IΠΠΑΣΙΑ και ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΑ

ΜΙΑ ΜΑΚΡΑ ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΗ

     Μια μακρά, μακραίωνη θα λέγαμε, παρεξήγηση επικρατεί σχετικά με την Ιππασία που την συγχέει με την πλουτοκρατία και την εξ αυτής παραχαραγμένη έννοια της "αριστοκρατικότητος" η οποία δεν έχει σχέση με "αρίστους" αλλά με "ευπόρους" και δεν είναι παρά "πλουτοκρατικότητα"! 

Villa Alessandro Albani

     Όσοι είχαμε την τύχη να επισκεφθούμε στην Ρώμη την Villa Albani θαυμάσαμε εν μέσω των εκπληκτικών συλλογών της το επιτύμβιο μνημείο Αθηναίου Ιππέως περιβεβλημένου πολυτελούς,αραχνούφαντου, ενδύματος, αντιλαμβανόμενοι το επίπεδο οικονομικής ευρωστίας εκείνων των Αττικών Ιππέων. Και αυτό, σε συνδυασμό με τον ιδεώδην Ίππο που αναπαριστά το μνημειακόν έργο, μπορούμε να φαντασθούμε την όλην οικονομικήν επιφάνεια του νεκρού!   

Επιτύμβιο μνημείο Αθηναίου Ιππέως στη Villa Alessandro Albani

     Ο Ίππος, ήδη από την προϊστορική περίοδο απετέλεσε ένα διακεκριμένο σύμβολο κύρους και δυνάμεως για όλες τις ανθρώπινες κοινωνίες στις οποίες εισήχθη ως συνεργάτης του Ανθρώπου με αποτέλεσμα, ο Equus Caballus να "αντανακλά" εθνική και κοινωνική καταξίωση όπου και εάν εμφανίζονταν.

     Σε όλη την "λεκάνη" της Μεσογείου, ο Ίππος ανέκαθεν εθεωρείτο τεκμήριον κοινωνικής υπεροχής και μέτρον ταξικής ανωτερότητος για όσους τον εξέτρεφαν και τον ίππευαν, από τους ΄'Ελληνες "Ιππείς", τους Ρωμαίους "Equites", τους Ευρωπαίους του μεσαίωνος "Chevaliers" ή και βορειότερα, τους Άγγλους "Knights". 

     Στο 23ο βιβλίο της Ιλιάδος διαβάζουμε για τους αγώνες αρμάτων που τελέσθηκαν με τον θάνατο του Πατρόκλου, κάτι που δείχνει το "μέγεθος" αξίας παρόμοιων δρωμένων με πρωταγωνιστή τον Ίππο, κάτι που παρατηρούμε και σε πολλά άλλα ομηρικά κείμενα αλλά και σημεία της αρχαίας Ελληνικής γραμματείας όπου ο Ίππος "απαστράπτει" από διακεκριμένη σημαντικότητα. 

Έλληνες Ιπποκόμοι

      Και όλα ξεκινούν από την κλασική εποχή της αρχαίας Αττικής όπου, στον χώρο της Ιππικής, κυριαρχούσε η εύπορη αριστοκρατία των Αθηνών η οποία και κοινωνικό κύρος διέθετε αλλά και πόρους κατακτώντας το βάθρο του "αρίστου".

     Αλλά και στην αρχαία Αθήνα ο Ίππος κατακτά περίοπτη σημασία και εντοπίζουμε στην αρχαίαν Αγορά των Αθηνών την πρωιμότερη μαρτυρία ταυτίσεως της Ιππικής με την ανώτερη κοινωνική τάξη να βρίσκεται στις ταφές του νεκροταφείου της εποχής του σιδήρου που υπόκειται του επικέντρου του, μετέπειτα, αστικού ιστού. 

     Αριστείς, λοιπόν, φορείς κοινωνικού κλέους επί τη βάσει αρετών, αλλά και οικονομικώς εύρωστοι οι Αθηναίοι Ιππείς ήσαν υπόχρεοι κοστοβόρου εκτροφής και συντηρήσεως Ίππων ικανών για πολεμικού, πομπικούς ή και εορταστικούς σκοπούς, αφορμώμενοι εκ του ιδανικού της περιωπής του αξιομάχου, εισέδυαν στο πεδίο της Ιππικής, αρχικώς, όχι προς επίδειξη υλικού πλούτου αλλά προς ανάδειξη αξίων Ίππων οι οποίοι θα μπορούσαν να αναδείξουν και αυτοί, με την σειρά τους, την έφιππη ανδρεία και τις ιππικές δεξιότητές τους εν πολέμω και εν ειρήνη.

     Bαθμιαίως, η ολοένα αναπτυσσόμενη φιλοδοξία μεταξύ των νεαρών Αθηναίων Ιππέων να διακριθούν στους ιππικούς αγώνες οι οποίοι ανεπτύσσοντο διαρκώς και περισσότερο ως κοινωνικός θεσμός τους παρέσυρε να κατασπαταλούν ολόκληρε περιουσίες στην Ιπποτροφία αγωνιστικών Ίππων με αποτέλεσμα πολλοί αρχαίοι συγγραφείς να στιγματίζουν το φαινόμενο ως "ιππομανία" και "φιλιππία" ώστε να καθιερωθεί και ο όρος της "καθιπποτροφίας" για να σημάνει την πανωλεθρία κατασπαταλήσεως περιουσίας ¨καθ' υπερβολήν Ιπποτροφίας. 

     Χαρακτηριστική η περίπτωση της διάσημης οικογενείας των Αλκμαιονιδών η οποία ήταν εκ των πλέον διακεκριμένων ιπποτρόφων αγωνιστικών Ίππων της εποχής της κατακτώντας ιδιαίτερην αίγλη μετά την νίκη μέλους της στους αγώνες των Νεμέων.

