"ΔΙΑ ΦΩΝΗΣ ΠΡΟΓΟΝΩΝ" Η "ΑΝΑΤΟΜΙΑ" ΤΗΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΣ

 

"ΔΙΑ ΦΩΝΗΣ ΠΡΟΓΟΝΩΝ" 

Η "ΑΝΑΤΟΜΙΑ" ΤΗΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΣ 

Ο Εκπαιδευτικός Νικόλαος Ζήσης

     Όπως είναι γνωστό κατά τα 19 χρόνια της συνεχούς λειτουργίας η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων", κάθε άλλο παρά περιορίζεται σε θεωρητικολογίες, αλλά αποτελεί ένα κέντρο  π ρ α κ τ ι κ ή ς  εφαρμογής των αντικειμένων τα οποία αποτελούν το επίκεντρο της διδασκαλίας της. Και στην Σχολή αυτή η οποία δεν διαθέτει κάποιον ...τοτεμικό "Διδάσκαλο", αλλά όλοι διδασκόμεθα από όλους, κάθε μας δράση, κάθε μας εκδήλωση επιδιώκουμε να καταλήγει σε ένα εμπράγματο αποτέλεσμα, άλλως θεωρούμε ότι, απλώς, χάνουμε χρόνο.

     Έτσι, αναφερόμενοι στην εκδήλωσή μας "Διά Φωνής Προγόνων" της Κυριακής 20ής Οκτωβρίου 2024, η οποία θα διεξαχθεί σε φιλόξενο χώρο της Κηφισιάς, στις 18:00 μ.μ., θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι επιδιώκουμε να καταλήξει στην χάραξη μιας "επέκεινα κατευθύνσεως" για όλους μας, υπό τις αντίξοες διεθνείς και εθνικές συνθήκες που υφιστάμεθα ως Έλληνες.

     Ως εκ τούτου, προϊδεάζουμε τους αγαπητούς μας, επιλέκτους, προσκεκλημένους ότι δεν θα παρακολουθήσουν, ημικοιμώμενοι και χασμώμενοι, μιαν ακόμη, συρμώδη, "ακαδημαϊκή διάλεξη" για να χειροκροτήσουν στο τέλος της έναν ομιλητή, αλλά θα  παραμείνουν  ε ν ε ρ γ ο ί  ακροατές του λόγου του εξαιρετικού Νικολάου Ζήση ο οποίος θα μας μεταφέρει την φωνή των Προγόνων μας περί του αμέσως  π ρ α κ τ έ ο υ  προς έξοδο από την παρούσα συγκυριακή κρίση, ώστε, στο τέλος όλοι να έχουν τον λόγο και να συνεισφέρουν σε ένα  κ ο ι ν ό  εξαγόμενο-πρόθυρον επομένου βήματος. Και για τον λόγον αυτό, άλλωστε, αποφύγαμε μιαν "ανοικτήν" εκδήλωση και φροντίσαμε για την σύνθεση ενός ολιγοπρόσωπου ακροατηρίου, αποτελούμενου από σκεπτόμενα άτομα ικανά να διαθέτουν κρίση και να εκφέρουν άποψη.

Ο ομιλητής με τον γιο του, επίσης, Μέλος των "Ελλήνων Κενταύρων"

ΕΥΡΩΠΑΪΚΕΣ ΙΠΠΕΥΤΙΚΕΣ ΣΧΟΛΕΣ και η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων"

 ΕΥΡΩΠΑΪΚΕΣ ΙΠΠΕΥΤΙΚΕΣ ΣΧΟΛΕΣ

και η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων"

     Υπό τον ως άνω τίτλο (Ευρωπαϊκές Ιππευτικές Σχολές) νοούνται οι, κατά την διάρκεια των αιώνων, ιππευτικές προσεγγίσεις της Ιππικής όπως επικρατούν μέχρι σήμερα στην Ευρώπη, δηλαδή, οι κυρίαρχες ευρωπαϊκές, εθνικές, νοοτροπίες ιππεύσεως στη γηραιά ήπειρο.

     Τόσο στην διδασκαλία των "Ελλήνων Κενταύρων", όσο και στις εκδόσεις και τις αναρτήσεις μας, αλλά και ευρύτερα, γίνεται συχνά χρήση της εκφράσεως "της τάδε" ή "της δείνα" εθνικής Σχολής, π.χ. της αρχαίας Ελληνικής Σχολής, ή, της Ιταλικής Σχολής, ή της Γαλλικής Σχολής κλπ, αλλά ο αποδέκτης αυτών των εκφράσεων συχνά αγνοεί το περιεχόμενό τους. Προς διευκρίνιση, λοιπόν, αυτού του κενού και η ακολουθούσα ενημέρωση.

     Όπως είναι φυσικό, οι ιδιαιτερότητες των λαών παράγουν και διαφορετικές προσεγγίσεις επί κοινών ζητημάτων όπως είναι και η Ιππική η οποία, επί μήκους αιώνων, απετέλεσε και το κυρίως "μονοπάτι" της Ανθρωπότητος εις ό,τι αφορά τις επικοινωνίες, τις μεταφορές, αλλά και τον Πόλεμο. Έτσι, στην ευρωπαϊκή ήπειρο, παρατηρώντας τις επιμέρους Ιππευτικές Σχολές των λαών της, διαπιστώνουμε ουσιώδη χαρακτηριστικά αλλά και εμφανείς διαφορές νοοτροπίας, όπως τις σκιαγραφούμε εν συνεχεία.

     Αρχαία Ελληνική Ιππευτική Σχολή 

     Ιδρυτές της: ο Σίμων (ο Αθηναίος και "Ιππιατρικός" αποκαλούμενος, προγενέστερος του Ξενοφώντος) και ο Ξενοφών (430-355 π.χ.χ.).

     Aν και, δυστυχώς, δεν σώζεται το έργον του Σίμωνος παρά μόνον σε ελάχιστα αποτμήματα ιππιατρικού, κυρίως, περιεχομένου, ο Ξενοφών μας αφήνει τρία βασικά έργα ("Ιππαρχικός", "Περί Ιππικής" και "Κυνηγετικός") εκ των οποίων μπορούμε να μορφώσουμε μιαν "εικόνα" των ιππευτικών και, γενικώς, ιππικών αντιλήψεών του, κυρίως εκ του "Περί Ιππικής" το οποίο μας παρέχει πληροφορίες περί πολλών εντεταγμένων στην ιππική πραγματικότητα εκείνης της εποχής αλλά και κενά επί ζωτικών τομέων της Ιππικής όπως αυτή εξελίχθηκε κατόπιν (π.χ., σαγή, πετάλωση κλπ).

     Ο Ξενοφών, εμπειρότατος περί την Ιππική αφού η οικογένειά του ανήκε στην τάξη των Ιππέων και μεγάλωσε μέσα σε αυτήν, αφήνει ένα έργο που θεμελιώνει μιαν Ιππευτική Σχολή σχολαστικής, μεν, μεθοδολογίας εν σχέσει με την εκπαίδευση και συνεργασία του Ίππου, μιαν Σχολή με πάρα πολλές αλήθειες και εφαρμόσιμες πρακτικές, όμως περιέχουσα και λάθη, όπως εν συνεχεία ο χρόνος τα κατέδειξε. Και τα λάθη αυτά είναι, βασικώς, η χρήση στομίδος και η χρήση εγκεντρίδος, οι οποίες απεδείχθησαν ολέθριες τόσο για την ευημερία όσο και για την αρμονική συνεργασία του Ανθρώπου με τον Ίππο. 

