ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ

 ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ

     Το καθαγιασμένο Σεπούκου του Γιούκιο Μίσιμα είχε ως μήνυμά του την καταγγελία της εκπτώσεως των παραδοσιακών Αξιών της Ιαπωνίας και την ίδιαν ανησυχία εξέφρασε και  εξαιρετικό Μέλος της Ομάδος μας αναφορικώς με την υπέλιξη αυτών των Αξιών στην σύγχρονη ιαπωνική κοινωνία!

 

     Δυστυχώς, ο μεταπολεμικώς εκφυλισμένος κόσμος ο οποίος διαμορφώθηκε από εκείνους που πολέμησαν λάθος εχθρό, επέφερε παντού την κατάπτωση του ανθρώπινου Πολιτισμού, καταθάπτοντας τις Αξίες κάτω από μια παρελκυστική τεχνολογία και κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει αυτή την αδήριτη πραγματικότητα.

 

     Όμως, οι «ζωτικές αρτηρίες» της παραδοσιακής «αιματώσεως» του Κόσμου παραμένουν ενεργές ώστε να εγγυάται η διαιώνιση του ανθρώπινου πολιτισμού εις το διηνεκές, παρέχοντας πίστωση χρόνου επαναξιολογήσεως των «ημαρτημένων»! Και μία από αυτές τις «ζωτικές αρτηρίες» είναι και οι παραδοσιακές πολεμικές τέχνες όλων των λαών, συμπυκνώνοντας την σοφία και τις Αξίες της Ανθρωπότητος.

     Και, αυτός είναι και ο λόγος της διακονίας αυτών των πολεμικών τεχνών από όσους πιστεύουμε στην αναγκαιότητα της διασώσεως των Αξιών και την αναστήλωσή τους μέσα στο άνυσμα του χρόνου.

     Είναι, αμιγώς, πολιτική πράξη η υπηρέτηση των πολεμικών τεχνών και όχι «αθλητική ενασχόληση»! Γι αυτό και όσοι φλυαρούν περί του πρακτέου της πολιτικής έχουν πάρει ήδη, εκ των πραγμάτων, απάντηση!

KALARIPAYATTU ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΚΑΙ 1ο ΜΑΘΗΜΑ

KALARIPAYATTU

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΚΑΙ 1ο ΜΑΘΗΜΑ

    Η ολοένα και συστηματικότερη εμβάθυνση στο πεδίο των πολεμικών τεχνών της Σχολής των "Ελλήνων Κενταύρων" και η ερευνητική μας διάθεση να ανακαλύψουμε υποβοηθητικές "ατραπούς" οι οποίες ολοκληρώνουν τον πολεμιστή-Εφιπποτοξότη, από πολλού καιρού μας έχουν οδηγήσει στον τομέα μιας σπουδαίας αρχαίας, ινδικής πολεμικής τέχνης, της Kalaripayattu (കളരിപ്പയറ്റ) η οποία θεωρείται ίσως και η αρχαιότερη, παραμένει δε, μέχρι σήμερα, παντελώς άγνωστη στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.

     Ανακαλύπτοντας στην Kalaripayattu έναν κύκλο ευεργετικών προσεγγίσεων (πολεμικού ασκησιολογίου, θεραπευτικής και πολλών άλλων) πολλές από τις οποίες μελετήσαμε  και συνεχίζουμε να μελετούμε, απολαμβάνοντας τα οφέλη τους, αποφασίσαμε να την παρουσιάσουμε, για πρώτη φορά, στο ελληνόγλωσσο κοινό παραθέτοντας ταυτοχρόνως και το 1ο μάθημά της, όπως το διδάσκει ένας σύγχρονος έγκριτος Ινδός Δάσκαλός της.

