ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ

ΚΑΤΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΣΑΘΑ

     Η επανάσταση του ’21, ως μία προσπάθεια εξεγέρσεως των Ελλήνων όχι  μόνον κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αλλά και κατά της ιδίας της, επί αιώνες διαρκούσης, «χειμερίας νάρκης» ενός Έθνους, άρχισε πολύ πιο πριν αλλά δεν ολοκληρώθηκε ποτέ! Και από το ’21 μέχρι σήμερα, η ειμαρμένη αντικατέστησε για τον Ελληνισμό στη μητροπολιτική του εστία τον αλλόθρησκο δυνάστη με έναν, επικινδυνωδέστερο, επίσης αλλόθρησκο, δυνάστη. Ο Οθωμανός, ο οποίος από καταλήψεως της Κωνσταντινουπόλεως είχε ευφυώς παραδώσει τον κεφαλοθραύστη της εξουσίας του επί των ραγιάδων στα χέρια του χριστιανού πατριάρχη Γενναδίου, όταν απεσύρθη στην ασιατική όχθη του μετά την επανάσταση του ’21, συνέχισε να εμπιστεύεται τον εξουσιαστικό του κεφαλοθραύστη στους συνεχιστές της ανθελληνικής γενοκτονίας του Γενναδίου, εκκλησιαστικούς ρασοφόρους. Η χρυσή πατερίτσα που ο κατακτητής Μωάμεθ ο Πορθητής προσέφερε συμβολικά στον χριστιανό πατριάρχη Γεννάδιο ως δείγμα αναγνωρίσεως του τελευταίου ως τοποτηρητή των Οθωμανών επί των ραγιάδων, δεν ήταν παρά η πέννα της υπογραφής του ελληνοκτόνου Ιουστινιάνειου διατάγματος περί «απαγορεύσεως της διδασκαλίας της Φιλοσοφίας», ή ο κατεδαφιστικός κασμάς του χριστιανού Θεοδοσίου προκειμένου να ολοκληρώσει το «ες έδαφος φέρειν» κατά του Ελληνισμού!

     Με την αλλόδοξη χριστιανική εκκλησία να συνεχίζει την ανθελληνική καταστροφικότητά της διατηρώντας τη κοινωνική …πρωτοκαθεδρία και μετά την επανάσταση του ’21, η οθωμανική κυριαρχία επί του Ελληνισμού συνεχίζεται, αδιάλειπτα, από τις 29 Μαίου 1453 μέχρι και σήμερα με ελληνόφωνους, πλέον, τοποτηρητές και φερέφωνα. Η «Υψηλή Πύλη» έγινε «Πατριαρχείον» το οποίο μεταβιβάζει τη «βρώμικη δουλειά» στο «Κοινοβούλιο» το οποίο, με τη σειρά του στη θέση των «Γενιτσάρων» εξοπλίζει «αστυνομικούς» για την προστασία και διαιώνιση της εξουσίας του επί των ραγιάδων. Το «Βιλαέτι» έγινε «Μητρόπολις» η οποία ορίζει σκιωδώς την «εκλογική περιφέρεια» και τους «τοπικούς άρχοντες» που, με τη σειρά τους, ποδηγετούν το ψηφοφόρο ποίμνιο. Το «Μπαϊράκι» έγινε «Εξαπτέρυγον» το οποίο νομιμοποιεί και αδειοδοτεί, πλέον, τις «κομματικές σημαίες» ώστε να κυβερνά σκιωδώς από το απυρόβλητο, με αναλώσιμες, απλώς, τις επί κομματικής σκηνής μαριονέτες. Κι ο «Οσμανλής» έγινε «Παπάς» για να ευλογήσει το «συνεταιράκι δικαστή» που δικάζει κάτω από το εικόνισμα του χριστού του έχοντας βιάσει το ίδιο το παιδί του και προσκυνούμενος ως αγλάισμα ηθικής από τους ταπεινούς του εδωλίου που τον σιτίζει, αλλά να ευλογήσει και το «συνεταιράκι δάσκαλο» που θα διδάξει την υποταγή στους ραγιάδες!