     Δυστυχώς, αν και στην αρχαία Ελλάδα η Ιππική εμφανίζεται και σε άλλες, εκτός Αθηνών, περιοχές, εν τούτοις, αναφερόμενοι στην "αρχαία Ελληνική Ιππευτική Σχολή", κατ΄ ανάγκην περιοριζόμεθα στην "αθηναϊκή" αφού αυτή άφησε τεκμήρια μελέτης και συγκρίσεως. Έτσι περί αυτής θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε ότι, όντως, αφήνει ορατό ιστορικό "δακτυλικό αποτύπωμα" του περιεχομένου της δια των συγγραμμάτων του Ξενοφώντος αλλά, η μετέπειτα παρακμή της Ελλάδος με την υπελικτική της απάρνηση της πατρώας θρησκείας της και την ανοχή ενός ξενόφερτου εβραιοχριστιανικού δόγματος το οποίο ήταν εχθρικό προς τον Πολιτισμό και πολύ περισσότερο τον Ιππικό Πολιτισμό, ήταν και η αιτία της ανακοπής της προόδου της αρχαίας Ελληνικής Ιππευτικής Σχολής και του αφανισμού της, όπως ακριβώς και όλης της Ελλάδος!

     Σήμερα, αποτίνουμε φόρο Τιμής στον Ξενοφώντα ως "πατέρα" της αρχαίας Ελληνικής Ιππευτικής Σχολής και παρά τα δύο προαναφερθέντα λάθη του, όμως γνωρίζουμε καλώς ότι δεν μπορούμε να επικαλούμεθα πλέον "αρχαία Ελληνική Ιππευτική Σχολή" όχι τόσο λόγω των δύο λαθών του Έλληνος στρατηγού αλλ΄ όσο λόγω της καταλυτικής ανακοπής της εξελίξεώς της μετά την ρωμαϊκή κατάληψη της Ελλάδος και τον ριζικό, μέχρι σήμερα, αφανισμού του μείζονος μέρους του, πάλαι, Ελληνισμού.  

Ευρωπαϊκές Ιππευτικές Αντιλήψεις διαμεσολαβούντων χρόνων

     Υπό τον ως άνω ορισμό, περιγράφονται όλες οι ιππευτικές αντιλήψεις οι οποίες, όμως, ουδέποτε κατάφεραν να διαμορφώσουν "Σχολές" και ανεπτύχθησαν επί ευρωπαϊκού, αφρικανικού, ή και ασιατικού εδάφους, κατά την διάρκεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας η οποία, αν και αξιοποίησε την προσφορά του Ίππου παρέλειψε να αναπτύξει "Σχολή". 

     Βεβαίως υπάρχουν και οι ανιστόρητοι οι οποίοι αναμασούν ανοήτως τους ανυπόστατους όρους "Βυζάντιο" και "Βυζαντινή Αυτοκρατορία" προσπαθώντας να αναμείξουν (μπασταρδέψουν) την Ανατολική Ρωμαϊκήν Αυτοκρατορία με την υπ΄ αυτής καταληφθείσα Ελλάδα καταλήγοντας σε ένα νόθο σύμφυρμα που τέρπει νοσηρόν αλυτρωτισμό! Έτσι, οι εν λόγω ιστορικοί παραχαράκτες επικαλούνται και ..."Βυζαντινή Ιππική" και λοιπές βυζαντινοπληξίες, όμως οι γνώστες Ιστορίας εννοούμε καλώς ότι ο όρος "Βυζάντιο" υπήρξε επινόημα της φαντασίας του Γερμανού φιλολόγου Ιερωνύμου Βολφ (Hieronymus Wolf, 1516 - 1580) έναν και πλέον αιώνα  μ ε τ ά  την κατάρρευση της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και την κυριαρχία, πλέον, των Οθωμανών.

     Οι Ρωμαίοι είχαν αναπτύξει τις Iπποδρομίες (Ludi Magni) και τις Αρματοδρομίες (Ludi Circenses) ως ατυχείς μιμήσεις των αντιστοίχων Ολυμπιακών αγωνισμάτων και, στην πραγματικότητα, ως ευκαιρίες ακόλαστων κορυβαντισμών και μαζικής κραιπάλης, με αποτέλεσμα, αντί να διαμορφώσουν συντεταγμένη Ιππευτική Σχολή, το μόνο που κατάφεραν ήταν να αρκούνται σε ένα ακόμη κίνητρο "άρτου και θεαμάτων" για τον άξεστον όχλο!    

Iταλική Ιππευτική Σχολή 

     Διόλου τυχαία, η πρώτη, αμιγώς, Ευρωπαϊκή Ιππευτική Σχολή εμφανίζεται στην αναγεννησιακήν Ιταλία. Και αυτό διότι εδώ υπήρξε το γεωγραφικό επίπκεντρο στο οποίο συσσωρεύθηκαν οι ιππευτικές αντιλήψεις της, πάλαι, Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας οι οποίες, πλέον, εξελίσσονται σε "Σχολή" με την υποστήριξη τοπικών ηγεμόνων.

     Iδρυτής της Ιταλικής Ιππευτικής Σχολής (1532, Νεάπολη) ο Frederico Grisone ο οποίος, ενώ αφορμάται από τον Ξενοφώντα, παραβλέπει τις οδηγίες του αρχαίου Έλληνος αναφορικώς με την ηπιότητα χειρισμού του Ίππου και, τελικώς, καταλήγει σε έναν πολύ σκληρό "δαμαστή" Ίππων.   

     Θα μπορούσαμε να πούμε ότι στην αναγεννησιακήν Ιταλία τα γράμματα, οι επιστήμες και οι τέχνες ανθούν και το ίδιο συμβαίνει και με την Ιππική στην οποία επιτελείται ένα "ξέσπασμα" όσων γνώσεων κι εμπειριών "αποταμιεύτηκαν" επί μακρόν χωρίς, λόγω των συνεχών πολεμικών εμπλοκών, να έχουν μπορέσει να συνταχθούν σε Ιππευτική Σχολή. Παρά ταύτα, κι ενώ ο Frederico Grisone ιδρύει την πρώτη, εμφανίζονται εν συνεχεία οι συνεχιστές του Claudio Cuzzio, Laurentius Cossius, Cesar Fiachi, Pasquale Caracciolo και Giovanni Battista Pignatelli ο οποίος μετατρέπει την Νεάπολη σε επίκεντρο διεθνούς ιππικής εκπαιδεύσεως καταφέρνοντας να προσελκύσει ως μαθητές του τους Γάλλους Salomon de la Broue, Antoine de Pluvinel και τον προστάτη του τελευταίου Chevalier de Saint-Antoine σηματοδοτώντας και την ίδρυση της Γαλλικής Ιππευτικής Σχολής για την οποία πιστώνεται ο Antoine de Pluvinel.

Γαλλική Ιππευτική Σχολή  

     Το 1594 ο Antoine de Pluvinel ιδρύει την "Académie d'Équestre" η οποία σηματοδοτεί την έναρξη της Γαλλικής Ιππευτικής Σχολής η οποία, όπως είδαμε, έχει τις ρίζες της στην Ιταλικήν Ιππευτική Σχολή και έπεται αυτής!

