ΦΕΡΤΕ ΠΙΣΩ ΤΟΝ ΛΟΧΙΑ ΣΤΗΝ ΕΡΤ

 ΦΕΡΤΕ ΠΙΣΩ ΤΟΝ ΛΟΧΙΑ ΣΤΗΝ ΕΡΤ

     O βασικός "πυλώνας" στηρίξεως της δημοκρατικής τυραννίας (Πλάτων: "Πολιτεία", βιβλ. η') είναι η αμάθεια και η παραπληροφόρηση δια των οποίων οι κοινωνίες παραμένουν στο σκότος ώστε να ανέχονται την τυραννικήν εξουσία! Είναι δε ευνόητος ο πρωταγωνιστικός ρόλος του "τύπου" ως βασικού υπομοχλίου  του δημοκρατικού σκοταδιστικού μηχανισμού που θέλει τις μάζες παραπληροφορημένες και συσκοτισμένες. Και μέσα από αυτή την δημαγωγική μεθόδευση δεν θα μπορούσε να μην "πρωταγωνιστεί" η κρατική Ραδι(κ)οφωνία και Τηλεόραση, η ΕΡΤ η οποία αναπαράγει το "ήθος" της δημοκρατικής εξουσίας της οποίας αποτελεί φερέφωνο με έναν εσμό χρυσοκανθάρων "δημοσιογράφων" των οποίων ο υπέρ-άψογος ...συνδικαλισμός έρχεται σε ευθεία αντίθεση με την ποιότητα του "έργου" τους και τούτο επιβεβαιώνει και το τελευταίο εξάμβλωμα με τον βαρύγδουπο τίτλο "Ο Μακιαβελισμός στην ψυχολογία των ανθρώπινων σχέσεων" το οποίο υπογράφει κάποια κυρία Έφη Ζέρβα.

Ο μεγάλος αναγεννησιακός Ιταλός, διπλωμάτης, φιλόσοφος και συγγραφέας Niccolò di Bernardo dei Machiavelli είναι πασίγνωστος στην πεπαιδευμένη Ευρώπη αλλά, όπως φαίνεται άγνωστος στην ...ΕΡΤ! Όμως, η άγνοια δεν φαίνεται να είναι ανασταλτικός παράγων για την σοβαρότητα της ΕΡΤ και των "δημοσιογράφων" της οι οποίοι αν και αγνοούν το ίδιο το όνομα της προσωπικότητος, ελαφρά τη καρδία, προχωρούν και στην ...φιλοσοφικήν ανάλυση του έργου της με αδίστακτες κοπτοραπτικές και απροκάλυπτα copy/paste τα οποία αποκαλύπτονται ήδη από τον απρόσεκτο τίτλο όπου διαβάζουμε ..."ton apokal;yptoyn". Έτσι η "αδίστακτη" κ. Έφη (Ζέρβα) αντί να αρκεσθεί, ως είθισται, σε αναπαραγωγές Δελτίων Τύπου του "Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου" με φρέσκα σενάρια των οποίων η σιωνιστική προπαγάνδα κατάφερε να εξεγείρει και τα "τέκνα της σιών" όπως την Shulamit Aloni και τον Gerard Menuhin, η εν λόγω κ. Έφη απετόλμησε να κολυμπήσει στα βαθιά νερά και να αναλύσει "Machiavelli" έχοντας πλήρη άγνοια και αυτού ακόμη του ονόματος, αλλά και της φυσιογνωμίας! Αντί, λοιπόν, η κ. Έφη να προτάξει την εικόνα του περί ου ο λόγος Niccolò di Bernardo dei Machiavelli ...ανεκάλυψε ένα άσχετο πορτρέτο, εκείνο του λογίου και πολεμιστή μισθοφόρου Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη εφευρίσκοντας ...διασταύρωση ανυπάρκτου προσώπου το οποίο βάπτισε... "Μαρούλο Μικέλε Μποτιτσέλι" συνεχίζοντας μία λεζάντα βρίθουσα ανοησιών ώστε να δικαιολογήσει την μισθοδοσία της όπως ακριβώς υποψιαζόμεθα ότι η κ. Έφη πράττει και στην υπόλοιπη "δημοσιογραφία" της τηρώντας τα κλαδικά της "ισχύοντα"!

Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης

του Sandro Botticelli

Αγαπητή κ. Έφη, είναι προφανές ότι μπερδέψατε "τις βούρτσες" και είναι καιρός να μάθετε ότι το συγκεκριμένο πορτρέτο παριστάνει τον Έλληνα αναγεννησιακό Μichael Tarchaniota Marullus (Μιχαήλ Μάρουλλο Ταρχανιώτη, ουδεμία σχέση έχοντα με τραχανάδες και μαρούλια, έτσι για να μη μπερδευτείτε όπως και με "τις βούρτσες") είναι φιλοτεχνημένο από τον Ιταλό, αναγεννησιακό πάντοτε, Alessandro di Mariano di Vanni Filipepi γνωστό και ως Sandro Botticelli κι ο ...φάντης με το ρετσινόλαδο, πιστέψτε μας, δεν ταυτίζεται ουδόλως με τον Niccolò di Bernardo dei Machiavelli όσο κι αν το κομματικό σας πασαπόρτι σας θέλει "δημοσιογράφο" στο κρατικομπούκωτο ERTNEWS. Kαι χωρίς καμία διάθεση να ασχοληθούμε με τα υπόλοιπα ...θέσφατα του άρθρου σας αγαπητή κ. Έφη (άλλωστε δεν θα θέλαμε να καταλήξουμε με ...δραμαμίνες!) θα σας προτείναμε να ενημερωθείτε ΕΔΩ περί του Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη (εάν βεβαίως αντέχετε ολίγην ανάγνωση) τον οποίον η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" μελέτησε επί χρόνια διότι δεν αποτελεί, απλώς, Ελληνικό αλλά παγκόσμιο πολιτιστικό "κεφάλαιο". Τέλος κι εσείς αγαπητή κ. Έφη κι όλοι οι κρατικοδίαιτοι της ΕΡΤ καλόν θα ήταν να απαντούσατε σε όλους εμάς τους ακουσίως πληρώνοντες τα "κόστη" σας, πώς ήταν δυνατόν η Κρατική Ραδιοφωνία και Τηλεόραση κάποτε, επί Στρατιωτικών Κυβερνήσεων, να διατηρούσε την σοβαρότητά της υπό την διοίκηση κάποιου άμισθου λοχία, ενώ, μεταποληστευτικώς να στιγματίζεται από παρουσιάσεις σαν την δική σας διευθυνόμενη από χρυσοπληρωμένα executives... ;

‎

Η ΛΑΘΟΣ ΣΥΡΑΓΩΓΗΣΗ

 Η ΛΑΘΟΣ ΣΥΡΑΓΩΓΗΣΗ

     Ο γνώστης της Ιππικής και δη της Ιππασίας, έχει πάντα κατά νου ότι η σωστή κίνηση του Ίππου χαρακτηρίζεται από  ρ υ θ μ ό, είτε αυτή η κίνηση είναι σε βάδην, είτε σε τροχάδην, είτε σε καλπασμό (βραχύ ή εκτενή).  Κάθε βηματισμός, για να παρέχει ευστάθεια στον Ίππο θα πρέπει να είναι ομαλώς χρονισμένος και, ανεξαρτήτως ταχύτητος, θα πρέπει να ακολουθεί την αρμονία του "tempo" του. Όλοι οι βηματισμοί του Ίππου θα πρέπει να διακρίνονται από την αρμονία και την σταθερότητα ρυθμού, χωρίς απότομες εξάρσεις ή υφέσεις, χωρίς διακυμάνσεις που επιφέρουν διαταραχή της ισορροπίας του ζώου. Και ποτέ δεν ξεχνάμε ότι η Ιππασία είναι "μουσική" με όλους τους κανόνες αρμονίας του αποτελέσματός της.

