ΑΚΑΘΕΚΤΗ ΠΡΟΣ ΤΙΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ

    Στη Σχολή ενός μη κερδοσκοπικού Οργανισμού όπως οι «Έλληνες Κένταυροι»  η καλύτερη «πληρωμή» ενός Εκπαιδευτή είναι η απόλαυση της σταθερής και συνεχούς προόδου των μαθητών του.

     Αυτό συμβαίνει στη Σχολή μας όπου και σήμερα παρατηρήσαμε με ιδιαίτερη συγκίνηση μία μαθήτρια να καλπάζει ολοταχώς προς τις εξετάσεις της, εκπαιδεύοντας τον εαυτό της, τον Ίππο της ο οποίος προετοιμάζεται για την Έφιππη Τοξοβολία, αλλά και να βοηθά δυο ακόμη Συνασκουμένους να προχωρήσουν στην Ιππική, χωρίς η ίδια να αιτιάται ούτε κόπωση, ούτε χρόνο παρά το ότι είναι, ταυτοχρόνως και μητέρα εργαζόμενη σε δύο εργασίες. Και το όνομα αυτής «Χρυσούλα» γνωστή ούσα από την καθημερινή συμμετοχή της σε όλες τις δράσεις της Ομάδος.

     Σήμερα η Χρυσούλα έχοντας καταφέρει να βραχύνει τον μέχρι τώρα εκτεταμένο καλπασμό της φοράδας της, σήμερα μπήκε στη τροχιά των καλπαστικών προσομοιώσεων, όντας στο κατώφλι της Έφιππης Τοξοβολίας με την νεοείσακτη φοράδα.

     Και όχι μόνον η Χρυσούλα εξετέλεσε το σημερινό της πρόγραμμα άψογα αλλά και το εξετέλεσε εν μέσω πολλών Ίππων οι οποίοι παρέτρεχαν στο στίβο χωρίς αυτό να δυσκολέψει διόλου την Αμαζόνα μας η οποία διατήρησε την αυτοσυγκέντρωσή της.

     Σήμερα στο Ιππευτήριο ανέκαμψαν και ο Παντελής με την Θεοδώρα, δυο αγαπημένοι Συνασκούμενοι απ΄ τα παλιά οι οποίοι, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων, απουσίασαν από τις δράσεις της Ομάδος αρκετά.

     Και τους δύο τους ανέλαβε μαζύ με τον μοναδικό τετράποδο Sepp η Χρυσούλα "ξανατοποθετώντας" τους βαθιά στη ράχη του Ίππου και ξαναθυμίζοντάς τους την γοητεία του Τόξου ...

     Ο Παντελής παρά την ..."αποστασία" του, κατάφερε να ξαναβρεί το καλό του κάθισμα και να τοξεύσει με άνεση σε ένα "προοίμιο" επανασυγκολλήσεώς του με το ωραίο ιππικό παρελθόν που έχει πίσω του.

     Η Θεοδώρα, όμως, ήταν η έκπληξη διότι εκείνη είχε πολύ περισσότερο από τον Παντελή να ξανανοιώσει τη "θαλπωρή" της ράχης του Ίππου, αλλά και αυτή τα κατάφερε μια χαρά.

     Με την Χρυσούλα "στο τιμόνι" η Θεοδώρα κατάφερε και να καθίσει αρκετά καλά και να τοξεύσει επί αρκετή ώρα.

     Για την Χρυσούλα όμως η ..."δουλειά" δεν είχε τελειώσει με το τέλος και τους τελευταίου μαθήματος. Πήρε ευλαβικά τον Sepp και του προσέφερε ένα ανακουφιστικό λουτρό διότι, η τελική χαρά και ανακούφιση του Ίππου, παρά την όποια κούραση του Ιππαγωγού είναι για τον τελευταίο η βαθύτερη ικανοποίηση!

ENA "TIP" ΓΙΑ ..."ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ!"