     Γενικώς, οι παραπάνω Ευρωπαϊκές Ιππευτικές Σχολές συνιστούν τους βασικούς "άξονες' διαμορφώσεως της Ακαδημαϊκής Ιππασίας (αυτής που συνοπτικώς αποκαλούμε "Δυτικής Ιππικής") χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι ήσαν και οι μόνες. Χαρακτηριστική η Ισπανία η οποία, ήδη από τον 12ο αιώνα είχε αναπτύξει την Ιππική με αντιμέτωπους, συχνά, Ιππότες και Μαυριτανούς, η Γερμανία με τον Georg Engelhard ο οποίος το 1588 δημοσιεύει το έργο του "Die neue eröffnete Hof, Kriegs und Reitschule", ή η Πορτογαλία με τον Luís de Menezes, μαρκήσιος της Marialva (1596-1675) o oποίος διαμορφώνει την εθνική "αντίληψη" περί Ιππασίας κ.ά. Όμως, η Ιταλική και η Γαλλική Ιππευτική Σχολή συνιστούν τους δύο, πλήρως συγκροτημένους "πόλους" αυτού που σήμερα αποκαλούμε "Ακαδημαϊκή" ή "Δυτική" Ιππική με όλα τα συνεπαγόμενα σωστά αλλά και τα αμέτρητα λάθη τους, κυρίως, σε ό,τι αφορά στην ταπείνωση του Ίππου και την περιφρόνηση της ευημερίας του! Τέλος, εάν συνοψίσουμε τα της "Ακαδημαϊκής" ή "Δυτικής" Ιππικής θα επιστρέψουμε στην Ιππική της ενιαίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (Δυτικής και Ανατολικής) η οποία εργαλειοποίησε τον Ίππο περιφρονώντας π λ ή ρ ω ς  την ευημερία του.  

     Πού, όμως, τοποθετείται η δική μας Σχολή, η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" εν μέσω όλου αυτού του ιππικού "γίγνεσθαι";      

O Iδρυτής της ξεκίνησε να εκπαιδεύεται στην Ακαδημαϊκήν Ιππική στην Ελλάδα, ακολούθως ήρθε σε επαφή με τον Οργανισμό "KASSAI" κι εκπαιδεύθηκε εκεί στην Έφιππη Τοξοβολία στο πλαίσιο της Φυσικής Ιππικής, κατόπιν ολοκλήρωσε τον εκπαιδευτικό κύκλο της Υψηλής Ιππικής στην "Μέκκα" διδασκαλίας της Ιππικής Δεξιοτεχνίας "Kobilarna Lipica", ενώ, αφού πέρασε από διάφορες Σχολές Ευρωπαϊκών χωρών, κατέληξε σε μία "σύναψη" στην Μογγολία όπου εκπαιδεύθηκε στην τοπικήν Ιππική, έχοντας πια την πλήρη "θέαση" όλων των πλευρών Ιππικής εκ των οποίων θα μπορούσε να συγκρίνει και να επιλέξει. Έτσι, η διδασκαλία του στην Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" διατηρεί σεβασμό προς τον Ίππο όπως τον εννοούσε ο Ξενοφών, αλλά δεν αρκείται σε αυτό κάτι το οποίο επεκτείνει σε ακόμη βαθύτερο επίπεδο, με την πλήρη απόρριψη της στομίδος και των "βάναυσων βοηθημάτων" (μαστιγίου και εγκεντρίδων)  ε κ φ υ σ ι κ ο π ο ι ώ ν τ α ς  την Ιππασία (Φυσική Ιππική, Natural Horsemanship) πέραν δε αυτού, παραμερίζοντας και την πρωταγωνιστική σημασία του σάγματος και προσεγγίζοντας την Ασιατική Ιππική των λαών της στέππας. Βαθύτατα και θετικότατα επηρεασμένη η παρούσα Ελληνική Σχολή από την ουγγρική καταγωγή της και την καθοριστικήν Ιππική των Ούννων σε συνδυασμό με τις παραδόσεις (και όχι μόνον ιππικές...) των Ελλήνων Στρατιωτών της Δύσεως ανελίσσεται σε μία πολυπρισματική προσέγγιση η οποία, στην πράξη και όπως αποδεικνύεται στα δέκα εννέα χρόνια της συνεχούς λειτουργίας της με τεράστιο όγκο μαθημάτων και ιππικών δραστηριοτήτων και με μηδενικό(!) δείκτη ατυχημάτων, ακεραιώνει την Ιππική και την μεταλαμπαδεύει με τον ασφαλέστερο τρόπο σε όσους ενδιαφέρονται για ουσιαστική σχέση με τον Ίππο! Ας σημειωθεί δε ότι, καθ΄ όλο το πολυετές διάστημα της λειτουργίας της, η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" τιμήθηκε με πολλές προσπάθειες τρίτων οι οποίοι προσπάθησαν να μιμηθούν τις εκπαιδευτικές τακτικές της και το πνεύμα λειτουργίας της ανεπιτυχέστατα όμως, ελλείψει του ουσιώδους "γεφυροποιού" φιλοσοφικού στοιχείου που την διέπει διότι, η Ελλάδα, ως εκ της γεωγραφικής της θέσεως, είναι Ευρασιατική "γέφυρα" ώστε ανάλογου χαρακτήρος να είναι και η διδασκαλία της Ιππικής στη Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων". Εν ολίγοις, η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" προεκτείνει την διδασκαλία του Ξενοφώντος και την εκφυσικοποιεί, εμπλουτίζοντάς την με ουσιώδη ασιατικά ιππευτικά χαρακτηριστικά! 

  ΥΓ: Αποτελεί πάγιαν άποψή μας η μη παράθεση βιβλιογραφίας, όπως ακριβώς απέφευγε και ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης κ.ά. αρχαίοι συγγραφείς να παραθέτουν "βιβλιογ+λραφία" (ή, ο,τιδήποτε αντίστοιχο της εποχής τους) αφού εμείς την δική μας άποψη διατυπώνουμε και δεν αναπαράγουμε απόψεις άλλων. Μόνη εξαίρεση όταν αναφερόμεθα σε απόψεις άλλων προκειμένου να τις κρίνουμε.

ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΣΤΗΝ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ

 ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΣΤΗΝ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ

     Με μόνο δεδομένο το πρόταγμα της μεταφυσικής ε σ ω τ ε ρ ι κ ό τ η τ ό ς  της, στην Τοξοβολία δεν υπάρχει τίποτε "δευτερεύον"! Έτσι, εάν επιδιώκεις την ευστοχία, δεν έχει σημασία, απλώς, να χειρίζεσαι ένα ιδανικό Τόξο με ένα ιδανικό βέλος αν δεν διαθέτεις και ιδανική ψυχολογία και εάν δεν επικρατούν και ιδανικές περιρρέουσες συνθήκες! Τι σημαίνει, όμως, η σύνθεση όλων αυτών των ιδανικών παραμέτρων και των αμέτρητων, επιμέρους, συνθετόντων μερών που τις απαρτίζουν; 

    

Toύτη την φορά μελετήσαμε αυτό το ζήτημα με άξονα αναφοράς ένα, πράγματι, επιβλητικότατο, κατασκευαστικώς, βέλος του εξαιρετικού ανακατασκευαστή του αρχαίου Ελληνικού Τόξου, Περικλέους Τελειορίδη που είχε την ευγενή πρωτοβουλία να μας προσφέρει προ ημερών. Και η παρούσα μελέτη μας έγινε επί στόχου ανθεκτικότατης επιφανείας (οθόνης υπολογιστή) η οποία αντιστοιχεί σε σκληρότητα στόχου πραγματικών πολεμικών συνθηκών όσο κι αν αυτό φαίνεται αδιανόητο(!), με Tόξο "KASSAI FALCON II" (#35) και από απόσταση 8 μέτρων, πάντοτε υπό συνθήκες CAVOC απνοίας και μετρίας υγρασίας. Και το αποτέλεσμα της πρώτης και ...τελευταίας τοξεύσεως αυτό που παρατηρούμε στο παραπάνω βίντεο, δηλαδή:

     Αισθητά εμπροσθοβαρές στο "χέρι" το βέλος, εβλήθη με προσεκτικήν, εξ αρχής, διόρθωση ώστε να διασφαλίζεται η ευστοχία του και, πράγματι, προσέκρουσε επί κεντρικού σημείου του στόχου καταλείποντας την λευκή, κλασική, "στιγμή" της προσκρούσεως, όπως συμβαίνει κατά κανόνα επάνω σε παρόμοιες επιφάνειες, χωρίς εγκαθίδρυση και, βεβαίως, χωρίς διάτρηση, με ακαριαίο εποστρακισμό και, όπως θα δούμε, θραύση του βέλους στο ύψος προσαρμογής της αιχμής του. 

     

Τρία σημεία παρατηρούμε στην περιοχή της θραύσεως του βέλους, (1) το βιαίως κομμένο νήμα στερεώσεως της αιχμής επί του κορμού, (2) το σημείο θραύσεως του βέλους το οποίο, ταυτοχρόνως, συνιστά και την επιφάνεια προσκρούσεως επί της επιφανείας του στόχου και (3) τα "χείλη" της προσκρούσασας επιφανείας του σημείου θραύσεως του βέλους όπως αυτώ διαμορφώνονται από την ολίσθηση κατά την πρόσκρουση. Και, εν προκειμένω, αν κάποιος θελήσει να αναζητήσει το κατασκευαστικό σφάλμα πού θα πρέπει να επικεντρώσει την παρατήρησή του ώστε να αποφανθεί με βεβαιότητα εάν για το αποτέλεσμα ευθύνεται ο,τιδήποτε μπορεί να έχει σχέση με την αιχμή (αντοχή μετάλλου, τρόπος στερεώσεως κλπ), ή, ο,τιδήποτε μπορεί να έχει σχέση με τον κορμό (αντοχή υλικού ή άλλο μειονέκτημα);

     Παρατηρώντας προσεκτικώς την "εικόνα" του αποτελέσματος της τοξεύσεως, το πρώτο που αναγνωρίζουμε είναι την επαρκέστατην αντοχή της μεταλλικής αιχμής η οποία δεν εμφανίζει στρεβλώσεις ή άλλες αλλοιώσεις ως εκ της προσκρούσεως. Και, βεβαίως, η αιχμή ήταν η πρώτη που προσέκρουσε επί της επιφανείας του στόχου.

     Η εικόνα των αποκοπέντων νημάτων(1) στερεώσεως της αιχμής επί του κορμού καταδεικνύει την σφοδρότητα της προσκρούσεως και των εξ αυτής αποτελεσμάτων. Αυτή η εικόνα μας δείχνει "ανάγλυφη"  την αδυναμία υλικού (νήματος) να αντέξει τις δυνάμεις της προσκρούσεως διατηρώντας σταθερή την αιχμή κι έξαφνα, το νήμα υποχωρεί! 

     Έτσι, θραυομένου του νήματος, διαταράσσεται η σταθερότητα της αιχμής η οποία αποσπάται μαζύ με ψήγματα κορμού, ενώ στο σημείο της διαιρέσεως(2) η επελαύνουσα επιφάνεια της τομής του κορμού διολισθαίνει επί της επιφανείας του στόχου και προξενεί τα "χείλη"(3) που διαμορφώνει η πρόσκρουση. 

     Κατόπιν αυτών, ο κατασκευαστής αναθεωρεί τον τρόπο (σχεδίαση και μέσον) στερεώσεως της αιχμής επί του συγκεκριμένου βέλους και αναζητά άλλον, κατά πολύ ανθεκτικότερο της δυναμικής που αναπτύσσει μια ανάλογη τόξευση! 

     YΓ: Παρακολουθούμε κάποιους κυρίους να δηλώνουν "Τοξότες" και να "προπονούνται" καθημερινώς σε γραμμές βολής επί των οποίων τσικνίζουν φουφούδες με παϊδάκια, σουβλάκια κι άλλα τερψιλαρύγγια εδέσματα, ενώ, ατελεσφόρως, προσπαθούν να "κάτσουν" βέλος επί του ...στόχου, κατόπιν δε να σκαρφαλώνουν σε προχειροστημένα βάθρα για να φωτογραφηθούν με διπλώματα και περιλαίμια γιορντάνια, όπως τα μουλάρια της επαρχίας, αυτοθαυμαζόμενοι, όχι για την ουσία της Τοξοβολίας, αλλά για το ...life style που προωθούν. Μάλιστα, πριν δυο-τρία χρόνια, ένας ηλικιωμένος κύριος με υψηλότατη χοληστερίνη της οποίας η μέτρηση δεν χρειάζεται ειδικό μετρητή, αλλά μόνον την φωτογραφική κάμερα, από αυτούς  που αυτοπροσδιορίζονται ως ..."Προπονητές Τοξοβολίας", αλλά περιορίζονται στη γευσιγνωσία ψητομεζέδων εν ώρα ..."προπονήσεων", αυτοκλήτως και χωρίς να τον ξέρουμε καν, μας είχε στείλει ένα ...νουθετικό μήνυμα, ξέρετε, από κείνα που θέλουν να υπογραμμίσουν την ...ανωτερότητα του γράφοντος προς το "μαθητούδι" τους, λέγοντάς μας ότι "αυτά που κάνουμε είναι ...επικίνδυνα και θα ...σκοτωθούμε ή θα πάμε φυλακή" θέλοντας, προφανώς, να δικαιολογήσει τη δική του ασχετοσύνη από την Τοξοβολία και την άγνοιά του από κάθε τι τοξευτικό! Προσπεράσαμε, τότε, την ανόητη παρέμβασή του, αλλά, επιμένοντας στο αξίωμα ότι "Τα τανκς αργούν, αλλά δεν ξεχνούν" θα βρούμε χρόνο και θα του απαντήσουμε για να γελάσει ο κάθε πικραμένος! Ωστόσο, εμείς αναζητούμε στην Τοξοβολία με καθημερινή άσκηση και ανάλυση κάθε τι που θα μπορούσε να μας εξασφαλίσει πλαίσιο ασφαλούς όσο και ωφέλιμης επαφής με την τέχνη του Απόλλωνος και της Αρτέμιδος όσο οι ανόητοι θα κινδυνολογούν! Τι να πούμε... Η Τοξοβολία είναι ένας ορθάνοιχτος "φεγγίτης" προς το σύμπαν, αλλά για κάποιους το σύμπαν συσκοτίζεται από τα ντουμάνια των μπάρμπεκιου που ντουμανιάζουν ολόγυρά τους. Καθένας, όπως χαίρεται την ζωή και τον "βιό" κατά Ηράκλειτο! 

