Ο ΔΑΛΜΑΤΙΚΟΣ ΕΠΕΝΔΥΤΗΣ

 Ο ΔΑΛΜΑΤΙΚΟΣ ΕΠΕΝΔΥΤΗΣ

     Το πέρασμά μας από την Δαλματία είχε αρκετές πτυχές ιστορικής έρευνας αλλά υπήρξε και έμπνευση ευρυτέρων αναζητήσεων και, ασφαλώς, δεν θα μπορούσαμε να μην διερευνήσουμε και τον ομώνυμο επενδύτη ο οποίος φορέθηκε και από τους Έλληνες Στρατιώτες της Δύσεως.

Ο Δαλματικός επενδύτης (Dalmatica) είναι ευρυμάνικος, Τ-σχήματος, μακρύς επενδύτης που εμφανίζεται, ήδη, από τη ρωμαϊκή εποχή και αργότερα μετατράπηκε σε επίσημο ιερατικό ένδυμα στη Δυτική Εκκλησία. Μπορεί να φορεθεί ως κοσμικό ένδυμα υψηλής τάξης ή —ιδιαίτερα μετά τον Μεσαίωνα— ως λιτανευτικό/λειτουργικό ιερατικό άμφιο (ενώ για τους διακόνους έγινε το χαρακτηριστικό εξωτερικό ένδυμα).

Η Dalmatica φαίνεται να προέρχεται από τον τύπο του ρωμαϊκού επενδύτη που φορούσαν άνδρες και γυναίκες των ανώτερων τάξεων από τον 3ο αι. μ.χ.χ. σταδιακώς, ως μέρος της επίσημης αυτοκρατορικής ενδύσεως. Στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία συνδέεται γενικώς με την επίσημη αυλικήν ενδυματολογία.

Από τα ύστερα μεσαιωνικά χρόνια και στη Δυτική Εκκλησία, η Dalmatica έγινε σταδιακώς το τυπικό άμφιο του διακόνου.

Κοπή: Τυπικό Τ-σχήμα σώματος με φαρδείς ώμους και άνετες, φαρδειές μανίκες· σε κάποιες παραλλαγές οι μανσέτες ήσαν εντελώς κλειστές (παλαιότερος τύπος), ενώ σε άλλες είχε σχισμές/ανοίγματα για εύκολη κίνηση (ιδιαίτερα σε μεταγενέστερα ευρωπαϊκά δείγματα).

Υφάσματα: Μεταξωτά, βαμβακερά ή λινά ενώ στις επίσημες/αυτοκρατορικές και εκκλησιαστικές παραλλαγές επελέγοντο πολύ συχνά χρυσοκλωστές και πολύτιμα υφάσματα. Υπάρχουν μουσειακά δείγματα από 15ο–17ο αιώνα με εκτενή κεντήματα.

Διακοσμητικά: Εκτενή κεντήματα, σύμβολα με θρησκευτικά ή αυλικά μοτίβα.

Κοσμική χρήση: Στην ύστερην αρχαιότητα και πρώιμο μεσαίωνα η dalmatica ήταν η επίσημη στολή της αυλής (αυτοκράτορες, ανώτερη αριστοκρατία).

Θρησκευτική χρήση: Στη Δυτική Εκκλησία η dalmatica έγινε κυρίως ιερατικό άμφιο του διακόνου και αυτή η "διασύνδεσή" της την οδήγησε στο σταδιακό αποκλεισμό της ως «κοσμικής» καθημερινής στολής σε κάποιες περιοχές.

