ΩΔΗ ΣΤΗΝ ...ΙΠΠΙΚΗ ΤΕΧΝΗ

 ΩΔΗ ΣΤΗΝ ...ΙΠΠΙΚΗ ΤΕΧΝΗ

  *   

Με αυτοσεβασμό και προσήλωση στην προαγωγή του ιππικού πολιτισμού, ως "Έλληνες Κένταυροι" αποδίδουμε την δέουσα σημασία στην ασφάλεια και στην ωφέλεια των δράσεών μας έναντι όλων των συμμετεχόντων. Έτσι, προσπαθούμε πάντοτε να σχεδιάζουμε τα μαθήματά μας κατά το πλέον ασφαλές και ωφέλιμο "πνεύμα" ώστε το αποτέλεσμα να διατηρείται ευεργετικό για τον σχολικό Ίππο, τους εκπαιδευομένους, αλλά και τον ίδιο τον Εκπαιδευτή αφού ο πρώτος και εσαεί αρχάριος μαθητής παραμένει ο Εκπαιδευτής!

     

O ΙΠΠΟΣ & Η ΦΥΣΗ ΤΗΣ ΗΜΕΡΙΔΟΣ: Μία από τις πλέον δύσκολες, σύνθετες αλλά και ωφέλιμες εκπαιδευτικές ημερίδες στην εικοσαετή λειτουργία της Σχολής μας απεδείχθη η παρούσα η οποία δεν υπήρξε, απλώς, εξαιρετική και απολαυστική για τον Ίππο, τον Εκπαιδευτή και τους εκπαιδευομένους μας, αλλά και ασφαλέστατη και, οπωσδήποτε, διδακτικότατη για ολόκληρη την Ιππική, αποδεικνύοντας ότι ένας Ίππος που επί χρόνια ιππεύεται με στομίδα και με τα βοηθήματα της ακαδημαϊκής Ιππικής, μπορεί  α μ έ σ ω ς  να ιππευθεί με ασφάλεια και ακρίβεια αφαιρουμένων της στομίδος και του χαλινού και γυμνιππευτικώς, ακόμη και από έναν εντελώς αρχάριο, πρωτοείσακτον, Ιππέα! Και ο συγκεκριμένος Ίππος (φορβάδα) τον οποίο σήμερα αναλάβαμε για πρώτη φορά και μάλιστα ως "σχολικό" Ίππο προοριζόμενο να εκπαιδεύσει δύο εντελώς αρχαρίους (Εύη και Γεώργιο) εκ των οποίων ο δεύτερος είναι και παιδί, διακρίνεται για την αιματώδη ιδιοσυγκρασία του! Συνεπώς, κατ΄ οικονομίαν χρόνου, τόσο η εκπαίδευση του Ίππου ως πρωτοεισάκτου στην Φυσικήν Ιππική, όσον και η εκπαίδευση των λοιπών εκπαιδευομένων θα έπρεπε να διεξαχθούν ταυτοχρόνως και παραλλήλως! 

     

Ο ΒΑΣΙΛΗΣ: Προχωρημένος Ιππέας με άριστη σχέση με τον Ίππο αλλά και εν γένει την φύση, πειθαρχημένος χαρακτήρας με μόνο μειονέκτημά του το "βαρύ κάθισμα" που οφείλεται στην αναγκαστικώς καθιστική, ως φοιτητή, καθημερινότητά του, κάτι που για τις ανάγκες του ρόλου του στην υπό προετοιμασία ταινία θα πρέπει να διορθωθεί με την "γομολάστιχα" του "καθίσματος επί του κόκκυγος". Περισπασμοί ζωής, αυτή την περίοδο, δυσκολεύουν τον Βασίλη μας να επικεντρώνεται συνεχώς στην προτεραιότητα των διαρκώς αναφυομένων περιβαλλοντικών κεντρισμάτων κάτι που επιτείνεται από την ευγενώς ονειροπόλο ιδιοσυγκρασία του, παρά ταύτα τον χαρήκαμε διότι επέμενε να εκτελεί αμέσως και με ακρίβεια κάθε οδηγία φθάνοντας σε ελάχιστο χρόνο στο πολυπόθητο αποτέλεσμα του "ελαφρού" αλλά και ασφαλούς "καθίσματος" όπως σχεδίασε για την περίπτωσή του ο Εκπαιδευτής.  

     

Η ΕΥΗ: Πρωτοείσακτη, σήμερα, στην Ιππασία με κύρια προσόντα την πειθαρχία του χαρακτήρος της και την πολύ καλή αντίληψη και ερμηνεία των περιβαλλοντικών ερεθισμάτων, κατάφερε να συνεργασθεί αμέσως με τον Ίππο ο οποίος έδειξε και να την εμπιστεύεται εξ αρχής παρά το ότι το ευφυέστατο τετράποδο έδειξε να αντιλαμβάνεται αμέσως την αρχαριότητα της αναβάτιδός του. Αυτή η λεπτομέρεια αυξάνει πάντοτε τους κινδύνους αρνητικών αντιδράσεων του Ίππου αλλά, προνοητικότατα, ο Εκπαιδευτής είχε προτάξει τον Κύκλο Προσεγγίσεως για όλους, του εαυτού του συμπεριλαμβανομένου, ώστε να αποτραπεί παρόμοιο ενδεχόμενο.     

Ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ: Δεκατριών, μόλις ετών αλλά ιδιαιτέρως αυτοπειθαρχημένος (και ευγενέστατος!) ο νεαρός, πρωτοείσακτος κι αυτός, ανταποκρίθηκε αμέσως σε κάθε εντολή του Εκπαιδευτή με ακρίβεια εκτελέσεως ολίγον σπάνια για ένα παιδί της ηλικίας του. Αξίζει να σημειωθεί ότι "δοκιμάσθηκε" σε ακραίες ισορροπιστικές καταστάσεις για έναν εντελώς αρχάριο μαθητή Ιππασίας ανταποκρινόμενος σε όλες με τον καλύτερο τρόπο και χωρίς καμιάν ένδειξη δυσφορίας η οποία, άλλωστε, θα ήταν και φυσική. Ιδιαίτερη εντύπωση μας έκανε η οξύνοιά του η οποία τον βοήθησε στην εκτέλεση "χειρουργικών" διευθυντικών χειρισμών!     

Ο ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΣ: Βιωματικός μαθητής, ο οποίος τελεί εν επιγνώσει ότι αυτά που γνωρίζει είναι ασήμαντα κι αμελητέα προ αυτών που αγνοεί και πρέπει να μάθει σε όσα χρόνια του απομένουν στην ηλικία των 73 χρόνων του. Και, "ευτυχώς" ή "δυστυχώς" η Ιππική είναι η επιστήμη των επιστημών η οποία δεν παρέχει προσδοκία κατακτήσεως του πλήρους περιεχομένου της ακόμη και από τον πλέον νοήμονα Άνθρωπο έστω και εάν της αφιερώσει ολόκληρη την ζωή του και, μόνη, εν προκειμένω, προσδοκία μας είναι να φανούμε αντάξιοι των Δασκάλων μας προς τους οποίους οφείλουμε το "ευ ζειν" μας.

     Και, όπως προαναφέραμε, αναλαμβάνοντας έναν, μέχρι τώρα, εντελώς άγνωστο για μας Ίππο, προηγείται η εφαρμογή του "Κύκλου Προσεγγίσεως" από όλους και πρώτου του Εκπαιδευτή ο οποίος ήλεγξε και την θερμοκρασία των οπλών, είναι εκ των ουκ άνευ! 

     

Δεύτερος, κατά σειρά, "σπόνδυλος" της σημερινής ημερίδος ήταν, όπως προβλέπεται, η Ιπποκομία στην οποία έλαβαν όλοι μέρος, περιποιούμενοι, προ εργασίας, τον Ίππο και καθαρίζοντας προσεκτικά τα πέλματα. Κρίσιμη αυτή η φάση για κάθε μάθημα Ιππασίας και ζωτικότατης σημασίας αφού κατ΄ αυτήν ο Ίππος αισθάνεται κοντύτερά του τον μέλλοντα χειριστή του και αναπτύσσει μαζύ του ακόμη καλύτερη σχέση, ενώ ο χειριστής του μειώνει την ταξιδερμική "απόσταση" που τον χωρίζει από το ζώο με πολλά οφέλη που, κάτι τέτοιο συνεπάγεται.

Τρίτος "σπόνδυλος" η ρυταγώγηση ώστε ο Ίππος να συνδεθεί με τον Άνθρωπο σε σχέση συνεργασίας από του εδάφους. Μια διαδικασία με κανόνες αυστηρούς οι οποίοι παραπέμπουν σε μία σχέση χωρίς καταναγκασμούς για τον Ίππο ο οποίος ενώ θα εκτελέσει τις εντολές του Ανθρώπου-χειριστή του θα παραμείνει με την αίσθηση ότι είναι ελεύθερος επιβολών και με την πρωτοβουλία της εργασίας που θα ακολουθήσει σαν να ήταν δική του. 

     

Τέταρτος, κατά σειρά, "σπόνδυλος" η συραγώγηση του Ίππου προς διάγνωση του χαρακτήρος του, της κινησιολογίας του και της εν γένει ψυχολογίας του με την παράλληλη άσκησή του και στους τρεις βηματισμούς. Από αυτό το σημείο ο Ίππος έδειξε ότι είναι "μαθημένος" σε ...γρήγορους  ρυθμούς, κάτι όχι και τόσο ...ιδανικό για μαθήματα αρχαρίων και δη πρωτοεισάκτων, όμως η αγάπη, η υπομονή και η απαραίτητη τεχνογνωσία μπορούν να βοηθήσουν τον Ίππο να αντιληφθεί τάχιστα τι νοείται ως επιθυμητό για την περίπτωση και να προσαρμοσθεί! Όπως και ...προσαρμόσθηκε! 