ΑΠΡΟΣΜΕΝΗ ΣΥΓΚΥΡΙΑΚΗ ΥΠΕΡΒΑΣΗ

 ΑΠΡΟΣΜΕΝΗ ΣΥΓΚΥΡΙΑΚΗ ΥΠΕΡΒΑΣΗ

     Πολλές καλοδεχούμενες "ανατροπές" επιφέρουν οι απρόσμενες ευτυχείς συγκυρίες μιας, διαρκώς, εργώδους καθημερινότητος και, αυτή την φορά, ο κινηματογράφος θα προηγηθεί του ...θεάτρου το οποίο, πάντως, συνεχίζει μέσα στην Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" να διατηρεί τον "θώκο" του.

     Toυτέστιν, μια αιφνιδιαστική "παλινδρόμηση" σχεδιάσεων  αναδιατάσσει πορείες και αναπροσδιορίζει προορισμούς, όπως ακριβώς σε κάθε δημιουργικό ταξίδι όπου δεν έχει θέση η προγραμματική ανία "δρομολογίων". Κι ένα ταξίδι στην Ιστορία μιας Πατρίδας που, από αιώνες, έπαψε να υπάρχει είναι εξερευνητικό ενός "αζιμουθίου" που πρέπει να ανακαλύψουμε...  

     Από τούδε ξεκινά μια παράλληλη εκδοχή της βιογραφικής σκιαγραφίας του Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη: η κινηματογραφοποίησή της, με την καθοριστική συμβολή του Τάκη και του Καλλίμαχου. Κι αυτή την φορά ο μεν Τάκης επιχειρεί την τέταρτη κινηματογραφική δημιουργία του, ενώ ο Καλλίμαχος την πρώτη, μετά, βεβαίως, από μία σειρά έξι επιτυχών αρχαίων θεατρικών έργων με τα οποία πιστώνεται ως σκηνοθέτης!

     Σήμερα, λοιπόν, ο Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης βρήκε τη δύναμη να σηκωθεί αργά - αργά από τα ποταμίσια νερά μέσα στα οποία ήταν ξαπλωμένος επί αιώνες και να περπατήσει στο, ονειδισμένο πιά, κλεινόν άστυ το οποίο, κάποτε, πριν αλλαξοπιστήσει, "ενσάρκωνε" την πόλη της Παλλάδος! Φορώντας την περικεφαλαία του για να προστατευθεί όχι απ΄ τις επιθέσεις αλλοφύλων αλλ΄ απ΄ τον οργισμένο ουρανό ενός μπάσταρδου τοπίου ευτελισμένου απ΄ την παρακμή των κατοίκων του, βάδισε κατά το μέρος των ολίγιστων συν-οπαδών του Βασιλέως Ηλίου για να αποκαλύψει και πάλι το μεγαλείο της ψυχής και του πνεύματός του!

     Με την παραφορά του διανοουμένου ποιητή, του ακάθεκτου πολεμιστή αλλά και του εξημμένου εραστή ο Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης απαιτεί αυτό το τρίπτυχο στη μορφή όποιου τον υποδυθεί επί σκηνής θεάτρου ή οθόνης και τούτη η απρόσμενη συγκυριακή υπέρβαση που αναζήτησε την φυσιογνωμική ενσάρκωση του τριπτύχου έθεσε υπό ενδελεχή φωτογραφική "δοκιμασία" τον Τάκη Βογόπουλο μιας και σε τούτη τη Σχολή τα πάντα προσεγγίζονται με διεξοδική σχολαστικότητα χωρίς "χρονόμετρο" και, κυρίως, χωρίς επικλήσεις κοπώσεως.   

    Έτσι, ξεκινήσαμε με τον Τάκη υπό την βάσανο της "εντάξεώς" του στο "τοπίο" του "χρόνου" και κρατήσαμε τις ανάλογες φωτογραφικές "σημειώσεις".

     Καταγράψαμε την κίνησή του, την "στροφορμή" του αναγεννησιακού πολεμιστή που, ακόμη και χωρίς όπλα, μάχεται τους εαυτού δαίμονες κατανικώντας το ατελές "εγώ" του που αποτελεί και τον μέγιστο εχθρό κάθε αληθινού μαχητή.

     Τον απαθανατίσαμε έξω απ΄ το πλατωνικό σπήλαιο, όπως ο Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης είχε καταφέρει να απελευθερωθεί, αλλά τον κρατήσαμε στην επιφυλακή της "χωσιάς" ως ένα γνήσιο "χωσιάριο" απ΄ τον οποίο θα γεννηθούν οι Ουσάροι της Ευρώπης.

     Τον ανεβάσαμε στο βάθρο της υψιπετείας του ποιητή και τον αφήσαμε να μας αφηγηθεί το όραμά του για μια Πατρίδα της οποίας η απουσία πονά όσους ιδαλγούς επιφανών Προγόνων. Κι ακούσαμε την δική τους φωνή μέσα από τους στίχους του... 

     Κατόπιν τον αφήσαμε να ξαποστάσει, ν' αναπαυθεί από τη μάνητα ενός αγώνος ισόχρονου με τον βίο του, πάνω στον θώκο των έργων του που είναι για μας τους "Έλληνες Κενταύρους" μάθημα ζωής και εναύσματα μιμήσεως αφού, πρότυπό μας είναι εκείνος ο Έλληνας Στρατιώτης της Δύσεως όπως τον υλοποίησε ο Ηλύσιος Καλέντζης και τον όρισε ο Κωνσταντίνος Σάθας.

     Απέριττη πειστικότητα μορφής, εκφράσεως, κινήσεως και ..."αύρας", η περίπτωση του Τάκη Βογόπουλου ως προς το ζητούμενο του κινηματογραφικού ρόλου κι αυτό βιώσαμε καθ΄ όλη την σημερινή κοπιαστική φωτογραφική "καταγραφή", μια διαδικασία απαραίτητη για μια σωστή συνέχεια.

     Κι όπως δεν κουραζόμαστε ποτέ στους "Έλληνες Κενταύρους", η ανταμοιβή μας είναι πάντοτε δεδομένη!     

Πλήρες Φωτογραφικό Λεύκωμα ΕΔΩ

ΚΑΤΑΡΡΕΟΝΤΑΣ...

 ΚΑΤΑΡΡΕΟΝΤΑΣ...

     Τον Δημήτρη Μητρόπουλο ο Ιδρυτής των "Ελλήνων Κενταύρων" τον γνώριζε και τον θαύμαζε παιδιόθεν, λόγω των ...πρωιμότατων μουσικών του αναζητήσεων, αρχήθεν προσανατολισμένος στις "κλασικές" επιλογές. Κατόπιν, τον "ξαναγνώρισε" ακόμη βαθύτερα όταν, μελετώντας το αρχείο του αείμνηστου Δημήτρη Ροντήρη στο σπίτι του κορυφαίου σκηνοθέτη και κατόπιν αδείας της κόρης του, ερίτιμης κ. Κωστούλας Ροντήρη, ξεφύλλιζε με ευλάβεια τις επιστολές του εμβληματικού μαέστρου προς τον επιστήθιο φίλο και συνεργάτη του σκηνοθέτη. 

