ΤΟ ΨΕΜΑ ΤΟΥ "1821" ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΙΚΗ 7η ΤΕΧΝΗ

ΤΟ ΨΕΜΑ ΤΟΥ "1821" 

ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΙΚΗ 7η ΤΕΧΝΗ

Στη παρακμιακή ελλαδική δημοκρατική αρένα, οι αντιφασίστες μονομάχοι, είτε ως "χουντικοί", είτε ως "αντιχουντικοί", με "κοινό παρονομαστή" τον συρμώδη ...αντιφασισμό τους, διασταυρώνουν τα ξίφη τους και στο πεδίο της 7ης Τέχνης, διεκδικώντας ο καθένας για λογαριασμό του όχι μόνο τη χειραγώγηση των μαζών αλλά και την παραχάραξη της Ιστορίας! Και, βεβαίως, οι κακότεχνες "σταυροβελονιές" των ιταμών μεθοδεύσεών τους δεν θα μπορούσαν να αφήσουν ανέγγιχτο και τον "καμβά" του μύθου του "1821", ενός ακόμη ψεύδους το οποίο αμφότεροι αναπαράγουν με αποκορύφωμα τον Παλαιών Πατρών Γερμανό να υψώνει το "λάβαρο" στην Αγία Λαύρα ενώ, ο ίδιος στα απομνημονεύματά του, δείχνει ότι κατά την ίδια ημέρα βρίσκονταν στο ...Αίγιο!

Έτσι, επάνω στα χνάρια μιας ήδη πλαστογραφημένης "ιστορίας" οι δυο αντιμαχόμενοι θηρευτές της "πολιτικής ορθότητος" αντιφάδες, "χουντικοί" και αντιφάδες "αντιχουντικοί", διεκδικούν τον κότινο της κινηματογραφικής αποδόσεως μιας "Ιστορίας" η οποία ήδη εκ της καταγραφής της αποδεικνύεται ψευδής και ανυπόστατη αφού η πραγματική Επανάσταση των Ελλήνων εναντίον των Οθωμανών δεν έγινε τον 19ο αιώνα αλλά έναν αιώνα πριν, τον 18ο, όταν στο Σούλι απελευθερώθηκε για πρώτη φορά Ελληνικό έδαφος και έκτοτε παρέμεινε συνεχώς ελεύθερο, κανόνας προϋποτιθέμενος για τον χαρακτηρισμό μιας "εξεγέρσεως" ως "Επανάσταση"!

Όμως, παρά την ιστορική πλαστογράφηση, το "1821" παρέμεινε το επίκεντρο μιας λαϊκής "παραμυθίας" για την ενδυνάμωση μιας ανύπαρκτης "εθνικής ομοψυχίας" η οποία ουδέποτε επετεύχθη στο νέο ελλαδικό "κράτος" όπου οι αλληλοσπαρασσόμενοι εκπρόσωποί του, εκφράζοντας όχι έναν συντεταγμένο λαό αλλά μια "κουρελού" κατοίκων, συνέχισαν να ...διαιρούνται ακόμη και δια της ...7ης Τέχνης! Αποτέλεσμα; Η παραγωγή σειράς κινηματογραφικών ατοπημάτων που διεπράχθησαν από την αντιφασιστική "χούντα" και τα οποία περιγράφονται ως ακολούθως από την, εξίσου αντιφασιστική, "αντιχούντα":

Η Επανάσταση του 1821 μεταφέρθηκε στον ελληνικό κινηματογράφο χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία και με ελάχιστες εξαιρέσεις αξιοπρεπών παραγωγών. Οι περισσότερες θεωρούνται πλέον «καλτ», πιθανότατα για να αποφευχθούν οι κατάλληλοι χαρακτηρισμοί.

Στην πλειονότητά τους οι ταινίες αυτές, πολλές απ’ τις οποίες γυρίστηκαν κατά τη διάρκεια της χούντας και είχαν αποκλειστικό στόχο την προπαγάνδα, με εθνικιστικές κορώνες και ηρωικές φανφάρες, όπως άλλωστε και τα φιλμ για τον ελληνοϊταλικό πόλεμο ή την κατοχή και την αντίσταση, ήταν κάτω του μετρίου, μακριά από την ιστορική αλήθεια, αν και αυτό το τελευταίο είναι το μικρότερο ελάττωμά τους.

Παρότι η Επανάσταση του ’21 θα μπορούσε να είναι μία σπουδαία ευκαιρία για ενδιαφέρουσες ταινίες, με τον πλούτο των γεγονότων, τους ενδιαφέροντες έως συγκλονιστικούς χαρακτήρες που πρωταγωνίστησαν και τα πολυεπίπεδα κοινωνικά ζητήματα που προέκυψαν, η ελληνική παραγωγή επέμεινε στη γραφική αναπαράσταση της ιστορίας, τους «πλαστικούς» ηρωισμούς, τους μονοδιάστατους χαρακτήρες – ειδικά για τους Τούρκους φτάνουν στα όρια της καρικατούρας.