     

Με ελάχιστο κόπον επιδείξεως της συραγωγήσεως από τον Εκπαιδευτή, οι τρεις εκπαιδευόμενοι κατάφεραν αμέσως να συραγωγήσουν "διδακτικά" και να χαλαρώσουν τον Ίππο ο οποίος εξετέλεσε και τους τρεις βηματισμούς λες και υπάκουε σε ...μετρονόμο, με τον Βασίλη, την Εύη και τον Γεώργιο να τον ελέγχουν άριστα! 

     

Η δομή της κυρίως ημερίδος ήταν η ...αυτονόητη, με προηγούμενο τον εμπειρότερο εκπαιδευόμενο οποίος θα εκτελούσε το ασκησιολόγιό του διατηρώντας ήρεμο τον Ίππο σε βάδην και τροχασμό χωρίς να τον ωθήσει σε καλπασμό ...δι ευνοήτους λόγους διότι οι επόμενοι δύο εκπαιδευόμενοι θα έπρεπε να βρουν έναν ήρεμο και, ως εκ τούτου, ασφαλή  Ίππο. Ακολούθως οι δύο επόμενοι εκπαιδευόμενοι θα εμυούντο στην Ιππασία με ασφάλεια, όπως και έγινε. Κι απ΄ την στιγμή της εφιππεύσεως δι εφάλσεως, όπως προβλέπεται στη Σχολή μας και την οποία εξετέλεσε με άνεση ο Βασίλης, ξεκίνησε το πρόγραμμα  της εκπαιδεύσεώς του με στόχο την βελτίωση της ισορροπίας και του καθίσματός του.

Μία διαρκής συσχέτιση, "καθίσματος", ταχύτητος και ισορροπίας ως πλαίσιο των ασκήσεων στις οποίες, εν συνεχεία, υπεβλήθη ο Βασίλης, σιγά-σιγά τον έφεραν σε μία καλή εννόηση (πλήρη συνείδηση) του "επικέντρου του κόκκυγος" επί του οποίου, αργότερα, θα έπρεπε να επανέλθει. Με τα πόδια να απομακρύνονται από τα πλευρά του Ίππου και να μην εμπλέκονται στην στήριξη του αναβάτη αλλά αυτός να επαφίεται ολοένα και περισσότερο στην έδραση επί του κόκκυγος, ο Βασίλης έφθασε στο επιθυμητό ζενίθ του μαθήματος στους χαλαρούς βηματισμούς, με την ολοκλήρωση του ασκησιολογίου του μετά τα δύο  μυητικά μαθήματα αρχαρίων που θα ακολουθούσαν. 

     Ήδη, μια ιδανική εικόνα "στάσεως κορμού" και "καθίσματος" αποτυπώνει ο Βασίλης στην κάμερα και όλα τα υπόλοιπα θα ακολουθήσουν! Κυρίως, μια υπέροχη εικόνα ανενστόμιστου και αχαλίνωτου Ίππου χειριζόμενου ακριβέστατα, απλώς, με χαλαρές ηνίες ενώ μέχρι τώρα ο Ίππος αυτός διευθύνετο με στομίδα και κανονική χαλίνωση, επιβεβαιώνει έναν Kassai, έναν Nevzorov, έναν Hempfling, έναν Parelli, έναν Roberts, έναν Levinson, όπως και την ίδια την Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων"!

     

Με την πολύτιμη βοήθεια του Βασίλη, ξεκίνησε και το εισαγωγικό μάθημα της Εύης, με έμφαση στην συνειδητή αντίληψη της κινήσεως του Ίππου και της ισορροπιστικής στάσεως επί της ράχεώς του και η Εύη, παρά τις εμφανείς αρχικές "επιφυλάξεις" της, σύντομα έδειξε ότι τις παρέκαμψε  και άρχισε να απολαμβάνει την πρώτην εμπειρία ιππεύσεως. 

     

Σήμερα, η Εύη μας, έμαθε να ξεκινά, να ακινητοποιεί και να  στρίβει και προς τις δύο κατευθύνσεις τον Ίππο της. Κυρίως, έμαθε να τον απολαμβάνει και να χτυπά ανέμελα και ...παλαμάκια πίσω απ΄ την πλάτη της, χωρίς να έχει ανάγκην στηρίξεως επί των ηνιών! Και όλα, η ικανότατη Εύη, τα έκανε ...αδίστακτα και με ακρίβεια. Και για κάθε επιλήσμονα, δεν θα παραλείψουμε μια σοφή διαπίστωση η οποία επιμένει στο ότι "Δια γυναικός πηγάζει τα κρείττω!". 

