ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΒΑ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ

ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΒΑ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ

      Aν είναι για κάτι γνωστός ο Ιδρυτής των "Ελλήνων Κενταύρων" αυτό δεν είναι άλλο παρά η μέχρι ...γεροντοκορισμού τελειομανία του στο κάθε τι με το οποίο καταπιάνεται καθώς και η ανελέητη κριτική του σε ό,τι θεωρεί ως κακαισθησία κι όμως, σήμερα, προετοιμάζοντας μία σκηνή της ταινίας μας "ΜΙΧΑΗΛ ΜΑΡΟΥΛΛΟΣ ΤΑΡΧΑΝΙΩΤΗΣ" ως βοηθός του κωλυομένου μας Σκηνοθέτη Γιώργου Κλήμη έμεινε κατενθουσιασμένος από την ανάγνωση και την πρώτη πρόβα της συγκεκριμένης σκηνής η οποία ανέβασε την "αυλαία" αυτής της τολμηρής μας πρωτοβουλίας.

     Συγκεκριμένα, σήμερα, αναγνώσαμε το περιεχόμενο και επιτελέσαμε την πρώτη πρόβα της σκηνής κατά την οποία ο νεαρός Ταρχανιώτης μυείται από τον Δάσκαλό του στο σπαθί και εισάγεται στις τάξεις των Ελλήνων Στρατιωτών της Δύσεως. "Ταρχανιώτης" στην σκηνή αυτή ο Αλκιβιάδης Βαρδίκος και "Δάσκαλός" του ο Διονύσης Βαρδίκος και όλα αυτά επί παρουσία και του Τάκη Βογόπουλου ο οποίος υποστηρίζει την πρόοδο της ταινίας με την σοβαρή κινηματογραφική του εμπειρία.

     Aξίζει να σημειωθεί ότι ο Διονύσης Βαρδίκος είναι ο επικεφαλής του Εκπαιδευτικού Αρχαιοπρεπούς Οπλιτικού Αγήματος "Λεωνίδας", ως συνέχεια του προηγουμένου "Σπαρτιατικές Μόρες", το οποίον μελετά και διαιωνίζει τα αρχαία ελληνικά και, δη, σπαρτιατικά ιδεώδη και παραδόσεις μέσα στο πλαίσιο της πειραματικής Αρχαιολογίας και με το οποίο αδελφό Άγημα οι "Έλληνες Κένταυροι" έχουμε την Τιμή και την χαρά να συνεργαζόμαστε ποικιλοτρόπως από πολλών ετών.

     Η συνεργασία Αλκιβιάδη και Διονύση από την πρώτη στιγμή ήταν γονιμότατη και κατέληξε σε αυτό που προσδοκά το σενάριο κατά τον πλέον πειστικό τρόπο, μάλιστα και επί παρουσία ...θεατή που, εκ των υστέρων, απέδωσε εύσημα! 

Και σε ό,τι αφορά στην "σκηνική παρουσία" κι ευχέρεια διεκπεραιώσεως του ρόλου του, ο έμπειρος Διονύσης Βαρδίκος δεν μας εξέπληξε αφού η επιτυχία του ήταν δεδομένη, όμως, ο γιος του Αλκιβιάδης μας εξέπληξε όντως, όχι μόνον με την "αναγεννησιακή" κατατομή και τους τρόπους του αλλά και με την μάλλον βιωματική κατανόηση του ρόλου του τον οποίον απέδωσε άριστα με τον εκφερόμενο λόγο, τα εξ αυτού συναισθήματα που διαμορφώνουν "ηχόχρωμα" και κίνηση. Πραγματικά, εύστοχη επιλογή αυτού του σκηνικού "διδύμου" για όλους μας.

     Βεβαίως, το υλικό της οπλοθήκης και αυτής της ταινίας αποτελεί ευγενή χορηγία του Μέλους των "Ελλήνων Κενταύρων" Πολυδεύκη τον οποίον και ευχαριστούμε για την επί χρόνια ανιδιοτελή του υποστήριξη της Σχολής μας.

