ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ

«ΑΝΑΒΙΩΣΗ» … “IN VIVO” KAI “IN SITU”

     Ο πόθος του Ανθρώπου να επανασυνδεθεί με τις ρίζες του και να  β ι ώ σ ε ι  την πραγματικότητα της καταγωγής του δεν είναι, απλώς, εύλογος αλλά και απαραίτητος για τη σωστή σχεδίαση του μέλλοντός του. Και, μπορεί η απλή γνώση της Ιστορίας να είναι εκ των ουκ άνευ αλλά, αυτή η «ακαδημική» (ούτως ειπείν…) γνώση, δεν αποτελεί παρά, μόνον,  το «περιτύλιγμα» της απαραίτητης  β ι ω μ α τ ι κ ή ς  εννοήσεως του παρελθόντος του που θα βοηθούσε τον Άνθρωπο να «επανασυνδεθεί» με τις ρίζες της καταγωγής του.

     Στο πλαίσιο αυτής της βιωματικής εννοήσεως της Ιστορίας, πολλές σύγχρονες συλλογικότητες επιδίδονται σε μία δραστηριότητα «αναβιώσεων» ιστορικών περιόδων και γεγονότων, άλλοτε μεν επιτυχώς κι άλλοτε ανεπιτυχώς με κριτήριο την βαθύτητα και σοβαρότητα της προσεγγίσεως του αντικειμένου. Πώς, άραγε, θα μπορούσαμε να εννοήσουμε τις παραμέτρους της περιόδου των Mεταναστεύσεων εάν οι ίδιοι δεν ιππεύσουμε επί παντοειδούς εδάφους και δεν αισθανθούμε τις συνέπειες της μορφολογίας του όχι μόνο στη δική μας οσφύ αλλά και στις οπλές του Ίππου μας; Όμως, αυτό προϋποθέτει προσωπικές θυσίες και ανάπτυξη φυσικών ικανοτήτων ώστε να το προσεγγίσουμε με ασφάλεια και βιωματική πληρότητα. Γνώση Ιππικής (εκπαίδευση), γνώση του όλου ιστορικού πλαισίου (μελέτη) και πολλά άλλα  β ι ώ μ α τ α  αναδεικνύονται ως απαραίτητες προϋποθέσεις πριν ακουστεί το «κλικ» του φωτογραφικού διαφράγματος το οποίο μόνον ως, επιπολής, «υστερόγραφο» και όχι ως αυτοσκοπός μπορεί να νοηθεί.

     Στις σύγχρονες «αναβιώσεις» παρατηρούμε, κυρίως, μια διάθεση πρόχειρης σκηνικής αναπαραστάσεως, συχνά, με διαφυγές ασύγγνωστης αναχρονιστικότητος,  η οποία αφήνει την αίσθηση ενός κακοχώνευτου δρωμένου «επί σκηνής», ενός δρωμένου το οποίο επιζητά τα χειροκροτήματα του κοινού και όχι την εννόηση των πραγματικών συνθηκών και, κυρίως, εμπειριών, του ιστορικού χρόνου.  Συχνά παρακολουθούμε την τάδε ή δείνα ομάδα να «αναπαριστά» τούτο ή εκείνο με μία αγωνία καταλήξεως απλώς και μόνον σε μία εντυπωσιακή φωτογραφία εικαστικής επιφανειακότητος χωρίς καθόλου περιεχόμενο δράσεως.  Έτσι, αντί η φωτογραφία να αποτελεί το επισφράγισμα μιας ιστορικής τελείας (ακριβούς και πραγματικής) δράσεως ώστε, δι αυτής να  β ι ω θ ε ί  για τους δράστες και θεατές η ιστορική αλήθεια, καταντά να αποτελεί σκηνοθετικό αυτοσκοπό πλήρη κενότητος! Και αυτή η κενότητα γίνεται αμέσως αντιληπτή από την ίδια «καταληκτική» και «προβαλλομένη» φωτογραφία προξενώντας το μέγα ερώτημα «προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός» όταν μια τέτοια φωτογραφία είναι υπόθεση ενός απλού «κλικ» χωρίς κανένα ουσιαστικό περιεχόμενο;

     Kαι μόνον η χρήση του όρου «αναπαράσταση» είναι εσφαλμένη και οδηγεί προς λανθασμένες κατευθύνσεις! Όταν επιχειρούμε την μελέτη και την κατανόηση της Ιστορίας πέραν του ακαδημισμού, είμαστε υποχρεωμένοι να αναβιώσουμε και όχι απλώς να ανα-«παραστήσουμε» τις στιγμές της. «Αναβίωση», λοιπόν και όχι «αναπαράσταση»! Αλλά για να αναβιώσουμε, πρέπει πρωτίστως, να  β ι ώ σ ο υ μ ε  εμείς οι ίδιοι όλες τις δυσκολίες που συνεπάγεται το παρελθόν, μιας και όσο πάμε προς τα πίσω τόσο μειώνονται τα «εύκολα» της προς τα πρόσω ανθρώπινης εξελίξεως.