Θα πρέπει να παρατηρήσουμε, επίσης, ότι υπάρχουν μορφές του Αγώνα, όπως ο Γιώργος Καραϊσκάκης, ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, ο Αθανάσιος Διάκος, ο Μακρυγιάννης κα, που είναι εξαφανισμένες από τις ταινίες του είδους, λες και θα ενοχλούσαν ένα σύστημα αξιών, αλλά και θα χάλαγαν τις προτεραιότητες ή το αστικό περιβάλλον στο οποίο βρίσκονταν οι παραγωγοί της εποχής.

Υπάρχουν βεβαίως και βάσιμες δικαιολογίες, καθώς η παραγωγή μίας ιστορικής ταινίας και μάλιστα που αφορά ένα τέτοιο γεγονός απαιτεί πολλά χρήματα, για σκηνικά, όπλα, γιαταγάνια, κοστούμια, εκπαιδευμένους κομπάρσους, εξωτερικά γυρίσματα και άλλα πολλά, που μπορεί να φαίνονται λεπτομέρειες, αλλά βγάζουν μάτι αν δεν καλυφθούν με επάρκεια και επαγγελματισμό. Από τις μάχες που μοιάζουν με παιδικό παιχνίδι και την άγνοια πώς κρατείται ένα όπλο, μέχρι τα μοντέρνα κουρέματα – να τα τσουλούφια και οι φαβορίτες – τις κατάλευκες φουστανέλες που έμοιαζαν με κολλαριστές φούστες και βεβαίως τους κραυγαλέους αναχρονισμούς – έως και ρολόι έχει παρατηρηθεί…

Με αφορμή την Εθνική Επέτειο, είναι ευκαιρία να θυμηθούμε, μέσα από κάποιες ταινίες, αλλά και με νοσταλγική συμπάθεια, τους πρωταγωνιστές – ήρωες, τους περιβόητους «κακούς», τα ανυπόφορα κλισέ και τις χαρακτηριστικότερες γραφικότητες αυτών των παραγωγών, που έχουν γίνει «αγαπημένη» συνήθεια κάθε χρόνο τέτοια εποχή.

Μπουμπουλίνα

Το 1959 ο Κώστας Ανδρίτσος γυρίζει μια σχετικά αξιοπρεπή ταινία για την ηρωίδα της Επανάστασης, με τη μορφή της Ειρήνης Παππά να κυριαρχεί και να στέκει αγέρωχη, δίνοντας έναν άλλο αέρα στο φιλμ. Από κοντά και ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος στον ρόλο του «κακού», ενώ εμφανίζονται και οι Ανδρέας Μπάρκουλης, Μιράντα Μυράτ, Χριστόφορος Νέζερ και Γεωργία Βασιλειάδου, σε μία που θα μπορούσε να ενταχθεί στις κινηματογραφικές εξαιρέσεις για το 1821.

Η Λίμνη των Στεναγμών

Την ίδια χρονιά, η Ειρήνη Παππά θα πρωταγωνιστήσει ως «Κυρά Φροσύνη» στην ταινία του Γρηγόρη Γρηγορίου, που στέκεται κυρίως στον έρωτα με τον γιο του Αλή Πασά Μουχτάρ, τον οποίο υποδύεται ο Ανδρέας Μπάρκουλης. Η ταινία διαθέτει μία συμπαθητική παραγωγή, αλλά δεν αποφεύγει τις γραφικότητες, ενώ ο πολύ καλός Τζαβαλάς Καρούσος, μένει αναξιοποίητος ως Αλή Πασάς, καθώς εμφανίζεται σαν ένας ξεμωραμένος γέροντας που θέλει να ικανοποιήσει το αρρωστημένο του ερωτικό πάθος για την Ελληνίδα καλλονή. Να σημειωθεί ότι την ίδια περίπου ιστορία είχε μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη ο γνωστός ηθοποιός Στέφανος Στρατηγός με τίτλο «Ο Αλή Πασάς και η κυρά Φροσύνη» (βασισμένος στο ποίημα «Η Κυρά Φροσύνη» του Βαλαωρίτη) και έχοντας στους πρωταγωνιστικούς ρόλους τη μελοδραματική Γκέλυ Μαυροπούλου, τον Μιχάλη Νικολινάκο και τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο στον ρόλο του Αλή Πασά. Η ταινία σπανίως προβάλλεται στην τηλεόραση.

Σαράντα Παλικάρια

Για γέλια και για κλάματα, η ταινία που γύρισε το 1961 ο Γιώργος Πετρίδης και σήμερα έχει ξεχαστεί ακόμη και από συλλέκτες του κινηματογραφικού είδους. Το κακογραμμένο στόρι θέλει έναν τσοπάνο να ακολουθεί τον Κίτσο και τα παλικάρια του, που πολεμούν τους Τούρκους. Παρά το αξιόλογο καστ, με τους Ανδρέα Ντούζο, Κώστα Καζάκο, Κώστα Ρηγόπουλο και Λαυρέντη Διανέλλο, το φιλμ είναι ένα μνημείο προχειρότητας και γραφικών καταστάσεων.

