Ο «ΔΡΟΜΟΣ» ΤΗΣ ΚΑΛΛΙΓΡΑΦΙΑΣ

Ο «ΔΡΟΜΟΣ» ΤΗΣ ΚΑΛΛΙΓΡΑΦΙΑΣ

     Λόγος, είναι η εξωτερίκευση του διανοήματος και ο λόγος μπορεί να είναι προφορικός και γραπτός.

     Οι φθόγγοι, οι λέξεις, οι φράσεις, οι συλλαβές, δεν αρθρώνονται από τα στόματα και δε γράφονται από τα χέρια των πλασμάτων που εξωτερικεύουν τα διανοήματά τους αλλά από κάτι πολύ βαθύτερο, όπως τα αβυθομέτρητα σπήλαια του ψυχισμού ο οποίος πάλλεται αντηχητικά και δονητικά, επιδιώκοντας τη συνένωσή του με την απεραντοσύνη των κοσμικών διαστάσεων. Και, όταν βιώνουμε τον λόγο είτε στη προφορική είτε στη γραπτήν εκδοχή του, ασχέτως αποτιμήσεως αυτής της ακροάσεως, τα βάθη της ψυχής μας αφυπνίζονται και δονούνται.

     Αν και ο προφορικός λόγος, κατά κανόνα, παραμένει σε μία κατώτερη επικοινωνιακή χρηστικότητα, ο γραπτός λόγος δύναται να κατακτήσει μία πολύ υψηλότερη διάσταση  ωφελιμότητος, αναγορευόμενος στην καλλιγραφία η οποία αποτελεί διαλογισμό. Και αυτή η υψηλότερη διάσταση υπερβαίνει εκείνη του απλού γραπτού, επικοινωνιακής χρησιμότητος λόγου, προσδίδοντάς του και αισθητική προέκταση.

     Διαλογισμός, είναι μία εσωτερική διαδικασία χωρίς διαδικασία, μία πράξη χωρίς πράξη, μία ενέργεια χωρίς ενέργεια και που όλα προκαλούνται από μία επιθυμία χωρίς επιθυμία. Μόνον τότε, ως προϊόν βουλήσεως άνευ βουλήσεως, ο διαλογισμός ζωογονεί και εναρμονίζει με τον Κόσμο της εσώτερη ψυχική μας δομή.

     Και η καλλιγραφία ως μία μορφή διαλογισμού εισάγει τον καλλιγράφοντα σε ένα εσωτερικό μονοπάτι εδραιώσεως λυτρωτικών βιωμάτων όμοια με εκείνα που προσφέρουν οι πολεμικές τέχνες, εξισώνοντας την καλλιγραφία με μία από αυτές.

     Η αισθητική προέκταση της καλλιγραφίας η οποία αναδεικνύει την γραφή πολύ πέραν της χρηστικής διαστάσεώς της επικονιάζει τον καλλιγράφο με ένα οπτικό αποτέλεσμα το οποίο αποτελεί ολοκλήρωμα μιας εσωτερικής διεργασίας η οποία άγει σε μία υπαρξιακήν ισορροπία και έναν κοσμικό ρυθμό που καταλήγουν σε μία τάξη, αρμονία και αυτοσυγκρότηση, γονιμότατο «έδαφος» για την καλλιέργεια των πολεμικών τεχνών.

     Και η καλλιγραφία εμπνέεται από ιερά κείμενα μεταρσιώνοντάς τα στη κεντρομόλο ιερότητα της ταυτίσεώς του με το ίδιο το Σύμπαν κι εναρμονίζοντας το Ένα με το Άπαν. Έτσι, η έμπνευση στη καλλιγραφία αποτελεί και την ανάσυρση ιερών διανοημάτων τα οποία καταγράφονται ανελισσόμενα αισθητικώς αποδιδόμενα και πάλι στον Κόσμο με βέλτιστη οπτικοποίηση η οποία συνιστά βαθύτερην επεξεργασία αλλά και ανάδειξη, πολύ υψηλότερη  του συμβατικού λεκτικού επιπέδου.

     Η αντιθετική αναγνωσιμότητα μεταξύ γραφής και καλλιγραφίας αποτελεί ακόμη ένα αξιοπρόσεκτο στοιχείο ιερότητος διότι, αυτό που ενδιαφέρει την πρώτη περιφρονείται από την δεύτερη χωρίς όμως στη περίπτωση της δεύτερης αυτή η παράμετρος να ακυρώνεται. Τόσο η απλή γραφή, όσο και η καλλιγραφία αποτελούν εκφράσεις γραπτού λόγου με στόχο την απόδοση και κατανόηση αλλά η αισθητική αντίληψη της καλλιγραφίας η οποία κατατείνει σε μία απόδοση και κατανόηση κοσμικών διαστάσεων όπου η αισθητική καθορίζει απαρέγκλιτη συντεταγμένη. Και η αδήριτη διδασκαλία της καλλιγραφίας, η οποία δεν γίνεται κατανοητή υπό των αισθήσεων αλλά μόνον δια της εξωαισθητής αντιλήψεως, είναι η συντεταγμένη της αισθητικής αρμονίας ως στυλοβάτη του Σύμπαντος.

     Τι θα είχαμε, άραγε, τοξεύοντας ένα βέλος χωρίς εσωτερική αισθητικήν αρμονία; Απλώς, μία τόξευση, ιδού σε τι ωφελεί η καλλιγραφία, ως διαλογισμός και εσωτερικό μονοπάτι.