     Αιώνες, τώρα, το αλλόδοξο μονοθεϊστικό «κνούτο» κροταλίζει στις ράχες των «δούλων θεού» οι οποίοι, το μόνο που επιδεικνύουν είναι την οριστική απομάκρυνσή τους από τον όποιον Ελληνικό γονότυπο, επιμένοντας να αγνοούν τον πραγματικό εχθρό που δεν είναι άλλος από την αλλογενή ενδοτικότητα υπό την οποία, έκπτωτοι της ηρωικής Ελληνικότητος, απεφάσισαν να ζήσουν «μετά φόβου …Θεού»!

     Και υπ΄ αυτές τις ζοφερές ελλαδικές συνθήκες, αμέσως μετά την εδραίωση ενός «μεταπελευθερωτικού» ψευδοκράτους καιροσκόπων απολέμων ψευτο-λογίων, συνεχώς ποδηγετούμενου από την εκκλησία, ανακύπτει ένας αυτοδίδακτος που κατάφερε να αποκτήσει πραγματική μόρφωση μακράν του «διδασκαλικού» κατεστημένου. Ένας που όφειλε την πνευματική του επάρκεια όχι απλώς σε έναν υγιή, Ελληνικό, γονότυπο αλλά και στην αποφυγή της μιάνσεως από τις απατηλές διδασκαλίες εντολοδόχων του κατεστημένου ανθελληνισμού, αποκτώντας τον τίτλο του «αυτομαθούς» όπως οι άσπονδοι πολέμιοί του επεχείρησαν να …μειώσουν. Αυτός ο σωσμένος δεν ήταν άλλος από τον Κωνσταντίνο Σάθα (1847-1914), τον μεσαιωνολόγο ιστοριοδίφη ο οποίος δεν ανέδειξε, απλώς, το μέγα και μεθοδευμένα άγνωστο έπος των Ελλήνων Στρατιωτών της Αναγεννήσεως αλλά και, εύστοχα, επεσήμανε τα αίτια της ελλαδικής παρακμής κάτι το οποίο τον κατέστησε εξαιρετικά μισητό στο εκκλησιαστικό παρακράτος το οποίο φρόντισε να προωθήσει προς …επισκίασή του τον «εκλεκτό» του Κωνσταντίνο Παπαρρηγόπουλο και πολλούς άλλους μπασταρδοποιητές «ιστορικούς» και «λογάδες» (Σπ. Λάμπρου, Τ. Ευαγγελίδη, Ν. Πολίτη κλπ) προσκυνημένους στο υποπόδιο του μαυροντυμένου κλήρου.