     

Με πρωτοστάτη τον ακούραστο Βασίλη, ο νεαρός Γεώργιος βρέθηκε σαν σίφουνας στη ράχη του Ίππου και ξεκίνησε ένα ασκησιολόγιο μυήσεως στην Ιππασία δίνοντάς μας την εντύπωση ότι έκανε parkour στη γειτονιά του. Η ζωηρή ιδιοσυγκρασία του δεκατριάχρονου μας παρέσυρε όλους (ε, δεν θέλαμε και πολύ!...) και όπως εκτελούσε και πολύ καλά ότι του υπεδεικνύετο, μας χάρισε ωραία στιγμιότυπα ενός ιδανικού εισαγωγικού μαθήματος επάνω σε έναν εξίσου ιδανικό Ίππο, όπως η φορβάδα μας είχε, εν τω μεταξύ, ανελιχθεί.

     

Ταχύτατα ο Γεώργιος ανεκάλυψε το ασφαλές "κάθισμα" και αφέθηκε στην απόλαυση μιας ευσταθούς ισορροπίας νιώθοντας την κίνηση του Ίππου χωρίς καμιάν ανάγκη στηρίξεως. Και, βεβαίως, σήμερα έμαθε να θέτει σε κίνηση τον Ίππο του, να τον ακινητοποιεί και να τον στρέφει προς τα δεξιά και αριστερά εκτελώντας τις οδηγίες του Βασίλη. Είναι αξιοπρόσεκτο το πόσο, τα νέα παιδιά που παραμένουν, ακόμη, ανέγγιχτα από την νοσηρή κοινωνία που τα περιβάλλει, αντιδρούν τόσο φυσικά και αρμονικά κοντά σε ένα ζώο συνεργαζόμενα αγαστά με ένα πλάσμα πολλαπλασίως δυνατότερο από αυτά.

     

Και το ...parkour του Γεωργίου εξακολούθησε χαριτωμένο και ζωηρό καθ΄ όλη την εκτέλεση του έφιππου ασκησιολογίου του μέχρι την ωραιότατην αφίππευσή του όταν του δόθηκε η εντολή της εγκαταλείψεως του Ίππου η οποία είναι και η "πύλη εισόδου"  στην εκμάθηση της ασφαλούς, ενστικτώδους, εγκαταλείψεως του Ίππου στην περίπτωση ανάγκης και προς αποφυγή οδυνηρών τραυματισμών ανεξέλεγκτης πτώσεως. Είναι το ειδικό κεφάλαιο που διδάσκουμε στην Σχολή μας και μας διασφαλίζει από ανεπιθύμητες "εξελίξεις" ατυχημάτων σε πτώσεις που είναι αναμενόμενες σε μία δραστηριότητα όπως η Ιππασία. Και με την ενστικτώδη εκμάθηση της ασφαλούς πτώσεως μπορούμε να ξεπερνάμε την ανάγκη του προστατευτικού κράνους διατηρώντας τον μηδενικό δείκτη ατυχημάτων της Σχολής μας επί εικοσαετία!

     Τώρα, πια, ήρθε και η ώρα της ολοκληρώσεως του ασκησιολογίου και του Βασίλη με τον τελικό καλπασμό με έδραση επί του κόκκυγος, αφού, ο Ίππος, έχοντας εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του απέναντι στους δύο αρχαρίους, θα μπορούσε πλέον να καλπάσει! 

     

Και κάλπασε, με τον Βασίλη επί του κόκκυγος σε άψογο "κάθισμα" και σταμάτησε με ασφάλεια όταν ο Βασίλης απεφάσισε να κλείσει τον καλπασμό! Ω! Ναι, είναι αλήθεια! Δεν μπορεί να ανήκεις στον κύκλο της Φλωρεντινής αριστοκρατίας, να είσαι φίλος του Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη να αναλαμβάνεις για πρώτη φορά έναν εντελώς άγνωστο Ίππο, να του αφαιρείς την στομίδα υποχρεώνοντάς τον να εργασθεί για πρώτη φορά αχαλίνωτος και να μην καλπάσεις απολύτως ελεγχόμενα και με ιδανικό κάθισμα, όπως σήμερα τα κατάφερε ο Βασίλης Ζομπανάκης, εκπαιδευόμενος για τον ρόλο του στην ταινία μεγάλου μήκους που ετοιμάζουμε! Τόσο απλά και για όποιον γνωρίζει από Ιππασία κι έμεινε με χαίνουσες ...σιαγώνες θα τον βοηθήσουμε να τις κλείσει!

      Στην Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" ...μετράμε και σταθμίζουμε τα πάντα και με αριθμητικά εξαγόμενα, σεβόμενοι τα στατιστικά δεδομένα της Ιππικής. Και σήμερα, μετρήσαμε τον 102ο σχολικό Ίππο μας το ίδιο ιδανικό όσο και οι προηγούμενοι 101! Θα λέγαμε ότι η επιμονή μας στο ότι όλοι οι Ίπποι είναι  κ α λ ο ί  επιβεβαιώνεται κατά ...102%. Όχι, δεν είναι η δική μας "δουλειά" που τους κάνει καλούς, από φυσικού τους είναι καλοί ΟΛΟΙ! οι Ίπποι κι εμείς, απλώς, αυτό μπορούμε να το ανακαλύπτουμε. Κι αυτή την φορά στο ίδιο συμπέρασμα καταλήξαμε! 