     Επίσης, ο Ιπποκράτης έλεγεν ότι "η Ιπποδρομία ήταν έργο εκ των ευδαιμονεστάτων και κανένας φαύλος δεν θα μπορούσε να το επιχειρήσει" συμβάλλοντας, άθελά του στην παρεξήγηση της συγχύσεως της Ιππασίας με την υλιστική πρόθεση που θα ακολουθούσε.Διότι, πέραν υποκειμενικών εξιδανικεύσεων, είναι σαφές ότι με την Ιπποδρομίαν όχι μόνον θα μπορούσαν να ασχοληθούν και πολλοί φαύλοι, αλλά και ...ασχολήθηκαν!

     Μεγάλην εκτίμηση προς την Ιππική και, βεβαίως, προς την Ιππασία είχε και ο Αριστοτέλης ο οποίος θεωρούσε ότι αυτή, ήταν ο κοινός συνδετικός "κρίκος" της αριστοκρατίας των Αθηνών, της Κορίνθου, της Επιδάμνου, της Σάμου αλλά και των λοιπών Ελλήνων, με κοινήν έκφραση τα ιππικά τους "σώματα". Είναι όμως γνωστή η ερμηνεία του αριστοτελικού όρου της "αριστοκρατικότητος" αλλά, δυστυχώς και αυτό δεν αποτελεί κανόνα των πολλών ...συγχυσμένων! 

     Με την διαρκή αναβάθμιση της αξίας της νίκης των αρχαίων Αθηναίων στα ιππικά αγωνίσματα και την εξ αυτής συνεπαγωγή της επαυξήσεως της κοινωνικής καταξιώσεως, γρήγορα η ιδιότητα του "Ιππέως" ταυτίσθηκε με εκείνη του "πλουσίου" αλλά, δυστυχώς και με εκείνη του "ευπατρίδη" απ΄ όπου εκκίνησε και η μεγάλη παρεξήγηση διότι, ο μεν "πλούσιος" δεν εμφορείται υποχρεωτικώς και υπό της αρετής της πατριωτικής ευποιίας, αντιθέτως προς τον "ευπατρίδη". Και, βεβαίως, ως "άριστος" Πολίτης παρ΄ αρχαίοις Έλλησι ήταν ο ευπατρίδης και όχι ο πλούσιος!

     Όμως όλα τούτα δεν αποτελούν γεωγραφικήν ..."προνομίαν" του ευρωπαϊκού χώρου!

Ταφικό ανάγλυφο Αιγυπτίου Ιππέως 14ου αι. π.χ.χ.

     Ήδη από του 17ου αιώνος π.χ.χ., οι Βαβυλώνιοι και οι Ασσύριοι εμφανίζονται να χρησιμοποιούν το πολεμικόν άρμα τεσσάρων Ίππων, με τους Αιγυπτίους να τους μιμούνται, ενώ το Ιππικό τους είχε ιδιαίτερη σημασία για τους λαούς αυτούς. Πολλά θρυλούνται για τα ιππικά αυτώβν των λαών και είναι γνωστό το "αφήγημα" της Σεμιράμιδος η οποία εμφανίστηκε επί του πεδίου της μάχης με 500.000 Ιππείς και 100.000 άρματα, ενώ ο βασιλέας Νίνος με 200.000 Ιππείς.

Ασσυριακό Ιππικό 900-800 π.χ.χ.

     Πολλά ακόμη θρυλούνται για την σχέση των Ασσυροβαβυλωνίων, Μήδων και πολλών άλλων αρχαίων ασιατικών λαών με τον ϊππο και την Ιππική.

     Και είναι γνωστό ότι ακόμη και μετά την πτώση της πολιτικής ανεξαρτησίας, η Ιπποτροφία στην Ασσυρία εξακολούθησε να ακμάζει επί μακρόν με κύριους ανταγωνιστές τους Μήδους με τα φημισμένα Ιπποτροφεία της Νίσσης που λειτουργούσαν υπό την αιγίδα του βασιλέως. Χαρακτηριστική η αναφορά του Αιλιανού που μας λέγει ότι μία ταχύτατη Νισσαϊκή φορβάδα διέσωσε τον βασιλέα Δαρείο κατά την μάχη της Ισσού. 

     Ιπποτρόφοι χώρες υπήρξαν η Αρμενία και η Καππαδοκία και περίφημοι ιπποτρόφοι λαοί οι Παφλαγώνιοι, οι κάτοικοι της Βιθυνίας, της Φρυγίας, της Τρωάδος, εν τέλει δε, οι Λυδοί ή Μαιωνοί τους οποίους υμνεί και ο Όμηρος στην Ιλιάδα.  

     Αυτή η σύγχυση, περιέργως πως, διαιωνίσθηκε κατά τους επόμενους αιώνες μέχρι σήμερα, με έξαρση κατά τους μεσαιωνικούς και αναγεννησιακούς χρόνους όταν μόνον οι εύποροι ηγεμόνες και οι "δορυφόροι" τους μπορούσαν να συντηρούν εύρωστους Ίππους, να παραγγέλνουν σε λαμπρούς κατασκευαστές πανάκριβες ιπποσκευές και πανοπλίες, να διοργανώνουν πολυαίμακτες υπαιχμίες, έφιππα κυνήγια και τουρνουά και πολλά άλλα διότι για όλα τούτα ...δει δε χρημάτων. Και, κάπως έτσι φθάσαμε στην εποχή μας η Ιππασία να θεωρείται "άθλημα πλουσίων" κάτι  στο οποίο συνετέλεσε και η πονηρή εμπορικοποίηση αυτής της φυσικής δραστηριότητος από τους όπου γης μερκαντιλιστές και καιροσκόπους οι οποίοι εκμεταλλεύονται την ματαιοδοξία των κενοδόξων κάθε εποχής.