      Αυτή η προσπάθεια μιας πρώτης προετοιμασίας στη διδασκαλία των ρόλων επ΄ ουδενί υποκαθιστά το έργο του Σκηνοθέτη μας Γιώργου Κλήμη, απλώς και κατά τρόπον "φροντιστηριακό" προετοιμάζει τους ηθοποιούς μας ώστε ο Σκηνοθέτης ο οποίος πιέζεται από σοβαρά υπηρεσιακά καθήκοντα να νιώθει λιγότερο βεβαρυμμένος εργατωρών και να επιχειρήσει τις τελικές διορθώσεις που θα κριθούν απαραίτητες.

ΔΥΟ ΑΝΤΙΤΙΘΕΜΕΝΑ ΠΡΟΦΙΛ

 ΔΥΟ ΑΝΤΙΤΙΘΕΜΕΝΑ ΠΡΟΦΙΛ

ΤΟ ΠΡΟΦΙΛ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ ΤΗΣ ΔΥΣΕΩΣ

     Τον Έλληνα Στρατιώτη της Δύσεως τον περιγράφει αδρά ο "χρωστήρας" του εθνικού μας Ιστορικού Κωνσταντίνου Σάθα στο ομότιτλο έργο του. Ανιδιοτελέστατος, αυτόθυτος, μαχητικότατος, ευθύς όσο και άτεγκτος, μη αναμειγνυόμενος σε ο,τιδήποτε ποταπό ("πολιτική", οργανώσεις, ίντριγκες, εθνοκαπηλίες κλπ κλπ) μοναχικός και αυταρκέστατος! Αυτός που, χωρίς κορυβαντισμούς, επιτυγχάνει την πρώτη επαναστατική απελευθέρωση εθνικού εδάφους τον ιη' αιώνα και δεν το διατυμπανίζει ακόμη κι όταν οι, μεταγενεστέρως, επελθόντες οικειοποιούνται θρασύτατα το μοναδικό απελευθερωτικό του επίτευγμα και, τσιφλικοποιώντας το, μιλούν περί "επαναστάσεως" έναν αιώνα  μ ε τ ά, τον ιθ' αιώνα!  

ΤΟ ΠΡΟΦΙΛ ΤΟΥ ΕΧΘΡΟΥ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ ΤΗΣ ΔΥΣΕΩΣ

     Δεν υπάρχει μεγαλύτερος αρνησίπατρης της Ελλάδος από ένα μέρος των ίδιων των ψευδο-"εθνικιστών" της οι οποίοι, ενώ εμφανίζονται ως διαπρύσιοι "ελληνοπατριώτες" δεν χάνουν ευκαιρία να μεθοδεύουν μια συστηματική αποδόμηση του Ελληνισμού ακόμη και κρυπτόμενοι πίσω από αυτόν. 

     Ο Χρήστος Αν. Ζουλιάτης - Βασιλείου  (1862 - 1937), λοιπόν, με το ψευδώνυμο "Χρήστος Χρηστοβασίλης" (είχε κι άλλα, διάφορα...) επιδίδεται σε μια συστηματική παραχάραξη της ιστορικής αλήθειας αποβλακώνοντας έναν ήδη απαίδευτο βαλκανικό λαό με μύριες όσες προσμίξεις που προσπαθεί, στα τέλη του 19ου αιώνος και στο πρώτο μισό του 20ού, να ανακάμψει από τον οθωμανικό ζυγό και να διαμορφώσει την εθνική του ταυτότητα. Αυτός, λοιπόν, ο μεγαλοαστός της εποχής του, οχυρωμένος πίσω από την τουρκική υπηκοότητα και, φυσικά, την υποταγή του στην ανθελληνική φαναριώτικη εκκλησία, αναμασά την πομφολυγούσα περί "Βυζαντίου" παρελκυστική "ρητορική", μιλά για Ενετική ..."Δημοκρατία", δείχνει εντελώς απληροφόρητος περί Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και θεωρεί ότι στις 29 Μαίου 1453 κατέρρευσε η ...Ελληνική Αυτοκρατορία(!) και, γενικώς, επιδίδεται στις γνωστές συρμώδεις κορωνίδες περί "Αγια-Σοφιάς", "ανακτήσεως Κωνσταντινουπόλεως" και λοιπών μεγαλοϊδεατικών ανοησιών που μεθοδεύουν την προσήλωση του βλέμματος των βλακών στην εκείθεν του Αιγαίου "Βασιλεύουσα" ενώ χάνουν την εντεύθεν του Αιγαίου ...πρωτεύουσα των Αθηνών. 

