Η ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ 

ΕΝΟΣ ΛΑΟΥ ΠΟΛΕΜΙΣΤΩΝ

     Σε μία αχανή αλλά πανέμορφη χώρα με ελάχιστους κατοίκους οι οποίοι έχουν αφομοιωθεί από τη περιβάλλουσα Φύση, είναι αναμενόμενο ένας λαός όπως ο Μογγολικός να γεννιέται και να αναπτύσσεται υπό τις φυσικότερες συνθήκες. Και είναι χαρακτηριστικό αυτό που λέγεται, ότι "οι Μογγόλοι γεννιούνται πάνω στα άλογα και πεθαίνουν πάνω σ'  αυτά"!

     Αν και όλοι οι ιππικοί λαοί θεωρούν τον Ίππο ως "προέκταση" του Ανθρώπου, οι Μογγόλοι δείχνουν ότι θεωρούν τον Άνθρωπο ως προέκταση του ...Ίππου. Γι αυτό, εξ "απαλών ονύχων" φροντίζουν ...προσαρμόζουν το βρέφος "παντί τρόπω" στον Ίππο ώστε η συνεργασία των δύο πλασμάτων να ξεκινά, πολύ σοφά, πριν την "συνείδηση φόβου". Όταν δε από μικρή ηλικία γίνεται συνειδητό ότι ο φόβος τις περισσότερες φορές είναι, εν τέλει, ανυπόστατος, έχει "χτισθεί" η τόλμη που αποτελεί το θεμέλιο του πολεμιστή.

     Η φυσική λιτότητα του βίου των Μογγόλων δεν είναι παρά ένα ισχυρό τεκμήριο μεγαλείου ζωής! Όταν ένας λαός μαθαίνει να προσαρμόζεται στο τίποτε και να μην εξαρτάται από τεχνητές "ανάγκες" είναι φυσικό να νοιώθει αυτάρκης. Και ο τολμηρός αυτάρκης είναι πάντοτε έτοιμος να ξεκινήσει μια μάχη.

     Ο θεσμός της οικογενείας στους Μογγόλους είναι αδιαπραγμάτευτος, όπως αδιαπραγμάτευτη είναι και η ιεραρχία μέσα στην οικογένεια, με απολύτως διακριτούς ρόλους για τον καθένα. Σε μία κοινωνία όπου η ιεραρχία τεκμηριώνει τη πίστη στη φυσική ανισότητα και ο αλληλοσεβασμός συνιστά πλαίσιο κοινωνικής συμπεριφοράς, οι Μογγόλοι είναι λογικό να αισθάνονται ότι περιβάλλονται από έναν εθνικό ιστό μέσα στον οποίο μπορούν να πολεμήσουν με επιτυχία για την επιβίωσή τους αλλά και για την ανάπτυξή τους. Τόλμη, αυτάρκεια αλλά και εθνική αυτοπεποίθηση καθιστά τους Μογγόλους έναν λαό ο οποίος αν και αριθμητικώς ελάχιστος καταφέρνει να κρατά ψηλά το κύρος της Πατρίδος του αν και οι όμοροι ιστορικοί του αντίπαλοι, οι τεράστιες και μυριάνθρωπες Κίνα και Ρωσία που τον εγκλωβίζουν, εποφθαλμιούν τον τεράστιο ορυκτό πλούτο τους. 

     Ο μικρός Μογγόλος πριν περπατήσει θα εφιππεύσει και όταν σταθεί στα πόδια του θα αποκτήσει το δικό του Ίππο με τον οποίο θα αρχίσει να συμβιώνει μέσα σε ένα από τα σκληρότερα φυσικά περιβάλλοντα, σε έναν τόπο με ακραίες θερμοκρασίες και επίσης ακραίες γεωδιαμορφώσεις. 

     Παρά ταύτα, κανένας προστατευτισμός δεν θα ασκηθεί από τους γονείς και το βρέφος-Ιππέας δεν θα υποχρεωθεί ούτε καν να φέρει την προστατευτική κάσκα την οποία, ανοήτως, οι Ιππείς στη Δύση θεωρούν ως πανάκεια ασφαλείας κατά την ίππευση. Η αφοβία εξακολουθεί πάντα να χαρακτηρίζει τον λαό των Μογγόλων και είναι διακριτή ακόμη κι εκεί που το μέγεθός της να θεωρηθεί επικίνδυνο, όμως οι Μογγόλοι την θεωρούν ως πρώτιστη αρετή ενός Έθνους!