     Στην εποχή μας κατά την οποία ούτε η γλώσσα αλλά ούτε και τα ήθη ευνοούν έναν ορθοτομούντα λόγο, αυτή καθαυτή η έννοια της "αριστοκρατίας", κατά κανόνα, παρερμηνεύεται ταυτιζόμενη με την "πλουτοκρατία" εν αντιθέσει με το ορθόν που σχετίζεται με τους "αριστείς", δηλαδή, τους ευπατρίδες, τους Πολίτες οι οποίοι κοσμούνται από μίαν ευποιία που συνεισφέρει στο δημόσιο όφελος ηθικώς ή και υλικώς. και με όλο το"ιστορικό" που σύρει πίσω της η Ιππασία και η Ιππική,πολλούς παρασύρει να την ταυτίζουν με την "πλουτοκρατία" αντί των ευπατριδών, όπως θα έπρεπε!

     Σε αυτήν την λυπηρή παρεξήγηση συνέβαλαν και οι ίδιοι οι πλουτοκράτες οι οποίοι, ως έχοντες την οικονομική δυνατότητα της κατοχής και συντηρήσεως Ίππων, σε όλα τα μέρη της γης διεμόρφωσαν μια κλειστήν "αυλή" στην οποία ένιωθαν ασφαλείς να "παίζουν" με τα τετράποδά τους δίχα των "κοινών θνητών" οι οποίοι, κατά κανόνα, διέθεταν περισσότερες ιππικές δεξιότητες ως φυσικά, υπαίθρια, πλάσματα, πλην όμως, μη έχοντα την οικονομικήν ευρωστία της κατοχής και συντηρήσεως Ίππων όπως οι απανταχού πλουτοκράτες.

     Στη σύγχρονη εποχή οι ανά τον κόσμο ιππικές "ομοσπονδίες" στελεχωμένες από εντοπίους πλουτοκράτες κάνουν τα πάντα ώστε να κρατήσουν μακράν της Ιππικής και της Ιππασίας τις πτωχότερες τάξεις αναπτύσσοντας ένα αφόρητο πλαίσιο οικονομικών απαιτήσεων που καθίσταται απαγορευτικό στις χαμηλότερες, οικονομικώς, τάξεις να απολαύσουν τον Ίππο. Και, αυτό ακριβώς, συντηρεί τον μύθο της παραχαραγμένης "αριστοκρατικότητος" της Ιππασίας και της Ιππικής εν γένει, πού δεν μπορούν να αποτελούν αποκλειστικότητα των πλουτοκρατών οι οποίοι δεν είναι κατ΄ ανάγκην και αριστείς!

     Σήμερα στην Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" το ατομικό μάθημα της Ιππασίας κοστίζει 22 ευρώ (όταν ένα μάθημα τένις ξεπερνά τα 40 ευρώ) ενώ οι μαθητές της Σχολής μας του Ιππικού Θεάτρου πληρώνουν 12 ευρώ (!) για το κάθε ατομικό μάθημα Ιππασίας, ποσά τα οποία δεν εισπράττει η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" αλλά ο εκτός Ομάδος Ιππαγωγός ο οποίος μας διαθέτει τους Ίππους για τα μαθήματά μας. Έτσι, οι μαθητές μας επιβαρύνονται αποκλειστικώς και μόνον με τα ελάχιστα που απαιτούνται για το κόστος συντηρήσεως, διατροφής και σταυλισμού των Ίππων, χωρίς να προβλέπεται ο οποιοσδήποτε προσπορισμός κέρδους για τον οποιονδήποτε! Στην Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" διατηρούμε την, πραγματικήν, αριστοκρατικότητα της Ιππικής αρετής στιγματίζοντας κάθε ανάμειξή της με πλουτοκρατικές παραμέτρους και επιθυμούμε αριστοκράτες κατά το φρόνημα μαθητές, αδιαφορώντας περί των, εκάστοτε, ...περιουσιακών τους στοιχείων. Στους "Έλληνες Κενταύρους" διακρίνονται αριστείς και όχι εύποροι! Κι έτσι, στην Ομάδα μας καταλύεται η μακραίωνη παρεξήγηση των παρερμηνειών της "αριστοκρατικότητος"!

ΑΚΙΝΗΣΙΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΖΕΥΞΗ

     Όσο τέλεια και εάν είναι η παραλλαγή σου, όσο τέλεια προσαρμοσμένος και εάν είσαι στο γαιόσχημα, η όποια, τυχόν, κίνησή σου θα σε εκθέσει επικίνδυνα στον εχθρικόν εντοπισμό.

     Άρα, η βασικότερη αρχή επιτυχημένης αποκρύψεως είναι η ακινησία! Κι όμως...

     ...Η ακινησία, όμως, στην περίπτωση εντοπισμού διευκολύνει τον εχθρό να σε στοχεύσει με την άνεσή του και να σε εξοντώσει και αυτό το μελετήσαμε στην περίπτωση του ...βατράχου.

     Αυτή την περίοδο κατά την οποία οι ηθολογικές παρατηρήσεις μας επικεντρώνονται στο συγκεκριμένο, συμπαθέστατο αμφίβιο, είδαμε τον βάτραχο ο οποίος πολλά μας διδάσκει, να προσπαθεί να αποφύγει τον αντίπαλο αμέσως μόλις εντοπίσει την ύπαρξή του όχι με μία απευθείας αντιμετώπιση (λόγω φυσικής αδυναμίας) αλλά με εκτινάξεις μακρών αλμάτων που τον απομακρύνουν από τον κίνδυνο.