     Όλα τα παραπάνω σημαίνουν ότι εκπαιδεύοντας έναν Ίππο ώστε να επιχειρεί σωστά όλους τους βηματισμούς του (συραγώγηση) θα πρέπει να σεβόμαστε το πλαίσιο και τους κανόνες κάθε βηματισμού ξεκινώντας από το βάδην, ακολούθως στο τροχάδην και καταλήγοντας στον καλπασμό. Αυτή είναι η υποχρεωτική κλιμάκωση στην συραγώγηση η οποία επιτάσσει  την επιμονή στην ορθή εκτέλεση καθενός ενός εκάστου των βηματισμών και προς τις δύο κατευθύνσεις, αποκλείοντας την υπερπήδηση κάποιου βηματισμού ή την διαταραχή του ρυθμού τους. 

     Το περιεχόμενο μιας σωστής συραγωγήσεως η οποία δεν θα πρέπει να υπερβαίνει τον συνολικό χρόνο των 20 λεπτών είναι:  Βάδην εργασίας, τροχασμός, καλπασμός, τροχασμός, βάδην εργασίας και προς τις δύο κατευθύνσεις. Πριν και μετά, οι διαδικασίες της προθερμάνσεως και αποθερμάνσεως είθισται να εκτελούνται σε βάδην, εκτός κυκλοτερούς υπό συνθήκες χαλαρής ρυταγωγήσεως.

     Δυστυχώς, παρατηρούμε, σχεδόν κατά κανόνα, το φαινόμενο κάποιων Εκπαιδευτών να επιχειρούν συραγωγήσεις με τον Ίππο σε υπερένταση αρχίζοντας από τροχασμό ή και καλπασμό, χωρίς προηγουμένως να τον έχουν συραγωγήσει σε βάδην, είτε διότι αποφεύγουν να επιμείνουν στον πρώτο βηματισμό λόγω ολιγωρίας, είτε διότι θεωρούν ότι οι ταχύτεροι βηματισμοί είναι σημαντικότεροι, διαπράττοντας μέγα λάθος!

     Η ομαλή και ωφέλιμη εξάσκηση κάθε εξασκουμένου απαιτεί βαθμιαία και όχι απότομη κόπωση κάτι που είναι και επικίνδυνο για την υγεία του εξασκουμένου. Έτσι και η εξάσκηση του Ίππου στην βάδιση (συραγώγηση) απαιτεί την βαθμιαία έκθεσή του σε φυσική κόπωση, υπαγορεύοντάς μας να ξεκινούμε πάντοτε από το βάδην και προς τις δύο κατευθύνσεις.

     Επειδή ο Ίππος εξερχόμενος της φάτνης του, συχνά, επιδεικνύει ζωηρότητα κι ενθουσιασμό, η άμεση μεταγωγή του από την φάτνη στο κυκλοτερές όπου γίνεται η συραγώγηση τον παρασύρει σε άμεσο τροχασμό ή και καλπασμό, κάτι που θα πρέπει, όμως, να του "θεραπεύσουμε" ώστε η συραγώγηση, υποχρεωτικώς, να ξεκινά από βάδην. Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι προτιμότερο, βγάζοντας τον Ίππο από την φάτνη του, να τον ρυταγωγούμε επί κατευθύνσεως άσχετης προς το κυκλοτερές και αφού τον χαλαρώσουμε, κατόπιν να τον εισάγουμε στον χώρο συραγωγήσεως όπου θα ξεκινήσουμε την συραγώγηση σε βάδην. Και, όταν αυτό καταστεί "συνείδηση" για τον Ίππο τότε μπορούμε να τον εισάγουμε απευθείας από την φάτνη στο κυκλοτερές χωρίς πρόβλημα. 

      Άλλοτε, πάλι, εισάγουμε τον Ίππο στο κυκλοτερές ρυταγωγώντας τον και μετά από κάποιο μήκος ρυταγωγήσεως εκτείνουμε βαθμιαία τον συραγωγέα ενώ ο Ίππος συνεχίζει σε βάδην και ξεκινούμε την βάδην συραγώγηση μην επιτρέποντας στον Ίππο να αντιληφθεί την έναρξη της συραγωγικής διαδικασίας.    

     Το χειρότερο είναι ότι κάποιοι νομίζουν ότι συραγώγηση είναι ο τροχασμός και ο καλπασμός, δηλαδή, οι ταχείς βηματισμοί, αγνοώντας την σημαντικότητα του βάδην που είναι και η βάση κινήσεως του Ίππου. Οι συγκεκριμένοι θεωρούν ότι με τον τροχασμό και τον καλπασμό θα κριθεί η ποιότητα του συραγωγικού έργου τους αλλά δεν ξέρουν ότι αυτό κρίνεται πολύ περισσότερο με την επίδειξη ενός αρμονικού βάδην σε βάθος ολοκληρώσεως ενός ιδανικού κύκλου. Βεβαίως, για τους συγκεκριμένους δεν τίθεται ζήτημα διότι δεν πρόκειται περί  Εκπαιδευτών!

     Σε καμία περίπτωση, όμως, δεν πρέπει να επιτρέψουμε στον Ίππο να αναπτύξει πρωτοβουλία αποφυγής του βάδην  και να περιφρονήσει τα παραγγέλματα του Εκπαιδευτή ο οποίος θα πρέπει να επιμένει στην ακριβή εκτέλεσή τους από τον εξασκούμενο Ίππο.

ΣΠΟΥΔΗ ΑΥΤΟΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΥ: "ΙΠΠΟΤΟΞΟΤΗΣ" Ή "ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΗΣ";

 ΣΠΟΥΔΗ ΑΥΤΟΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΥ:

"ΙΠΠΟΤΟΞΟΤΗΣ" Ή "ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΗΣ";

     Με αφετηρία την αρχαία ρήση «ἀρχὴ παιδεύσεως ἡ τῶν ὀνομάτων ἐπίσκεψις», διάκονοι όντες της Έφιππης Τοξοβολίας, καλούμεθα στην σπουδή του ενδεδειγμένου αυτοπροσδιορισμού μας, αποσαφηνίζοντας τις δύο κρατούσες εκδοχές, ήτοι, (α) του "Ιπποτοξότη" και (β) του "Εφιπποτοξότη". Και σε αυτή την σπουδή "γνώμονάς" μας είναι το ρηθέν του Δασκάλου μας Kassai Lajos: "Δεν ακολουθούμε τους Προγόνους μας αλλά αυτό που ακολουθούσαν εκείνοι και εάν αυτό αποδειχθεί εσφαλμένο εμείς θα πρέπει να το διορθώσουμε"!