Παπαφλέσσας

Βρισκόμαστε στο 1971 και η ώρα για το «Μπεν Χουρ» της εγχώριας παραγωγής. Μια παραγωγή, σύμπραξη του Φίνου και του Τζέιμς Πάρις, που ήταν από τις ακριβότερες της εποχής, κοστίζοντας πάνω από 12 εκατομμύρια δραχμές. Ο Ερρίκος Ανδρέου στη σκηνοθεσία θα τη γυρίσει χωρίς έμπνευση, εντελώς επιφανειακά, με το σενάριο να βρίθει ανακριβειών, αλλά και ανοησιών και με χαρακτήρες που πολλές φορές νόμιζες ότι έπαιζαν σε παρωδία. Στα θετικά της ήταν μόνο η ροή αφήγησης και το ικανοποιητικό ντεκουπάζ. Στην ταινία υπήρξαν εκατοντάδες κομπάρσοι – οι περισσότεροι φαντάροι, που δεν μπορούσαν να κάνουν και αλλιώς – αλλά και πλήθος πρωταγωνιστών της εποχής που κράτησαν αρκετούς δεύτερους ρόλους. Τα γυρίσματα των μαχών, που δεν είναι λίγα, είναι ιδιαιτέρως ψεύτικα, προκαλώντας το γέλιο – ειδικά με το πλονζόν που κάνουν όταν δέχονται τα βόλια τα παλικάρια μας και κυρίως οι «αιμοδιψείς» Τούρκοι – χαρακτηριστική η βαρεμάρα με την οποία πάνε να σκοτωθούν. Άλλωστε, πολλές σκηνές αποτελούν για πολλούς ένα παιχνίδι παρατηρητικότητας με τις γκάφες και τις γραφικότητες. Ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ στον ρόλο του Παπαφλέσσα εντάσσεται στο κλίμα με την υπερβολή του και την πληθωρική του εμφάνιση, ενώ σχεδόν απαρατήρητοι περνούν καταξιωμένοι ηθοποιοί, όπως οι Αλέκος Αλεξανδράκης, Άγγελος Αντωνόπουλος, Κάτια Δανδουλάκη, Λαυρέντης Διανέλλος, Θόδωρος Μορίδης, Σταύρος Ξενίδης κα. Ο Φερνάντο Σάντσο στον ρόλο του Δράμαλη, χαρακτηριστικό δείγμα μονοδιάστατου και στα όρια της καρικατούρας χαρακτήρα, ενώ ο μοναδικός που διασώζεται είναι ο Δημήτρης Ιωακειμίδης, που λες και γεννήθηκε για τον ρόλο του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.

Μαντώ Μαυρογένους

Ο Κώστας Καραγιάννης, το 1971 έρχεται να μας αποτελειώσει με την ταινία του, στην οποία πρωταγωνιστούν η Τζένη Καρέζη και ο Πέτρος Φυσσούν, δύο σπουδαίοι Έλληνες ηθοποιοί, που μάλλον θα το μετάνιωσαν για τη συμμετοχή τους σε αυτή την απαράδεκτη παραγωγή. Το σενάριο, που πέρα από τον έρωτα της Μαυρογένους με τον Αλέξανδρο Υψηλάντη, μιλά και για τον διχασμό των Ελλήνων, είναι γραμμένο από μαθητή του γυμνασίου, ενώ η ταινία βρίθει από γκροτέσκο σκηνές. Οι δυο πρωταγωνιστές πραγματικά εκτελούνται από τον σκηνοθέτη, ο Σταύρος Ξενίδης – ένας εξαίρετος ηθοποιός με τεράστια θεατρική εμπειρία -στον ρόλο του Κωλέττη θα εκτεθεί ανεπανόρθωτα, ενώ η Ελένη Ερήμου στον ρόλο του «κοριτσιού πειρασμός» (μία Μπάρμπι του 19ου αιώνα), θυμίζει με την ερμηνεία της και την καθοδήγηση του Καραγιάννη, μια άλλη εποχή, πολύ πιο κοντινή από εκείνη της Επανάστασης.

Σουλιώτες

Ταινία με παιδαριώδες σενάριο, που γύρισε το 1972 ο Δημήτρης Παπακωνσταντής, με μία ελαφράδα, κόντρα στο σκληρό θέμα της ιστορίας και πολλές φορές χωρίς να τηρεί κανένα κινηματογραφικό κανόνα για τις ταινίες του είδους, κάνοντάς την καλτ, για τους θαυμαστές αυτών των περιπτώσεων. Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Μιχάλη Περάνθη, που το αποτελειώνει μάλλον το σενάριο του Πάνου Κοντέλλη. Πρωταγωνιστούν ο ακατάλληλος για το ρόλο Χρήστος Πολίτης, η Κάτια Δανδουλάκη, ο Γιάννης Κατράνης, η Αλέκα Κατσέλη και ο Φερνάντο Σάντσο, που είχε πάρει, εκείνα τα χρόνια, εργολαβία τις ηρωικές ταινίες για το ’21 και το ’40.