     Ένα από τα ωραιότερα "καληνυχτίσματα" για κάθε Τοξότη μπορεί να είναι η ακόλουθη άσκηση που συνιστάται ως ένα μικρό "tip" ...επιλόγου της ημέρας που πέρασε. Η άσκηση αυτή είναι διαλογιστική και ωφέλιμη από πολλές πλευρές για τον Τοξότη εξασκώντας το ένστικτο αλλά και την όρασή του.

     Χρησιμοποιείστε δύο κυλινδρικά τσίγκινα δοχεία (κονσέρβες ή άλλο) διαμέτρου οκτώ εκατοστομέτρων και στερεώστε τα πυθμένα με πυθμένα με τη βοήθεια σελοτέιπ. 

     Τοποθετείστε τα συνδεδεμένα με το άνοιγμα του ενός προς το μέρος σας και οριζόντια στο ύψος της τοξεύσεώς σας και σε απόσταση 10 μέτρων αφήνοντας όσο το δυνατόν ελάχιστο φωτισμό να φωτίζει μέσα στη νύχτα τον στόχο. 

     Αργά, όσο πιο αργά μπορείτε, προσπαθήστε να καρφώσετε, διαδοχικά, στο εσωτερικό τους τρία αλουμινένια και όχι ξύλινα βέλη. Αν αποτύχετε σε κάποιο βέλος ΜΗ συνεχίσετε διότι δεν έχει νόημα.  

     Επαναλάβετε την επόμενη νύχτα μέχρι να καταφέρετε την ίδια νύχτα να καρφώστε διαδοχικά και τα τρία βέλη κατά τέτοιο τρόπο ώστε να στερεωθούν καρφωμένα όχι μόνο στο πρώτο πυθμένα αλλά και στους δύο ταυτοχρόνως, κάτι που για να το καταφέρετε θα πρέπει να ανοίξετε καλά τη χορδή του Τόξου. 

     Στις φωτογραφίες αυτής της αναρτήσεως το ένα σκεύος είναι ένα θερμός από το οποίο έχει αφαιρεθεί η εσωτερική γυάλινη μόνωση και χρησιμοποιήθηκε διότι έχει ακόμη χονδρύτερο μεταλλικό σώμα κάτι που απαιτεί καλύτερο άνοιγμα χορδής. όσο περνά ο καιρός αυξήστε το πάχος του μετάλλου των πυθμένων αλλά και μειώστε τον χρόνο επιτυχούς εγκαθιδρύσεως των τριών βελών στον στόχο, αυξάνοντας και τον αριθμό των βελών. Προσοχή, όμως, μην παραβιάζετε τις ώρες κοινής ησυχίας, διότι τα "λυτρωτικά" κροταλίσματα" που σημαίνουν την επιτυχία των βολών σας είναι εκκωφαντικά Αυτό θα είναι πρόοδος.

TOΞΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΑ ...ΤΡΟΠΙΚΑ

     Πολλά μπορεί να αποκαλύψει το οπτικοακουστικό υλικό μιας Προπονήσεως αλλά είναι και αρκετά που δεν μπορούν να γίνουν κατανοητά μέσα από αυτό. Ένα από αυτά είναι και το ποσοστό υγρασίας στην ατμόσφαιρα της Γραμμής Βολής και παίζει έναν τεράστιο ρόλο στις αποδόσεις των ασκουμένων.

     "Μια ξαφνική μπόρα έδωσε την θέση της σε πάνω από 85% υγρασία με αποτέλεσμα να προπονούμαστε σε τροπικό κλήμα με ζέστη 38 βαθμών αισθητή και να κολλάνε τα πάντα (ρουχισμός) και να γλιστράνε τα πάντα (εξοπλισμός) παρ' όλα αυτά το διασκεδάσαμε αφάνταστα αφού  εισάγαμε και μια νέα άσκηση πολύ πολύ διασκεδαστική η οποία μας δημιούργησε αισθήματα παλιμπαιδισμού." σημειώνει στην Αναφορά του ο επικεφαλής του Παραρτήματος των "Ελλήνων Κενταύρων Κερκύρας" και, ξαφνικά, θέτει ένα τεράστιο ζήτημα προπονητικών συνθηκών.

