ΠΡΟΟΙΜΙΟ ΛΑΜΠΡΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

     Διαρκείς «εξετάσεις» αυτοπειθαρχίας η συμμετοχή σε κάθε πολεμική τέχνη για τον συμμετέχοντα! Μία συνεχής υποχρέωση καθημερινής υπακοής σε κανόνες οι οποίοι προάγουν τον ασκούμενο και τον ανελίσσουν στο επίπεδο που κάθε πολεμική τέχνη ορίζει ως ιδανική «οροφή» της. Και στην Έφιππη Τοξοβολία της οποίας η «οροφή» θέλει τον Εφιπποτοξότη ως «επιτομή» ισορροπίας εφίππου μαχητή, οι κανόνες είναι ακόμη πιο αυστηροί, ίσως και άτεγκτοι, λόγω της επικινδυνότητος που συνεπάγεται η επιτυχής συνεργασία του μαχητή Ανθρώπου με τον, επίσης, μαχητή συμπολεμιστή του Ίππο, κάτι που παρατηρείται μόνον στην προκειμένη περίπτωση.

     Τηρώντας απαρεγκλίτως τους αυστηρούς κανόνες της εκπαιδεύσεώς του στην Έφιππη Τοξοβολία, ο παραπάνω εικονιζόμενος μαθητής της Σχολής μας κατάφερε στο ένατο μάθημά του να καλπάσει και να τοξεύσει! Όχι, δεν ήταν «παιδί» του Σταύλου, αρχαιολόγος είναι, επιστήμων του γραφείου και των βιβλιοθηκών, όμως, η σοβαρότητα της προσεγγίσεώς του στο εφιπποτοξοτικό αντικείμενο με αφετηρία μιαν ολοκληρωμένη προσωπικότητα τον βοήθησε ώστε τάχιστα να φθάσει σε ένα αξιολογότατο αποτέλεσμα και να τον στηρίζει, εφεξής, σε μία διαρκή πρόοδο η οποία τεκμαίρεται από την φωτογραφία του τίτλου η οποία προέρχεται από την χθεσινή του Προπόνηση.

     Στη συγκεκριμένη φωτογραφία, ο προπονούμενος βρίσκεται σε καλπασμό στην αρχή της διαδρομής, όπου ο Ίππος αυξάνει την ταχύτητά του και ο ίδιος ετοιμάζεται να υψώσει το Τόξο του για να τοξεύσει επί στόχου, διαδικασίες οι οποίες πολλαπλασιάζουν τον κίνδυνο μιας ενδεχόμενης απώλειας ισορροπίας και πτώσεως. Παρά την κρισιμότητα του σημείου, τον βλέπουμε να παραμένει απαθής και να οπλίζει, διατηρώντας το βλέμμα επί του στόχου ενώ αναμένει υπομονητικά να τον προσεγγίσει, με ένα «κάθισμα» που αγγίζει τα όρια ζενικού διαλογισμού!  

     Η «σκηνή» αποκαλύπτει τον ολοκληρωμένο χαρακτήρα που αποφεύγει να ταράζεται ακόμη και όπου υπάρχει λόγος, καταφέρνοντας να επικεντρώνεται στην προτεραιότητα της καταστάσεως η οποία, εν προκειμένω, είναι η ορθή εκτίμηση των συνθηκών ισορροπίας και ευστοχίας. Εν ολίγοις, αυτή η φωτογραφία αποκαλύπτει έναν προπονούμενο ο οποίος ανελίσσεται σε επικυρίαρχο της καταστάσεως όπου προέχει η διαχείριση αποφυγής κινδύνου και, ταυτοχρόνως, έπεται η ανάγκη καταφοράς επιτυχούς στοχαστικού αποτελέσματος.

     Ο εικονιζόμενος, όπως και κάθε φυσιολογικό πλάσμα, μπορεί στην καθημερινότητά του να φοβάται, να οργίζεται, να αυτοαμφισβητείται, να  λ α ν θ ά ν ε ι, όμως, εν προκειμένω, αποδεικνύει ότι τελεί εν επιγνώσει της πραγματικής καταστάσεως και «πείθεται απολύτως τοις κανόσι» της Έφιππης Τοξοβολίας ισορροπώντας και παραμένοντας με διαυγές πνεύμα (νηφάλιος) ώστε να επιτελέσει την, προδιαγεγραμμένη, αποστολή του! Σ’  αυτό το κλασματικό του δευτερολέπτου «κλικ» της κάμερας, ο εικονιζόμενος αποκαλύπτει αυτό που πρέπει να είναι και να φαίνεται τούτη την συγκεκριμένη στιγμή και αυτή είναι η επιδίωξη κάθε μαθήματος της Σχολής των «Ελλήνων Κενταύρων»!

