καταφέρνουμε να "συστεγάζουμε" Φασίστες, Κομμουνιστές, Αθέους, Ενθέους, Λευκούς, Μαύρους, πλήρως εναρμονισμένους και αλληλέγγυους σε μια κοινή προσπάθεια. Κι αυτά τα καταφέρνουμε τηρώντας το παράδειγμα ενός ιστορικού στρατιωτικού σώματος, των Waffen-SS στο οποίο πάμπολλες διαφορετικές και συγκρουόμενες φυλές με πάμπολλες διαφορετικές και συγκρουόμενες θρησκείες κατάφερναν να εναρμονίζονται απολύτως μεταξύ τους σε έναν κοινό αγώνα. Κι αυτό, αρέσει δεν αρέσει, είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα εναρμονίσεως αντιτιθεμένων ανθρώπων και ανθρωπίνων ομάδων στην παγκόσμια Ιστορία! 

     Και η δική μας η προσπάθεια προς ανίδρυση Πατρίδος, αυτό δηλαδή που μας αφορά και ζωπυρώνει τη δράση μας, είναι ο δικός μας συνδετικός κρίκος ο οποίος αποτελεί και τον πυρήνα της ταινίας μας η οποία δεν δίνει διάρα για πολιτικές, κομματικές και θρησκευτικές διαιρετικές μισαλλοδοξίες, αλλά επικεντρώνεται σε ένα μήνυμα το οποίο πρωτο-διετύπωσε ο Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης με επίγνωση της ανάγκης ανοικοδομήσεως Ελληνικής Πατρίδος.

ΟΠΩΣ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΕΝΟΣ ...ΟΛΟΖΩΝΤΑΝΟΥ ΜΟΥΣΕΙΟΥ, ΕΣΤΙΑΣ ΤΩΝ ΜΟΥΣΩΝ!

 

ΟΠΩΣ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ 

ΕΝΟΣ ...ΟΛΟΖΩΝΤΑΝΟΥ ΜΟΥΣΕΙΟΥ,

 ΕΣΤΙΑΣ ΤΩΝ ΜΟΥΣΩΝ!

     Κατά την πρόοδο της προετοιμασίας της ταινίας μεγάλου μήκους «Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης» που προετοιμάζουμε, με ευχαρίστηση παρατηρούμε εκδηλώσεις ενδιαφέροντος συμμετοχής αξιολόγων Συνελλήνων οι οποίοι, υπό διάφορες ιδιότητες, προσφέρονται να συνεισφέρουν και είναι θέμα χρόνου και συνεννοήσεων ο εμπλουτισμός του ήδη υπάρχοντος δυνατού «cast» με επιπλέον συνεργάτες. Eπ' αυτού, όμως, θα πρέπει να υπογραμμίσουμε κάτι:

     Αυτή η ταινία έχει εξ αρχής ένα τεχνικό πλεονέκτημα που ανελίσσεται και σε ...ηθικό: Είναι "χειροποίητη", ίσως δε και ..."αχειροποίητη"!

     Αυτή η ταινία δεν δομείται επάνω στην οθόνη ενός υπολογιστή με τα δάχτυλα να πληκτρολογούν κατεβάζοντας πληροφορίες και στοιχεία...

     Ο "Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης" συντίθεται μπροστά σε μια "ζωντανή" Βιβλιοθήκη με αυθεντικές εκδόσεις εποχής οι οποίες περιέχουν στις κιτρινισμένες σελίδες τους την αλήθεια του χρόνου και, από εκεί αντλούνται τα μικρά "λιθαράκια" που δομούν αυτή την ταινία όντας όλα τους "στιβαρά", όπως πρέπει να είναι τα δομικά υλικά ενός σοβαρού έργου!

     Κι όσο κι αν ο σκοπός μας δεν είναι η κατάληξη σε ένα ντοκιμαντέρ μικρού μήκους, εν τούτοις, επιμένουμε στον χαρακτήρα ενός τεκμηριογραφήματος το οποίο θα αποδώσει την ιστορική προσωπικότητα του Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη όπως ακριβώς και ο χρωστήρας του Alessandro di Mariano di Vanni Filipepi που τον γνωρίσαμε και ως Sandro Botticelli.

