ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΜΑΘΗΜΑ ΣΠΑΘΗΣ

     Η σχέση με το "έλασμα" (τα αγχέμαχα όπλα) είναι σχέση ζωής και μία από τις πλέον ευεργετικές εμπειρίες που μπορεί να χαρεί ο Άνθρωπος. Αυτή η σχέση δεν είναι παρά το καλοστρωμένο μονοπάτι για την ανάδειξη της μαχητικότητος των χαρακτήρων, μιας ιδιότητος τόσο απαραίτητης για την κατάκτηση της ελευθερίας και αξιοπρεπείας του ατόμου, αλλά και για την πνευματική του ισορροπία. 

     Ο Οπλομάχος, είτε ως Ξιφιστής, είτε ως Σπαθιστής, ανακαλύπτει σε κάθε "καρέ" της καθημερινότητός του την "άμυνα" και, κυρίως, την "επίθεση" όπως την βίωσε στο οπλομαχητικό πεδίο με την ίδια τη ψυχή του στη θέση της λαβής του όπλου του! Και οι παρακμιακές ψευδο-ειρηνιστικές κοινωνίες φροντίζουν μεθοδικά και "νομοθετικά" την απαξίωση έως και την απαγόρευση της επαφής των Πολιτών τους με τα όπλα ώστε οι τελευταίοι να πάψουν να αποτελούν Πολίτες με την συνειδητότητα του δικαιώματος της ελευθερίας, μετατρεπόμενοι σε υπόδουλα πλάσματα αγόμενα και φερόμενα σύμφωνα με τα ιδιοτελή συμφέροντα της νομοθετούσας άρχουσας κάστας! 

     Συνεπώς, η σχέση και μόνιμη επαφή του συνειδητού Πολίτη με τα όπλα αποτελεί το πρώτιστο καθήκον του προς διαμόρφωση μιας ελεύθερης και αξιοπρεπούς Πολιτείας, κάτι που σήμερα δεν υπάρχει σε καμιά από τις σύγχρονες δημοκρατίες!

     Η Ελληνική Ομάδα Έφιππης Τοξοβολίας "ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ" διδάσκει τον σεβασμό προς την ζωή δια της γνώσεως των όπλων με τα οποία ασχολείται και της χρηστής χρήσεώς τους, κηρύσσει δε την ρήση ότι "δεν σκοτώνουν τα όπλα αλλά τα ανθρώπινα χέρια!" όταν δεν έχουν κατανοήσει τον σεβασμό προς τη ζωή αλλά και ένεκεν της αδυναμίας του ανθρώπινου εγωισμού να παραδεχθεί ότι ο πραγματικός εχθρός μας είναι ο ατελής εαυτός μας!

     Στο πλαίσιο, λοιπόν, αυτής της φιλοσοφίας αλλά και στάσεως ζωής, το Σάββατο 22α Νοεμβρίου 2014, στη Κοιλάδα των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" προσεφέρθη με ελεύθερη είσοδο στα Μέλη μας, αλλά και σε λοιπούς ενδιαφερομένους, ένα εισαγωγικό μάθημα Σπάθης με σκοπό την ενημέρωση στην προσέγγιση αυτού του παραδοσιακού όπλου κατά την Εκπαίδευση των Ελλήνων Εφιπποτοξοτών οι οποίοι αναβιώνουν το έπος των Ελλήνων Στρατιωτών της Αναγεννήσεως, δεινών Τοξοτών αλλά και Σπαθιστών όπως και Δορατοφόρων!  

     Κατά την Εκπαίδευση των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" θεσμοθετείται η Έφιππη Σπαθασκία, πέραν της σημασίας της ως σοβαρής αυτοτελούς πολεμικής δεξιότητος, ως έχουσα σημαντική εκπαιδευτική υποστηρικτική αξία για την βελτίωση του ιππικού "καθίσματος" του Ιππέως, πολλαπλασιάζοντας τα οφέλη της πολυσχιδούς διδασκαλίας περί "καλού καθίσματος" διότι, η χρήση της Σπάθης (και μάλιστα εξισωμένη δια της κρατήσεως ανά μία Σπάθη σε κάθε χέρι) υποβοηθά τον μαθητή να ανακαλύψει ευκολότερα το βαθύ και ασφαλές "κάθισμα". Οίκοθεν νοείται, όμως, ότι η βάση διδασκαλίας της έφιππης Σπαθασκίας δεν είναι άλλη από τη, κοινή, Σπαθασκία εδάφους. 