Oι Στρατιώτες (Estradioti - Stradioti, Βαλκάνιοι και συχνά Αλβανοί και Έλληνες μαχητές) ήσαν ελαφροί Ιππείς στην υπηρεσία της Γαληνοτάτης Πολιτείας της Βενετίας αλλά και άλλων δυτικών δυνάμεων κατά τον 15ο-16ο αιώνα και φορούσαν ενδυμασίες που συνδύαζαν βαλκανικά/Ανατολικορωμαϊκά κι ακόμη ανατολικότερα ενδυματολογικά στοιχεία με κωνικό καπέλο (το επονομαζόμενο «chapeau albanois»), κοντό ή μακρύ επενδύτη, και ανάμεικτα δυτικά στρατιωτικά στοιχεία (πανοπλία, κράνη). Η ενδυματολογική παράδοση της εποχής περιελάμβανε μακρείς και βραχείς επενδύτες με πλούσια διακόσμηση, που σε μερικές περιπτώσεις θυμίζουν Dalmatica.

Mερκούριος Μπούας

Πορτρέτα γνωστών Στρατιωτών της Δύσεως, όπως εκείνο του Μερκούριου Μπούα (πιθανολογούμενο έργο του Lorenzo Lotto, 1535, 118x105 εκτμ., λάδι σε καμβά, στην Galleria Borghese), δείχνουν ενδύματα με τα χαρακτηριστικά της dalmatica. Βεβαίως οι Στρατιώτες φορούσαν διάφορα ενδύματα, αναλόγως της εκάστοτε περιοχής όπου δρούσαν.

Εικόνα 1: Δαλματικός επενδύτης (15ος–16ος αι.) με κεντήματα συγγενής προς τον αντίστοιχο εκκλησιαστικής χρήσεως.

Εικόνα 2: Ιταλικό δείγμα Δαλματικού επενδύτη, δείχνει τον πλούτο των υλικών αλλά και των διακοσμητικών μοτίβων.

Εικόνα 3: Δαλματικός επενδύτης από μετάξι παρατηρείται η χαρακτηριστική εβαζέ επέκταση.

Εικόνα 4: Δαλματικός επενδύτης με ενδεικτικά υφαντά εθνικά μοτίβα των βαλκανικών/αλβανικών ενδυμασιών που συνδέονται πολιτισμικά με την στολή των Stradioti.

Postojnska jama: ΣΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ POSTOJNA ΤΗΣ ΣΛΟΒΕΝΙΑΣ

 Postojnska jama:

ΣΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ POSTOJNA

ΤΗΣ ΣΛΟΒΕΝΙΑΣ

     

Για την μεγάλη σημασία των σπηλαίων στην Οχυρωτική αλλά και στην "χωσιά" (=ενέδρα) έχουμε μιλήσει συχνά κι έχουμε αναπτύξει, επάνω σε αυτά, αρκετά προγενέστερα εκπαιδευτικά σενάρια προς τους μαθητές μας. Τούτο και σε συνδυασμό με την σπηλαιολογικήν εμπειρία του Ιδρυτή της Σχολής των "Ελλήνων Κενταύρων" ο οποίος διδάχθηκε το σπηλαιολογικό αντικείμενο στην "Ελληνική Σπηλαιολογική Εταιρεία", σημαίνει το ιδιαίτερο ενδιαφέρον μας για τα σπήλαια και την συμβολή τους στην ιστορία των αγώνων των Ελλήνων Στρατιωτών της Δύσεως, σε μία προσπάθεια αποκωδικοποιήσεως των τακτικών τους και υιοθετήσεώς τους στην δική μας εκπαίδευση.

     Πριν, όμως, υπεισέλθουμε στο κυρίως θέμα μας, θα πρέπει να αναφερθούμε στον όρο "Kαρστ" (Karst) που αποτελεί σλαυικόν όρο από την περιοχή της Δαλματίας Κάρστ (Karst) λέξη σλαβική από την περιοχή της Δαλματίας και αφορά, κυρίως, σημεία στα οποία επικρατούν συνθήκες διαλύσεως των ασβεστολιθικών πετρωμάτων, με αποτέλεσμα την διαμόρφωση χαρακτηριστικών επίγειων και υπόγειων γεωμορφών. Έτσι, ένα σπήλαιο αποτελεί καρστική γεωδιαμόρφωση και στην περιοχή της Δαλματίας εντοπίζουμε μιαν εκτεταμένη καρστική επιδραστικότητα στην τελική διαμόρφωση της γεωμορφής της όλης περιοχής.