     Ο Κωνσταντίνος Σάθας, ως διαθέτων Ελληνική συνείδηση εγνώριζε πολύ καλά το μέγα έγκλημα να θεωρείς τον αλλόδοξο και μισελληνικό, οικουμενικό και ποτέ «Ελληνικό» χριστιανισμό ως συνδετικό κρίκο μεταξύ αρχαιότητος και …19^ου αιώνος όπως ανοήτως ήθελε να πείσει ο επίστρατος εθνομπασταρδευτής Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος. Ήταν συνειδητός γνώστης του απατεωνίστικου όρου «ελληνοχριστιανισμός» ο οποίος επικαλείται την ταύτιση εχθρικών μεταξύ τους «πραγμάτων» προκειμένου να αλλοτριώσει δια του χριστιανισμού τον Ελληνισμό! Αντιθέτως, ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, προώθησε αισχρά την «ελληνοχριστιανική» απάτη, έχοντας εμφανώς υπ’  όψη το, (χορηγηθέν, άλλωστε…) αντάλλαγμα της «επιστημονικής» προωθήσεώς του σε μία κοινωνία απαιδεύτων κι ανελληνίστων η οποία (ευτυχώς!) είδε το πρώτο της πανεπιστήμιο ιδρυμένο από έναν …Βαυαρό βασιλέα που ταξίδεψε από μακρυά για να μετατρέψει έναν λασπότοπο σε οργανωμένο κράτος αδύναμος, πάντως, να αντιμετωπίσει τους ρασοφόρους κοτζαμπάσηδες οι οποίοι, τελικώς, μεθόδευσαν την έξωση και έκπτωσή του. Ο Κωνσταντίνος Σάθας ήταν αυτός που κατάφερε σε μία σκοταδιστική εποχή να παραμείνει φωτεινό μετέωρο όχι απλώς της ιστορικής επιστήμης αλλά και της πατριωτικής οροσημάνσεως από την οποία, κυρίως, είχε ανάγκη η μετα-επαναστατική και μηδέποτε απελευθερωθείσα Ελλάδα, κηρύσσοντας με το Έργο του το απατηλό του «ενωτικού ρομαντισμού» που θέλει συνταιριασμένα τα ξέταιρα (Ελλάδα και χριστιανισμό) και ευτελισμένη την Ελλάδα ταυτίζοντάς την με τους ανελλήνιστους γραικύλους που την εξευτελίζουν. Kαι, σαφέστατα, ο σοφός ιστοριοδίφης, τάχθηκε εναντίον της ψευδεπικαλούμενης «Ελληνικότητος» του Βυζαντίου όχι από επιδερμικό αντικληρικαλισμό αλλ’ εξ εθνωφελούς κινήτρου το οποίο απαιτεί φυλετική αλλά και συνειδησιακή καθαρότητα σε ό,τι επηρεάζει την θρησκευτική πίστη ενός λαού. Όμως, ακριβώς αυτό έκανε την εκκλησιαστική συμμορία να ανησυχήσει για το ενδεχόμενο της αφυπνίσεως Ελληνικών συνειδήσεων και να τον «σερβίρει» ως … «εθνικώς αιρετικό», ακριβώς όπως προηγουμένως κατάφερε να απαλλαγεί και από τον βασιλέα Όθωνα επικαλούμενη την ατεκνία του ως δείγμα θεϊκής …κατάρας!

     Όλα όσα, πολυποίκιλα, μελέτησε και προέβαλε ο Κωνσταντίνος Σάθας εντάσσονται σε μία γενναία αναστηλωτική προσπάθεια της Ελληνικής συνειδήσεως για την ανάκαμψη της οποίας δε φάνηκε ικανή ούτε η επανάσταση του ’21, ούτε η μετέπειτα ανασύσταση του (κατ’  όνομα…) «Ελληνικού» κράτους. Όμως, οι αυτο-εξώνητοι στην ανθελληνικώς εξουσιάζουσα εκκλησία, ευτελισμένοι «καθηγητάδες» οι οποίοι σπατάλησαν το βίο τους υποκείμενοι στις διδασκαλίες  συστημικών τοποτηρητών, ένοιωσαν πολύ μειωμένοι όταν κάποιος που κατάφερε να ξεφύγει από την εξαχρειωτική «στρούγκα» ανεδείχθη υπέρτερός τους σε επιστημονική γνώση και πρωτοπορία. Και, βεβαίως, με τη σύμπραξη του χριστιανικού «ιερατείου» μη καταφέρνοντας να τον διαμελίσουν ως άλλη Υπατία, τον κατεδίκασαν στην αφάνεια! Όμως μια τέτοια καταδίκη από ένα καθεστώς εκκλησιαστικού σκοταδισμού δεν είναι παρά το μεγάλο γέρας προς έναν πνευματικό Άνθρωπο του οποίου το Έργο δικαιώθηκε όχι μόνον λόγω επιστημονικής ευσταθείας αλλά και λόγω της εξελίξεως των ελλαδικών «πραγμάτων» όπως κατέληξαν σήμερα υπό την διαρκή κυριαρχία του εκκλησιαστικού (πλέον…) συνδικάτου!