     Πάντως, για όσους ατυχούν μη γνωρίζοντας την προσωπικότητα και το έργο του Δημήτρη Μητρόπουλου, ο μεγάλος μουσουργός μας Μενέλαος Παλλάντιος σκιαγράφησε το πληρέστερο όσο και λακωνικότερο "πορτρέτο"!

     Μουσικός ακρωρειών Τέχνης, ο Δημήτρης Μητρόπουλος, πετούσε πολύ ψηλά για να μπορέσει να σταθεί ανάμεσα στις μετριότητες μιας γραικίας χαιρέκακης με τους "Prominenten" κι όπως περιφρονούσε τα "έρποντα" επέλεξε ύψη και κορυφές, ίσως και εν πολλοίς ασύμβατες με την ευαισθησία ενός διακόνου της Ευτέρπης.

     Προικισμένος με απαράμιλλη μουσική μνήμη, αλλά και Παιδεία, από το 1925 εγκαταλείπει την μπαγκέτα και διευθύνει με γυμνά χέρια τις μεγαλύτερες συμφωνικές ορχήστρες ενώ από το 1928 παραμερίζει και την παρτιτούρα βασιζόμενος στην μουσική μνήμη του, υπερβάσεις μοναδικές για έναν κορυφαίο μαέστρο. Και υπενθύμιζε στο ακροατήριό του την υποχρέωση να συνεισφέρει στο μουσικό γίγνεσθαι και να μην αρκείται στον ρόλο του παθητικού ακροατή, προκαλώντας την παραγωγή διανοητικού έργου του κοινού του! Αντιδιαστέλλοντας μια συναυλία από ένα ποδοσφαιρικό παιγνίδι, ο Δημήτρης Μητρόπουλος υπενθύμιζε ότι στην αίθουσα των συναυλιών, όλοι μα όλοι, είναι συν-δημιουργοί ενός αρμονικού αποτελέσματος! Να, πως φαίνεται ο πραγματικά μεγάλος που μοιράζεται το κλέος του μ΄ εκείνους που του το παρέχουν με το χειροκρότημά τους! Kι αυτός ο πραγματικά μεγάλος σε ηλικία 64 ετών, την 2α Νοεμβρίου 1960, στην Σκάλα του Μιλάνο, διευθύνοντας την πρόβα της Τρίτης Συμφωνίας του Γκούσταβ Μάλερ υπέστη καρδιακή προσβολή και άφησε την τελευταία του πνοή στο πόντιουμ! Και ουδενός γραικύλου δάκρυσε μάτι...

     Πολλά χρόνια αργότερα, ένα υπέργηρο ατάλαντο ανθυποπροϊόν μιας παρακμιακής αγοράς θεάματος, σωριάστηκε επί σκηνής ευτελισμένου, πια, Ηρωδείου με μόνο επίτευγμα ζωής ένα παιδί το οποίο της προσέφερε ένας περαστικός της ζωής της, ένας κάποιος που δεν έγινε καν σύζυγός της και μια σειρά ασματιδίων ηχορρυπαντικής σημασίας. Και η γραικία ...εσείσθη!

     Η Μαριαλένα, η Μαρινέλλα, η κάθε ..."σούρτα - φέρτα", λοιπόν κι όχι ο Δημήτρης Μητρόπουλος, είναι για την εκφυλισμένη δημοκρατία το πρότυπο του τιμώμενου καλλιτέχνη αφού, για το συγκεκριμένο καθεστώς η μετρέσσα κι όχι ο διανοούμενος είναι ο χρήσιμος (ηλίθιος) που θα αποτελέσει δημαγωγικό εργαλείο προς χειραγώγηση ηλιθίων, ενώ ο ευφυής (διανοούμενος) ποτέ δεν θα μπορούσε να διεκπεραιώσει ρόλον ...ηλιθίου, κάτι, άλλωστε, φυσικό και ευνόητο! Κι αυτό, στους "Έλληνες Κενταύρους" το γνωρίζουμε καλώς, το αναγνωρίζουμε και φιλοτίμως επιμένουμε να το ...επαληθεύουμε, απολύτως περιφρονητικοί για το κόστος "δημοφιλίας" αντιδημοκρατικώς οχλολοίδοροι, τοις Ηρακλείτου ρήμασι πειθόμενοι!   

ΣΤΙΣ ΑΓΕΛΕΣ ΤΩΝ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΙΠΠΩΝ ΤΟΥ ΥΜΗΤΤΟΥ

ΣΤΙΣ ΑΓΕΛΕΣ 

ΤΩΝ 

ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΙΠΠΩΝ ΤΟΥ ΥΜΗΤΤΟΥ

Σαν βγεις στο πηγαιμό για ...repérage 

πολλά αλόγατα να εύχεσαι να συναντήσεις...

     Την τρίτη ταινία του προετοιμάζει ο εξαίρετος Συνέλληνας και φίλος των "Ελλήνων Κενταύρων" Τάκης Βογόπουλος και, βεβαίως, οι "Έλληνες Κένταυροι" είναι στο πλευρό της παραγωγής για την κάλυψη κάθε ιππικής ανάγκης των γυρισμάτων. Και σ΄ αυτή την ταινία οι ιππικές ανάγκες είναι πράγματι πολλές αφού η ταινία είναι ..."Western"!  

     Mιλάμε για την ταινία "The Loner" στην οποία παραγωγός είναι ο κ. Άλκης Θεοδωράκης και πρωταγωνιστής, βεβαίως, ο Τάκης Βογόπουλος.

     Και τούτη τη μέρα πήραμε "τα όρη και τα βουνά", συγκεκριμένα τον Υμηττό, για να τραβήξουμε μερικά πλάνα αγελών ελεύθερων ΄Ιππων για τις ανάγκες της ταινίας η οποία, σημειωτέον είναι και η χαρά του ...αλογατάρη. Ουσιαστικώς, ένα πρώτο "ανιχνευτικό" repérage που θα μας κατευθύνει στις κυρίως λήψεις...έτσι, για να δούμε φυσικά πλάνα, φωτισμό κλπ ώστε να επιλέξουμε. Αλλά, μπορεί η ολιγάρκεια να μας χαρακτηρίζει, όμως η ζωή μας είναι τόσο πλουσιοπάροχη που αυτός ο ορεινός "περίπατος" απέδωσε πολλά περισσότερα...