Το σπήλαιο Postojna απέχει από την πρωτεύουσα Ljubljana περίπου 50 χιλιόμετρα (νοτιοδυτικώς) και βρίσκεται κοντά στην πόλη της Postojna η οποία είναι γνωστή από το 1226. Η χρήση του σπηλαίου όπως προκύπτει από εγχαράξεις στο εσωτερικό του δείχνει να είναι από το 1213, δηλαδή, προγενέστερη από την συγκρότηση ως πόλεως της Postojna και αυτό αποτελεί σημείο συμπερασμάτων και για την εποχή που αφορά στην μελέτη των δρομολογίων των Ελλήνων Στρατιωτών της Δύσεως. Είναι το δεύτερο σε μέγεθος (μετά το Migovec) σπήλαιο, με μήκος 24,34 χιλιόμετρα(!) από τα οποία μόνον τα 5,3 χιλιόμετρα είναι διαθέσιμα στο κοινό και από αυτά τα 5,3 χιλιόμετρα τα 3,5 αποτελούν μήκος διαδρομής τρένου με το οποίο οι επισκέπτες εισέρχονται και εξέρχονται και το 1,5 περίπου χιλιόμετρο αποτελεί την βαδιστική ξενάγηση στο εσωτερικό του με τοπικό ξεναγό που διαρκεί 1,5 ώρα. Η σταθερή εσωτερική θερμοκρασία του είναι 10 βαθμοί Κελσίου.

Το σπήλαιο διαμορφώθηκε από την διάδραση του ποταμού Pivka με τα περιβάλλοντα ασβεστολιθικά πετρώματα επί εκατομμύρια ετών και θα πρέπει να τονισθεί ότι αυτός ο ποταμός είναι και ο "αρχιτέκτονας" του σπηλαίου ο οποίος συνεχίζει να το συντηρεί γεωλογικώς και οικολογικώς. Ο ποταμός αυτός ανήκει στο Διναρικό Καρστ, έχει ένα συνολικό μήκος 27 χιλιομέτρων εκ των οποίων κάποια είναι επιφανειακά και κάποια υπόγεια (τα 5 χιλιόμετρά του εκτείνονται εντός του σπηλαίου) πηγάζει δε, κοντά στην Postojna. Μετά την πορεία του μέσα στο σπήλαιο, ο Pivka συνεχίζει υπογείως μέχρι να συναντήσει τον ποταμό Rac στο σύστημα Planina και εκεί οι δύο συνενωμένοι ποταμοί διαμορφώνουν τον ποταμό Unica, έναν από τους πλέον γνωστούς υπόγειους ποταμούς της Σλοβενίας.

Το σπήλαιο Postojna το περιέγραψε πρώτος κατά τον 17ο αιώνα ο Johann Weikhard Freiherr von Valvasor, ή, Johann Weichard Freiherr von Valvasor, ή απλώς Valvasor, ο οποίος ήταν φυσικός, ιστορικός και πρωτοπόρος μελετητής του καρστικού φαινομένου από την Καρνιόλα, τη σημερινή Σλοβενία, και μέλος της Βασιλικής Εταιρείας στο Λονδίνο. Το 1818 o Σλοβένος σπηλαιολόγος και "πατέρας" της Σλοβενικής Σπηλαιολογίας Luka Čeč ανακαλύπτει ένα αχαρτογράφητο μέρος του σπηλαίου, αλλά και πολλά άλλα που το αναδεικνύουν ως φυσικό μνημείο όπου και από το 1819 γίνεται επισκέψιμο με πρώτον τον Αρχιδούκα και μετέπειτα Αυτοκράτορα της Αυστρίας Φερδινάνδο Α', έκτοτε δε το έχουν επισκεφθεί 40.000.000 επισκέπτες. Το 1872, τοποθετήθηκε σιδηροτροχιά μαζί με το πρώτο τρένο το οποίοι ήταν χειροκίνητο ενώ, αργότερα, στις αρχές του 20ού αιώνα εισήχθη μια ατμομηχανή και μετά το 1945 καθιερώθηκε η ηλεκτροκίνηση του εσωτερικού τουριστικού τρένου. Το 1884 και πριν ακόμη η πρωτεύουσα της χώρας αποκτήσει ηλεκτροφωτισμό, τοποθετήθηκε μέσα στο σπήλαιο φωτισμός. Από την δεκαετία του 1920 και μέσα στις 4 φυσικές αίθουσές του διοργανώνονται πολιτιστικές εκδηλώσεις, συναυλίες κλπ, με συμμετοχή χιλιάδων θεατών.

