ΣΕ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ...ΑΡΡΩΣΤΟΦΟΒΙΚΩΝ

ΣΕ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ...ΑΡΡΩΣΤΟΦΟΒΙΚΩΝ

     Διδάσκοντας Έφιππη Τοξοβολία στην Σχολή των «Ελλήνων Κενταύρων» επί 16 συνεχή χρόνια με μηδενικό δείκτη ατυχημάτων και πάντοτε με ξένους Ίππους Σχολής, τους οποίους εμείς εκπαιδεύουμε, διαπιστώσαμε ότι οι πλέον επιρρεπείς σε ατύχημα μαθητές είναι εκείνοι που προσέρχονται για να «εξορκίσουν» τον φόβο τους προς τον Ίππο, αρνούμενοι να υπεισέλθουν στην ουσία της επικοινωνίας με τον Ίππο!

     Η συγκεκριμένη κατηγορία μαθητών, βασανιζόμενη από μια νοσηρή δυσφορικότητα, αναζητά, κατά κανόνα, ερείσματα διαφυγής από το χρέος βαθιάς μελέτης του σημαντικότατου, αυτού, αντικειμένου που εξασφαλίζει την ασφαλή συνεργασία μας με τον Ίππο και εφευρίσκει ένα «ψευδοκέλυφος» για να κρυφθεί στο εσωτερικό του, επικαλούμενη έωλες αιτιάσεις που της χρησιμοποιεί ως …στόκο «επικαλύψεως» …αγνοίας!

     Αυτοί, λοιπόν οι αρρωστοφοβικοί του Ίππου που προσέρχονται στο Ιππευτήριο για να εξορκίσουν τους φόβους τους προς τον Ίππο και όχι για να τον καταλάβουν, συνήθως, άτομα μειωμένης αυτοπειθαρχίας, αποφεύγουν την καταπόνηση που απαιτεί μια συστηματική ιππική εκπαίδευση και την υποκαθιστούν με «μέσα» και «απόψεις» που είναι, είτε βασανιστικές για τον Ίππο, είτε «βαυκαλιστικές» για τους ίδιους! Είναι αυτοί που προτιμούν να αγνοούν έχοντας το θράσος και να εκφέρουν γνώμη μέσα σε ένα κρεσέντο «ξερολισμού» νομίζοντας ότι έτσι αποκτούν "συγχωροχάρτι" ...φυγοπονίας! Επί παραδείγματι:

     1. Αρνούνται να αφιερώσουν χρόνο και κόπο για να μάθουν να διευθύνουν και να ελέγχουν τον Ίππο με το βάρος του κορμού τους και επιμένουν να χρησιμοποιούν ως βοήθημα την βασανιστική για το στόμα του Ίππου στομίδα ανεξαρτήτως εάν, πλέον, είναι πασίγνωστη η αρνητική της επίδραση ακόμη και στην ασφάλεια της ιππεύσεως! Και η άγνοιά τους προκαλεί την αναμάσηση του γνωστού εώλου «επιχειρήματος» ότι “χωρίς στομίδα δεν …σταματά ο Ίππος”!

     2. Αρνούνται να ενδυναμώσουν τα πόδια τους και, αντ΄ αυτού, προτιμούν να χρησιμοποιούν τα εξοντωτικά (όχι μόνον για το σώμα, αλλά και για την ψυχολογία του Ίππου) σπιρούνια ή και το μαστίγιο το οποίο διαταράσσει την ισορροπία του Ίππου ακόμη και όταν δεν τον αγγίζει αλλά απλώς φέρεται από τον αναβάτη!

     3. Αρνούνται να εκπαιδευθούν στην ασφαλή προσγείωση επί του εδάφους μετά από την απώλεια του ασφαλούς «καθίσματος» και θεωρούν ότι το κράνος (το οποίο κάθε άλλο παρά ...απαγορεύουμε στη Σχολή μας!) αποτελεί πανάκεια για την ασφάλειά τους, αγνοώντας ότι το κράνος αποτελεί ένα και μόνον από τα υπάρχοντα «μέσα» ασφαλείας χωρίς να εξασφαλίζει εξ ολοκλήρου την ασφάλεια του αναβάτη (γιατί όχι, λόγου χάρη κι ένα πνευστό γιλέκο ή και μία ζώνη ασφαλείας σέλλας;…) παραβλέποντας ακόμη και ότι η βασίλισσα της Αγγλίας (όπου το κράνος θεωρείται υποχρεωτικότατο!) δεν ιππεύει ποτέ με κράνος έχοντας ασκηθεί στην διαδικασία της ασφαλούς προσγειώσεως από νεαρή.

     4. Αρνούνται να αφιερωθούν στην εκμάθηση της φυσικής συσπειρώσεως του Ίππου και καταφεύγουν στο «ευκολάκι» της συνδυασμένης χρήσεως στομίδος, ηνιών και παρελκομένων παραβλέποντας το σαδιστικότατο “Rollkur” (Hyperflexion) στο οποίο καταλήγει κατά κανόνα η εφαρμογή αυτού του εγκληματικού συνδυασμού!

     Συνήθως, οι ανόητοι εκφέρουν γνώμη χωρίς να διαθέτουν γνώση και οι αρρωστοφοβικοί της «Ιππασίας» δεν αποτελούν εξαίρεση, επιλέγοντας την εμμονικότητα στην άγνοια αντί της σπουδής του αντικειμένου! Δυστυχώς όμως, γι αυτή την κατηγορία ανεπιδέκτων μαθήσεως κι εκπαιδεύσεως, δεν προσφέρονται "γιατρικά" και περιττεύει κάθε προσπάθεια βελτιωσεώς τους, πολλώ δε μάλλον όταν η δική μας 16ετής λειτουργία μας διασφαλίζει τον μηδενικό δείκτη ατυχημάτων δικαιώνοντας τις προσεγγίσεις μας!