     Η κλιματική αλλαγή για την οποία τόσος λόγος γίνεται, αίφνης, την βλέπουμε να επηρεάζει ακόμη και την τοξευτική δραστηριότητά μας με την υπέλιξη ενός, άλλοτε, "ευκράτου και υγιεινού" κλίματος σε ...τροπικό και μάλιστα σε έναν τόπο όπως η Κέρκυρα η οποία κάποτε για το κλίμα της εκτιμήθηκε από την αυτοκράτειρα Σίσυ, μόλις, στα τέλη του 19ου αιώνος.

     Στην τελευταία Προπόνησή τους οι Κερκυραίοι Συνασκούμενοί μας δείχνουν να προσαρμόζονται σε ένα φυσικό πεδίο που δεν παρέχει τις δυνατότητες του ελεγχόμενου κλειστού χώρου με έντονες κινητικές και γεωμετρημένες ασκήσεις αλλά αναδεικνύει εάν ασκησιολόγιο ρεαλιστικής μάχης.

     Σε κάθε περίπτωση, όμως και στον καινούργιο τους χώρο οι "Έλληνες Κένταυροι Κερκύρας" αναδεικνύονται το ίδιο σε μια Οικογένεια δυναμικών μαχητών τους οποίους, το φυσικό περιβάλλον, χαλαρώνει και βοηθά να αυτοσυγκεντρώνονται αισθανόμενοι τα οφέλη της Τοξοβολίας εξίσου έντονα όπως και στη προηγούμενη, πανέμορφη, "αυλή" όπου τους είχαμε συνηθίσει.

     Στη τελευταία αναφορά του, ο επικεφαλής του Παραρτήματος Συνασκούμενος Χριστόφορος Κασφίκης, παραλλήλως, διασώστης του "Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού" μας ενημερώνει για την βούληση του Παραρτήματος ώστε τα Μέλη του να συνεισφέρουν σε μία "Τράπεζα Αίματος" εθελοντικής αιμοδοσίας. Ο Ιδρυτής της Ομάδος των "Ελλήνων Κενταύρων", εθελοντής αιμοδότης από νεαρής ηλικίας και μέχρι προ τινος όταν συνεπλήρωσε το όριο ηλικίας, αισθάνεται υπερήφανος για την ευγενή πρωτοβουλία των Κερκυραίων Συνασκουμένων μας, ευχόμενος να την υλοποιήσουν το ταχύτερο!

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΜΑΝΤΖΙΚΕΡΤ

Η αρχή του τέλους της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας 

η οποία, απατηλά, αποκαλείται «Βυζάντιο».

     Στις 26 Αυγούστου 1071 η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία που απατηλά αποκαλείται «Βυζάντιο» υφίσταται δεινή ήττα από τους Σελτζούκους Τούρκους στο Μαντζικέρτ, κοντά στη λίμνη Βαν, με αποτέλεσμα να κλονισθεί η κυριαρχία της στη Μικρά Ασία. Πολλοί διακεκριμένοι ιστορικοί (Άννα Κομνηνή, Στίβεν Ράνσιμαν, Τζούλιους Νόργουιτς) υποστηρίζουν ότι με την ήττα αυτή σημειώνεται η αρχή του τέλους της ανατολικορωμαϊκής κυριαρχίας στην Ανατολή και η βαθμιαία Τουρκοποίηση της Μικράς Ασίας.

     Η πόλη του Μαντζικέρτ (σημερινό Μαλαζγκίρτ Τουρκίας) υπήρξε σταθερός στόχος των κατακτητικών βλέψεων των ποικίλων εχθρών της αυτοκρατορίας, ιδιαίτερα των Σελτζούκων Τούρκων κατά τον 11ο αιώνα. Η στρατηγική θέση της για την άμυνα της αυτοκρατορίας ενισχύθηκε με την εξαίρετη οχύρωση και την αξιόμαχη φρουρά της.