     Συνηθίζεται να λέγεται ότι μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις, όμως, συχνά κάποιες εικόνες δεν περιορίζονται σε χίλιες λέξεις αλλά αποτελούν προοίμια πολλών …κεφαλαίων με τα συμπεράσματα που «αναβλύζουν» μέσα από το θέμα τους. Και τούτη η εικόνα είναι μία από αυτές…

ΕΝΔΥΝΑΜΩΝΟΝΤΑΣ

ΨΥΧΙΚΕΣ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΙΚΕΣ ΑΝΤΟΧΕΣ

     H Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" με την επέκτασή της και στο πεδίο της μελέτης της θεατρικής μελέτης μετά την θέσπιση της λειτουργίας τμήματος Ιππικού Θεάτρου, ολοκληρώνεται ως ένα, μοναδικό για τη χώρα μας,  εργαστηριακό πεδίο σπουδής του απόλυτου βάθους της Ιππικής Τέχνης!

     "Ακουμπώντας" με σιγουριά επάνω στο περιεχόμενο  της σπάνιας, ειδικής, Βιβλιοθήκης της Ομάδος μας (σε μία χώρα όπου και η Εθνική της Βιβλιοθήκη διαλύθηκε και ιδιωτικοποιήθηκε...), σεβόμενοι την ιστορικήν αλήθεια και χωρίς "αυτοσχεδιασμούς" ξεκινήσαμε, ήδη, την διδασκαλία της χρήσεως εξοπλισμού "εποχής" (ύστερος Μεσαίωνας και Αναγέννηση) προκειμένου οι μαθητές μας να προετοιμασθούν για την επιτυχή εμφάνισή του σε προγραμματισμένες παραστάσεις μας.

     Πρώτο μας μέλημα η διδασκαλία του "φέρειν ορθώς"  ενδύσεις και εξοπλισμούς και, μάλιστα, με την ιδιαίτερη δυσκολία του "ενδύεσθαι" και "εκδύεσθαι" εφίππως.

     Όσο και αν φαίνεται ασήμαντο, το να φορέσεις ένα αλυσιδωτό κάλυμμα κεφαλής (coif) εφίππως, δεν είναι κάτι διόλου απλό και, ακόμη δυσκολότερο να εφιππεύσεις φορώντας το.

     Και όλα τούτα, εφιππεύοντας ένα δυνατό "βαρβάτο", έναν επιβήτορα Ίππο τον οποίο αναλαμβάνεις να αναδείξεις σε Ίππο θεάτρου από το ..."μηδέν".

     Και, το σημείο αυτό αποτελεί εδώ και λίγο καιρό το διδακτικό αντικείμενο προς τους μαθητές της Σχολής μας, παρατηρώντας την λαμπρή πρόοδό τους η οποία είναι αποτέλεσμα της συχνής τους προσελεύσεως στα μαθήματα.

     Ξεκινώντας από την εξοικείωση του Ίππου με τον διδακτέο εξοπλισμό, ποτέ δεν παραλείπουμε να βεβαιωθούμε ότι ούτε η "θωριά", ούτε ο θόρυβος, ούτε το βάρος του εξοπλισμού ενοχλούν, καθ΄ οιονδήποτε τρόπο, τον Ίππο και εάν παρατηρήσουμε ότι τον ενοχλεί αμέσως προβαίνουμε στην αποενοχοποίηση του εξοπλισμού για τις αισθήσεις του ζώου. Μόνον έτσι συνεχίζουμε την διδασκαλία μας και τούτο για την απόλυτη ασφάλεια των μαθημάτων μας.

     Κατόπιν φροντίζουμε να εξοικειώσουμε και τον μαθητή, αρχικώς επί του εδάφους, με τις επιπτώσεις στην ισορροπία του αλλά και στην άνεσή του, του φερομένου εξοπλισμού.

     Η διαδικασία αυτή γίνεται χωρίς να προκαλέσουμε στον μαθητή την οποιανδήποτε ανησυχία και, συχνά, χωρίς ο ίδιος να αντιλαμβάνεται ότι, πια, εισέρχεται σε μια ιδιαίτερη δοκιμασία ψυχικών και σωματικών αντοχών οι οποίες, τελικώς, θα τον αναδείξουν νικητή "εαυτού" ακόμη και στο στάδιο της καθημερινής του, εκτός Ιππευτηρίου και θεάτρου, ζωής! 

     Πολλές οι παιδαγωγικές, των χαρακτήρων, παράμετροι και ο Πόλεμος σε όλες του τις εκφάνσεις αναδεικνύεται ως το μεγαλύτερο "σχολείο" θωρακίσεως ψυχών. Κι αυτό το γνωρίζουμε στους "Έλληνες Κενταύρους" και το διακονούμε!