     Οι συνθήκες της καθημερινότητος των Μογγόλων τους εξοικειώνουν με ένα μεγάλο μέρος της πανίδος του πλανήτη και τους συμφιλιώνουν με τα μεγέθη, τον όγκο και την πληθύ, ο,τιδήποτε θα μπορούσε να θεωρηθεί αντογωνιστικό της υπάρξεώς τους. Τα βρέφη "παίζουν" ανάμεσα σε τεράστια ζώα, πολλές φορές και μέσα σε κοπάδια, πλάι σε γκρεμούς και μέσα σε φαράγγια, χωρίς να φοβούνται την όποια περιβάλλουσα απειλή! 

     Η Φύση, όσο αντίξοη κι αν προβάλλει στα ανθρώπινα μάτια, ο,τιδήποτε απειλητικό κι αν εμπεριέχει, για τον Μογγόλο παραμένει η άκακη και τρυφερή "μάνα" η οποία απλώνει τη τεράστια αγκαλιά της για να τον κανακέψει. Έτσι, αυτός ο λαός από βρέφος μαθαίνει να τη σέβεται, να την αγαπάει και να νοιώθει ότι μόνον μέσα της μπορεί να αναπτυχθεί. 

     Έτσι, η απόλυτη συμφιλίωση με τη Φύση και το "περιεχόμενό" της οδηγεί τους Μογγόλους από βρεφική ηλικία σε λατρεία των φυσικών πλασμάτων και καταστάσεων με αποτέλεσμα την πλήρη εναρμόνισή τους με την ουσία μιας Πατρίδος που, γι  αυτούς, είναι τα "πάντα" και που κάθε "κομμάτι" της είναι συνθέτον μέρος μιας αναπόσπαστης ενότητος του "είναι" τους.

     Αυτή η συμφιλίωση με τη Φύση και η εναρμόνιση των Μογγόλων με ό,τι αυτή περιλαμβάνει, για έναν "Δυτικό" είναι συχνά τρομακτική! Το αδιανόητο για έναν "Δυτικό" είναι απολύτως καθημερινό για τον Μογγόλο ο οποίος από μικρός χαίρεται την αφοβία του και με επιτυχία την εξαντλεί ως τα άκρα. 

     Αυτή η καθημερινή αναμέτρηση με τον φόβο και η νικητήρια έξοδός του από αυτόν κάνει τον Μογγόλο φύσει πολεμιστή, ακόμη και σήμερα που ο γενάρχης του Τζίγκις Κχάαν αποτελεί μόνον μια αχλύ μέσα στο χρόνο να τον σκέπει στα πορτραίτα που είναι αναρτημένα παντού στην αχανή Μογγολία. Και, βεβαίως και στους μνημειακούς ανδριάντες του μεγάλου κατακτητή  που είναι διάσπαρτοι σε όλη τη χώρα ως σημεία προσκυνήματος. 

     Και αυτοί, οι παράξενοι πολεμιστές της Ασίας, παιδαγωγούμενοι με τις φυλετικές τους Αξίες, αδιαφορούν πλήρως εάν όλος ο υπόλοιπος Κόσμος θεωρεί τον Τζίγκις Κχάαν ως έναν "εγκληματία πολέμου"... Εκείνοι τον τιμούν ως ημίθεο και, στη Μογγολία, κανείς δε τολμά να αμφισβητήσει τη σχεδόν θεϊκή υπόστασή του!

      Όμως ο Μογγόλος δε θα μάθει από μικρός να ιππεύει μόνον Ίππους αλλ΄ ο,τιδήποτε πρόσφορο μπορεί να τον μεταφέρει στις αχανείς εκτάσεις της χώρας του. Επί παραδείγματι, στη βόρεια Μογγολία μαθαίνει από μικρός να ιππεύει τους ταράνδους που εκτρέφονται για να υποστηρίζουν με το κρέας τους και τις αντοχές τους τις ανάγκες των ντόπιων που ζουν υπό δραματικά χαμηλές θερμοκρασίες σε ορεινά εδάφη πλάι στη παγωμένη, κατά την μεγαλύτερη διάρκεια του χρόνου, λίμνη Χόβσγκουλ.

     Κι εκεί, μαζύ με τους ταράνδους και τα υπόλοιπα ζώα που μαθαίνει να ιππεύει από βρέφος, ο Μογγόλος παιδαγωγείται να διαχειρίζεται με αποτελεσματικότητα όλα αυτά τα δυνατά πλάσματα ατσαλώνοντας τον χαρακτήρα του! 