     Οι Σελτζούκοι Τούρκοι, που πήραν το όνομά τους από τον φύλαρχό τους Σελτζούκ, είχαν έρθει από τις στέπες του σημερινού Τουρκεστάν και εκμεταλλευόμενοι την παρακμή των Αράβων, πήραν τη θέση τους στην ιστορία και μαζί τη σκυτάλη του Ισλαμισμού. Σε φάση παρακμής βρισκόταν και η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, που μαστιζόταν από εσωτερικές εμφύλιες έριδες, κακοδιοίκηση και μεγάλα οικονομικά προβλήματα.

     Η προσπάθειά των Σελτζούκων Τούρκων να καταλάβουν την πόλη κατά την περίοδο της βασιλείας τού Κωνσταντίνου Γ’ του Μονομάχου (1042-1054) αποκρούστηκε από τη σθεναρή αντίσταση της φρουράς. Οι Σελτζούκοι Τούρκοι αναγκάστηκαν να λύσουν την πολιορκία με μεγάλες απώλειες, αλλά δεν παραιτήθηκαν από τον στόχο. Ο σουλτάνος τους Αλπαρσλάν λειτούργησε συστηματικά και επίμονα, μετά δε από αλλεπάλληλες στρατιωτικές επιτυχίες, πέτυχε να καταλάβει τα ισχυρά φρούρια του Ανίου κι έπειτα από συνεχείς προσπάθειες το φρούριο του Μαντζικέρτ (1070), αποκτώντας έτσι τον έλεγχο στην ευρύτερη περιοχή.

     Ο αυτοκράτορας Ρωμανός Δ’ Διογένης (1068-1071) ανέλαβε οργανωμένη εκστρατεία εναντίον των Σελτζούκων Τούρκων, την τρίτη κατά σειρά, το 1071. Επικεφαλής ενός πολυεθνικού μισθοφορικού στρατού, που αποτελείτο από Ρωμαίους, Φράγκους, Ίβηρες, Βάραγγους, Ρώσους, Βούλγαρους, Τούρκους, Αρμενίους κ.ά, επανακατέλαβε το Μαντζικέρτ, κατά τη διάρκεια της απουσίας του Αλπαρσλάν, που πολιορκούσε την Έδεσσα της Μεσοποταμίας (σημερινή Ούρφα Τουρκίας). Όταν ο Αλπαρσλάν έμαθε ότι οι ανατολικορωμαίοι είχαν καταλάβει εκ νέου το Μαντζικέρτ, απέρριψε τις προτάσεις ειρήνης του αυτοκράτορα και βάδισε εναντίον του. Πλησιάζοντας τη ανατολικορωμαϊκή στρατιά παρουσίασε τις δικές του προτάσεις ειρήνης, οι οποίες απορρίφθηκαν από τον αυτοκράτορα Ρωμανό Δ’ και αναγκαστικά το φάσμα της πολεμικής αναμετρήσεως ζωντάνεψε μοιραία.

     Η αποφασιστική μάχη ανάμεσα στους δύο στρατούς δόθηκε στις 26 Αυγούστου 1071 κοντά στο Μαντζικέρτ. Ο Ρωμανός Δ’ παρέταξε από 40.000 έως 70.000 άνδρες, με στρατηγούς τους Νικηφόρο Βρυέννιο, Θεόδωρο Αλυάτη και Ανδρόνικο Δούκα και ο Αλπαρσλάν από 20.000 έως 30.000 άνδρες. Οι ανατολικορωμαίοι είχαν αριθμητικό πλεονέκτημα αλλά ένας στρατός χωρίς φυλετική συνοχή, χωρίς φυλετική ομοιογένεια και χωρίς κοινή συνισταμένη Αξιών των μελών του, είναι ό,τι πιο ευάλωτο σε ήττα, όπως επιβεβαίωσε και η συγκεκριμένη μάχη!