     Αρχικώς κάναμε χρήση ενός τηλεφωνικού αριθμού που μας έδωσε το γραφείο της παραγωγής για να βοηθηθούμε να εντοπίσουμε περιοχές με περιφερόμενες αγέλες ελεύθερων Ίππων αλλά μία κυρία εμφανώς απρόθυμη προσπάθησε να μας αποθαρρύνει γνωστοποιώντας μας, μάλιστα, ότι θα μπορούσε να καλέσει και την ...Αστυνομία. Ομολογουμένως δεν καταλάβαμε αν αναφέρεται σε δικούς της Ίππους (οπότε η παράνομη είναι αυτή που τους εγκαταλείπει αδέσποτους να περιφέρονται...και με το ερώτημα εάν είναι και τσιπαρισμένοι...) ή σε ξένους Ίππους οπότε δεν έχει δικαιοδοσία επ΄ αυτών... Απορήσαμε εάν είχε κάτι να κρύψει αφού η στάση της έδειχνε ανασφάλεια από την επίσκεψή μας στην περιοχή: Όταν προσπαθείς να απομακρύνεις κάποιον από τον "ζωτικό σου χώρο" χωρίς κανέναν εμφανή λόγο τότε, εκτός κι αν αντιμετωπίζεις πρόβλημα ψυχικής υγείας, ο λόγος δεν είναι ανύπαρκτος αλλά αφανής κάτι που λέει πολλά... ειδικώς για την, έμπειρη πια..., "όσφρησή" μας! Και πάντως αποφύγαμε να την ενημερώσουμε για το τι έπαθε στο παρελθόν ένας διάσημος δήθεν προστάτης Ίππων που εξαργύρωνε τα δήθεν φίλιππα αισθήματά του για πολύ ...παραδάκι, τον οποίο μάλιστα πατρονάριζε ο Ο.Δ.Ι.Ε., καταλήγοντας καταδικασμένος μετά από τις ενέργειες του Ιδρυτή των "Ελλήνων Κενταύρων" ο οποίος, τότε, δεν ήξερε και πολλά για τον άρρωστο κόσμο της ελλαδικής "ιππασίας" και των "επαγγελματιών ζωοφίλων"!... 

     Kαι το αστείο του πράγματος, δηλαδή, της τηλεφωνικής μας επικοινωνίας με την εν λόγω κυρία είναι ότι την περιοχή την ξέρουμε πολύ καλά αφού είναι η "γειτονιά" του Σταύλου μας! Και όχι μόνον... Εδώ προ πολλών χρόνων (2016), πολύ πριν η άγνωστή μας κυρία που φαντάζεται ...επικίνδυνα αλόγατα ανακαλύψει τον "άγριο Ίππο", γυρίσαμε το επικό βίντεο του πολυβραβευμένου Δημήτρη Κατή "Η Ιστορία ενός Ήρωα" συναντώντας και πάλι περιφερόμενες αγέλες ελεύθερων Ίππων. 

     Τέλος πάντων, αγνοήσαμε την δεσποσύνη αφιερωμένοι σε μιαν ιχνηλασία οπλών η οποία, επιτέλους μας οδήγησε στα ερείπια των εγκαταλελειμμένων ορνιθώνων μέσα στα οποία εντοπίσαμε στην ερημιά(!) κλειδαμπαρωμένους Ίππους αδιευκρίνιστης ιδιοκτησιακής καταστάσεως και προελεύσεως, χωρίς καμία ενδεικτική πινακίδα εκτός από τις τριπλές(!) αμπάρες στην είσοδό τους, κάτι που δείχνει ανθρώπινη παρέμβαση. 

     Και, αν αυτοί προέρχονταν από αγέλες ελεύθερης βοσκής, ένας τέτοιος εγκλεισμός σε τεχνητό περιβάλλον είναι απαράδεκτος, πράξη που μόνον ως κακοποίηση νοείται. 

     Ενδεικτική δε, η θλίψη του "φυλακισμένου" να παρατηρεί μέσα από τη διπλομανταλωμένη πόρτα της οποίας τις τρεις αμπάρες έκρυβαν πονηρά κάποια παραπετάσματα, τ'  "αδέλφια" που τριγυρνούσαν ελεύθερα απ΄ έξω...  

     Προς το παρόν, παραβλέψαμε τις πολλαπλές αμπάρες που περιόριζαν τους έγκλειστους Ίππους στα ερείπια των εγκαταλελειμμένων ορνιθοτροφείων, κρατήσαμε οπτικοακουστικό υλικό και συνεχίσαμε την αναζήτηση αγελών ελεύθερων Ίππων και όχι "άγριων" όπως οι άσχετοι αναφέρουν συχνά, προκαλώντας τον γέλωτα όσων γνωρίζουμε ότι ο Ίππος έχει εξημερωθεί προ πολλών ...αιώνων! Θυμηθήκαμε, μάλιστα και την συνομιλήτριά μας λίγο πριν η οποία θέλησε να μας τρομάξει λέγοντάς μας ότι οι Ίπποι της περιοχής είναι ..."άγριοι" και κινδυνεύουμε, μη μπορώντας να συγκρατήσουμε ένα μειδίαμα διερωτώμενοι πως τυχαίνει η εν λόγω ..."ειδήμων" να μην γνωρίζει ότι ο Ίππος ...εξημερώθηκε προ πολλών-πολλών ...αιώνων! 

     Τέλος πάντων, εμείς συνεχίσαμε την αναζήτησή μας και, ω, του θαύματος, χαρακτηριστικά πελματικά αποτυπώματα Ίππων επί του εδάφους μας οδήγησαν σε μια μικρή αλλά πανέμορφη αγέλη Ίππων ελευθέρας ...βοσκής η οποία χαλάρωνε σε μία απόσταση εκατό περίπου μέτρων. Σταματήσαμε μακριά και δώσαμε στην αγέλη τον χρόνο να συνειδητοποιήσει την παρουσία μας χωρίς καμία ένδειξη προθέσεως από πλευράς μας να την πλησιάσουμε. 

     Η επικεφαλής "μονάδα" αποκόπηκε από την αγέλη και στράφηκε προς το μέρος μας. Κατόπιν, αργά κι επιφυλακτικά άρχισε να κατευθύνεται προς εμάς.

     Ακίνητοι αφήσαμε το αλογάκι να μας προσεγγίσει και του επιτρέψαμε να μας μυρίσει εξ επαφής... Διεπίστωσε την απουσία αδρεναλίνης και αμέσως εφαρμόσαμε τον Κανόνα του Κύκλου Προσεγγίσεως κατά Klaus Ferdinand Hempfling. Αυτό ήταν! Η επικεφαλής "μονάδα" αμέσως μας απεδέχθη και γίναμε ...φίλοι! Κι όχι, απλώς, φίλοι, αλλά και "αρχηγοί" αφού ο μεγάλος Γερμανός Δάσκαλος για άλλη μια φορά αναδεικνύεται σωστός! Και να σκεφτεί κανείς ότι για την σύναψη αυτής της σχέσεως δεν καταφύγαμε στα εύκολα, δηλαδή, στον δελεασμό  με τροφή (δόλωμα) αφού είμαστε κατά του "trick training" βασιζόμενοι μόνον στην επικοινωνιακή σαφήνεια και ειλικρίνεια της γλώσσας του σώματος για την "συνομιλία" μας με τα ζώα και, ειδικώς με τον Ίππο!

     Έτσι φέραμε κοντά μας όλη την αγέλη και γίναμε μια χαριτωμένη ...οικογένεια στο "πουθενά" του Υμηττού με τον εικονολήπτη μας τον φίλτατον Αντώνη να προσπαθεί να σώσει την μοτοσυκλέτα του από την αγάπη των ...Ίππων!

     Γνωστή εικόνα εδώ στον Υμηττό, με τους ελεύθερους Ίππους κάθε άλλο παρά "άγριους" κι "επικίνδυνους" όπως η ανθρώπινη τρομολαγνεία επικαλείται για τα γνωστά "καλά και συμφέροντα"...όπως, τουλάχιστον, τα "εννοούν" ευφυέστατες κυρίες και κύριοι πασών των προθέσεων...    