Δυστυχώς, το σπήλαιο υπέστη σοβαρή καταστροφή κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου από τους ντόπιους κομμουνιστές παρτιζάνους της Vojko Brigade που ήσαν υπό την εξουσία του Γιουγκοσλαυικού Κομμουνιστικού κόμματος. Συγκεκριμένα, όπως και στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο χρησιμοποιήθηκε ως αποθήκη του Αυστροουγγρικού στρατού, έτσι και στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Γερμανοί της 71ης Μεραρχίας Πεζικού, που πολέμησαν ηρωικά σε πολλά μέτωπα, κατέλαβαν την Σλοβενία και σεβόμενοι την πόλη της Ljubljana, προτίμησαν να αποθηκεύσουν στο σπήλαιο Postojna στρατιωτικά εφόδια, συμπεριλαμβανομένων και βαρελιών καυσίμων, αλλά οι κομμουνιστές παρτιζάνοι, στις 23 Απριλίου 1944, με την υποστήριξη της 31ης κόκκινης Μεραρχίας, παρέκαμψαν την μικρή Γερμανική φρουρά του σπηλαίου και, αδιαφορώντας για τις τεράστιες οικολογικές συνέπειες, έβαλαν φωτιά σ' αυτό το φυσικό μνημείο με αποτέλεσμα αυτό να καίγεται επί μία εβδομάδα, ενώ οι Γερμανοί έκαναν απεγνωσμένες προσπάθειες να σώσουν ολόκληρη την εγκατάσταση την οποία, τελικώς και έσωσαν σε πείσμα των κομμουνιστών σαμποτέρ οι οποίοι δεν πέτυχαν και τίποτε σημαντικό με αυτή την εγκληματική πράξη τους! Και οι Γερμανοί συνέχισαν να παραμένουν στη χώρα και στο σπήλαιο μέχρι την αποχώρησή τους, την Άνοιξη του επόμενου έτους! Για το περιστατικό αυτό οι Γερμανοί δεν εφάρμοσαν τον Νόμο των Αντιποίνων όπως θα είχαν κάθε δικαίωμα! Μέχρι σήμερα το σπήλαιο Postojna δείχνει τις "πληγές" που του προξένησαν οι κομμουνιστές καταστροφείς του.

Όπως είναι αναμενόμενο, η απουσία φυσικού φωτισμού στο εσωτερικό του δεν επιτρέπει την ανάπτυξη χλωρίδος, ενώ μια υποτυπώδης χλωρίδα από βρύα, άλγη και μικρούς λειχήνες εντοπίζουμε στις εισόδους και σε ζώνες που διεισδύει λίγο φως. Επιπλέον, λόγω του τεχνητού φωτισμού παρατηρούμε το φαινόμενο της "lampenflora", δηλαδή, μιας ήσσονος χλωρίδος (φύκια, βρύα, λειχήνες) η οποία, πάντως, αποτελεί πρόβλημα. Η μόνη "ζωή" μέσα στο σπήλαιο εκπροσωπείται από μία σπάνια σαλαμάνδρα, τον Proteus Anguinus, ένα αμφίβιο που ζει αποκλειστικώς στην περιοχή των Διναρικών Άλπεων, ενώ παρατηρούνται και διάφορα είδη ασπονδύλων ευπροσαρμόστων στο σκοτάδι.

