ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ

ΜΙΧΑΗΛ ΜΑΡΟΥΛΛΟΣ ΤΑΡΧΑΝΙΩΤΗΣ
Ο Έλληνας πολεμιστής - ποιητής της Αναγεννήσεως

     Η Ομάδα των "Ελλήνων Κενταύρων" τιμώντας την εποποιία των Ελλήνων Στρατιωτών αλλά και πνευματικών ταγών της Αναγεννήσεως, ετοιμάζεται να αποτίσει φόρο Τιμής στον πολεμιστή και ποιητή Μιχαήλ Μάρουλλο Ταρχανιώτη με μία εκδήλωση  η οποία θα περιλαμβάνει αναφορά στη ζωή και το έργο του και με "άξονα" τον μεγαλειώδη χαρακτήρα ενός Έλληνος που δεν γνώρισε Πατρίδα.

     Η εκδήλωση δομείται επάνω σε μία αφήγηση διανθισμένη με σκηνικά δρώμενα, όλα εκτελεσμένα από Μέλη των "Ελλήνων Κενταύρων"  σε κείμενα του Iδρυτή της Ομάδος Αριστοτέλους Ηρ. Καλέντζη.

     Ο συγγραφέας του κειμένου σημειώνει:

Αυγούστου Πικαρέλλη: Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης

     Σκληρή η μοίρα των λαών που απεμπολούν τα ιερά και όσιά τους, σκληρή κι η μοίρα των Ελλήνων που άφησαν ορθάνοιχτο «φεγγίτη» για να τρυπώσει το ύπουλο, αλλόδοξο, αρπαχτικό που, πάνω απ΄ τον λόφο του Αρείου Πάγου κατάφερε να παρασύρει εκείνους που είχαν προαποφασίσει να …παρασυρθούν, επιλέγοντας τον αφανισμό τους.

     Ωστόσο, το σαράκι ενός εμφύλιου που κράτησε επί αιώνες είχε ήδη καταφέρει την υποταγή των Ελλήνων στους Ρωμαίους με αποτέλεσμα ο αλλόφυλος αγύρτης να μην αντιμετωπίσει καμιάν ισχυρήν αντίσταση στη διαβρωτική διείσδυσή του στην Ελλάδα, αλώνοντας την αθηναϊκή «καρδιά» της.

     Έκτοτε ο Ήλιος των Ελλήνων σβήνεικαι μια ατέλειωτη ερεβώδης νύχτα απλώνεται πάνω στην ελλάδα. Οι κάτασπροι φωτεινοί χιτώνες γαριάζουν απ΄τα κατάμαυρα ράσα κι οι ψυχές χάνουν την άλλοτε πλατωνική κι άλλοτε επικούρεια αλκή τους, υποκύπτοντας στο μονοθεϊστικό σκότος.

     Στα χρόνια της σοφίας και των σοφών κανένας θεός δεν ήταν «άγνωστος». Όλοι ήσαν γνωστοί με τα΄ όνομά τους και με το παράστημά τους, μ΄ όλα εκείνα τα «στολίδια» αλλά και τα ελαττώματα που ορίζουν τον, υπαρκτό, άνω θρώσκοντα αφού ο σοφός δεν δογματίζεται θεοκρατικά αλλά πορεύεται φυσιοκεντρικά.

     Σαν, όμως, κάμφθηκαν οι αντιστάσεις της αυτοσυντήρησης αυτού του λαού που επέτρεψε στον εαυτό του μιαν άπατη υπέλιξη καταντώντας έρμαιο ξενόφερτων σκυβάλων, το τίμημα της ενδοτικότητας ήταν αναμενόμενο: το ταπεινωτικό πισωγύρισμα από το φως στα ανήλιαγα έγκατα του σπηλαίου όπου, από τότε που βουβάθηκαν τα μακεδονικά όπλα και μέχρι σήμερα, εγκαταβιώνει αλυσοδεμένος στην ειμαρμένη δεσμών έκπτωσης κι ανοησίας.

     Σ’  αυτή την ατέλειωτη κατάμαυρη νύχτα της μονοθεϊστικής αλλόδοξης μισαλλοδοξίας της οποίας η αγριότητα συνοψίζεται στη φράση «ες έδαφος φέρειν», μονάχα μια ολιγάριθμη κάστα Ελλήνων πολεμιστών κατάφερε για λίγο να αναβλέψει και να ξαναντικρύσει κατάματα το λευκόχρυσο φως του ελληνικού Ήλιου: οι Έλληνες δρομάρηδες Στρατιώτες, οι ένεδροι υπέρ βωμών και εστιών, οι Estradioti!

Αριστοτέλης Ηρ. Καλέντζης