     Δυστυχώς για την δεσποσύνη η οποία, από τηλεφώνου, προσπάθησε να μας ...τρομάξει για να απομακρυνθούμε, οι Ίπποι και εν προκειμένω κάθε άλλο παρά απεδείχθησαν ...άγριοι και ...ανθρωποφάγοι, αντιθέτως, μόνο που δεν ανταλλάξαμε ...τηλέφωνα για πολύ πιο γόνιμη επικοινωνία από εκείνη με την "ανήσυχη" κυρία με την οποία μιλούσαμε λίγο πριν...

     Και τότε, ο φίλτατος Τάκης μου ανεκοίνωσε ότι ο παραγωγός της ταινίας κ. Άλκης Θεοδωράκης θέλει να τιμήσει την Ομάδα των "Ελλήνων Κενταύρων" για την συμμετοχή της στην ταινία του  "The Loner" με ένα ιδιαίτερο αναμνηστικό, κατευθυνόμενος προς το αυτοκίνητο για να μου το παρουσιάσει.

     Συγκινητικό το αναμνηστικό του παραγωγού μας: Μία μαρμάρινη πλάκα επάνω στην οποία ήταν σμιλευμένο ένα κεφάλι Ίππου η οποία έδειχνε ακόμη πιο εντυπωσιακή κάτω από τον λαμπρό ήλιο του Υμηττού, ενώ το ..."άγριο" και ..."ανθρωποφάγο" αλογάκι δεν έλεγε να απομακρυνθεί από δίπλα μου συνεχίζοντας να μου δείχνει την αγάπη του!

     Σ' αυτή την απροσχεδίαστη "τελετή" της παρουσιάσεως του πανέμορφου γλυπτού, ασφαλώς, δεν θα μπορούσε να απουσιάσει και το αγαπημένο τετράποδο φιλαράκι που ποζάρησε κι αυτό ανάμεσά μας, ενώ εγώ απορούσα και πάλι για την Ιππογνωσία της ...κυρίας (και πολλών άλλων ασχέτων) περί "αγρίων αλόγων"! Μια χαρά το αλογάκι ανάμεσά μας να ποζάρει στον φακό του εικονολήπτη μας! 

     Αυτά μπορούν να συμβούν στον Υμηττό και που διαψεύδουν εκείνους που θεωρούν ...εαυτόν κατά πολύ ανώτερο κορυφαίων Ιππογνωστών όπως ενός Αντίκα, ενός Πιλάβιου, ενός Καναβατζόγλου κλπ κλπ. O tempora, o mores! 

     Aφού ο εικονολήπτης μας επιτέλεσε το καθήκον του, μεταφέραμε ως κόρην οφθαλμού το πολύτιμο δώρο του φιλτάτου κ. Άλκη Θεοδωράκη στην έδρα της Σχολής μας, ιδιαιτέρως ευγνώμονες για την ευγενή χειρονομία του! 

     Προσωρινώς, με ευλάβεια το εναποθέσαμε επάνω σε ένα "ιστορικό" έπιπλο προς αποφυγή φθορών και σύντομα θα βρει την θέση του εν μέσω των υπολοίπων τροπαίων και αναμνηστικών των "Ελλήνων Κενταύρων" που προέκυψαν από νίκες σε διεθνείς αγώνες (Κορέα, Κίνα, Άγιο Μαρίνο, Τουρκία Ουγγαρία κλπ).

     Όμως, με την ηρεμία και νηφαλιότητα που χαιρόμαστε στον χώρο της Σχολής μας, προσέξαμε στο υπέροχο έργο τέχνης που μας προσέφερε ο κ. Άλκης Θεοδωράκης μία υπογραφή αφού το μαρμάρινο, αυτό γλυπτό είναι υπογεγραμμένο: "ΤΣΙΛΗΣ".

     Και τότε η χαρά μας πολλαπλασιάσθηκε διότι ο υπογράφων γλύπτης Τιμολέων Τσίλης ανήκει στη γενιά των συγχρόνων καλλιτεχνών οι οποίοι δεν παρασύρονται σε μεταμοντέρνες αφαιρετικές ανοησίες, αλλά, σεβόμενοι την κλασική φόρμα υπηρετούν την Τέχνη όπως νοείται από έναν φυσιολογικό φιλότεχνο!

     Μάλιστα, το συγκεκριμένο έργο είχε προσφάτως εκτεθεί στην ατομική έκθεση του γλύπτη η οποία έγινε με μεγάλη επιτυχία σε όμορφο χώρο Τέχνης στη Φιλοθέη υπό τους ήχους του εξαιρετικού κουαρτέτου εγχόρδων "Εnchord" που έπαιξε Mozart κλπ...

     Ναι, αυτός ο καλλιτέχνης που σέβεται τις κλασικές φόρμες στην Γλυπτική δεν επέτρεψε να ακουστούν στην έκθεσή του μπουζουκοτράγουδα ούτε στους επισκέπτες του να ξεπέσουν σε ξέφρενους καρσιλαμάδες όπως, τον ίδιο καιρό, ξέπεσε το λεφούσι των βασιλιάδων χωρίς βασίλειο και τον πριγκίπων χωρίς πριγκιπάτο στο Βυζαντινό Μουσείο Αθηνών, το οποίο εξευτέλισαν! 

     Eιδικώς και εις ό,τι αφορά στον Ίππο, ο Τιμολέων Τσίλης επιδεικνύει μιαν επίμονη παρατηρητικότητα, τόσο στην μορφολογία του ζώου όσο και στην κίνησή του, ξαφνιάζοντάς μας με την ακρίβεια της προσοχής του αλλά και με την εσωτερικήν του έμπνευση που "καλπάζει πλάι" σ΄ αυτό το υπέροχο τετράποδο αποτυπώνοντας με ευλάβεια τις πατημασιές του. Τέλος, ο Τιμολέων Τσίλης αποκαλύπτει τον παραδοσιοκρατικό εαυτό του και στο περιεχόμενο του καταλόγου της εκθέσεώς του όπου με σεμνότητα εκφράζεται και ευχαριστεί κυρίως δε, διδάσκει ότι ο πραγματικός καλλιτέχνης δεν αφίσταται της ισορροπίας του δημιουργού, "στοκάροντας" ρωγμές, κενά και ελλείψεις με δήθεν "απόψεις" μοντερνισμών και ...αφαιρετισμών στις οποίες καταλήγουν όσοι δεν έμαθαν ποτέ να σκιτσάρουν ένα χέρι ή ένα πόδι!  

     Η ταινία του Τάκη Βογόπουλου "The Loner" θα είναι το ίδιο συναρπαστική με τις δύο προηγούμενες ταινίες του, τον "Λήσταρχο Νταβέλη" και τον "Αλέξανδρο τον Μακεδόνα"! Όμως, η "περίπτωση" Τάκης Βογόπουλος δεν εξαντλείται εδώ... Τα καλύτερα έρχονται! Και τα "καλύτερα"  δεν είναι, μόνον, αυτά τα αλογάκια που ζουν ελεύθερα στις πλαγιές του Υμηττού και δεν μας άφηναν να φύγουμε δείχνοντάς μας την αγάπη τους μέχρι που μπήκαμε στο αυτοκίνητο, αλλά "κάτι" που σύντομα θα αναγγελθεί από την Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" και, όπως κατά κανόνα, θα αποτελεί συνεισφορά στην Τέχνη και τον Πολιτισμό...