MIΧΑΗΛ ΜΑΡΟΥΛΛΟΣ ΤΑΡΧΑΝΙΩΤΗΣ Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ

 MIΧΑΗΛ ΜΑΡΟΥΛΛΟΣ ΤΑΡΧΑΝΙΩΤΗΣ

Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ

Ο Συνθέτης Γεώργιος Κοχλιός

     Αρμονία και ρυθμός η ζωή και ό,τι την συνθέτει! Ένα αμάλγαμα ισορροπίας εικόνας, οσμής, αφής (απτής ή και «ορατής») αλλά και γεύσεως (φυσικής ή και νοητής) που εκφράζεται με ήχο που διεγείρει την ακοή σε μιαν εξίσωση η οποία παρακολουθεί κάθε έμβιο μέχρι τον θάνατό του. Αυτή είναι η Μουσική! Και η προηγούμενη επαγγελματική σχέση του Ιδρυτή των «Ελλήνων Κενταύρων» και της Σχολής του Ιππικού Θεάτρου τους με το Λυρικό Θέατρο τον κάνει, εν αντιθέσει με τα ευρέως ισχύοντα, να θεωρεί ότι η Μουσική επί σκηνής «συμπρωταγωνιστεί» εξίσου με την σεναριακή, την σκηνοθετική, την υποκριτική και την σκηνογραφική παράμετρο!

     Με τούτες τις σκέψεις και θεωρώντας την Μουσική απαραίτητο στοιχείο της, υπό προετοιμασία, παραστάσεως, προσπαθήσαμε με επιμονή να συνεργασθούμε με έναν μουσικό παρέχοντάς του την δυνατότητα της συνθετικής αυτονομίας προκειμένου να συνεισφέρει στην όλη προσπάθεια με πέντε συνθέσεις οι οποίες να καλύπτουν ως «επένδυση» όλο το έργο. Και, μιλώντας, για «επένδυση» εννοούμε φυσικά το εσωτερικό μέρος του σκηνικού εγχειρήματος το οποίο, όπως η φόδρα στο ένδυμα παρέχει την θάλπη στον φέροντα, έτσι και ο ήχος παρέχει την θάλπη της ολοκληρωμένης συναισθηματικής διεγέρσεως στον θεατή.

     Στην προσπάθεια ανακαλύψεως ενός συνθέτη αντιμετωπίσαμε πλείστες όσες δυσκολίες με κυριότερη εκείνη της αδυναμίας κατανοήσεως της προσωπικότητος του Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη του οποίου το γιγαντιαίο «υπαρξιακό βάθρο» προϋποθέτει, κυρίως, ικανότητα ηρωικής προσεγγίσεως και μουσικής αναπλάσεως στο πεντάγραμμο.

     Αναζητώντας τον μουσικό συνεργάτη ακολουθήσαμε μια πεπατημένη η οποία δεν φαίνεται ότι διαθέτει και εναλλακτικές: (α) Προσωπική συνέντευξη με τον υποψήφιο συνεργάτη, (β) Ανάλυση του έργου στον υποψήφιο συνεργάτη, (γ) Παραχώρηση του σεναρίου στον υποψήφιο συνεργάτη προς ιδίαν μελέτη και συναγωγή εμπνεύσεως και (δ) Παραχώρηση - πίστωση χρόνου στον υποψήφιο συνεργάτη προς κατάθεση, προχείρως, ηχογραφημένων «προτάσεων».

     «Καθ ́ οδόν» συναντήσαμε αξιόλογους μουσικούς τους οποίους προσεγγίσαμε ως μέλλοντες συνεργάτες και, όντως, χαρήκαμε από τις επαφές μας αυτές επικοινωνώντας με άτομα αξιοπρόσεκτων ικανοτήτων αλλά, πάντοτε, με την ίδια κατάληξη: Ο ερμαφρόδιτος, εκμοντερνισμένος, τρόπος «ζωής» (πνευματικού θανάτου, θα λέγαμε...) δεν τους επέτρεπε διαύγεια κατανοήσεως του ειδικού «υπαρξιακού βάθρου» του Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη το οποίο προαναφέραμε! Έτσι, οι τελικές «προτάσεις» τους κυμαίνονταν μεταξύ «επικοφανών» αναμηρυκασμών και βαλκανο-κλαρινιτζίδικων «κλαυθμών» χωρίς κανένα δείγμα κατανοήσεως της υψιπετούς ψυχοσυστασίας, του γενναίου χαρακτήρος, της σκοτεινής εποχής και του ευρωπαϊκού τόπου, του ήρωος-πρωταγωνιστή του έργου.