     Όταν, όμως, ο βάτραχος διαπιστώσει ότι βρίσκεται πλέον υποχείριο του εχθρού του δεν αντιδρά, δεν επιχειρεί απομακρυντικά εκτινακτικά άλματα δεν αποτολμά την σωτήρια απομάκρυσή του από το βεληνεκές του εχθρού, αλλά ακινητοποιείται, αδρανεί εική και ως έτυχε, αδιαφορώντας αν παραμένει έτσι εύκολο θήραμα στη διάθεση του εχθρού, ίσως, θεωρώντας ότ η φυσική παραλλαγή του θα τον βοηθήσει να επιβιώσει.

     Η "χωσιά" προϋποθέτει την ακινησία, βεβαίως, με την συναπαραίτητη παραλλαγή και εναρμόνιση με το γαιόσχημα του ενεδρεύοντος. Όταν όμως ακουστεί ο ήχος από την πρώτη ζεύξη των αγχεμάχων και επισημανθεί η ύπαρξη και η θέση του ενεδρεύοντος από τον αντίπαλο, ο ενεδρεύων έχει καθήκον να κινηθεί ώστε να μην καταστεί ακίνητος στόχος προς εξόντωση.

     Η ολέθρια τακτική του ακινητούντος βατράχου και μετά τον εχθρικόν εντοπισμό του, κάθε άλλο παρά σωτήρια για τον ίδιο μπορεί να αποβεί. Και η "χωσιά" έχει τους δικούς της κανόνες τους οποίους μελετούμε αναβιώνοντας τις τακτικές των Ελλήνων Στρατιωτών της Δύσεως, μεταξύ των οποίων και την "χωσιά". 

     Συμπεράσματα επωφελή για τους αναβιωτές πολεμικών τακτικών.

Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΤΕΠΑ:

ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Επίσκεψη Εκθέσεως

     Tην Κυριακή 1η Δεκεμβρίου 2019, στις 11:00 π.μ. η Ομάδα των "Ελλήνων Κενταύρων" θα επισκεφθεί, με ελεύθερη είσοδο, στο Επιγραφικό Μουσείο Αθηνών, την έκθεση: «Η Μεγάλη Στέπα: Ιστορία και Πολιτισμός»

     Πρόκειται για μια περιοδεύουσα έκθεση του Εθνικού Μουσείου της Πολιτείας του Καζακστάν η οποία έχει ενταχθεί στο ευρύτερο πολιτιστικό πρόγραμμα με τίτλο «Η πορεία του Χρυσού Άνδρα στα Μουσεία του Κόσμου». Έχει ήδη παρουσιαστεί σε μουσεία πόλεων της Ασίας και η Αθήνα αποτελεί, για συμβολικούς λόγους, τον πρώτο σταθμό πριν την συνέχιση της περιοδείας της σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις.

     Στο πλαίσιο της έκθεσης, 245 έργα και σύνολα έργων από την προϊστορική περίοδο έως τον 20ό αιώνα σκιαγραφούν τη μακραίωνη πολιτισμική παράδοση των νομαδικών λαών της Στέπας, ανατολικά της Κασπίας, αποτυπώνοντας τις κοινωνικές πρακτικές, τις θρησκευτικές παραδόσεις και τις επαφές με άλλους λαούς μέσα από εντυπωσιακά εκθέματα. Ξεχωριστή θέση κατέχει η αναπαράσταση του Χρυσού Άνδρα, ενός ηγέτη πολεμιστή με πολυτελή αμφίεση και χρυσά επιράμματα που αποκαλύφθηκε στο εσωτερικό ταφικού ευρήματος με πλούσια κτερίσματα.

     Μαζί με τα μοναδικά εκθέματα, ένα ακριβές αντίγραφο παραδοσιακής σκηνής των νομάδων της Στέπας συμβάλλει στη δημιουργία μιας ξεχωριστής μουσειακής εμπειρίας που καταξιώνει την εξωστρεφή κίνηση του Καζακστάν για την προώθηση της πολιτιστικής κληρονομιάς του αλλά ταυτόχρονα και την προβολή του σύγχρονου Καζακστάν.

      Τα Μέλη της Ομάδος μας καλούνται κατά την ως άνω ημέρα και ώρα να βρίσκονται στην είσοδο του Επιγραφικού Μουσείου Αθηνών [Τοσίτσα 1, Τ.Κ. 10682, Αθήνα] και ενημερώνονται ότι κατ΄ εκείνη την ημέρα δεν θα διεξαχθούν μαθήματα και Προπονήσεις. 

ΕΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΑΞΟΝΑ 

ΜΙΑΣ ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ

     Φαίνεται ότι είμαστε πολυαγαπημένοι του νεφεληγερέτη Διός ο οποίος μας πάει από ...ευλογία σε ευλογία και ως υέτιος μας καταβρέχει ...γενναία! Κι αυτή την ημερίδα την βγάλαμε με τη μπόρα να "πηγαινοέρχεται" πάνω απ΄τα κεφάλια μας και να μας απειλεί να μας μετατρέψει σε "παπιά" ενώ εμείς πασχίζαμε να ολοκληρώσουμε το πρόγραμμά μας με άψογο, μέσα στη βροχή, τον εντεκάχρονο Χάρη στην Έφιππη Τοξοβολία και στην υπερπήδηση εμποδίων, αψογότατο τον επιβήτορα Sepp ο οποίος, μάλιστα, σήμερα είχε ιδιαίτερα κέφια και ολίγον ...άτυχο τον Κωνσταντίνο ο οποίος μόλις που πρόλαβε να τοξεύσει για λίγο και να χαριεντισθεί ...επί πολύ με το εκφραστικότατο τετράποδό μας...