     Οι ανατολικορωμαίοι, παρά την υπεροχή τους σε έμψυχο υλικό, υπέστησαν δεινή ήττα στο πεδίο της μάχης, εξαιτίας των αιτίων που προανεφέρθησαν και είχαν ως αποτέλεσμα σοβαρές διοικητικές αντιθέσεις των στρατηγών τους, την απειθαρχία του στρατεύματος και, τελικώς, την συντριβή του και είναι χαρακτηριστικό ότι σχεδόν ο μισός στρατός τους, που ήταν μισθοφορικός, είτε δεν πήρε μέρος στη μάχη, είτε αυτομόλησε στο αντίπαλο στρατόπεδο.

     Οι Σελτζούκοι Τούρκοι, αντιθέτως, διέθεταν ισχυρότατη εσωτερική φυλετική συνοχή, πειθαρχία στρατιωτική και συντεταγμένη διοίκηση!

     Αστείο θα φανεί ότι από την πλευρά των –εν αποσυνθέσει- ανατολικορωμαίων πάνω απ΄ όλους διεκρίθησαν στη μάχη του Μαντζικέρτ οι  ...Τούρκοι μισθοφόροι και οι Σκανδιναβοί Βαράγγοι, που αποτελούσαν τη σωματοφυλακή του αυτοκράτορα Ρωμανού Δ’, που όμως δεν απέτρεψαν την αιχμαλωσία του, καθώς έπεσαν μέχρις ενός.

     Η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ανελλήνιστη έως και μισελληνική, βασιζόμενη σε ξένους μισθοφόρους ακόμη και εχθρικής εθνικότητος, ηττήθηκε δια παντός, ως αφιστάμενη της Πολεμικής Αρετής!

     Ο Ρωμανός Δ’ οδηγήθηκε τραυματισμένος ενώπιον του Αλπαρσλάν, ο οποίος του συμπεριφέρθηκε με την παραδοσιακή τουρκική ευγένεια αλλά τον εξανάγκασε να δεχτεί τους όρους της συνθήκης που του υπαγόρευσε, δηλαδή, καταβολή ετήσιων φόρων και στρατιωτικής υποτελείας, απελευθέρωση όλων των Μουσουλμάνων αιχμαλώτων και συνοριακούς διακανονισμούς.

     Οι συνέπειες της μάχης του Μαντζικέρτ ήσαν τεράστιες, όπως προαναφέρθηκε. Δεν οφείλονται, όμως, αποκλειστικά στην ήττα των ανατολικορωμαίων στο πεδίο της μάχης του Μαντζικέρτ που, απλώς, ήταν μία κατάληξη, αλλά κυρίως στην εμφύλια διαμάχη που χαρεκτήριζε εκ καταβολής της την διεφθαρμένη και μισελληνική αυτοκρατορία με έδρα την πόλη του ρωμαίου Κωνσταντίνου!

     Ο Αλπ-Αρσλάν ενδιαφερόταν κυρίως για την ενοποίηση των Μουσουλμάνων και ετοιμαζόταν να πολεμήσει εναντίον της Αιγύπτου. Δεν επεδίωξε σοβαρά εδαφικά κέρδη εις βάρος της νικημένης αυτοκρατορίας, διότι η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ουδέποτε έθελγε ως κατάκτηση τους λαούς της στέππας οι οποίοι απέβλεπαν στη σαρωτική κατάκτηση των οριζόντων του «βλέμματός» τους.

     Όταν ο Ρωμανός Δ’ απελευθερώθηκε, μεγαλοκαρδίας ένεκεν του Αλπ-Αρσλάν και προσεπάθησε να επιστρέψει στην Κωνσταντινούπολη, ξέσπασε ένας δριμύτατος εμφύλιος πόλεμος στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και συντάραξε την πόλη του ρωμαίου Κωνσταντίνου δίνοντας τη «χαριστική βολή» σε ό,τι είχε περισωθεί από την οργανωμένη «βυζαντινή» άμυνα.