     Η έφιππη χρήση της Σπάθης, συχνά, προκαλεί ακραίες καταστάσεις ισορροπίας κατά την διάρκεια των οποίων ο Ιππέας υποχρεούται όχι απλώς να ισορροπήσει αλλά και να διατηρήσει το καλό "κάθισμά" του για τους ευνόητους λόγους που αντιλαμβάνονται καλώς όσοι ιππεύουμε. Κατά την Εκπαίδευσή μας, η πρόκληση αυτών των ακραίων καταστάσεων είναι απολύτως επιδιωκτέα όσο και τεχνητή, ακόμη και από το επίπεδο του αρχαρίου μαθητή ώστε και το φοβικό "φράγμα" να καταργείται και η αυτοπεποίθηση του εκπαιδευομένου να ενισχύεται, κάτι που συνεπιφέρει τη βελτίωση του ιππικού "καθίσματος".

     Οι σπαθιστικές ζεύξεις δεν εκγυμνάζουν, απλώς, τους καρπούς των εμπλεκομένων αλλά και την ..."αίσθηση ισορροπίας" τους, ώστε να εξελίσσονται σε άριστους Ιππείς, κάτι που αποτελεί και την βασική επιδίωξη της Σχολής των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ".

     Όπως ολόκληρη η διδακτέα ύλη της Εκπαιδεύσεως των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" βασίζεται στις πλέον αναγνωρισμένες πηγές, έτσι και η διδασκαλία της Σπάθης στην Ομάδα μας βασίζεται σε μία πηγή αδιαμφισβήτητου κύρους, όμως το όλο πνεύμα διδασκαλίας δεν περιορίζεται στη θεωρητική εξάντληση του αντικειμένου αλλά η θεωρία, όπως ενδείκνυται άλλωστε, αποτελεί το δοκιμασμένο πλαίσιο της δράσεως!

     Aν και η εξειδικευμένη φύση της Έφιππης Σπαθασκίας μας εξαναγκάζει να βασίζουμε την Εκπαίδευσή μας σε συγκεκριμένο εκπαιδευτικό εγχειρίδιο του Υπουργείου Στρατιωτικών (βλ. παραπάνω) η αφετηρία της σπαθασκητικής μελέτης μας υποστηρίζεται από το περιεχόμενο της Βιβλιοθήκης της "ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ" η οποία διαθέτει όλους τους τίτλους της ελληνόγλωσσης σπαθασκητικής βιβλιογραφίας, αρχής γενομένης από το πρώτο εκπαιδευτικό εγχειρίδιο το οποίο εξέδωσε, προς χρήση των τότε Ευελπίδων, ο Βαυαρός Καθηγητής Οπλομαχίας του αειμνήστου Βασιλέως Όθωνος Α", Φίλιππος Μύλλερ το 1847. Η συγκριτική μελέτη της Σπαθασκίας ανά τους αιώνες μας επιτρέπει την καλύτερη διακονοία της αλλά και την συγκρότηση πλέον αποτελεσματικού εκπαιδευτικού προγράμματος για τους "ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΥΣ".

     Ένα, επίσης, "ακρογωνιαίο" εκπαιδευτικό βοήθημα στο οποίο ανατρέχουμε συχνά και βρίσκεται και αυτό στα περιεχόμενα της Βιβλιοθήκης της "ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ", είναι το κλασικό σύγγραμμα του Έλληνος στρατιωτικού Οπλοδιδασκάλου Νικολάου Πύργου (πατέρα του μετέπειτα -1896- Ολυμπιονίκου Λεωνίδου Πύργου) οποίος εξέδωσε τον Φεβρουάριο του 1872 την «ΟΠΛΟΜΑΧΗΤΙΚΗ» του, βασιζόμενος σε Γαλλικά συγγράμματα Οπλομαχητικής. Ειδικώς αυτό μας μεταφέρει την οπλασκητική "θέαση" της νεώτερης Ελληνικής Οπλομαχητικής του 19ου αιώνος η οποία είναι πλέον εγγύς στα καθ' ημάς.προγράμματος για τους "ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΥΣ".

