ΜΕ ΕΜΦΑΣΗ ΣΤΑ ...ΟΥΣΙΩΔΗ!

ΜΕ ΕΜΦΑΣΗ ΣΤΑ ...ΟΥΣΙΩΔΗ!

     Ποιος, ακριβώς, Ίππος Σχολής είναι ο πλέον κατάλληλος για εφίππους πολεμιστές, για Ιππείς πολεμικών τεχνών? Μα, ασφαλώς, ένας πολεμικός Ίππος. Και τι είναι αυτό που χαρακτηρίζει έναν πολεμικό Ίππο? Μα, ακριβώς, το  π ο λ ε μ ι κ ό  φ ρ ό ν η μ ά  του του οποίου το βασικό χαρακτηριστικό είναι η  α φ ο β ί α! Τέλος, πως επιτυγχάνεται η αφοβία ενός Ίππου? Ασφαλώς, με πολύ "πεζά" και πλάγια μέσα που ξεκινούν, σχεδόν, απαρατήρητα, επαυξανόμενα κι επιτεινόμενα "σκαλί - σκαλί" συνεχώς...! Κι όλα τούτα είναι "εκπαίδευση", κάτι που "χτίζεται" με σύστημα μέσα στον χρόνο...!

      Σπουδαίο πράγμα η εκπαίδευση, η δεινότητα, δηλαδή να αντλείς γνώση κι εμπειρία ώστε να υλοποιείς ένα πλάνο προόδου προς μία κατεύθυνση και η ιππική κατεύθυνση δεν είναι απλώς δυσκολότατη, αλλά και η μόνη η οποία, αμέσως, "αδειάζει" κάθε "ξερόλα" και κάθε "ξερολισμό", απαιτώντας πραγματικήν εκπαίδευση του επιχειρούντος. Και σήμερα, μια στιγμή και μόνον "βαθμολόγησε" το επίπεδο της εκπαιδεύσεώς μας όταν η δωδεκάχρονη Αγγελική χρειάστηκε να κυλήσει για πρώτη φορά μια μπάλλα από τα αφτιά μέχρι τους μυκτήρες του φοβικού θερμόαιμου Ίππου της Σχολής μας, χωρίς αυτός να δείξει την οιανδήποτε ενόχληση...

     Ούτε σούζες σε βλαχοπανηγύρεις με καφάσια ποτών να σπάζουν στα πόδια τρομαγμένων Ίππων, ούτε τουρκοτσιφτετέλια πάνω στις ράχες βασανιζόμενων τετράποδων, αλλά μια ουμανιστική προετοιμασία με ευγένεια προσεγγίσεως που προετοιμάζει τον Ίππο για την πιστότερη συνεργασία με τον Άνθρωπο, χωρίς να τον πονέσουμε, χωρίς να τον ταλαιπωρήσουμε και χωρίς να τον ταπεινώσουμε...όπως στα "πανηγύρια" αστοιχείωτων μετ-οθωμανών γραικύλων! Διότι, όπου υπάρχει εκπαίδευση, αυτή προσυπογράφει τον Πολιτισμό ...

     Έπειτα, η προϋπάρχουσα εκπαίδευση μεταλαμπαδεύεται κι έτσι επιτυγχάνεται η πρόοδος! Χωρίς φιγουρατζίδικη διάθεση, με σεβασμό προς τον Ίππο και με σχεδίαση βάθους χρόνου που εγγυάται την τελειότητα. Διότι η τσαπατσουλιά δεν έχει θέση στην Ιππική και στην Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων", όπως δεν έχει θέση και στη Σχολή μας όποιος δεν αντιλαμβάνεται όλα τούτα... 

     Εκπαίδευση, λοιπόν κι όπως η υπέρβαση είναι για κάθε γνώση και δεξιότητα το “σημείο αναφοράς προόδου”, έτσι και στην Ιππασία αυτό το “σημείο” ορίζει κάθε διστακτικό βήμα ή και θαρραλέο διασκελισμό προς τα εμπρός, ασχέτως αν αυτή η εμπροσθοπορεία δεν παράγει εντυπωσιακές “εικόνες” στα μάτια ενός απλού παρατηρητή. 

     Όμως, ο Εκπαιδευτής, ακόμη και μέσα στην απλότητα ή και στην ασημαντότητα της “εικόνος” θα δει την πρόοδο και θα ανα-οιακοστρέψει το προπονητικό πηδάλιο ώστε να ωφελήσει τον εκπαιδευόμενο. Και, γι’ αυτό σε κάθε σοβαρή προσπάθεια (πολεμικής τέχνης ή βαρύνουσας γνώσεως…) είναι απαραίτητος ο Δάσκαλος ή κι ο περιστασιακός Εκπαιδευτής ώστε να μπορεί να υλοποιηθεί αυτή η οιακοστροφή που θα κεφαλαιοποιήσει επί τα βελτίω την προσπάθεια του μαθησιακώς “θαλασσοπορούντος”. 

     Έτσι, ας το …χωνέψουν όλοι όσοι θέλουν να ασχοληθούν σοβαρά με την γνώση και την δεξιότητα ότι ο Δάσκαλος, ή, ο Εκπαιδευτής πλάι τους είναι ό,τι πιο απαραίτητο, ένα στήριγμα άνευ του οποίου, αργά ή γρήγορα, θα καταρρεύσουν και θα τους απομείνει ένα "ξερολισμός" και η συνοδεύουσα πίκρα για ...όλους και για ...όλα  π λ η ν  της “στρεβλής” κεφαλής τους! Kι, ευτυχώς, στη Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" όλα τούτα είναι οίκοθεν νοούμενα!

