ΜΕ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΚΑΙ ΣΤΑ ...ΒΑΘΙΑ!

 

 

     Μπορεί ο καιρικός καύσωνας (αλλά και ο "εσωτερικός" όσων ταλανίζονται για τους προσωπικούς τους λόγους...) να αποσυνθέτει τους πάντες και τα πάντα, οι "ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ" όμως ...δροσίζονται και διατηρούν το χαμόγελό τους ακόμη και στα ...βαθιά!

 

 

 

     Η Χαρά, ο Γεώργιος και η Χριστίνα, μαζύ με όλο τον Όμιλο πήραν τα ευτυχισμένα μας τετράποδα και πήγαν για ...μπάνιο!

 

 

 

     Ίπποι κι Εφιπποτοξότες, χάρηκαν τη καλοκαιρινή θάλασσα κι έναν χαμογελαστό (κι αυτόν!) ήλιο μιαν ολόκληρη ημέρα, από το πρωί ως αργά το απόγευμα κι όλοι ένοιωσαν ότι εκτός από την απαιτητική Έφιππη Τοξοβολία, το άτεγκτο Ιππηλάσιο, τις έφιππες πολεμικές τέχνες, υπάρχει και η όμορφη χαλάρωση της έφιππης ...κολυμβήσεως και, μάλιστα, στα βαθιά και ...άπατα!

 

 

 

 

     Στους "ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΥΣ" ενδιαφερόμαστε για την ισορροπία, την αρμονία και την αποφυγή εμμονών και δογματισμών, θεωρούμε δε πάρα πολλά πράγματα άξια απολαύσεως μιας και είμαστε ως άνθρωποι "ηδονιστές"! Και η έφιππη κολύμβηση είναι, σίγουρα, μια από τις ...ηδονές της Ιππικής τέχνης.

 

 

 

     Βεβαίως, η εξόρμησή μας δεν έγινε, απλώς, για το δικό μας "κέφι" αλλά, κυρίως, για την υγεία των Ίππων μας στων οποίων τους τένοντες η κολύμβηση και το θαλάσσιο νερό ασκούν μεγάλη ευεργεσία!

 

 

Η εξόρμηση θα επαναλαμβάνεται όλο το καλοκαίρι!

 



M’ OΠΟΙΟΝ ΔΑΣΚΑΛΟ…

 

     «Μεγέθυνση-σμίκρυνση, το ίδιο!» Αυτή ήταν η φράση ενός Δασκάλου ζωγραφικής όταν δίδασκε τους μαθητές του. Κι ως φαίνεται, η φράση αυτή ισχύει και στην Ιππασία.
 

 

     Σε καλπασμό η Χαρά κατάφερε στη τελευταία Προπόνησή της να καρφώσει τα βέλη της στο «κίτρινο», όπως μαρτυρά η φωτογραφία που ακολουθεί.

 

 

 

     Σε τροχασμό ο μαθητής της Χαράς, Αριστόβουλος κατάφερε στο τελευταίο μάθημά του να καρφώσει τα βέλη του, επίσης, στο κίτρινο, όπως μαρτυρά η παρακάτω φωτογραφία!

=

 

 

 

 

     Αν και αρχάριος ο Πάρης, σύμφωνα με το εκπαιδευτικό πρόγραμμά μας έπρεπε να «διδάξει» έναν συμμαθητή του μια άσκηση. Έτσι, η γνώση εμπεδούται και οι δεξιότητες ενισχύονται. Και ο Πάρης προτίμησε να διδάξει τη μικρή Χριστίνα υπερπηδήσεις με κατάληξη η Χριστίνα να υπερπηδά πλέον και χωρίς ηνίες, με ελεύθερα τα χέρια!

 

     Mε άλλα λόγια, «Μ’ όποιον Δάσκαλο…!».

     Έτσι επιτυγχάνεται η πρόοδος στους «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΥΣ», ο μπροστά «τραβάει» κοντά του τον πίσω και όλοι μαζύ προχωρούμε, χωρίς ανταγωνισμούς, χωρίς αντιπαλότητες σε μια Κοινωνία η οποία, εκτός ημών, σπαράσσεται άνευ λόγου και αιτίας.

     Μήπως θα έπρεπε να ασχοληθούν και οι ...σπαρασσόμενοι με την Έφιππη Τοξοβολία για να …ομονοήσουν και να προοδεύσουν; Μήπως…;



 

KURULTAJ & ΑΠΕΛΛΑ

KURULTAJ

&
AΠΕΛΛΑ

     Η λέξη "Kurultai" σημαίνει το πολιτικο-στρατιωτικό συμβούλιο των Μογγόλων και Τουρανών ηγητόρων (Khan). H ρίζα της λέξεως "Khural" προσδιορίζει, στη Μογγολική και στη γλώσσα του Κazakh, την "σύναξη" ή "σύνοδο". "Khuraldai" (γραπτά, "Khuruldai") ή "Khuraldaan" σημαίνει "συνάθροιση".  Όλοι οι μεγάλοι Khan της Μογγολικής Αυτοκρατορίας, π.χ. ο Τσίγκις Χαν και ο Ογκεντέι Χαν είχαν εκλεγεί σε μία τέτοια συνάθροιση, δηλαδή, σε ένα "Kurultai". Στις επιμέρους Μογγολικές επαρχίες λάβαινε χώρα μια μικρότερη, τοπικού χαρακτήρος, "συνάθροιση" (Kurultai). Η ανάδειξη ενός νέου Κhan σήμαινε και την έναρξη μιας τελετουργικής διαδικασίας ενθρονίσεως του εκλεγέντος ηγέτη.  Το "Kurultai" αποτελούσε συνάθροιση των ηγετικών προσωπικοτήτων της Αυτοκρατορίας ή μιας επιμέρους φυλής προκειμένου να εξετασθούν ζητήματα γενικής στρατηγικής, ή να αναδειχθούν ηγετικές προσωπικότητες σε διοικητικές θέσεις, ή να απονεμηθούν επίσημοι τίτλοι.Ένα τέτοιο παράδειγμα υπήρξε η ανάδειξη του Τσίγκις Χαν σε ηγέτη (Khan) κατά το Κurultai του 1206. Η λέξη  "Kurultai" χρησιμοποιείται ακόμη και σήμερα από Μογγολικούς και Τουρανικούς Λαούς για να εκφράσει τις επίσημες κρατικές Συνόδους (Βουλές), όπως το Παγκόσμιο  Qoroltay των Bashkir, το Τέταρτο Bashkir των Κριμαίων Τατάρων, το Εθνικό Kurultai του  Kyrgyzstan, το Μεγάλο Κρατικό Khural της Μογγολίας, το Khural των Λαών Buryatian αλλά και το Kurultai που λαβαίνει χώρα κάθε χρόνο στη σημερινή Ουγγαρία όπου αναφέρεται ως "Κurultáj".