      Έτσι «πορευόμαστε» στην προετοιμασία και δημιουργία αυτής της ταινίας: Με «μέτρο» την αλήθεια του χρόνου και της Ιστορίας!

MIΧΑΗΛ ΜΑΡΟΥΛΛΟΣ ΤΑΡΧΑΝΙΩΤΗΣ Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ

 MIΧΑΗΛ ΜΑΡΟΥΛΛΟΣ ΤΑΡΧΑΝΙΩΤΗΣ

Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ

Ο Συνθέτης Γεώργιος Κοχλιός

     Αρμονία και ρυθμός η ζωή και ό,τι την συνθέτει! Ένα αμάλγαμα ισορροπίας εικόνας, οσμής, αφής (απτής ή και «ορατής») αλλά και γεύσεως (φυσικής ή και νοητής) που εκφράζεται με ήχο που διεγείρει την ακοή σε μιαν εξίσωση η οποία παρακολουθεί κάθε έμβιο μέχρι τον θάνατό του. Αυτή είναι η Μουσική! Και η προηγούμενη επαγγελματική σχέση του Ιδρυτή των «Ελλήνων Κενταύρων» και της Σχολής του Ιππικού Θεάτρου τους με το Λυρικό Θέατρο τον κάνει, εν αντιθέσει με τα ευρέως ισχύοντα, να θεωρεί ότι η Μουσική επί σκηνής «συμπρωταγωνιστεί» εξίσου με την σεναριακή, την σκηνοθετική, την υποκριτική και την σκηνογραφική παράμετρο!

     Με τούτες τις σκέψεις και θεωρώντας την Μουσική απαραίτητο στοιχείο της, υπό προετοιμασία, παραστάσεως, προσπαθήσαμε με επιμονή να συνεργασθούμε με έναν μουσικό παρέχοντάς του την δυνατότητα της συνθετικής αυτονομίας προκειμένου να συνεισφέρει στην όλη προσπάθεια με πέντε συνθέσεις οι οποίες να καλύπτουν ως «επένδυση» όλο το έργο. Και, μιλώντας, για «επένδυση» εννοούμε φυσικά το εσωτερικό μέρος του σκηνικού εγχειρήματος το οποίο, όπως η φόδρα στο ένδυμα παρέχει την θάλπη στον φέροντα, έτσι και ο ήχος παρέχει την θάλπη της ολοκληρωμένης συναισθηματικής διεγέρσεως στον θεατή.

     Στην προσπάθεια ανακαλύψεως ενός συνθέτη αντιμετωπίσαμε πλείστες όσες δυσκολίες με κυριότερη εκείνη της αδυναμίας κατανοήσεως της προσωπικότητος του Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη του οποίου το γιγαντιαίο «υπαρξιακό βάθρο» προϋποθέτει, κυρίως, ικανότητα ηρωικής προσεγγίσεως και μουσικής αναπλάσεως στο πεντάγραμμο.

     Αναζητώντας τον μουσικό συνεργάτη ακολουθήσαμε μια πεπατημένη η οποία δεν φαίνεται ότι διαθέτει και εναλλακτικές: (α) Προσωπική συνέντευξη με τον υποψήφιο συνεργάτη, (β) Ανάλυση του έργου στον υποψήφιο συνεργάτη, (γ) Παραχώρηση του σεναρίου στον υποψήφιο συνεργάτη προς ιδίαν μελέτη και συναγωγή εμπνεύσεως και (δ) Παραχώρηση - πίστωση χρόνου στον υποψήφιο συνεργάτη προς κατάθεση, προχείρως, ηχογραφημένων «προτάσεων».