     H καλλιγραφία ως arte povera, με την ολιγάρκεια των μέσων που απαιτεί η εκτέλεσή της, αναδεικνύεται μέσα από τη περιφρόνησή της προς την ύλη ως μία εν εξάρσει πνευματική διαδικασία. Ένα πινέλο, λίγη μελάνη κι ένα χαρτί, όλα κι όλα τα προαπαιτούμενά της κι όμως… Το μεγαλείο της απλότητος ποτέ δεν αναδύεται πιο λαμπρό από αυτά τα ελάχιστα υλικά τα οποία άγουν στην διεύρυνση μιας ατομικής συνειδήσεως σε πανσυμπαντική.

     Και ο καλλιγράφος, αυτός ο «αναγνώστης» των ιδίων του των εσωτερικών δονήσεων, καθισμένος κατά γης δε γράφει με το χέρι αλλά με ολόκληρο το σώμα του και με μία ενέργεια η οποία αναπηδά από το χάρα και ζωογονείται από την κοιλιακή αναπνοή σε ένα πεδίο υψίσυχνης σιωπής. Έτσι, με την καλλιγραφική κίνηση να διαμορφώνεται χωρίς σκέψη, χωρίς ωφελιμισμό, χωρίς προσχεδιασμό του τελικού αποτελέσματος, όχι μόνον από το χέρι αλλά από ολόκληρο το σώμα, ο καλλιγράφος ταυτίζεται με το σπαθιστή και το πινέλο του με το σπαθί διαγράφοντας μία τροχιά η οποία δεν έχει όμοιό της.

     Ενώ οι ανάξιοι καταπατητές της Ελληνικής γης, οι μοντέρνοι νεογραικύλοι, έχοντας ήδη σοδομίσει ό,τι  θυμίζει «Ελλάδα», ορέγονται να σοδομίσουν και αυτό το κατάλοιπο της Ελληνικής γλώσσας δια της αντικαταστάσεως των γραμμάτων της με …λατινικούς (!) χαρακτήρες, οι λαοί με σεβασμό στη παράδοση και στο Πολιτισμό τους επιμένουν στις αρχαίες γραφές τους, ανάγοντάς τις, μάλιστα, σε Τέχνη!

     Με κορυφαίους τους Ιάπωνες και το δικό τους «Δρόμο» της καλλιγραφίας (Σόντό) όλοι οι λαοί με αρχαίο Πολιτισμό τιμούν και περισώζουν τις πατρογονικές γραφές τους, όσο δύσκολες και περίπλοκες κι αν φαίνονται στο σύγχρονο, μινιμαλιστικό έως …ευτελισμένο, Κόσμο, επιμένοντας στο σεβασμό των παραδόσεών τους.

     Το Ισλάμ έχει αναδείξει τη θρησκευτική καλλιγραφία σε δογματικό τελετούργημα και, μάλιστα, με τον πλέον πομπώδη και μνημειακό χαρακτήρα, εκτοξεύοντάς την σε ακρώρειες καλλιτεχνικής εκφράσεως.

     Οι μακρυνοί Μογγόλοι, επί παραδείγματι, έχουν αναγάγει τη παραδοσιακή καλλιγραφία τους σε υψηλή Τέχνη η οποία δεν διδάσκεται απλώς σε κρατικές Σχολές αλλά προάγεται και μέσω ιδιωτικών Ιδρυμάτων αλλά και επιχειρήσεων.

     Ένα μεγάλο μέρος της τουριστικής «βιομηχανίας» των συγχρόνων Μογγόλων βασίζεται στη διάδοση της παραδοσιακής καλλιγραφίας τους μέσω όλων των Οργανισμών, κρατικών και ιδιωτικών, που την προάγουν εξάγοντας και διαδίδοντας, έτσι, τον αρχαίο Πολιτισμό τους!

     Για τους σημερινούς Μογγόλους μπορεί η σύγχρονη γλώσσα και γραφή να αποδίδει τα πάντα, όμως, η πατρογονική, αρχέγονη καλλιγραφία αποδίδει ακόμη …περισσότερα, με έναν τρόπο ο οποίος ξεφεύγει από την πεζότητα της σημερινής εποχής κι επανασυνδέει τον Άνθρωπο με τις ρίζες της καταγωγής και των οραμάτων του ως Έθνους με ιστορικό παρελθόν και, βεβαίως, μέλλον.

     Οι ψυχοπνευματικές «δονήσεις» της καλλιγραφίας γενικώς και, ειδικώς, της καλλιγραφίας των αρχαίων γραφών έχουν αποδειχθεί πραγματικά «ιάματα» για τον Άνθρωπο, ένα αντικείμενο εκφεύγον των ορίων του παρόντος κειμένου και αν όλα τούτα ισχύουν για τους λαούς που προαναφέραμε, είναι πρόδηλο το πόσα μπορεί να σημαίνουν για εμάς τους Έλληνες.

     Σύντομα το Διοικητικό Συμβούλιο της «ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ» θα κληθεί να αποφασίσει περί της εισαγωγής της Ελληνικής καλλιγραφίας ως, επί πλέον, γνωστικού αντικειμένου των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» για τη διαπίστευσή τους ως  Εφιπποτοξοτών.