 

     Σήμερα, ο θεσμός "Kurultaj" εντάσσεται μέσα σε ένα ευρύτερο πλαίσιο ασκήσεως οικουμενικής πολιτικής των Τουρανικών λαών οι οποίοι όμως, δι αυτού του αναπτυσσόμενου θεσμού, κινδυνεύουν να τεθούν υπό μία και μόνη μεθοδεύουσα "Σημαία" η οποία, μάλιστα, δεν εκφράζει και τα εθνικά συμφέροντά τους. Η μεθοδεύουσα και υποκινούσα, αυτή, "Σημαία" στη πραγματικότητα δεν ενδιαφέρεται ποσώς για τα δίκαια των Τουρανικών λαών αλλά για τα ίδια αυτής κοσμοκρατορικά συμφέροντα, τα οποία επιχειρεί να προαγάγει μέσω ευφυών "πολιτισμικών" διοργανώσεων. 

  

   Όπως είναι παραδεκτό, η Μογγολική Αυτοκρατορία κατάφερε να κατακτήσει την μεγαλύτερη γεωγραφική έκταση από όλες τις μεγάλες αυτοκρατορίες του κόσμου. Αρκεί μια ματιά στον παραπάνω συγκριτικό χάρτη ώστε να γίνει κατανοητή η δυναμική της Μογγολικής  Αυτοκρατορίας η οποία αναπτύχθηκε επάνω σε τρεις βασικούς άξονες: την εθνική ομοψυχία, την αυστηρή τήρηση των παραδοσιακών εθνικών Αξιών και την σκληρή στρατιωτική εκπαίδευση των Μογγόλων, σύμφωνα με την ηγεμονική αντίληψη του γενάρχη Τσίγκις Κχάαν.

     Ακόμη συγκρινόμενη και με την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, η Μογγολική υπήρξε χαρακτηριστικά μεγαλύτερη, αλλά και πλέον δυναμική σε ό,τι αφορά στη σφοδρότητα των πολεμικών επιχειρήσεων και κατακτητικών "συγκομιδών".

     Έτσι, το τρίπτυχο του Τσίγκις Κχάαν "Ομοψυχία, Παράδοση, Πολεμική Αρετή" απεδείχθη ιστορικά ως η προϋπόθεση επιβιώσεως και κυριαρχίας ενός λαού ακόμη και υπό τις πιο αντίξοες συγκυρίες.

     Η πονηρή "Σημαία", λοιπόν, έχοντας αντιληφθεί πολύ καλά το, παραπάνω, τρίπτυχο του Τσίγκις Κχάαν κι έχοντας διδαχθεί απ΄ αυτό (βλέπετε, η "Σημαία" αυτή, ιστορικώς, απεδείχθη πανέξυπνη, διδασκόμενη συνεχώς...) επιχειρεί, αρκετούς αιώνες μετά, να επαναλάβει την ..."Ιστορία" ενισχύοντας τον παγκόσμιο ρόλο της μέσω ευρηματικών μεθοδεύσεων οι οποίες συστρατεύουν υπό τη σκέπη της συγγενείς, ή και όχι, λαούς. Και επειδή η "Σημαία" περί ης ο λόγος διαθέτει πραγματική ευφυία, δεν επιλέγει την άμεση "πολιτική" ή και "στρατιωτική" έκφραση, αλλά την πολιτισμική οδό για την οποία ουδείς μπορεί να την ψέξει. Κι εδώ έγκειται η κρίσιμη επικινδυνότητα αυτής της "Σημαίας" η οποία απέδειξε ότι ξέρει να κερδίζει στην εξωτερική πολιτική της (ασχέτως των εσωτερικών κλυδωνισμών τους οποίους πάντοτε ξεπερνά) δια της εφευρετικότητος.

     Με την λογική, λοιπόν, των ομόκεντρων και διαδοχικών κύκλων επιρροής, η ευφυέστατη "Σημαία" ξεκίνησε με μεγάλη επιτυχία την συστράτευση, κατ'  αρχήν, των Τουρανικών λαών και ήδη επιχειρεί και τον εγκλωβισμό στο σχέδιό της και των Ευρασιατικών, γενικώς, λαών οι οποίοι, σαφώς, αποτελούν κυρίαρχο μέρος των ορέξεών της.

     Και, ο παραπάνω χάρτης εκφράζει ενδεικτικά το "πώς εννοούν" ...κάποιοι τον Τουρανισμό, αφήνοντας "εκτός", απλώς, την ...Κρήτη, μη χαριζόμενοι ούτε καν στην ...Ιαπωνία!

  Ο ΠΡΟΣΕΤΑΙΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΚΟΜΒΙΚΟΥ ΣΥΜΜΑΧΟΥ

     Εκείνο το οποίο, μέχρι στιγμής, κατάφερε η αδηφάγος "Σημαία" είναι να εκμεταλλευθεί την απαιδευσία κι έλλειψη ευφυίας των αντιπάλων της ώστε να προσεταιρισθεί κομβικούς συμμάχους οι οποίοι, άλλως, θα ήσαν αντίπαλοί της! Άραγε, πόσο ηλίθια συμπεριφέρθηκαν οι νεογραικύλοι ταυτίζοντας τους Τούρκους με τους Μογγόλους όταν οι τελευταίοι είχαν προσφύγει στους Βυζαντινούς ώστε από κοινού να πολεμήσουν τους Οθωμανούς; Πόσο ηλίθιο ακούγεται στα αφτιά των πραγματικών, σκεπτομένων, Ελλήνων εκείνη η ανιστόρητη όσο και ανόητη ταυτοποίηση "Τούρκοι = Μογγόλοι" που διατυμπανίζουν κάποιοι γραικύλοι ανεγκέφαλοι  αγνοώντας (...ίσως) ότι αυτό πολλαπλασιάζει τη "δύναμη πυρός" του αντιπάλου τους; Kαι, βεβαίως, η παμπόνηρη "Σημαία" συλλαμβάνει το "μήνυμα" και το εξελίσσει  σε ...συμμαχία επιδιώκοντας τον προσεταιρισμό μιας ισχυρής πολεμικής μηχανής, ασχέτως εάν, ιστορικώς, αυτή η πολεμική μηχανή έχει στραφεί εναντίον της!