     Τότε, προς αποφυγή περαιτέρω ταλαιπωριών ημών και τρίτων, λάβαμε την απόφαση να χρησιμοποιήσουμε ήδη υπάρχοντα μουσικά έργα στην παράστασή μας για τα τέσσερα κύρια μέρη που την σπονδυλώνουν, αφήνοντας σε εκκρεμότητα το πέμπτο και τελευταίο μέρος εν αναμονή της ...τύχης! Και η τύχη-ευτυχία για την πρόοδο της παραστάσεως δεν άργησε να φανεί με το καλύτερο πρόσωπό της!

     Και το καλύτερο «πρόσωπο», εν προκειμένω ήταν ένας νέος μουσικός επιστήμων με τον οποίο συναντηθήκαμε απροόπτως και διαπιστώσαμε ότι, χωρίς καν να μελετήσει το σενάριο και μετά από μια λακωνική αναφορά περιλήψεως του περιεχομένου του, είχε πλήρως αντιληφθεί τον χαρακτήρα, την εποχή, τον τόπο και ό,τι αφορούσε στην μουσική περιγραφή του έργου. Αυτός είναι ο συνθέτης της μουσικής του «Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη» ο Γεώργιος Κοχλιός και, μεταξύ μας, αναζητήσαμε το αντιληπτικό «πλεονέκτημα» αυτού του νέου ξεκινώντας και παραμένοντας στο «βιογραφικό» του, κάτι, βεβαίως, κοινότυπο, όπου, όμως, διαπιστώσαμε κάτι κοινό που είχε με τον ήρωα του σεναρίου: την κοινή ...«περιπλάνηση», με τις μάχες ο πρώτος, με τα επαγγελματικά ταξίδια ο σημερινός κατά τα οποία ως μουσικός ορχηστρών κρουαζιεροπλοίων είχε την ευκαιρία να γνωρίσει πολλά «άστεα» και «νόον» ανθρώπων, παρά το νεαρό της ηλικίας του!

     Απόφοιτος του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και πτυχιούχος του τμήματος Μουσικής Επιστήμης και Τέχνης, ο Γεώργιος Κοχλιός, με διπλώματα (α) Κλασικής Αρμονίας της Μουσικής και (β) Αρμονίου και Πλήκτρων, καθώς και με εμφανίσεις στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης όπου παρουσίασε την λύρα της ιδιαίτερης πατρίδας του, αλλά και ραδιοφωνικός παραγωγός όπως επίσης και αφιερωμένος μουσικός σε ορχηστρικά σύνολα κρουαζιεροπλοίων με πολλές εμφανίσεις.

     Και όταν μας είπε ότι θα μας στείλει σύντομα τις μουσικές «προτάσεις» του, ανησυχήσαμε φοβούμενοι μην ακούσουμε καμιά παραφθορά μαδριγαλίων του Orfeo Vecchi σε ...κοσμικότερη μεταγραφή! Άλλωστε, αν ο Χατζηδάκις δεν είχε κλέψει τον Μότσαρτ και ο Θεοδωράκης τον Ζαμπέτα, τούτη η χώρα θα έψαχνε ακόμη για να βρει...κορυφαίους τραγουδοποιούς! Κι όμως!

     Συνεπέστερος της ...συνεπείας και υπερβάτης κάθε προσδοκίας, ο συνθέτης της μουσικής του έργου Γεώργιος Κοχλιός μας αιφνιδίασε κατά τον πλέον ευχάριστο τρόπο παραδίδοντάς μας τις τελικές ηχογραφήσεις των πέντε συνθέσεων οι οποίες θα συνοδεύσουν τα σκηνικά δρώμενα.!

     Και αυτό που μας παρέδωσε ο ταλαντούχος νεαρός συνθέτης μας μετέφερε, αμέσως, στον χρόνο και στα πρόσωπα, στα ήθη της εποχής και τις συνθήκες της, στην αισθητικήν ατμόσφαιρα του τόπου και κυρίως, στην αγωνία της ελληνικής ψυχής του πρωταγωνιστή και τον "σφυγμό" του!

     Ο Γεώργιος Κοχλιός με τις μουσικές δημιουργίες του μας επιστρέφει στη Φλωρεντία των Μεδίκων και είναι ιδιαιτέρως συγκινητικό όταν το έργο του εναρμονίζεται με το σκηνοθετικό πλαίσιο, κατά τους κανόνες της αυθεντικής ρεαλιστικής αποδόσεως των αληθειών του σεναρίου με την επιδεικτική περιφρόνηση κάθε συρμώδους ψευτο-μοντερνιάς, ανεξαρτήτως κόστους! Ας απολαύσουμε το έργο του!