     Γίνεται, λοιπόν, σαφές ότι και η Σπαθασκία στους "ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΥΣ" προσεγγίζεται με την δέουσα σοβαρότητα (όπως και όλοι οι υπόλοιποι τομείς του εφιπποτοξοτικού αντικειμένου μας) ώστε η διδασκαλία της να είναι αντάξια της ποιότητος μιας Ομάδος με διεθνή ακτινοβολία η οποία μάλιστα είχε την Τιμή να αναγνωρισθεί ως καλύτερα οργανωμένη Ομάδα Έφιππης Τοξοβολίας παγκοσμίως! (2012/Κίνα). Και, βεβαίως, στο εκπαιδευτικό εγχειρίδιο των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" υπό τον τίτλο "ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΗΝ ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΕΦΙΠΠΕΣ ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΤΕΧΝΕΣ" [ISBN 978-960-99305-4-3] συμπεριλαμβάνεται ειδικό κεφάλαιο για την Σπαθασκία (σελ. 170-198).

     Ειδικώς η Έφιππη Σπαθασκία αποτελεί μία τέχνη με ιδιαίτερην έμφαση στις ημικυκλικές καταφορές με την προσδοκία περισσότερο κοπτικού και λιγότερο νύσσοντος αποτελέσματος. 

     Η ταχύτητα διελεύσεως προ του στόχου με επιδιωκτέο τον καλπασμό για λόγους αποφυγής "απαντήσεως", η κατά κανόνα ανώμαλη γεωμορφολογία των πεδίων των εφίππων αναμετρήσεων αλλά και οι περιορισμοί που θέτει η ίδια η μορφολογία του Ίππου ο οποίος χρήζει προστασίας από αδεξιότητες του Σπαθιστή-Ιππέως, επιτάσσουν σπαθισμούς ευρέως τόξου κύκλου και απολύτως ελεγχομένους.

     Έτσι, αντιλαμβανόμεθα ότι η Έφιππη Σπαθασκία, πέραν ενός κοινού εισαγωγικού "κατωφλίου" δεν έχει πολλά κοινά με την επίγεια Σπαθασκία η οποία καλείται να αντιμετωπίσει κατά πολύ λιγότερες παραμέτρους και περιορισμούς.

     Για τους ίδιους εκπαιδευτικούς λόγους για τους οποίους η Σχολή των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" έχει θεσπίσει την Έφιππη Σπαθασκία, πολλές αντίστοιχες Σχολές του εξωτερικού θεωρούν την Έφιππη Σπαθασκία ως "ακρογωνιαίο λίθο" της Εκπαιδεύσεως ενός αρίστου Ιππέως, με επικεφαλής τις Σχολές της Ουγγαρίας. Μάλιστα, οι Ουγγρικές Σχολές έχουν υιοθετήσει και την έφιππη χρήση πυροβόλων όπλων, κάτι το οποίο η Σχολή των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" αποφεύγει ως αναβιώνουσα μια τάξη Πολεμιστών στην οποία δεν ήταν ευρέως διαδεδομένη η χρήση πυροβόλων όπλων και στην οποία ως μόνο, σχεδόν, εκηβόλο όπλο ήταν το Τόξο!

     Ο μέχρι σήμερα Εκπαιδευτής (και όχι "Δάσκαλος") Σπαθασκίας των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" είναι ο Ιδρυτής της Ομάδος ο οποίος, άλλοτε, υπήρξε μαθητής των κορυφαίων Οπλομάχων Δασκάλων αδελφών Χατζησαράντου (στον "Πανελλήνιο Γυμναστικό Σύλλογο") και σήμερα προσφέρει τις βασικές εκπαιδευτικές κατευθύνσεις στα συνασκούμενα Μέλη μας. 

     Σπαθιστής, ο ίδιος, διατηρεί την πεποίθηση ότι η Σπάθη είναι όπλο ευθείας προσβολής και όχι "αθλητικό παραφερνάλιο" δεν χάνει, δε, την ευκαιρία να το μελετήσει στις χώρες όπου ταξίδεψε και ταξιδεύει για να διευρύνει τους ορίζοντες της ατομικής του γνώσεως και μαχητικού ήθους, έχοντας ιδιαίτερη εκτίμηση στις παραδόσεις της Σπάθης των Ουσάρων των νεωτέρων ευρωπαϊκών χρόνων.  