     Γι αυτόν που χαρακτηρίσθηκε «ιστορικός των επαναστάσεων, του πολέμου και εν μέρει της πολεμικής τέχνης» (Ν. Καραπιδάκης) ήταν φυσικό να επικεντρωθεί στην μελέτη της εποποιίας των Ελλήνων Στρατιωτών της Αναγεννήσεως, ως ένα σπάνιο σημείο αναφοράς φυλετικής συνεχείας των Ελλήνων από την αρχαιότητα μέχρι την νεώτερη εποχή. Ο Κωνσταντίνος Σάθας προσήγγισε το θέμα με βαθειά διεισδυτικότητα αλλά και επιστημονική απαιτητικότητα και το προσέφερε, ευφυώς, στους Έλληνες, όχι ως μία μελέτη προοριζόμενη σε ειδικούς αλλά ως ένα λαϊκό ανάγνωσμα προσιτό στον καθένα προς ανάκτηση πληροφοριών από τον «απώτατο» φυλετικό «γονότυπό» του. Για τον λόγο αυτό, το Έργο του «ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΑΙ ΕΝ ΤΗ ΔΥΣΕΙ ΚΑΙ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΙΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΤΑΚΤΙΚΗΣ» δημοσιεύθηκε σε συνέχειες στην «ΕΣΤΙΑ» [τ. ΙΘ’, 2, 6 (1885) και τ. Κ’, 8, 9 (1885)] κάτι που όχι μόνον δε μείωσε την εγκυρότητα του αντικειμένου αλλά το έκανε ακόμη πιο δημοφιλές από μία αγκυλωτική ακαδημική έκδοση.

     Αναφερόμενος στην, ιστορικώς, τεράστια σημασία της δράσεως και των τακτικών των Ελλήνων Στρατιωτών της Αναγεννήσεως οι οποίοι ανεγνωρίσθησαν διεθνώς ως οι δημιουργοί του δόγματος του Ελαφρού Ιππικού στην Ευρώπη, ο Κωνσταντίνος Σάθας ανασυνθέτει από τις «στάχτες» αιώνων την ίδια την Ελληνική πολεμική Αρετή ως κανόνα σωτηρίας των Ελλήνων ανά πάσα, δύστοκη εθνικώς, περίσταση. Μία προσεκτική ανάγνωση «ανάμεσα από τις αράδες», η μελέτη αυτού του Έργου «απαντά» στον αναγνώστη περί του εθνικώς πρακτέου προς αποτίναξη ενός ζυγού ο οποίος μπορεί και να είναι λίαν επαισθητός αλλά περνά ασυνειδητοποίητος από τους κατοίκους αυτής της Χώρας, Έτσι, ο λαμπρός αυτός ιστοριοδίφης προτάσσει την αναγκαιότητα της    έ ν ο π λ η ς   μ ά χ η ς  προς αναγέννηση της Φυλής, βδελυσσόμενος οποιανδήποτε άλλη τακτική παραπέμπουσα σε διαλεκτικότερες προσεγγίσεις.