Έχοντας, συχνά αναφερθεί στην σημασία του φυσικού περιβάλλοντος ως πλαισίου δράσεως των Ελλήνων Στρατιωτών της Δύσεως και έχοντας, συχνά, προσαρμόσει το εκπαιδευτικό πρόγραμμα της Σχολής μας στους κανόνες που διαμορφώνει αυτό το πλαίσιο, μη διστάζοντας, ακόμη και να δοκιμάσουμε ρηξικέλευθες "ατραπούς" προς αυτή την κατεύθυνση, "ατραπούς" που απέφυγαν ακόμη και πολύ μεγάλες Σχολές ομοτέχνων μας, η ευκαιρία της επαφής μας με το σπήλαιο Postojna και η επιτόπια μελέτη των συνθηκών του, επιβεβαιώνει την μεγάλη σημασία, γενικώς, των καρστικών γεωδιαμορφώσεων στη διεξαγωγή ανορθοδόξου Πολέμου, συνεπώς, ως εκ τούτου δε, στην αναγκαιότητα εντάξεως του καρστικού περιβάλλοντος στην εκπαίδευση που παρέχει μια Σχολή πολεμικών τεχνών στους μαθητές της.

Τα δαλματικά "δρομολόγια" των Ελλήνων Στρατιωτών της Δύσεως διασταυρώνονται με το ευρύτερο καρστικό περιβάλλον και, όχι μόνον δεν αποκλείουν την εκμετάλλευση των σπηλαίων της περιοχής ως "σταθμών" διελεύσεως, αλλά και πολλαπλασιάζουν τις πιθανότητες αξιοποιήσεως των πλεονεκτημάτων τους ως επιχειρησιακών σημείων αποκρύψεως και εφόδου, ενώ από πολλές πηγές συνάγεται ότι, γενικώς, τα σπήλαια στην Ανεγεννησιακήν Ευρώπη αν και δεν χρησιμοποιήθηκαν ως μεγάλες στρατιωτικές βάσεις, υπήρξαν ορμητήρια των Condottieri και κρυσφύγετα διωκομένων αμάχων και όπως η φύση τους τα συνδέει με την "ενέδρα", τον "άτακτο Πόλεμο" και την "κρυφή επιβίωση" τα αναδεικνύει ιδανικά για την κίνηση και τις επιχειρήσεις των Ελλήνων Στρατιωτών της Δύσεως.

Θα πρέπει δε να σκεφθούμε ότι σπήλαια με μαρτυρίες στρατιωτικής χρήσεως έχουμε στην κεντρική Ευρώπη (Αυστρία, Τσεχία, Σλοβενία), σε ορεινές περιοχές όπως στα Απέννινα Όρη, στα Πυρηναία και στις Δειναρικές Άλπεις και αλλού. Ειδικότερα, στην Ιταλία του 15ου αιώνος, υπάρχουν αναφορές από την περιοχή της Τοσκάνης και της Ούμπρια που μιλούν για σπήλαια που χρησιμοποιήθηκαν ως ορμητήρια μισθοφόρων Στρατιωτών αλλά και ληστών, ενώ στους Ιταλικούς Πολέμους (1494-1559) και κατά τις συγκρούσεις Γαλλίας-Ισπανίας-Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας οι τοπικοί πληθυσμοί κατέφευγαν στα σπήλαια για να σωθούν, όπως έχουμε παρόμοιες μαρτυρίες και για τις περιοχές της Καμπανίας και Νεαπόλεως. Ομοίως και στην Ιβηρική χερσόνησο του 15ου αιώνος και κατά την τελική φάση της Reconquista oι Μαυριτανοί επιλέγουν σπήλαια στη Γρανάδα και στη Σιέρα Νεβάδα όχι μόνον ως αποθήκες οπλισμού αλλά και ως καταλύματα στρατιωτικών αποσπασμάτων, όπως και κατά τον 16ο αιώνα μετά την εκδίωξη-εξέγερση των Moriscos τα σπήλαια της Γρανάδα και της Αλπουχάρα έγιναν ορμητήρια ανταρτών που αντιστέκονταν στην ισπανικήν εξουσία. Τέλος δε, είναι γνωστή η ευρύτατη χρήση των σπηλαίων ως στρατιωτικών ορμητηρίων, κατά τον 15ο - 16ο αιώνα σε όλα τα Βαλκάνια.