     Τότε ήταν που η σύλληψη και η …τύφλωση (!) του Ρωμανού Δ’ από τους πολιτικούς αντιπάλους του, έδωσε στους Τούρκους την αφορμή να θεωρήσουν άκυρη τη συνθήκη του 1071 και να αρχίσουν πάλι με μεγαλύτερη ένταση τις επιδρομές στα ανατολικορωμαϊκά εδάφη μέχρι την τελική πτώση της διεφθαρμένης πόλης του ρωμαίου Κωνσταντίνου, το 1453.

ΜΙΑ ΠΟΛΥΠΡΙΣΜΑΤΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ

ΚΑΙ 

ΜΙΑ ΘΗΛΥΚΗ ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗ 

ΕΝΟΣ ESTRADIOTO

     Στρατιώτης-πολεμιστής καθώς ήταν ο Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης, όπως ήταν αναμενόμενο δεν πέθανε στο κρεβάτι του φορώντας τις πυζάμες του αλλά ετελεύτησε τον βίο του έφιππος, φορώντας την πανοπλία του και κατευθυνόμενος προς την μάχη, καταλήγιοντας στα άγρια νερά ενός ανταριασμένου ποταμού που προσπάθησε να διασχίσει.

     Επειδή αυτή την σκηνή είμαστε υποχρεωμένοι να την μεταφέρουμε στη θεατροποιημένη διάλεξη γι αυτόν τον άγνωστο ήρωα του Ελληνισμού που οργανώνει η Ομάδα των "Ελλήνων Κενταύρων" και ο ποταμός στην θεατροποίηση της σκηνής θα συμβολιστεί με μία ξεχωριστή επιφάνεια διαφορετική του εδάφους επάνω στο οποίο ο Ίππος εμπιστεύεται να πατούν τα ..."πέλματά" του κρίθηκε απαραίτητο να τον εκπαιδεύσουμε ώστε να εμπιστεύεται κάθε είδους επιφάνεια κινούμενος επάνω της απρόσκοπτα.

     Διότι, άλλο για τον Ίππο να κινείται επάνω σε ένα φυσικό έδαφος που του είναι ...αταβιστικώς οικείο κι άλλο να βάζει το πόδι του σε μία τεχνητή επιφάνεια  η οποία του είναι άγνωστη.

     Σήμερα, λοιπόν, η εκπαιδευτική ημερίδα μας άρχισε με την πρώτη φάση της εκπαιδεύσεως του επιβήτορος Sepp μας στην κίνηση επί παντοειδούς επιφανείας και, όπως είναι επιβεβλημένο, η εκπαίδευση ξεκίνησε μέσα από την φάτνη, το οικείο "γήπεδο" του αγαπημένου μας τετραπόδου, προετοιμάζοντάς τον για τα ...περαιτέρω.

     Ακολουθώντας την βαθμιαία διαδικασία επιδείξεως της "επιφανείας" (εν προκειμένω, πλαστικό) και της ενθαρρύνσεώς του να την εμπιστευθεί, τον προετοιμάσαμε για την μεγάλην έξοδο και παρά τις αρχικές του επιφυλάξεις, σύντομα αντελήφθη το τι του ζητήσαμε και, την ανάγκη φιλοτιμίαν ποιούμενος, άρχισε δειλά-δειλά να ανταποκρίνεται.

     Ακολουθήθηκε η σοφή ρυταγωγιτική διαδικασία του συστήματος που ακολουθεί η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" ώστε χωρίς άσκηση σωματικής ή ψυχικής βίας ο Ίππος να συναινέσει στη συνεργασία με τον Άνθρωπο.

     Τάχιστα, ο επιβήτορας Sepp όχι μόνο κινήθηκε με άνεση επάνω στην αφύσικην επιφάνεια αλλά και υπερέβη εαυτόν παραμένοντας ελεύθερος επάνω της με τον Εκπαιδευτή του να διαλέγεται επί παντός ...επιστητού μαζύ του, ώστε να βαθαίνει ολοένα και περισσότερο η εμπιστοσύνη του προς την άγνωστη, μέχρι προ τινος, επιφάνεια του πλαστικού.