Η Δίκη των Δικαστών

Το 1974, ο Πάνος Γλυκοφρύδης, έχοντας ένα σενάριο, που ξεφεύγει από τη μετριότητα, θα μπορούσε να γυρίσει καλύτερα την ταινία, έχοντας στην παραγωγή της Φίνος Φιλμς και εκμεταλλευόμενος και την πτώση της χούντας. Το σενάριο αφηγείται τη δίκη των Κολοκοτρώνη και Πλαπούτα, που έγινε στο Ναύπλιο το 1834 και τη θαρραλέα στάση του δικαστή Αναστάσιου Πολυζωίδη, που πλήττεται από τον στόμφο και τις πατριωτικές φανφάρες. Επίσης, η θεατρική δομή της και η άψυχη αφήγησή της ρίχνουν ακόμη περισσότερο το αποτέλεσμα, το οποίο μετριάζει, για μια ακόμη φορά, η εμφάνιση του Μάνου Κατράκη, στον ρόλο του Κολοκοτρώνη. Ο Κούρκουλος (Πολυζωίδης) και ο Καλαβρούζος (Πλαπούτας) πασχίζουν να δώσουν υπόσταση στους ρόλους τους, αλλά μάταια, καθώς μένουν αβοήθητοι.

Εν κατακλείδι, μία παγκόσμιας εμβέλειας, τεράστιας γοητείας και ενδιαφέροντος ιστορία, μένει αναξιοποίητη, περιμένοντας ενδεχομένως τις επόμενες γενιές κινηματογραφιστών και παραγωγών να αναδείξουν, με τρόπο που να τιμά στο ελάχιστο αυτούς που θυσιάστηκαν στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα και βεβαίως το ελληνικό σινεμά.

Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ

Kι ενώ, πολύ σωστά, το φερέφωνο της αντιφασιστικής "αντιχούντας" ("Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων") καταγράφει ένα προς ένα τα κινηματογραφικά ατοπήματα της προκατόχου περιόδου τα εξαγόμενα εκ της καταγραφής αυτής είναι τα ακόλουθα:

1. Οι ίδιοι ένοχοι των κινηματογραφικών ατοπημάτων της αντιφασιστικής "χούντας" συνέχισαν να πρωταγωνιστούν στην ακόμη περισσότερο εκχυδαϊσμένη "καλλιτεχνική" κατηφόρα της "επόμενης ημέρας" ως ..."αντιστασιακοί", παράγοντας εκτρώματα ακόμη χειρότερης κακαισθησίας της οποίας η αναφορά προϋποθέτει σύνταξη νέας "Britannica"...

2. Ενώ η αντιφασιστική "χούντα" παρήγαγε κάποια κινηματογραφικά έργα τέτοιου περιεχομένου, η ακολουθήσασα αντιφασιστική "αντιχούντα" δεν παρήγαγε κανένα!

3. Σε έναν τόπο όπου το ψέμα αποτελεί ιδεολογικό πρόσημο με παρονομαστή τον δημοκρατικό αντιφασισμό, ο εκχυδαϊσμός της Τέχνης (και της 7ης...) είναι φυσικό επακόλουθο οπότε, καλύτερα για τον πολιτισμό είναι η μη παραγωγή ...κακοτεχνίας!

Για τους παραπάνω λόγους, εκτιμούμε το ότι η "μεταπολιτευτική" αντιφασιστική "αντιχούντα" παραμένει στέρφα κινηματογραφικής παραγωγής ταινιών ουσιώδους εθνικού περιεχομένου. Ασφαλώς, διότι εκείνη η επανάσταση των Ελλήνων του 18ου αιώνος την οποία διατηρεί εν "καταθάψει" η ελλαδική εκκλησία σε συνέργεια με το νεο-ελλαδικό "κράτος"(;) ακόμη συνεχίζεται αφού δεν είναι δυνατόν οι δύο πρωταγωνιστές της να μπορούν να σώσουν εκατομμύρια ηλιθίων μέσα σε χρόνο τριών αιώνων. Ας περιμένουμε μερικούς ...αιώνες ακόμη... Όλο και κάποιος θα βρεθεί να συνεχίσει την ...Επανάσταση!

ΔΥΟ ΑΝΤΙΤΙΘΕΜΕΝΑ ΠΡΟΦΙΛ

 ΔΥΟ ΑΝΤΙΤΙΘΕΜΕΝΑ ΠΡΟΦΙΛ

ΤΟ ΠΡΟΦΙΛ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ ΤΗΣ ΔΥΣΕΩΣ

     Τον Έλληνα Στρατιώτη της Δύσεως τον περιγράφει αδρά ο "χρωστήρας" του εθνικού μας Ιστορικού Κωνσταντίνου Σάθα στο ομότιτλο έργο του. Ανιδιοτελέστατος, αυτόθυτος, μαχητικότατος, ευθύς όσο και άτεγκτος, μη αναμειγνυόμενος σε ο,τιδήποτε ποταπό ("πολιτική", οργανώσεις, ίντριγκες, εθνοκαπηλίες κλπ κλπ) μοναχικός και αυταρκέστατος! Αυτός που, χωρίς κορυβαντισμούς, επιτυγχάνει την πρώτη επαναστατική απελευθέρωση εθνικού εδάφους τον ιη' αιώνα και δεν το διατυμπανίζει ακόμη κι όταν οι, μεταγενεστέρως, επελθόντες οικειοποιούνται θρασύτατα το μοναδικό απελευθερωτικό του επίτευγμα και, τσιφλικοποιώντας το, μιλούν περί "επαναστάσεως" έναν αιώνα  μ ε τ ά, τον ιθ' αιώνα!  