Ειδικότερα, το καρστικό περιβάλλον του σπηλαίου Postojna με την φυσική εξωτερική του απόκρυψη, το πολυδαίδαλο και υπό πλήρες σκότος εσωτερικό του, την σταθερή εσωτερική στεγανότητα, ηχομόνωση και θερμοκρασία, την απουσία ενοχλητικής πανίδος και την ύπαρξη υδάτινων πόρων, συνιστά "επιτομή" κοινών χαρακτηριστικών για τα απανταχού σπήλαια και συνιστά την ένταξη του καρστικού περιβάλλοντος στην εκπαίδευσή μας.

Πλήρες Φωτογραφικό Λεύκωμα ΕΔΩ

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

 ΟΙ ΠΑΓΑΝΙΣΤΕΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

     Οι διαστροφικοί παραχαράκτες της Ιστορίας, αυτοί, π.χ., που χαρακτηρίζουν ως "δικτάτορα" τον Αδόλφο Χίτλερ ο οποίος ανεδείχθη νόμιμος Καγκελάριος  κατόπιν εκλογών και που αναμασούν τα γνωστά περί "Ολοκαυτώματος", δεν άφησαν "ήσυχη" την Βενετία και όσα την αφορούν, αρχής γενομένης από την μετάφραση του επισήμου τίτλου της ως "Republica" τον οποίον αποδίδουν ψευδώς ως ..."δημοκρατία" (Democrazia) ενώ πρόκειται περί "Πολιτείας". Απύθμενο θράσος παραχαράξεως για ένα καθεστώς το οποίο ανεδείκνυε τον Ηγεμόνα του (τον Δόγη) όχι δια της λαϊκής ψήφου, αλλά δια της επιλεκτικής αποφάσεως του δεκάνδρου (Dieci) Ολιγοβουλίου της Βενετικής Πολιτείας! Εν συνεχεία, δε, της όλης παραχαράξεως επιχειρείται το αυτό και στην περίπτωση του ναού του Αγίου Γεωργίου των Ελλήνων στην Βενετία, εμφανίζοντάς τον, απροσδιορίστως, ως ανίδρυμα της τοπικής ελληνικής "Κοινότητος" και αποκρύπτοντας συστηματικώς ότι υπήρξε έργο των Ελλήνων Στρατιωτών της Δύσεως οι οποίοι, δια της ανιδρύσεώς του, επέβαλαν την κοινωνικοπολιτική ισχύ των Ελλήνων επί του Δόγη της Ενετικής Πολιτείας αλλά, κυρίως, του Πάπα της Καθολικής Εκκλησίας ως πολιτικής εξουσίας της Ευρώπης, υπερβαίνοντας ευφυέστατα την πλήρη αντίθεσή τους προς τον εβραιοχριστιανισμό κι επιλέγοντας ένα αποτελεσματικότατο "όπλο" παράλληλης θρησκευτικής επιβολής με την έσωθεν επιδραστικότητα του κοινού χριστιανικού "δακτυλικού αποτυπώματος"!