ΑΣ  ΑΠΟΦΥΓΟΥΜΕ 

ΤΗΝ "ΕΙΚΟΝΑ" ΤΟΥ ΤΡΩΚΤΙΚΟΥ 

ΣΤΟ ΤΡΟΧΟ ΤΟΥ ΚΛΟΥΒΙΟΥ ΤΟΥ

     Το 1992 κυκλοφόρησε για πρώτη φορά και στην Αγγλική γλώσσα ένα εκπληκτικό εγχειρίδιο μιας σπουδαίας Ιαπωνικής πολεμικής τέχνης για την οποία δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου βιβλιογραφία, με συγγραφέα έναν από τους εγκυρότερους Ιάπωνες Δασκάλους της. Το εγχειρίδιο αυτό , δέκα χρόνια αργότερα, το 2002, μετέφρασε στην Ελληνική γλώσσα και δημοσίευσε σε έναν από τους πλέον ειδικούς εκδοτικούς Οίκους, ο Έλληνας μαθητής του συγγραφέως και αναγνωρισμένος Δάσκαλος της ίδιας τέχνης,, αποδίδοντας ένα εξαιρετικό έργο, με άψογη «δομή», υψηλότατη ποιότητα και εκδοτική τελειότητα περιέχοντας τα τρία πρώτα από τα τέσσερα συνολικώς μέρη που απάρτιζαν το συνολικό περιεχόμενο του έργου. Στον πρώτο, αυτό τόμο που εκδόθηκε υπήρχε και η προαναγγελία της μελλοντικής εκδόσεως του τετάρτου μέρους σε ξεχωριστό τόμο.

     Ωστόσο, αγόρασα την ελληνική έκδοση αυτής της σπουδαίας συγγραφικής, μεταφραστικής κι εκδοτικής δουλειάς και την μελέτησα επισταμένως, αποκομίζοντας τις καλύτερες εντυπώσεις και περιμένοντας εναγωνίως την έκδοση και του επόμενου, προαναγγελθέντος, τόμου ώστε να ολοκληρώσω την μελέτη μου.

     Τα χρόνια πέρναγαν και η διαρκής επικοινωνία μου με τον ελληνικό εκδοτικό Οίκο μου απέφερε την τυποποιημένη απάντηση «βρίσκεται υπό επεξεργασία».

     Ένα χρόνο πριν απεφάσισα να επικοινωνήσω άμεσα με τον Έλληνα μεταφραστή και μαθητή του συγγραφέως Δασκάλου αυτής της σπουδαίας πολεμικής τέχνης ώστε να πληροφορηθώ για την πορεία της εκδόσεως του πολύ-αναμενόμενου τόμου που θα συμπλήρωνε το εξαιρετικό αυτό έργο. Ο αναζητούμενος Έλληνας μεταφραστής και μαθητής του μεγάλου Ιάπωνος Δασκάλου, Δάσκαλος και ο ίδιος, δεν ήταν εύκολο να εντοπισθεί και χρειάστηκαν πολλές προσπάθειες ώστε, επιτέλους να βρω το τηλέφωνό του και να μιλήσω απευθείας μαζύ του. Και ω της …εκπλήξεως!

     Αποσβολωμένος τον άκουσα να μου λέει ότι ο προαναγγελθείς τόμος δεν πρόκειται να εκδοθεί ποτέ διότι η συγκεκριμένη πολεμική τέχνη [την οποία το παγκόσμιο Κοινό σέβεται και αναγνωρίζει] αποτελεί … «απάτη» και ότι ο Δάσκαλός του ήταν … «απατεώνας». Όταν δε του υπενθύμισα ότι και ο ίδιος υπήρξε Δάσκαλος αυτής της πολεμικής τέχνης που τώρα κατηγορεί μου απήντησε με αφοπλιστικήν ηλιθιότητα: «Μα και εγώ κάνω βλακείες!».

     Σωστά. ΌΑλλά, όταν παραδέχεσαι ότι «κάνεις βλακείες» βλακεία είναι και το θεωρείς ...βλακεία το ο,τιδήποτε, οπότε αρχίζει μια πολύ μακρά "συζήτηση" για κάθε ...ευφυή.

     Κλείνοντας το τηλέφωνο ξανάπιασα στα χέρια μου το υπέροχο βιβλίο που παραμένει ημιτελές και το ξαναξεφύλλισα… Το ξανα-απόλαυσα όπως αμέτρητες φορές το απολαμβάνω και προσπάθησα να εντοπίσω «απάτη» στα γραφόμενά του. Πουθενά, κάτι τέτοιο. Όλα ευσταθέστατα και «γεωμετρημένα», όλα δομημένα σαν από χέρι πνευματικού αρχιτέκτονος και τίποτε «εκκρεμές» παρά μόνο ο προαναγγελθείς και ουδέποτε εκδοθείς τόμος με το τελευταίο μέρος.

     Το μάτι μου ξανάπεσε στο εξώφυλλο του τόμου που ξεφύλλιζα και κάτω από τον τίτλο με το όνομα της πολεμικής τέχνης ξαναδιάβασα τον υπότιτλο: «…Φιλοσοφία-Ιστορία».