     «Καθ ́ οδόν» συναντήσαμε αξιόλογους μουσικούς τους οποίους προσεγγίσαμε ως μέλλοντες συνεργάτες και, όντως, χαρήκαμε από τις επαφές μας αυτές επικοινωνώντας με άτομα αξιοπρόσεκτων ικανοτήτων αλλά, πάντοτε, με την ίδια κατάληξη: Ο ερμαφρόδιτος, εκμοντερνισμένος, τρόπος «ζωής» (πνευματικού θανάτου, θα λέγαμε...) δεν τους επέτρεπε διαύγεια κατανοήσεως του ειδικού «υπαρξιακού βάθρου» του Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη το οποίο προαναφέραμε! Έτσι, οι τελικές «προτάσεις» τους κυμαίνονταν μεταξύ «επικοφανών» αναμηρυκασμών και βαλκανο-κλαρινιτζίδικων «κλαυθμών» χωρίς κανένα δείγμα κατανοήσεως της υψιπετούς ψυχοσυστασίας, του γενναίου χαρακτήρος, της σκοτεινής εποχής και του ευρωπαϊκού τόπου, του ήρωος-πρωταγωνιστή του έργου.

     Τότε, προς αποφυγή περαιτέρω ταλαιπωριών ημών και τρίτων, λάβαμε την απόφαση να χρησιμοποιήσουμε ήδη υπάρχοντα μουσικά έργα στην παράστασή μας για τα τέσσερα κύρια μέρη που την σπονδυλώνουν, αφήνοντας σε εκκρεμότητα το πέμπτο και τελευταίο μέρος εν αναμονή της ...τύχης! Και η τύχη-ευτυχία για την πρόοδο της παραστάσεως δεν άργησε να φανεί με το καλύτερο πρόσωπό της!

     Και το καλύτερο «πρόσωπο», εν προκειμένω ήταν ένας νέος μουσικός επιστήμων με τον οποίο συναντηθήκαμε απροόπτως και διαπιστώσαμε ότι, χωρίς καν να μελετήσει το σενάριο και μετά από μια λακωνική αναφορά περιλήψεως του περιεχομένου του, είχε πλήρως αντιληφθεί τον χαρακτήρα, την εποχή, τον τόπο και ό,τι αφορούσε στην μουσική περιγραφή του έργου. Αυτός είναι ο συνθέτης της μουσικής του «Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη» ο Γεώργιος Κοχλιός και, μεταξύ μας, αναζητήσαμε το αντιληπτικό «πλεονέκτημα» αυτού του νέου ξεκινώντας και παραμένοντας στο «βιογραφικό» του, κάτι, βεβαίως, κοινότυπο, όπου, όμως, διαπιστώσαμε κάτι κοινό που είχε με τον ήρωα του σεναρίου: την κοινή ...«περιπλάνηση», με τις μάχες ο πρώτος, με τα επαγγελματικά ταξίδια ο σημερινός κατά τα οποία ως μουσικός ορχηστρών κρουαζιεροπλοίων είχε την ευκαιρία να γνωρίσει πολλά «άστεα» και «νόον» ανθρώπων, παρά το νεαρό της ηλικίας του!

     Απόφοιτος του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και πτυχιούχος του τμήματος Μουσικής Επιστήμης και Τέχνης, ο Γεώργιος Κοχλιός, με διπλώματα (α) Κλασικής Αρμονίας της Μουσικής και (β) Αρμονίου και Πλήκτρων, καθώς και με εμφανίσεις στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης όπου παρουσίασε την λύρα της ιδιαίτερης πατρίδας του, αλλά και ραδιοφωνικός παραγωγός όπως επίσης και αφιερωμένος μουσικός σε ορχηστρικά σύνολα κρουαζιεροπλοίων με πολλές εμφανίσεις.

     Και όταν μας είπε ότι θα μας στείλει σύντομα τις μουσικές «προτάσεις» του, ανησυχήσαμε φοβούμενοι μην ακούσουμε καμιά παραφθορά μαδριγαλίων του Orfeo Vecchi σε ...κοσμικότερη μεταγραφή! Άλλωστε, αν ο Χατζηδάκις δεν είχε κλέψει τον Μότσαρτ και ο Θεοδωράκης τον Ζαμπέτα, τούτη η χώρα θα έψαχνε ακόμη για να βρει...κορυφαίους τραγουδοποιούς! Κι όμως!

     Συνεπέστερος της ...συνεπείας και υπερβάτης κάθε προσδοκίας, ο συνθέτης της μουσικής του έργου Γεώργιος Κοχλιός μας αιφνιδίασε κατά τον πλέον ευχάριστο τρόπο παραδίδοντάς μας τις τελικές ηχογραφήσεις των πέντε συνθέσεων οι οποίες θα συνοδεύσουν τα σκηνικά δρώμενα.!