     Στην εγκυρότερη πηγή, προερχόμενη εκ της Βιβλιοθήκης των "Ελλήνων Κενταύρων", την έκδοση του 1893 (τύποις "Φοίνικος" της Βενετίας) "Ελλήνων Ορθοδόξων Αποικία εν Βενετία"  του Ιωάννου Βελούδου, οι σελίδες που ακολουθούν και παρατίθενται αυτούσιες, αποτυπώνουν τον καθοριστικό ρόλο των Ελλήνων Στρατιωτών της Δύσεως στην ανίδρυση του ναού του Αγίου Γεωργίου των Ελλήνων στην Βενετία. Αξίζουν προσοχής:    

     Όμως, όπως έχει τεκμηριώσει ο εγκυρότερος μεσαιωνοδίφης μας Κωνσταντίνος Σάθας, οι Έλληνες Στρατιώτες της Δύσεως ήσαν συνειδητοί πολέμιοι της εβραιοχριστιανικής εκκλησίας "μειονεκτούντες κατά το χριστιανικόν αίσθημα" και δεν επεδίδοντο σε κοινότυπες "φιλανθρωπίες" μέσα στις οποίες νοούνται και πράξεις δωρεών που αφορούν σε έργα αλλοτρίας σωτηρίας ψυχών κλπ...

     Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο Βυζαντινολόγος και φερέφωνο της επιχώριας εβραιοχριστιανικής εκκλησίας, Διονύσης Α. Ζακυθηνός στην τεκμηριωμένη του αναφορά για τον μεγάλο λόγιο και πολεμιστή Μιχαήλ Μάρουλλο Ταρχανιώτη (βλ. "Μεταβυζαντινά και Νέα Ελληνικά", Αθήναι, 1978) δεν μπορεί να αποφύγει την παραδοχή της "ειδωλολατρικής"  προσεγγίσεως του ναού του Αγίου Γεωργίου των Ελλήνων από τον Μιχαήλ Μάρουλλο Ταρχανιώτη ο οποίος υπήρξε ένας εκ των διακεκριμένων Ελλήνων Στρατιωτών της Δύσεως: 

     Eν σμικρώ, οι Έλληνες Στρατιώτες της; Δύσεως, αυτοί που περιγράφονται επακριβώς στο ομότιτλο σύγγραμμα του αειμνήστου Κωνσταντίνου Σάθα, με οξύνοια αντιλήψεως εξωτερικής πολιτικής και κεφαλαιοποιώντας την πολεμική εποποιία τους υπέρ εθνικού συμφέροντος, ευφυέστατα επεβλήθησαν και του Ενετού Δόγη και του Καθολικού Πάπα ανιδρύοντας τον ναό του Αγίου Γεωργίου των Ελλήνων στην Βενετία μέσα στο πλαίσιο της τοπικής Ελληνικής Κοινότητος η οποία άνευ του κλέους των Στρατιωτών της δεν είχε ελπίδες υλοποιήσεως παρόμοιου έργου. 

     ΠΟΛΕΜΟΣ είναι η άσκηση πολιτικής με άλλα μέσα και πράγματι, οι Έλληνες Στρατιώτες της Δύσεως κατέδειξαν δια των όπλων τους, τον σωστότερο τρόπο ασκήσεως εθνικής πολιτικής και, μάλιστα, εξωτερικής! Διότι, όποιος δεν είναι προετοιμασμένος για πόλεμο δεν δικαιούται να απολαμβάνει την ειρήνη και αυτό το γνωρίζουμε και το τηρούμε όσοι Έλληνες από καταβολής αιώνων! 

ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΒΑ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ

ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΒΑ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ

      Aν είναι για κάτι γνωστός ο Ιδρυτής των "Ελλήνων Κενταύρων" αυτό δεν είναι άλλο παρά η μέχρι ...γεροντοκορισμού τελειομανία του στο κάθε τι με το οποίο καταπιάνεται καθώς και η ανελέητη κριτική του σε ό,τι θεωρεί ως κακαισθησία κι όμως, σήμερα, προετοιμάζοντας μία σκηνή της ταινίας μας "ΜΙΧΑΗΛ ΜΑΡΟΥΛΛΟΣ ΤΑΡΧΑΝΙΩΤΗΣ" ως βοηθός του κωλυομένου μας Σκηνοθέτη Γιώργου Κλήμη έμεινε κατενθουσιασμένος από την ανάγνωση και την πρώτη πρόβα της συγκεκριμένης σκηνής η οποία ανέβασε την "αυλαία" αυτής της τολμηρής μας πρωτοβουλίας.