     Για τους Μογγόλους η ηλικία πολύ μικρή σημασία έχει μιας κι ένας πολεμικός λαός ενδιαφέρεται τα μέλη του να μπορούν από πολύ νωρίς να υπερασπίζονται τη Φυλή και τον εαυτό τους όσο πιο νωρίς γίνεται. Γι αυτό και σε πολύ μικρή ηλικία αποκτούν την ικανότητα να ελέγχουν ολόκληρα κοπάδια ζώων που θα τους μεταφέρουν ή και που θα τους ταίσουν αφού και η πείνα ...σκοτώνει!

     Δεν είναι, λοιπόν, παράξενο να βλέπεις παιδιά ηλικίας τεσσάρων έως επτά χρόνων να λαβαίνουν μέρος ως αθλητές Ιππείς στον μεγάλο εθνικό αγώνα κατά τον οποίο θα καλπάσουν χωρίς κανένα προστατευτικό μέσο (χωρίς κάσκα, μπότες, γάντια κλπ) εκατό χιλιόμετρα σε φυσικό έδαφος! Ενώ στο Δυτικό Κόσμο κάτι τέτοιο θα ήταν, απλώς, αδιανόητο, στη Μογγολία επαναλαμβάνεται πανηγυρικώς κάθε Ιούλιο και οι γονείς Μογγόλοι, παρά τις πιέσεις των φοβικών Δυτικών ιππικών οργανισμών να φορέσουν προστατευτικές κάσκες στα  παιδιά τους, εκείνοι αρνούνται!  

     Στη Μογγολία, λοιπόν, τα παιδιά όταν κλείσουν τα επτά χρόνια τους θεωρούνται "γέροι" ως αθλητές με αποτέλεσμα να μεταπηδούν στους τομείς των ...Προπονητών αλλά και όσων εμπλεκομένων με την Ιππική κατά διαφόρους τρόπους, μιας και ο Ίππος και η σχέση τους μαζύ του θα τους ακολουθεί εφ'  όρου ζωής.

     Αυτό το οποίο αποτελεί τη βάση της διαπαιδαγωγήσεως του Μογγόλου, είναι η ενασχόληση με την Ιππική που αποτελεί και τη βάση της πολεμικής διαπλάσεως ενός χαρακτήρος.

     Μεγαλώνοντας ο Μογγόλος, μαθαίνει τη τέχνη του δαμασμού των κινδύνων  πάνω στη ράχη του Ίππου του και σιγά-σιγά, να ζει και να μάχεται πάνω σ'  αυτόν!

     Ταυτίζοντας τη ράχη του Ίππου με την επιφάνεια της δια βίου φυσικής εδράσεώς του, ο Μογγόλος, δε σταματά να ασκείται πάνω σ΄ αυτή, διατηρώντας το υπαρξιακό αξιόμαχό του. Διότι, η σωματική ενδυνάμωση του Μογγόλου, η Πάλη, αποτελεί,  μετά την Ιππική, το δεύτερο παιδαγωγικό "μονοπάτι" για τη διαμόρφωση πολεμικού χαρακτήρος. 

     Και πάλι από τη βρεφική ηλικία όχι απλώς με τη συνδρομή των μυϊκών προσπαθειών στην επιτέλεση των καθηκόντων μιας σκληρής καθημερινότητος αλλά και με ειδική διδασκαλία, οι Μογγόλοι εκπαιδεύονται στη Πάλη ακολουθώντας μια μορφή καταβλητικής συμπλοκής σώμα με σώμα που θυμίζει περισσότερο το αρχαίο Ελληνικό Παγκράτιο παρά τις γνωστές ανατολικές πολεμικές τέχνες.

     Έτσι, ο Μογγολικός λαός είναι σήμερα ο κατ'  εξοχήν "λαός παλαιστών" επί γης, με τους κορυφαίους αθλητές κάθε χρόνο να εντυπωσιάζουν τους θεατές του εθνικού αγώνος Νααντάμ, στο κεντρικό στάδιο του Ουλάαν Μπατάαρ, κάθε Ιούλιο.

