ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ

ΣΠΑΘΑΣΚΗΤΙΚΩΝ ΘΕΩΡΗΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΩΝ

ΕΠΙΚΡΙΣΗ

     Ανεξάντλητη κάθε αναφορά στην ιστορικότητα του ξίφους. Προέλευση, σχεδίαση, διαφοροποίηση, διαδρομή μέσα στον χρόνο και στον τόπο, "προσέγγιση" και συνθέτοντα υλικά, κόψη και διαμόρφωσή της, σχεδιαστική αντίληψη λαβής και κολεού και τόσα άλλα, ασφαλώς και δικαιολογούν την συγγραφή και εκτύπωση μυριάδων τόμων που μπορεί να ασφυκτιούν στα ράφια των ειδικών βιβλιοθηκών.

     Αντιθέτως, η  χ ρ ή σ η  του ξίφους μπορεί να συνοψισθεί σε μία και μόνον φράση η οποία δεν μπορεί να γεμίσει ούτε καν μία σελίδα: "Έχε την πρωτοβουλία της επιθέσεως!" Και τούτο έγινε αντιληπτό από όσους είχαν παρακολουθήσει προ πενταετίας (2014) το Εισαγωγικό Μάθημα Σπάθης το οποίο προσεφέρθη στους Συνασκουμένους μας από τον Ιδρυτή της Ομάδος.

     Κάθε φορά, λοιπόν, που παίρνουμε στα χέρια μας ένα  θ ε ω ρ η τ ι κ ό  σύγγραμμα Σπαθασκίας, εμφορούμεθα από μία επιφύλαξη η οποία, πάντοτε, αποδεικνύεται βάσιμη.

     Έτσι, η οίκοθεν νοουμένη υποχρέωση διαρκούς μελέτης του σπαθασκητικού αντικειμένου, την φορά αυτή μας ώθησε να επιφορτίσουμε αγαπημένο Μέλος της Ομάδος μας το οποίο βρίσκεται μονίμως στο εξωτερικό, να μεριμνήσει για την αποστολή εγχειριδίου Καταλανικής Σπαθασκίας προς μελέτη και συμπλήρωση της Βιβλιοθήκης της Ομάδος μας.

     Έκδοση του 2006, σε ευληπτότατα Γαλλικά, απολύτως κατανοητά και από έναν Έλληνα ...γερμανόγλωσσο (!), αναλίσκεται με αναλυτικότατα σχήματα και επεξηγήσεις στην, αυτονόητη, τεκμηρίωση (π.χ.) του αντιμετωπίζειν την δύναμη με ...δύναμη!

     Δαιδαλώδεις κατηγοριοποιήσεις και φιλολογικοποιήσεις της τμήσεως, της καταφοράς και της νύξεως που καταλήγουν σε σκιαμαχίες με την μαχητική πραγματικότητα παράγοντας ψευδαισθήσεις αποτελεσματικότητος ή και ολόκληρες "Σχολές" που μπορεί να καταλήξουν και σε φολκλορικά σχήματα όπως αυτά των φαιδρών βυζαντινοπλήκτων που διαθέτουμε και "ενταύθα" συνιστώμενα από ανεπαγγέλτους οι οποίοι αγνοούν ότι ακόμη και ο όρος "βυζάντιο" είναι ανιστόρητος και ανυπόστατος αφού καθιερώθηκε  μ ε τ ά  την πτώση της Ανατολικής ΡΩΜΑΪΚΗΣ αυτοκρατορίας!

     Ωραιότατες, τωόντι, εικονογραφικές αναπαραστάσεις ιδανικής κινησιολογίας οι οποίες, όμως, δεν εγγυώνται εφαρμοσιμότητα επί του πεδίου.  Επί παραδείγματι, όταν παρακολουθούμε τις επιθετικότατες σαρωτικές επελάσεις του εξαιρετικού Σπαθιστή Aναστασίου Τριανταφύλλου της “Nova Fraternitas Sancti Marci-Marxbrüder Guild Hellas” αδυνατούμε να φαντασθούμε ότι ο δυναμικός αυτός μαχητής έχει κατά νου του κατά την διάρκεια των χαρακτηριστικών αλμάτων του τις θεωρητικοποιημένες "οδηγίες προς ναυτιλλομένους" των διαφόρων εγχειριδίων αλλά προτάσσει την επιθετική πρωτοβουλία του και την επιδίωξή του να "κόψει" πρώτος πριν το κόψει πρώτος ο αντίπαλος!

     Kαι, επικρίνοντας την περιττολογία της υπεραναλυτικής περιπλανήσεως των συγγραφέων παρομοίων εγχειριδίων θα αναφερθώ στην σελίδα 28 της εν λόγω σπουδής (βλ. παραπάνω φωτογραφία) η οποία περιέχει την ονοματολογία των τριών τμημάτων της λάμας η οποία, ονοματολογία, θα μπορούσε να συνοψισθεί στο ανάλογο σχέδιο ξίφους που εκτίθεται στην σελίδα 153, όπως την συνόψισα ιδιοχείρως προκειμένου να είναι πλήρες το τελευταίο σχέδιο και εγώ να μην είμαι αναγκασμένος να "πισωγυρίζω" σελίδες (βλ. παρακάτω εικόνες).

     Ο πόλεμος και οι τέχνες του συνιστούν (και πρέπει να συνιστούν) την επιτομή της λακωνικότητος και κάθε "χάσιμο στη μετάφραση, κάθε άλλο παρά συνεισφέρει στην υλοποίηση των "μονοπατιών" του πολέμου, μετατρέποντάς τον σε φιλολογικό πάρεργο.

     Τι να πούμε, στ'  αλήθεια; Θα είχε νόημα να υπογραμμίσουμε την αποτελεσματικότητα της, έναντι κάθε θεωρητικολογίας, προτάξεως του ενστίκτου για την τάχιστη ψυχολόγηση του αντιπάλου και την ανάπτυξη επιθετικής πρωτοβουλίας;

     Άριστη η μελέτη των θεωρητικών σπαθασκητικών εγχειριδίων αλλά, ...αριστότερη η ανάληψη του ξίφους και η  π ρ ω τ ο β ο υ λ ί α  της χρήσεώς του!

     "Αιρετική", ίσως, η παρούσα επίκριση, μάλιστα δε, διατυπωμένη από έναν επίμονο και επί πολλές δεκαετίες, μελετητή, όχι μόνον της χρήσεως αλλά και της θεωρίας του ξίφους! Αλλά, αν η "αίρεση" δεν αποτελεί το άλας της προόδου των ιδεών, τότε, τι το αποτελεί;