     Σε ένα παλιότερο (βλ. εδώ) δημοσίευμα του κυρίως Ιστολογίου μας κάναμε μία εκτενή αναφορά στην ιστορική σχέση των Μογγόλων με εκείνους που σήμερα πασχίζουν να τους προσεταιρισθούν για ίδιους κοσμοκρατορικούς λόγους και σημειώναμε τα παρακάτω:

    "Πρώτοι (1207) τουρκόφωνοι που συνέτριψε ο Τσίγκις Κχάαν, οι Κιργίζιοι! Δύο χρόνια μετά (1209) συντρίβει τους επίσης τουρκοφώνους Ουιγούρους! Αμέσως μετά την κατάληψη του Πεκίνου (1215), ο αρχηγέτης των Μογγόλων Τσίγκις Κχάαν εστράφη κατά της Τουρκοπερσικής Αυτοκρατορίας της Χο(βα)-ρεσμίας η οποία υπήρξε μία επικίνδυνη ισλαμική ένωση και περνώντας τον Καύκασο επεχείρησε να εξοντώσει τους τουρκόφωνους Κουμάνους. Οι τελευταίοι έσπευσαν να ζητήσουν βοήθεια από τον Βυζαντινό ηγεμόνα της Νικαίας Ιωάννη Γ’ Δούκα Βατάτζη, έναν ιστορικό μητραλοία ο οποίος όχι απλώς τους βοήθησε αλλά, αργότερα, το 1240, τους παρεχώρησε εδάφη προκειμένου να εγκατασταθούν στην Μικρά Ασία και στην Θράκη!! Σήμερα πολλοί Έλληνες πατριώτες αναστενάζουν κοιτώντας προς την «κόκκινη μηλιά» αλλά για τους ενόχους…μιλιά!

     Το 1218 ο Μογγόλος στρατηγός Τζεμπέι συντρίβει την τουρκόφωνη αυτοκρατορία των Καρά Κιτάι. Τρία χρόνια (1219-1221) ήσαν αρκετά για τον Τσίγκις Κχάαν να κατακτήσει τα φρούρια της Μπουχάρας, της Οτράρ και της Τασκένδης, γενόμενος τελικώς ο κύριος και της ίδιας της Σαμαρκάνδης καταλαμβάνοντας και τον χρυσό θρόνο του σάχη από τον οποίο πέταξε το Κοράνι εγκαθιστώντας τον μογγολικό Νόμο Γιάσα.

     Είναι χαρακτηριστική η διατύπωση του μεγάλου Άραβα ιστορικού Ιμπν-Αλ-Αθίρ, συγχρόνου του Τσίγκις Κχάαν ο οποίος αναφερόμενος στο έτος Εγίρας 617 (1220) κατά το οποίο ο Μογγόλος αρχηγέτης κατενίκησε, τελικώς, τους Τουρκοπέρσες και τον αυτοκράτορά τους Αλαεντίν Μουχάμαντ (Μωάμεθ) Β’, έγραψε : «Οι μογγολικές επιδρομές του έτους αυτού κατά των ισλαμικών χωρών υπήρξαν η μεγαλύτερη καταστροφή εναντίον της Ανθρωπότητος»!

     Μετά την κατάληψη της Σαμαρκάνδης και την καταδίωξη του σάχη ο οποίος τελικώς διέφυγε σε ένα νησί της Κασπίας, οι Μογγόλοι κατέλαβαν την Υπεροξιανή ενισχύοντας την παρουσία τους στην περιοχή, ενώ ο σάχης απέθανε άρρωστος και ξεχασμένος στον τόπο της διαφυγής του. Ο γιος του και τελευταίος Χορεσμιανός σάχης Τζελαλεντίν Μαγκουμπερντί ( «Θεόδωρος», 1221-1231) σε μία απελπισμένη προσπάθεια συνεχίσεως του πολέμου κατά των Μογγόλων μετέφερε τον αγώνα στα εδάφη του Αφγανιστάν, πολεμώντας επί μία δεκαετία με νικηφόρα αποτελέσματα (1225-1226) στις καυκασιανες περιοχές, όμως, ο δευτερότοκος γιος του Τσίγκις Κχάαν, Τσαγατάι (29 Ιουλίου 1231) τον υπέταξε και μαζύ με αυτόν και τους συμμάχους του …Τραπεζουντίους τους οποίους είχε στείλει ο Βυζαντινός Μεγαλοκομνηνός ηγεμόνας του Πόντου Ανδρόνικος Α’ Γίδος (1222-1235). Και πάλι η βυζαντινή διαφθορά είχε σφαλίσει τα μάτια των ηγεμόνων της, ώστε να παραβλέπουν το συμφέρον της ίδιας τους της αυτοκρατορίας στην περίπτωση της σφοδρής αντιπαλότητας των Μογγόλων με τους τουρκόφωνους πληθυσμούς που λίγο αργότερα θα κυριαρχούσαν στη Βασιλεύουσα!

     Πράγματι, ο Τσίγκις Κχάαν από τις αρχές της τρίτης δεκαετίας του 13ου αιώνος παρουσιάζεται πραγματικός Αλάστωρ κατά του μουσουλμανικού κόσμου. Και οι λόγοι δεν είναι διόλου οι της θρησκευτικής διαφοράς όπως, εντελώς επιπόλαια, διισχυρίζονται κάποιοι αγνοώντας ότι ο Μογγόλος αρχηγέτης υπήρξε ο πλέον ανεξίθρησκος Ασιάτης ηγεμών! Απλώς, ο ευφυέστατος Τσίγκις Κχάαν είχε επίγνωση του παγκοσμίου κινδύνου τον οποίον εμπεριείχε ο φανατισμός που απέπνεε ο Ισλαμισμός, κάτι στο οποίο τον δικαίωσε η μετέπειτα παγκόσμια Ιστορία. Όμως, η αντιπαλότητα αυτή δεν ήταν απλώς μία προσωποπαγής επιλογή του Τσίγκις Κχάαν αλλά μία εθνική μογγολική ανάγκη την υπηρέτηση της οποίας συνέχισαν και οι διάδοχοί του.

     Το 1243, οι Μογγόλοι υπό τον στρατηγό Μπαϊτζού εφορμούν κατά του σελτζουκικού Σουλτανάτου του Ρουμ (Ικονίου) στην Μικρά Ασία και κατανικούν τους Σελτζούκους στη μάχη του  Κιοσέ-Νταγ (Σάταλα).  Οι Σελτζούκοι, υπό τον ηττηθέντα σουλτάνο τους Καϊχοσρόη Β’ (1247-1245) δεν αντιμετώπισαν μόνοι τους Μογγόλους αλλά με την υποστήριξη των Τραπεζουντίων συμμάχων τους που είχε φροντίσει να τους στείλει ο, …επίσης, Βυζαντινός ηγεμόνας του Πόντου Μανουήλ Α’ ο «Στρατηγικότατος» της αλήστου φάρας των Κομνηνών! Για άλλη μια φορά το Βυζάντιο «έσκαβε τον τάφο του με τα νύχια του» και, βεβαίως, ο Ελληνισμός ακόμη …πληρώνει! Οι Μογγόλοι και πάλι εθριάμβευσαν στην περιοχή ενώ εξανάγκασαν τους ηττημένους Σελτζούκους να αναγνωρίσουν την κυριαρχία του Χανάτου των Ιλχανιδών Μογγόλων το οποίο ιδρύει επισήμως το 1256 ο Χουλέγκου Κχάαν. Και πάλι ένας μουσουλμάνος ιστορικός, ο Ιμπν Μπίμπι, στο «Βιβλίο των Σελτζούκων» θα περιγράψει και θα θρηνήσει για τον θρίαμβο των Μογγόλων, ενώ επεκτείνεται και στην περιγραφή της καταλήψεως από τους Μογγόλους της Σεβαστείας, της Δοκείας και της Καισαρείας.