     Μπορεί στη Δύση τα βρέφη να παίζουν με τις πλαστικές φιγούρες που τους προσφέρουν τα φαστφουντάδικα με τα "πλαστικά" γεύματα που τα ταίζουν οι μαμάδες τους, όμως, στη Μογγολία τα βρέφη "παίζουν" με πραγματικά όπλα, όπως τα Τόξα που αποτελούν κι αυτά κομμάτι από το τρίπτυχο της μογγολικής εθνικής Παραδόσεως: Ίππική, Πάλη, Τοξοβολία! Το "άνοιγμα" ενός Τόξου γίνεται πολύ οικείο στα βρέφη των Μογγόλων οι οποίοι θεωρούν ότι αυτό το εθνικό όπλο-θεσμός είναι ένα από τα βασικά "κεφάλαια" διδασκαλίας στους επερχομένους.

          Μπορεί τα Τόξα να είναι πολύ μεγαλύτερα από τα βρέφη των Μογγόλων αλλά οι μικροί Μογγόλοι μαθαίνουν από παιδιά τα μελλοντικά τους καθήκοντα με τον πληρέστερο τρόπο από τους γονείς τους και, δευτερευόντως, από την Πολιτεία.

     Κι όπως όλα τα καθήκοντα στη κοινωνία των Μογγόλων είναι μοιρασμένα με γνώμονα την ανισότητα αλλά, πάντως, κοινά για όλους έτσι και η Τοξοβολία αφορά κατά ένα μέρος της στη γυναίκα με αποτέλεσμα οι μικρές Μογγόλες να ασκούνται κι αυτές στην εθνική πολεμική τέχνη τους.

     Ίππος και Τόξο, τόλμη και αυτάρκεια, μαχητικό σθένος και δύναμη, μεγαλώνουν τους Μογγόλους με την αίσθηση της αρμονίας και της ομορφιάς μέσα στην απεραντοσύνη μιας χώρας που σε ξαφνιάζει με την φυσική της "μαγεία" και την υπερβατική της γαλήνη, σ'  όποιο σημείο της κι αν σταθείς.

     Και οι Μογγόλοι μεγαλώνοντας, εξασκούνται ανεξαρτήτως καιρικών συνθηκών, ακόμη και με αρκετές δεκάδες ...υπό το μηδέν, για να διατηρήσουν την ευστοχία τους γνωρίζοντας ότι η ευστοχία τους δε θα πρέπει να είναι απλώς τοξευτική αλλά υπαρξιακή.

     Η πλέον σημαντική, όμως, παράμετρος διαπαιδαγωγήσεως των Μογγόλων από καταβολής τους είναι η ανάπτυξη της αυτοπειθαρχίας που συνεπάγεται το δικαίωμα επιβιώσεως υπό τις πλέον αντίξοες περιβαλλοντικές συνθήκες που αντιμετωπίζουν. Έτσι, από μικροί μαθαίνουν ότι για να απολαύσουν τη συνεργασία με τα πλάσματα που βρίσκονται γύρω τους και με τα οποία καλούνται να συνυπάρξουν, θα πρέπει από βρέφη να μάθουν να τα υπηρετούν.

     Ανεξαρτήτως φύλου, τα βρέφη στη Μογγολία θα μοχθήσουν ώστε τα ζώα τους να είναι σωστά προετοιμασμένα και καλοφροντισμένα ώστε να μπορέσουν να αξιοποιηθούν υπέρ των ανθρωπίνων αναγκών και αυτό προϋποθέτει μια συνεχή εργασία του Μογγόλου που ξεκινά από τη στιγμή που τα βρεφικά χέρια μπορούν να κρατήσουν κάτι και τα πόδια να τον στηρίξουν.

     Αντιθέτως με το, τρυφηλώς αναπτυσσόμενο, βρέφος των Δυτικών κοινωνιών, το παιδί στη Μογγολία παίρνει ενεργά μέρος στην οικιακή οικονομία από την βρεφική, κιόλας, ηλικία σκληραγωγούμενο αλλά και ικανοποιούμενο για την αναλογία της προσφοράς του στη νομαδική επιβίωση.

     Δεν είναι όμως η αυτοπειθαρχία, η τόλμη, η προσαρμοστικότητα, η δύναμη, η αντοχή, η αυτάρκεια και η ευστοχία επί του στόχου των προσδοκιών τους όσα χαρακτηρίζουν τον άξονα της διαπαιδαγωγήσεως των Μογγόλων ως πολεμικό λαό, αλλά κυρίαρχο ρόλο παίζει και η καλλιτεχνική αρμονία αφού είναι παραδεδεγμένο ότι ένας πολεμιστής χωρίς αίσθηση αρμονίας δεν είναι παρά ένας κακοποιός.