     Αρχικώς, ας θυμηθούμε ότι ένας "αυτοπροσδιορισμός" λειτουργεί όπως η δέσμη ενός σκηνικού προβολέως η οποία θα φωτίσει τον πρωταγωνιστή ώστε, όχι μόνον για να τον αναδείξει αλλά και για να τον καταστήσει διακριτό εν μέσω της όλης σκηνικής δράσεως. Και, τούτο σημαίνει ότι η φωτεινή δέσμη θα υπογραμμίσει μιαν αλήθεια, αποκλείοντας ασάφειες και παρεξηγήσεις!

     Ποιο είναι, λοιπόν, το επιδιωκτέον εν προκειμένω; H αληθής ανάδειξη του πρωταγωνιστή της Έφιππης Τοξοβολίας στην οποία ναι μεν συνεργούν ως σκηνικοί συμπράκτες δύο, ταξιδερμικώς, διαφορετικά πλάσματα (Άνθρωπος και Ίππος), αλλά ο πρωταγωνιστής παραμένει ο Άνθρωπος ο οποίος πιστώνεται ή χρεώνεται με το τελικό επιτυχές ή ανεπιτυχές αποτέλεσμα το οποίο είναι η ευστοχία ή η αστοχία της τοξεύσεως.    

α. "ΙΠΠΟΤΟΞΟΤΗΣ"

     Αρχαιότερος εκ των δύο όρων, αναμφιβόλως, κρίνεται ο όρος "Ιπποτοξότης", ένας όρος-προγονικό κληροδότημα και ακολουθούν κάποια δείγματα αναφοράς του από τους κλασικούς έως και μεταγενέστερους συγγραφείς:

"...Καὶ ἱππαρχεῖν δέ τινι ᾑρημένῳ οἶδά ποτε αὐτὸν τοιάδε διαλεχθέντα· Ἔχοις ἄν, ἔφη, ὦ νεανία, εἰπεῖν ἡμῖν ὅτου ἕνεκα ἐπεθύμησας ἱππαρχεῖν; οὐ γὰρ δὴ τοῦ πρῶτος τῶν ἱππέων ἐλαύνειν· καὶ γὰρ οἱ ἱπποτοξόται τούτου γε ἀξιοῦνται· προελαύνουσι γοῦν καὶ τῶν ἱππάρχων. Ἀληθῆ λέγεις, ἔφη. ἀλλὰ μὴν οὐδὲ τοῦ γνωσθῆναί γε· ἐπεὶ καὶ οἱ μαινόμενοί γε ὑπὸ πάντων γιγνώσκονται. Ἀληθές, ἔφη, καὶ τοῦτο λέγεις..." [Ξενοφῶντος, Απομνημονεύματα (Μημνήματα) — βιβλίο Γ]

"…εἰσὶ δ’ οἱ Γέται καὶ οἱ ταύτῃ ὅμοροί τε τοῖς Σκύθαις καὶ ὁμόσκευοι, πάντες ἱπποτοξόται." [Θουκυδίδου, Ἱστορίαι, 2.96.1–2.96.4]

"…τοῖσι γὰρ μήτε ἄστεα μήτε τείχεα ᾖ ἐκτισμένα, ἀλλὰ φερέοικοι ἐόντες πάντες ἔωσι ἱπποτοξόται, ζῶντες μὴ ἀπ᾽ ἀρότου ἀλλ᾽ ἀπὸ κτηνέων, οἰκήματά τε σφι ᾖ ἐπὶ ζευγέων…" [Ἡροδότου, Ἱστορίαι, 4.46–4.47 ]

"…ἐπήλασαν οἱ ἱππόται, ἐσίνοντο πᾶσαν τὴν στρατιὴν τὴν Ἑλληνικὴν ἐσακοντίζοντές τε καὶ ἐστοξεύοντες ὥστε ἱπποτοξόται τε ἐόντες καὶ προσφέρεσθαι ἄποροι· τὴν τε κρήνην τὴν Γαργαφίην …" [Ηροδότου, Ἱστορίαι,  9.49]

"…οὗτοι δὲ αὐτοὶ ἱπποτοξόται ἦσαν." [ Ἀρριανού, Αλεξάνδρου Ανάβασις, 3.8.3–3.8.4]

"…οἱ μὲν δὴ δορατίοις ἀκροβολιζόμενοι Ταραντῖνοι ὀνομάζονται, οἱ δ᾽ ἕτεροι ἱπποτοξόται…"  [ Ἀρριανού, Τέχνη Τακτική, 4.5]

"...τούτων δὲ ὅσοι μὲν ἱπποτοξόται πλησίον τῆς φάλαγγος ἐφεστάντων, ὡς ὑπερτοξεύειν ὑπὲρ αὐτήν· ὅσοι δὲ λογχοφόροι ἢ κοντοφόροι ἢ μαχαιροφόροι …"  [ Ἀρριανού, Ἔκταξις κατά Ἀλανῶν, 21-22]

" ἱπποτοξόται, δορατοφόροι, κοντοφόροι, ὑπασπισταί, σκευοφόροι, ἱππαγωγοί, ἅμιπποι …" [Julius Pollux - Onomasticon 1.9.3–4]

"...πολλοὶ γὰρ ἦσαν ἱππεῖς καὶ λογάδες ἀντιπαρατεταγμένοι, πρό δ' αὐτῶν ἱπποτοξόται Μάρδοι καὶ λογχοφόροι Ἴβηρες …" [Πλουτάρχου, Βίοι Παράλληλοι, Λεύκολλος, 31]

"…διαφέρειν δὲ, ὅτι Ῥωμαῖοι μὲν σχεδόν τι ἅπαντες καὶ οἱ ξύμμαχοι Οὔννοι ἱπποτοξόται εἰσὶν ἀγαθοὶ, Γότθων δὲ τὸ ἔργον τοῦτο οὐδενὶ ἤσκηται, ἀλλ' οἱ μὲν ἱππεῖς αὐτοῖς μόνοις δορατίοις τε καὶ ξίφεσιν εἰώθασι χρῆσθαι, οἱ δὲ τοξόται, πεζοί τε ὄντες καὶ πρὸς τῶν ὁπλιτῶν καλυπτόμενοι, ἐς μάχην καθίστανται."  και "…οἱ δὲ ξύμμαχοι Οὔννοι ἱπποτοξόται εἰσὶν…" και "…διαφόρων ἔθνων τά τε ὁπλιτικὰ καὶ τὰ ἱππικὰ καὶ τὰ ἄλλα· ἐν τοῖς δὲ ἱππικοῖς καὶ ἱπποτοξόται ἐστὶν οἳ ταῖς ἀσκήσεσιν ὑποτάσσονται." [Προκοπίου, Περί των Πολέμων]

κ.ά.