     Παρά ταύτα οι «αυτόχειρες» Βυζαντινοί αυτοκράτορες εξακολουθούν να αγνοούν το δίδαγμα των μογγολικών εκστρατειών. Αντί να αναθεωρήσουν την τακτική των ανοήτων συμμαχιών τους με τους τουρκοφώνους φυλετικούς αντιπάλους τους, ο Βυζαντινός ηγεμόνας της Νικαίας Ιωάννης Γ’ Δούκας Βατάτζης (1222-1254) σπεύδει να συναντήσει (Αύγουστος 1243) τον ηττημένο Καϊχοσρόη Β’ και να ανανεώσει την φιλία του μαζύ του αναγορεύοντάς το σελτζουκικό κράτος του Ικονίου σε …μεσολαβητή μεταξύ του Βυζαντίου και των Μογγόλων!! Αντί, δηλαδή, έστω και την ύστατη στιγμή (το 1453 …ante portas!) οι έκφυλοι και έκλυτοι Βυζαντινοί να αντιληφθούν την επερχόμενη καταστροφή ως εκ της επιβιώσεως και ενισχύσεως των Οθωμανών στη «γειτονιά» τους, αυτοί έσπευδαν στην προς τους εχθρούς τους επίδοση … «διαπιστευτηρίων»!

     Το 1258, ο στρατός του Μογγόλου Χουλέγκου Κχάαν καταλαμβάνει την Βαγδάτη και συντρίβει το μουσουλμανικό Αββασιδικό χαλιφάτο.

     Μόλις το 1264, ο Βυζαντινός αυτοκράτορας Μιχαήλ Η’ Παλαιολόγος «ξυπνά», βλέπει «εκείνο» που έπρεπε να είχαν δει οι προκάτοχοί του πολλά χρόνια πριν και αποπειράται να προσεταιρισθεί τον Χουλέγκου Κχάαν καθώς και τον διάδοχό του Αμπακά Κχάαν αλλά προς μάτην των σχεδίων του :απλώς επιδεινώνει τις σχέσεις του με τους Μαμελούκους! 
    

     Η διαπάλη Μογγόλων και τουρκοφώνων συνεχίστηκε, όμως, επί αιώνες! Και η διαπάλη έφτασε και σε μία περίπτωση και σε εμφύλιο σπαραγμό όταν ο Μογγόλος Μπερκέ Κχάαν (1257-1267) απεφάσισε να καθιερώσει στο χανάτο του ( «Χρυσή Ορδή», με πρωτεύουσα το Σαράι)  την τουρκική διάλεκτο και την μουσουλμανική θρησκεία, ερχόμενος σε ανοικτή ρήξη με τους αδελφούς του Μογγόλους της κεντρικής δυναστείας (Μόγκε και Κουμπλάι Κχάαν) καθώς και με τους Ιλχανίδες της Περσίας (με ιδρυτή τον εγγονό του Τσίγκις Κχάαν, Χουλέγκου Κχάαν, ο οποίος κατενίκησε και υπέταξε τη μουσουλμανική δυναστεία των Ασσασσίνων στη βόρεια Περσία) και Μεσοποταμίας.

     Επίσης, ο Τιμούρ ο Χωλός (Τιμούρ Λενκ), ο γνωστός ως Ταμερλάνος, επίγονος του μεγάλου Τσίγκις Κχάαν, συνέτριψε το κραταιό Οθωμανικό Σουλτανάτο, στην αρχή του 15ου αιώνος.

     Δυστυχώς, ο μετα-χριστιανικός (και ολίγον «προ-...») Ελληνισμός κινείται σε μία τροχιά πολιτικού «αυτοχειριασμού»!"

   

     Oίκοθεν, λοιπόν, νοείται η πραγματική διάσταση ιστορικών συμμαχιών περί των οποίων, όχι μόνον διατηρούνται λανθασμένες εντυπώσεις αλλά και "εικόνες" οι οποίες απεδείχθησαν εξαιρετικώς αρνητικές για τα συμφέροντα όλων πλην εκείνων της ...πονηρής "Σημαίας".

ΜΙΑ ΑΦΟΡΜΗ, ΕΝΑΣ ΘΕΣΜΟΣ

     Το "Kurultaj" σήμερα αποτελεί μια διαφυλετική τελετουργική συνεύρεση που σκοπό έχει τη σύσφιγξη των σχέσεων των Τουρανικών-Ευρασιατικών λαών και λαβαίνει χώρα, κάθε καλοκαίρι, στην Ουγγαρία. Είναι μία αμφιλεγόμενη διοργάνωση η οποία αντιμετωπίζεται αντιφατικά ακόμη κι από τους ίδιους τους πατριώτες Ούγγρους πολλοί από τους οποίους θεωρούν ότι τους συνδέει πολιτικώς με τη σημερινή Τουρκία την οποία απεχθάνονται ενώ άλλοι πιστεύουν ότι τους ενώνει με την απώτατη καταγωγή της προελεύσεώς τους (ασχέτως Τουρκίας) υποστηρίζοντάς την θερμά.

Ανεξάρτητα "Τουρκικά" Κράτη ...2010!

     Οι εξελίξεις που, ήδη, κατέφεραν οι ευφυείς χειρισμοί της πονηρής "Σημαίας" άγγιξαν ήδη ένα σημείο το οποίο διαφεύγει της προσοχής των (εντέχνως) αποκοιμισμένων αντιπάλων της, ώστε να γίνεται βαθμιαία παραδεκτή η εξάπλωση της κυριαρχίας της σε περιοχές οι οποίες ουδεμία σχέση έχουν μ'  αυτήν! Το "τόξο" της Ημισελίνου, ορεξάτο, απλώνει τις βλέψεις του όπου φτάνει το ακοίμητο ...μάτι του και εργάζεται ακατάπαυστα, ενώ οι αντίπαλοί του υπνώτουν ύπνο μοιραίο και η ευφυία μιας αυτοκρατορίας που διήρκεσε 623 χρόνια δεν μένει αναξιοποίητη.  Σήμερα και σε κάθε περίπτωση, το "Kurultaj" αποτελεί έναν ετήσιο "σταθμό" στα εθνικά της Ουγγαρίας "πράγματα" (και όχι μόνον της Ουγγαρίας...)  και επηρεάζει σημαντικά ακόμη και την επίσημη εξωτερική πολιτική της Χώρας εκτός, βεβαίως και από την εσωτερική, με ορατή εξέλιξη την διαμόρφωση "ρεύματος" το οποίο σύντομα θα εκδηλωθεί και επί πολιτικής "σκηνής" προκειμένου να απαιτήσει συγκεκριμένες "συμμαχίες" για τις οποίες πολλοί θα διαφωνούσαν.