     Από βρέφη οι Μογγόλοι διδάσκονται τους φωνητικούς λαρυγγισμούς που συνιστούν την εθνική τους Ωδική αλλά και τη χρήση του εθνικού τους οργάνου, του εγχόρδου Μόριν Κχούουρ που τους συνοδεύει στις στιγμές της σχόλης τους. 

     Και μαζύ με την Ωδική και την αρμονία, οι Μογγόλοι εκπαιδεύονται και στην υψηλή τέχνη του Χορού την οποία ασκούν από πολύ μικρή ηλικία με εντυπωσιακή επιτυχία.

     Τόλμη, δύναμη, ευστοχία, αρμονία, στοιχεία πάνω στα οποία βασίζεται και το παιδαγωγικό πρόγραμμα των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ", κάνουν το χαρακτήρα του Μογγόλου μαχητικό και τον εξισώνουν με τους αγαπημένους του αετούς που τον συντροφεύουν κι αυτοί, όπως κι όλα τα άλλα πλάσματα της υπέροχης μογγολικής πανίδος. 

                              

     Έτσι, ενώ η Δύση καταρρέει κι εκφυλίζεται, η μογγολική καρδιά της Ασίας γεννά καθημερινούς πολεμιστές, άξιους απόγονους του μεγαλύτερου κατακτητή όλων των εποχών, του Τζίγκις Κχάαν, ικανούς να υπερασπίζονται τη Πατρίδα και τους εαυτούς τους! 

Ολόκληρο το βιωματικό εκπαιδευτικό ταξίδι 

των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" στη Μογγολία 

περιγράφεται εδώ.

Η ΑΡΕΤΗ ΠΑΝΤΑ ΔΙΚΑΙΩΝΕΤΑΙ!

"Όταν περιφρονείτε το ευχάριστο και μαλακό κρεβάτι  και

όταν απομακρύνεστε όσο μπορείτε από τη μαλθακότητα:

να η αρχή της αρετής σας!

Friedrich Nietzsche: ΤΑΔΕ ΕΦΗ ΖΑΡΑΤΟΥΣΤΡΑΣ

     Οκτώ χρόνια σοβαρής, σκληρής και, κυρίως, καλά θεμελιωμένης δουλειάς των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" επιβεβαιώνουν τους λόγους του μεγάλου Friedrich Nietzsche, μεταστοιχειώνοντας την αρετή αυτής της ιδιότυπης πολεμικής Ομάδος σε κανόνα καθημερινής αρμονίας.

     Eδώ και οκτώ χρόνια ό,τι κι αν επιχειρούμε το καταφέρνουμε με επιτυχία σε πλήρη ασφάλεια και αρμονικά μέχρι σημείου να είμαστε βέβαιοι ότι δίπλα σε μας τους "υπνωτισμένους" από τον Ίππο και την Ιππική, παραστέκουν παντοδύναμα αγαθοποιά πνεύματα που μας δείχνουν το μονοπάτι.

     Τώρα, που ζυγώνει ο χειμώνας, εμείς οι "ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ" νοιώθουμε ότι διανύουμε την ατέλειωτη "άνοιξη" της εφιπποτοξοτικής μας δημιουργίας σε πείσμα και των πιο αντίξοων εποχών, όπως η σημερινή. Και σε λίγες μέρες από αυτό το Ιστολόγιο θα ανακοινωθούν τα ...ακόμη καλύτερα για τα μέλη μας! :) 

ΠΡΟΠΟΝΗΣΗ 1/11/2014

ENTOΠΙΣΤΗΚΕ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ!

     Θα μπορούσε κανείς να φαντασθεί ότι στο κέντρο του λεκανοπεδίου,  στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας ακριβώς μπροστά στο αστυνομικό μέγαρο, θα ανεπτύσσετο μία λειχήνα [Mycophycophyta] πραγματικό έργο τέχνης, τεράστια, πανέμορφη και με τις ρανίδες της φυσικής ζωντάνιας να λαμπυρίζουν πάνω της; Ποιος θα πίστευε ότι μέσα σε ένα από τα πιο βεβαρυμένα αστικά περιβάλλοντα θα μπορούσε να αναπτυχθεί ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά δείγματα φυσικής ζωής;

     Με το ίδιο σκεπτικό ο Αρχηγός των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ», αφού όργωσε κυριολεκτικώς τα αττικά βουνά για να εντοπίσει το κατάλληλο σημείο για την ορθή εκτέλεση των ασκήσεων της επομένης Προπονήσεώς μας, ανήμερα της 28^ης Οκτωβρίου, αφιερώνοντας την εργασιακή του αργία στην Ομάδα μας, όργωσε και το κλεινόν …άστυ ελπίζοντας ότι τη φορά αυτή θα ήταν πιο τυχερός. Και, πράγματι, ο συλλογισμός του ήταν σωστός!