     Σκοπός της παρουσιάσεως αυτής της καθοριστικής πολεμικής τέχνης και του εισαγωγικού μαθήματός της δεν είναι απλώς η προβολή ενός ακόμη πολιτιστικού "θησαυρού" της Ασίας, αλλά και η υποβοήθηση των μαθητών της δικής μας Σχολής να βελτιώσουν την ισορροπία του σώματός τους, την ευκαμψία τους, αλλά και την εκρηκτικότητά τους γενόμενοι καλύτεροι Εφιπποτοξότες και τούτο διότι είναι καθήκον μας να εμβαθύνουμε απροκαταλήπτως στον ανθρώπινο πολιτισμό και να αξιοποιούμε τα επιτεύγματά του, αναγνωρίζοντες και σεβόμενοι τις διαφορετικότητες και ανισότητες της φύσεως χωρίς, όμως, σοβινιστικές αγκυλώσεις!

Πλήρες κείμενο υπό μορφή pdf ΕΔΩ

ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΤΩΝ "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ ΚΕΡΚΥΡΑΣ"

 ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 

ΤΩΝ 

"ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ ΚΕΡΚΥΡΑΣ"

     Η προπονητική "διαχείριση" παιδιών και, μάλιστα, σε μιαν απαιτητικότατη πολεμική τέχνη όπως η Τοξοβολία, προϋποθέτει την ανάληψη υψηλών ευθυνών από τον Εκπαιδευτή και την εκ μέρους του επίδειξη υψηλής προσοχής αλλά και διάθεση υψηλής προπονητικής εμπειρίας.

     Και όλα τα προαναφερθέντα μεγιστοποιούνται υπό δύσκολες καιρικές συνθήκες, όταν ο Εκπαιδευτής λειτουργεί σε τόπο και χρόνο που το εκπαιδευόμενο παιδί, πλην των άλλων, κινδυνεύει ακόμη και μία παροδική εφίδρωση η οποία μπορεί να έχει σοβαρό κόστος υγείας.

     Ο εμπειρότατος επικεφαλής των "Ελλήνων Κενταύρων Κερκύρας" Συνασκούμενος Χριστόφορος Κασφίκης όλα τούτα τα έχει πολύ καλώς υπ΄ όψη, όχι μόνον αναλαμβάνοντας υπευθύνως της εκπαίδευση παιδιών στην Σχολή του αλλά και ωφελώντας τα  τόσο με τα οφέλη της Τοξοβολίας αλλά και της διαμορφώσεως γαλήνιων, αυτοπειθαρχημένων και φυσικών χαρακτήρων.

     Αυτό που δεν μπορεί να επιτευχθεί στην Οικογένεια, στο Σχολείο, στον Στρατό, ασφαλώς κι επιτυγχάνεται σε μια σοβαρή Σχολή μιας πολεμικής τέχνης, όπου ο Εκπαιδευτής αναλαμβάνει την τεράστιαν ευθύνη της διαμορφώσεως ενός χαρακτήρος ο οποίος θα μπορεί να διαχειρίζεται κατά τον αποτελεσματικότερο τρόπο τον εαυτό του και τις δυναμικές παραμέτρους του.

     Γι αυτό και η ένταξη παιδιών σε σοβαρές (και μόνον!) Σχολές πολεμικών τεχνών συνιστά μιαν οικογενειακή υποχρέωση η οποία επενδύεται με μακροχρόνια "κερδοφορία" στην  παιδαγωγική εκείνων που αποτελούν την "συνέχειά" μας στο διηνεκές του αιώνιου χρόνου.

ΤΕΧΝΕΣ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ …ΑΝΘΟΚΟΜΙΑ

     Γιατί όχι? Συνύπαρξη ακραίων δράσεων με όλη την σκληρότητα και την τρυφερότητα να διασυνδέονται αρμονικά στην καθημερινότητα των «Ελλήνων Κενταύρων» και μετά το φύτεμα αναρριχητικών κισσών ήρθε και η σειρά του φυτέματος των καταρριχητικών κισσών, βάσει του σχεδίου αναβαθμίσεως του φυτικού περιβάλλοντος του προπονητικού μας χώρου.

