ΣΠΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΒΕΛΟΣ

ΣΠΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΒΕΛΟΣ

     Όταν, πριν αρκετά χρόνια (2005), ο εξαιρετικός φίλος μου Δάσκαλος του Tai Chi Πλούταρχος Βλαχόπουλος μου δώριζε το καταπληκτικό βιβλίο του δικού του Δασκάλου Grandmaster Chen Zhenglei και Master Liming Yue, με τίτλο «Tai Chi for Health», ούτε εκείνος ούτε εγώ φανταζόμασταν τις …συνέπειες διότι εγώ δεν εναποθέτω …αδιάβαστα τα βιβλία που μου δωρίζουν, αλλά τα διεξέρχομαι βιώνοντας το περιεχόμενό τους. Και το συγκεκριμένο βιβλίο με την εξαιρετική διδασκαλία του Tai Chi με κράτησε για πάντα μελετητή του, αλλά κι εκτελεστή των ασκήσεών του με αποτέλεσμα, ευεργετικότατο μάλιστα, να έχω υιοθετήσει στην καθημερινότητά μου πολλά διδάγματά του μεταξύ των οποίων και την κυματοειδή κίνηση των χεριών που την «επικαλούμαι» ενστικτωδώς στην στρογγυλή κίνηση την οποία απαιτεί η Ιππική όταν επικοινωνούμε με τον Ίππο ή όταν είμαστε κοντά του. Όμως, απ΄ ό,τι φάνηκε, από το συγκεκριμένο αυτό βιβλίο, ενέγραψα στη μνήμη μου και πολλά ακόμη τα οποία «ανεδύθησαν» ενστικτωδώς, κατά την διάρκεια της εισαγωγικής φάσεως της ασκήσεως των σπαθιστικών αποκρούσεων βελών που έγινε με «γυμνά» χέρια και χωρίς Σπάθη. Στο πλαίσιο, λοιπόν, της πρακτικής μελέτης του ως άνω συγγράμματος, επέμεινα στην κατανόηση της διαχειρίσεως των άκρων χειρών και αυτού το οποίο, στις ανατολικές πολεμικές τέχνες ονομάζεται shuto ή shou dao, δηλαδή, την «κόψη» της παλάμης όταν αυτή κινείται για να «κόψει» και όχι, απλώς, να πλήξει. Κι αυτό άφησε τις «εγγραφές» του γενικότερα στη μνήμη και, ειδικότερα, στην μυική. Έτσι, κατά την διάρκεια της ασκήσεως (δια «γυμνών» χειρών) κι ενώ είχα βρει έναν καλό ρυθμό ασφαλών αποκρούσεων (ανακατευθύνσεων) των βελών με την κυρίως επιφάνεια της παλάμης, ξαφνικά και εντελώς ασυναίσθητα επανήλθε αυτοκλήτως στη «μνήμη»το shuto / shou dao με μία «απρόσκλητη» κόψη (και όχι επιφάνεια παλάμης να τσακίζει στα δύο τον κορμό του, ευτυχώς, ξύλινου(!) βέλους όταν αυτό μπήκε στο χειριστικό μου βεληνεκές!

      Τι ακριβώς συνέβη εκείνη την στιγμή και, ουσιαστικώς, χάθηκε ο ενστικτώδης «συντονισμός» κινήσεων κι επιλογής μέσου (επιφανείας της παλάμης); Τι συνετέλεσε ώστε ένας καλώς λειτουργών ανθρώπινος οργανισμός να υποστεί μερικό «εκτροχιασμό» και να επιτρέψει σε «μνήμες» να τον οδηγήσουν στο λάθος της ακούσιας αλλαγής «μέσου» ώστε αντί της επιφανείας της παλάμης να χρησιμοποιήσει την κόψη της και το ένστικτο, το οποίο αριθμείται ως «ένα» να εμφανισθεί με ένα επιπρόσθετο, αθέατο, «ego» το οποίο αναδύεται από την αφάνεια και τεκμηριώνει την ύπαρξή του με την κοστοβόρα συνέπεια της θραύσεως του βέλους; Τελικώς, πόσα …ένστικτα διαθέτουμε και σε ποιο, απ΄ όλα, δίνουμε προτεραιότητα;

     Η περίπτωση μας παραπέμπει, σχεδόν, δύο αιώνες πίσω (1843) όταν ο Άγγλος γιατρός Arthur Wigan δημοσίευσε ένα «ιντριγκαδόρικο» σύγγραμμα με τίτλο «Η διϋκότητα  του νου» («The Duality of the Mind»). Ο Άγγλος γιατρός είχε την εμπειρία της νεκροτομήσεως ενός φίλου του στον οποίο διεπίστωσε την ύπαρξη μόνον ενός εγκεφαλικού ημισφαιρίου ενώ ο νεκρός καθ΄ όλη την διάρκεια του βίου του υπήρξε απολύτως φυσιολογικός κατά την συμπεριφορά του και, μετά από επισταμένη μελέτη του φαινομένου, το 1860, ο Arthur Wigan κατέληξε στο ρηξικέλευθο συμπέρασμα ότι οι άνθρωποι διαθέτουν …δύο εγκεφάλους, οι οποίοι, φυσικά είναι τα κέντρα υποδοχής πληροφοριών βάσει των οποίων διαμορφώνεται και το ένστικτο που αφορά στο ζήτημα που εξετάζουμε και που, αν δεχθούμε το συμπέρασμα του Άγγλου γιατρού, ίσως έχουμε ένα βάθρο συλλογιστικής, έστω και με την ασταθέστατη ισορροπία της αντιεπιστημονικής γενικεύσεως του Arthur Wigan. Όμως, τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικότερα… 

     Το ένστικτο φαίνεται να είναι, μάλλον, έ ν α, όμως οι φερόμενες «εγγραφές» και «φορτίσεις» του είναι ασφαλώς πολλές και ποικίλες, διαμορφώνοντας το «προφίλ» του αναλόγως την περίσταση. Και το ζήτημα του … διαρκούς «καλιμπραρίσματος», της αναρρυθμίσεως, του ενστίκτου φαίνεται εντελώς ανυπόστατο αφού, εκείνο που το χαρακτηρίζει είναι το ανεξέλεγκτο και η βελτιστοποίηση των αντανακλαστικών την οποία επιδιώκουμε με την συγκεκριμένη άσκηση εδράζεται επ΄ αυτού τούτου του ανεξέλεγκτου ενστίκτου!

     Πως, όμως θα αποφύγουμε την …χειρουργικήν επιλογή συγκεκριμένων παραμέτρων του ενστίκτου και την αποφυγή άλλων, ανεπιθυμήτων; Πως θα αποφύγουμε το …σπάσιμο κι άλλων των βελών; Μάλλον, αφήνοντας ελεύθερο το ένστικτό μας να …σπάσει κι άλλα! Η φυσιολογία των πλασμάτων, καλώς ή κακώς, δεν συγχωρεί σε αυτόν τον ευαίσθητο και καθοριστικό τομέα, στο ένστικτο, την εισχώρηση παρόμοιων «διορθωτικών νυστεριών» εάν, βεβαίως, δεν αναφερόμαστε σε οργουελλιανές μεταλλάξεις οι οποίες, άλλωστε, είναι και του συρμού στην εποχή των ανατριχιαστικών σιωνιστικών σεναρίων που μας κυκλώνουν!