    Όμως, τι ακριβώς είναι «Πόλεμος» για τον Κωνσταντίνο Σάθα; Ο ιστοριοδίφης των ερμηνεύει ως ένα πολιτικό φαινόμενο τόσο αναγκαίο όσο και η ειρήνη και τόσο αλληλένδετο με αυτή. Τον ανιχνεύει σε κάθε πτυχή της καθημερινής ζωής κυρίως των κατακτημένων και «αποκαλύπτεται» προ των εξεγερμένων Ελλήνων Στρατιωτών οι οποίοι τον επιλέγουν αντί κάθε «διπλωματικής» σπατάλης χρόνου, για την επιβίωση και επικράτησή τους έναντι του φυλετικού εχθρού, εσωτερικού ή εξωτερικού. Αυτό το διαχρονικό και πανανθρώπινο φαινόμενο του Πολέμου το ανασύρουν από τη «φαρέτρα» τους πρώτοι οι αδικημένοι, οι υπεροριακώς εγκαταβιούντες στα σύνορα και στις ακριτικές περιοχές, συνεπώς, πρώτοι αυτοί θα καταστούν «αιμοδότες» των τάξεων των πολεμιστών. Και, βεβαίως, πρώτοι αυτοί θα βιώσουν τη καταστολή της κεντρικής ή περιφερειακής εξουσίας όταν η τελευταία θεωρήσει ότι, έτσι, εξυπηρετούνται τα ταξικά συμφέροντά της, αδιαφορώντας εάν ο ακρίτης εξακολουθήσει διακινδυνεύοντας την επαύριο. Ούτω πως, η επισφάλεια του ακρίτη, συχνά, «κυοφορεί» τον ίδιο τον Πόλεμο. Και η χρονική περίοδος την οποία ερευνά ο Κωνσταντίνος Σάθας βρίθει Πολέμων ώστε να του είναι πολύ διαυγής η μελέτη της μάχιμης διαγωγής των Ελλήνων Στρατιωτών που αποτελούν και το ιστοριοδιφικό αντικείμενό του. Επιπλέον, ο Πόλεμος ως φαινόμενο, από τον ια’ αιώνα, συχνά με θρησκευτική αφορμή, διαμορφώνει τις χριστιανικές κεντρο-ευρωπαϊκές κοινωνίες αναδεικνύοντας, όμως, την κάστα των πολεμιστών που, λόγω της αδυναμίας του «ηθικού κέντρου» (εκκλησίας) να πείσει για τις αξίες της, η κάστα αυτή αυτονομείται από την κεντρική εξουσία μέχρι βαθμού να αποτελεί κίνδυνο για τους εξουσιαστές οι οποίοι υποκύπτουν, για τη κάλυψη αναγκών, στο θεσμό του μισθοφορικού στρατού. Και σε βάθος χρόνου, από τον ια’ έως τον ιστ’ αιώνα, αυτός ο θεσμός της ένοπλης μισθοφορίας αποτελεί πλέον την ενισχυμένη «ραχοκοκαλιά» των χριστιανικών κεντρο-ευρωπαϊκών κοινωνιών και αυτό σημαίνει ότι αυτή η «ραχοκοκαλιά» διαμορφώνει το ήθος και τα ήθη όπου αναπτύσσεται. Και άλλοτε αυτό το ήθος και τα ήθη εμπεριέχουν τον χριστιανισμό με αποτέλεσμα την ανάπτυξη του Ιπποτισμού, των ρεμαλιών που επιχειρούν προσχηματικά να εκχριστιανίσουν αλλά επιδιώκουν το πλιατσικολόγημα των απίστων, αλλά και της ιδεολογικής ένοπλης μισθοφορίας (Έλληνες Στρατιώτες) η οποία εκμεταλλεύεται τις πολεμικές ανάγκες των χριστιανικών κέντρων εξουσίας της Ευρώπης προκειμένου να πολεμήσουν υπέρ της δικής τους Φυλής τους εχθρούς της.  Οι Έλληνες Στρατιώτες, λοιπόν, αποτελώντας ιδιαίτερο κοινωνικό «σώμα» πολεμούν υπέρ ιδανικών συντηρούμενοι, συχνά αλλά όχι κατά κανόνα, από τη μισθοφορία που τους εξασφαλίζουν κεντρο-ευρωπαίοι ηγεμόνες που βασίζουν την άμυνά τους στο μισθοφορικό θεσμό. Προτιμούν να πολεμούν «ούτω πως» γνωρίζοντας ότι η καταπολέμηση του φυλετικού εχθρού προαπαιτεί τη συντήρηση του πολεμιστή δαπάναις κάποιου που μπορεί να διαθέσει. Έτσι, λοιπόν, οι Έλληνες Στρατιώτες μισθοδοτούνται για να πολεμούν αλλά αυτό δε τους εμποδίζει από το να αρπάζουν και να νέμονται ο,τιδήποτε κρίνουν απαραίτητο από εχθρούς κι αδιάφορους, αφού αποτελούν κάστα πολεμιστών και, μάλιστα, ανεξάρτητη από την όποιαν εξουσία!