Ο Ούγγρος βιο-ανθρωπολόγος András Zsolt Bíró

     "Ψυχή" του σημερινού "Kurultaj" είναι ένας Ούγγρος βιο-ανθρωπολόγος, ερευνητής του Μουσείου Φυσικών Επιστημών της Βουδαπέστης, ο András Zsolt Bíró, ένας "ιδιαίτερος" επιστήμονας ο οποίος το 2006 διηύθυνε μιαν ερευνητική αποστολή στο Καζακστάν κατά την οποία εξήγαγε σημαντικά πορίσματα περί του χρωμοσώματος-"Υ" των αρχαίων κατοίκων του Καζακστάν που, κατά τον ισχυρισμό του, ανατρέπουν την Φινο-Ουγγρική θεωρία και θέλουν τους σύγχρονους Όύγγρους καταγόμενους από την φυλή "Torgaji madjars" του Καζακστάν. Τα πορίσματά του, τα δημοσίευσε στην αμερικανική επιστημονική επιθεώρηση "Anthropology" και θέλησε, κατά τον επόμενο χρόνο (2007), να τα "μετατρέψει" σε μία συμβολική διοργάνωση στο Καζακστάν, την οποία, συμβολικώς, ονόμασε "Kurultaj". Στην πραγματικότητα, η θεωρία του  András Zsolt Bíró μπορεί να πάσχει επιστημονικά, όμως συνέβαλε ώστε οι Ούγγροι να ενισχύσουν μια φυλετική αυτοεκτίμηση η οποία εξασφάλισε την ενδυνάμωση και συνέχιση του θεσμού του σύγχρονου "Kurultaj" σε ετήσια συχνότητα, στην Ουγγαρία.

     Σε κάθε περίπτωση, το πνεύμα του "Kurultaj" είναι τόσο "βαθύ" ώστε επιχειρεί να επαναφέρει ακόμη και την αρχαία γραφή των Ούγγρων, την "Rovasiras" η οποία έχει ζωή 7.500 ετών (δίσκος Tatárlaka) και δεν είναι καθόλου υπερβολικό να πούμε ότι η συγκεκριμένη αρχαία γραφή επανέρχεται ραγδαία, ακόμη και στο διαδίκτυο, ακόμη και σε δημόσιες επιγραφές, στη σημερινή Ουγγαρία η οποία επιμένει στο σεβασμό των Παραδόσεών της! 
  

ΤΟ "KURULTAJ" ΣΗΜΕΡΑ

    

Ενδεικτική ποιότητα παρελκομένου (Tarsoly) Ουγγρικής φορεσιάς.

     Το "Kurultaj" σήμερα αποτελεί μιαν ετήσια διαφυλετική συνεύρεση Τουρανών κι Ευρασιατών προσωπικοτήτων από λαούς που τους συνδέουν κοινές Παραδόσεις, με έμφαση στην ιστορική ακρίβεια και στην υψηλή αισθητική ακόμη κι ως τη παραμικρή λεπτομέρεια αυτής της, πραγματικά, λαμπρής διοργανώσεως η οποία δεν "απεικονίζει" τύπους και φωτογραφικές "πόζες" αλλά ουσία πολεμικής αρετής!

Έφιππη πάλη

     Πράγματι, θα νόμιζε κανείς ότι πίσω από τις εντυπωσιακές φορεσιές, τα καταστόλιστα εθνικά περίπτερα και τις λαμπρές εκδηλώσεις, οι διοργανωτές και οι μετέχοντες στοχεύουν σε ένα "λαϊκό πανηγύρι" φολκλορικού χαρακτήρος... Κάθε άλλο! Στο "Kurultaj" επιχειρείται μία επίδειξη αληθινών πολεμικών δεξιοτήτων όλων όσων μετέχουν με έναν ήρεμο αλλά και αδυσώπητο ανταγωνισμό προκειμένου να αποδείξουν ότι η φυλετική τους "ψυχή", ο πολεμιστήριος "παλμός" του διατηρείται πολύ υψηλός και αποτελεί εχέγγυο φυλετικής επιβιώσεως.

Υπερπήδηση καθήμενου Ίππου με ταυτόχρονη τόξευση επί ιπτάμενου στόχου

     Εδώ, όσοι αποφασίζουν να μετάσχουν το κάνουν όχι μόνον για να επιδείξουν συγκεκριμένες μαχητικές ικανότητες αλλά και για να κριθούν από τους "ομαίμους" τους ότι πράγματι αξίζουν ως τέτοιοι. Και, για να παραστούν, ασκούνται και προπονούνται ολόκληρο το χρόνο ώστε, κατά τις ημέρες του "Kurultaj", να μπορούν να επιδείξουν σε όλους τον καλύτερο (=πλέον μαχητικό) εαυτό τους. 

Ασφαλής διάβαση μπροστά από εχθρικές γραμμές.

     Σε όλη την διοργάνωση, όπως είναι φυσικό ως εκ των Παραδόσεων των μετεχόντων λαών, κυριαρχεί ο Ίππος και η Ιππική (Ιππασία κλπ), η πολεμική ίππευση και τα ιππικά ιππαγωνίσματα. Κάθε φυλή επιδεικνύει τις δικές της τεχνικές επιδιώκοντας την αναγνώρισή της ως αξιόμαχη, όχι με απλές φωτογραφικές "πόζες" αλλά με ουσία που κόβει την ανάσα!

Χειραγώγηση Ίππου από το έδαφος.

     Το σφρίγος και η αλκή των πολεμιστών αγγίζει φανταστικά "μέτρα" και φτάνει σε σημείο χειραγωγήσεως ακόμη και ...Ίππων από το έδαφος, ως επίδειξη ψυχραιμίας, μεθοδικότητος αλλά και δυνάμεως του Ανθρώπου να διαχειρισθεί ένα πλάσμα, όπως ο Ίππος, που είναι κατά πολύ μεγαλύτερο και δυνατότερο! Κι όλα τούτα "επί σκηνής" ...ζωντανά, μπροστά σε χιλιάδες θεατές και όχι στο σκοτεινό θάλαμο ενός ...στούντιο φωτογραφίσεως, όπου τα πάντα είναι ...ρυθμισμένα και, κυρίως, ακίνδυνα και ακόπιαστα.