     Από το Άλσος της Χωροφυλακής οι αναρριχητικοί κισσοί, από τον Λυκαβηττό οι καταρριχητικοί μιας και διαπιστώσαμε ότι, κατά έναν περίεργο τρόπο, στα δένδρα του Λυκαβηττού δεν εμφανίζονται αναρριχητικοί κισσοί με «γυμνούς» τους κορμούς τους, εν αντιθέσει με τα πολλά «δείγματα» κορμών δένδρων στο Άλσος της Χωροφυλακής που είναι «τυλιγμένα» με αναρριχητικούς κισσούς.

     Με στόχο την, συνεχώς, βελτιούμενη «εικόνα» της αυλής της έδρας της Ομάδος μας, στα διαλείμματα των κυρίως δραστηριοτήτων μας, ο εξωραϊσμός του προπονητικού μας χώρου θα συνεχισθεί με πολλά-πολλά, ακόμη.

ΠΕΡΙ ΑΥΤΕΠΑΓΓΕΛΤΩΝ ΚΑΙ ...ΑΛΛΩΝ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΩΝ

     Όταν εισάγεις στη χώρα σου μία πολεμική τέχνη, την Έφιππη Τοξοβολία, αλλά και την Παραδοσιακή Τοξοβολία η οποία. τότε (2005) ήταν άγνωστη ακόμη και στην εθνική Ομοσπονδία Τοξοβολίας, κήδεσαι του αντικειμένου με υπευθυνότητα και υποχρεούσαι να το προστατεύσεις από νοθεύσεις, αλλοιώσεις, παραχαράξεις που διάφοροι "μετέπειτα" θα ήθελαν κατά το δοκούν να το προσαρμόσουν στα "μέτρα" τους λόγω αδυναμίας να το σπουδάσουν και να το υπηρετήσουν με την επιμέλεια που το ίδιο αυτό το αντικείμενο, απαιτεί! 

     Βεβαίως, για τους γνωρίζοντες, επειδή οι πολεμικές τέχνες έχουν ως βασική προϋπόθεση της αυθεντικής τους διδασκαλίας την μη "εμπορικοποίηση" και την μη "μεσολάβηση" χρηματικών δοσοληψιών, είναι εξ αρχής εμφανές ποιος ασχολείται εντίμως με μία πολεμική τέχνη και ποιος "απατεωνίστικα"! Παρά ταύτα, περιστασιακοί "εμπορικοποιητές" ή και "ευτελιστές" της Παραδοσιακής Τοξοβολίας εμφανίζονται κατά καιρούς και συχνά, κατά την άσκηση των αυτεπαγγέλτων υποχρεώσεών μας, βρεθήκαμε σε αντιπαράθεση μαζύ τους.

     Ευτυχώς αυτό συμβαίνει μόνον με την Παραδοσιακή Τοξοβολία διότι με την Έφιππη Τοξοβολία δεν ασχολείται κανείς άλλος στην Ελλάδα, δεκατέσσερα χρόνια μετά την εισαγωγή της, ενώ όσοι ασχολούνται και αποτελούν ανεξάρτητους από την Ομάδα μας "πόλους", προέρχονται από τους "Έλληνες Κενταύρους" και το κάνουν με την δεδιδαγμένη προσοχή και σεβασμό αλλά και την δική μας εκτίμηση στη προσπάθειά τους.

     Στην Κοιλάδα του Οργανισμού "Kassai" υπάρχει οργανωμένη τραπεζαρία όπου εκατοντάδες συναδαιτυμόνων συντρώγουν και διασκεδάζουν μετά από κάθε προπονητικήν ημερίδα, όμως η τραπεζαρία αυτή βρίσκεται  μ α κ ρ ά ν  του προπονητικού πεδίου και των, αξίων σεβασμού, στόχων διότι η "τσίκνα" σε έναν τέτοιο χώρο αποτελεί και ασέβεια και κακαισθησία!