     Κατόπιν τούτων, παρατηρούμε ότι ο όρος "Ιπποτοξότης" ο οποίος, σημειωτέον, ουδέποτε ανελύθη από τους αρχαίους συγγραφείς, αφομοιώνει τα δύο διαφορετικά, ταξιδερμικώς, πλάσματα (Τοξότη και Ίππο) σε μία ενιαία εξαγόμενη "εικόνα", όπου ο τοξεύων Άνθρωπος και ο Ίππος ομογενοποιούνται ασαφώς και αδιακρίτως καταλήγοντας σε μιαν ...ποιητική "σύζευξη" Κενταύρου η οποία μπορεί να έχει ουσιώδη αλληγορική σημασία αλλά, επ΄ ουδενί, προσδιοριστικήν ακριβολογία η οποία αποτελεί και την βάση του ζητουμένου! Και, εν προκειμένω, η επιδιωκόμενη ακριβολογία δεν μπορεί να έχει άλλον "πυρήνα" εκτός του Ανθρώπου διότι περί του Ανθρώπου πρόκειται και ο προσδιορισμός, αφού ο Άνθρωπος (και όχι ο συμμετέχων Ίππος) τοξεύει, όπερ και η ουσία της όλης δράσεως!

     Καθίσταται, λοιπόν, κατ΄ αυτήν την περίπτωση, αναγκαίος ο διαχωρισμός των δύο εμπλεκομένων συμπρακτών ώστε να καθίσταται διακριτός ο ρόλος του πρωταγωνιστή (επικέντρου) Ανθρώπου ο οποίος τοξεύει όχι ως μέρος του Ίππου αλλά ανεξαρτήτως και, κατά την άποψή μας, αναδεικνύεται ως επικρατέστερος ο όρος:

β. ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΗΣ

σύμφωνα με τον οποίον, δύο διαφορετικά πλάσματα σε δύο διαφορετικούς ρόλους συνεργάζονται αλλά δεν ομογενοποιούνται, με τον Άνθρωπο να τοξεύει  ε φ ί π π ω ς. Και ο όρος "Ε φ ι π π ο τ ο ξ ό τ η ς" πρωτοεισήχθη στο Ελληνικό λεξιλόγιο από τον Ιδρυτή των "Ελλήνων Κενταύρων" ως νεολογισμός το 2005, προκειμένου να διορθωθεί η σημασιολογική ατέλεια (βλ. παραπάνω) του αρχαίου, προηγηθέντος, όρου "Ιπποτοξότης".  

ΤΑ ΤΕΓΚΕΡΙΣΤΙΚΑ ΤΥΜΠΑΝΑ ΤΩΝ ΣΟΓΙΟΤ ΚΑΙ ΤΩΝ "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ"

 ΤΑ ΤΕΓΚΕΡΙΣΤΙΚΑ ΤΥΜΠΑΝΑ ΤΩΝ ΣΟΓΙΟΤ

ΚΑΙ ΤΩΝ "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ"

ΟΡΟΛΟΓΙΑ:

Όσοι παρακολουθούν τις αναρτήσεις μας, θα έχουν, συχνά, προσέξει την σημασία που αποδίδουμε στην σωστή χρήση της ορολογίας των θεμάτων μας ώστε να αποφεύγονται συγχύσεις εννοιών. Έτσι και στην συγκεκριμένη περίπτωση θα επαναλάβουμε το μεγάλο σφάλμα της χρήσεως του εσφαλμένου όρου "Σαμανισμός" αντί του ορθού "Τεγκερισμός" (ή και "Τεγκρισμός") κυρίως από απατεώνες που παριστάνουν τους "εναλλακτικούς" προς εξαπάτηση αφελών. Ο όρος "Σαμανισμός" είναι εσφαλμένος διότι αφορά στους λειτουργούς του "Τεγκερισμού" και λέγονται "σαμάνοι", όπως ακριβώς στον "χριστιανισμό" οι "παπάδες", χωρίς όμως ο χριστιανισμός να αποκαλείται ..."παπαδισμός" και ο Τεγκερισμός προκύπτει από το "Τεγκρ" (πνεύμα, υπερ-αισθητή δύναμη) ενώ ο "Σαμανισμός" αφορά στους "Σάμαν", δηλαδή, του ιερουργούς του "Τεγκρ". Και οι "Σάμαν" αναδεικνύονται μετά από προσωπική βιωματικήν εμπειρία υπερβάσεως του θανάτου και όχι κατόπιν ..."κατηχήσεως", "εκπαιδεύσεως", ή "διδασκαλίας" διότι ο Τεγκερισμός ο οποίος αφορά μόνον στους σιβηριανούς λαούς και μόνον, δεν αποτελεί θρησκεία εμπεριέχουσα "δόγμα", αλλά αποκλειστικώς θεραπευτική προσέγγιση! Bεβαίως, υπάρχουν και χρήστες του όρου "Σαμανισμός" οι οποίοι έχουν γνώση του λάθους αλλά τον χρησιμοποιούν εξαναγκαστικώς, ως "κοινή γλώσσα" επικοινωνίας με τους έχοντες υιοθετήσει αυτόν τον λανθασμένο όρο ως μαζικώς καθιερωμένο ' όμως, κάτι τέτοιο διαιωνίζει το λάθος και αυτό δεν είναι σωστό.  Περισσότερα, στην ανάρτηση "MOΓΓΟΛΙΑ" παρ. ΤΕΓΚΕΡΙΣΜΟΣ Ή, Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΩΝ.

     Ένας μικρός μειονοτικός λαός της Σιβηρίας είναι οι Σογιότ και έχοντας υποστεί τις διαλυτικές επιδράσεις των αιώνων αλλά, κυρίως, του ρωσικού κομμουνισμού, δεν μας επιτρέπει την σκιαγράφηση των πτυχών του όπως θα θέλαμε. 

     Οι Σογιότ είναι η τελευταία εθνοτική μειονότητα της Σιβηρίας που, μετά από απηνή διωγμό από το σοβιετικό καθεστώς, αναγνωρίστηκε επίσημα το 2001, μετά την πτώση του κομμουνισμού στη Ρωσία. Επισήμως, υπάρχουν περισσότεροι από 3.000 άνθρωποι εγγεγραμμένοι ως εθνοτικοί Σογιότ.

     Πιστεύεται ότι, αρχικώς, οι Σογιότ εγκαταστάθηκαν εδώ πριν από αρκετές εκατοντάδες χρόνια και μέχρι τότε η περιοχή αυτή εφέρετο ως ακατοίκητη. Θεωρείται ότι μετεκόμισαν στα Ανατολικά Όρη Σαγιάν από τη γειτονική Μογγολία κατά την εποχή του Τζένγκις Χαν για να αποφύγουν τις φυλετικές συγκρούσεις που συνέβαιναν εκεί εκείνη την εποχή. Αρχικά, οι Σογιότ έβοσκαν ταράνδους και ζούσαν νομαδική ζωή χωρίς μόνιμες κατοικίες.