     Ο παμπόνηρος τούρκος υπήκοος Χρήστος Χρηστοβασίλης τον οποίο, μάλιστα η ελληνική ...εθνικιστική(!) εγκυκλοπαιδεία "Μetapedia" θεωρεί και ως "εθνικιστή", δεν παρέμεινε ένας απλώς γραφικός της εποχής του καλοπερνώντας πρωτοκλασάτα στην "τάξη" του,, εάν δεν κατέληγε ως ένας από τους πλέον ειδεχθείς πλαστογράφους προσώπων και γεγονότων της νεότερης ελληνικής ιστορίας, ωθούμενος από τον διαστροφικό φαναριωτισμό του με αποτέλεσμα να ομολογήσει ότι "σερβίρισε" τα εθνικά μας άσματα κατά την δική του, υποκειμενική "κοπτορραπτική" ασεβώντας απέναντι στην ιστορικήν αλήθεια στην οποία, το καθένα, αναφέρεται. Καταδικασμένος σε θάνατο από τους Τούρκους, εν τούτοις, ταξιδεύει ανενόχλητος κι εγκαθίσταται(!) στην ...Κωνσταντινούπολη και στην ...Σμύρνη όπου, μάλιστα, επεχείρησε να αγοράσει και περιουσία! Ο ίδιος, χρησιμοποιείται από τον Πασά(!) των Τρικάλων ως έμπιστος, προσωπικός, διερμηνέας του! Ανεμείχθη στη δημοσιογραφία υπό διάφορες "σημαίες" ...ευκαιρίας, στην πολιτική ως φιλομοναρχικός και σε διάφορες οργανώσεις με εθνικό πρόσημο από τις οποίες και απεχώρησε ακόμη και με δραματικές διαφωνίες ("Ελληνισμός" του Νεοκλέους Καζάζη)  Παραλλήλως, υμνεί στο έργο του τους ...Εβραίους(!) και υπήρξε από τους πρώτους που πανηγυρίζει προσδοκώντας την ίδρυση του κράτους του ...Ισραήλ(!) αποκαλώντας τους Εβραίους ..."περιούσιο λαό"(!):

«Στην δημιουργία εθνικής εστίας του περιούσιου λαού του Ισραήλ»

«{....} Αλλ’ ύστερα από είκοσι αιώνων αδικία,

Κι’ απ’ την Ευρώπη έλλειψη κάθε δικαιοσύνης

Προς τον λαόν του Ισραήλ, τώρα η διπλωματία

Η ένδοξη και κραταιά της Χριστιανοσύνης

Είδε το μέγα Αδίκημα, το στίγμα των αιώνων,

Και στη Σιών τον θρόνο της στήνει η Ελευθερία!

Κι έτσι ο παρών Χριστιανισμός έχει ήδη καταργήσει

Ό,τι ο παλιός Χριστιανισμός είχε δημιουργήσει.

 

Ήρθεν η μέρα η ποθητή, Εβραίοι, να χαρήτε,

Κι’ απ’ τη μεγάλη σας χαρά η Γη ας αντηχήσει!

Δεν είστε πλιά εξόριστοι σ’ Ανατολή και Δύση!

Της Παλιγγενεσίας σας ανέτειλεν η μέρα,

Η μέρα η περιπόθητη η χρυσoνειρεμένη.