     Κάπως έτσι, σήμερα, ο ...συνωστισμός σημειώθηκε εσωτερικώς του Σταύλου σε μία κατάσταση "πατείς με πατώ σε" ενώ, ο κάθε άλλο παρά ...ρομαντικός όμβρος κροτάλιζε στην οροφή του κτηρίου.

     Τσαχπίνης ο Sepp μας περίμενε στην ...αυλόπορτα που η "άλλη" (Ρίτσος) "καθάριζε φρέσκα φασουλάκια..." κι έγινε ...ποιητής, για να μας δηλώσει ότι σήμερα είμαι τρελλαμένος για παιγνίδι κι όχι δουλειά! Το πιάσαμε το υπονοούμενα αλλά δεν...! Τον χαλινώσαμε, τον ποδέσαμε και γραμμή δια τα ...περαιτέρω στο Κυκλοτερές.

     Και την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενος, ο επιβήτοράς μας ακολούθησε τον νεαρό Χάρη στον τόπο ...εργασίας όπου, όμως, ο άγριος αρσενικός πρόσεξε τις αποπλανητικές φορβάδες που γυμνάζονταν στο Βαδιστήριο και θυμήθηκε αυτά που είχε ανάμεσα στα ...σκέλια του, οπότε, ποιος είδε τον επιβήτορα και δεν ξέχασε την ...Ιππασία προς χάρη του κεντήματος! Όμως ο εντεκάχρονος είναι πιο αρσενικός από τον Sepp και του έδωσε το μάθημά του!

     Ο μικρός μας Χάρης, λοιπόν, σβέρκωσε τον φρουμασμένο επιβήτορα και τον "έζεψε" στον συραγωγέα θυμίζοντάς του ότι κουμανταδόρος ενός παντοδύναμου επιβήτορος μπορεί να είναι ακόμη κι ένα εντεκάχρονο παιδί όταν το μυαλό είναι το "όλο" του!

     Κι έτσι ο νεαρός Μακεδόνας Αλέξανδρος, συγγνώμη ο εντεκάχρονος Χάρης, δάμασε τον Βουκεφάλα του,, συγγνώμη, τον Sepp και ξεκινήσαμε το πρόγραμμα της ημέρας.ενώ ο υέτιος Ζευς μας ψιλοχοντρομούσκευε από τον επουράνιο θρόνο του! Ποιος όμως λογαριάζει τα ουράνια όταν στη γη ιππεύεις ένα πλάσμα όπως τον Sepp! 

     Ο Κωνσταντίνος σφυγμομέτρησε την σχέση του με το "υψηλό" μας τετράποδο ενώ ο Χάρης περίμενε ανυπόμονα την συνέχεια του προγράμματός του και, κάπως έτσι μπήκαμε στο "παρασύνθημα".

     Σήμερα ο Χάρης ο οποίος μπορεί να υπερπηδά υψηλά εμπόδια  αλλά πάντοτε με επίσαξη σέλλας και στομίδος, θα έπρεπε να εκτελέσει το δεύτερο μάθημά του επί ανεπίσακτου και ανενστόμιστου Ίππου, βαθαίνοντας το "κάθισμά" του όπως και τα κατάφερε με εισαγωγική άσκηση τα εν κινήσει "παλαμάκια"  που, θέλεις δεν θέλεις, σε "καθίζουν" ...υπέροχα!

     Κι εξασφαλίζοντας το βαθύ "κάθισμα" οι επακολουθήσασες τοξεύσεις βελών ήσαν άψογες με την χαρακτηριστική ευστοχία του νεαρού Ιππέως που δείχνει ότι αυτό το παιδάκι ξεκίνησε ΄να λαμπρό στάδιο και στην Έφιππη Τοξοβολία! Κι ενώ στο Βαδιστήριο οι φορβάδες πήδαγαν πάνω από τα διαχωριστικά προκαλώντας τον Sepp για τα ανομολόγητα, ο τετράποδός μας ήταν τόσο αφοσιωμένος στον αναβάτη του που ...πιο κύριος δεν θα γίνονταν! Αυτά μας κάνει ο εντεκάχρονος και δεν τον ...προσπερνάμε! 

     Όταν μετά την ολοκλήρωση του προγράμματός του ο ευτυχέστατος Χάρης αφίππευσε με την προβλεπόμενη ταχύτητα και ζωηρότητα, οι φορβάδες συνέχιζαν να είναι ατακτότατες στο Βαδιστήριο ενώ ο Sepp ...υποδειγματικά συγκρατημένος! Όμως, ούτε ο Χάρης, ούτε ο Sepp είχαν ολοκληρώσει την ημερίδα τους διότι η συνέχεια ήταν στο κεντρικό Ιππευτήριο με υπερπήδηση εμποδίων υπό ...βροχή! Όχι, παίζουμε! 

      Ο Κωνσταντίνος, πάντως, "έπαιξε" επιτυχέστατα με το Τόξο του και με άριστη στάση όπως κατέγραψε το οπτικοακουστικό υλικό  διατυπώνοντας, πάντως, εύλογες απορίες και απορώντας με τις απαντήσεις που λάβαινε. Έτσι είναι στην Τοξοβολία, οι απαντήσεις της είναι "μετά τα φυσικά" αλλά διόλου "μεταφυσικές"!... Σιγά-σιγά καταλαβαίνουμε την Φύση η οποία, τόσα πολλά μας διδάσκει όταν την "διαβάζουμε" προσεκτικά.

..

     Και μετά ο Κωνσταντίνος συνέχισε την επαφή του με τον Sepp στα ...ιδιαίτερα, πριν ξεκινήσει η υπερπήδηση εμποδίων στίβου και ...ζωής!

