ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ

Η ΑΥΤΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ "ΤΙΠΟΤΕ"

     Σε μια αχανή και αραιοκατοικημένη χώρα, όπως η Μογγολία, όπου μπορεί να διασχίζεις χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα συναντώντας μόνον απομεινάρια ζώων, έχεις μια μεγάλη ευκαιρία να διδαχθείς τη σύνθεση των αντιθέσεων που καταλήγουν στην αυτάρκεια του "τίποτε". 

     Σ' αυτή την χώρα όπου, τα πρωτόγονα κάρα με τους τροχούς που δεν έχουν ελαστικό αλλά οδοντωτό σίδερο, έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τα υπερμοντέρνα κα πανίσχυρα οχήματα παντοδαπού εδάφους μπορείς να καταλάβεις πόσο τα πάντα συνηγορούν υπέρ ενός "τίποτε" που πρωταγωνιστεί στο όλον.

     Σ'  αυτές τις αχανείς εκτάσεις που οι ταξιδευτές τις απολαμβάνουν είτε έφιπποι είτε εποχούμενοι, η σκέψη τρέχει στην απεραντοσύνη ενός κόσμου πολύ μακρινού από τα δυτικά πρότυπα ο οποίος σε τοποθετεί ενώπιον ενωπίω και σε προικίζει με το προνόμιο ενός αυτοπροσδιοριστικού διαλογισμού. 

     Σ΄ετούτη τη περίεργη ασιατική πρωτεύουσα όπου μπροστά στα υπερσύγχρονα κτήρια αναδεικνύουν την παραδοσιακή διαχρονικότητά τους οι γιούρτες της νομαδικής ζωής, η εικόνα της αντιθέσεως παραδοσιακού και μοντέρνου όχι μόνον δεν είναι ενοχλητική για το αισθητήριο αλλά, γεφυρώνοντας τον χρόνο σε βοηθά να εξαρθείς πάνω από αυτόν.

     Το Ουλαανμπαατάρ μπορεί να αρχίζει να καλύπτεται από ουρανοξύστες χτισμένους με εργατικά χέρια "εισαγόμενων" Κινέζων που δουλεύουν είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρα, όμως η "καρδιά" του, η πλατεία Σούκχμπαατάρ, τιμά πάντα τον γενάρχη Τσίγκις Κχάαν και η έφιππη προεδρική φρουρά με την εντυπωσιακή της εμφάνιση αποδίδει σεβασμό μπροστά στο άγαλμα του μεγάλου ηγέτη, εντελώς αφομοιωμένη από ένα σύγχρονο αστικό περιβάλλον.

     Ταυτοχρόνως, λίγα χιλιόμετρα μακρύτερα, οι λάτρεις των ιππικών αγώνων της στέπας συνωστίζονται για να παρακολουθήσουν τον ετήσιο εθνικό αγώνα Νααντάμ, προτιμώντας τη ράχη των Ίππων τους αντί των πολυτελών οχημάτων που "ξεχνάνε" γι αυτή τη μέρα. 

     H όπερα της Μογγολικής πρωτεύουσας εκπλήσσει με την πληθωρικότητα των χρωμάτων της και των επί σκηνής δρωμένων.

     Σ'  αυτή την όπερα το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα εκμηδενίζει αδυσώπητα ακόμη και ότι παράγεται στη μεγαλύτερη σκηνή της Δύσεως... Κι όμως, πάνω στο σανίδι αυτής της μοναδικής σκηνής νομίζεις πως τα πάντα γεννιούνται από ένα σπυρί ρυζιού κι επιστρέφουν σ΄ αυτό όταν ήδη σε έχουν τυφλώσει...

     Κάτι ανάλογο και στο, ασφυκτικά, γεμάτο στάδιο όπου χιλιάδες θεατές και αθλητές της Πάλης της Ιππικής και της Τοξοβολίας κάθε χρόνο, στην εθνική γιορτή αγωνίζονται για μια διάκριση, ένα ..."τίποτε" που συμποσούται σε έναν χορό του αετού γύρω από τις ιερές ιππουρίδες.

     Όλη η Μογγολία ένα μοναχικό αρπακτικό καθισμένο  έξω από μια Βουδιστική στούπα μέχρι ν'  απλώσει τα φτερά του και να πετάξει στο άπειρο...

     Στη γιούρτα του Σαμάνου, αντίθετα, κυριαρχεί η ζωή κι η έκσταση...

     Μπορεί κι εδώ η λιτότητα να κρέμεται από ένα σκοινί στο ξύλινο πλέγμα...

     Μπορεί κι εδώ στον ευτελή πέτσινο ασκό το γάλα της φοράδας να υφίσταται τη ζύμωσή του... 

     Η "ζεστή", όμως, φιλοξενία του Σαμάνου που δεν "αγγίζει" χρήματα, είναι αισθητή στον επισκέπτη.

     Πάντα στον περαστικό το πιάτο θα προσφερθεί πλουσιοπάροχα...

     Κι η μουσική θα ηχήσει για το κέφι όλων.

     Οι μικρές χορεύτριες, κάτω από το δέρμα του ιερού λύκου, θα μας σπαζοκεφαλιάσουν για την ανθρώπινη ανατομία κι όμως...

     Ο Σαμάνος, χωρίς τίποτε το ιδιαίτερο, με απλότητα και μεταδοτικότητα θα μας αποκαλύψει τις δυνάμεις που τον πλαισιώνουν στην κοσμική, θεραπευτική, αποστολή του.

     Όσοι ευτυχήσαμε να βρεθούμε σε μια τέτοια στιγμή καταλάβαμε τη μεγάλη δύναμη του Τεγκερισμού και την ιερή προσπάθεια του Σαμάνου ο οποίος μέσα από το -επίσης- "τίποτε" θαυματουργεί.

     Το χορδωτό Μόριν Κχουούρ θα γράψει τον δικό του επίλογο της βραδιάς ενώ...

     ...Ενώ η μικρή χορεύτρια θα συνεχίσει να μας εκπλήσσει.

     Στο τέλος, ο χορός της Σαμάνας θα μας παρασύρει στην έκσταση χωρίς σταλιά κρασιού, χωρίς ίχνος παραισθησιογόνου, έτσι, απλώς με τη δική της κίνηση, με το δικό της "τίποτε"...

     Σ΄ αυτή τη χώρα που ευτυχεί με τα ελάχιστα, τα παιδιά της χαμογελάνε.

     Σ΄ αυτή τη χώρα που ευημερεί με το "τίποτε" τα άτια της καλπάζουν ευδαίμονα και οι πολεμιστές της κυριαρχούν στο χρόνο, με μόνο πολεμοφόδιό τους το "τίποτε". Για φανταστείτε να είχαν και ..."κάτι"...;