Η εθνική Σημαία σας χορεύει στον αέρα,

Και η ένδοξη πατρίδα σας είναι ελευθερωμένη!

Άνοιξε, γη του Ισραήλ, την ιερή αγκαλιά σου

Και ελεύθερη αγκάλιασε τα ελεύθερα παιδιά σου!».

(1920)

     Τέλος, γύρω απ΄ αυτή την μοιραία "περσόνα" συμβαίνουν περίεργοι, α δ ι κ α ι ο λ ό γ η τ ο ι(!) και σ ω ρ η δ ό ν, θ ά ν α τ ο ι συζύγου και π α ι δ ι ώ ν, ενώ βεβαίως είναι και ...τέκτων(!) 33ου, μάλιστα, βαθμού στην στοά "Δωδώνη", με άριστες σχέσεις με τη δικτατορία της "4ηςΑυγούστου" (στην κηδεία του παρέστη και ο υπουργός ασφαλείας του βασιλομεταξικού καθεστώτος Κ. Μανιαδάκης) και, κατά την διάρκειά της (1937) παρασημοφορημένος με τον χρυσό Σταυρό του Βασιλέως Γεωργίου Α'!   

     Aλλά προς "τι;" η αναφορά στον Χρήστο Χρηστοβασίλη και τα "Εθνικά Άσματά" του; Προς "τι;" η αναφορά σε έναν ακόμη "βολεμένο" που "επιστρατεύθηκε" να προσυπογράψει ένα "συγχωροχάρτι" για μιαν αμαρτωλή εκκλησία η οποία στραγγάλισε έναν Ρήγα στο κάστρο Καλεμεγκντάν, που αφόρισε τους επαναστάτες και καθ΄ όλη την "πορεία" της βανδάλισε τον Ελληνισμό; Διότι, o Xρήστος Χρηστοβασίλης είναι ενδεικτική "φυσιογνωμία" που εκπροσωπεί τους γραικύλους ως έναν μεταλλαγμένο όχλο που, ολίγον σαν πατριώτες, ολίγον σαν φιλο- και αντι- μοναρχικοί και σαν διαχρονικώς υποβλέποντες "νυκοκυραίοι κυρ-Παντελήδες", πολύ εβραιολάγνοι κι άλλο τόσο αρχιμασόναροι, μετάλλαξαν τον "Έλληνα" σε "ρωμιό" και διεμόρφωσαν τον νεογραικύλικο ραγιαδισμό ως κανόνα κοινωνίας, επιβεβαιώνοντας τον Φαλμεράιερ και  κρατώντας ολόκληρη την Ελλάδα υποχείρια των εκμεταλλευτών της! Με λίγα λόγια, ο Χρήστος Χρηστοβασίλης ήταν ο κανόνας του ανθρωποειδούς μορφώματος που πολέμησαν οι Έλληνες Στρατιώτες της Δύσεως στην ιερή προσπάθειά τους να ανιδρύσουν Πατρίδα! 

ΣΥΓΚΡΙΝΟΝΤΑΣ...

 ΣΥΓΚΡΙΝΟΝΤΑΣ...