Τέλος, οι στομίδες, οι εγκεντρίδες, τα μαστίγια και όλα τα παρόμοια μέσα βασανιστικού υποχειριασμού του Ίππου, στην Σχολή των «Ελλήνων Κενταύρων» έχουν θέση μόνον όχι στον Ίππο, αλλά στο Μουσείο μας, ως παραδείγματα προς αποφυγή και αποδοκιμασία!

Και όπως μας δίδαξε και ο Δάσκαλός μας Kassai Lajos, πρέπει να ακολουθούμε αυτό που ακολουθούσαν οι Πρόγονοί μας χωρίς να διστάζουμε να διορθώσουμε και τα δικά τους λάθη λόγος για τον οποίον τολμούμε να διορθώσουμε ακόμη και τον αρχαίο Ξενοφώντα ως προς το λάθος της χρήσεως στομίδος, εγκεντρίδων και μαστιγίου, αποδεικνύοντας ότι χωρίς αυτά ο Ίππος συνεργάζεται με τον Άνθρωπο κατά πολύ ασφαλέστερα, αρμονικότερα και αποτελεσματικότερα!

*  Ευχαριστούμε τον Πατέρα (Εκπαιδευτικό-Γυμναστή) του νεαρού Γεωργίου ο οποίος μας προσέφερε την φωτογραφία και απόλαυσε τον εξαιρετικό γιο του να ανταποκρίνεται με ακρίβεια στο ιππικό ασκησιολόγιο αυτής της δυσκολότατης ημερίδος.

ΕΥΡΩΠΑΪΚΕΣ ΙΠΠΕΥΤΙΚΕΣ ΣΧΟΛΕΣ και η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων"

 ΕΥΡΩΠΑΪΚΕΣ ΙΠΠΕΥΤΙΚΕΣ ΣΧΟΛΕΣ

και η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων"

     Υπό τον ως άνω τίτλο (Ευρωπαϊκές Ιππευτικές Σχολές) νοούνται οι, κατά την διάρκεια των αιώνων, ιππευτικές προσεγγίσεις της Ιππικής όπως επικρατούν μέχρι σήμερα στην Ευρώπη, δηλαδή, οι κυρίαρχες ευρωπαϊκές, εθνικές, νοοτροπίες ιππεύσεως στη γηραιά ήπειρο.

     Τόσο στην διδασκαλία των "Ελλήνων Κενταύρων", όσο και στις εκδόσεις και τις αναρτήσεις μας, αλλά και ευρύτερα, γίνεται συχνά χρήση της εκφράσεως "της τάδε" ή "της δείνα" εθνικής Σχολής, π.χ. της αρχαίας Ελληνικής Σχολής, ή, της Ιταλικής Σχολής, ή της Γαλλικής Σχολής κλπ, αλλά ο αποδέκτης αυτών των εκφράσεων συχνά αγνοεί το περιεχόμενό τους. Προς διευκρίνιση, λοιπόν, αυτού του κενού και η ακολουθούσα ενημέρωση.

     Όπως είναι φυσικό, οι ιδιαιτερότητες των λαών παράγουν και διαφορετικές προσεγγίσεις επί κοινών ζητημάτων όπως είναι και η Ιππική η οποία, επί μήκους αιώνων, απετέλεσε και το κυρίως "μονοπάτι" της Ανθρωπότητος εις ό,τι αφορά τις επικοινωνίες, τις μεταφορές, αλλά και τον Πόλεμο. Έτσι, στην ευρωπαϊκή ήπειρο, παρατηρώντας τις επιμέρους Ιππευτικές Σχολές των λαών της, διαπιστώνουμε ουσιώδη χαρακτηριστικά αλλά και εμφανείς διαφορές νοοτροπίας, όπως τις σκιαγραφούμε εν συνεχεία.

     Αρχαία Ελληνική Ιππευτική Σχολή 

     Ιδρυτές της: ο Σίμων (ο Αθηναίος και "Ιππιατρικός" αποκαλούμενος, προγενέστερος του Ξενοφώντος) και ο Ξενοφών (430-355 π.χ.χ.).

     Aν και, δυστυχώς, δεν σώζεται το έργον του Σίμωνος παρά μόνον σε ελάχιστα αποτμήματα ιππιατρικού, κυρίως, περιεχομένου, ο Ξενοφών μας αφήνει τρία βασικά έργα ("Ιππαρχικός", "Περί Ιππικής" και "Κυνηγετικός") εκ των οποίων μπορούμε να μορφώσουμε μιαν "εικόνα" των ιππευτικών και, γενικώς, ιππικών αντιλήψεών του, κυρίως εκ του "Περί Ιππικής" το οποίο μας παρέχει πληροφορίες περί πολλών εντεταγμένων στην ιππική πραγματικότητα εκείνης της εποχής αλλά και κενά επί ζωτικών τομέων της Ιππικής όπως αυτή εξελίχθηκε κατόπιν (π.χ., σαγή, πετάλωση κλπ).