ΤΟ ΠΡΟΦΙΛ ΤΟΥ ΕΧΘΡΟΥ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ ΤΗΣ ΔΥΣΕΩΣ

     Δεν υπάρχει μεγαλύτερος αρνησίπατρης της Ελλάδος από ένα μέρος των ίδιων των ψευδο-"εθνικιστών" της οι οποίοι, ενώ εμφανίζονται ως διαπρύσιοι "ελληνοπατριώτες" δεν χάνουν ευκαιρία να μεθοδεύουν μια συστηματική αποδόμηση του Ελληνισμού ακόμη και κρυπτόμενοι πίσω από αυτόν. 

     Ο Χρήστος Αν. Ζουλιάτης - Βασιλείου  (1862 - 1937), λοιπόν, με το ψευδώνυμο "Χρήστος Χρηστοβασίλης" (είχε κι άλλα, διάφορα...) επιδίδεται σε μια συστηματική παραχάραξη της ιστορικής αλήθειας αποβλακώνοντας έναν ήδη απαίδευτο βαλκανικό λαό με μύριες όσες προσμίξεις που προσπαθεί, στα τέλη του 19ου αιώνος και στο πρώτο μισό του 20ού, να ανακάμψει από τον οθωμανικό ζυγό και να διαμορφώσει την εθνική του ταυτότητα. Αυτός, λοιπόν, ο μεγαλοαστός της εποχής του, οχυρωμένος πίσω από την τουρκική υπηκοότητα και, φυσικά, την υποταγή του στην ανθελληνική φαναριώτικη εκκλησία, αναμασά την πομφολυγούσα περί "Βυζαντίου" παρελκυστική "ρητορική", μιλά για Ενετική ..."Δημοκρατία", δείχνει εντελώς απληροφόρητος περί Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και θεωρεί ότι στις 29 Μαίου 1453 κατέρρευσε η ...Ελληνική Αυτοκρατορία(!) και, γενικώς, επιδίδεται στις γνωστές συρμώδεις κορωνίδες περί "Αγια-Σοφιάς", "ανακτήσεως Κωνσταντινουπόλεως" και λοιπών μεγαλοϊδεατικών ανοησιών που μεθοδεύουν την προσήλωση του βλέμματος των βλακών στην εκείθεν του Αιγαίου "Βασιλεύουσα" ενώ χάνουν την εντεύθεν του Αιγαίου ...πρωτεύουσα των Αθηνών. 

     Ο παμπόνηρος τούρκος υπήκοος Χρήστος Χρηστοβασίλης τον οποίο, μάλιστα η ελληνική ...εθνικιστική(!) εγκυκλοπαιδεία "Μetapedia" θεωρεί και ως "εθνικιστή", δεν παρέμεινε ένας απλώς γραφικός της εποχής του καλοπερνώντας πρωτοκλασάτα στην "τάξη" του,, εάν δεν κατέληγε ως ένας από τους πλέον ειδεχθείς πλαστογράφους προσώπων και γεγονότων της νεότερης ελληνικής ιστορίας, ωθούμενος από τον διαστροφικό φαναριωτισμό του με αποτέλεσμα να ομολογήσει ότι "σερβίρισε" τα εθνικά μας άσματα κατά την δική του, υποκειμενική "κοπτορραπτική" ασεβώντας απέναντι στην ιστορικήν αλήθεια στην οποία, το καθένα, αναφέρεται. Καταδικασμένος σε θάνατο από τους Τούρκους, εν τούτοις, ταξιδεύει ανενόχλητος κι εγκαθίσταται(!) στην ...Κωνσταντινούπολη και στην ...Σμύρνη όπου, μάλιστα, επεχείρησε να αγοράσει και περιουσία! Ο ίδιος, χρησιμοποιείται από τον Πασά(!) των Τρικάλων ως έμπιστος, προσωπικός, διερμηνέας του! Ανεμείχθη στη δημοσιογραφία υπό διάφορες "σημαίες" ...ευκαιρίας, στην πολιτική ως φιλομοναρχικός και σε διάφορες οργανώσεις με εθνικό πρόσημο από τις οποίες και απεχώρησε ακόμη και με δραματικές διαφωνίες ("Ελληνισμός" του Νεοκλέους Καζάζη)  Παραλλήλως, υμνεί στο έργο του τους ...Εβραίους(!) και υπήρξε από τους πρώτους που πανηγυρίζει προσδοκώντας την ίδρυση του κράτους του ...Ισραήλ(!) αποκαλώντας τους Εβραίους ..."περιούσιο λαό"(!):

«Στην δημιουργία εθνικής εστίας του περιούσιου λαού του Ισραήλ»

«{....} Αλλ’ ύστερα από είκοσι αιώνων αδικία,

Κι’ απ’ την Ευρώπη έλλειψη κάθε δικαιοσύνης

Προς τον λαόν του Ισραήλ, τώρα η διπλωματία

Η ένδοξη και κραταιά της Χριστιανοσύνης

Είδε το μέγα Αδίκημα, το στίγμα των αιώνων,

Και στη Σιών τον θρόνο της στήνει η Ελευθερία!