     Με "διπλωματική" διατύπωση, ως διπλωμάτης άλλωστε, ο Δημήτρης Κ. Βελισσαρόπουλος, στο έργο του "Ιστορία της Ινδικής Φιλοσοφίας" (1975) συγκρίνει τις επιπτώσεις της εισβολής ξένων θρησκειών στον Ινδικό και στον Ελληνικό κόσμο... Συγκρίνει και χρησιμοποιεί την ανώδυνη διατύπωση "βαθειά επίδραση" αποφεύγοντας την πλέον ακριβολόγο "διαλυτικήν επίπτωση" του εβραιοχριστιανικού δόγματος στον Ελληνικό κόσμο, εν αντιθέσει με την απουσία επιπτώσεων του μωαμεθανισμού και του εβραιοχριστιανισμού στον Ινδικό κόσμο. Πού έγκειται το πλεονέκτημα του Ινδικού κόσμου; Μα φυσικά στην ταύτιση της θρησκευτικότητός του με την φιλοσοφία, θωρακίζοντας με την νόηση εκείνο που άλλοι εγκατέλειψαν στο συναίσθημα την λογική. Ειρήσθω, δε, εν παρόδω, η κορυφαία ινδική φιλοσοφική σχολή (η Advaita Vedanta) θεωρεί ως τον μεγαλύτερο εχθρό της το συναίσθημα το οποίο δεν αφήνει απερίσπαστη τη νόηση να λειτουργήσει όχι μόνον μέσα σε ένα καθορισμένο ρασιοναλιστικό πλαίσιο αλλά μέσα στα κατά πολύ ευρύτερα όριά της. Και στην Ελλάδα αυτή η καθοριστική θέαση που αφορά στην "οχυρωτική" των κοινωνιών από αλλόδοξες συνέπειες, ήταν χαρακτηριστική μόνον στο σώμα των Ελλήνων Στρατιωτών της Δύσεως οι οποίοι δρούσαν με πλήρως αφομοιωμένη την θρησκευτικότητά τους από την μαχητική φιλοσοφία τους, όπως ακριβώς μας τους περιγράφει ο μεγάλος Ιστορικός μας Κωνσταντίνος Σάθας.

ΑΚΙΝΗΣΙΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΖΕΥΞΗ

     Όσο τέλεια και εάν είναι η παραλλαγή σου, όσο τέλεια προσαρμοσμένος και εάν είσαι στο γαιόσχημα, η όποια, τυχόν, κίνησή σου θα σε εκθέσει επικίνδυνα στον εχθρικόν εντοπισμό.

     Άρα, η βασικότερη αρχή επιτυχημένης αποκρύψεως είναι η ακινησία! Κι όμως...

     ...Η ακινησία, όμως, στην περίπτωση εντοπισμού διευκολύνει τον εχθρό να σε στοχεύσει με την άνεσή του και να σε εξοντώσει και αυτό το μελετήσαμε στην περίπτωση του ...βατράχου.

     Αυτή την περίοδο κατά την οποία οι ηθολογικές παρατηρήσεις μας επικεντρώνονται στο συγκεκριμένο, συμπαθέστατο αμφίβιο, είδαμε τον βάτραχο ο οποίος πολλά μας διδάσκει, να προσπαθεί να αποφύγει τον αντίπαλο αμέσως μόλις εντοπίσει την ύπαρξή του όχι με μία απευθείας αντιμετώπιση (λόγω φυσικής αδυναμίας) αλλά με εκτινάξεις μακρών αλμάτων που τον απομακρύνουν από τον κίνδυνο.

     Όταν, όμως, ο βάτραχος διαπιστώσει ότι βρίσκεται πλέον υποχείριο του εχθρού του δεν αντιδρά, δεν επιχειρεί απομακρυντικά εκτινακτικά άλματα δεν αποτολμά την σωτήρια απομάκρυσή του από το βεληνεκές του εχθρού, αλλά ακινητοποιείται, αδρανεί εική και ως έτυχε, αδιαφορώντας αν παραμένει έτσι εύκολο θήραμα στη διάθεση του εχθρού, ίσως, θεωρώντας ότ η φυσική παραλλαγή του θα τον βοηθήσει να επιβιώσει.

     Η "χωσιά" προϋποθέτει την ακινησία, βεβαίως, με την συναπαραίτητη παραλλαγή και εναρμόνιση με το γαιόσχημα του ενεδρεύοντος. Όταν όμως ακουστεί ο ήχος από την πρώτη ζεύξη των αγχεμάχων και επισημανθεί η ύπαρξη και η θέση του ενεδρεύοντος από τον αντίπαλο, ο ενεδρεύων έχει καθήκον να κινηθεί ώστε να μην καταστεί ακίνητος στόχος προς εξόντωση.