     Τότε και μόνον τότε, όταν ο Ίππος έδειξε να εμπιστεύεται την πλαστικήν επιφάνεια, βγάλαμε και την ομαδική εναρκτήρια φωτογραφία που, σε κάθε εκπαιδευτικήν ημερίδα, σηματοδοτεί την έναρξη της και η οποία φωτογραφία, στη παρούσα περίπτωση, μάλλον η καταληκτική της όλης διαδικασίας υπήρξε.

     Και τα μαθήματα ξεκίνησαν με τον Sepp ιππευόμενο, εναλλάξ, από τους δύο Γεωργίους, με αντικείμενο την κατανόηση της ανάγκης "καλών χειρών" κατά την χρήση των ηνιών και με την χρήση δύο επιβαρυντικών παραμέτρων: Την χρήση coif και την κατάληξη σε τροχασμό άνευ ηνιών με εκτεταμένες στη διάσταση τις χείρες!

     Το αλυσιδωτό κάλυμμα κεφαλής (coif) μαζύ με το σκουφάκι του που ζυγίζουν περίπου τέσσερα κιλά, αποτελούν ένα στοιχείο το οποίο διαταράσσει πάρα πολύ την όλη κατάσταση ισορροπίας του Ιππέως και αυτό ελάχιστοι το γνωρίζουν ή το φαντάζονται.

     Παρατηρώντας έναν Ιππέα που φορά coif δεν είναι τόσο επαισθητές οι εκτροπές ισορροπίας που μπορεί να ασκεί στον Ιππέα αλλά αν αναλογισθούμε ότι αυτά τα περίπου τέσσερα κιλά πολλαπλασιάζονται και ...υπέρπολλαπλασιάζονται με την επιτάχυνση της κινήσεως του Ίππου θα καταλάβουμε πόση δυσκολία επιπροσθέτουν στους διευθυντικούς και ισορροπιστικούς χειρισμούς του Ιππέως. Σήμερα, μάλιστα, εξ αιτίας της coif ο Γεώργιος στην προσπάθειά του να εφιππεύσει δι εφάλσεως έπεσε καταγής από την άλλη πλευρά του Ίππου διότι το πολλαπλασιαζόμενο βάρος της τον εξέτρεψε πέραν του τόξου εφιππεύσεως!

     Ανοίγοντας, λοιπόν, την "αυλαία" των σημερινών μαθημάτων ο πρώτος Γεώργιος δεν άργησε να καταλήξει στο ποθητό αποτέλεσμα με σωστές εντολές και σωστή χρήση των βοηθημάτων κατά την διευθυντική διαδικασία, χωρίς την συμμετοχή των ηνιών.

     Το αυτό επανελήφθη και με τον δεύτερο Γεώργιο ο οποίος μας έδωσε, επίσης, μία ιδανική εικόνα ολοκληρώσεως της ασκήσεως.

     Ο θηλυκός μας Τσίγκις Κχάαν, ή ελβετικός σουγιάς, ή, η ...κατά κόσμον Χρυσούλα, όμως, υπήρξε η πραγματικά κορυφαία.