I.

     H μελαγχολία της παρακμής μιας ράτσας που παραιτείται και καταρρέει αυτοσαρκαζόμενη με εκείνο το τσιτάτο που πομφολυγεί με το, τάχα, ευφυολόγημα: «Όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες...!» Τώρα, η σήψη γίνεται τόσο αποδεκτή, σαν μια αναμενόμενη υποχρέωση καταβολής τιμήματος ανόητων επιλογών. Όποιος απεμπολεί τη ράτσα του, την καταγωγή και τους προγόνους του, το μόνο που του πρέπει είναι ο θρήνος! Κι η Αγορά θρηνεί ανάμεσα στην αιθαλομίχλη άστοχων πεπραγμένων που δείχνουν, στο βάθος, ν’  ανοίγει το παραπόρτι απ΄ το οποίο θα διεισδύσει ο επίβουλος εχθρός για να αλώσει μια Πατρίδα. Ναι, ο συνθέτης Γεώργιος Κοχλιός το είδε και το είδε με την πρώτην ανάγνωση του έργου και το αποτύπωσε με νότες σ΄ αυτό το εναρκτήριο μέρος του «Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη», αφήνοντας στο επίκεντρο έναν «υπαινιγμό» αρχαϊκού αυλού να θρηνεί επικήδεια για τον Ελληνισμό που παραμερίζεται ενώ ο ιστορικός εχθρός του προελαύνει...  Και είναι αυτός ο απόηχος του αρχαίου αυλού που απομένει στην ακοή μας, όπως ένα παρελθόν που απέρχεται, μετά το μεστό εισαγωγικό πιάνο της ακμάζουσας αρχαιότητος, αυτό που χάθηκε από το λυρικό προσκήνιο ενός φθίνοντος, πια, όχλου.

 II.

     Η εσχάτη ταπείνωση του Ελληνισμού με το άνοιγμα της Κερκόπορτας στον Σαούλ και το άνοιγμα των αφτιών  ενός παραπαίοντος όχλου στη δηλητηριώδη «ρητορική» του... Η βλασφημία προς την πατρώα λατρεία και η απεμπόλησή της προς χάρη ξενόφερτου δόγματος! Η απώλεια της Πατρίδος θα σημαδεύει εφεξής τους απομένοντες Έλληνες κι αυτή η απώλεια θα σημάνει την πρόταξη του χρέους επανιδρύσεως της Ελλάδος επί του άξονος της τακτικής της «άυλης Πατρίδος»! Κι αυτή η επανιδρυτική προσδοκία, αυτός ο υψηλός οραματισμός, δυναμώνει την πιανιστική συνοδεία και, εν μέσω των καταιγιστικών συνεπειών μιας αυτοκαταστροφικής συντριβής, κρατά γύρω της την ενθουσιώδη συμμετοχή των απομενόντων ελαχίστων ομοφρόνων ομαίμων! Εδώ όπου όλα καταρρέουν, οι Ταρχανιώτες χαμογελούν και συνεχίζουν να διασχίζουν τα ψοφοδεή πλήθη, προβεβλημένοι της Ιστορίας και μαχόμενοι ορθοί ενάντια στην καταιγίδα και στα μπουρίνια της με τα παραγγέλματα των πιανιστικών επαναλήψεων να ωθούν τα βήματά τους!

 III.

     Ο πόλεμος, αυτός ο «πατέρας όλων» κι ο έρωτας ο πάντα «ακατανίκητος» συστρέφονται σαν δυο τιτάνια θηρία έτοιμα να γεννήσουν ζωή και θάνατο, μιαν αύρα απρόβλεπτη και αστάθμητη που κινεί πλανήτες και ζωογονεί πλάνητες. Εδώ τα σαλπίσματα των όπλων και της καρδιάς είναι τα λυρικά πιανιστικά fortissimi και οι κραυγές εκείνου του υπαινικτικού αρχαϊκού αυλού που νομίζεις ότι στρέφεται στους υπερασπιστές ενός αθέατου, αλλά τόσο υπαρκτού, κάστρου που λέγεται Πατρίδα! Γιατί, μόνον μέσα σε μια πραγματική Πατρίδα δικαιώνεται ο Άρης και η Αφροδίτη, μόνον μέσα σ΄ αυτή ο Εωσφόρος μπορεί να φωτίσει και με το φως του να θερμάνει τις ψυχές όσων ...ζωντανών! Κι ο Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης δεν είν’  τίποτε άλλο παρά αυτά τα σαλπίσματα που αφυπνίζουν την «ακοή» μας και διατηρούν άσβεστη την εγρήγορσή μας για την ανίδρυση της Πατρίδας που μας τείνει το χέρι να την ανασηκώσουμε απ΄ το μνήμα της!