     Έτσι, οι τυχεροί που θα λάβουν μέρος στην ομαδική Προπόνηση Παραδοσιακής Τοξοβολίας του Σαββάτου 1η Νοεμβρίου 2014, θα τοξεύσουν σε ένα εξαιρετικά ενεργειακό σημείο αισθανόμενοι την απόλυτη χαλάρωση και εσωτερική ενδυνάμωση.

ΜΗ ΧΑΣΕΤΕ ΤΗ ΠΡΟΠΟΝΗΣΗ

ΤΗΣ 1ης ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2014 !

KAWALLERIESCHULE HANNOVER

     Kavallerieschule in Hannover entstand 1920 als Nachfolgeeinrichtung des Preußischen Militärreitinstituts Hannover in Hannover und diente der Kavallerie-Ausbildung. Sie erlangte einen ebenso legendären Ruf wie ihre Vorgängereinrichtung in der sportlichen und militärischen Reiterei.

     Die Kavallerieschule wurde am 1. Januar 1920 als Nachfolgeeinrichtung des Militärreitinstituts gegründet, was in Übereinstimmung mit dem Versailler Vertrag nach dem Ersten Weltkrieg stand. Sie hatte ihren Hauptsitz in den großen Kasernen- und Stallanlagen der Vorgängereinrichtung im inzwischen eingemeindeten Vahrenwald. Außerdem gab es zwei weitere Standorte in der Kaserne an der Möckernstraße und in einer der Kasernen am Welfenplatz. Die Schule war ein Lehr- und Ausbildungsinstitut der Kavallerie, das von der Reichswehr gegründet wurde und später zur Wehrmacht überging. Ihre Aufgabe bestand unter anderem darin, Offizierspferde zuzureiten, die dann an die Truppe ausgeliefert wurden. Außerdem bildete sie Fähnriche waffentechnisch aus, die kurz vor der Beförderung zum Offizier standen. Die ausgebildeten Reiter wirkten als Vorbilder in der Truppe, wozu auch die jährlichen Kurse für Stabsoffiziere und Rittmeister beitrugen.

     In der Kavallerieschule wurden zahlreiche hervorragende Reiter ausgebildet. Unter anderem besuchte Claus Schenk Graf von Stauffenberg bis 1929 die Kavallerieschule. Stauffenberg wurde noch einmal zum 1. September 1934 als Bereitoffizier dorthin versetzt. Die Schule erreichte auf militärischem Gebiet die Bedeutung der Vorgängereinrichtung in Form des Militärreitinstituts Hannover. Die in der Kavallerieschule praktizierte deutsche Reitlehre war richtungsweisend im In- und Ausland und wirkt bis heute auf die Reiterausbildung in Reitvereinen und Reitschulen.

     Die Schule unterhielt gute jagdreiterliche Beziehungen zu adligen Häusern, wie dem Haus Schaumburg-Lippe in Bückeburg, dem fürstliche Münsterschen Haus Derneburg und zu den Freiherren von Cramm in Brüggen und dem Graf Görtz in Brunkensen. Zur Kavallerieschule gehörte eine Meute, mit der Schleppjagden in der Vahrenwalder Heide und der Isernhägener Feldmark durchgeführt wurden. Die Hundemeute war außerhalb der Kaserne im Jagdstall untergebracht. Die Gebäude wurden 1946 vom Reiterverein Hannover übernommen. Später wurde dort eine Reitbahn errichtet und 1958 wurde daraus das Reiterstadion mit dem 1964 eingeweihten Turnierplatz.

     Die Kavalleriereitschule wurde nach einem OKH-Entschluss von 1935 durch die Kavallerie- und Panzertruppenschule Krampnitz (Heeres-Reitschule) in Potsdam-Krampnitz abgelöst. Der Grund der 1939 erfolgten Verlegung nach Krampnitz bestand auch darin, das sich die Stadt Hannover mit ihren Industrieanlagen und Wohnvierteln ständig ausdehnte und den Raum für die Reiterei zunehmend eingengte.