     Και αυτό που μας παρέδωσε ο ταλαντούχος νεαρός συνθέτης μας μετέφερε, αμέσως, στον χρόνο και στα πρόσωπα, στα ήθη της εποχής και τις συνθήκες της, στην αισθητικήν ατμόσφαιρα του τόπου και κυρίως, στην αγωνία της ελληνικής ψυχής του πρωταγωνιστή και τον "σφυγμό" του!

     Ο Γεώργιος Κοχλιός με τις μουσικές δημιουργίες του μας επιστρέφει στη Φλωρεντία των Μεδίκων και είναι ιδιαιτέρως συγκινητικό όταν το έργο του εναρμονίζεται με το σκηνοθετικό πλαίσιο, κατά τους κανόνες της αυθεντικής ρεαλιστικής αποδόσεως των αληθειών του σεναρίου με την επιδεικτική περιφρόνηση κάθε συρμώδους ψευτο-μοντερνιάς, ανεξαρτήτως κόστους! Ας απολαύσουμε το έργο του!

I.

     H μελαγχολία της παρακμής μιας ράτσας που παραιτείται και καταρρέει αυτοσαρκαζόμενη με εκείνο το τσιτάτο που πομφολυγεί με το, τάχα, ευφυολόγημα: «Όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες...!» Τώρα, η σήψη γίνεται τόσο αποδεκτή, σαν μια αναμενόμενη υποχρέωση καταβολής τιμήματος ανόητων επιλογών. Όποιος απεμπολεί τη ράτσα του, την καταγωγή και τους προγόνους του, το μόνο που του πρέπει είναι ο θρήνος! Κι η Αγορά θρηνεί ανάμεσα στην αιθαλομίχλη άστοχων πεπραγμένων που δείχνουν, στο βάθος, ν’  ανοίγει το παραπόρτι απ΄ το οποίο θα διεισδύσει ο επίβουλος εχθρός για να αλώσει μια Πατρίδα. Ναι, ο συνθέτης Γεώργιος Κοχλιός το είδε και το είδε με την πρώτην ανάγνωση του έργου και το αποτύπωσε με νότες σ΄ αυτό το εναρκτήριο μέρος του «Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη», αφήνοντας στο επίκεντρο έναν «υπαινιγμό» αρχαϊκού αυλού να θρηνεί επικήδεια για τον Ελληνισμό που παραμερίζεται ενώ ο ιστορικός εχθρός του προελαύνει...  Και είναι αυτός ο απόηχος του αρχαίου αυλού που απομένει στην ακοή μας, όπως ένα παρελθόν που απέρχεται, μετά το μεστό εισαγωγικό πιάνο της ακμάζουσας αρχαιότητος, αυτό που χάθηκε από το λυρικό προσκήνιο ενός φθίνοντος, πια, όχλου.

 II.

     Η εσχάτη ταπείνωση του Ελληνισμού με το άνοιγμα της Κερκόπορτας στον Σαούλ και το άνοιγμα των αφτιών  ενός παραπαίοντος όχλου στη δηλητηριώδη «ρητορική» του... Η βλασφημία προς την πατρώα λατρεία και η απεμπόλησή της προς χάρη ξενόφερτου δόγματος! Η απώλεια της Πατρίδος θα σημαδεύει εφεξής τους απομένοντες Έλληνες κι αυτή η απώλεια θα σημάνει την πρόταξη του χρέους επανιδρύσεως της Ελλάδος επί του άξονος της τακτικής της «άυλης Πατρίδος»! Κι αυτή η επανιδρυτική προσδοκία, αυτός ο υψηλός οραματισμός, δυναμώνει την πιανιστική συνοδεία και, εν μέσω των καταιγιστικών συνεπειών μιας αυτοκαταστροφικής συντριβής, κρατά γύρω της την ενθουσιώδη συμμετοχή των απομενόντων ελαχίστων ομοφρόνων ομαίμων! Εδώ όπου όλα καταρρέουν, οι Ταρχανιώτες χαμογελούν και συνεχίζουν να διασχίζουν τα ψοφοδεή πλήθη, προβεβλημένοι της Ιστορίας και μαχόμενοι ορθοί ενάντια στην καταιγίδα και στα μπουρίνια της με τα παραγγέλματα των πιανιστικών επαναλήψεων να ωθούν τα βήματά τους!