     Διότι, ούτε η Έφιππη, ούτε η Παραδοσιακή, Τοξοβολίες αποτελούν δραστηριότητες "καταυλισμού" αλλά διέπονται από τη τάξη και το πλαίσιο που οι αιώνες προσέδωσαν απευθυνόμενες σε "θεράποντες" με Παιδεία και Αισθητική ικανούς, τουλάχιστον, να διαχωρίσουν τον χώρο αυτοσυγκεντρώσεως από τον χώρο ευωχίας, γνωστού όντος ότι όσο και εάν το ...τσιφτετέλι αποτελεί παραδεδεγμένη όρχηση δεν συνδυάζεται, επ΄ ουδενί, με τον ...διαλογισμό!

     Βεβαίως, η ενασχόληση με μία πολεμική τέχνη προϋποθέτει ότι ο ενασχολούμενος με αυτήν μετέχει της φιλοσοφίας της και δεν την "διεκπεραιώνει" μηχανικά ως "ενεργούμενο" όπως θέλουν οι άσχετοι και η παραδοσιακή Τοξοβολία δεν είναι απασχόληση ελευθέρων ωρών, δεν είναι "άθλημα", είναι η αρχέγονη ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΤΕΧΝΗ η οποία στήριξε τον Άνθρωπο στην επιβίωσή του δια των αιώνων, είτε μέσα στους ευρψωπαϊκούς παγετώνες, είτε στις αφρικανικές σαβάνες, είτε στις ασιατικές στέπες, οπουδήποτε! 

     Σε κάθε περίπτωση θεωρούμε ότι μπορεί, κατά κανόνα, τα πάντα σε τούτη την άτυχη χώρα να διάγουν ...αθιγγανοπρεπώς, όσοι όμως κηδόμεθα υψηλών πολιτισμικών Αξιών όπως οι πολεμικές τέχνες, είμεθα υποχρεωμένοι να τις προστατεύουμε από καταυλισμικές αθιγγανοποιήσεις οι οποίες μπορεί να εμπεριέχουν το στοιχείο της γραφικότητος για τους συμπαθέστατους αθιγγάνους αλλ΄ ουδεμία σχέση έχουσες με την υπηρέτηση και προαγωγή πολεμικών τεχνών. Διότι η διαφορετικότητα είναι διακριτότατη όσο και σεβαστή στην ανθρώπινη κοινωνία κι έτσι πρέπει να παραμένει!.  

ΑΣΚΗΣΗ, ΑΣΚΗΣΗ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ...ΑΣΚΗΣΗ!

     Η Ομάδα των "Ελλήνων Κενταύρων" λειτουργεί μέσα σε ένα πλαίσιο αναπτύξεως της πνευματικότητος των Μελών της δια της διευρύνσεως των νοητικών τους "οριζόντων" και ως εκ τούτου, μέσα σε αυτήν, δεν αναπτύσσονται ούτε ανταγωνιστικές, ούτε πελατειακές σχέσεις. Η Διοίκηση της Ομάδος επιδιώκει ώστε τα Μέλη της να ωφελούνται δια της διανοίξεως πολυσχιδών "ατραπών" γνώσεως και ασκήσεως με εφαλτήριο μία πολεμική τέχνη η οποία, όπως κάθε πολεμική τέχνη, διδάσκεται ανιδιοτελώς χωρίς καμία κερδοσκοπική επιδίωξη κανενός και από το υστέρημα του χρόνου των εμπλεκομένων Στελεχών,.Και μόνη παρότρυνση προς όλα τα Μέλη μας ο εμπλουτισμός των γνώσεών τους καθώς και η επαύξηση των δεξιοτήτων τους, συνιστώντας τους ανεπιφυλάκτως αξίους και προσεκτικώς επιλεγμένους Δασκάλους εκτός της δικής μας Σχολής ώστε να μορφώσουν μια σφαιρική και όσον το δυνατόν πληρέστερη εικόνα του Κόσμου και της ζωής, πέραν των δικών μας γνωστικών αντικειμένων.