     Στο πραγματικό "πεδίο μάχης" που είναι το πεδίο επιδείξεων, τα βέλη "πέφτουν" βροχηδόν επί ζωντανών στόχων και η εξάσκηση, πλέον, των πρωταγωνιστών είναι αυτή που θα σώσει ζωές από ατυχήματα των οποίων η απουσία δείχνει πόσο καλοί πολεμιστές είναι αυτοί που πραγματοποιούν, εδώ, επιδείξεις!

Άμαξα που παραπέμπει σε μεσοποτάμειες αναπαραστάσεις εν κινήσει

     Το "Kurultaj" και η διοργανωτική πρόθεση να δώσει "βάθος χρόνου" στη καταγωγή των λαών στους οποίους οι μετέχοντες ανήκουν, δεν παραλείπει να συμπεριλάβει και σκηνές που παραπέμπουν ως την αρχαία Μεσοποταμία, με άμαξες και αμαξηλάτες πολεμιστές εν δράσει "επί σκηνής"! Παρά το μέγεθος, όμως, των αντικειμένων στο "Kurultaj" τηρείται απαρεγκλίτως η ποιότητα στη λεπτομέρεια και η αυτονόητη αποφυγή κάθε προχειρότητος ώστε η τελική "εικόνα" να είναι ιστορικώς πειστική.

     Μιλώντας για ιστορική "πειστικότητα" θα πρέπει να επισημάνουμε ότι στο "Kurultaj", παρά τις τεράστιες απαιτήσεις ως εκ της μαζικότητος και της πολυπρισματικότητος των απαιτήσεων, οι μετέχοντες διεκδικούν ένα "άριστα" σε ό,τι αφορά στην ακρίβεια του οπλισμού, των στολών, των εξαρτύσεων και των λοιπών παρελκομένων, όχι ...αρχαιολογικού φετιχισμού ένεκεν, αλλά, λόγω σεβασμού στη διατήρηση της Παραδόσεως! Σ'  αυτή την μεγάλη πολεμική (και όχι, απλώς, "αναπαραστατική") συνάθροιση η ..."φουστανέλα" δεν είναι αυτοσκοπός αλλά το ρίξιμο του λιθαριού και γι'  αυτό τον σκοπό οι μετέχοντες Τουρανοί, χωρίς να παραλείπουν την ακρίβεια και την μεγαλοπρέπεια της δικής τους "φουστανέλας" προβάλλουν την ικανότητά τους, με τον καλύτερο μάλιστα τρόπο, στο δικό τους "λιθάρι".  

     Τεκμήριο αυτής της, καθαρά, πολεμικής "φυσιογνωμίας" του "Κurultaj" είναι και η επίτευξη υψηλών επιδόσεων σε πολεμικές τέχνες, μετατρέποντας αυτή την διοργάνωση σε ένα πρακτικό "εργόμετρο" εφίππων αλλά και άλλων μαχητικών τεχνών η ανάπτυξη των οποίων υποχρεώνει τους μετέχοντες να ασκούνται και να βελτιώνονται ψυχικά και σωματικά ολόκληρο τον χρόνο.

Ο Ούγγρος πρωταθλητής της Παραδοσιακής Τοξοβολίας József Mónus τοξεύει.

      Επίκεντρο του "Κurultaj" είναι η αρχέγονη τεγκεριστική πίστη των Ουραλο-αλταϊκών πληθυσμών, αυτό το οποίο οι δυτικοί λαθεμένα ορίζουν ως "σαμανισμό" και που καθοδηγεί αυτούς τους λαούς πέραν και πίσω από κάθε δεδηλωμένη νεώτερη θρησκεία.

     Οι Τουρανοί, ακόμη και οι σύγχρονοι εξ αυτών, ακόμη και οι ...πολλά Ευρωπαίοι (περισσότερο από πολλούς άλλους...)  Ούγγροι, ασχέτως χριστιανικών "ομολογιών", στο λατρευτικό βάθος τους θέλγονται από τα φυσικά Πνεύματα, τον Ήλιο, τη Γη, το Νερό (ίσως, όπως και οι φυσιολάτρες Έλληνες...) και δεν παραλείπουν, σε κάθε ευκαιρία, να το εκφράζουν. Και το "Κurultaj" είναι μια μεγάλη ευκαιρία επαναφοράς στη μέθεξη της παραδοσιακής λατρείας.

     Οι σαμάνοι επικαλούνται κι εδώ τα προγονικά Πνεύματα και τελετουργούν δημόσια όχι κατά τρόπο απλώς αναπαραστατικό αλλά ουσιαστικό για όλους τους παρισταμένους οι οποίοι παρακολουθούν με εσωτερική κατάνυξη.

     Υπάρχουν πολλοί επισκέπτες που προσέρχονται στο "Kurultaj" για να μελετήσουν την τεγκεριστική τελετουργία και πράξη και πολλοί, με βαθύτερη ακόμη πίστη, που προσέρχονται για να θεραπευθούν (και το επιτυγχάνουν...) μέσα από τις σαμανιστικές επικλήσεις. Έτσι, το "Kurultaj" προσλαμβάνει και μία πολύ ευρύτερη και πλέον καθοριστική εσωτεριστική "διάσταση".

     Εδώ επιδεικνύονται όλες οι παράπλευρες λαϊκές τέχνες, όπως η Ιερακοθηρία, η Σιδηρουργική, η Βυρσοδεψική κλπ, από "τεχνίτες" διαφόρων ηλικιών και φυλετικών καταγωγών.

     Οι επιδείξεις τούτων των λαϊκών τεχνών δεν έχουν κανένα κερδοσκοπικό στόχο, αλλά εντάσσονται κι αυτές μέσα στο όλο "πνεύμα" του "Kurultaj", οι δε "θεράποντές" τους επιδιώκουν, αφιλοκερδώς, να αποσπάσουν τον θαυμασμό και την αποδοχή, στη προσπάθειά τους να κρατήσουν ζωντανή την Παράδοση των φυλών από τις οποίες προέρχονται και εκπροσωπούν σε αυτή τη πολύχρωμη σύναξη. Και όλες οι επιδεικνυόμενες τέχνες κατατείνουν στη προβολή του αξιομάχου των όσων μετέχουν με κυρίαρχη εκείνη της κατασκευής όπλων.

     Κάθε χρόνο στο "Kurultaj" παρουσιάζονται οργανωμένα περίπτερα με τα καλύτερα δείγματα αγχεμάχων και εκηβόλων παραδοσιακών όπλων, διαφόρων κατασκευαστών και προελεύσεων.