     Η ολέθρια τακτική του ακινητούντος βατράχου και μετά τον εχθρικόν εντοπισμό του, κάθε άλλο παρά σωτήρια για τον ίδιο μπορεί να αποβεί. Και η "χωσιά" έχει τους δικούς της κανόνες τους οποίους μελετούμε αναβιώνοντας τις τακτικές των Ελλήνων Στρατιωτών της Δύσεως, μεταξύ των οποίων και την "χωσιά". 

     Συμπεράσματα επωφελή για τους αναβιωτές πολεμικών τακτικών.

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝ "ΠΑΝΕ" ΟΙ ΙΠΠΟΙ

     Με εξασφαλισμένη τη διαρκή μας πρόοδο στην Έφιππη Τοξοβολία και, ευρύτερα, στις Έφιππες Πολεμικές Τέχνες, υπεισερχόμενοι ολοένα και περισσότερο στο "πνεύμα" των Ελλήνων Στρατιωτών της Αναγεννήσεως, διεισδύουμε ακόμη βαθύτερα στις τακτικές τους οι οποίες ήσαν συνυφασμένες με τη μάχη στο φυσικό περιβάλλον χωρίς, βεβαίως, υποστηρικτικές δομές.

     Tώρα, λοιπόν, που μάθαμε να …παίζουμε στα δάχτυλα της μιας χειρός τον Ίππο και το Τόξο, μόλις έγινε γνωστή η επικείμενη τοξευτική εξόρμησή μας στο φαράγγι, ο Αρχηγός και τα Μέλη μας άρχισαν να δοκιμάζουν τις αντοχές τους πέραν της ράχης του Ίππου τους, όπως ακριβώς ίσχυε «τον καιρό εκείνο» όταν οι μάχες δεν αποτελούσαν ‘αποκλειστικότητα» των «πεδινών»! 

     Ως άλλοι αναγεννησιακοί Στρατιώτες, οι «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ» συμβιβάζονται πλέον και με την τακτική της άμιππης ορεινής δραστηριότητος με ό,τι υπέροχο για έναν φυσικό οργανισμό, αυτό συνεπάγεται!

     Και, η καταπληκτική αίσθηση του δαμασμού του φυσικού εδάφους, που απαιτεί την ίδια ευστροφία αλλά και «ευγένεια» με τον Ίππο, αρχίζει, πια, να γίνεται «κτήμα» των Μελών μας.      

  

     Μέγα προνόμιο της Ομάδος μας η φυσική της θέση μέσα σε ένα πανέμορφο φυσικό τοπίο το οποίο διαθέτει κάθε είδος εδάφους.      

     Και, βεβαίως, σ’  όλη τη γύρω περιοχή δε μένει τίποτε ανεξερεύνητο από τους «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΥΣ» οι οποίοι, πέραν των Εφίππων Πολεμικών Τεχνών προσεγγίζουν ακόμη περισσότερο στη «μάνα Φύση» …θηλάζοντας το ζωοποιό οξυγόνο της.      

    

     Όπως όλοι καταλαβαίνουμε, προχωρούμε και προς τα εκεί που εκ φύσεως ο Ίππος δε πάει… Ένα νέο πεδίο μαχητικότητος ανοίγεται για την Ομάδα των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» και αυτό θα δώσει μία ευρύτερη, νέα, διάσταση στη παραδοσιακή και στην ενστικτώδη Τοξοβολία.   

     Οι «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ» χαράζουμε νέους ορίζοντες στην Έφιππη αλλά και στη Παραδοσιακή Τοξοβολία, με προσεκτική σχεδίαση και, πάνω απ΄ όλα, σοφή καθοδήγηση από εκείνους που μας υποστηρίζουν εκπαιδευτικώς, ώστε να ωφελούμεθα, να ασκούμεθα και, πάνω απ΄ όλα, να συνεχίζουμε τις Παραδόσεις των Προγόνων μας με ευγένεια ψυχής και ρώμη σώματος.