     Εν αντιθέσει με παρόμοια "σχήματα" τα οποία εμφανίζονται υπό "αθλητικό" ή "πολεμοτεχνικό" μανδύα, οι "Έλληνες Κένταυροι" όχι μόνον δεν επιδιώκουμε τον "εγκλωβισμό" των Μελών μας, αποκλειστικώς, στο "δικό μας μαντρί", αλλά και τα παρωθούμε να αναπτύσσουν ενδιαφέροντα και να μετέχουν της διδασκαλίας και άλλων πολεμικών τεχνών των οποίων η γνώση συνεπικουρεί στην ψυχοπνευματικήν ισορροπία του ατόμου, διευρύνει τους πνευματικούς ορίζοντές του και βελτιστοποιεί τις δεξιότητές του!

     Και αισθανόμαστε ιδιαιτέρως ικανοποιημένοι όταν βλέπουμε τα Μέλη μας μέσα σε αίθουσες σοβαρών Σχολών, να ασχολούνται με διάφορες συναφείς πολεμικές τέχνες, πλάι σε καταξιωμένους Δασκάλους, όπως τον Εκπαιδευτή μας υπό επίβλεψη Μηνά να παρακολουθεί συστηματικώς Ισπανική Σπαθασκία πλάι στον εξαιρετικό Δάσκαλο Γεώργιο Ζαχαρόπουλο. Εν ολίγοις, πάντα θυμόμαστε τον σοφό μας Δάσκαλο Kassai Lajos να μας υπενθυμίζει το καθήκον του Εφιπποτοξότη "AΣΚΗΣΗ, ΑΣΚΗΣΗ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ...ΑΣΚΗΣΗ"!

     Έτσι, επικροτούμε τις προσπάθειες του επικεφαλής του Παραρτήματος των "Ελλήνων Κενταύρων Κερκύρας", Συνασκουμένου Χριστόφορου Κασφίκη ο οποίος, μετέχοντας Ιαπωνικών πολεμικών τεχνών πολύ σωστά συνιστά στοθς μαθητές του την ίδια συμμετοχή η οποία αναδεικνύεται ωφελιμότατη και στην περίπτωση της Παραδοσιακής Τοξοβολίας, όπου ο ασκούμενος ενισχύεται κατά την αυτοσυγκέντρωση και την κιναισθησία. 

ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ 

ΤΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ

     Ο παγκόσμιος φιλοσοφικός Οργανισμός της "Νέας Ακροπόλεως" μπορεί να είναι ένα αμφιλεγόμενο κέντρο παραγωγής ιδεών, όμως, σε κάθε περίπτωση οι ιδέες που παράγει είναι άξιες προσοχής.

     Σε μία παλιά αλλά και εμπεριστατωμένη έκδοση του Ελληνικού τμήματος της "Νέας Ακροπόλεως" παρακολουθούμε ένα πολύ ενδιαφέρον "σκεπτικό" εσωτεριστικής προσεγγίσεως των πολεμικών τεχνών με σημαντικές αποσαφηνίσεις οι οποίες, συνήθως, περνούν απαρατήρητες.

     Η διαμόρφωση του χαρακτήρος του πολεμιστή, πέραν των αστικών αγκυλώσεών του που μπορεί να τον οδηγήσουν στην οικτρή κατάληξη μιας "παντομίμας" αντί της τέχνης του πολέμου, είναι ένας παράγων ο οποίος διαφεύγει της "εστιάσεως" πολλών συγχρόνων "πολεμικών" σχολών και "δασκάλων"...

     Στις παραγράφους που ακολουθούν αποσαφηνίζεται το πραγματικό μεγαλείο του χαρακτήρος που θα πρέπει να κοσμεί τον πολεμιστή ως "καθημερινό" άτομο, απολύτως "γειωμένο" και διόλου "απογειωμένο" με φλύαρες επάρσεις τεχνητής δυνάμεως και "εκτυφλωτικών" δεξιοτήτων προοριζομένων να συγκινήσουν ένα, έτσι κι αλλιώς, ευσυγκίνητο φιλοθεάμον κοινό.  

     Προς ευχερέστερη μελέτη, κλικάρετε επάνω στις εικόνες οι οποίες θα μεγεθυνθούν.

