ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ

 ΑΛΛΗΓΟΡΙΚΑ ...ΕΞΑΓΟΜΕΝΑ

     Σε ένα από τα ωραιότερα δείγματα αστικής κηποτεχνίας του 19ου αιώνος, σε ένα παρτέρι στο Ζάππειο, βρίσκεται ένα βανδαλισμένο γλυπτό του κλασικιστή καλλιτέχνη Γεωργίου Βρούτου [1843-1909] που παριστάνει έναν φτερωτό έρωτα ο οποίος σπάζει το Τόξο του, "Ο Έρως τοξοθραύστης". Με μεταγενέστερες τις αρχικά σπασμένες του φτερούγες, ανεπιτυχώς "αποκαταστημένες" από τον βανδαλισμό των διερχομένων, το έργο αυτό βαρύνεται με πολλές ατέλειες που έχουν σχέση με τον σκηνικό ρεαλισμό του [έχει επικριθεί από πολλούς κριτικούς Τέχνης] και προέρχεται από την σμίλη ενός γλύπτη, μαθητή του λαμπρού Γεωργίου Φυτάλη, ο οποίος, αν και υπήρξε υπότροφος της Βασίλισσας Όλγας, αν και ανακηρύχθηκε Μέλος της Ακαδημίας Καλών Τεχνών του Παρισιού, αν και δίδαξε στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας επί 26 χρόνια, παρέμεινε μια μετριότητα, με τα έργα του να σέρνουν πάνω τους κάτι το "σκιώδες", κάτι το "δυσβάστακτο', κάτι το απαισιόδοξο και πεισιθάνατο. Ένα από αυτά και "Ο Έρως τοξοθραύστης". 

     Η νοσηρή μελαγχολία είναι εμφανής στον 'τοξοθραύστη" και θα μπορούσε να κοσμεί νεκρικό μνήμα έτσι όπως μισοκρύβεται πίσω από τα αφρόντιστα φυτά του ιστορικού παρτεριού... όμως, όσο κι αυτός κρύβεται πίσω απ΄ τα λεπτά κλαράκια αποκαλύπτει έναν δημιουργό παγιδευμένο σε μιαν απαισιοδοξία η οποία ποτέ δεν του άφησε καθαρό μυαλό ώστε να χειρισθεί επιτυχέστερα τη σμίλη του και να φροντίσει ώστε, τουλάχιστον, σ'  αυτό το έργο του 1901 να παίρνει "ψυχή" το μάρμαρο και να τηρούνται βασικοί νόμοι ανατομικής αληθοφανείας, για παράδειγμα, το σώμα να ακολουθεί την καταστρεπτική διαδικασία της θραύσεως του Τόξου και να μην ενοχλεί με την έλλειψη "συνεργασίας" του επάνω μισού που βρίσκεται πολύ πίσω, με το κάτω μισό που βρίσκεται πολύ εμπρός...

     Ένα "κουβάρι" γκρίζο και νοσηρό ο απαισιόδοξος, αυτός που απογοητεύεται γρήγορα και ...σπάει το Τόξο του. Κι όλη η ζωή του πάει χαμένη μην αφήνοντας ούτε καν ένα στίγμα δικαιώσεως ακόμη κι αν..., ακόμη κι αν..., ακόμη κι αν.... Ένα "κουβάρι" που οδηγείται στον τάφο χωρίς να αφήσει πίσω του μια θετική μνήμη, ακόμη κι αν καταφέρει ν΄αφήσει ένα γλυπτό που κάποιος σαδιστής δήμαρχος στήσει ως προεκλογικό τρόπαιο σε έναν δημόσιο χώρο.

     Όλα τούτα, όμως, είναι τόσο ξένα προς την ιδιοσυστασία του Έλληνος Πολεμιστή, προς τη δική μας ιδιοσυστασία, ώστε να παρατηρούμε με σαρκασμό από το μετερίζι μας την τεράστια απόσταση που διαμόρφωσαν οι αιώνες μεταξύ της αυθεντικής κλασικότητος και του επίπλαστου κλασικισμού παράγοντας δύο διαφορετικούς και ασύμβατους "κόσμους": εκείνον, τον παλιό, της ψυχοπνευματικής υγείας και ισορροπίας και τον μεταγενέστερο, της νοσηρής ψυχολογίας και ανισορροπίας που, ήδη, κατέληξε στα χείριστα... 

     Όχι, εμείς δεν πρόκειται ποτέ να σπάσουμε το Τόξο μας, αντιθέτως θα το κρατούμε πάντα υπερήφανοι στο χέρι,  με την χορδή διαρκώς τεντωμένη και με ισχύ πυρός πέραν των προβλεπομένων, έτοιμοι να τοξεύσουμε όποιον απειλήσει την ψυχοπνευματική μας ισορροπία. Δεν θα κάνουμε το χατήρι των εχθρών μας να μας δουν όπως αυτοί θέλουν αλλά θα τους δούμε όπως εμείς θέλουμε για αυτό και θα "προσπεράσουμε" τον απελπισμένο "τοξοθραύστη" και θα αφεθούμε στην γοητεία του, παρακείμενου, ολόδροσου πίδακα που χάρισε στους Αθηναίους ο Henry Ulen ο οποίος υδροδότησε την Αθήνα, όπως κι εμείς επιδιώκουμε με το έργο των "Ελλήνων Κενταύρων" να 'υδροδοτήσουμε" τον φυλλορροούντα Πολιτισμό της εποχής μας.