     Με κανονικήν επίσαξη στο δεύτερο μέρος της σημερινής ημερίδος ο Sepp και υπό την ρυταγώγηση του Χάρη, για να ξεκινήσει το πρόγραμμα υπερπηδήσεως εμποδίων που θα διηύθυνε ο Πατέρας του νεαρού υπερπηδητή, Προπονητής Δημήτρης Κυριακίδης, σε διαδρομές υψηλών και συνθέτων εμποδίων.

     Εδώ, χωρίς ...παρακείμενες φορβάδες, ο επιβήτορας ήταν υποδειγματικής συμπεριφοράς και ο Χάρης τον πήγε "καρότσι" στα εμπόδια με την βροχή να έχει δυναμώσει  και στο έρημο κεντρικό Ιππευτήριο να κυριαρχεί ο εντεκάχρονος!

     Υψηλότατα τα εμπόδια, αλλά ούτε ο Χάρης, ούτε ο Sepp κάμπτονται από τα ..."ύψη"  δείχνοντας ότι μόνος τους φόβος είναι η τεμπελιά και η αδράνεια.

     Και όχι μόνον τα υψηλότατα, αλλά ούτε και τα ...συνθετότατα, ούτε τα oxer πτοούν αυτόν τον λιλιπούτειο Ιππέα ο οποίος τα ...κατασπαράζει αλύπητα. Διότι έτσι και μόνον έτσι, με πολύ και ποιοτική "δουλειά" μπορείς να χαρείς την Ιππική και την Ιππασία, μια "δουλειά" που δεν λογαριάζει ούτε κόπο, ούτε δυσκολία ούτε καν τη βροχή που κάνει μούσκεμα τα ρούχα σου και ολισθηρότατο το έδαφος του Ιππευτηρίου. Διότι αυτό είναι ΠΟΛΕΜΟΣ!, αυτό και κάνει την Ιππική ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΤΕΧΝΗ κι όχι "απασχόληση ελευθέρων ωρών". Και η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" κινείται επάνω στον άξονα μιας ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ, διόλου ..."τυχαία"!

ΜΕ ΟΠΛΟΜΑΧΗΤΙΚΗ ...ΠΡΟΟΔΟ!

     Η πολυπρισματική εκπαίδευση ενός Πολεμιστή είναι απαραίτητη για την ολοκλήρωση μιας μάχιμης προσωπικότητος και αυτό γίνεται ολοένα και περισσότερο κατανοητό από τους "Έλληνες Κενταύρους".

     Όταν τον Σεπτέμβριο του 2018 ξεκινούσε η Ι' Προπονητική Περίοδος και ανακοινώθηκε ότι, πλέον, η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" απαιτεί την ανάπτυξη των προσωπικοτήτων των μαθητών της με διεύρυνση των πνευματικών τους οριζόντων αλλά και την επέκταση των τομέων εκπαιδεύσεώς τους, κάποιοι "τρόμαξαν" όμως, σήμερα γίνεται κατανοητό το πόσο απαραίτητες όσο και αυτονόητες είναι αυτές οι καλοπροαίρετες και ψυχωφελείς "ντιρεκτίβες". 

    Έτσι, σήμερα, δύο Στελέχη των "Ελλήνων Κενταύρων" επέλεξαν να ασχοληθούν συστηματικώς με την Σπαθασκία ως φυσικό συμπλήρωμα της πολεμικής τέχνης της Έφιππης Τοξοβολίας στην οποία με επιτυχία επιδίδονται. 

     Πρόκειται περί του Εφιπποτοξότη Εκπαιδευτή και Αρχηγού των Παρατημάτων Χαλκίδος και Σχηματαρίου Γ. Σταυριανόπουλου - Ιφικράτη και του Εφιπποτοξότη και Εκπαιδευτή υπό επίβλεψη Μηνά Τσομπανιάν οι οποίοι προχωρούν στον μαχητικό τομέα της Μεσαιωνικής Σπαθασκίας.

     Ο Ιφικράτης ασκείται στο Βουκουρέστι, όπου διαμένει μονίμως για επαγγελματικούς λόγους, σε έγκριτη Σχολή ενώ ο Μηνάς είναι μαθητής του κορυφαίου Έλληνος Δασκάλου Οπλομαχητικής Γεωργίου Ζαχαρόπουλου .

      Επιμένουμε στην ενθάρρυνση των "Ελλήνων Κενταύρων" να διευρύνουν θετικώς τους πνευματικούς ορίζοντές τους αλλά και να επεκτείνουν τις δεξιότητές τους και προς άλλους μαχητικούς τομείς εκπαιδευόμενοι διαρκώς. Διότι το "ΝΟΥΣ ΥΓΙΗΣ ΕΝ ΣΩΜΑΤΙ ΥΓΙΕΙ" είναι αυτό που πρέπει να χαρακτηρίζει, πρωτίστως, τον Έλληνα και, ως εκ τούτου και τους "Έλληνες Κενταύρους"!  

ΔΙΑΛΕΙΜΜΑΤΙΚΗ ΕΚΓΥΜΝΑΣΗ ΙΠΠΟΥ

     Με αφορμή μήνυμα αναγνώστη του Ιστολογίου μας σχετικό με προηγούμενη αναφορά μας στην Διαλειμματική Εκγύμναση Ίππου την οποία εφαρμόζουμε, παραθέτουμε σχετική μελέτη του Ιππιάτρου καθηγητή κ Θεοδώρου Γ. Αντίκα από τον οποίο κι εμείς διδαχθήκαμε αυτή την εργοφυσιολογική μέθοδο η οποία εκγυμνάζει χωρίς να εξαντλεί τον Ίππο.  Η μελέτη ΕΔΩ.