     Στη Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" ο προσανατολισμός μας για την διαμόρφωση των χαρακτήρων των μαθητών μας ως πολεμιστών συμπίπτει ακριβώς με το πνεύμα του συγγραφέως του παραπάνω κειμένου και τούτο χωρίς ακαδημεικές "διδασκαλίες" αλλά μέσω ενός πνεύματος το οποίο "χορηγείται" ανεπαισθήτως αλλά και αποτελεσματικώς. 

ΠΡΟΟΙΜΙΟ ΛΑΜΠΡΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

     Διαρκείς «εξετάσεις» αυτοπειθαρχίας η συμμετοχή σε κάθε πολεμική τέχνη για τον συμμετέχοντα! Μία συνεχής υποχρέωση καθημερινής υπακοής σε κανόνες οι οποίοι προάγουν τον ασκούμενο και τον ανελίσσουν στο επίπεδο που κάθε πολεμική τέχνη ορίζει ως ιδανική «οροφή» της. Και στην Έφιππη Τοξοβολία της οποίας η «οροφή» θέλει τον Εφιπποτοξότη ως «επιτομή» ισορροπίας εφίππου μαχητή, οι κανόνες είναι ακόμη πιο αυστηροί, ίσως και άτεγκτοι, λόγω της επικινδυνότητος που συνεπάγεται η επιτυχής συνεργασία του μαχητή Ανθρώπου με τον, επίσης, μαχητή συμπολεμιστή του Ίππο, κάτι που παρατηρείται μόνον στην προκειμένη περίπτωση.

     Τηρώντας απαρεγκλίτως τους αυστηρούς κανόνες της εκπαιδεύσεώς του στην Έφιππη Τοξοβολία, ο παραπάνω εικονιζόμενος μαθητής της Σχολής μας κατάφερε στο ένατο μάθημά του να καλπάσει και να τοξεύσει! Όχι, δεν ήταν «παιδί» του Σταύλου, αρχαιολόγος είναι, επιστήμων του γραφείου και των βιβλιοθηκών, όμως, η σοβαρότητα της προσεγγίσεώς του στο εφιπποτοξοτικό αντικείμενο με αφετηρία μιαν ολοκληρωμένη προσωπικότητα τον βοήθησε ώστε τάχιστα να φθάσει σε ένα αξιολογότατο αποτέλεσμα και να τον στηρίζει, εφεξής, σε μία διαρκή πρόοδο η οποία τεκμαίρεται από την φωτογραφία του τίτλου η οποία προέρχεται από την χθεσινή του Προπόνηση.

     Στη συγκεκριμένη φωτογραφία, ο προπονούμενος βρίσκεται σε καλπασμό στην αρχή της διαδρομής, όπου ο Ίππος αυξάνει την ταχύτητά του και ο ίδιος ετοιμάζεται να υψώσει το Τόξο του για να τοξεύσει επί στόχου, διαδικασίες οι οποίες πολλαπλασιάζουν τον κίνδυνο μιας ενδεχόμενης απώλειας ισορροπίας και πτώσεως. Παρά την κρισιμότητα του σημείου, τον βλέπουμε να παραμένει απαθής και να οπλίζει, διατηρώντας το βλέμμα επί του στόχου ενώ αναμένει υπομονητικά να τον προσεγγίσει, με ένα «κάθισμα» που αγγίζει τα όρια ζενικού διαλογισμού!  

     Η «σκηνή» αποκαλύπτει τον ολοκληρωμένο χαρακτήρα που αποφεύγει να ταράζεται ακόμη και όπου υπάρχει λόγος, καταφέρνοντας να επικεντρώνεται στην προτεραιότητα της καταστάσεως η οποία, εν προκειμένω, είναι η ορθή εκτίμηση των συνθηκών ισορροπίας και ευστοχίας. Εν ολίγοις, αυτή η φωτογραφία αποκαλύπτει έναν προπονούμενο ο οποίος ανελίσσεται σε επικυρίαρχο της καταστάσεως όπου προέχει η διαχείριση αποφυγής κινδύνου και, ταυτοχρόνως, έπεται η ανάγκη καταφοράς επιτυχούς στοχαστικού αποτελέσματος.