     Κάποιοι από αυτούς δηλώνουν συγγενείς με τους Τσαατάν που ζούσαν στην άλλη πλευρά των συνόρων με τη Μογγολία. Με τους Μπουργιάτ να έρχονται και να εγκαθίστανται στην περιοχή και, σε κάποιο μεταγενέστερο στάδιο, τους νεοσύστατους Ρώσους Μπολσεβίκους της ΕΣΣΔ να εξαναγκάζουν τόσο τους Σογιότ όσο και τους Μπουργιάτ να ενταχθούν σε κομματικούς αγροτικούς γεωργικούς συνεταιρισμούς, οι Σογιότ αναγκάστηκαν να εγκατασταθούν. Κατά τη διάρκεια της Σοβιετικής Ένωσης, η εκτροφή ταράνδων σε συνεταιριστικό στιλ κατέστη μη βιώσιμη και τερματίστηκε. 30 χρόνια αργότερα, οι προσπάθειες επανεισαγωγής της απέτυχαν. Δεν υπήρχαν πια τάρανδοι εδώ, σύμφωνα με τους ντόπιους με τους οποίους μίλησα, εκτός από έναν που ακούγεται κάπου πολύ μακριά στα βουνά. Σήμερα, οι Σογιότ είναι κτηνοτρόφοι που ζουν κυρίως σε ένα μόνο χωριό και στις γύρω περιοχές, φροντίζοντας τα άλογά τους, τις αγελάδες, τα γιακ και τα κεϊνέκ (δηλαδή, ζώα που συνδυάζονται με γιακ και αγελάδα). 

     Εν τούτοις, ανασυνθέτοντας σπαράγματα της ιδιοσυστασίας και της εν γένει "πορείας" του μπορούμε να γνωρίζουμε τα όσα ακολουθούν.

1. Προέλευση ονομασίας και καταγωγή των Soyot

• Ο όρος “Σογιότ" (Soyot) προέρχεται από το ενδο-όνομα τους «soyyt». 
• Άλλες ονομασίες: Για παράδειγμα, οι Buryat τους αποκαλούν “hoyod”, και οι συγγενείς Tofalar “hazut” — αυτό συνδέεται με το όνομα της μεγαλύτερης Soyot φυλής/clan, της “Khaazuut”. 
• Καταγωγή: Σύμφωνα με εθνογραφικές και ιστορικές μελέτες, οι πρόγονοι των Σογιότ (και των συγγενών τους, όπως οι Tofalar, Tozhu Tuvan, Dukha) ήταν «πρωτο-Σαμογείδες» (proto-Samoyed) κυνηγοί/τροφοσυλλέκτες που μετανάστευσαν στην περιοχή των Ανατολικών Sayan από τη Δυτική Σιβηρία στο τέλος της 3ης χιλιετίας π.χ.χ. έως τις αρχές της 2ης. 
• Αργότερα (πρώτη χιλιετία μ.χ.χ.) στην περιοχή ήρθαν τουρκικά φύλα από τις στέπες της Κεντρικής Ασίας και επηρέασαν σημαντικά τις τοπικές σαμογειδείς/ket/tungus- ομάδες. Οι Σογιότ υιοθέτησαν την τουρκική γλώσσα,      αλλά, σύμφωνα με την έρευνα, δεν “τουρκοποιήθηκαν” πλήρως ως προς τις πρακτικές τους· αποσύρθηκαν σε ορεινές, δυσπρόσιτες περιοχές και διατήρησαν κυνηγετικό τρόπο ζωής με επίκεντρο το κυνήγι και την εκμετάλλευση των ταράνδων.
• Συνοπτικά: οι Σογιότ προέκυψαν από σύντηξη πρωτο-Σαμογειδών πληθυσμών και μεταναστών από την Τουρκική στεπαϊκή ζώνη, με σημαντική πολιτισμική επιρροή, αλλά όχι πλήρη αφομοίωση.

2. Γλώσσα

• Η γλώσσα των Σογιότ η Soyot, ανήκει στην τουρκική οικογένεια και συγκεκριμένα στην υποομάδα “Sayan Turkic - Taiga Sayan” κοντά στη γλώσσα των Tofa, Dukhan κ.λπ. 
• Η Soyot γλώσσα περιέχει πολλά δάνεια από τα μεσαιωνικά και σύγχρονα Μογγολικά, καθώς και από γλώσσες των γειτονικών λαών.
• Κατά τη διάρκεια της σοβιετικής κυριαρχίας οι Soyot σε μεγάλο βαθμό εξαναγκάσθηκαν να υιοθετήσουν την γλώσσα των Buryat γλώσσα έτσι, έως τα τέλη του 20ού αιώνα η Soyot είχε ουσιαστικά εκλείψει ως “καθημερινή γλώσσα”. 
• Από τις αρχές της δεκαετίας του 2000, με πρωτοβουλία του Ρώσου γλωσσολόγου Valentin I. Rassadin, αναπτύχθηκε αλφάβητο για την Soyot, εκδόθηκε λεξικό και βασικό εγχειρίδιο, και άρχισε διδασκαλία της γλώσσας σε σχολεία. 
• Παρά τις προσπάθειες επαναφοράς, η Soyot παραμένει “γλώσσα υπό αναβίωση” και ο αριθμός ενεργών ομιλητών είναι περιορισμένος. 

3. Γεωγραφία, ιστορία, ζωές & δημογραφία

• Οι Σογιότ ζουν κυρίως στην περιοχή γύρω από τον ποταμό Όκα στο Οκίνσκι της περιοχής της Buryatia στη Ρωσία, κοντά στα σύνορα με τη Μογγολία. Αλλά ας πούμε δυο λόγια για την περιφέρεια Οκίνσκι της Μπουριατιά. Αυτή η απομακρυσμένη περιοχή συνορεύει με τη Δημοκρατία Τύβα και το Χόβσγκολ Αϊμάγκ της Μογγολίας. Η περιοχή Οκίνσκι πήρε το όνομά της από τον ποταμό Άχα (Όκα στη ρωσική προφορά). Είναι μια τεράστια περιοχή περίπου 30.000 km2 (ίδιο μέγεθος με το Βέλγιο) με μόνο 5500 κατοίκους. περίπου 1 άτομο ανά 5 km2. Η περιοχή έχει εκπληκτική φύση με ψηλά βουνά καλυμμένα με πυκνό δάσος τάιγκα με γιακ και άλογα να βόσκουν στις χορταριασμένες πλαγιές εδώ κι εκεί. Το υψόμετρο είναι περίπου 1500-1700 μέτρα με το όρος Μονκού Σαρντίκ να έχει ύψος 3491 μέτρα. Πολλά μικρά ποτάμια με δυνατά ρεύματα, καθαρά νερά καταρράκτες. 