[Ο εικονιζόμενος Ίππος, κατά την λήψη της φωτογραφίας, ανήκε στο δυναμικό της Σχολής των "Ελλήνων Κενταύρων"]

ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ Ν. ΔΑΡΒΑΡΕΩΣ:

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ ΚΑΙ ΔΙΑΔΟΧΩΝ

     Οθωμανικής υπηκοότητος και τουρκόφωνος εκ γενετής, ο βλαχικής καταγωγής Δημήτριος Ν. Δάρβαρις,γεννημένος κατά το δεύτερο ήμισυ του 18ου αιώνος, αποκτά γραμματική μόρφωση μαθαίνοντας Ελληνικά και εξελίσσεται σε έναν δάσκαλο των σκορπισμένων στη Βιέννη Ελλήνων που δεν είχαν πατρίδα, όπως εξακολουθούμε, ουσιαστικώς, οι Έλληνες μέχρι σήμερα να μην έχουμε πατρίδα μετά την μάχη της Λευκόπετρας και την απεμπόληση της πατρώας πίστεώς μας.

     Ο Δημήτριος Ν. Δάρβαρις δίδαξε και συνέγραψε πολλά μεταξύ των οποίων και την "Σύντομο γενικήν Ιστορίαν" (των ενδόξων εθνών) την οποία εξέδωσε στην Βιέννη το 1817 προς χρήση των τότε σπουδαζόντων Ελληνοπαίδων.

     Σε αυτό το σύγγραμμα του Δημητρίου Ν. Δαρβάρεως, εν μέσω των ιστοριών πολλών ενδόξων εθνών, ανακαλύπτουμε και την ιστορία των Μακεδόνων και των διαδόχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου στις σελίδες 141-162 τις οποίες "αποσπάσαμε" ως αυτοτελές μελέτημα (βλ.: ΕΔΩ) χρήζοντος επισταμένης μελέτης προς εξαγωγή ουσιωδών συμπερασμάτων όχι μόνον σχετικών με την Ιστορία της καθόλου Ελλάδος και των Ελλήνων αλλά και επιμόρφωση των Μελών της Ομάδος των "Ελλήνων Κενταύρων" που υποχρεούνται να διακονούν την πολεμική τέχνη της Έφιππης Τοξοβολίας με επίγνωση όχι μόνον της εθνικής Ιστορίας μας αλλά και βαθυτέρων νοημάτων σχετικών με το αξιόμαχο του Πολεμιστή.

     Κατά τις παρούσες ημέρες κατά τις οποίες το "Μακεδονικό ζήτημα" έχει παραχαραχθεί από όλους και, δη, τους πατριδοκαπήλους, ευτελιζόμενο σε μέσο παραπλανήσεως ανοήτων ψηφοφόρων, ώστε οι παραχαράκτες να αναρριχώνται στην εξουσία ασελγώντας επί κάθε εννοίας Φυλής και Πατρίδος, όλοι είμαστε υποχρεωμένοι να γνωρίζουμε την πλήρη διάσταση της ιστορίας των Μακεδόνων και των αιτίων της πτώσεως της Μακεδονικής Αυτοκρατορίας η οποία υπήρξε και η μεγαλειωδέστερη "στιγμή" του Ελληνισμού!

     Και από αυτό το σύγγραμα και από τις εν λόγω σελίδες του Δημητρίου Ν. Δαρβάρεως εξάγουμε πολλά, χρήσιμα, συμπεράσματα κύρια των οποίων είναι:

     1. Δεν αρκεί να είσαι ικανός πολεμιστής εάν, παραλλήλως, δεν ασκείς την πνευματική σου καλλιέργεια ώστε να γνωρίζεις "γιατί" μάχεσαι και "πως" θα μπορέσεις να διατηρήσεις τα εκ του πολέμου κεκτημένα.

     2. Αποτελεί πλήρην αντινομία να παραδέχεσαι ότι η θρησκευτική πίστη σου προέρχεται από έναν ξένο κι εχθρικό -κατά την εξέλιξη της Ιστορίας- λαό όπως οι εβραίοι κι εσύ να επιμένεις στην ελληνικότητά σου η οποία ιστορικώς, υπήρξε ο στόχος του λαού εκ του οποίου αντλείς την θρησκευτική πίστη σου. Στην σελίδα 153, ο Δημήτριος Ν. Δάρβαρις υπογραμμίζει την  ε β ρ α ϊ κ ή  προέλευση της Παλαιάς Διαθήκης η οποία αποτελεί το θεμέλιο του χριστιανισμού τον οποίο ο ίδιος ασπάσθηκε και ακολούθησε σε όλη του την ζωή συγγράφοντας, μάλιστα και κατηχήσεις για τους εβραιοχριστιανικώς θρησκευομένους! Δεν υπάρχει τίποτε νοσηρότερο και ψυχοπαθολογικότερο από το να είσαι υπερήφανος για μία εθνικότητα ασπαζόμενος ένα θρήσκευμα που προέρχεται από εντελώς αντίπαλην εθνικότητα, απεμπολών, μάλιστα και την πατρώα θρησκεία σου!

     Aξιοπρόσεκτη η καταγραφή της ιστορίας των Μακεδόνων και των Διαδόχων του Δημητρίου Ν. Δαρβάρεως, ασχέτως κάποιων ανακριβειών ήσσονος σημασίας τις οποίες αποκαθιστά το, μετέπειτα, λαμπρό έργο του Γερμανού ιστορικού Johann Gustav Bernhard Droysen το οποίο εξέδωσε επιμελούμενος σε μία σειρά επτά τόμων ο αείμνηστος Ρένος Αποστολίδης ο οποίος ορθότατα επεσήμανε για τον Γερμανό ιστορικό ότι υπήρξε ο πρώτος "εισηγητής" του όρου "Ελληνισμός".