 IV.

     Το ζώσιμο της πανοπλίας απαιτεί αργές και προσεκτικές κινήσεις όταν ο θεός του πολέμου σε καλεί ν’  αναμετρηθείς με το πεπρωμένο σου... Κι αυτό το largo της ενδύσεως της πανοπλίας μετρά το εισαγωγικό πιάνο. Τίποτε δεν πρέπει να ξεχαστεί! Κι όσο εσύ ζώνεσαι, γύρω σου, φίλοι και συνοδοιπόροι μπορούν να αγωνιούν για τη μοίρα σου ενώ εσύ δεν μπορείς παρά να επιμένεις στην εκπλήρωση του χρέους. Μπορεί η καταιγίδα να μαίνεται, μπορεί ο Κεκίνας να φουσκώνει, αλλά εσύ πρέπει να βιαστείς να καβαλήσεις το άλογό σου και να ριχτείς στη μάχη, στην ίδια μάχη που ήσουν χτες και θα είσαι κι αύριο, αν αύριο υπάρξει! Γιατί, τούτη η μάχη, ασταμάτητη επί αιώνες διαρκεί και είν’  ο μονόδρομος της μοίρας των πολεμιστών, αλλά και των στοχαστών του κόσμου! Η αναχώρηση που δε λογίζει αστροπελέκια είναι σπονδή Τιμής στη αξία του λόγου του πολεμιστή, αλλά και του πνευματικού ταγού, τώρα που το ποτάμι γίνεται αδιάβατο, όμως, τώρα η Τιμή καταξιώνεται μπροστά στην απειλή των αγριεμένων νερών κι αυτή η Τιμή καθοσιώνεται με έναν θάνατο που τον ορίζει ο καταληκτικός επίλογος με την κραυγή μιας τελείας του αυλού και μιας παύλας του πιάνου.

 V.

     Ανάταση κι εξαύλωση γύρω από το έμβλημα του έργου, μια δημιουργία του Εξηκία Τριβουλίδη που αναπαριστά την διονυσιακή χαρά της μεθέξεως πολέμου κι έρωτος, κυρίως, της θυσίας, όπου τα πνεύματα διονυσιάζονται ατενίζοντας το κοινό όραμα,  αδιάφορα για όσα ταλανίζουν κοινούς θνητούς, γιατί τα πνεύματα παραμένουν αθάνατα! Όπως αθάνατος παραμένει κι ο Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης κι όλοι οι Έλληνες Στρατιώτες όπως τους σκιαγράφησε ο εθνικός Ιστορικός μας Κωνσταντίνος Σάθας!  

YΓ: Δεκάδες μηνύματα αναγνωστών μας μετέφεραν την ερώτηση πού θα μπορούσαν να ακούσουν τις συνθέσεις του Γεωργίου Κοχλιού που αναφέρονται παραπάνω. Συνολικώς, την πρώτη ημέρα της αναρτήσεως, όπως μας ενημερώνουν τα Google Statistics, 3042 αναγνώστες επισκέφθηκαν την ανάρτηση και από αυτούς πολλοί δεν ανεγνώρισαν το ειδικό σύμβολο που χρησιμοποιήσαμε ώστε να το "κλικάρουν" και να ακούσουν την αντίστοιχη σύνθεση που παρουσιάζουμε και το σύμβολο ήταν το ακόλουθο:

To παραπάνω σύμβολο "κλικαρίσματος" για την ακρόαση κάθε συνθέσεως το αντικαταστήσαμε με αυτό που ακολουθεί ώστε να είναι πιο αναγνωρίσιμο! Σας ευχαριστούμε για το ενδιαφέρον σας! 