Video:

http://youtu.be/f88BYiTBpeQ

http://youtu.be/WtK_jCwYnrI

http://youtu.be/b1-7a_aLPKA

ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΡΙΣΤΑ ΜΙΑ ΠΡΟΠΟΝΗΣΗ

     Σε προηγούμενη ανάρτηση αναφερθήκαμε στην ορθή επιλογή των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" να ασκούμεθα σε φυσικούς, υπαίθριους χώρους και την ιδιαίτερη προσπάθεια των στελεχών της Ομάδος ώστε, πλην της σταθερής Κοιλάδος, να εντοπίζουν, εγκαίρως, κατάλληλους χώρους για την άρτια επιτέλεση του περιεχομένου κάθε Προπονήσεως, κυρίως, στη Παραδοσιακή Τοξοβολία.

     Εν όψει, λοιπόν, της επόμενης Προπονήσεώς μας στη Παραδοσιακή Τοξοβολία με ένα πολύ ιδιαίτερο περιεχόμενο ασκήσεων, ο Αρχηγός της Ομάδος με τον Σπύρο  και τη Βαρβάρα, παρά το έντονο χιονόνερο και τις χαμηλές θερμοκρασίες, όργωσαν τις πεντελικές κορυφές για να ανακαλύψουν το πιο κατάλληλο σημείο για την επικείμενη Προπόνησή μας.

     Οι όχι και καλύτερες καιρικές συνθήκες είχαν, από την προηγούμενη, μετατρέψει το χωμάτινο οδικό δίκτυο στην ορεινή Πεντέλη σε λίμνες αλλά οι οδηγικές ικανότητες του Σπύρου και το κατάλληλο για τη περίσταση όχημά του μας έβγαλαν ασπροπρόσωπους.

     Έτσι, με τον Σπύρο στο τιμόνι και έχοντας την αίσθηση ότι βρισκόμασταν περισσότερο σε βάρκα παρά σε αυτοκίνητο, περνώντας από νεροφαγώματα και αρκετά επικίνδυνα σημεία, βρεθήκαμε στη κορυφογραμμή αναζητώντας το ιδανικό σημείο για την επόμενη Προπόνησή μας.  Είναι φυσικό πολλά Μέλη μας να αγνοούν το τι προηγείται της καλής οργανώσεως μιας Προπονήσεως όμως συχνά αφιερώνονται πολλές και επίπονες ώρες προετοιμασίας ώστε το αποτέλεσμα να είναι ασφαλές και ωφέλιμο για όλους τους "ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΥΣ"!

     Η ενεργειακή δύναμη πολύ υψηλή σε αυτό το αττικό βουνό που άλλοτε, κατά τον 7ο αιώνα π.χ.χ., ονομάζονταν "Βριλησσός" (= "Ισχυρός Λίθος" από τα συνθετικά βριάω - βριώ : έχω ισχύ + λάας : πέτρα + κατάληξη -σος), ονομασία με την οποία  συναντάμε αυτό το βουνό σε κείμενα του Ηρόδοτου και του Θουκυδίδη, ενώ κατά τον  3ο αιώνα π.χ.χ.  το βουνό αυτό μετονομάζεται σε "Πεντέλη" από το δήμο που εγκαθίσταται στο λόφο μπροστά του (Αρχαίος Δήμος Πεντέλης).

     Τα "σπλάχνα" του που τροφοδότησαν με το εξαιρετικό τους μάρμαρο το οικοδόμημα του Παρθενώνος αλλά και πλείστα όσα μνημειακά κτίσματα του αττικού λεκανοπεδίου προβάλλουν ακόμη "ολοζώντανα" ανάμεσα από την εκπληκτική βλάστηση του τοπίου και η κρύα και βροχερή μέρα όλες αυτές τις εμπειρίες τις έκανε ακόμη πιο αισθησιακές στα στελέχη της Ομάδος που, ακούραστα, όργωναν με τα πόδια αλλά και το "μάτι" όλη την ορεινή περιοχή.

     Λόγω της ιδιαιτερότητος των ασκήσεων της επικείμενης Προπονήσεως, σε αυτή την έξοδό μας βρεθήκαμε στη κορυφογραμμή, στο χείλος γκρεμών και σε πανέμορφες πλαγιές της Πεντέλης, εκεί όπου θα μπορούσε να υπάρξει το πολυπόθητο σημείο της αναζητήσεώς μας.

     Ιδιαίτερη η συγκίνησή μας κι όταν περάσαμε μπροστά κι απ΄το μονοπάτι μέσω του οποίου οι επήλυδες δούλοι των αρχαίων Αθηναίων κατέβαζαν τα μάρμαρα που προορίζονταν για τον λαμπρό Παρθενώνα των Αθηνών του Περικλέους, εκείνου του ηγεμόνα για τον οποίο ίσχυσε το "τα πάντα αυτώ επιτρέπειν"! 