     Σήμερα θα έπρεπε να ελέγξει τον υπερβολικά ανοικτό καλπασμό της φοράδος της ως κύριο εκπαιδευτικό ζητούμενο και κατόπιν... Κατόπιν, ας μη τα συζητήσουμε... Πάντως, θα έπρεπε να εργασθεί εντελώς μόνη, χωρίς την παρουσία του Εκπαιδευτή της σε ένα ειδικό μάθημα "Solo Schooling" κάτι που ο Εκπαιδευτής της, της το εξήγησε εξ αρχής και εκείνη μάλλον μετά χαράς συμφώνησε. Της επισημάνθηκε ότι θα ήταν εντελώς μόνη σε όλη την διαδικασία του ελέγχου του ανοικτού καλπασμού και μόνον όταν η ίδια ένοιωθε ότι τα κατάφερε, μόνον τότε θα καλούσε τον Εκπαιδευτή της να την ελέγξει. Βέβαια, ο πανταχού παρών Εκπαιδευτής της την παρακολουθούσε αθέατος συνεχώς και την χαίρονταν για τους σωστούς χειρισμούς που από μόνη της, ενστικτωδώς, έκανε επαληθεύοντας την ορθότητα της μέχρι τώρα διδασκαλίας. Παραμένοντας στην εξαιρετική ψυχολογία της των τελευταίων ημερών, η Χρυσούλα προετοίμασε τον Ίππο της με επιμέλεια και με χαμόγελο και ξεκίνησε το πρόγραμμά της. Πολύ ενωρίτερα από τον αναμενόμενο χρόνο τα είχε καταφέρει και πριν προλάβει να καλέσει τον Εκπαιδευτή της να την θαυμάσει εκείνος ήταν δίπλα της λέγοντάς της "βιαστικά": "Καλά-καλά ας αρχίσουμε τώρα το ...μάθημα!" 

     Ξεροκατάπιε η Χρυσούλα και ανέλαβε -κι αυτή!- την coif  για να δοκιμάσει τις επιδράσεις της στην ίππευση.

     Της ζητήθηκε κατ΄ αρχήν να βαδίσει και να τροχάσει άνευ Τόξου, ενώ αμέσως μετά της δόθηκε και το Τόξο!

     Coif, τροχασμός και Τόξο της ήρθαν "ζόρικα" με τον ευαίσθητο, κοριτσίστικο, αυχένα της να δυσκολεύεται να κρατήσει κάθετη τη κεφαλή της αλλά το πείσμα της Καζακστανής απερίγραπτο...

     Σε λίγο η εύθραυστη κοπελλίτσα αποκάλυπτε τον πολεμιστή που κρύβει μέσα της και της ζητήθηκε με όλη αυτή την εξάρτηση να καλπάσει ελεγχόμενα κάτι το οποίο αμέσως κατάφερε!

     Στο τέλος του εκπαιδευτικού της προγράμματος η Χρυσούλα έδειξε όλη την επιβάρυνση που της προξένησε η coif  στον αυχένα, αλλά αυτό κάθε άλλο παρά την εμπόδισε να εκτελέσει άψογα όλες τις καλπαστικές ασκήσεις της.

     Στην Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" δεν επικαλούμεθα "πειραματικά" ...άλλοθι, αλλά επιμένουμε στην, κατόπιν επιμελούς μελέτης, εφαρμοστική βιωματικήν εμπειρία κάθε καταστάσεως εφίππων πολεμικών τεχνών, Έφιππης Τοξοβολίας και Τοξοβολίας, ώστε οι μαθητές μας να μην "εφάπτονται" επιδερμικώς και μόνον με το γνωστικό αντικείμενο αλλά να το βιώνουν!

     Μάλλον ο Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης βρίσκεται μετενσαρκωμένος στο σώμα της Χρυσούλας Ηλιάδη αλλά οι βουδδιστικές μας γνώσεις δεν είναι τόσο επαρκείς ώστε να το επαληθεύσουμε.

     Αν όμως στη Χρυσούλα μας δεν είναι μετεσνσαρκωμένος ο Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης θα πρέπει να είναι ο ...Ταμερλάνος, γι αυτό όσοι περνάτε δίπλα της ...το νου σας!

     Καταπληκτική και η σημερινή εκπαιδευτική ημερίδα για τους ίππους και τους μαθητές μας, καταπληκτική και για τη μοναδική Σχολή Ιππικού Θεάτρου που λειτουργεί στους κόλπους της Ομάδος των "Ελλήνων Κενταύρων" όπου η ισοτιμία όλων έναντι του πολεμικού καθήκοντος ξεκινά από το Ιππευτήριο και εξαντλείται στον απέραντο ορίζοντα του βίου.