ΣΥΓΚΡΙΝΟΝΤΑΣ...

 ΣΥΓΚΡΙΝΟΝΤΑΣ...

     Με "διπλωματική" διατύπωση, ως διπλωμάτης άλλωστε, ο Δημήτρης Κ. Βελισσαρόπουλος, στο έργο του "Ιστορία της Ινδικής Φιλοσοφίας" (1975) συγκρίνει τις επιπτώσεις της εισβολής ξένων θρησκειών στον Ινδικό και στον Ελληνικό κόσμο... Συγκρίνει και χρησιμοποιεί την ανώδυνη διατύπωση "βαθειά επίδραση" αποφεύγοντας την πλέον ακριβολόγο "διαλυτικήν επίπτωση" του εβραιοχριστιανικού δόγματος στον Ελληνικό κόσμο, εν αντιθέσει με την απουσία επιπτώσεων του μωαμεθανισμού και του εβραιοχριστιανισμού στον Ινδικό κόσμο. Πού έγκειται το πλεονέκτημα του Ινδικού κόσμου; Μα φυσικά στην ταύτιση της θρησκευτικότητός του με την φιλοσοφία, θωρακίζοντας με την νόηση εκείνο που άλλοι εγκατέλειψαν στο συναίσθημα την λογική. Ειρήσθω, δε, εν παρόδω, η κορυφαία ινδική φιλοσοφική σχολή (η Advaita Vedanta) θεωρεί ως τον μεγαλύτερο εχθρό της το συναίσθημα το οποίο δεν αφήνει απερίσπαστη τη νόηση να λειτουργήσει όχι μόνον μέσα σε ένα καθορισμένο ρασιοναλιστικό πλαίσιο αλλά μέσα στα κατά πολύ ευρύτερα όριά της. Και στην Ελλάδα αυτή η καθοριστική θέαση που αφορά στην "οχυρωτική" των κοινωνιών από αλλόδοξες συνέπειες, ήταν χαρακτηριστική μόνον στο σώμα των Ελλήνων Στρατιωτών της Δύσεως οι οποίοι δρούσαν με πλήρως αφομοιωμένη την θρησκευτικότητά τους από την μαχητική φιλοσοφία τους, όπως ακριβώς μας τους περιγράφει ο μεγάλος Ιστορικός μας Κωνσταντίνος Σάθας.

ΑΚΙΝΗΣΙΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΖΕΥΞΗ

     Όσο τέλεια και εάν είναι η παραλλαγή σου, όσο τέλεια προσαρμοσμένος και εάν είσαι στο γαιόσχημα, η όποια, τυχόν, κίνησή σου θα σε εκθέσει επικίνδυνα στον εχθρικόν εντοπισμό.

     Άρα, η βασικότερη αρχή επιτυχημένης αποκρύψεως είναι η ακινησία! Κι όμως...

     ...Η ακινησία, όμως, στην περίπτωση εντοπισμού διευκολύνει τον εχθρό να σε στοχεύσει με την άνεσή του και να σε εξοντώσει και αυτό το μελετήσαμε στην περίπτωση του ...βατράχου.

     Αυτή την περίοδο κατά την οποία οι ηθολογικές παρατηρήσεις μας επικεντρώνονται στο συγκεκριμένο, συμπαθέστατο αμφίβιο, είδαμε τον βάτραχο ο οποίος πολλά μας διδάσκει, να προσπαθεί να αποφύγει τον αντίπαλο αμέσως μόλις εντοπίσει την ύπαρξή του όχι με μία απευθείας αντιμετώπιση (λόγω φυσικής αδυναμίας) αλλά με εκτινάξεις μακρών αλμάτων που τον απομακρύνουν από τον κίνδυνο.

     Όταν, όμως, ο βάτραχος διαπιστώσει ότι βρίσκεται πλέον υποχείριο του εχθρού του δεν αντιδρά, δεν επιχειρεί απομακρυντικά εκτινακτικά άλματα δεν αποτολμά την σωτήρια απομάκρυσή του από το βεληνεκές του εχθρού, αλλά ακινητοποιείται, αδρανεί εική και ως έτυχε, αδιαφορώντας αν παραμένει έτσι εύκολο θήραμα στη διάθεση του εχθρού, ίσως, θεωρώντας ότ η φυσική παραλλαγή του θα τον βοηθήσει να επιβιώσει.