 III.

     Ο πόλεμος, αυτός ο «πατέρας όλων» κι ο έρωτας ο πάντα «ακατανίκητος» συστρέφονται σαν δυο τιτάνια θηρία έτοιμα να γεννήσουν ζωή και θάνατο, μιαν αύρα απρόβλεπτη και αστάθμητη που κινεί πλανήτες και ζωογονεί πλάνητες. Εδώ τα σαλπίσματα των όπλων και της καρδιάς είναι τα λυρικά πιανιστικά fortissimi και οι κραυγές εκείνου του υπαινικτικού αρχαϊκού αυλού που νομίζεις ότι στρέφεται στους υπερασπιστές ενός αθέατου, αλλά τόσο υπαρκτού, κάστρου που λέγεται Πατρίδα! Γιατί, μόνον μέσα σε μια πραγματική Πατρίδα δικαιώνεται ο Άρης και η Αφροδίτη, μόνον μέσα σ΄ αυτή ο Εωσφόρος μπορεί να φωτίσει και με το φως του να θερμάνει τις ψυχές όσων ...ζωντανών! Κι ο Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης δεν είν’  τίποτε άλλο παρά αυτά τα σαλπίσματα που αφυπνίζουν την «ακοή» μας και διατηρούν άσβεστη την εγρήγορσή μας για την ανίδρυση της Πατρίδας που μας τείνει το χέρι να την ανασηκώσουμε απ΄ το μνήμα της!

 IV.

     Το ζώσιμο της πανοπλίας απαιτεί αργές και προσεκτικές κινήσεις όταν ο θεός του πολέμου σε καλεί ν’  αναμετρηθείς με το πεπρωμένο σου... Κι αυτό το largo της ενδύσεως της πανοπλίας μετρά το εισαγωγικό πιάνο. Τίποτε δεν πρέπει να ξεχαστεί! Κι όσο εσύ ζώνεσαι, γύρω σου, φίλοι και συνοδοιπόροι μπορούν να αγωνιούν για τη μοίρα σου ενώ εσύ δεν μπορείς παρά να επιμένεις στην εκπλήρωση του χρέους. Μπορεί η καταιγίδα να μαίνεται, μπορεί ο Κεκίνας να φουσκώνει, αλλά εσύ πρέπει να βιαστείς να καβαλήσεις το άλογό σου και να ριχτείς στη μάχη, στην ίδια μάχη που ήσουν χτες και θα είσαι κι αύριο, αν αύριο υπάρξει! Γιατί, τούτη η μάχη, ασταμάτητη επί αιώνες διαρκεί και είν’  ο μονόδρομος της μοίρας των πολεμιστών, αλλά και των στοχαστών του κόσμου! Η αναχώρηση που δε λογίζει αστροπελέκια είναι σπονδή Τιμής στη αξία του λόγου του πολεμιστή, αλλά και του πνευματικού ταγού, τώρα που το ποτάμι γίνεται αδιάβατο, όμως, τώρα η Τιμή καταξιώνεται μπροστά στην απειλή των αγριεμένων νερών κι αυτή η Τιμή καθοσιώνεται με έναν θάνατο που τον ορίζει ο καταληκτικός επίλογος με την κραυγή μιας τελείας του αυλού και μιας παύλας του πιάνου.

 V.

     Ανάταση κι εξαύλωση γύρω από το έμβλημα του έργου, μια δημιουργία του Εξηκία Τριβουλίδη που αναπαριστά την διονυσιακή χαρά της μεθέξεως πολέμου κι έρωτος, κυρίως, της θυσίας, όπου τα πνεύματα διονυσιάζονται ατενίζοντας το κοινό όραμα,  αδιάφορα για όσα ταλανίζουν κοινούς θνητούς, γιατί τα πνεύματα παραμένουν αθάνατα! Όπως αθάνατος παραμένει κι ο Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης κι όλοι οι Έλληνες Στρατιώτες όπως τους σκιαγράφησε ο εθνικός Ιστορικός μας Κωνσταντίνος Σάθας!  