     To πρότυπο πολεμιστή που προκύπτει από τα συμπεράσματα του Κωνσταντίνου Σάθα είναι ένα σαφές σκαρίφημα γενναίου ανδρός ο οποίος «επιχειρηματολογεί» έφιππος, με το σπαθί, το δόρυ και το τόξο, αψηφώντας κεντρικές και περιφερειακές εξουσίες, καθωσπρεπικές ηθικές, αποστάσεις και, εν γένει, αντιξοότητες, προκειμένου να συναντήσει πάση θυσία και παντί τρόπω τον εχθρό ώστε να τον κατανικήσει. Και βεβαίως, με ένα τέτοιο πρότυπο δε θα μπορούσε παρά να τιμήσει εκείνους τους έλληνες που το προσωποποιούσαν ως πλάνητες δρομάρηδες κι αδάμαστοι ήρωες ελάχιστα απέχοντες από τους στυγνούς αποκεφαλιστές με ό,τι κι αν αυτό σημαίνει. Μέγιστη Αρετή αυτού του προτύπου η Πολεμική Αρετή του αυτόθυτου και σπανιότερη ιδιότητα η ιδιοτέλεια, ασύμβατη απολύτως με τον τρόπο ζωής ενός πολεμιστή. Έτσι, όλες οι ανυπότακτες ψυχές στελέχωσαν τις τάξεις των Ελλήνων Στρατιωτών οι οποίοι μεγαλούργησαν «Από της Βαλτικής μέχρι του Ατλαντικού και των Πυρηναίων και Άλπεων…», όπως ο ιστοριοδίφης σημειώνει. Με αντίδοτο τη θέλησή τους για επιβίωση, στάθηκαν ενάντιοι σε κάθε θρησκεία και, πρωτίστως, στον χριστιανισμό που σκλάβωσε και αλλοτρίωσε το Γένος, οι Έλληνες Στρατιώτες προήρχοντο κυρίως από τις ευρω-μεσογειακές περιοχές του Αιγαίου, της Αδριατικής, την Πελοπόννησο, κεντρική Ελλάδα, Δαλματία αλλά και από τις ανατολικές βυζαντιακές επαρχίες με μία δράση που αρχίζει από τη ρωμαϊκή εποχή και καταλήγει με την κατάργηση των αρματολικών ταγμάτων κατά την ίδρυση του νεοελλαδικού κράτους. Υπήρξαν αλάστορες εκδικητές απέναντι στον εχθρό, αγνοώντας περιφρονητικά τη λέξη «οίκτος» στην οποία –και πολύ σωστά…- απέδιδαν τη βλακεία εκείνου που σώζει φίδι στο κόρφο του. Ως λογικοί Έλληνες κατανοούσαν πλήρως ότι όποιος τάσσεται εναντίον της βίας, αυτομάτως, προκαλεί και αποδέχεται κάθε βία σε βάρος του. Και δεν έχει σημασία αν απαρέσκει μας ο κεραυνός ή ο σεισμός, η ίδια η Φύση ουδέποτε θα μας ρωτήσει κι εμείς θα πρέπει να βρισκόμαστε σε διαρκή ετοιμότητα αντιμετωπίσεως της φυσικής βίας. Η αυταπάρνηση και όχι το φλάμπουρο, όπως εσφαλμένα πολλοί νεώτεροι νομίζουν,  είναι ο δικός τους «συνδετικός κρίκος» και η κοινή τακτική της συνεχούς αναμετρήσεως με τον ίδιο τον θάνατο τους αναγορεύει στο επίπεδο του πραγματικά αθανάτου. Ο έφιππος, όχι μόνον για τον Κωνσταντίνο Σάθα αλλά και για όλους τους μελετητές του Πολέμου, είναι η κορωνίδα των πολεμιστών όλων των λαών και εποχών, υλοποιώντας την βασική αρχή του Πολέμου, δηλαδή, του πυρός και της κινήσεως κι αυτό ακριβώς υπήρξαν οι Έλληνες Στρατιώτες της Αναγεννήσεως, συγκροτώντας τα θεμέλια του Ελαφρού Ιππικού ως ευφυούς όπλου που, λόγω μετρίου όγκου και μεγάλης εκθέσεως στα εχθρικά πυρά, απαιτούσε την επιστράτευση πανουργίας προς κάλυψη των κενών και αξιοποίηση του στοιχείου της ταχύτητος. Έτσι, με εξασφαλισμένο τον αιφνιδιασμό του εχθρού (ενέδρα-χωσιά-παραδρομή) συνωδά τω πυρί και τη κινήσει, ο, κατά κανόνα, επιτιθέμενος έφιππος Έλληνας Στρατιώτης κατανικούσε τον αντίπαλο! 