     Τα τόξα έχουν την "τιμητική" τους σε αυτή τη λαμπρή διοργάνωση και κάθε σοβαρός κατασκευαστής θεωρεί χρέος του να εκπροσωπηθεί στο Κοινό της.

     Και, εξαίρεση δεν αποτελούν ούτε οι πάντοτε καλοκατασκευασμένες παραδοσιακές πανοπλίες, κατασκευασμένες από άριστα επεξεργασμένα δέρματα ή μέταλλα, πιστά αντίγραφα των εποχών και των πολεμικών φυλών που αντιπροσωπεύουν.

     Στο "Kurultaj" οι χιλιάδες μετέχοντες αλλά και επισκέπτες (ο αριθμός αυξημένος εξαψήφιος κάθε χρόνο) μπορούν να διαμείνουν στις εκατοντάδες  παραδοσιακές γιούρτες οι οποίες στήνονται για τον σκοπό αυτό αλλά και για να συμβολίσουν την νομαδική παράδοση των λαών που εκπροσωπεί αυτή η διοργάνωση.

     Και όλη η "ζωή" του "Kurultaj" περιστρέφεται γύρω από αυτό το σύμβολο της νομαδικής μεταναστευτικότητος που στέγασε τις κατακτητικές επιδρομές (Honfoglalás) λέξη με ιδιαίτερη ιερότητα και σημασία για όλους τους Ουραλο-αλταϊκούς λαούς.

     Είναι δε φυσικό ότι σε μια τέτοια διοργάνωση η μουσική, το θέατρο, η διασκέδαση γενικώς αποτελούν στοιχεία της καθημερινότητος όπως και στην ίδια τη ζωή.

     Στο "Kurultaj" κάθε χρόνο προσέρχονται ολόκληρα συγκροτήματα και μεμονωμένοι καλλιτέχνες που, μέσα στο αυστηρό παραδοσιακό πλαίσιο, παρουσιάζουν τη δουλειά τους διασκεδάζοντας το Κοινό.

     Όσοι αναλαμβάνουν την διασκέδαση των επισκεπτών του "Kurultaj" το κάνουν με πλήρη επίγνωση της αυστηρής κριτικής που θα δεχθούν και φροντίζουν να είναι αντάξιοι των περιοχών που εκπροσωπούν και της επιμέρους κουλτούρας που εκφράζουν.

ΟΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΜΑΣ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ "KURULTAJ"

     Έχοντας παρακολουθήσει από "μέσα" το "Kurultaj" θα ήταν δύσκολο να περιγράψουμε τα συναισθήματα που παράγει αυτή η ετήσια διοργάνωση στους επισκέπτες της και μάλιστα στους πλέον "απαιτητικούς" εξ αυτών. Όσο και αν ο επισκέπτης απέχει φυλετικώς από τις Παραδόσεις που εκφράζονται σ΄ αυτό, αιχμαλωτίζεται από την πρώτη στιγμή και σύρεται να μεθέξει ενεργά στα δρώμενά του (έστω και ως απλός θεατής) από την "αλήθεια" που εμπεριέχεται στις επιδείξεις του.

     Ασχέτως εάν μία επίδειξη είναι πεζή ή έφιππη, πολεμική ή καλλιτεχνική, μεμονωμένη ή ομαδική, κάθε μα κάθε επίδειξη διδάσκει, εκπαιδεύει και διασκεδάζει με έναν τρόπο που δε σου επιτρέπει να νομίσεις ότι πρόκειται περί μιας απλής "αναπαραστάσεως"  αλλά σε κάνει να πιστέψεις ότι βιώνεις μια πράγματική κατάσταση.

     Από την είσοδο μέχρι το βάθος της εξέδρας και της πελώριας φυσικής "σκηνής" το "Kurultaj" είναι ένα απτό "περιεχόμενο" φυσικών ικανοτήτων και όχι απλώς μια "πασαρέλα" φετιχιστών οι οποίοι ενδύονται αμφιέσεις και παριστάνουν τους "πολεμιστές" με στόχο μια φωτογραφία αμφιλεγόμενης αυτοπροβολής.

     Η επίδραση των επιδείξεων του "Κurultaj"  στους επισκέπτες του είναι καταλυτική, κυρίως, όταν αναλογίζεσαι τα φυσικά και ηθικά οφέλη σε όσους μετέχουν από την συνεχή άσκησή τους όλο τον χρόνο ώστε να τα καταφέρουν άριστα ενώπιον της "εξέδρας". Και, ακριβώς αυτό θέλεις να "κλέψεις" και να μεταφέρεις στο τόπο σου : το όφελος από την συστηματική εξάσκηση στις διάφορες παραδοσιακές πολεμικές τέχνες, έφιππες ή μη, ένα όφελος πραγματικά ανεκτίμητο για τη ψυχή, το νου και το σώμα! Αλλά, το "Kurultaj", ως μία εκδήλωση ουσίας και όχι ως ένα φολκλορικό "φεστιβάλ", δε μπορεί και δεν πρέπει να "αντιγραφεί", άλλωστε, η "αντιγραφή" είναι η εγγύηση της ...αποτυχίας, κυρίως από εκείνους οι οποίοι θα ήθελαν να το "μεταφέρουν" σε γεωγραφικά σημεία με έλλειψη πολεμικής παιδείας και αισθητικής. Και για να μπούμε στο κυρίως θέμα, σε τι αποσκοπούμε εμείς οι "ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ" παρουσιάζοντας το "Kurultaj" ; 

ΣΚΟΠΟΣ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ

     Η «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ» είναι ένας Οργανισμός με Ελληνική εθνικο-κοινωνική κοσμοθέαση και, κυρίως, με την πεποίθηση ότι η ειρήνη είναι η συνέχιση του πολέμου με άλλα "μέσα" και αντιστρόφως. Σε αυτά δε τα "μέσα" θα πρέπει να κυριαρχεί η ευφυία! Αναβιώνει την Ελληνικη εφιπποτοξοτική Παράδοση των Θρακών, Κρητών και Ελλήνων Στρατιωτών της Αναγεννήσεως επιδιώκοντας δι αυτής την μεταλαμπάδευση της Ελληνικής Πολεμικής Αρετής ως κορυφαίας Αξίας σε μία εποχή διακυβεύσεως του ίδιου του Ελληνισμού, αλλά και τιμά τις Παραδόσεις των πολεμικών Λαών της περιοχής μας θεωρώντας ότι δια της αλληλοκατανοήσεως διασφαλίζεται η ισορροπία των σχέσεών τους. Κυρίως, είναι ένας μη κερδοσκοπικός Οργανισμός ο οποίος δεν διεκδικεί υλικά οφέλη ή "πρωτοκαθεδρίες", επικεντρωμένος στην παραγωγή πολιτισμικού έργου και στην ψυχοπνευματική αλλά και στη σωμασκητική βελτίωση των Μελών του.