     «Φ ι λ ο σ ο φ ί α …»

     Κάθε πολεμική τέχνη εγκλείει στον πυρήνα της την μαγεία της φιλοσοφίας της που αποτελεί και την ίδια τη ‘ψυχή” της. Όποιος ασχολείται με μια πολεμική τέχνη χωρίς, κατά προτεραιότητα, να έχει αποκωδικοποιήσει και να ενστερνισθεί την φιλοσοφία της ματαιοπονεί και μπορεί να έχει καταλήξει ακόμη και πρωταθλητής αλλά χωρίς καμία ουσιαστική σχέση με την τέχνη του.

     Όποιος προσεγγίζει το Αϊκίντο με επιθετική κινησιολογία μπορεί να έχει τις προθήκες του γεμάτες με τρόπαια πρωταθλητισμού αλλά θα έχει πάντα άδεια τη ψυχή του από την αλήθεια του Αϊκίντο. Κι όποιος πατά το πετάλι του ποδηλάτου του με πόδι ποδοσφαιριστή, ταξιδεύει με λάθος όχημα.

     Έτσι κι ο Έλληνας μεταφραστής και «Δάσκαλος» του παραπάνω εγχειριδίου πολεμικής τέχνης έδειξε ότι, πέρα από περιστασιακές «μεγαλοστομίες», ουδέποτε ήταν κοινωνός της φιλοσοφίας της υψηλότατης πολεμικής τέχνης την οποία κατέληξε να θεωρεί … «απάτη» και τον εαυτό του «βλάκα». Γι αυτόν η λέξη «Φιλοσοφία» που είχε τυπώσει με …χρυσά γράμματα στο εξώφυλλο του πονήματός του δεν ήταν παρά μόνο εννέα τυπογραφικά στοιχεία με άγνωστο περιεχόμενο.

     Όμως, τι θέλει να εκφράσει τούτο το κείμενο, μήπως ότι οι μαθητές των πολεμικών τεχνών θα πρέπει να αρκούνται στην φιλοσοφία (ή και …αμπελοφιλοσοφία) της πολεμικής τέχνης τους παραλείποντας την εντατική άσκησή τους στις πρακτικές τεχνικές τους; Κάθε άλλο.

     Εκείνο το οποίο επιχειρεί να υπογραμμίσει αυτό το κείμενο είναι η   π ρ ο τ ε ρ α ι ό τ η τ α  για κάθε μαθητή πολεμικής τέχνης να χαρτογραφεί τον φιλοσοφικό άξονα της τέχνης του και επάνω σε αυτό τον άξονα να δομεί την καθημερινή πρακτική εξάσκησή του ώστε η προσέγγισή του να είναι η ενδεδειγμένη από την ίδια την φύση της τέχνης που επέλεξε. Άλλως, η φρενήρης επικέντρωση στην ανάπτυξη δεξιοτήτων θα έχει το αποτέλεσμα της ατέρμονης κυκλικής περιστροφής του μικρού τρωκτικού επάνω στον τροχό του κλουβιού του, όπου μπορεί να αναπτύξει μεν μια εντυπωσιακή ταχύτητα περιστροφής χωρίς, δε, κανένα άλλο ουσιαστικό αποτέλεσμα.

ΟΙ 

"ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ ΚΕΡΚΥΡΑΣ" ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ...

     Ο πυρήνας μιας πολεμικής τέχνης είναι πάντα το φιλοσοφικό της υπόβαθρο κάτι που η Ομάδα των "Ελλήνων Κενταύρων" , από την στιγμή της ιδρύσεώς της και στο διηνεκές, το ασπάζεται πλήρως ασκώντας την πολεμική τέχνη της Έφιππης Τοξοβολίας αλλά και της Παραδοσιακής Τοξοβολίας. 

     Μπορεί στους "Έλληνες Κενταύρους" να φιλοπονούμε για την ανάπτυξη των μαχητικών δεξιοτήτων μας αλλά, πρωτίστως, καλλιεργούμε την ψυχή μας με τα διδάγματα εκείνα που άγουν τον ψυχισμό του άνω θρώσκοντος προς την τελείωση της Πολεμικής Αρετής, ως πεδίου ευγενούς θεάσεως της ζωής και του κόσμου. 

     Την παραπάνω αδήριτη αρχή ακολουθεί, όπως είναι φυσικό και ο Αρχηγός του Παραρτήματος των "Ελλήνων Κενταύρων Κερκύρας", Συνασκούμενος Χριστόφορος Κασφίκης δίνοντας έμφαση συχνά, στις Προπονήσεις που διεξάγει, στο φιλοσοφικό σκέλος της διδασκαλίας της Σχολής μας, καλλιεργώντας θετικά τις ψυχές των Κερκυραίων Συνασκουμένων του.

     Στην τελευταία, κυριακάτικη Προπόνηση του Παραρτήματός του, ο Χριστόφορος Κασφίκης προέταξε μία θεωρητική εισαγωγή ζενικής προσεγγίσεως με ένα περιεχόμενο τόσο δυνατό και απαραίτητο για τον σύγχρονο άνθρωπο που δεν προσφέρει σήμερα καμία "μέση" σύγχρονη οικογένεια και κανένα "μέσο" σχολείο.