     Eίναι, όμως, τα πορίσματα του Κωνσταντίνου Σάθα ορθά, τα επαληθεύει ο χρόνος και η μεταγενέστερη έρευνα; Δεν θα ήθελα, επ΄ αυτού να επικαλεσθώ απόψεις πολλών μελετητών του οι οποίοι τον βαθμολόγησαν με θετικό πρόσημο. Αντιθέτως, ανακαλώντας τα διδάγματα της αρχαιολογικής επιστήμης στην οποία πρόσκειμαι, θεωρώ ότι η, εν χρόνω, αποδεικτική τεκμηρίωση είναι επιβεβλημένη ώστε ένα πόρισμα να μπορεί να θεωρηθεί ως ευσταθές. Έτσι…

     …«Ο γέγονε, γέγονε» και ο Κωνσταντίνος Σάθας παραμερίσθηκε από τη βλακεία της κοινωνίας των γραικύλων και το αλλοτριωμένο συστημικό κατεστημένο της εποχής του και μαζύ μ’  αυτόν παραμερίσθηκαν και όλοι όσοι θα μπορούσαν να αποτελέσουν Ταγούς του Ελληνισμού, ενώ τη θέση τους κατέλαβαν αστοιχείωτοι νέο-κοτζαμπάσηδες τοποτηρητές ξένων κέντρων εξουσίας με ντόπια φερέφωνα τα οποία, μετεπαναστατικά, διαμορφώνουν μια διεφθαρμένη ψευδο-ιντελιγκέντσια που κυριαρχεί μέχρι σήμερα, εκμαυλίζοντας και ευνουχίζοντας την ελλαδική κοινωνία. Η δημοκρατία μεσουρανεί και οι ελλαδίτες  ραγιάδες παραμένουν υπόδουλοι της, σκοπίμως καλλιεργούμενης αγραμματοσύνης τους και των μεθοδεύσεων που οι ξένοι τους «τσομπάνηδες» επινοούν διαρκώς και τους επιβάλλουν προκειμένου να τους κρατούν σε καταστολή πλήρους ελέγχου. Η επανάσταση του ’21, πέραν των λόγων εθνικής ανανήψεως είχε ως στόχο της και την άρνηση καταβολής του χαρατσιού της «δεκάτης», δηλαδή, του 10% των φορολογουμένων από τους Οθωμανούς. Σήμερα όχι μόνον το χαράτσι κάθε Πολίτη μπορεί να φθάσει και 75% αλλά κάθε νεογέννητος Πολίτης αυτής της Χώρας θεωρείται χρεωφειλέτης σε ξένα ταμεία λόγω …δανεισμού των προϋπαρξάντων! Kαι, τι σχέση θα μπορούσε να έχει ένας ήρωας πολεμιστής όπως ο Έλληνας Στρατιώτης της Αναγεννήσεως με τον σημερινό, ας πούμε, πρόεδρο της δημοκρατίας που υπογράφει προεδρικά διατάγματα απευθείας από το …Βερολίνο και που έφθασε σε αυτό το «θώκο» δανείζοντας κάμποσα χρήματα σε έναν διεφθαρμένο και ξεμωραμένο πρωθυπουργό προκειμένου να χτίσει την …ερωτική φωλιά του εγκαταλείποντας τη σύζυγό του και συζώντας με μία «ελαφρά» αεροσυνοδό που γνώρισε σε κάποιο ταξίδι του; Και ουδείς δείχνει διατεθειμένος να επαναστατήσει! Ο Κωνσταντίνος Σάθας, εμμέσως πλην σαφώς, κάλεσε στα όπλα τον Ελληνισμό προκειμένου να επιβιώσει μέσα στο χρόνο, ενώ αυτοί που επεκράτησαν αφού ευνούχισαν τους ελλαδίτες τους απαγόρευσαν ακόμη και να σκεφθούν την εξέγερση, νομοθετώντας με …αντιτρομοκρατικά ιδιώνυμα! Το αποτέλεσμα το βλέπουμε και αυτό το αποτέλεσμα είναι η ισχυρότερη και εγκυρότερη επιβεβαίωση των πορισμάτων του Κωνσταντίνου Σάθα.