     Συγκεκριμένα, σήμερα, αναγνώσαμε το περιεχόμενο και επιτελέσαμε την πρώτη πρόβα της σκηνής κατά την οποία ο νεαρός Ταρχανιώτης μυείται από τον Δάσκαλό του στο σπαθί και εισάγεται στις τάξεις των Ελλήνων Στρατιωτών της Δύσεως. "Ταρχανιώτης" στην σκηνή αυτή ο Αλκιβιάδης Βαρδίκος και "Δάσκαλός" του ο Διονύσης Βαρδίκος και όλα αυτά επί παρουσία και του Τάκη Βογόπουλου ο οποίος υποστηρίζει την πρόοδο της ταινίας με την σοβαρή κινηματογραφική του εμπειρία.

     Aξίζει να σημειωθεί ότι ο Διονύσης Βαρδίκος είναι ο επικεφαλής του Εκπαιδευτικού Αρχαιοπρεπούς Οπλιτικού Αγήματος "Λεωνίδας", ως συνέχεια του προηγουμένου "Σπαρτιατικές Μόρες", το οποίον μελετά και διαιωνίζει τα αρχαία ελληνικά και, δη, σπαρτιατικά ιδεώδη και παραδόσεις μέσα στο πλαίσιο της πειραματικής Αρχαιολογίας και με το οποίο αδελφό Άγημα οι "Έλληνες Κένταυροι" έχουμε την Τιμή και την χαρά να συνεργαζόμαστε ποικιλοτρόπως από πολλών ετών.

     Η συνεργασία Αλκιβιάδη και Διονύση από την πρώτη στιγμή ήταν γονιμότατη και κατέληξε σε αυτό που προσδοκά το σενάριο κατά τον πλέον πειστικό τρόπο, μάλιστα και επί παρουσία ...θεατή που, εκ των υστέρων, απέδωσε εύσημα! 

Και σε ό,τι αφορά στην "σκηνική παρουσία" κι ευχέρεια διεκπεραιώσεως του ρόλου του, ο έμπειρος Διονύσης Βαρδίκος δεν μας εξέπληξε αφού η επιτυχία του ήταν δεδομένη, όμως, ο γιος του Αλκιβιάδης μας εξέπληξε όντως, όχι μόνον με την "αναγεννησιακή" κατατομή και τους τρόπους του αλλά και με την μάλλον βιωματική κατανόηση του ρόλου του τον οποίον απέδωσε άριστα με τον εκφερόμενο λόγο, τα εξ αυτού συναισθήματα που διαμορφώνουν "ηχόχρωμα" και κίνηση. Πραγματικά, εύστοχη επιλογή αυτού του σκηνικού "διδύμου" για όλους μας.

     Βεβαίως, το υλικό της οπλοθήκης και αυτής της ταινίας αποτελεί ευγενή χορηγία του Μέλους των "Ελλήνων Κενταύρων" Πολυδεύκη τον οποίον και ευχαριστούμε για την επί χρόνια ανιδιοτελή του υποστήριξη της Σχολής μας.

      Αυτή η προσπάθεια μιας πρώτης προετοιμασίας στη διδασκαλία των ρόλων επ΄ ουδενί υποκαθιστά το έργο του Σκηνοθέτη μας Γιώργου Κλήμη, απλώς και κατά τρόπον "φροντιστηριακό" προετοιμάζει τους ηθοποιούς μας ώστε ο Σκηνοθέτης ο οποίος πιέζεται από σοβαρά υπηρεσιακά καθήκοντα να νιώθει λιγότερο βεβαρυμμένος εργατωρών και να επιχειρήσει τις τελικές διορθώσεις που θα κριθούν απαραίτητες.