ΜΙΑ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΛΙΑΝ ΠΑΡΑΣΤΑΤΙΚΗ

ΜΙΑ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΛΙΑΝ ΠΑΡΑΣΤΑΤΙΚΗ

     Καταφέρνοντας, όπως πάντα, να αφιερώνουμε τον χρόνο σε παραγωγικές κατευθύνσεις, τούτη την φορά η διανυόμενη ΙΖ' Περίοδος των "Ελλήνων Κενταύρων" επιδιώκεται να είναι περισσότερο ..."παραστατική" παρά Προπονητική όπως ίσχυε μέχρι φέτος. Έτσι και αύριο στο Ιππευτήριό μας θα συνεχισθεί η προετοιμασία της κινηματογραφικής εκδοχής της επικής βιογραφίας "Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης" η οποία θα ξεκινήσει σύντομα κι αυτή την φορά ο πρωταγωνιστής της ταινίας Τάκης Βογόπουλος θα προσεγγίσει καλύτερα τον Ίππο μετά την προηγούμενη πρώτη του εμπειρία και όλοι μαζύ, Ίππος, πρωταγωνιστής κι εικονολήπτες θα βρουν τους "συνδέσμους" τους ώστε να ξεκινήσει η κινηματογράφηση. Καλοδεχούμενοι και όσοι αύριο θελήσουν να παρακολουθήσουν από κοντά την διαδικασία η οποία περιλαμβάνει πολλά εκπαιδευτικά στοιχεία Ιππασίας, Ιππογνωσίας κλπ. Πληροφορίες στο φορητό 6977764737.

ΥΠΕΡ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

 ΥΠΕΡ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

     Η πρόσφατη ανάρτηση υπό μορφή pdf προς ελεύθερην ανάγνωση και κριτική του βιβλίου μας «Η ΣΧΟΛΗ ΙΠΠΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ‘ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ’», αποδίδει καρπούς και η Δήμητρά μας στέλνει το ερώτημά της:  

     «Στη σελίδα 42 γράφεις ότι δεν διάλεξες τους καλύτερους ιππείς μας για ένα γύρισμα που έκανες. Γιατί; Πάντα δε δείχνουμε το καλύτερο σε μια τέτοια περίπτωση; Και ποιος ήταν ο καλύτερος ιππέας μας;»

     Αρχικώς, δεν έκανα εγώ το «γύρισμα» αλλά η εξαιρετική σκηνοθέτις Ελένη Βλάσση η οποία μου εμπιστεύθηκε τις σκηνές έφιππης δράσεως και εφίππων συγκρούσεων, καθώς και μία σκηνή κλειστού χώρου. Πολύ σοφά η διακεκριμένη σκηνοθέτις ανέθεσε τις ιππικές σκηνές σε κάποιον που γνωρίζει τον Ίππο και αυτό επιβεβαιώνει μιαν άλλη θέση μου η οποία αναφέρεται σε άλλη σελίδα του ίδιου βιβλίου, σύμφωνα με την οποία ο σκηνοθέτης του Ιππικού Θεάτρου θα πρέπει να είναι Ιππογνώστης και Ιππέας.

     Το ερώτημα περί της μη επιλογής του καλύτερου Ιππέως θα μπορούσε να απασχολεί έναν οιονδήποτε εκτός των «Ελλήνων Κενταύρων» αλλά για ένα Μέλος είναι αρκετό να έχει κατά νου τους δύο άξονες της, πλατωνικής, Σχολής μας, την ΑΛΗΘΕΙΑ και την ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, εν προκειμένω δε, τίθεται θέμα αληθείας και συγκεκριμένα:

     Στο Ιππικό ενός τακτικού στρατού δεν είναι όλοι οι Ιππείς άριστοι διότι είναι άνισες οι ανάγκες εν σχέσει με τις δυνατότητες εκπαιδεύσεως. Και όποιος έχει μελετήσει το βιβλίο του Στέφανου Γαλάτη για την Γαλλική Σχολή της Saumur αυτό το καταλαβαίνει καλύτερα. Έτσι, είναι φυσικό οι Ιππείς ενός τακτικού στρατού και, μάλιστα, σε περίοδο πολέμου, να μην συγκρίνονται με Ιππείς επιπέδου Υψηλής Σχολής, ή, έστω, αρίστους ή και πολύ καλούς, όπως αυτοί νοούνται στην ακαδημαϊκήν Ιππική.     

     Υπ΄αυτές, λοιπόν, τις προϋποθέσεις και προς απόδοση της αληθείας των περιστάσεων, επιλέξαμε τους Ιππείς των συγκεκριμένων σκηνών με κριτήριο ότι δεν θα παρουσιάσουμε εξιδανικευμένες «εικόνες» …Ιππικής Δεξιοτεχνίας ή Caroussel στο Ιππευτήριο της Ισπανικής Σχολής Ιππασίας της Βιέννης, αλλά σκηνές συμπλεκομένων εφίππων εν πολέμω. Είναι πολύ σημαντικό να επιμένουμε στην αλήθεια σε κάθε φάση της ζωής μας και να περιφρονούμε τον εντυπωσιασμό του όχλου ψευδόμενοι διότι η αλήθεια μας στέκει απείρως πολύ πιο ψηλά από την οιανδήποτε "δημοφιλία"! 