     Ο εικονιζόμενος, όπως και κάθε φυσιολογικό πλάσμα, μπορεί στην καθημερινότητά του να φοβάται, να οργίζεται, να αυτοαμφισβητείται, να  λ α ν θ ά ν ε ι, όμως, εν προκειμένω, αποδεικνύει ότι τελεί εν επιγνώσει της πραγματικής καταστάσεως και «πείθεται απολύτως τοις κανόσι» της Έφιππης Τοξοβολίας ισορροπώντας και παραμένοντας με διαυγές πνεύμα (νηφάλιος) ώστε να επιτελέσει την, προδιαγεγραμμένη, αποστολή του! Σ’  αυτό το κλασματικό του δευτερολέπτου «κλικ» της κάμερας, ο εικονιζόμενος αποκαλύπτει αυτό που πρέπει να είναι και να φαίνεται τούτη την συγκεκριμένη στιγμή και αυτή είναι η επιδίωξη κάθε μαθήματος της Σχολής των «Ελλήνων Κενταύρων»!

     Συνηθίζεται να λέγεται ότι μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις, όμως, συχνά κάποιες εικόνες δεν περιορίζονται σε χίλιες λέξεις αλλά αποτελούν προοίμια πολλών …κεφαλαίων με τα συμπεράσματα που «αναβλύζουν» μέσα από το θέμα τους. Και τούτη η εικόνα είναι μία από αυτές…

ΕΝΔΥΝΑΜΩΝΟΝΤΑΣ

ΨΥΧΙΚΕΣ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΙΚΕΣ ΑΝΤΟΧΕΣ

     H Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" με την επέκτασή της και στο πεδίο της μελέτης της θεατρικής μελέτης μετά την θέσπιση της λειτουργίας τμήματος Ιππικού Θεάτρου, ολοκληρώνεται ως ένα, μοναδικό για τη χώρα μας,  εργαστηριακό πεδίο σπουδής του απόλυτου βάθους της Ιππικής Τέχνης!

     "Ακουμπώντας" με σιγουριά επάνω στο περιεχόμενο  της σπάνιας, ειδικής, Βιβλιοθήκης της Ομάδος μας (σε μία χώρα όπου και η Εθνική της Βιβλιοθήκη διαλύθηκε και ιδιωτικοποιήθηκε...), σεβόμενοι την ιστορικήν αλήθεια και χωρίς "αυτοσχεδιασμούς" ξεκινήσαμε, ήδη, την διδασκαλία της χρήσεως εξοπλισμού "εποχής" (ύστερος Μεσαίωνας και Αναγέννηση) προκειμένου οι μαθητές μας να προετοιμασθούν για την επιτυχή εμφάνισή του σε προγραμματισμένες παραστάσεις μας.

     Πρώτο μας μέλημα η διδασκαλία του "φέρειν ορθώς"  ενδύσεις και εξοπλισμούς και, μάλιστα, με την ιδιαίτερη δυσκολία του "ενδύεσθαι" και "εκδύεσθαι" εφίππως.

     Όσο και αν φαίνεται ασήμαντο, το να φορέσεις ένα αλυσιδωτό κάλυμμα κεφαλής (coif) εφίππως, δεν είναι κάτι διόλου απλό και, ακόμη δυσκολότερο να εφιππεύσεις φορώντας το.

     Και όλα τούτα, εφιππεύοντας ένα δυνατό "βαρβάτο", έναν επιβήτορα Ίππο τον οποίο αναλαμβάνεις να αναδείξεις σε Ίππο θεάτρου από το ..."μηδέν".

     Και, το σημείο αυτό αποτελεί εδώ και λίγο καιρό το διδακτικό αντικείμενο προς τους μαθητές της Σχολής μας, παρατηρώντας την λαμπρή πρόοδό τους η οποία είναι αποτέλεσμα της συχνής τους προσελεύσεως στα μαθήματα.