     O Ιδρυτής των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» για τις ανάγκες των Μελών μας, σχεδίασε επί τη βάσει χρηστικών, εκπαιδευτικών αλλά και ιστορικών παραμέτρων, ως τέμνον αλλά και νύσσον, ταυτοχρόνως, όπλο, κατόπιν επισταμένης μελέτης των Μογγολικών Σπαθών του 13^ου αιώνος, αλλά και των Σπαθών των Ευρωπαίων Ουσάρων τις οποίες χρησιμοποίησαν και οι Έλληνες Στρατιώτες της Αναγεννήσεως οι οποίο αποτελούν και τα πρότυπα της Ομάδος μας.

     H συγκεκριμένη σχεδίαση με την "ζύγισή" της, στόχευε στη δημιουργία ενός κοπτικού όσο και νύσσοντος αγχεμάχου το οποίο να "παρασύρει" το χέρι προς τη κατεύθυνση του στόχου προκειμένου να παράγει μιαν επιθετική "στροφορμή" καταφορικού αποτελέσματος και, εκ των διετών δοκιμών, αυτό δείχνει ότι επετεύχθη απολύτως!

     Ήδη, το υπόδειγμα Σπάθης της Ομάδος μας, υλοποιήθηκε κατασκευαστικώς από τον εξαιρετικό Συνέλληνα οπλοκατασκευαστή και Εκπαιδευτή Πολεμικών Τεχνών Νικόλαο Καπλαντζή ο οποίος, προς τούτο, εισήγαγε από το εξωτερικό το ενδεδειγμένο ατσάλι το οποίο δεν υπήρχε στην Ελλάδα. 

     Το κατασκευασθέν υπόδειγμα (σε δύο αντίτυπα) έχει βάρος δυόμισι φορές μιας κοινής Σπάθης ώστε να εκγυμνάζει τους καρπούς του Σπαθιστή (με ασκήσεις λελογισμένης εντάσεως και προοδευτικότητος) είναι δε αυτό το οποίο εμφανίζεται σε όλες τις φωτογραφίες των ασκήσεων Ιππηλασίου κατά τα μαθήματα της Ομάδος. 

     Σημειωτέον, σκοπίμως έχουμε αποφύγει να εγκαθιδρύσουμε τα προβλεπόμενα πλακίδια της κώπης ώστε η κράτησή του να καθίσταται ακόμη πιο δύσκολη για τον εκπαιδευόμενο, απαιτώντας προσεκτικότερη "λαβή".  

     Kατά τα τελευταία δύο έτη συνεχίζονται οι προσεκτικές, καθημερινές, δοκιμές επί πεδίου των δύο υποδειγμάτων Σπάθης της Σχολής μας με άριστα αποτελέσματα παρά το, ως εκ του υπερβάλλοντος βάρους, δυσχρήστου τους, σύντομα δε θα προχωρήσουμε στην "εν σειρά" παραγωγή του συγκεκριμένου υποδείγματος τόσο για τις ανάγκες της Ομάδος μας όσο και για τους, ευρύτερα, λοιπούς ενδιαφερομένους να ασκηθούν.

     Πέραν αυτών, είναι γνωστό ότι η Εκπαίδευση των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" δεν αρκείται στη διδασκαλία της χρήσεως του Τόξου και της Σπάθης αλλά περιλαμβάνει και την διδασκαλία στην έφιππη χρήση ενός, ακόμη, όπλου το οποίο ουδέποτε αποτολμήθηκε να χρησιμοποιηθεί εφίππως λόγω του δυσχρήστου του ως εκ του εκκέντρου βάρους του: της Αλλεβάρδας ή Δολίχου Δόρατος, ή Δορυπελέκεως. 

     Στην Ομάδα μας, ήδη, ιππεύουν με άνεση όλοι οι Εκπαιδευτές και αρκετοί, επίσης, μαθητές κρατώντας σε τάξη επιθέσεως ακόμη και δύο, ταυτοχρόνως, δόλιχα δόρατα, συχνά, υπερπηδώντας κι εμπόδια!