     Βλέπουμε, ας πούμε, τους “εφήμερους” να επιλέγουν, π.χ., το υπέροχο Βαυαρικό Μόναχο για την φανταχτερή αγορά του με τις ατελείωτες δυνατότητες διασκεδάσεως και τους “αιώνιους μαθητές” για την Πανεπιστημιακή Κτηνιατρική Σχολή του στους υπέροχους Αγγλικούς Κήπους, όπου παρέχεται η δυνατότητα παρακολουθήσεως ειδικών ιππογνωστικών σεμιναρίων αλλά και, ταυτόχρονης, ιππικής εκπαιδεύσεως. 

     Κι όταν κι οι δυο αναχωρήσουν θα πάρουν στις αποσκευές τους, ο μεν πρώτος, εντυπωσιακά ρούχα και υλικά αγαθά με ημερομηνία λήξεως, ενώ ο δεύτερος … θαλπωρή ψυχής με ισόβια άυλη και άφθαρτη μορφή γνώσεως που ποτέ δεν θα “ξεθωριάσει”. 

     Διότι η προσφορά του Δασκάλου και του Εκπαιδευτή δεν υπόκειται σε …απομειώσεις χρόνου και η μαθησιακή αναστήλωση της ψυχής και του πνεύματος είναι αυτό που κρατά ορθό τον Άνθρωπο ακόμη και μετά …θάνατον κι αυτό που ο, στοιχειωδώς ευφυής, αντιλαμβάνεται ως αντίδοτο του κατακρημνιστικού “ξερολισμού” αποζητώντας τον Δάσκαλο ή τον Εκπαιδευτή!

     Kαι όσο πιο ευφυής είσαι τόσο πιο αδιάφορο σου φαίνεται αν ο Δάσκαλος ή ο Εκπαιδευτής που διάλεξες σε δίδαξε να ιππεύεις  σ ω σ τ ά  ένα καθαρόαιμο Trakehner στο φυσικό περιβάλλον των βορειο-πολωνικών δασών ή να σκουπίζεις  σ ω σ τ ά  τον Σταύλο του διότι η Ιππική είναι και Ιππασία και Ιπποκομία και πολλά άλλα  ε ξ ί σ ο υ. Κι έτσι εκτιμάς πάντοτε το ίδιο, τον Δάσκαλο, ή τον Εκπαιδευτή, για τη γνώση και την εμπειρία του που καταδέχθηκε να μοιραστεί  μαζύ σου κάνοντάς σε “κοινωνό” προόδου, ώστε στο τέλος να κατέχεις δυο εξίσου σημαντικές γνώσεις και δεξιότητες: Ιππασία και Σταυλισμό! Διότι και οι δύο είναι  ε ξ ί σ ο υ  σημαντικές για έναν αλογατάρη όπως θέλεις να είσαι, λόγος για τον οποίο πάντα θα εκτιμάς αυτόν που σ΄ έκανε! Εκτός κι αν είσαι “ξερόλας” οπότε, ποτέ δεν θα γίνεις αυτό που νομίζεις ότι ...είσαι! Διάλεξε!...

      Κάπως έτσι, λοιπόν, σήμερα, με βαθιά θεμέλια εκπαιδεύσεως, ένα παιδικό τόπι, μάλιστα, με την ένδειξη ..."softouch"(!) και με ομαδική, όπως πάντοτε διάθεση Συνασκουμένων επί στρογγυλής τραπέζης, ξεκινήσαμε σήμερα να αναδεικνύουμε ένα ιπποδρομιακό Thoroughbred σε πειθαρχημένο πολεμικόν Ίππο για να υπηρετήσει εφιπποτοξοτικές ανάγκες!

      Κι αυτή την γόνιμη ημέρα χαρήκαμε μια καρποφόρα ημερίδα όπου όλοι, με πρώτο τον τετράποδο Μπάλιο μας, κατάκτησαν ένα σημαντικό "διασκελισμό" ιππικής εμπροσθοπορείας εισαγόμενοι στη "διαχείριση του φόβου" με την οποία επιφορτίζεται κάθε πολεμιστής πολύ πριν αναλάβει το όπλο του...

 Ενώ, το οργουελιανό παμπόνηρο δημοκρατικό κράτος μεταφέρει την ...τηλεψυχιατρική στα φορητά των πολιτών του, εμείς, οι "Έλληνες Κένταυροι" θεραπεύουμε "ψυχιατρικές" ανάγκες διπόδων και τετραπόδων με το πρόταγμα της  α φ ο β ί α ς! Εκεί που το διεφθαρμένο κράτος προτάσσει τον φόβο στους πολίτες του, εμείς ακυρώνουμε τον φόβο απολαμβάνοντας ψυχικήν υγεία... 

     Καθένας με τις επιλογές και τις μεθόδους του κι ο χρόνος έδειξε τι αξίζει! Και σήμερα το drone μας (μ.ε.α.) με τους λεπτούς χειρισμούς του Αντώνη μας κατέβηκε ακόμη πιο χαμηλά, προς το κεφάλι του Μπάλιου χωρίς να του προκαλέσει καμιάν ανησυχία. Και έπεται συνέχια, πάντα σε βάθος χρόνου.

     Καλοκαίρι λοιπόν στο καταχείμωνο, αλλά για όσους μπορούμε και χαιρόμαστε όλες τις εποχές σε μια ισορροπία χώρου και χρόνου κάτι ανέφικτο για τους φύσει και / ή θέσει ανισορρόπους... Εκεί όπου υπάρχει διάθεση για αληθινή εργασία εκεί η ισορροπία είναι το ...αντίδωρο! Άλλως...