YΓ: Δεκάδες μηνύματα αναγνωστών μας μετέφεραν την ερώτηση πού θα μπορούσαν να ακούσουν τις συνθέσεις του Γεωργίου Κοχλιού που αναφέρονται παραπάνω. Συνολικώς, την πρώτη ημέρα της αναρτήσεως, όπως μας ενημερώνουν τα Google Statistics, 3042 αναγνώστες επισκέφθηκαν την ανάρτηση και από αυτούς πολλοί δεν ανεγνώρισαν το ειδικό σύμβολο που χρησιμοποιήσαμε ώστε να το "κλικάρουν" και να ακούσουν την αντίστοιχη σύνθεση που παρουσιάζουμε και το σύμβολο ήταν το ακόλουθο:

To παραπάνω σύμβολο "κλικαρίσματος" για την ακρόαση κάθε συνθέσεως το αντικαταστήσαμε με αυτό που ακολουθεί ώστε να είναι πιο αναγνωρίσιμο! Σας ευχαριστούμε για το ενδιαφέρον σας! 

ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΚΗ ΙΠΠΑΦΕΣΗ... ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ "ΜΙΧΑΗΛ ΜΑΡΟΥΛΛΟΣ ΤΑΡΧΑΝΙΩΤΗΣ"

 ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΚΗ ΙΠΠΑΦΕΣΗ...

ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ "ΜΙΧΑΗΛ ΜΑΡΟΥΛΛΟΣ ΤΑΡΧΑΝΙΩΤΗΣ"

     Με Οικοδεσπότη του "σκιερού" και στενού χώρου τον ίδιο τον Μιχαήλ Μάρουλλο Ταρχανιώτη, οι έντεκα παρόντες επισκέπτες δεν καλωσορίστηκαν ούτε φροντίστηκαν όπως επιτάσσουν οι κοινωνικοί τύποι, αλλά μια απρόσωπη φωνή ακούστηκε να μονολογεί: "Δεν είναι πρέπον να σας καλωσορίσω εγώ, αλλά η ίδια η Ιστορία να μας καλωσορίσει στο τέλος αυτής της προσπαθείας εάν αυτή αναδειχθεί αντάξιά της"!

     Καθώς όλα τα καλά ξεκινούν από σκιερά ...υπόγεια ή από σκιασμένα ανώγεια, στη δική μας περίπτωση το καλό ξεκινά από ένα ...κατώι που κατέλυσε το ...αδιαχώρητο όπου χωρέσαμε όλοι για να καθορίσουμε από κοινού την αποπληρωμή ενός ιστορικού χρέους σε μιαν ηρωική προσωπικότητα του αναγεννησιακού Ελληνισμού, κάνοντάς την γνωστή σε έναν κόσμο που αγνοεί και την αγνοεί.

      Κι όπως ο Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης δεν είχε Πατρίδα κι ήθελε να την ανιδρύσει "βαδίζοντας" στην "ατραπό" της "άυλης Πατρίδος", έτσι κι εμείς οι κατιόντες του την ίδιαν "ατραπό" ακολουθούμε, πένητες κατά την ύλη, "στρατιώτες-δρομάρηδες" με μόνο επιστέγασμά μας κάποια κατάλευκα, αποχρωματισμένα από τους αιώνες, αετώματα! 

     Τα θεμέλια της ταινίας της επικής βιογραφίας του Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη "σκάφτηκαν" βαθιά απόψε, με παρόντες όλους τους εμπλεκόμενους παράγοντες αυτής της παραγωγής στην έδρα της Σχολής των "Ελλήνων Κενταύρων". Με πειθαρχικότητα ευλαβουμένης εισόδου, ταξιθετήσεως, συμμετοχής και αποχωρήσεως, σπανιότατη σε "μεσογειακές" ή και "βαλκάνιες" συνάξεις, μία πραγματική ...μυσταγωγία! Κι όποιος ξέρει τον χώρο αντιλαμβάνεται ότι απόψε εδώ κατελήθη το ..."αδιαχώρητο", τετραγωνίσθηκαν "κύκλοι" και κυκλώθηκαν "τετράγωνα" αντινομιών μέχρι τελικής εκπορθήσεώς τους! 