     Όπως ο ίδιος μας γράφει στην Αναφορά του μετά το πέρας της Προπονήσεως, στο πρώτο μέρος της παρουσιάσθηκαν στους Συνασκουμένους τα παρακάτω σημαντικά κεφάλαια τα οποία δεν είναι ωφέλιμα μόνον στον Τοξότη αλλά και χρήσιμα σε κάθε σύγχρονο άνθρωπο:

Το Πνεύμα της Τοξοβολίας

Αλήθεια , Καλοσύνη και Ομορφιά.

Η αναζήτηση της Αλήθειας

Η σημασία της Καλοσύνης

Η Ομορφιά της Τοξοβολίας

Χάρη , Αξιοπρέπεια και Γαλήνη

Ατελείωτη Εξάσκηση

Η Πνευματική Διεργασία.

     Mετά από μία τόσο λαμπρή εισαγωγή, ακολούθησε μία Προπόνηση της οποίας η προσεκτική "ανάγνωση" του οπτικοακουστικού υλικού καταλήγει με το θετικότερο "πρόσημο".

     Μια ομαδική πρόοδος για όλους, ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας και σωματοτύπου αποτύπωσε και πάλι ο φακός της κάμερας στο γαλήνιο και καταπράσινο περιβάλλον των "Ελλήνων Κενταύρων Κερκύρας".

     Και, κάπως έτσι, οι στόχοι κατακτώνται, έστω κι αν κινούνται με ταχύτητα μπροστά μας...

     Και κάπως έτσι η ψυχή διατηρείται άλκιμη μέσα στο χρόνο...

     Και κάπως έτσι οι "πατημασιές" μας γίνονται σταθερότερες και θετικότερες, ανακυκλώνοντας ατομική πρόοδο...

     Και κάπως έτσι η ατομική πρόοδος διευρύνεται και ολοκληρώνεται μέσα από την ομαδική συνάσκηση και συνεργασία...

     Και κάπως έτσι, τελικώς, η ικανοποίηση λάμπει στα μάτια κάθε Συνασκουμένου μας. Ε, λοιπόν, αυτός είναι ο σκοπός των "Ελλήνων Κενταύρων".

     Διότι σημαντική η συμμετοχή μας και οι διακρίσεις μας σε αγώνες, η κατάκτηση βραβείων και η άνοδος σε βάθρα νικητών μεγάλων διοργανώσεων, αλλά τον πραγματικό νικητή δεν τον αναδεικνύει το χρονόμετρο του αφέτη αλλά ο ίδιος ο ψυχισμός του που σε όλη την διάρκεια της ζωής καλείται να κατακτήσει αμέτρητους καθημερινούς και ζωτικούς "κοτίνους" διασφαλίζοντας το "ευ ζειν" του άνω θρώσκοντος φορέως του. 

 ΤΟ ΠΡΟΝΗΠΙΟ - ΜΕΛΛΩΝ ΠΟΛΙΤΗΣ

    To να πηγαίνεις στα "προνήπια" αλλά να μπορείς να παρακολουθείς ισότιμα με τους "μεγάλους" επί δέκα συνεχείς ώρες το απαιτητικότατο πρόγραμμα μιας Ομάδος εφίππων Πολεμικών Τεχνών δεν είναι, απλώς, ένα ηλικιακό επίτευγμα αλλά ένα παιδαγωγικό θαύμα.

     Κι αυτό το παιδαγωγικό θαύμα το έχει καταφέρει η Μητέρα του μικρού Αχιλλέα ο οποίος αποτελεί δραστήριο όσο και ικανότατο Μέλος των "Ελλήνων Κενταύρων", παρά τη νηπιακή ηλικία του.

     Και καταφέρνει πάντα να ανταποκρίνεται, όπως και οι μεγάλοι, στις εκπαιδευτικές απαιτήσεις της Ομάδος στην οποία, η Μητέρα του τον εμπιστεύθηκε.

     Συμμετέχοντας χαμογελαστός σε όλες τις εκπαιδεύσεις της Ομάδος και χωρίς να υστερεί διόλου σε επιδόσεις, ο μικρός Αχιλλέας, γυμνάζει το σώμα όσο λίγα παιδιά της ηλικίας του, αλλά αυτό είναι μόνον το "πρόστωον"  του μεγάλου οφέλους από την συμμετοχή του στους "Έλληνες Κενταύρους".

     Η συστηματική πνευματική άσκηση μέσα από ένα σύνθετο και δυναμικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα όπως αυτό των "Ελλήνων Κενταύρων" και, κυρίως, η ανάπτυξη της Πολεμικής Αρετής του μέλλοντος Πολίτη, είναι η πραγματικά μεγάλη ευεργεσία.