Κι έτσι ο παρών Χριστιανισμός έχει ήδη καταργήσει

Ό,τι ο παλιός Χριστιανισμός είχε δημιουργήσει.

 

Ήρθεν η μέρα η ποθητή, Εβραίοι, να χαρήτε,

Κι’ απ’ τη μεγάλη σας χαρά η Γη ας αντηχήσει!

Δεν είστε πλιά εξόριστοι σ’ Ανατολή και Δύση!

Της Παλιγγενεσίας σας ανέτειλεν η μέρα,

Η μέρα η περιπόθητη η χρυσoνειρεμένη.

Η εθνική Σημαία σας χορεύει στον αέρα,

Και η ένδοξη πατρίδα σας είναι ελευθερωμένη!

Άνοιξε, γη του Ισραήλ, την ιερή αγκαλιά σου

Και ελεύθερη αγκάλιασε τα ελεύθερα παιδιά σου!».

(1920)

     Τέλος, γύρω απ΄ αυτή την μοιραία "περσόνα" συμβαίνουν περίεργοι, α δ ι κ α ι ο λ ό γ η τ ο ι(!) και σ ω ρ η δ ό ν, θ ά ν α τ ο ι συζύγου και π α ι δ ι ώ ν, ενώ βεβαίως είναι και ...τέκτων(!) 33ου, μάλιστα, βαθμού στην στοά "Δωδώνη", με άριστες σχέσεις με τη δικτατορία της "4ηςΑυγούστου" (στην κηδεία του παρέστη και ο υπουργός ασφαλείας του βασιλομεταξικού καθεστώτος Κ. Μανιαδάκης) και, κατά την διάρκειά της (1937) παρασημοφορημένος με τον χρυσό Σταυρό του Βασιλέως Γεωργίου Α'!   

     Aλλά προς "τι;" η αναφορά στον Χρήστο Χρηστοβασίλη και τα "Εθνικά Άσματά" του; Προς "τι;" η αναφορά σε έναν ακόμη "βολεμένο" που "επιστρατεύθηκε" να προσυπογράψει ένα "συγχωροχάρτι" για μιαν αμαρτωλή εκκλησία η οποία στραγγάλισε έναν Ρήγα στο κάστρο Καλεμεγκντάν, που αφόρισε τους επαναστάτες και καθ΄ όλη την "πορεία" της βανδάλισε τον Ελληνισμό; Διότι, o Xρήστος Χρηστοβασίλης είναι ενδεικτική "φυσιογνωμία" που εκπροσωπεί τους γραικύλους ως έναν μεταλλαγμένο όχλο που, ολίγον σαν πατριώτες, ολίγον σαν φιλο- και αντι- μοναρχικοί και σαν διαχρονικώς υποβλέποντες "νυκοκυραίοι κυρ-Παντελήδες", πολύ εβραιολάγνοι κι άλλο τόσο αρχιμασόναροι, μετάλλαξαν τον "Έλληνα" σε "ρωμιό" και διεμόρφωσαν τον νεογραικύλικο ραγιαδισμό ως κανόνα κοινωνίας, επιβεβαιώνοντας τον Φαλμεράιερ και  κρατώντας ολόκληρη την Ελλάδα υποχείρια των εκμεταλλευτών της! Με λίγα λόγια, ο Χρήστος Χρηστοβασίλης ήταν ο κανόνας του ανθρωποειδούς μορφώματος που πολέμησαν οι Έλληνες Στρατιώτες της Δύσεως στην ιερή προσπάθειά τους να ανιδρύσουν Πατρίδα! 

ΖΟΥΜΕ ΕΝ ΜΕΣΩ ΗΛΙΘΙΩΝ

 ΖΟΥΜΕ ΕΝ ΜΕΣΩ ΗΛΙΘΙΩΝ

     Το λήμμα "Καλέντζης" υπάρχει σε όλες τις μεγάλες εγκυκλοπαίδειες, σε έγκριτες ιστορικές εκδόσεις, σε πάμπολλες πηγές και αυτό το λήμμα τεκμηριώνει ότι η Επανάσταση των Ελλήνων κατά του Οθωμανικού ζυγού με την πρώτη μόνιμη απελευθέρωση εθνικού εδάφους έγινε τον ιη' αιώνα και όχι τον επόμενο, ιθ', όπως θέλει το αφήγημα που έχει καθιερωθεί ως επίσημο πανηγυρικό ...σενάριο! 

     Το συγκεκριμένο λήμμα είναι σαφές και η συνεχής επανάληψή του σε αμέτρητες εγκυκλοπαιδικές εκδόσεις, συμπεριλαμβανομένης και της "Μεγάλης Στρατιωτικής Εγκυκλοπαιδείας" ορίζει ότι ο προεστώς του Αλποχωρίου της Ηπείρου, τον ιη' αιώνα, επανεστάτησε (κατά των Οθωμανών κατακτητών) και με την βοήθεια των Σουλιωτών απελευθέρωσε εθνικό έδαφος, ήτοι, οκτώ χωριά της Λάμαρης όντας εκείνος που υπέβαλε και την ιδέα της σουλιωτικής αυτοδιοικήσεως. Δηλαδή, εκείνος ο Καλέντζης, της Οικογενείας των Στρατιωτών της Δύσεως Καλέντζη κατάφερε την Επανάσταση έναν αιώνα π ρ ι ν  εκείνη την ψευδή που μας σερβίρουν του "1821".