     Δυστυχώς, όμως, εξίσου αξιοπρόσεκτος αλλά για έναν αρνητικό λόγο είναι και ο Δημήτριος Ν. Δάρβαρις ο οποίος, όπως και πλείστοι όμοιοί του, αν και φορέας ...εν σπέρματι, "ελληνικότητος", ενόθευσε τον φυσιοκρατικόν Ελληνισμό με ένα αλλόδοξο θεοκρατικό δόγμα ουδεμίαν σχέση έχον με την πατρώα Ελληνική θρησκεία και συνιστώντας τεκμήριο της διακοπής της συνεχείας της Ελληνικής φυλής η οποία, από ρωμαϊκής κατοχής έπαυσε να υπάρχει αυτοτελώς παρά μόνον σε εξαιρέσιμες οντότητες.

     Ούτω πως, λοιπόν, τόσον ο Δημήτριος Ν. Δάρβαρις όπως και οι κατά παρόμοιαν, αλλόδοξη, δογματικήν αντινομία ελληνίζοντες και εβραιοχριστιανικώς "θρησκευόμενοι", συνιστούν τεκμήριο επαληθεύσεως των φιλελληνικών τοποθετήσεων του  Jakob Philipp Fallmerayer περί ασυνεχείας της Ελληνικής φυλής δικαιολογώντας την νεώτερη παρακμή του ελλαδικού χώρου, κάτι το οποίο όχι μόνον δεν εννοούν οι απαξιωτές του Ελληνισμού αλλά και το πολεμούν, όπως, επί παραδείγματι, το φερέφωνο της φαναριωτικής εβραιοχριστιανικής εκκλησίας Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος ο οποίος ανεπιτυχέστατα προσεπάθησε να αντικρούσει τον μεγάλο Jakob Philipp Fallmerayer. 

     Παρόμοιο φερέφωνο της εκκλησίας η οποία αντετέθη σθεναρώς στην επανάσταση των Ελλήνων κατά του Οθωμανικού ζυγού φθάνοντας σε σημείο, μάλιστα, να ...αφορίσει και τους ήρωες επαναστάτες με κατάπτυστο αφοριστήριο που υπογράφει ο αλήστου μνήμης Γρηγόριος Ε' με την συνοδική ακολουθία του, υπήρξε και ο αδελφός του Δημητρίου Ν. Δαρβάρεως, ο Γεώργιος Ν. Δάρβαρις, εκδίδοντας το 1842 το έργο "Δοκίμιον περί σπουδής της Ιστορίας" συστρατευόμενος με την φαναριωτική εκμπαστάρδευση του Ελληνισμού σε μια ανίερη φαλκίδευση που καταλήγει στον ανιστόρητο και παραχαρακτικό όρο "ελληνοχριστιανικός" αντί του ορθού "εβραιοχριστιανικός". Και αυτή την εκμπαστάρδευση αποκλείει η ερμηνεία της νεώτερης ελλαδικής παρακμής που παρέχει ο Jakob Philipp Fallmerayer τον οποίο, βεβαίως, πολεμά η εβραιοχριστιανική εκκλησία του Φαναρίου της οποίας πάντοτε προίσταται Τούρκος πατριάρχης ορκισμένος στο τουρκικό σύνταγμα!

     Και δυστυχώς η παρατεινόμενη παρακμιακή αντιμετώπιση των εθνικών ελληνικών ζητημάτων, εν οις και το Μακεδονικό, στην σημερινή Ελλάδα είναι βαθύτατα "ριζωμένη" στην άρνηση της μεγάλης αλήθειας της θεωρίας του Jakob Philipp Fallmerayer, ενώ η παραδοχή της διαχωρίζει εκ του Ελληνισμού τον οποίο και απαλλάσσει από τις οικτρές εικόνες της σύγχρονης ελλαδικής και ποσώς Ελληνικής κοινωνίας, όπως αυτή που ακολουθεί.  Αλλά κάτι τέτοιο το πολεμά η εβραιοχριστιανική εκκλησία η οποία στηρίζει την ευημερία και μακροημέρευσή της στην εικονιζόμενη η οποία αποτελεί και το, κυριολεκτικώς, "ποίμνιό" της!

     Γνωστός σε κάθε περίπτωση ο "αχταρμάς" των εχόντων οθωμανική  παιδεία τουρκοφώνων υπηκόων της Οθωμανικής αυτοκρατορίας οι οποίοι, ασχέτως εάν μαθαίνουν την Ελληνική και μορφώνονται αισθανόμενοι ως φορείς, έστω, "ψήγματος" Ελληνισμού, εν τέλει καταλήγουν υπηρετούντες το εβραιοχριστιανικό δόγμα το οποίο, κάθε άλλο παρά, δόγμα των αρχαίων Ελλήνων προγόνων μας υπήρξε ούτε και θα μπορούσε να υπάρξει! Κι ένας από αυτούς και ο Δημήτριος Ν. Δάρβαρις.

Σίτσα Καραϊσκάκη

     Το εκ 364 σελίδων τομίδιο εκ του οποίου αντλήσαμε τα ανωτέρω, φυλάσσεται, μεταξύ άλλων, στην Βιβλιοθήκη των "Ελλήνων Κενταύρων" και προέρχεται από τα προσωπικά βιβλία της αείμνηστης πνευματικής μορφής Σίτσας Καραϊσκάκη η οποία, μετά τον θάνατό της και μερίμνη του αειμνήστου Πρυτάνεως του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης,  Ευαγγέλου Δ. Σδράκα, κατέλειπε μεγάλην έκταση της βιβλιοθήκης της στον Ιδρυτή της Ομάδος των "Ελλήνων Κενταύρων" η οποία και την ευγνωμονεί εσαεί!