     Ποιος ήταν ο καλύτερός μας Ιππέας εκείνη την εποχή; Μα βεβαίως, ο εικονιζόμενος, ανήλικος τότε, Γεώργιος (γιος της κ. Γαβριέλας Ζαμόσοβα η οποία μας παρεχώρησε Ίππους και χώρο για το «γύρισμα»).

     Η καλή μας Δήμητρα, λοιπόν, δικαιώνει και την επιμονή μου να μελετήσουμε Πλάτωνα και την «Πολιτεία» του. Την ευχαριστούμε γι αυτό όπως και για την υποβολή του ερωτήματός της. Ιδιαιτέρως δε, ευχαριστούμε και τους αναγνώστες του βιβλίου μας.

ΠΟΛΥΤΙΜΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΑΣ

 ΠΟΛΥΤΙΜΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΑΣ

     Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το περιεχόμενο της Βιβλιοθήκης των "Ελλήνων Κενταύρων" είναι επαρκέστατο ώστε να υποστηρίζει το έργο της Σχολής μας, απαρτιζόμενο από έγκυρες όσο και σπάνιες εκδόσεις, αρχέτυπες, παλαιότυπες και σύγχρονες οι οποίες υπερ-καλύπτουν όλους τους τομείς των εκπαιδευτικών αντικειμένων μας. Εκδόσεις, αλλά και χειρόγραφα, προσεκτικότατα επιλεγμένα από πολλών ετών μας παρέχουν ακριβή πληροφόρηση εφ΄ όλων των τομέων οι οποίοι μας απασχολούν κατά τον εγκυρότερο και πληρέστερο τρόπο, ώστε να παραμένουμε ικανοποιημένοι από την τελική "εικόνα" του έργου μας η οποία τεκμηριώνεται από το υλικό αυτό. 

     Ωστόσο, ποτέ δεν εφησυχάζουμε και πάντοτε αναζητούμε ακόμη περισσότερη και, κυρίως, εγκυρότερη βιβλιογραφία κι αυτή την φορά ο ευεργέτης των "Ελλήνων Κενταύρων" κ. Γεώργιος Κοτζάμπασης φρόντισε να εμπλουτίσει την Βιβλιοθήκη μας με μία σπάνια όσο και διαφωτιστικότατη γαλλικήν έκδοση των μέσων του 19ου αιώνος η οποία, ως εκ του περιεχομένου και, κυρίως, της εικονογραφήσεώς της αναδεικνύεται ανεκτίμητη. 

     Αν και πρόκειται για ένα ειδικό βιβλίο που αναφέρεται στην Ιστορία της Ουγγαρίας και, βεβαίως, εξ αυτής της πλευράς του ενδιαφέρει πολύ την ...ουγγαρογενή Σχολή μας, εν τούτοις η ιδιαίτερη αξία του έγκειται στο ότι αποτελεί μια διακεκριμένη πηγή σκηνογραφικών πληροφοριών που αφορούν στα ενδιαφέροντα της Σχολής Ιππικού Θεάτρου των "Ελλήνων Κενταύρων" λόγω της εκτάσεως της χρονικής περιόδου στην οποίαν αναφέρεται κυρίως δε λόγω της μεγάλης ομάδος των, 15 συνολικώς, σχεδιαστών και χαρακτών οι οποίοι ανέδειξαν το συγγραφικό έργο του M. J. Boldenyi σε έναν πραγματικό "πίνακα ...ζωγραφικής" με έντονη ιστορικήν εικονοπλαστικότητα.

     Στον ίδιο τόμο συμπεριέχονται δύο ξεχωριστά σώματα κειμένων, το αμιγώς ιστορικώς και το αμιγώς εθνογραφικό με διαφορετική σελιδαρίθμηση, συνολικής εκτάσεως 403 σελίδων, με μέγα πλεονέκτημα ότι η όλη αναφορά του γίνεται επί ολόκληρης της Ουγγαρίας, πριν αυτή συρρικνωθεί μετά την Συνθήκη του Τριανόν (1920) πολλών εδαφών και πληθυσμών της παραδιδομένων αδίκως στις όμορες χώρες της.

     Όπως γίνεται αντιληπτόν, το περιεχόμενο αυτού του έργου, αναγκαστικώς, διαπλέκεται με τα ευρύτερα ευρωπαϊκά "πράγματα" αποκτώντας μιαν ιδιαίτερη βαρύτητα, ενώ ως εκ του χρόνου συγγραφής και εκδόσεώς του τοποθετείται ακόμη εγγύτερα προς την εποχή του εργογραφικού ενδιαφέροντος της Σχολής μας κάνοντάς την γι αυτήν σημαντικότατο.