     Ήδη στοχεύσαμε τα βέλη μας επί στόχων που χάθηκαν και κερδήθηκαν, ήδη δώσαμε τις δικές μας μικρές και μεγάλες μάχες που χάσαμε και κερδίσαμε, όμως, σημασία δεν έχει ούτε το "πριν", ούτε το "νυν", αλλά το "αεί" και προς αυτό στοχεύουμε μονίμως. 

     Άλλωστε, προς αυτό το "α ε ί" στόχευαν κι ο Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης, όσο κι οι Έλληνες αναγεννησιακοί συν-Στρατιώτες του στη Δύση, όπως τους περιέγραψε με την ενάργεια της πέννας του ο λατρευτός, εθνικός, Ιστορικός μας Κωνσταντίνος Σάθας! 

     Kαι κάπως έτσι, στην "στενωπό" της έδρας των "Ελλήνων Κενταύρων" το ίδιο άβολη όπως και τα όρια μιας "χωσιάς" των Ελλήνων Στρατιωτών της Δύσεως, ο χώρος που με βία μπορεί να βολέψει τρία άτομα, προετοιμάστηκε για να δεχθεί τετραπλάσιους φιλοξενούμενους "διαλεχτούς" της κοινής προσπαθείας. 

     Ο Γεώργιος Κλήμης-Καλλίμαχος, ο Τάκης Βογόπουλος, η Αλεξάνδρα Μπαλτιμά, ο Εξηκίας Τριβουλίδης, ο Γεώργιος Κοχλιός, ο Βασίλειος Κροκίδης-Πολυδεύκης, ο Κωνσταντίνος Ξενογιαννάκης, ο Σάκης Βαρδίκος, ο Αλκιβιάδης Βαρδίκος, ο Γεώργιος Παυλίδης-Μεγιστίας, ωσεί παρών ο ...απών λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων Παναγιώτης Γλυνός και σε μιαν άκρη κι ο Ιδρυτής των "Ελλήνων Κενταύρων", καθένας με ένα βαρύ μερτικό δημιουργικής συμμετοχής στην ταινία της οποίας η παραγωγή αρχίζει, από απόψε συνθέτουν μιαν ανθρώπινη "αλυσίδα" στην οποία κατέληξαν πολλές μεθοδεύσεις που προηγήθηκαν επιβεβαιώνοντας ότι τα καλά ...κόλποις κτώνται! 

     Κι όποιος καταφέρνει να αποκρυπτογραφεί νοήματα ανάμεσα από αράδες, συλλαβές, ακόμη κι ανάμεσα από σκόρπια γράμματα, μπορεί να καταλάβει τι σημαίνουν αυτά τα ..."κόλπα", "κόλπα χωσιάς" και "χωσιαρέων" σε πλήρη εξέλιξη... 

Και με την ολοκλήρωση τούτης της προσπαθείας θα αποδειχθεί εάν, όντως, είμαστε άξιοι συνεχιστές της υπηρετήσεως της "άυλης Πατρίδος" εάν τούτα τα "κόλπα" θα συνεχιστούν, εφεξής, με την ίδιαν επιτυχία, ώστε να κάνουμε υπερήφανους για μας τον Μιχαήλ Μάρουλλο Ταρχανιώτη και όλους τους συν-Στρατιώτες του εκείνης της εποποιίας των Ελλήνων της Δύσεως, μιας Δύσεως που έδυσε χωρίς οι Έλληνες να "δύουμε" ποτέ! Και δεν "δύουμε" διότι η εφευρετικότητά μας, αυτή που μας κληροδότησαν ο Οδυσσέας κι οι περιπλανώμενοι πολεμιστές των ελληνικών στρατιωτικών σχηματισμών της Αναγεννήσεως στη Δύση, είναι πείσμων και ανεξάντλητη! Έν' αλογάκι κι ένα τόξο για μας είν' αρκετό, έστω και χωρίς στέγη και με λιτό προσφάι που δεν βαραίνει ούτε στομάχι, ούτε -κυρίως!- το νού! 

Πλήρες Φωτογραφικό Λεύκωμα ΕΔΩ