     Όμως, αν και το συγκεκριμένη λήμμα φιγουράρει παντού, το "επίσημο κράτος" επιμένει στο παραμύθι του "1821" το οποίο φιλοτέχνησε στα μέτρα της η φαναριώτικη εβραιοχριστιανική εκκλησία η οποία είχε αφορίσει κάθε Έλληνα επαναστάτη για να εμφανισθεί, καιροσκοπικότατα, ως ..."σκέπη του σεναρίου της" όταν πια η ζυγαριά έκλινε υπέρ των εξεγερμένων! Και αυτό διότι εκείνος ο επαναστάτης Καλέντζης δεν είχε κανένα δεσμό με την τουρκοπροσκυνημένη εκκλησία του Φαναρίου και τα τερτίπια της ως τοποτηρήτριας του Ελληνισμού διορισμένης από τον Μωάμεθ τον Πορθητή!

     Ζούμε εν μέσω ηλιθίων και προδοτών, διότι οι μεν ηλίθιοι αναπαράγουν την αλήθεια αλλά δεν είναι ικανοί να καταλάβουν τι αναπαράγουν ενώ οι προδότες συνεχίζουν να κρατούν υπόδουλους όχι μόνο τα στίφη των ηλιθίων αλλά και ελάχιστους σκεπτόμενους οι οποίοι, όμως, δεν είναι αριθμητικώς επαρκείς για να σφάξουν τους ανόμους. Άλλωστε, ο Φαλμεράιερ κι εδώ δικαιώθηκε! 

Περισσότερα ΕΔΩ

ΤΟΙΣ ΗΡΩΙΚΟΙΣ ΠΡΟΜΑΧΟΙΣ 

ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ

     H συνδυαστική μνήμη του ζώου δεν επαναλαμβάνει ποτέ το ίδιο λάθος, αντιθέτως, ο ελαττωματικός και αμφιλεγόμενος "νους" του ραγιά όχι μόνον το επαναλαμβάνει αλλά και το επιτείνει! Και η προ αιώνων μαζική ραγιαδοποίηση των κοινωνιών απεδείχθη ότι οδηγεί τον κοινωνάνθρωπο στην διαχρονική επανάληψη ολεθρίων λαθών που διαρκώς επιδεινώνουν την καθημερινότητά του σε όλα τα μήκη και πλάτη όπου, το στίγμα της παρουσίας του επισημαίνει την παραπαίουσα πορεία του!

     Και μπορεί, π.χ., ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, ως ο καθ΄ ύλην πλέον αρμόδιος, να εκδίδει ανακοινώσεις επί ανακοινώσεων αποσαφηνίζοντας ότι η εποχιακή γρίπη δεν επιτρέπεται να παρουσιάζεται ως "πανδημία" προς εξυπηρέτηση τοπικών κυβερνητικών επιδιώξεων, οι ηλίθιοι κοινωνάνθρωποι εξακολουθούν να επιμένουν στην εγκληματική εκδοχή της "πανδημίας" και να υπερτιμούν την άχρηστη ...μάσκα και τα χειρουργικά γάντια που δεν ξέρουν να χρησιμοποιούν θεωρώντας τα ...χειρόκτια περιπάτου! Κατά τον ίδιο τρόπο που εκλέγουν και τα όσα δίποδα αναδεικνύουν ως ...εκλεκτούς τους, επιμένοντας αμετανοήτως στην, κατά Πλάτωνα, τυραννία της δημοκρατίας!

     Κάπως έτσι και επί χρόνια, οι γραικύλοι εκλαμβάνουν ως "Επανάσταση" και το "αφήγημα" το οποίο τους επεβλήθη από την εβραιοχριστιανικήν εκκλησία η οποία, ειρήσθω, αφόρισε τους εξεγερμένους του 1821 και επιμένουν να αγνοούν την μόνη και πραγματική Επανάσταση του 18ου αιώνος που έλαβε χώρα στη Λάμαρη της Ηπείρου και κατά την οποία, πρώτο , απελευθερώθηκε και παρέμεινε απελευθερωμένο Ελληνικό έδαφος από τον πρόκριτο του Αλποχωρίου Καλέντζη. Επί διακόσια χρόνια οι γραικύλοι επιμένουν στην άγνοια της Ελληνικής Ιστορίας γιορτάζοντας την φιέστα του μπακαλιάρου και της σκορδαλιάς όπως την θέλει το εκκλησιαστικό σενάριο προς ίδιον όφελος με την "σύμπτωση" της ...βαγγελίστρας, ενώ η πραγματική Επανάσταση προηγήθηκε κατά ένα, σχεδόν, αιώνα!