     Παρουσιάζοντας τον θεσμό του "Kurultaj", επιδιώκουμε να καταδείξουμε την ευφυέστατη τακτική των κάποιων "άλλων" Λαών να αναδείξουν δια των πολεμικών τεχνών τους, τον Πολιτισμό και την Ιστορία τους, μέσω δε αυτών, κυρίως, να αποτελέσουν μία σύγχρονη «φυλετική συσπείρωση» η οποία θα μπορεί να διαχειρισθεί δυναμικά τις «τύχες» τους μέσα σε μία σύγχρονη εθνοφυλετική αλλά και πολιτικοστρατιωτική πραγματικότητα, με ό,τι κι αν τούτο σημαίνει για την Ελλάδα η οποία, πάντοτε, κυριαρχεί στη σκέψη μας.

     Με ευτελισμένο και προσκυνημένο το ελλαδικό «κράτος», προσφάτως το μεν Ούγγρικο κυβερνητικό κόμμα "Jobbik" ανεγνώρισε το ψευδοκράτος της «Βόρειας» Κύπρου, ενώ η επίσημη Ουγγρική κυβέρνηση ανεγνώρισε το Κράτος των Σκοπίων ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Οι δύο αυτές βαρύτατες ήττες της Ελλάδος δεν οφείλονται σε νίκη ούτε των τουρκοκυπρίων ούτε των σκοπιανών αλλά στην απουσία της ίδιας, ενεχομένων των «κυβερνητικών» εκπροσώπων της, από τα διεθνή φόρα όπου θα έπρεπε να είναι παρούσα προς προάσπιση των εθνικών δικαίων μας!

     Όταν λοιπόν παρατηρούμε τους ευφυείς χειρισμούς των συσπειρουμένων αλλοφύλων θα πρέπει να διδαχθούμε, αναλόγως από το παράδειγμά τους, ώστε να αντισταθμίσουμε τις μέχρι τώρα ήττες μας και να τις υπερβούμε. Είναι απαράδεκτο οι τουρκοκύπριοι και οι σκοπιανοί να κερδίζουν την αναγνώριση μιας Χώρας όπως η Ουγγαρία η οποία έχει στενότατες σχέσεις με την μεσαιωνική Ελλάδα και το επίσημο σύμβολό της απεικονίζει κατά το ήμισυ το Βυζαντινό Στέμμα! Προς τούτο δε και ο σκοπός αυτού του άρθρου.

Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΜΑΣ
  

     Γνωρίζουμε πολύ καλά την απόσταση του "γονιδιώματος" του μέσου σημερινού κατοίκου της Ελλάδος από τον μέσο Ευρωπαίο και, δη, τον μέσο Ούγγρο ή και Καυκασιανό. Έχουμε πλήρη "εικόνα" των γενιών του "φραπέ" και της "καφετέριας" με την οικτρή "ποιότητα" πολιτών που παράγονται στη σημερινή Ελλάδα. Όμως...

      Στα οκτώ χρόνια της λειτουργίας των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" διαπιστώσαμε ότι, πέραν του οικτρού κανόνος που χαρακτηρίζει την αλλοτριωμένη και εκφυλισμένη γραικύλικη κοινωνία, μια λαμπρή Ελληνική Κοινωνία εξακολουθεί να υπάρχει και να παράγει Πολιτισμό με υψηλή αίσθηση της ιστορικής ευθύνης της και του προορισμού της. Μπορεί, αριθμητικώς, η Κοινωνία αυτή να υπολείπεται σημαντικά από εκείνη των γραικύλων αλλά εξακολουθεί να δίνει επιτυχώς τη δική της μεγάλη μάχη για να κρατήσει ψηλάτο λάβαρο μιας βαρειάς Παραδόσεως!

     Στα χρόνια της συνεχούς λειτουργίας μας, οι "ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ" βρεθήκαμε στον "σωστό δρόμο",  ασκούμενοι καθημερινώς στις παραδοσιακές έφιππες πολεμικές τέχνες, ακριβώς όπως οι Πρόγονοί μας Έλληνες Στρατιώτες της Αναγεννήσεως, αλλά και οι ακόμη αρχαιότεροι Θράκες και Κρήτες Εφιπποτοξότες.

     Η «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ» προτείνει προς κάθε ενδιαφερόμενο ο οποίος ασχολείται με κάθε είδος Ελληνικής και Ευρωπαϊκής  πολεμικής ή άλλης παραδοσιακής τέχνης, ειδικώς δε  προς όλες τις Ελληνικές Ομάδες ιστορικών αναβιώσεων, την, σε πρώτο στάδιο, συγκρότιση μιας πανελλήνιας Αμφικτιονίας που θα προετοιμάσει έναν αντίστοιχο φορέα του οποίου το όνομα θα μπορούσε να είναι "Απέλλα" ή, όπως από κοινού θα μπορούσε να αποφασισθεί και του οποίου ο σκοπός θα είναι:

     1. H προώθηση των Ελληνικών, Ευρωπαϊκών και Ευρασιατικών πολεμικών τεχνών και Παραδόσεων με επίκεντρο, βεβαίως, εκείνες της αρχαίας Ελλάδος σε καθαρά πρακτικό επίπεδο, κατόπιν, βεβαίως, εμπεριστατωμένης αρχαιολογικής έρευνας για την ιστορική και πρακτική τεκμηρίωσή τους.

     2. Η διοργάνωση σε διεθνές επίπεδο μιας ετήσιας συνευρέσεως των αμφικτιόνων προς αλληλοκατανόηση και απάμβλυνση μέσω της συνασκήσεως και συμβιώσεως, στερεοτυπικών αγκυλώσεων και, τυχόν, εχθροτήτων.

     Έτσι, καλούμε όσους θεωρούν εαυτούς ικανούς να αποδώσουν τη μεγαλοσύνη της Ελλάδος αλλά και της Ευρώπης σε όλους τους τομείς των παραδοσιακών πολεμικών και λοιπών τεχνών, οιασδήποτε ιστορικής περιόδου, να έλθουν σε επαφή μαζύ μας για την διαμόρφωση ενός πρώτου οργανωτικού πυρήνος και να συνεργαστούμε επί στρογγυλής τραπέζης, χωρίς  παραγοντισμούς και με την ομονοούσα διάθεση που χαρακτηρίζει Ομοίους Ομαίμους προς την κατεύθυνση της αναδείξεως των παραδοσιακών Αξιών της Πατρίδος μας και της ηπείρου που μας αγκαλιάζει. Κυρίως... 

...ΔΙΟΤΙ, Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΛΛΑΔΑ 
ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΠΙΔΕΙΞΕΙ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΑΡΕΤΗ!