ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ

"GISELLE'

ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΜΠΑΛΕΤΟΥ 

ΤΗΣ 

ΑΝΩΤΕΡΗΣ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ

"ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΧΑΤΖΙΑΡΑΣ"

     Aπόψε, ο κεντρικός πολυέλαιος του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιώς άναψε στη μνήμη του Δημήτρη Ροντήρη για να φωτίσει τους λογισμούς μερικών εκατοντάδων Ελλήνων που ήσαν σ΄ ετούτο το χώρο, επί σκηνής και κάτω απ΄ αυτή στα να ξανάβρουν τη σχέση τους με την Τερψιχόρη.

     Σε έναν χώρο που αφιερώθηκε στον κορυφαίο αναβιωτή και Δάσκαλο της αρχαίας τραγωδίας, τον Δημήτρη Ροντήρη, η ελάχιστη κι ανάξια λόγου συμβολή της Ομάδος των «Ελλήνων Κενταύρων» μας πλούτισε με την αξέχαστην εμπειρία της απολαύσεως των καρπών της διδασκαλίας μιας κορυφαίας Σχολής Χορού, της Ανωτέρας Επαγγελματικής Σχολή Χορού «ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΧΑΤΖΙΑΡΑΣ», με την οποία έχει το προνόμιο να συνεργάζεται η Σχολή Ιππικού Θεάτρου των «Ελλήνων Κενταύρων». Στην παράσταση αυτή που δόθηκε στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιώς, την 25^η Ιουνίου 2019, πρωταγωνίστησαν και συμμετείχαν:

Σοφία Κρανιά (Ζιζέλ)

Έρικ Νούρ (Κόμης Άλμπρεχτ)

Ηλίας Μανιατόπουλος (Ιλαρίων)

Νίκος Χλιός (Ουίλφριντ - ακόλουθος του κόμη Άλμπρεχτ)

Χριστίνα Ορφανού (Μπέρτα - μητέρα Ζιζέλ)

Φανή Δεμέστιχα (Πριγκίπισσα Μπατίλντ - Κόρη του Δούκα του Κουρλάν και μνηστή του Άλμπρεχτ)

Γιάννης Δρίτσας (Δούκας του Κουρλάν)

     Μπορεί τον επισκέπτη σε αυτό το ιστορικό θέατρο να μην τον υποδέχεται η προτομή της Ελένης Παπαδάκη το αίμα της οποίας αποποιούνται δια της λήθης οι ένοχοι της ύβρεως, ωστόσο, η πελώρια αγκαλιά του προστύλου καλωσορίζει κάθε προσκυνητή των Μουσών.

     Και καθαρίζοντας ευλαβικά στο ποδόμακτρο της εισόδου τα καττύματά μας, παραδοθήκαμε, πολλές ώρες πριν την έναρξη της παραστάσεως, στην γοητεία της προετοιμασίας της την οποία, δυστυχώς, δεν μπορεί να απολαύσει ο θεατής!

     Τι κρίμα! Αυτό το ζωτικότατο μέρος της καλλιτεχνικής δημιουργίας η οποία παρουσιάζεται στο κοινό να παραμένει αθέατο ενώ αποτελεί και το "δακτυλικό αποτύπωμα" του τελικού χειροκροτήματος...

     Και στην περίπτωση αυτής της "Giselle" δύο εκπληκτικοί Δάσκαλοι όχι, απλώς, με διδακτική δεξιότητα αλλά με παιδαγωγικό Ήθος, ο Αλέξανδρος Χατζιάρας και ο Άγγελος Χατζής κατέθεσαν όχι, απλώς, μιαν "εκδοχή" ενός κορυφαίου έργου κλασικής ορχήσεως αλλά ένα τεκμήριο συνεπούς μυήσεως στην τέχνη της Τερψιχόρης, με βαθύτατη γνώση και σεβασμό στο αισθητικό πλαίσιο των δημιουργών του! 

     Η μαγεία της προετοιμασίας του "ανεβάσματος"  αυτού του ρηξικέλευθου εγχειρήματος που συνοδεύεται από προγενέστερα "μέτρα συγκρίσεως"  που κόβουν την ανάσα, μας καθησύχασε για το αποτέλεσμα το οποίο, τελικώς, δικαίωσε τους πάντες!

     Ένα πολυπρόσωπο "σχήμα" που έκανε την σκηνή του πειραϊκού θεάτρου να φαίνεται τόσο ...μικρή, υπό τις κατευθυντήριες οδηγίες των Χατζιάρα - Χατζή, λειτούργησε τόσο συντονισμένα με συνεχείς πρόβες και διορθώσεις ώστε το επίτευγμα υλοποιήθηκε δικαιώνοντας το όραμα των δύο Δασκάλων αλλά και των ιδίων των δημιουργών του!

     Εκπληκτικές μαθήτριες της Σχολής, με αφοσίωση στους Δασκάλους τους παρά τις βαρύτατες σχολικές, πανεπιστημιακές και άλλες υποχρεώσεις τους, έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους, ώρες πριν την επίσημην έναρξη,ώστε όταν θα άνοιγε η αυλαία να "στέκονταν" στο ύψος των απαιτήσεων μιας τέτοιας παραστάσεως, κάτι το οποίο, εν τέλει, επετεύχθη. 

     Αξιοποιώντας την υπερσύγχρονη θεατροδομία του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιώς, η προετοιμασία του έργου δεν αντιμετώπισε κανένα τεχνικό πρόβλημα και οι συντελεστές, παρά το ότι ήσαν σε εργώδη διαδικασία από το μεσημέρι, δεν ένιωσαν "άχθος" προσπαθείας.

     Η "εσωτερική ατμόσφαιρα" της Σχολής "ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΧΑΤΖΙΑΡΑΣ", ομογενοποιώντας επί τα βελτίω τις σχέσεις των μελών της, από τις δώδεκα το μεσημέρι ώς τις δέκα το βράδυ που 'έπεσε" η αυλαία κι έσβησε και το τελευταίο χειροκρότημα, συνετέλεσε στο να διαμορφωθεί ακόμη ένας "κρίκος" συναδελφώσεως ο οποίος, πάντοτε, οδηγεί στην θετικότερη κατάληξη μιας ομαδικής συνεργασίας.

     Xαρακτηριστικό στοιχείο της Σχολής το επίπεδο των στελεχών αλλά και των μαθητών της, οι μεταξύ τους ποιοτικοί συνδετικοί κρίκοι, ο οικογενειακός χαρακτήρας αυτής της εστίας Τέχνης όπου, π.χ., ο πανεπιστημιακός καθηγητής Πατέρας συμμετέχει στη παράσταση μαζύ με την χορεύτρια κόρη του γεφυρώνοντας χάσματα ...γενεών και κοσμοθεάσεων...

     Και στο ίδιο "κλίμα" λειτουργήσαμε ακόμη και οι εξωτερικοί υποστηρικτές της παραστάσεως οι οποίοι νιώσαμε, από την πρώτη στιγμή, την ζεστήν "αγκαλιά" μιας σχεδιάσεως το ίδιο φιλόξενης για όλους.  

     Κάπως έτσι πορευτήκαμε ως το άνοιγμα της αυλαίας που απεκάλυψε μια γεμάτη αίθουσα να απολαμβάνει, έναν-έναν τους καλλιτέχνες χορευτές υπό τους ήχους του Adolphe Adam. 

     Σαρωτικοί οι δύο κορυφαίοι πρωταγωνιστές, με τον Errik Nour να κατακλύζει με την κινησιολογία του την σκηνή και να κυριαρχεί στη προσδοκία των θεατών, ακόμη και μέσα απ΄το καμαρίνι του! Και, για τον Errik Nour ο οποίος πρωταγωνιστεί και στο Ιππικό Θέατρο των "Ελλήνων Κενταύρων" η Ομάδα μας έχει πολλούς λόγους να είναι υπερήφανη τόσο για την καλλιτεχνική Παιδεία του, τον επαγγελματισμό του, κυρίως δε, για το Ήθος του!

     Επίκεντρο ...ανεμοστρόβιλου επί σκηνής, η Σοφία Κρανιά, όχι μόνον στάθηκε στο ύψος των απαιτήσεων του ρόλου της αλλά και στη παράλληλη μελέτη του έργου, σε κάποιες στιγμές της μας θύμισε (γιατί, άραγε...;) την Svetlana Zakharova! Τοποθέτηση τολμηρότατη, αλλά ...επιμένουμε, ναι, αυτό νιώσαμε πολλές στιγμές παρακολουθώντας την σκηνική κινησιολογία της!

     Ο νεαρός Ηλίας Μανιατόπουλος, όμως, μας έκανε να θυμηθούμε τον Roberto Bolle ως ...Albrecht και αυτό το καταθέτουμε ανεπιφύλακτα, ως πρόβλεψη του καλλιτεχνiκού του μέλλοντος: πάμε στοίχημα;...

     Kι εδώ ευχόμαστε στο νέο αυτό παιδί να  α ν τ έ ξ ε ι  στις μύριες όσες σκληρές δοκιμασίες που υπαγορεύει στους πιστούς της η τέχνη της Τερψιχόρης, ώστε να καταφέρει να προσφέρει, τελικώς, όλα όσα μαρτυρά ότι μπορεί!  

     Αξιομνημόνευτη η παρουσία του νεαρού Νίκου Χλιού, με ένα σώμα πέραν του ιδανικού σώματος ενός χορευτή, κερδίζει στο πολλαπλάσιο με την σκηνική του υποκριτική και το "μπρίο' του που είναι τόσο λεπτά κι ανάλαφρα ώστε να τον κάνουν αξιοπρόσεκτο! Ωστόσο, το νεαρότατο της ηλικίας του προοιωνίζει δυνατότητες θεαματικών βελτιώσεων.

     Το υπόλοιπο "καστ", εξίσου αξιοπρεπές έως και εντυπωσιακό, πλαισίωσε τους πρωταγωνιστές με συνέπεια και βαρύνουσα παρουσία!

     "Φωτεινή" και η παρουσία του Γιάννη Δρίτσα και παρά τον ελάσσονα ρόλο του επέδειξε και πάλι το λαμπρό υποκριτικό ταλέντο του έστω και στα μικρά "περάσματα" της σκηνικής του συμμετοχής.

     Προσεγμένες οι ενδυματολογικές λεπτομέρειες, τα 'χρώματα" αλλά και οι καθόλου "παρουσίες" όλων των "επί σκηνής", λειτούργησαν ως "πινελιές" πειστικότητος εποχής και ουσίας σεναρίου.

     Παρά ταύτα, η σκηνοθεσία απέφυγε τις τυποποιητικές, ανιαρές, επαναλήψεις, χωρίς μοντερνιστικά και ..."δήθεν", ολισθήματα, επιτυγχάνοντας άλματα τα οποία προσέδωσαν μοναδικότητα στο "ανέβασμα" καταξιώνοντας την "υπογραφή" του. 

     Μία από αυτές τις πρωτοτυπίες και η εισαγωγή στοιχείων που ποτέ προηγουμένως δεν χρησιμοποιήθηκαν σε προηγούμενες παραστάσεις του έργου, όπως η ιδέα του Διευθυντή της Σχολής Αλεξάνδρου Χατζιάρα για την εισαγωγή ...τόξων στη σκηνή των αυλικών που επιστρέφουν από το κυνήγι και, φυσικά, αμέσως τα Τόξα της Οπλοθήκης των "Ελλήνων Κενταύρων" τέθηκαν στη διάθεση της παραστάσεως, μαζύ με τον δικό μας Βασίλειο Ζομπανάκη, μέλος της Σχολής του Ιππικού Θεάτρου των "Ελλήνων Κενταύρων"! 

     Και, βεβαίως, η παρουσία επί σκηνής του αγαπημένου τετραπόδου συντρόφου του Βασιλείου μας ο οποίος όχι μόνον συμπεριεφέρθη επαγγελματικότατα αλλά και καθ΄ όλη την διάρκεια της παραστάσεως υιοθέτησε ακόμη και τον οπισθοπορούντα βηματισμό των διπόδων συνοδών του, υπήρξε μία σκηνοθετική μοναδικότητα! 

     Καταχειροκροτούμενος από το κοινό, αυτός ο σκύλος με την άψογη σκηνική παρουσία και συμπεριφορά, πραγματικά, επιβεβαίωσε την απέραντην εκτίμησή μας προς αυτά τα ευγενέστατα και νοημονέστατα πλάσματα τα οποία αποκαλούμε "ζώα" και, όμως, αποτελούν αναπόσπαστα ολοκληρώματα της ζωής μας, ακόμη και επί σκηνής παραστάσεων ...μπαλέτου! 

     Χαρακτηριστική "εικόνα" και οι δύο στρατιώτες της παραστάσεως με τους δορυπελέκεις (αλεβάρδες) τους, οι οποίοι ντύθηκαν με αυθεντικές και όχι "θεατρικές" απομιμήσεις, αλυσιδωτών θωράκων και coiffe τις οποίες ευγενώς προσέφεραν τα δύο μέλη των "Ελλήνων Κενταύρων", Συνασκούμενοι Γ. Σταυριανόπουλος-Ιφικράτης και Β. Κροκίδης-Πολυδεύκης, πολλαπλώς αρωγοί της Ομάδος μας και των συνεργατών μας. 

     Με επιπλέον βάρος περίπου 17 κιλών ο καθένας, οι δύο στρατιώτες μπορεί να μη χόρευαν, αλλά η επί σκηνής παρουσία τους υπήρξε σκηνοθετικός "μαγνήτης' για τα βλέμματα των θεατών.  

     Και, βεβαίως, ούτε αυτό το "άλμα" σε προηγούμενες παραστάσεις μπορεί να το δει κανείς και, κυρίως, ελάχιστοι παρατηρήσαμε την προθυμία και το χαμόγελο των δύο "στρατιωτών" οι οποίοι, παρά την δεινή δοκιμασία του βάρους των θωρακίσεων και εν μέσω θερινού καύσωνος, ανταποκρίθηκαν επάξια στους ρόλους τους, πιστώνοντας την Σχολή "ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΧΑΤΖΙΑΡΑΣ" με την επιτυχία ενός ακόμη τολμήματος!

     Οι δύο Δάσκαλοι της Σχολής "ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΧΑΤΖΙΑΡΑΣ", Aλέξανδρος Χατζιάρας και Άγγελος Χατζής, κατάφεραν να μας εμψυχώσουν όλους ώστε όχι, απλώς, να χαρούμε την συμμετοχή μας στο όλο εγχείρημα αλλά και να απολαύσουμε όλη την διαδικασία του στησίματός του μέχρι και το τελευταίο χειροκρότημα!

      Εκ της προσωπικής εμπειρίας του γράφοντος, αναμεμειγμένου στο Λυρικό Θέατρο επί πολλά χρόνια, σπανίως μία ομαδική σκηνική προσπάθεια καταλήγει σε μια τέτοιαν ομοψυχία όπως κατέληξε και τούτη η "Giselle" αργά το βράδυ όταν εγκαταλείψαμε το υπέροχο πειραϊκό θέατρο.

      Συγκινητικός ο, προ παραστάσεως, "κύκλος" που συνεκάλεσε ο ευγενέστατος Αλέξανδρος Χατζιάρας παρακινώντας όλους μας να διασκεδάσουμε με την συμμετοχή μας σ΄ ετούτη την προσπάθεια χωρίς άγχος και συγκινητικότερη η ευγενέστατη προσφορά του από ένα τριαντάφυλλο σε όλους τους επί σκηνής μετά την πτώση της αυλαίας!

     Ειδικώς, για τον συμμετέχοντα του εγχειρήματος, Ιδρυτή των "Ελλήνων Κενταύρων" η παρουσία του στον χώρο του ανέλκυσε επαγγελματικές, παρελθούσες, "μνήμες" κάνοντάς τον να περιτρέχει τους χώρους και να μελετά τις λεπτομέρειες της θεατροδομής του μνημειακού Δημοτικού Θεάτρου Πειραιώς ανεβαίνοντας μέχρι και στην ταράτσα, φωτογραφίζοντας τα πάντα, μέχρι και τους χρυσοπλούμιστους τρούλος του παρακειμένου τεμένους του δόγματος των ...ταπεινών και ...πενήτων!

      Επί τρεις, ολόκληρες, ώρες, εξερευνούσε την τεχνική υποδομή του θεάτρου θαυμάζοντας την "αθέατη" πλευρά της που το αναδεικνύουν σε ένα υπερσύγχρονο αλλά και καλαισθητότατο έργο!

     Επί τρεις, ολόκληρες ώρες, η ηδονή της εξερευνήσεως ενός παρόμοιου δείγματος θεάτρου, έρχονταν να ακεραιώσει την ηδονή απο τις σκηνικές εμπειρίες του γράφοντος ο οποίος, ποτέ δεν θα πάψει να υπογραμμίζει στους πρακτικούς εφαρμογείς καλών και πολεμικών τεχνών ότι η υποδομή της προόδου και επιτυχίας τους έγκειται και στην απαραίτητη μελέτη της, κατά περίπτωση, υποδομής!

     Οι εσωτερικοί χώροι και εξοπλισμοί που υποστηρίζουν τις παραστάσεις, πράγματι πληρέστατοι, σε κάνουν να θαυμάζεις τους σχεδιαστές αλλά και εκτελεστές των σχεδιάσεων.

     Η διακοσμητική προσέγγιση κλασικότατη, θερμή και αριστοκρατικότατη, χωρίς οψίπλουτες εξάρσεις παγερών "Μεγάρων" που οικοδομήθηκαν με ξένα "σκιώδη" κεφάλαια προς διάχυση αλλοτρίων προπαγανδών υπό την "προβιά" της "Τέχνης"!

     Μία "Ορφική" πνοή στην αίθουσα ωθεί τον θεατή σε υπερβατικά μετεικάσματα, ενώ απολαμβάνει την παράσταση μεταρσιώνοντας την ύπαρξή του σε μια υπόσταση αφ'  υψηλού θεάσεως, πολύ πιο πάνω από τα υπέροχα καθίσματα του θεάτρου και αυτό πιστώνεται στους αρχιτέκτονές του. 

     Συναρπαστική η όλη δομή του μέχρι και το υπερώο όπου η δομική εγκατάσταση συμπληρώνεται από μία έκθεση έργων τέχνης που σε αιφνιδιάζουν τόσο συναρπαστικά, σαν να γραπώνουν αόρατες Άρπυιες αμέσως μόλις το πόδι σου πατά σ΄ ετούτο τον μυστηριακό χώρο!

     Και γύρω, μέσα στα φατνώματα των παραθύρων, μια ακόμη πιο συναρπαστική έκθεση εκμαγείων τραγικών προσώπων, κραυγάζουν γοερά στον επισκέπτη τα πάθη του κόσμου! Herr, erbarme dich unser! και οι Άρπυιες γαντζώνονται στο λαιμό σου αγριότερα, σ'  ετούτο το απόκοσμο πέρασμα...

     Κατόπιν η αίσθηση των θεωρείων με την ίδιαν αριστοκρατικότητα σχεδιάσεως και διακοσμήσεως την οποία, θλιβερώς, αγνοούν οι μεγαλοσχήμονες μοντέρνοι αρχιτέκτονες μεγαλοΑσχημονεστέρων "λαμέ" ..."Μεγάρων" τα οποία ενθυμίζουν μεν, ξενοδοχείο της Νέας Υόρκης αλλά καθόλου, δε, "ναό" Τέχνης ευρωπαϊκής χώρας! 

     Χώρος παιδικών αναμνήσεων για τον γράφοντα και το παμπάλαιο ξύλινο κλιμακοστάσιο του υπερώου, το οποίο και αυτή την φορά δέχθηκε το επιβαλλόμενο ...προσκύνημα!