• Παραδοσιακώς, ως λαός της τάιγκα και των ορεινών δασών, ασχολούνταν με κυνήγι και, κυρίως, με την εκτροφή ταράνδων (reindeer-herding). Οι τάρανδοι, ανέκαθεν, αποτελούσαν κεντρικό στοιχείο της οικονομίας τους: μεταφορικό μέσο, πηγή γάλακτος, κρέατος, δέρματος, υλικών για στέγες, ένδυση, εργαλεία. 
• Στην πρώιμη σοβιετική περίοδο (1920–1930): Οι Σογιότ εξαναγκάσθηκαν να παραδώσουν τα κοπάδια τους σε κρατικοποίηση (κολεκτιβοποίηση), και οι Σογιότ υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν τον παραδοσιακό νομαδικό τρόπο ζωής τους εκτοπιζόμενοι σε οικισμούς αγροκτήματα, υιοθετώντας κτηνοτροφικούς και γεωργικούς κανόνες όπως ακριβώς και οι Buryat. 
• Το 1940, η περιοχή Okinsky ορίστηκε διοικητικά ως “aimag” και ολόκληρος ο πληθυσμός του χαρακτηρίστηκε Buryat — με αποτέλεσμα οι Σπογιότ να αφομοιωθούν και να χάσουν επισήμως την αναγνώριση τους ως ανεξάρτητη εθνοτική ομάδα.
• Η ταυτοτική αποδιοργάνωση και πολιτισμική αφομοίωση συνεχίστηκε και τις επόμενες δεκαετίες· μέχρι τα τέλη του 1980 μόνο μερικές δεκάδες άτομα αυτο-προσδιορίζονταν ως Σογιότ. 
• Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενώσεως (1991) ξεκίνησε κίνημα ταυτοτικής αναβιώσεως των Σογιότ: Το 1993 ιδρύθηκε η Ένωση του Έθνους των Σογιότ, και το 2000 οι Σογιότ αναγνωρίστηκαν επίσημα εκ νέου ως μειονοτικός “Ιθαγενής ολιγάριθμος πληθυσμός” στη Ρωσία. 
• Η δημογραφική καταμέτρηση (2021) αναφέρει 4,368 άτομα που αυτοπροσδιορίζονται ως Σογιότ. 

4. Τεγκερισμός  και Σογιότ

• Ο Τεγκερισμός μεταξύ πολλών λαών (Evenk, Tuvan, Khanty, Ket, Buryat, κ.λπ.) προβλέπει ότι ο Τεγκεριστής λειτουργεί ως ενδιάμεσος μεταξύ ανθρώπων και πνευμάτων, ως θεραπευτής, οδηγός ψυχών, μεσολαβητής για πνευματικά ταξίδια, κοινωνικός και πνευματικός ηγέτης. 
• Τα μέσα του Τεγκεριστή περιλαμβάνουν κυρίως: τύμπανο, κρόταλο διακοσμημένο με σύμβολα ή μορφές ζώων και πνευμάτων, ένδυση από δέρμα, με οστά, φτερά και λοιπά μικρά μεταλλικά πρόσθετα και σε ορισμένες κοινότητες “Τεγκεριστικό καθρέφτη”. 
• Η τελετή του τυμπάνου, τα τραγούδια (Τεγκεριστικά) και ο χορός είναι συστατικά της λειτουργίας του Τεγκεριστή συχνά πραγματοποιούνται τη νύχτα, σε “γιούρτ” ή κοντά σε φωτιά, με ομαδική συμμετοχή και σεβασμό. 
• Οι ιεροπράκτες Τεγκεριστές απέχουν από την καθημερινή χειρωνακτικήν εργασία (κυνήγι, εκτροφή), καθώς ο ρόλος τους θεωρείται ιερός και επιβιώνουν με τις προσφορές της κοινότητος.

• Οι Σογιότ, όπως πολλοί άλλοι λαοί της βόρειας Ασίας και της Σιβηρίας, παραδοσιακώς είχαν Τεγκεριστικές πεποιθήσεις. 
• Με το πέρασμα των αιώνων, και ιδιαιτέρως κατά την περίοδο της επιρροής των Buryat και των πολιτικών του σοβιετικού κράτους, μεγάλο μέρος του πληθυσμού υπέκυψε σε άλλες λατρευτικές πεποιθήσεις (π.χ. βουδισμό) με συνέπεια την απώλεια της Τεγκεριστικής πρακτικής. 
• Ωστόσο, με τη σύγχρονη “αναγέννηση” της ταυτότητας των Σογιότ, υπάρχουν προσπάθειες επαναφοράς των παραδοσιακών Τεγκεριστικών πεποιθήσεων, ως μέρος της εν γένει πολιτισμικής αναβιώσεώς τους. 

5. Τύμπανα Τεγκερισμού — Τύμπανα των Σογιότ

   Η πιο σημαντική αναφορά που υπάρχει αναφορικώς με τα  τύμπανα των Τεγκεριστών Σογιότ (ή “Tuvan/Soyot”) τα οποία οι ίδιοι ονομάζουν "khamyn at" (ο Ίππος του Τεγκεριστή) είναι το άρθρο:

• The Tuvan (Soyot) Shaman's Drum and the Ceremony of its 'Enlivening' — που πραγματεύεται το σαμανικό τύμπανο, και την τελετή “ζωντανέματός” του. [ degruyterbrill.com ]

     Γενικώς, περί του σιβηριανού Τεγκεριστικού τυμπάνου γνωρίζουμε ότι:

• Το Τεγκεριστικό τύμπανο αποτελείται από μια ξύλινη στεφάνη πάνω στην οποία τεντώνεται δέρμα, παραδοσιακώς, ταράνδου (reindeer hide) ή και αγριοκάτσικου ή και Ίππου. 
• Η μεμβράνη (το δέρμα) είναι συνήθως στρογγυλή αλλά μπορεί και οβάλ. 
• Το τύμπανο συχνά έχει λαβή, είτε σταυροειδή είτε μονή, ώστε ο Τεγκεριστής να το κρατά σταθερώς. Στην εσωτερική πλευρά του τυμπάνου υπάρχει μια σιδερένια ή ξύλινη λαβή με την οποία ο χρήστης κρατά το τύμπανο στο αριστερό του χέρι. Στις οριζόντιες ή ξύλινες εγκάρσιες ράβδους υπάρχει ένας αριθμός μεταλλικών σείστρων, κουδουνάκια, κουδουνίστρες, σιδερένιες εικόνες πνευμάτων και ζώων, μικροσκοπικά όπλα (τόξο, βέλη και μαχαίρι). Κάθε αντικείμενο εκπληρώνει έναν διαφορετικό ρόλο στην προετοιμασία και την πραγματοποίηση του πνευματικού ταξιδιού.
• Συχνά η επιφάνεια (εξωτερική ή και εσωτερική) της μεμβράνης φέρει διακοσμήσεις με συμβολικές, κοσμολογικές, παραστάσεις και με ύφος που απεικονίζει τους κόσμους (άνω και κάτω), πνεύματα, ζωικά και ανθρωπομορφικά μοτίβα.
• Το τύμπανο, εν προκειμένω, δεν είναι ένα τυπικό μουσικό όργανο, αλλά “ζωντανεύει” τελετουργικώς μετατρεπόμενο σε ένα ιερό αντικείμενο και αυτή η ενέλιξη του τυμπάνου αποτελεί κορύφωση της "εξαϋλώσεώς" του, μια έξαρση ιερουργικής πρακτικής στην οποία απολήγει η έκσταση του χειριστή του με "όχημα" μεταφοράς το ίδιο το τύμπανο.
• Κατά τις τελετές ο Τεγκεριστής κρούει το τύμπανο και ο ήχος/ρυθμός του θεωρείται "μέσον" επικοινωνίας με τα πνεύματα και "πύλη εισόδου" σε κατάσταση εκστάσεως ώστε να “ταξιδέψει” (συχνά μεταφορικά, στο “κάτω” ή “άνω” κόσμο) και να "συναντήσει" ένα σύντροφο-πνεύμα το οποίο θα υπηρετήσει τον θεραπευτικό σκοπό.