     Τα βήματά μας δεν άργησαν να φθάσουν στο γνωστό σπήλαιο των Αμώμων το οποίο, ο θρύλος και όχι η ιστορική τεκμηρίωση θέλει ως λημέρι του ρομαντικού ...λήσταρχου Νταβέλη. Ήμασταν σε υψόμετρο 720 μ. από την επιφάνεια της θάλασσας.

     Αν και δε βρισκόμασταν σ' αυτό το σημείο για πρώτη φορά, προσεγγίσαμε το σπήλαιο με τον ενθουσιασμό που εμπνέει σε όσους το πλησιάζουν για να "σκανάρουμε" κάθε δυνατότητα.

     Στο άλλοτε Ιερό του Πανός, το δισυπόστατο ναίδριο του 12ου αιώνος μας υποδέχονταν με την ίδια, πάντοτε, φιλόξενη διάθεση στο ορεινό τοπίο, υπό τη σκέπη της εισόδου του κυρίως σπηλαίου.

     Εκεί που άλλοτε λατρεύονταν ο θεός Πάνας, τώρα, κάποιες βυζαντινές τοιχογραφίες μιλούσαν για την θρησκευτική μετάλλαξη...

     ...την ίδια μετάλλαξη που μαρτυρούσαν και οι γλυπτές φιγούρες "αγγέλων" στους βράχους της φυσικής τοιχοποιίας του ναϊδρίου.

     Πάντα συμπαθητικό το όλο σκηνικό, παραμένει μια "σταθερή αισθητική αξία" της Πεντέλης, αλλά η δική μας αγωνία ήταν ο εντοπισμός του καταλληλότερου σημείου για την προσεχή Προπόνησή μας στη Παραδοσιακή Τοξοβολία. 

     Το "σκανάρισμά" μας συμπεριέλαβε και το ίδιο το σπήλαιο, αλλά τα αποτελέσματα και πάλι δεν ικανοποιούσαν τις παραμέτρους της μελλοντικής Προπονήσεώς μας.

     Το όλο αττικό τοπίο ίδιο σε όλη την έκτασή του και θυμηθήκαμε την υπέροχη εκείνη "ΕΑΡΙΝΗ ΕΠΙΘΕΣΗ" μας (τον Μάρτιο του 2013) που απολαύσαμε πάνω στη Πάρνηθα. 

     Σήμερα, όμως, είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε και "extra" θέαμα, όταν μια παρέα οδηγών οχημάτων "off road" κινήθηκε κοντά μας και κάποιος, ο πιο ευφάνταστος, αποκλείσθηκε μέσα σε μία στενή χαράδρα και χρειάσθηκε ολόκληρη "επιχείρηση" ανασύρσεώς του από μέσα.

     Αν και ο μηχανοκίνητος αθλητισμός είναι εντελώς αντίθετος με το πνεύμα της δικής μας φυσικής δραστηριότητος, εν τούτοις, δε παύουμε να θαυμάζουμε κάθε Άνθρωπο ο οποίος επιχειρεί να εξερευνήσει τη Φύση και τις αντοχές του.

     Και τα παιδιά που συναντήσαμε σήμερα, μας έκαναν να εκτιμήσουμε ακόμη περισσότερο τους Συνέλληνες οι οποίοι προσπαθούν, καθένας με το δικό του τρόπο, να αναμετρηθούν με τα στοιχεία της Φύσεως και να ορίσουν τις διαστάσεις ενός τίμιου διαλόγου μαζύ της. 

     Επιστρέφοντας στην αναζήτησή μας, δυστυχώς, όλη αυτή η ωραία σημερινή "άνοδός" μας στη βροχερή και κρύα Πεντέλη μπορεί να μας προσέφερε πανέμορφες εμπειρίες αλλά δε μας επέτρεψε να ανακαλύψουμε το ζητούμενο. Αυτό σημαίνει ότι, συνεπείς στις απαιτήσεις του προπονητικού προγράμματός μας κατά τις μεσολαβούσες μέρες θα προσπαθήσουμε να το εντοπίσουμε ώστε, ασχέτως "επιτελικών κόπων κι εργατωρών" τα Μέλη μας να απολαύσουν ακόμη μία Προπόνηση Παραδοσιακής Τοξοβολίας ασφαλή και ωφέλιμη.