     Ένα σημείο ...λατρευτικού χαρακτήρος από τον καιρό των νεανικών ...εγκαταβιώσεων σε αυτό το κτήριο από αλλοτινές εποχές υπό την πατρική συνοδεία, δεν θα μπορούσε να αγνοηθεί κατά την παρούσα επίσκεψη... 

     Όλα, σ΄ αυτό το καλαισθητότατο θέατρο σχεδιάστηκαν επί τη βάσει της αρμονίας ευθείας και καμπύλης, με καθοδηγό έμφαση στην τελευταία, επί του επιτυχούς ίχνους της οποίας μόνον ο πραγματικός καλλιτέχνης μπορεί να κινηθεί!

     Στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιώς, η πλησμονή της καμπύλης αρμονίας η οποία ουδέποτε εκτρέπεται σε σχεδιαστικό "φληνάφημα", προσφέρει απλόχερα τον ηδύτερο αισθητικό κορεσμό τον οποίο παίρνει μαζύ του ο επισκέπτης, είτε θεατής, είτε καλλιτέχνης, ως δώρημα αλησμόνητης εμπειρίας!

     Και όταν βγαίνεις από αυτό το θέατρο, αντικρύζοντας την ευτέλεια της ανέμπνευστης ..."μεταμοντέρνας δηθενιάς", προσπαθείς να κρατήσεις τους αισθητικούς κανόνες που, λίγο πριν, σε δίδαξε αυτό το κτήριο του οποίου αξίζει η αιωνιότητα! 

     Κάπως έτσι, στο τέλος αυτής της μοναδικής βραδυάς που μας προσέφερε η Ανώτερη Επαγγελματική Σχολή Χορού "ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΧΑΤΖΙΑΡΑΣ", αρνηθήκαμε να εγκαταλείψουμε αυτό τον υπέροχο χώρο και ζητήσαμε ..."πίστωση χρόνου" αισθητικής ...ανανήψεως, κάτι που ευχαρίστως μας παρεχώρησαν οι ευγενέστατοι φύλακες, με τον Βασίλειο και τον τετράποδο σύντροφό του να απολαμβάνουν μία ευεργετική ραστώνη ...ξαπλωμένοι επί σκηνής! 

     Κάτι ανάλογο ...διέπραξε και ο γράφων, ανανήπτοντας επί της μοκέτας της αίθουσας και ...οσμιζόμενος "ευωδίαν Αισθητικής" γραμμών, χρωμάτων και φώτων, ώστε να δομήσει υποστηρικτικές ..."αντηρίδες" για την επικείμενη παράσταση της Σχολής Ιππικού Θεάτρου των "Ελλήνων Κενταύρων"!

     Διότι όλα τούτα τα ανεκτίμητα διδάγματα θα πρέπει να συνιστούν "πυξίδες" έργου ζωής και αλίμονο αν τα αφήνουμε να χάνονται αναξιοποίητα στο εξαχνούμενο παρελθόν μας...

     Βεβαίως, όλοι ευχαριστούν την Ανώτερη Επαγγελματική Σχολή Χορού "ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΧΑΤΖΙΑΡΑΣ" για την τιμητική δυνατότητα συμβολής σε ένα τέτοιο εγχείρημα! Ειδικώς, όμως, οι "Έλληνες Κένταυροι" και πάλι εκφράζουμε τις βαθύτατες ευγνώμονες ευχαριστίες μας για τούτη την τιμητική πρόσκληση σε ένα τόσο ποιοτικό έργο, όπου διδαχθήκαμε, βαθύτερα και εντελέστερα, τα μύρια όσα αφορούν στην τέχνη της Τερψιχόρης, τόσο συγγενούς της δικής μας πολεμικής τέχνης της Έφιππης Τοξοβολίας όπου η κίνηση εμπεριέχει τους κανόνες της αρμονίας και άνευ ταύτης ...ουδέν!  Αλέξανδρε, Άγγελε, Errik, Σοφία και όλοι όσοι μας συντροφεύσατε τόσο ποιοτικά την 25η Ιουνίου 2019, υποκλινόμεθα βαθύτατα ενώπιόν σας! 

Πλήρες φωτογραφικό λεύκωμα ΕΔΩ