     Ο Ξενοφών, εμπειρότατος περί την Ιππική αφού η οικογένειά του ανήκε στην τάξη των Ιππέων και μεγάλωσε μέσα σε αυτήν, αφήνει ένα έργο που θεμελιώνει μιαν Ιππευτική Σχολή σχολαστικής, μεν, μεθοδολογίας εν σχέσει με την εκπαίδευση και συνεργασία του Ίππου, μιαν Σχολή με πάρα πολλές αλήθειες και εφαρμόσιμες πρακτικές, όμως περιέχουσα και λάθη, όπως εν συνεχεία ο χρόνος τα κατέδειξε. Και τα λάθη αυτά είναι, βασικώς, η χρήση στομίδος και η χρήση εγκεντρίδος, οι οποίες απεδείχθησαν ολέθριες τόσο για την ευημερία όσο και για την αρμονική συνεργασία του Ανθρώπου με τον Ίππο. 

     Δυστυχώς, αν και στην αρχαία Ελλάδα η Ιππική εμφανίζεται και σε άλλες, εκτός Αθηνών, περιοχές, εν τούτοις, αναφερόμενοι στην "αρχαία Ελληνική Ιππευτική Σχολή", κατ΄ ανάγκην περιοριζόμεθα στην "αθηναϊκή" αφού αυτή άφησε τεκμήρια μελέτης και συγκρίσεως. Έτσι περί αυτής θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε ότι, όντως, αφήνει ορατό ιστορικό "δακτυλικό αποτύπωμα" του περιεχομένου της δια των συγγραμμάτων του Ξενοφώντος αλλά, η μετέπειτα παρακμή της Ελλάδος με την υπελικτική της απάρνηση της πατρώας θρησκείας της και την ανοχή ενός ξενόφερτου εβραιοχριστιανικού δόγματος το οποίο ήταν εχθρικό προς τον Πολιτισμό και πολύ περισσότερο τον Ιππικό Πολιτισμό, ήταν και η αιτία της ανακοπής της προόδου της αρχαίας Ελληνικής Ιππευτικής Σχολής και του αφανισμού της, όπως ακριβώς και όλης της Ελλάδος!

     Σήμερα, αποτίνουμε φόρο Τιμής στον Ξενοφώντα ως "πατέρα" της αρχαίας Ελληνικής Ιππευτικής Σχολής και παρά τα δύο προαναφερθέντα λάθη του, όμως γνωρίζουμε καλώς ότι δεν μπορούμε να επικαλούμεθα πλέον "αρχαία Ελληνική Ιππευτική Σχολή" όχι τόσο λόγω των δύο λαθών του Έλληνος στρατηγού αλλ΄ όσο λόγω της καταλυτικής ανακοπής της εξελίξεώς της μετά την ρωμαϊκή κατάληψη της Ελλάδος και τον ριζικό, μέχρι σήμερα, αφανισμού του μείζονος μέρους του, πάλαι, Ελληνισμού.  

Ευρωπαϊκές Ιππευτικές Αντιλήψεις διαμεσολαβούντων χρόνων

     Υπό τον ως άνω ορισμό, περιγράφονται όλες οι ιππευτικές αντιλήψεις οι οποίες, όμως, ουδέποτε κατάφεραν να διαμορφώσουν "Σχολές" και ανεπτύχθησαν επί ευρωπαϊκού, αφρικανικού, ή και ασιατικού εδάφους, κατά την διάρκεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας η οποία, αν και αξιοποίησε την προσφορά του Ίππου παρέλειψε να αναπτύξει "Σχολή". 

     Βεβαίως υπάρχουν και οι ανιστόρητοι οι οποίοι αναμασούν ανοήτως τους ανυπόστατους όρους "Βυζάντιο" και "Βυζαντινή Αυτοκρατορία" προσπαθώντας να αναμείξουν (μπασταρδέψουν) την Ανατολική Ρωμαϊκήν Αυτοκρατορία με την υπ΄ αυτής καταληφθείσα Ελλάδα καταλήγοντας σε ένα νόθο σύμφυρμα που τέρπει νοσηρόν αλυτρωτισμό! Έτσι, οι εν λόγω ιστορικοί παραχαράκτες επικαλούνται και ..."Βυζαντινή Ιππική" και λοιπές βυζαντινοπληξίες, όμως οι γνώστες Ιστορίας εννοούμε καλώς ότι ο όρος "Βυζάντιο" υπήρξε επινόημα της φαντασίας του Γερμανού φιλολόγου Ιερωνύμου Βολφ (Hieronymus Wolf, 1516 - 1580) έναν και πλέον αιώνα  μ ε τ ά  την κατάρρευση της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και την κυριαρχία, πλέον, των Οθωμανών.