     O Aχιλλέας, πλέον, ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις των "Ελλήνων Κενταύρων" όπως και όλα τα ενήλικα Μέλη της Ομάδος με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

     Υπό την επίβλεψη του Αρχηγού και των Εκπαιδευτών της Ομάδος, ο Αχιλλέας αντιμετωπίζεται όχι ως ανεύθυνο και υπερπροστατευόμενο "παιδί", αλλά ως υπεύθυνος μελλοντικός Πολίτης ο οποίος θα βασίσει την βιωτή του στην αυτοπειθαρχία και την αποτελεσματικότητα, "μονοπάτια" που απεχθάνονται οι σύγχρονοι "πουθενάδες μπαχαλάκηδες". Διότι ο Αχιλλέας προορίζεται να τιμήσει τη ζωή και όχι να την ευτελίσει.

     Κατά την τελευταία ομαδική Προπόνηση ο Αχιλλέας, υπό την διδασκαλία του Αρχηγού της Ομάδος μας Κωνσταντίνου, κατάφερε να τοξεύσει και να καταρρίψει δύο ιπτάμενους στόχους τοξεύοντας με βέλη από την φαρέτρα των "μεγάλων" τα οποία στη φωτογραφία δείχνουν μεγαλύτερα από το ...μπόι του...

     Εμείς, ευχόμαστε στον μικρό Αχιλλέα πάντα να τοξεύει στο κέντρο των στόχων του και είμαστε βέβαιοι ότι αυτό θα το καταφέρνει με την Παιδεία και την αγωγή που του δίνουν οι αγαπημένοι Γονείς του.

ΠΡΟΑΓΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΑΡΕΤΗ

…και μόνον!

     Απορημένοι, οι "ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ" παρακολουθούμε την εκτροπή των ...φιλολογούντων περί τις Πολεμικές Τέχνες στη χώρα μας, σε ανιαρές θεωρητικολογίες και τεράστιο έλλειμμα στην ουσιαστικήν ανάπτυξη μαχητικών δεξιοτήτων! Ατελείωτα "κατεβατά" με "κλασικές" αναπαραγωγές αρχαιολαγνιζουσών εικονογραφήσεων, χωρίς ίχνος σύγχρονης δράσεως και πρακτικής εφαρμογής των ιστορικών περισωσμάτων τα οποία, γραφιάδες της πολυθρόνας "απλώνουν" δίκην ...τραχανά σε διάφορα ιστολόγια! Ένας κακός εσμός λογάδων που αυτοτιτλοφορούνται "ιστορικοί ερευνητές" (...πιασ' τ' αυγό και κούρευ' το!) προσπαθούν απεγνωσμένα να αποκτήσουν λόγο υπάρξεως φληναφηματολογούντες επί παντός ιστορικού "επιστητού" με άξονα αναφοράς τον Πόλεμο με τον οποίο όχι μόνον δεν έχουν σχέση αλλά και στο βάθος φοβούνται, προσπαθώντας να τον ...εξορκίσουν με βερμπαλίζοντες πλατιασμούς περί "Πολεμικών Τεχνών" και άλλων ψευδεπιγράφων ερευγμών... Μόδα έχει καταντήσει και το Βυζάντιο, με ανίατους ...χριστιανίζοντες Καναπεδάριους (κατά το "Νοτάριους"), πομφολυγούντες περί ...Βαράγγων, Ακριτών και λοιπών σουρεαλιστικών ...αγιογραφιών, με απώτερο στόχο την ...αυτο-αγιογράφησή τους και μόνον! Όλους αυτούς τους παρακολουθούμε με απορία για το πως είναι δυνατόν να θεωρητικολογούν ανοήτως χωρίς, έστω, ο λόγος τους να τους παρασύρει στην οξυγόνωση της πρακτικής συμμετοχής σε αυτό που δείχνουν να θαυμάζουν, δηλαδή, στις Τέχνες Πολέμου!

     Η Σχολή των "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ" έχει, βεβαίως, το προνόμιο να είναι η μοναδική στην Ελλάδα (και μία από τις ελάχιστες παγκοσμίως) η οποία ασχολείται με τις Έφιππες Πολεμικές Τέχνες και της οποίας η διδασκαλία παρά το ότι εδράζεται επί της ιστορικής τεκμάρσεως, επικεντρώνεται στην ουσία της αναπτύξεως πρακτικών δεξιοτήτων των μαθητών της μη αρκούμενη σε θεωρητικολογίες. Βεβαίως, τούτο δε σημαίνει ότι μόνον όπου υπάρχει εμπλοκή Ίππου συγχωρείται να παρέχεται η πιστοποίηση της "πολεμικότητος" μιας Τέχνης αλλά και άνευ τούτου μία Τέχνη δύναται να θεωρείται ως "Πολεμική" αρκεί να εμπεριέχει το στοιχείο της πρακτικής συμμετοχής στη πολεμικότητα που θα πρέπει να την επισφραγίζει. Όμως, πέραν ημών θα θέλαμε κάποτε να δούμε και άλλους να ασχολούνται με την πρακτική των Τεχνών του Πολέμου και όχι απλώς να τις ευτελίζουν με αποπτιλωτικές ...επιπάσεις χριστιανικής εμμονικότητος!

