ΚΟΣΜΟΣΕΙΣΤΕΣ !
Στην ύστερη εποχή χαλκού, η συμπλοκή
Ελλήνων και Τρώων, όπως την αφηγείται ο Όμηρος, ορίζει, πέραν των άλλων και την
αφετηρία ενός διαχρονικού συμβολισμού που σχετίζεται με το «άγγιγμα» του «χρυσού»
που δεν είναι, αναγκαστικά, μόνον υλικός αλλά μπορεί να είναι και αξιακώς ηθικός.
Μοιραίος παράγοντας στην διαχείριση
αυτού του «χρυσού» ένας άλλος συμβολισμός πίσω από τον οποίο ο αρχαίος αφηγητής
έκρυψε με γλαφυρότητα την, πάντοτε, πεζή αλήθεια: Ο μύθος του ξύλινου Δούρειου Ίππου
επικαλύπτει τον βροντερό σεισμό που γκρέμισε τα απόρθητα τείχη της Τροίας παραδίδοντας
τα πλούτη της στους εκπορθητές Έλληνες.
«Κοσμοσείστης» ο Ποσειδώνας κατά τον Όμηρο
διότι σείει την γη ως ο ‘πατέρας’ των σεισμών. Και σύμβολό του ο Ίππος, αυτό
που προσέφερε και στην αναμέτρησή του με την Αθηνά για την ανάληψη της προστασίας
της πόλεως του παλιού βασιλιά Ακταίου, όταν ο Κέκροπας με αριστοκρατική και αντιδημοκρατική
διαδικασία, ως καθιέρωναν οι Έλληνες, απεφάσισε και επέλεξε ως νικητή-δωροθέτη
την Αθηνά και την ελιά της.
Και στη χρυσόγεμη Τροία ο σεισμός,
που ο Όμηρος μας τον εμφανίζει ως Δούρειο Ίππο, ρίχνει τα άπαρτα τείχη που τα
πολιορκούσαν οι Μυκηναίοι για να παραδώσει
τον χρυσό της σε μία διελκυστίνδα αιώνων από την οποία εξάγεται ένα και μόνον
συμπέρασμα: Διαχειριστής κάθε ηθικού και υλικού πλούτου δεν είναι αυτός που τον
κατέχει αλλά αυτός που τον διαθέτει υπέρ αγαθού όσων τον αξίζουν.
Κι αυτό επιβεβαιώθηκε κι από τον τρυγητή
του χρυσού της Τροίας τον Heinrich
Schliemann ο οποίος κράτησε στα χέρια του αυτό τον χρυσό, όπως και τον χρυσό
των Μυκηνών κατόπιν, φορώντας τον, μάλιστα και στην αγαπημένη του γυναίκα. Όμως,
όποιος μετά από αυτόν προσπάθησε να καπηλευθεί το απαστράπτον ‘θήραμά’ του, απλώς,
αφανίστηκε…
«Ό,τι άγγιξε ο Schliemann έγινε 'χρυσός', όποιος 'άγγιξε' τον χρυσό του Schliemann χάθηκε…», αυτή είναι μια
αλήθεια που συχνά ακούγεται στους κύκλους των επαϊόντων. Και αυτή την αλήθεια
την είδαμε να επιβεβαιώνεται και στη περίπτωση της Ελληνικής Έφιππης Τοξοβολίας
η οποία, ως «χρυσός», τιμώρησε όσους θέλησαν να την καπηλευθούν μετατρέποντάς
την σε εμπορικό «προϊόν».
Ο αρχαίος αφηγητής, όποιος και να είναι
αυτός, επιβεβαιώνεται από τον Schliemann και οι νεώτεροι «Έλληνες Κένταυροι»
από τον ίδιο τον εχθρό που δεν είναι άλλος από τον ατελή εαυτό μας ο οποίος,
μέσα από μία ιαματική διαδικασία καθημερινής ασκήσεως, ανελίσσεται στον καλύτερο
σύμμαχο.
Έτσι και στους «Έλληνες Κενταύρους» ο
δικός μας ‘χρυσός’, η Έφιππη Τοξοβολία, δεν είναι ούτε εμπορεύσιμο, ούτε αναλώσιμο
προϊόν για όλους, παρά μόνον δώρημα γι αυτούς που την αξίζουν και μπορούν με τη
δύναμή της να ανελιχθούν σε επίπεδο ωφέλιμο για τους ισάξιους ομοίους-ομόδοξους,
αλλά και για τους εαυτούς τους. Κι έτσι
θα πρέπει να κρατηθεί, οιαδήποτε άνοδος και σε οποιοδήποτε ‘επίπεδο’ αναδειχθεί
για την Ομάδα μας, διότι οι κοσμοσείστες των αιώνων αιφνιδιάζουν, συγγράφοντας
με τα όπλα τους, άλλοτε τα σπαθιά, άλλοτε τα τόξα, άλλοτε τα ακόντια και πάντα στη ράχη του
πολεμικού Ίππου του πατέρα-κοσμοσείστη Ποσειδώνα, τα κεφάλαια της Ιστορίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.