     Η διαστροφική φύση του ελαττωματικού όντος κυριαρχεί και εν προκειμένω σε μία ομαδική συμπεριφορά κατά την οποία η δυσανεξία προς το οίκοθεν νοούμενο ως "ορθό" και η δυσφορικότητα προς το φύσει νοούμενον ως "υγιές" απολήγει σε μία εθνική τραγωδία όπως αυτή την στιγμή υφίσταται το θλιβερό δημοκρατικό υπόλειμμα της πάλαι ενδόξου "Ελλάδος"! Και, αναφερόμενοι σε "δυσανεξία" έναντι του ορθού και "δυσφορικότητα" έναντι του υγιούς, θα επικαλεσθούμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα το οποίο φαντάζει απίστευτο εάν δεν ήταν δημοσιευμένο σε ένα εγκυρότατο, ειδικό της εποχής, έντυπο από το οποίο το αντλούμε ...φωτογραφικώς:

     Μπορεί να φαίνεται απίστευτο, αλλά, σήμερα που η ομαδική ανοησία απολαμβάνει τον τηγανητό μπακαλιάρο με την σκορδαλιά όχι δια μαχαιροπίρουνου αλλά δια ...γιαταγανιού και εμπροσθογεμούς καρυοφιλιού λόγω ..."επετείου", αυτή η διαχρονική δυσανεξία και δυσφορικότητα των γραικύλων έναντι της φυσικής πραγματικότητος, όσους απομένοντες Έλληνες μας υποχρεώνει σε βαθύτερη περίσκεψη και τήρηση όχι μόνον "ενός λεπτού σιγής" αλλά αέναης σιωπής, μέχρις οριστικής απελευθερώσεως της Πατρίδος μας από τα εξακολουθούντα δεσμά της, ευγνώμονες, 

"ΤΟΙΣ ΗΡΩΙΚΟΙΣ ΠΡΟΜΑΧΟΙΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ"! 

ΤΙΜΗ ΣΤΟΥΣ ΟΥΓΓΡΟΥΣ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ

     Η Ελληνική Ομάδα Έφιππης Τοξοβολίας "ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ" προερχόμενη από την Σχολή του Ουγγρικού Οργανισμού "KASSAI" και αλληλέγγυα με τον ευγενή λαό των Ούγγρων, τιμά μαζύ του σήμερα τα 63 χρόνια από την ηρωϊκή εξέγερσή του κατά της σοβιετικής τυραννίας, συμπάσχουσα για τα όσα εγκλήματα υπέστη ο λαός αυτός από τους σοβιετικούς εισβολείς

     Νοερώς, βρισκόμαστε στην οδό Andrássy út 60, στο κτήριο όπου δολοφονήθηκαν από τους κομμουνιστές κατακτητές αμέτρητοι Ούγγροι πατριώτες ατενίζοντας τις φωτογραφίες τους που περιζώνουν την πρόσοψη και υποκλινόμενοι στη μνήμη τους! 

ΤΟ ΠΛΗΡΕΣ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ 

ΕΔΩ

MIA EΠΑΝΑΣΤΑΣΗ 
ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΜΟΝΟΝ ΑΡΧΗ

Ο φυλετικός ξεσηκωμός Ελλήνων εναντίον των Οθωμανών υπήρξε συνέχεια του αρχικού ξεσηκωμού τους εναντίον των Ρωμαίων κατακτητών, των εβραιοχριστιανών εισβολέων και όσων άλλων πολυάριθμων κατακτητών μεσολάβησαν, μέχρι που ο Μωάμεθ Πορθητής υψώσει το λάβαρό του όχι μόνον στο ρωμαϊκό Βυζάντιο αλλά μέχρι και το κλεινόν άστυ των, πάλαι Ελληνικών,  Αθηνών. 

    Κι αυτός ο ξεσηκωμός Ελλήνων εναντίον των ύστερων Οθωμανών κατακτητών ξεκίνησε από την φιλοτιμία των Ελλήνων Στρατιωτών της Αναγεννήσεως στη Δύση με αποκορύφωμα την πρώτη ιστορημένη απελευθέρωση Ελληνικού εδάφους από τον δημογέροντα του Αλποχωρίου Καλέντζη, σχεδόν έναν αιώνα πριν από τις εβραιοεκκλησιαστικές "παραμυθολογίες" περί ...25ης Μαρτίου 1821 που κατασκευάστηκαν για να αποδώσουν συγχωροχάρτι σε εκείνους τους, νυν και αεί, τουρκοπροσκυνημένους ρασοφόρους που αφόρισαν τους εξεγερμένους ΅επαναστάτες!

Σήμερα, με μιαν επανάσταση που ενώ έχει αρχή δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, όσοι νουνεχείς και, βεβαίως, Έλληνες, διατηρούμεθα σε εγρήγορση ολοκληρώσεως ενός εγχειρήματος που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ ώστε, κάποτε να το δούμε να καρπίζει.

Καθένας από μας σ'  ετούτη την ακάματη προσπάθεια επιλέγει τα όπλα και τις τακτικές του και οι "ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ" έχουμε κάνει τις δικές μας επιλογές! 

Κι εμείς  δ ε ν  "γιορτάζουμε" για κάτι ανολοκλήρωτο, αλλά μοχθούμε για την ολοκλήρωσή του!