     Έτσι, απορούμε προς τι ο κόπος να βλέπουμε ανθρώπους που χάνουν την ώρα τους στα παρκέ αιθουσών επιδιδόμενοι σε ...σκηνική "σπαθασκία" νομίζοντας ότι διακονούν την Τέχνη της Σπαθασκίας, προσπαθώντας με ξύλινα "σπαθιά" και ...χορευτική χάρη να ακουμπήσει ο ένας το ξύλο του άλλου, αντί να ασκούνται στη καταφορά κτυπημάτων όπως ακριβώς και στη Σπαθασκία! Τι νόημα έχει να σκονίζουν τις ακριβές δίχρωμες χνουδωτές κάλτσες τους (που πλένονται και δύσκολα!) σούρνοντάς τις νωχελικά πάνω στα καλογυαλισμένα παρκέ μόνο και μόνο για βγάλουν selfies προς ανάρτηση στο Facebook και δε προτιμούν τη ...πατροπαράδοτη καφετέρια με τη τριώροφη "φραπεδούμπα" που δε καταπονεί και με "σικέ ζεύξεις".  

     "Τίτλοι" επί ..."τίτλων" και βαρύγδουπες ονομασίες επί βαρυγδούπων ονομασιών "Σχολών", δήθεν, "Πολεμικών" Τεχνών μας αηδιάζουν καθημερινώς "σκοντάφτοντας" πάνω τους και γνωρίζοντας ότι κοροϊδεύουν εαυτούς και αλλήλους επικαλούμενες ...φύκια για μεταξωτές κορδέλλες! 

     Παραλλήλως, παρατηρείται και το φαινόμενο των θηρευτών εντυπώσεων, απατεωνίσκων, οι οποίοι επιχειρούν να "χτίσουν" προφίλ στο περιθώριο της δράσεως των Πολεμικών Τεχνών, υπό την παρελκυστική "ιδιότητα" των "ερευνητών" και "μελετητών" ...αμελέτητων, πλαγιοκοπώντας τεχνηέντως τα παμπάλαια και γνωστά επιχειρώντας να εμφανίσουν εαυτούς ως εξερευνητές καινών και ...αγνώστων συγχαίοντας το καινόν με την ...κενότητα! 

     Είναι, επιεικώς, αστείο, επί παραδείγματι, να «ανακαλύπτουμε» με σχεδόν 30 χρόνων καθυστέρηση το βιβλίο του D. Nishimura (1988) με τίτλο “Crossbow, Arrow-Guides, and the Solenarion” και να ξεπατικώνουμε τα περί «Σωληναρίου» ώστε με τη χρήση …’καρμπόν’ να προσπαθούμε να εντυπωσιάσουμε ως ανακαλύψαντες τον …τροχό υπογράφοντας με το όνομά μας ξένους κόπους! Με αυτή την απρέπεια που αγγίζει τα όρια της ανεντιμότητος, παραμένουμε απλοί αντιγραφείς-λογοκλόποι, παραλλήλως δε και στερούμενοι πρακτικών δεξιοτήτων!

     Όταν δε ο αυτοκράτωρ Μαυρίκιος στο «Στρατηγικό» του ήδη από το 600 μ.χ.χ. μας έχει περιγράψει πλήρως τον Βυζαντινό στρατό, το να αναμασάμε με καθυστέρηση …15 αιώνων, τα όσα εκείνος κατέγραψε ως «ημέτερες» …ανακαλύψεις, αυτό-ξοδευόμενοι σε πολεμο-θεωρητικολογίες και αποφεύγοντας να ασκηθούμε αποκτώντας, τουλάχιστον, πολεμικές δεξιότητες, είναι επιεικώς …γραφικό!

     Και, δυστυχώς, αυτές τις απρέπειες αλλά και γραφικότητες κάποιοι θεωρούν ως αρκετές για να τους δώσουν λόγω υπάρξεως μέσα σε μία δημιουργική διεθνή κοινότητα η οποία υπό την έννοια της «Αναβιώσεως» και της «Ιστορικής Μελέτης», πράγματι, προάγει την αναγκαιότητα της προαγωγής των μαχητικών δεξιοτήτων των μελών της δια της εμβαθύνσεως στην ιστορική γνώση και έρευνα!

