ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΑΙΖΕΙ ΚΑΙ ...ΧΑΙΡΕΙ!

     Αυτό το Σαββατοκύριακο ήταν αφιερωμένο στο ...παιγνίδι μικρών και ...μεγάλων "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" αφού είναι παρατηρημένο ότι η χαρά του παιγνιδιού δεν έχει ...ηλικία! Μελετώντας το μέρος εκείνο του Πολέμου που αναλογεί στη Πολεμική Τέχνη της Έφιππης Τοξοβολίας, συχνά καταλήγουμε να παραδεχθούμε ότι ο ίδιος ο Πόλεμος δεν είναι παρά ένα χαριτωμένο παιγνίδι για υγιείς χαρακτήρες που, μέσα από αυτόν, προορίζονται να βελτιωθούν ακόμη περισσότερο! Έτσι, με τον Αρχηγό Ομάδος, τον Αρπάλυκο, να κρύβεται σε ψηλά δέντρα για να μη τον ανακαλύψει ο ...εχθρός, ο μικρός μας Κάτσπερ έπαιξε για πρώτη φορά και με μεγάλη επιτυχία τον Αρχηγό Βολής, έναν ρόλο που λειτουργεί σαν ένας "καθρέφτης" μέσα από τον οποίο βλέπουμε διαυγέστερο το είδωλό μας ως Τοξοτών.

     Με τη συνεργασία, λοιπόν, των δύο Αρχηγών στήθηκαν οι στόχοι κατά γης κατά τέτοιο τρόπο που να χρειάζεται μεγάλη συνδρομή του ενστίκτου ώστε να πληγούν! Αυτή, άλλωστε είναι και η επιδίωξή μας, να ξυπνήσουμε το ένστικτο το οποίο η μηχανιστική εποχή μας κρατά μέσα μας κοιμισμένο. Και αφού στήθηκαν οι στόχοι, ο μικρός Κάτσπερ διευθέτησε στη Γραμμή Βολής τους Τοξότες του ώστε να αρχίσει η Τοξοβολία.

     Παρά την ηλικία του, ο μικρός Αρχηγός Βολής κατάφερε να διεκπεραιώσει ένα αξιοπρεπέστατο και ευρηματικό προπονητικό πρόγραμμα διαρκείας 90 λεπτών, με προσοχή, σοβαρότητα και, κυρίως, με ασφάλεια και ωφέλεια για όλους! Ως Αρχηγός Βολής δεν είχε καμία υστέρηση έναντι των κατά πολύ μεγαλυτέρων του Αρχηγών Βολής οι οποίοι σε κάθε Προπόνηση εναλλάσσονται προς εκπαίδευση, κυρίως, των ιδίων, αφού αυτό αποτελεί μέρος του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Λόγω ηλικίας, έδωσε έμφαση σε κινητικές ασκήσεις (χωρίς όμως να κουράσει τους μεγαλύτερης ηλικίας Συνασκουμένους...) κι έδειξε εφευρετικότητα σεναρίων που μόνον ένας έμπειρος Εκπαιδευτής διαθέτει. Όχι αδίκως, ο Αρχηγός της Ομάδος μας επαναλαμβάνει σοβαρότατα ότι στο πρόσωπο του Κάτσπερ βλέπει τον διάδοχό του! 

     Χωρίς κανένα λάθος και κρατώντας τον ρυθμό της Προπονήσεώς σε υψηλό επίπεδο, ο μικρός Κάτσπερ απέδειξε ότι σε μία πολεμική "Οικογένεια" τα παιδιά δεν υπολείπονται σε τίποτε από τους μεγάλους και μπορούν από μόνα τους να αντιμετωπίσουν με το όπλο τους κάθε επίβουλο! Πράγματι, αν αυτό αποτελούσε κανόνα της ευρύτερης ελλαδικής κοινωνίας, η σημερινή συμφορά σίγουρα θα είχε αποφευχθεί! 

     Στο τέλος ζήτησε ευγενικά να τοξεύσει και ο ίδιος αφού καθ'  όλη την διάρκεια της Προπονήσεως ο Αρχηγός Βολής διευθύνει χωρίς να τοξεύει και, βεβαίως, έκλεισε αυτή την ωραία Προπόνηση τοξεύοντας με τα σφυρίγματα που του έδινε ο Αρχηγός της Ομάδος μας χρησιμοποιώντας την ...δική του σφυρίχτρα! Όμως, ο αγαπητός μας Στέφανος, χιουμορίστας όπως πάντα, έβγαλε και τη δική του σφυρίχτρα για να παραπλανήσει το μικρό μας Τοξότη ο οποίος, πάντως, δε φάνηκε να μπερδεύεται καθόλου!

     H Eριθέλγη μας, διηύθυνε πολύ καλά την δεύτερη υπο-Ομάδα με τους τρεις νέους Συνασκουμένους μας οι οποίοι από σήμερα ασκούνται στους "ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΥΣ" και τους οποίους καλωσορίζουμε: τον Επίκουρο, τον Αριστόβουλο και την Πανωραία. Οι τελευταίες τοξεύσεις "συνέδεσαν" τους νέους Συνασκούμενους με την Ομάδα αφού, όπως συνηθίζουμε στη περίπτωση νεοεισερχομένων, ήδη από το τέλος της πρώτης ημέρας τοξεύουν μαζύ με την Ομάδα σαν να ήσαν το ίδιο παλαιοί με τους υπόλοιπους. Αυτό βοηθά ώστε οι παλαιοί να "σύρουν" προς τα εμπρός τους νεώτερους ήδη από την πρώτη στιγμή.

     Ένα παράξενο περιστατικό από την αστοχία ενός βέλους, σήμερα μας ευαισθητοποίησε ακόμη περισσότερο απέναντι στο φυσικό περιβάλλον που φιλοξενεί την τοξευτική δραστηριότητά μας, βάζοντάς μας σε μια βαθύτερη περίσκεψη. Πολλές φορές ο αφύσικος τρόπος που μας έχουν μάθει να σκεπτόμαστε μέσα στις τσιμεντουπόλεις μας είναι απολύτως αποτρεπτικός από το να κατανοήσουμε βαθύτερα τη φυσική πραγματικότητα, ευτυχώς, όμως, για εμάς τους Εφιπποτοξότες, η καθημερινότητά μας όχι μόνον μας επανασυνδέει με τη Φύση αλλά και μας παρέχει τα "σημεία" ώστε να εμβαθύνουμε στη φυσική πραγματικότητα μέσα σε ένα διαρκές Σχολείο Ζωής. 

     Το ξύλινο βέλος ενός αρχαρίου Συνασκουμένου αστόχησε και καρφώθηκε στο κορμό ενός πεύκου... Το βέλος ήταν ξύλινο και σπασμένο, χωρίς καν μεταλλική αιχμή και όμως ...καρφώθηκε στο κορμό του δένδρου λες και ήθελε να μας μεταφέρει ένα μήνυμα... Πράγματι, όταν αφαιρέσαμε το βέλος από τον κορμό παρατηρήσαμε ότι από την οπή δεν βγήκε το γνωστό κιτρινωπό ρετσίνι αλλά ένα κατακόκκινο ρευστό ολόιδιο στο χρώμα και στην υφή με ...αίμα! Με το ίδιο χρώμα είχε βαφεί και το ξύλινο βέλος στο μήκος που είχε εισχωρήσει στον κορμό... Ακριβώς, στο κόκκινο του αίματος... Ζητήσαμε συγγνώμη από το δένδρο και υποσχεθήκαμε στους εαυτούς μας να είμαστε πιο προσεκτικοί στις μελλοντικές μας Προπονήσεις έχοντας πλήρη επίγνωση ότι όλα τα στοιχεία της Φύσεως εμπεριέχουν ψυχή!