     Η "χωσιά" προϋποθέτει την ακινησία, βεβαίως, με την συναπαραίτητη παραλλαγή και εναρμόνιση με το γαιόσχημα του ενεδρεύοντος. Όταν όμως ακουστεί ο ήχος από την πρώτη ζεύξη των αγχεμάχων και επισημανθεί η ύπαρξη και η θέση του ενεδρεύοντος από τον αντίπαλο, ο ενεδρεύων έχει καθήκον να κινηθεί ώστε να μην καταστεί ακίνητος στόχος προς εξόντωση.

     Η ολέθρια τακτική του ακινητούντος βατράχου και μετά τον εχθρικόν εντοπισμό του, κάθε άλλο παρά σωτήρια για τον ίδιο μπορεί να αποβεί. Και η "χωσιά" έχει τους δικούς της κανόνες τους οποίους μελετούμε αναβιώνοντας τις τακτικές των Ελλήνων Στρατιωτών της Δύσεως, μεταξύ των οποίων και την "χωσιά". 

     Συμπεράσματα επωφελή για τους αναβιωτές πολεμικών τακτικών.

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝ "ΠΑΝΕ" ΟΙ ΙΠΠΟΙ

     Με εξασφαλισμένη τη διαρκή μας πρόοδο στην Έφιππη Τοξοβολία και, ευρύτερα, στις Έφιππες Πολεμικές Τέχνες, υπεισερχόμενοι ολοένα και περισσότερο στο "πνεύμα" των Ελλήνων Στρατιωτών της Αναγεννήσεως, διεισδύουμε ακόμη βαθύτερα στις τακτικές τους οι οποίες ήσαν συνυφασμένες με τη μάχη στο φυσικό περιβάλλον χωρίς, βεβαίως, υποστηρικτικές δομές.

     Tώρα, λοιπόν, που μάθαμε να …παίζουμε στα δάχτυλα της μιας χειρός τον Ίππο και το Τόξο, μόλις έγινε γνωστή η επικείμενη τοξευτική εξόρμησή μας στο φαράγγι, ο Αρχηγός και τα Μέλη μας άρχισαν να δοκιμάζουν τις αντοχές τους πέραν της ράχης του Ίππου τους, όπως ακριβώς ίσχυε «τον καιρό εκείνο» όταν οι μάχες δεν αποτελούσαν ‘αποκλειστικότητα» των «πεδινών»! 

     Ως άλλοι αναγεννησιακοί Στρατιώτες, οι «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ» συμβιβάζονται πλέον και με την τακτική της άμιππης ορεινής δραστηριότητος με ό,τι υπέροχο για έναν φυσικό οργανισμό, αυτό συνεπάγεται!

     Και, η καταπληκτική αίσθηση του δαμασμού του φυσικού εδάφους, που απαιτεί την ίδια ευστροφία αλλά και «ευγένεια» με τον Ίππο, αρχίζει, πια, να γίνεται «κτήμα» των Μελών μας.      

  

     Μέγα προνόμιο της Ομάδος μας η φυσική της θέση μέσα σε ένα πανέμορφο φυσικό τοπίο το οποίο διαθέτει κάθε είδος εδάφους.      

     Και, βεβαίως, σ’  όλη τη γύρω περιοχή δε μένει τίποτε ανεξερεύνητο από τους «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΥΣ» οι οποίοι, πέραν των Εφίππων Πολεμικών Τεχνών προσεγγίζουν ακόμη περισσότερο στη «μάνα Φύση» …θηλάζοντας το ζωοποιό οξυγόνο της.      

    

     Όπως όλοι καταλαβαίνουμε, προχωρούμε και προς τα εκεί που εκ φύσεως ο Ίππος δε πάει… Ένα νέο πεδίο μαχητικότητος ανοίγεται για την Ομάδα των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» και αυτό θα δώσει μία ευρύτερη, νέα, διάσταση στη παραδοσιακή και στην ενστικτώδη Τοξοβολία.   

     Οι «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ» χαράζουμε νέους ορίζοντες στην Έφιππη αλλά και στη Παραδοσιακή Τοξοβολία, με προσεκτική σχεδίαση και, πάνω απ΄ όλα, σοφή καθοδήγηση από εκείνους που μας υποστηρίζουν εκπαιδευτικώς, ώστε να ωφελούμεθα, να ασκούμεθα και, πάνω απ΄ όλα, να συνεχίζουμε τις Παραδόσεις των Προγόνων μας με ευγένεια ψυχής και ρώμη σώματος.