     Ασφαλώς και πρόκειται περί ενός "γενικόλογου" σκηνογραφικού θησαυρού ενδυμασιών, οπλισμού και παρελκομένων μιας κεντροευρωπαϊκής περιόδου αιώνων, αλλά η αξία του ως σκηνογραφικού βοηθήματος δεν περιορίζεται σε αυτό το πλαίσιο...

     Στο βιβλίο αυτό θαυμάζουμε την απόδοση, σε όλα τα χαρακτικά του, επακριβών ενδυματολογικών λεπτομερειών η πληρότητα των οποίων τεκμηριώνει και την αναπαραστατικήν αλήθεια των εικόνων του. 

     Το ίδιο ισχύει και στα χαρακτικά των αναπαριστωμένων προσώπων όπου οι κομμώσεις και τα ξυρίσματα προσθέτουν πληροφόρηση "εποχών". 

     Και αυτός ο σκηνογραφικός τομέας θα μπορούσαμε να πούμε ότι, αν και σημαντικότατος, γενικώς υστερεί σε πληροφόρηση.  

     Σκηνογραφική πανδαισία το έργο του M. J. Boldenyi και στον τομέα της συγκριτικής ενδυματολογίας των λαών της ευρύτερης περιοχής, κάτι που το συναντάμε σε αρκετά σημεία του. 

     Ξεχωριστή έμφαση αποδίδουν οι σχεδιαστές και χαράκτες, εδώ, στην ακρίβεια των ιπποσκευών εποχής.

     Και όπως είναι αναμενόμενον από μιαν αναφορά σε μια ιπποτρόφο χώρα όπως η Ουγγαρία με μακραίωνα Παράδοση Ιππικής, οι καλλιτέχνες εδώ μας προσφέρουν αισθησιακές εικόνες που σηματοδοτούν την Ιππική πολλών αιώνων πριν, έως τον καιρό της εκδόσεως του βιβλίου.

     Έχουμε πολλούς λόγους να είμεθα ευγνώμονες προς τον ευγενή ευεργέτη μας κ. Γεώργιο Κοτζάμπαση για όσα ανεκτίμητα μας προσέφερε ιδιαιτέρως δε για το νέο πρόσκτημα το οποίο πέραν της υψηλής οικονομικής του αξίας η οποία θα ήταν απαγορευτική για εμάς να το αποκτήσουμε, παραμένει ανεκτίμητον ως προς την σκηνογραφική πληροφόρηση που παρέχει στην Σχολή του Ιππικού Θεάτρου των "Ελλήνων Κενταύρων".    

ΒΑΡΥΝΟΥΣΑ "ΨΗΦΙΔΑ"

 ΒΑΡΥΝΟΥΣΑ "ΨΗΦΙΔΑ"

     Καθώς "τα πάντα ρει και ουδέν μένει" και, μάλιστα, "ρει" γόνιμα και δημιουργικά, "...μια ευτυχής σύμπτωση" έφερε κοντά μας και την σημαντική ...ψηφίδα της μουσικής καλύψεως της προετοιμαζόμενης παραστάσεως της Σχολής του Ιππικού Θεάτρου μας "Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης".  

   

Απόφοιτος του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και πτυχιούχος του τμήματος Μουσικής Επιστήμης και Τέχνης, με διπλώματα (α) Κλασικής Αρμονίας της Μουσικής και (β) Αρμονίου και Πλήκτρων, καθώς και με εμφανίσεις στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης όπου παρουσίασε την λύρα της ιδιαίτερης πατρίδας του, αλλά και ραδιοφωνικός παραγωγός όπως επίσης και αφιερωμένος μουσικός σε ορχηστρικά σύνολα με πολλές εμφανίσεις, παρά το νεαρό της ηλικίας του. Βαρύνουσα, λοιπόν, "ψηφίδα" για την προετοιμαζόμενη παράσταση  ο καλός μας φίλος Γεώργιος Κοχλιός ο οποίος έχει αποκτήσει, ήδη, την εμπειρία του σκηνικού καλλιτέχνη κι έτσι, ως συνθέτης της μουσικής μιας παραστάσεως μπορεί να σταθμίσει πολύ περισσότερες παραμέτρους από μόνες τις νότες και τους ήχους της κύριας αποστολής του...

     Εμείς, τον ευχαριστούμε θερμά για την Τιμή της παρουσίας του ανάμεσά μας και για τις συνθέσεις τις οποίες θα προετοιμάσει για την μουσική επένδυση του έργου μας!

ΙΠΠΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ

ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ  &  ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

     Όταν η, "περίφημη", ευρωπαϊκή "Κομισιόν" εφιστά την προσοχή του ελλαδικού (και διόλου "Ελληνικού") κράτους στην αγραμματοσύνη του λαού του και ειδικώς στην αγραμματοσύνη των  ν έ ω ν,  κατοίκων, αυτής της χώρας, δεν υπάρχει κανένας λόγος να αναφερθούμε στην ανυπαρξία υψηλής ποιότητος Τεχνών, μεταξύ των οποίων και το Ιππικό Θέατρο!

     Αντιθέτως στην Ουγγαρία όπου το μορφωτικό επίπεδο των κατοίκων της είναι το υψηλότερο στην Ευρώπη, το Ιππικό Θέατρο αποτελεί μία συνηθισμένη μορφή Τέχνης η οποία υπηρετείται από πάρα πολλές ιππικές Ομάδες και με αμέτρητους θεατές οπουδήποτε δίδεται ανάλογη παράσταση.

     Προσφάτως, με τον επικεφαλής και σε αυτό το ιππικό είδος υψηλής Τέχνης, Kassai Lajos δόθηκε μία θεατρική παράσταση με τίτλο "Ο χρυσός Ίππος" ενώπιον χιλιάδων θεατών στο, τεράστιο και κατάμεστο, κλειστό στάδιο της Βουδαπέστης "Papp László Sportaréna".

Papp László Sportaréna [Βudapest]

     Ένα λαμπρό φωτογραφικό υλικό από την συγκεκριμένη παράσταση μας προσφέρει η Ουγγαρέζα φωτογράφος Varga Ramóna στην προσωπική της σελίδα και από αυτά τα υπέροχα φωτογραφικά τεκμήρια μπορεί κανείς να καταλάβει την μεγάλη καλλιτεχνική αξία του Ιππικού Θεάτρου ως υψηλότατη μορφή Τέχνης.

     Δυστυχώς, όμως, ό,τι και να πούμε, στην γραικία θα εξακολουθούν να υπάρχουν αυτοί που προτιμούν περιστασιακές "αοιδούς" ή κάποιο δευτεροκλασάτο συγκρότημα ροκ ή και μέταλ, αδυνατώντας να συλλάβουν έστω τον όρο "Τέχνη" και, ανάμεσα σε αυτούς συγκαταλέγονται ακόμη και ...υποτιθέμενοι "ιππικώς υποψιασμένοι"!

     Πάντως, η Ομάδα των "Ελλήνων Κενταύρων" αισθάνεται υπερήφανη για την ίδρυση στους κόλπους της, Σχολής Ιππικού Θεάτρου, της μοναδικής στην Ελλάδα και μία από τις τρεις αντίστοιχες που λειτουργούν στην Ευρώπη με σκοπό την υπηρέτηση αυτής της μοναδικής μορφής Τέχνης όπου Άνθρωπος και Ίππος συνεργάζονται επί σκηνής προς ανάδειξη κοινού υποκριτικού αποτελέσματος, με τις προσπάθειές μας ήδη να διαφαίνονται λίαν καρποφόρες!

ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΧΟΛΗ ΙΠΠΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ 

ΤΩΝ 

"ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ"

     Με τον πρωταγωνιστή μας Errik Nour να απολαμβάνει το καλοκαιρινό Παρίσι, την πρωταγωνίστριά μας Δέσποινα Μπόνου στην Επίδαυρο να προετοιμάζει τον Οιδίποδα του Ichinosuke Umekawa, με τον Χρυσοβαλάντη μας στην Άνδρο και μόνο τον Βασίλη μας να δημοσιογραφεί στο λεκανοπέδιο, όπως καταλαβαίνει κανείς η Σχολή του Ιππικού Θεάτρου των "Ελλήνων Κενταύρων" τελεί εν ...διακοπαίς! 

     Ωστόσο, κάποιοι ισχυρίζονται ότι ο Ιδρυτής της Ομάδος και επικεφαλής του Ιππικού Θεάτρου δεν διστάζει να ασκείται στο «μονοπάτι» του rakugo, της ιαπωνικής παραδοσιακής σχολής του μονοπρόσωπου θεάτρου, ώστε να συνεχίσει έστω και μόνος του τις πρόβες όσο οι υπόλοιποι θα χαίρονται τις διακοπές τους, ως άλλος rakugoka Shunputei Ichinosuke, μιας και είναι γνωστό πόσο πεισματάρης και …αδίστακτος είναι!

     Μια θερμή ευχή να περνούν καλά και σύντομα να ξαναβρεθούμε σε πρόβα!