     Οι Ρωμαίοι είχαν αναπτύξει τις Iπποδρομίες (Ludi Magni) και τις Αρματοδρομίες (Ludi Circenses) ως ατυχείς μιμήσεις των αντιστοίχων Ολυμπιακών αγωνισμάτων και, στην πραγματικότητα, ως ευκαιρίες ακόλαστων κορυβαντισμών και μαζικής κραιπάλης, με αποτέλεσμα, αντί να διαμορφώσουν συντεταγμένη Ιππευτική Σχολή, το μόνο που κατάφεραν ήταν να αρκούνται σε ένα ακόμη κίνητρο "άρτου και θεαμάτων" για τον άξεστον όχλο!    

Iταλική Ιππευτική Σχολή 

     Διόλου τυχαία, η πρώτη, αμιγώς, Ευρωπαϊκή Ιππευτική Σχολή εμφανίζεται στην αναγεννησιακήν Ιταλία. Και αυτό διότι εδώ υπήρξε το γεωγραφικό επίπκεντρο στο οποίο συσσωρεύθηκαν οι ιππευτικές αντιλήψεις της, πάλαι, Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας οι οποίες, πλέον, εξελίσσονται σε "Σχολή" με την υποστήριξη τοπικών ηγεμόνων.

     Iδρυτής της Ιταλικής Ιππευτικής Σχολής (1532, Νεάπολη) ο Frederico Grisone ο οποίος, ενώ αφορμάται από τον Ξενοφώντα, παραβλέπει τις οδηγίες του αρχαίου Έλληνος αναφορικώς με την ηπιότητα χειρισμού του Ίππου και, τελικώς, καταλήγει σε έναν πολύ σκληρό "δαμαστή" Ίππων.   

     Θα μπορούσαμε να πούμε ότι στην αναγεννησιακήν Ιταλία τα γράμματα, οι επιστήμες και οι τέχνες ανθούν και το ίδιο συμβαίνει και με την Ιππική στην οποία επιτελείται ένα "ξέσπασμα" όσων γνώσεων κι εμπειριών "αποταμιεύτηκαν" επί μακρόν χωρίς, λόγω των συνεχών πολεμικών εμπλοκών, να έχουν μπορέσει να συνταχθούν σε Ιππευτική Σχολή. Παρά ταύτα, κι ενώ ο Frederico Grisone ιδρύει την πρώτη, εμφανίζονται εν συνεχεία οι συνεχιστές του Claudio Cuzzio, Laurentius Cossius, Cesar Fiachi, Pasquale Caracciolo και Giovanni Battista Pignatelli ο οποίος μετατρέπει την Νεάπολη σε επίκεντρο διεθνούς ιππικής εκπαιδεύσεως καταφέρνοντας να προσελκύσει ως μαθητές του τους Γάλλους Salomon de la Broue, Antoine de Pluvinel και τον προστάτη του τελευταίου Chevalier de Saint-Antoine σηματοδοτώντας και την ίδρυση της Γαλλικής Ιππευτικής Σχολής για την οποία πιστώνεται ο Antoine de Pluvinel.

Γαλλική Ιππευτική Σχολή  

     Το 1594 ο Antoine de Pluvinel ιδρύει την "Académie d'Équestre" η οποία σηματοδοτεί την έναρξη της Γαλλικής Ιππευτικής Σχολής η οποία, όπως είδαμε, έχει τις ρίζες της στην Ιταλικήν Ιππευτική Σχολή και έπεται αυτής!

     Γενικώς, οι παραπάνω Ευρωπαϊκές Ιππευτικές Σχολές συνιστούν τους βασικούς "άξονες' διαμορφώσεως της Ακαδημαϊκής Ιππασίας (αυτής που συνοπτικώς αποκαλούμε "Δυτικής Ιππικής") χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι ήσαν και οι μόνες. Χαρακτηριστική η Ισπανία η οποία, ήδη από τον 12ο αιώνα είχε αναπτύξει την Ιππική με αντιμέτωπους, συχνά, Ιππότες και Μαυριτανούς, η Γερμανία με τον Georg Engelhard ο οποίος το 1588 δημοσιεύει το έργο του "Die neue eröffnete Hof, Kriegs und Reitschule", ή η Πορτογαλία με τον Luís de Menezes, μαρκήσιος της Marialva (1596-1675) o oποίος διαμορφώνει την εθνική "αντίληψη" περί Ιππασίας κ.ά. Όμως, η Ιταλική και η Γαλλική Ιππευτική Σχολή συνιστούν τους δύο, πλήρως συγκροτημένους "πόλους" αυτού που σήμερα αποκαλούμε "Ακαδημαϊκή" ή "Δυτική" Ιππική με όλα τα συνεπαγόμενα σωστά αλλά και τα αμέτρητα λάθη τους, κυρίως, σε ό,τι αφορά στην ταπείνωση του Ίππου και την περιφρόνηση της ευημερίας του! Τέλος, εάν συνοψίσουμε τα της "Ακαδημαϊκής" ή "Δυτικής" Ιππικής θα επιστρέψουμε στην Ιππική της ενιαίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (Δυτικής και Ανατολικής) η οποία εργαλειοποίησε τον Ίππο περιφρονώντας π λ ή ρ ω ς  την ευημερία του.  