Όλα τα Τεγκεριστικά τύμπανα κατασκευάζονται σε συγκεκριμένες φάσεις της Σελήνης. Πριν από τη δημιουργία του τυμπάνου, ένας Τεγκεριστής δεν τρώει κρέας ζώου για τρεις ημέρες. Όλη η διαδικασία της κατασκευής λαμβάνει χώρα με τον συντονισμό των Πνευματικών Βοηθών, οι οποίοι βοηθούν στη διαδικασία. Ένας σημαντικός παράγοντας είναι η προσωπική έμπνευση του Τεγκεριστή που θα το χρησιμοποιήσει. Τα δέρματα τοποθετούνται από το ίδιο το χέρι του χρήστη. Εκτελείται επίσης μια τελετουργία για να σταλεί το ζώο που προσέφερε το δέρμα του στις ουράνιες αίθουσες. Αυτό γίνεται προκειμένου το τύμπανο να υπηρετεί τον κάτοχό του για μεγάλο χρονικό διάστημα. Μόνο μετά από αυτό θεωρείται ότι το τύμπανο αποκτά την ζωή του ζώου απ΄ όπου προήλθε το δέρμα και λειτουργικότητα κατά έναν "κύκλο" που θέλει τον Τεγκεριστή χρήστη του τυμπάνου ξεκινώντας ένα ταξίδι (εξωσωματική εμπειρία) όπου συναντά το Πνεύμα, το οποίο αργότερα θα εισέλθει στο τύμπανο. Το ζώο που προσέφερε το δέρμα του κι ένας Τεγκεριστής θα το κάνει να "ξαναζήσει" είναι το alter ego του, ο πιο ισχυρός πνευματικός βοηθός του. όταν εισέλθει στον Τεγκεριστή μεταμορφώνεται σε έναν θηριόμορφο μυθικό πρόγονο. Στους μυθικούς χρόνους, κάθε άνδρας μιας φυλής μπορούσε να μεταμορφωθεί σε ζώο, δηλαδή, ο καθένας μπορούσε να αναλάβει την κατάσταση του προγόνου του. Σήμερα, τέτοιες στενές συνδέσεις με μυθικούς προγόνους είναι διαθέσιμες μόνο στους Τεγκεριστές.

Στα μυητικά όνειρα, οι μελλοντικοί Τεγκεριστές έκαναν ένα μυστικό ταξίδι στη «Μέση του Κόσμου», στο μέρος όπου βρίσκονται το Τένγκρι και το Κοσμικό Δέντρο. Για να φτιάξει ο σαμάνος το χείλος του τυμπάνου του, το Τένγκρι επιτρέπει να πέσει ένα κλαδί από το Δέντρο. Αυτό συμβολίζει τη σύνδεση μεταξύ Ουρανού και Γης μέσω του Δέντρου του Κόσμου μέσω του Άξονος που βρίσκεται στο «Κέντρο του Κόσμου». Δεδομένου ότι το στεφάνι του τυμπάνου είναι φτιαγμένο από το ξύλο του Κοσμικού Δέντρου, ο Τεγκεριστής μπορεί εύκολα να μεταφερθεί σε αυτό και να ανέβει στον Ουρανό χτυπώντας το τύμπανο. Από αυτή την άποψη, το τύμπανο μπορεί να ταυτιστεί με το Τεγκεριστικό δέντρο, στο οποίο ένας Τεγκεριστής ανεβαίνει στον Ουρανό. Οι Σιβηριανοί Τεγκεριστές έχουν ακόμη και τα δικά τους προσωπικά δέντρα. Είναι η γήινη ενσάρκωση του Κοσμικού Δέντρου. Χρησιμοποιούνται επίσης δέντρα με τις ρίζες προς τα πάνω. Όλες αυτές οι συνδέσεις μεταξύ των τελετουργικών σημύδων και του Τεγκεριστή δείχνουν τη σχέση μεταξύ του τυμπάνου του Τεγκεριστή, του Παγκόσμιου Δέντρου και της ανόδου στον ουρανό.

Η επιλογή του ξύλου από το οποίο θα κατασκευαστεί το χείλος του τυμπάνου εξαρτάται από τα πνεύματα. Οι Τεγκεριστές Samoyed παίρνουν ένα τσεκούρι, κλείνουν τα μάτια τους, μπαίνουν στο δάσος και μαρκάρουν ένα δέντρο στην τύχη. Το πρωί οι σύντροφοί τους παίρνουν ξύλα από αυτό το δέντρο για το χείλος του τυμπάνου. Ο αλταϊκός Τεγκεριστής παίρνει πληροφορίες από τα πνεύματα για το μέρος όπου φυτρώνει το σωστό δέντρο και στέλνει βοηθούς για να βρουν ξύλα για το τύμπανο. Οι Τεγκεριστές Yakut επιλέγουν ένα δέντρο που έχει χτυπηθεί από κεραυνό. Σε ορισμένες περιοχές, ένας Τεγκεριστής συλλέγει θραύσματα του δέντρου και το δέντρο θυσιάζεται αλείφοντάς το με βότκα και αίμα. Αυτός ο τελετουργικός σεβασμός δείχνει ότι το δέντρο μεταμορφώνεται από μια υπεράνθρωπη αποκάλυψη και παύει να είναι συνηθισμένο, μετενσαρκώνοντας το ως το Δέντρο του Κόσμου.

Αφού βρεθεί το απαραίτητο δέντρο και κατασκευαστεί το τύμπανο από αυτό, πραγματοποιείται η τελετή της «ζωοδοτήσεως του τυμπάνου». Στο Αλτάι, ένας Τεγκεριστής ραντίζει το στεφάνι του τυμπάνου και το τύμπανο αρχίζει να διηγείται στον Τεγκεριστή τη ζωή του στο δάσος, την προέλευσή του και ούτω καθεξής. Στη συνέχεια, ραντίζεται το δέρμα του τυμπάνου, το οποίο επίσης διηγείται την προηγούμενη ζωή του. Το ζώο με τη φωνή ενός Τεγκεριστή διηγείται τους γονείς του, τη γέννηση και την παιδική του ηλικία, ολόκληρη τη ζωή του μέχρι τη στιγμή που το ζώο σκοτώθηκε από έναν κυνηγό. Η ιστορία του ζώου τελειώνει με διαβεβαιώσεις ότι θα υπηρετήσει πιστά τον χρήστη του ο οποίος ξανα-ζωντανεύει το ζώο που προσέφερε το δέρμα κληρονομώντας την φωνή και το βάδισμά του. Το αναβιωμένο ζώο είναι ο δεύτερος εαυτός του Τεγκεριστή-χρήστη του τυμπάνου και ο ισχυρότερος πνευματικός βοηθός. Αυτό μας επιτρέπει να καταλάβουμε γιατί κατά τη διάρκεια της τελετουργίας της «αναβιώσεως του τυμπάνου» ο Τεγκεριστής διηγείται τη ζωή του ζώου.