     Έτσι, σύμφωνα με τα τεκμηριωμένα συμπεράσματα του Κωνσταντίνου Σάθα :

     1. Ίδιον των Ελλήνων αλλά και των υγιών λαών είναι η Πολεμική Αρετή!

     2. Ο Πόλεμος ως κοινωνικό φαινόμενο είναι καθαρτήριος και, ενίοτε, το μόνο μέσο επιτεύξεως Δικαίου!

     3. Συνέχεια του Ελληνισμού στους νεώτερους χρόνους ενυπάρχει μόνον σε ολίγιστα μεμονωμένα άτομα και όχι στο σύνολο της σύγχρονης γραικύλικης και μηδέποτε Ελληνικής κοινωνίας!

     4. Καθήκον των όσων απομενόντων Ελλήνων για την επίζησή μας είναι η επίκληση στη Πολεμική Αρετή μας και η ανά πάσα στιγμή ένοπλη εξέγερση, άλλως, η διαλλακτικότητα, διαλεκτικότητα και «διακανονιστική» φληναφηματολογία δρα εις βάρος μας!

     5. Η απομόνωση των μαυροφορεμένων εμπόρων θρησκευτικού οπίου και κάθε ανθέλληνος από την εθνική ζωή είναι εκ των ουκ άνευ!

     6. Η ανάπτυξη του εθνικού Ελληνικού Ήθους και Παιδείας διαφαίνεται ως απόλυτη προτεραιότητα!

     7. Η ανάδειξη εθνικών Ταγών στο πηδάλιο της κοινωνίας των Ελλήνων είναι ζωτική!

     8. Η διατήρηση της επαφής των Ελλήνων με την άθληση, τα όπλα και τις τέχνες του Πολέμου είναι προϋπόθεση μακροβιότητος της Φυλής!

     9. Η σύσφιξη των σχέσεων μεταξύ ομαίμων και ομοδόξων Ελλήνων, αλλά και η επίτευξη ισχυρών συμμαχιών με τους εχθρούς των εχθρών μας αυξάνει την ισχύ μας μέσα σε ένα εχθρικό περιβάλλον!

    10. Η συστηματικοποίηση της ευφυούς δράσεως των Ελλήνων είναι καθήκον μας! To ελλαδικό μετεπαναστατικό «κράτος» εξελίχθηκε σε ένα διεφθαρμένο λάθος το οποίο χρήζει επανορθώσεως δια της ολικής καταστροφής του και την ανάδειξη των καταστροφέων του σε κάστα διαρκούς ενόπλου ελέγχου του υγιούς Ελληνικού κράτους που θα πρέπει να οικοδομηθεί στη θέση των ερειπίων του προηγουμένου.

     Οι Έλληνες Στρατιώτες της Αναγεννήσεως και του …Κωνσταντίνου Σάθα, ειδικώς σε τούτες τις μέρες της δημοκρατικής εξαχρειώσεως της ελλαδικής κοινωνίας, προβάλλουν ως ένα φωτεινό παράδειγμα προς μελέτη και μίμηση από έναν λαό που θέλει να επιζήσει! Aλλά, χωρίς άλλο, η «μίμηση» αυτή περνά μέσα από τη φωτιά και το τσεκούρι των προσκυνημένων, με ράσο, τήβεννο, στολή, ή και χωρίς…

Aριστοτέλης Ηρ. Καλέντζης