ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΙΕΡΗΣ ΛΟΓΧΗΣ

 ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΙΕΡΗΣ ΛΟΓΧΗΣ

 

     Το κυριαρχικότερο ιερό σύμβολο της Ανθρωπότητος για τον δυτικό κόσμο και, μετά την ιερή Σβάστικα, είναι αναμφισβητήτως, η ιερή Λόγχη.

    Το σύμβολο της ιερής Λόγχης το ακολουθεί μία σειρά χριστιανογενών μυθευμάτων τα οποία αποτελούν αποκυήματα της παραμυθολογίας ενός δόγματος που εδράζεται εξ ολοκλήρου στο ψεύδος το οποίο απευθύνεται σε ανοήτους προς χειραγώγησή τους και πρόθεσή μας δεν είναι, ασφαλώς, η αναπαραγωγή ανιστορήτων γελοιοτήτων που θέλουν, π.χ., την κακοποιό (πλασαρισμένη, μάλιστα και ως ...«αγία») Ελένη ως, δήθεν, «ανακαλύψασα» την ιερή Λόγχη κατά τον 4^ο αιώνα στα Ιεροσόλυμα! Και δεν έχουμε καμία διάθεση να παγιδευθούμε σε περιττές αντικρούσεις αστείων αφηγημάτων περί της σχέσεως αυτού του συμβόλου με τον εβραιοχριστιανισμό και τις αμέτρητες εκκλησιαστικές αποσχίσεις του!

     Μακράν, λοιπόν, ημών κάθε ...δεισιδαιμονία και κάθε δαιμονολαγνεία διότι απέχουμε κατά πολύ από το να είμεθα εκείνοι που περιγράφονται  σε ένα παλαιότυπο το οποίο μελετούσε μετά ...μανίας ο Δανός βασιλέας των Ελλήνων Christian Vilhelm Ferdinand Adolph Georg Α’ Glücksburg, από την βιβλιοθήκη του οποίου προέρχεται.

    Το σύμβολο της ιερής Λόγχης υπογραμμίζει την αλληγορία της ισχύος των όπλων (λόγχη=> logche=> lance => ...Longinus) η οποία συνιστά και την δύναμη εκείνου που τα κατέχει!

     Η ιερή Λόγχη παραπέμπει στο διαρκές καθήκον του φέρειν όπλα για όποιον βούλεται να επιβιώσει σε ένα περιβάλλον πολλαπλών απειλών και συνεχούς διακυβεύσεως της υπάρξεώς του!

     Εκ των πραγμάτων, η σοφή αλληγορία αυτού του ιερού συμβόλου, αναποσπάστως διασυνδεδεμένη με την πρόνοια της επιβιώσεώς μας, υποχρεώνει τον νουνεχή να φέρει όπλα των οποίων, όμως, θα πρέπει να κατέχει τον τρόπον χρήσεως, κυρίως, δε την ηθική δεοντολογία αυτού του τρόπου! 

     Και, εν προκειμένω η «ηθική» δεν γειτνιάζει με καμιά «θρησκευτική» ή άλλη αγκύλωση, αλλά αδειοδοτεί το αναφαίρετο δικαίωμα της «έλξεως της σκανδάλης», του προτάγματος της αιχμής προς αυτοπροστασία εξ οιασδήποτε απειλής!

     «Πόλεμος πάντων μέν πατήρ ἐστι, πάντων δέ βασιλεύς...» μας λέει ο Ηράκλειτος και  «Si vis pacem, para bellum!» ο  Publius Flavius Vegetius Renatus! Και οι δύο συν-καθοδηγούν τα «βήματά» μας, υπενθυμίζοντάς μας  όχι απλώς το «έχειν καλώς» αλλά το «υποχρεωτικώς έχειν» ως προς το ανδρώον καθήκον της γνώσεως των όπλων που επιτάσσουν οι διαχρονικές συγκυρίες επιβιώσεως του Ανθρώπου, βεβαίως δε και της ηθικής που διέπει την χρήση τους.