Το τύμπανο έχει συνήθως οβάλ σχήμα. Είναι κατασκευασμένο από δέρμα ταράνδου, άλκης, ή Ίππου. Οι Οστιάκ και οι Σαμογιέντ της Δυτικής Σιβηρίας δεν βάζουν σχέδια στο εξωτερικό του τυμπάνου, ενώ οι Τούνγκους απεικονίζουν πουλιά, φίδια και άλλα ζώα. Δεδομένου ότι το τύμπανο χρησιμοποιείται ως "όχημα" με το οποίο ο Τεγκεριστής ταξιδεύει το σύμβολο της συμπαγούς γης απεικονίζεται στο τύμπανο. Στο κέντρο του τυμπάνου απεικονίζονται οκτώ διπλές γραμμές, οι οποίες συμβολίζουν τους πυλώνες που στηρίζουν τη Γη πάνω από τη Θάλασσα. Οι Γιακούτ απεικονίζουν, εκτός από ανθρώπους και ζώα, μυστηριώδη σημάδια σχεδιασμένα με μαύρο και κόκκινο χρώμα. Επίσης, σχέδια στο δέρμα του τυμπάνου είναι χαρακτηριστικά των φυλών Λαπωνίας και Τατάρων. Είναι πολύ διαφορετικά, αλλά τα πιο σημαντικά σύμβολα είναι το Δέντρο του Κόσμου, η Σελήνη, ο Ήλιος και το Ουράνιο Τόξο.

Το τύμπανο αντιπροσωπεύει έναν μικρόκοσμο με τρεις σφαίρες: τον Ουρανό, τη Γη και τον Κάτω Κόσμο. Χρησιμοποιείται για να δούμε τα εργαλεία που βοηθούν τον Τεγκεριστή να περάσει από όλα τα επίπεδα και να δημιουργήσει μια σύνδεση με τον κάτω και τον πάνω κόσμο. Μαζί με το Δέντρο του Κόσμου, το τύμπανο απεικονίζει ένα ουράνιο τόξο, και μερικές φορές μια γέφυρα στην οποία ένας Τεγκεριστής περνά από τον έναν κόσμο στον άλλο. Ο συμβολισμός του εκστατικού ταξιδιού προς το Κέντρο του Κόσμου κυριαρχεί στις εικόνες στο τύμπανο. Οι χτύποι του τυμπάνου στην αρχή της τελετής, με τους οποίους ο χρήστης του καλεί τα πνεύματα να φυλακιστούν στο τύμπανο, είναι ένα προ-παιγνίδι σε αυτό το ταξίδι. Γι' αυτό το τύμπανο ονομάζεται «σαμανικός Ίππος». Ο Ίππος στο τύμπανο απεικονίζεται από τους Αλταϊκούς Τεγκεριστές οι οποίοι πιστεύουν ότι η κρούση του τυμπάνου οδηγεί τον ϊππο του στον Ουρανό. Οι Μπουριάτοι έχουν επίσης μια παρόμοια προσέγγιση. Το τύμπανό τους είναι φτιαγμένο από δέρμα Ίππου. Το τύμπανο του Τεγκεριστή Σογιότ, όπως προείπαμε, ονομάζεται "khamyn at", που κυριολεκτικά μεταφράζεται ως «ο Ίππος του Τεγκεριστή». Στην περίπτωση που το τύμπανο είναι φτιαγμένο από δέρμα κατσίκας, ονομάζεται «κατσίκα του Τεγκεριστή» από τους Καραγκά και τους Σογιότ. Στους Μογγόλους το τύμπανο του Τεγκεριστή ονομάζεται «μαύρο ελάφι».

Όλες αυτές οι αναπαραστάσεις και τα σύμβολα, που προσωποποιούν την πτήση, την Ιππασία και την ταχύτητα των Τεγκεριστών, είναι εικόνες Τεγκεριστικής εκστάσεως, στην οποία γίνεται ένα ταξίδι σε μέρη απρόσιτα για τους απλούς ανθρώπους.

Αναλόγως με το ποια ζώνη στο τύμπανο δέχεται την κρούση του κροτάλου, ένας Τεγκεριστής μπορεί να έρθει σε επαφή με τον αντίστοιχο κόσμο. Μερικοί Τεγκεριστές έχουν ένα σύστημα ρυθμών που στοχεύει στην ενεργοποίηση διαφόρων ανθρώπινων ενεργειακών κέντρων.

6. Το Τύμπανο στην Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων"

     Ο Πόλεμος, ως σύζευξη πυρός και κινήσεως, αποτελεί  ρ υ θ μ ό  και, τόσο η Ιππασία όσο και η Τοξοβολία εμπεριέχουν τον ρυθμό ενώ το τύμπανο δεν θα μπορούσε να αποτελεί το καλύτερο μέσο τηρήσεως ρυθμού για μία Σχολή πολεμικών τεχνών όπως αυτή των "Ελλήνων Κενταύρων". Και, ακολουθώντας την ρήση του  Леони́д Па́влович Пота́пов, ονομάζουμε το τύμπανό μας με το, εκάστοτε, όνομα του σχολικού Ίππου μας και το αφήνουμε να μας καλπάσει με τον μονότονο ρυθμό του στον επάνω και στον κάτω κόσμο, παρακαλώντας το να μας εκπληρώσει την επιθυμία μας για ένα ασφαλές και γόνιμο μάθημα, κάτι το οποίο πάντα μας προσφέρει.

Είναι αυτό που το παρακαλούμε να μας μεταφέρει, σαν το σύννεφο που περνά φευγαλέα, μέσα απ΄ τα μέρη του λυκόφωτος, κάτω απ΄ το μολυβένιο ουρανό, οδηγώντας μας σαν σίφουνας πάνω από ψηλές κορυφές και το τύμπανό μας στέκει πάντοτε αρωγός των ικεσιών μας για ένα απολαυστικό μάθημα Ιππευτηρίου ή Γραμμής Βολής κι αυτό διόλου τυχαία...

...Η σύγχρονη έρευνα έδειξε ότι το Τεγκεριστικό τύμπανο παράγει μια ρυθμική συχνότητα στην Θήτα EEG (4 έως 7 κύκλοι το λεπτό) στην εγκεφαλική περιοχή που συνδέεται με τα όνειρα, τις ενύπνιες εικόνες και την έκσταση κι αυτό δεν αποτελεί υπερβολή διότι ο Τεγκερισμός είναι μια διαδικασία φωτεινής ονειροπολήσεως όπου κάποιος διατηρεί συνειδησιακήν επίγνωση ότι ονειρεύεται ενώ, παραλλήλως, παραμένει ικανός να δρα εκουσίως μέσα σε αυτό το "πλαίσιο".

Γι αυτό, η διδασκαλία στη Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" παραμένει αληθινή όσο κι αν εκτείνεται μέσα σε μία αδιάκοπη έκσταση που την κάνει να εκτυλίσσεται ακόμη και στα πιο "απόκρημνα" σημεία της με την ασφάλεια της κινήσεως ενός υπνοβάτη! Και σε αυτό, πρωταγωνιστεί το τύμπανό μας, όπως το γνωρίσαμε in situ στην χώρα των Τσαατάνων, εκεί στην αγαπημένη μας Μογγολία.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