     Στην Ελληνική Ομάδα Έφιππης Τοξοβολίας των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ», επί μία σχεδόν δεκαετία ακολουθούμε μία σταθερή προσέγγιση η οποία απέδωσε τους αναμενόμενους καρπούς παγκοσμίων διακρίσεων αλλά και ευρύτατης αναγνωρισιμότητος: ερευνούμε και μελετούμε την θεωρία του πολεμικού μας αντικειμένου αλλά και δεν παραλείπουμε να το καλλιεργούμε πρακτικώς στα Μέλη μας αναπτύσσοντας τις μαχητικές δεξιότητές μας, μη αρκούμενοι σε πράξεις ρηχού, εφήμερου, εντυπωσιασμού αυτό-τιτλοφορούμενοι (δήθεν) «μελετητές» και «ερευνητές» μελετώντας και ερευνώντας τα ήδη μελετημένα και ερευνημένα!

     Παρατηρώντας κάποιος τα πεπραγμένα της Ομάδος των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» διαπιστώνει την έμφαση που δίνουμε εξίσου στη θεωρητική γνώση όσο και στη πρακτική δεξιότητα του μάχεσθαι! Δεν μελετούμε, απλώς, αλλά συγκροτούμε τη Βιβλιοθήκη και την Αρχειοθήκη μας ώστε να διαθέτουμε ως Ομάδα τις δικές μας πηγές όποτε τις χρειαζόμαστε χωρίς να είμαστε υποχρεωμένοι να καταφεύγουμε σε τρίτους και αντλούμε από τις δικές μας πηγές ό,τι και όσα χρειαζόμαστε ώστε να τα «πάρουμε» στο Ιππευτήριο και να τα κάνουμε πράξη επ’  ωφελεία των μαθητών μας. Για μας δεν αποτελεί «φετίχ» η επίδειξη θεωρητικής γνώσεως αλλά βατήρα εκ του οποίου, με κόπο και κίνδυνο, θα επιχειρήσουμε το άλμα μας προς την ψυχική και σωματική ωφέλεια!

     Και εν μέσω της περιρρέουσας παρακμής η οποία χαρακτηρίζει και τον κύκλο των εγχωρίων θεωρητικολογούντων λογοκλόπων, δήθεν, «αναβιωτών»-«μελετητών» της σύγχρονης ελλαδικής κοινωνίας, προσπαθούμε να υπογραμμίσουμε όλα τα παραπάνω αυτονόητα ώστε αυτός ο σπουδαίος γνωστικός τομέας που λέγεται «Ιστορική μελέτη και αναβίωση» να ανθίσει, επιτέλους και στη σημερινή Ελλάδα.

     Η Ομάδα των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» ουδέποτε επικαλέσθηκε ρόλο «Δασκάλου», γενικώς, στα της Ιστορικής μελέτης και αναβιώσεως. Θεωρεί ότι το πλεονέκτημά της έγκειται στην επιμονή της στο μεγαλείο της ιδιότητος του αρχαρίου η οποία εγγυάται την συνέχιση της διαρκούς προόδου του γνωστικού αντικειμένου και των δεξιοτήτων. Επίσης, αρνήθηκε και από την ίδρυσή της να επικαλεσθεί κάθε … “copyright”, θεωρώντας ότι η γνώση αποτελεί δικαίωμα όλων! Αντιθέτως, ό,τι κατάφερε, ό,τι πέτυχε το κοινοποίησε «απροστάτευτα» ώστε να μπορέσει ο καθένας να καρπωθεί τα ωφέλιμα επιτεύγματα της Σχολής μας αποφεύγοντας, έτσι, κόπους και κινδύνους που εμείς αντιμετωπίσαμε. Κι όλα τούτα όχι από «φιλάνθρωπη» διάθεση αλλά από χρέος προς τη προαγωγή του Πολιτισμού της οποίας τα οφέλη επιστρέφουν σε όλους μας.

     Αλληλέγγυοι προς όλους τους ομοτέχνους μας, ακόμη και προς αυτούς οι οποίοι επέδειξαν συμπλεγματική εχθρότητα προς την Ομάδα μας, έχουμε κάθε διάθεση ανιδιοτελούς μεταδόσεως όσων, κατά τη διάρκεια της επιτυχούς λειτουργίας μας καταφέραμε να κατακτήσουμε διότι το δικό μας όραμα δεν είναι η μικρόκαρδη πίστωση εφήμερων «επιτευγμάτων» αλλά η απροσωπόληπτη διαιώνιση της Πολεμικής Αρετής προς τους επερχομένους, κάτι που αποτελεί θεμέλιο Πολιτισμού.

     Η νεώτερη Ελλάδα ανέκαθεν αντιμετώπιζε την, όχι πάντοτε άδικη…, αποδοκιμασία των ξένων για προχειρότητα, απατεωνιά, τσαπατσουλιά και οκνηρία. Καιρός είναι να τους διαψεύσουμε, έστω και μόνον στο τομέα της ιστορικής μελέτης και αναβιώσεως,  κυρίως, της ίδιας της Πολεμικής αρετής, με συστηματικό έργο-συμβολή στον παγκόσμιο Πολιτισμό! Και προς αυτή τη κατεύθυνση κινούμεθα οι «ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ», κηδόμενοι της πολιτισμικής αξιοπρεπείας της Πατρίδος μας.