     Πού, όμως, τοποθετείται η δική μας Σχολή, η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" εν μέσω όλου αυτού του ιππικού "γίγνεσθαι";      

O Iδρυτής της ξεκίνησε να εκπαιδεύεται στην Ακαδημαϊκήν Ιππική στην Ελλάδα, ακολούθως ήρθε σε επαφή με τον Οργανισμό "KASSAI" κι εκπαιδεύθηκε εκεί στην Έφιππη Τοξοβολία στο πλαίσιο της Φυσικής Ιππικής, κατόπιν ολοκλήρωσε τον εκπαιδευτικό κύκλο της Υψηλής Ιππικής στην "Μέκκα" διδασκαλίας της Ιππικής Δεξιοτεχνίας "Kobilarna Lipica", ενώ, αφού πέρασε από διάφορες Σχολές Ευρωπαϊκών χωρών, κατέληξε σε μία "σύναψη" στην Μογγολία όπου εκπαιδεύθηκε στην τοπικήν Ιππική, έχοντας πια την πλήρη "θέαση" όλων των πλευρών Ιππικής εκ των οποίων θα μπορούσε να συγκρίνει και να επιλέξει. Έτσι, η διδασκαλία του στην Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" διατηρεί σεβασμό προς τον Ίππο όπως τον εννοούσε ο Ξενοφών, αλλά δεν αρκείται σε αυτό κάτι το οποίο επεκτείνει σε ακόμη βαθύτερο επίπεδο, με την πλήρη απόρριψη της στομίδος και των "βάναυσων βοηθημάτων" (μαστιγίου και εγκεντρίδων)  ε κ φ υ σ ι κ ο π ο ι ώ ν τ α ς  την Ιππασία (Φυσική Ιππική, Natural Horsemanship) πέραν δε αυτού, παραμερίζοντας και την πρωταγωνιστική σημασία του σάγματος και προσεγγίζοντας την Ασιατική Ιππική των λαών της στέππας. Βαθύτατα και θετικότατα επηρεασμένη η παρούσα Ελληνική Σχολή από την ουγγρική καταγωγή της και την καθοριστικήν Ιππική των Ούννων σε συνδυασμό με τις παραδόσεις (και όχι μόνον ιππικές...) των Ελλήνων Στρατιωτών της Δύσεως ανελίσσεται σε μία πολυπρισματική προσέγγιση η οποία, στην πράξη και όπως αποδεικνύεται στα δέκα εννέα χρόνια της συνεχούς λειτουργίας της με τεράστιο όγκο μαθημάτων και ιππικών δραστηριοτήτων και με μηδενικό(!) δείκτη ατυχημάτων, ακεραιώνει την Ιππική και την μεταλαμπαδεύει με τον ασφαλέστερο τρόπο σε όσους ενδιαφέρονται για ουσιαστική σχέση με τον Ίππο! Ας σημειωθεί δε ότι, καθ΄ όλο το πολυετές διάστημα της λειτουργίας της, η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" τιμήθηκε με πολλές προσπάθειες τρίτων οι οποίοι προσπάθησαν να μιμηθούν τις εκπαιδευτικές τακτικές της και το πνεύμα λειτουργίας της ανεπιτυχέστατα όμως, ελλείψει του ουσιώδους "γεφυροποιού" φιλοσοφικού στοιχείου που την διέπει διότι, η Ελλάδα, ως εκ της γεωγραφικής της θέσεως, είναι Ευρασιατική "γέφυρα" ώστε ανάλογου χαρακτήρος να είναι και η διδασκαλία της Ιππικής στη Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων". Εν ολίγοις, η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" προεκτείνει την διδασκαλία του Ξενοφώντος και την εκφυσικοποιεί, εμπλουτίζοντάς την με ουσιώδη ασιατικά ιππευτικά χαρακτηριστικά! 

  ΥΓ: Αποτελεί πάγιαν άποψή μας η μη παράθεση βιβλιογραφίας, όπως ακριβώς απέφευγε και ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης κ.ά. αρχαίοι συγγραφείς να παραθέτουν "βιβλιογ+λραφία" (ή, ο,τιδήποτε αντίστοιχο της εποχής τους) αφού εμείς την δική μας άποψη διατυπώνουμε και δεν αναπαράγουμε απόψεις άλλων. Μόνη εξαίρεση όταν αναφερόμεθα σε απόψεις άλλων προκειμένου να τις κρίνουμε.