     Προκειμένου, λοιπόν, να βιώσουμε πριν ή επιχειρήσουμε την οιανδήποτε αναβίωση του ιστορικού παρελθόντος, θα πρέπει να υποβληθούμε οι ίδιοι σε κόπους και θυσίες, ακολουθώντας σκληρές εκπαιδευτικές διαδικασίες, ώστε να αποτελέσουμε συνεπείς «φορείς», πειστικές «εικόνες», του ιστορικού πλαισίου μέσα στο οποίο θα «κινηθεί» η, υπό σχεδίαση, αναβίωση. Δεν υπάρχει πλέον γελοία εικόνα από εκείνη, επί παραδείγματι, των …λάβρων «Σπαρτιατών» και λοιπών ευφαντάστων αλαστόρων «πολεμοχαρών» των μοντέρνων, πολυωνύμων, αναπαραστατικών «αγημάτων», με τις ροζ …φτέρνες και τις, ενίοτε, …αποτριχωμένες γάμπες να ποζάρουν προς φωτογράφηση στο σκιερό περιβάλλον ενός στούντιο σφίγγοντας και τα μπρατσάκια για να φανούν τα … «ποντίκια»!

     Έχει καταντήσει σχεδόν μόδα να βλέπουμε παντού αυτή τη γελοιοποίηση της Ιστορίας από άτομα, μάλιστα, καλών προθέσεων, χωρίς όμως επίγνωση ότι στη ροζ …φτέρνα (για να μην αναφερθούμε στη …γάμπα και, ενίοτε και στο κρεμάμενο …βρακί!) φαίνεται όλη η κενότητα των «δραστών» ουδεμία σχέση εχόντων με τον σκληραγωγημένο πολεμιστή …Σπαρτιάτη ο οποίος, ασκούμενος και  μαχόμενος στο ύπαιθρο, κάθε άλλο παρά έδινε μια τέτοια τρυφηλή εικόνα.

  

     Και απομένει στους θεατές μιας τέτοιας φωτογραφίας η φαιδρή αίσθηση μιας εικόνας αναντίστοιχης προς εκείνο που θα ήθελε να πείσει, δηλαδή η αγυμνασία των «πρωταγωνιστών» και η, γενική, ασχετοσύνη τους προς την ιστορική στιγμή του σεναρίου τους.

     Μια λαμπρή εξαίρεση σε παγκόσμια κλίμακα αποτελεί η αναβίωση των Τουρανικών Παραδόσεων που κάθε χρόνο επιχειρεί στην Ουγγαρία ο Μαγυάρος αρχαιολόγος Dr. László Rásonyi, με την συμμετοχή αντιπροσωπειών από πολλές Τουρανικές φυλές οι οποίες αναβιώνουν τις πολεμικές Παραδόσεις τους, πείθοντας για την αλήθεια των ικανοτήτων τους.

  

     Η Ελληνική Ομάδα Έφιππης Τοξοβολίας «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ» δρώσα μέσα στο ιστορικό πλαίσιο των Ελλήνων Στρατιωτών της Αναγεννήσεως, αναβιώνει και δεν αναπαριστά, απλώς, τις τακτικές τους ώστε, δι  αυτής της επισταμένης αναβιώσεως να εκγυμνάζει κατ’  ουσίαν τα Μέλη της. Σκοπός μας δεν είναι η τήρηση των «αναπαραστατικών» προσχημάτων (που, ουδόλως μας ενδιαφέρουν) αλλ΄ η ουσιαστική εκγυμναστική ωφέλεια στην Ιππική, την Τοξοβολία και γενικώς, στις Έφιππες Πολεμικές Τέχνες, όσων εκ των σημερινών Ελλήνων επιθυμούν να επιτύχουν μια ψυχοπνευματική ισορροπία την οποία, αυτές οι Τέχνες, με κεφαλίδα την Έφιππη Τοξοβολία, προσφέρουν.

     Στην Ομάδα μας, έχοντας  β ι ώ σ ε ι  το αντικείμενό μας, το αναβιώνουμε καθημερινώς στην συντεταγμένη εκπαίδευσή μας και το μεταφέρουμε «εν δράσει» στους νεωτέρους.

     Επιμένοντας στο «in vivo» και όχι στο «in vitro», επιδιώκουμε ώστε οι «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ» να είναι ουσιαστικώς αξιόμαχοι ως πολεμιστές και όχι αξιο-…«φωτογράφητοι» ως «σκηνικές περσόνες»!

     Προς τούτο, δίνουμε την καθημερινή μας «μάχη» στο Ιππευτήριο, αλλά και στις αγωνιστικές πίστες διεθνών διοργανώσεων ώστε, με πολύ «ιδρώτα», να μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι από όλους τους Συνασκουμένους, ασχέτως φύλου ή ηλικίας για την συνέπειά μας ως προς τη βιωματική μας σχέση με το αντικείμενό μας.

     Και, πιστεύοντας ότι το απλώς «in vivo» δεν …αρκεί, οι «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ» ετοιμαζόμαστε να βιώσουμε και «in situ» ένα σημαντικό «κεφάλαιο» της Ιστορίας των Ελλήνων Στρατιωτών της Αναγεννήσεως, προετοιμαζόμενοι να αναβιώσουμε τις τακτικές τους, στις αρχές του επομένου έτους, εκστρατεύοντας σε γη Ελληνική όπου και η δράση των Προγόνων μας.

     Γι αυτή μας την ανάβαση θα υπάρξει έγκαιρη ενημέρωση και θα είναι δεκτοί και Φίλοι της Ομάδος (ακόμη και μη ιππεύοντες) ώστε να  β ι ώ σ ο υ μ ε,  από κοινού, στιγμές της Ελληνικής Ιστορίας!

ΥΓ: Κάποιοι, ευτυχώς, ανεγνώρισαν το χάλι τους και κατόπιν επιθυμίας τους το ...παρακάμπτουμε. Χαιρόμαστε για την ευόδωση της διδακτικής μας προσπαθείας και τους ευχόμαστε να συνεχίσουν με την ίδιαν αιδώ!