     Ξεκινώντας από την εξοικείωση του Ίππου με τον διδακτέο εξοπλισμό, ποτέ δεν παραλείπουμε να βεβαιωθούμε ότι ούτε η "θωριά", ούτε ο θόρυβος, ούτε το βάρος του εξοπλισμού ενοχλούν, καθ΄ οιονδήποτε τρόπο, τον Ίππο και εάν παρατηρήσουμε ότι τον ενοχλεί αμέσως προβαίνουμε στην αποενοχοποίηση του εξοπλισμού για τις αισθήσεις του ζώου. Μόνον έτσι συνεχίζουμε την διδασκαλία μας και τούτο για την απόλυτη ασφάλεια των μαθημάτων μας.

     Κατόπιν φροντίζουμε να εξοικειώσουμε και τον μαθητή, αρχικώς επί του εδάφους, με τις επιπτώσεις στην ισορροπία του αλλά και στην άνεσή του, του φερομένου εξοπλισμού.

     Η διαδικασία αυτή γίνεται χωρίς να προκαλέσουμε στον μαθητή την οποιανδήποτε ανησυχία και, συχνά, χωρίς ο ίδιος να αντιλαμβάνεται ότι, πια, εισέρχεται σε μια ιδιαίτερη δοκιμασία ψυχικών και σωματικών αντοχών οι οποίες, τελικώς, θα τον αναδείξουν νικητή "εαυτού" ακόμη και στο στάδιο της καθημερινής του, εκτός Ιππευτηρίου και θεάτρου, ζωής! 

     Πολλές οι παιδαγωγικές, των χαρακτήρων, παράμετροι και ο Πόλεμος σε όλες του τις εκφάνσεις αναδεικνύεται ως το μεγαλύτερο "σχολείο" θωρακίσεως ψυχών. Κι αυτό το γνωρίζουμε στους "Έλληνες Κενταύρους" και το διακονούμε!

ΑΣ  ΑΠΟΦΥΓΟΥΜΕ 

ΤΗΝ "ΕΙΚΟΝΑ" ΤΟΥ ΤΡΩΚΤΙΚΟΥ 

ΣΤΟ ΤΡΟΧΟ ΤΟΥ ΚΛΟΥΒΙΟΥ ΤΟΥ

     Το 1992 κυκλοφόρησε για πρώτη φορά και στην Αγγλική γλώσσα ένα εκπληκτικό εγχειρίδιο μιας σπουδαίας Ιαπωνικής πολεμικής τέχνης για την οποία δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου βιβλιογραφία, με συγγραφέα έναν από τους εγκυρότερους Ιάπωνες Δασκάλους της. Το εγχειρίδιο αυτό , δέκα χρόνια αργότερα, το 2002, μετέφρασε στην Ελληνική γλώσσα και δημοσίευσε σε έναν από τους πλέον ειδικούς εκδοτικούς Οίκους, ο Έλληνας μαθητής του συγγραφέως και αναγνωρισμένος Δάσκαλος της ίδιας τέχνης,, αποδίδοντας ένα εξαιρετικό έργο, με άψογη «δομή», υψηλότατη ποιότητα και εκδοτική τελειότητα περιέχοντας τα τρία πρώτα από τα τέσσερα συνολικώς μέρη που απάρτιζαν το συνολικό περιεχόμενο του έργου. Στον πρώτο, αυτό τόμο που εκδόθηκε υπήρχε και η προαναγγελία της μελλοντικής εκδόσεως του τετάρτου μέρους σε ξεχωριστό τόμο.

     Ωστόσο, αγόρασα την ελληνική έκδοση αυτής της σπουδαίας συγγραφικής, μεταφραστικής κι εκδοτικής δουλειάς και την μελέτησα επισταμένως, αποκομίζοντας τις καλύτερες εντυπώσεις και περιμένοντας εναγωνίως την έκδοση και του επόμενου, προαναγγελθέντος, τόμου ώστε να ολοκληρώσω την μελέτη μου.

     Τα χρόνια πέρναγαν και η διαρκής επικοινωνία μου με τον ελληνικό εκδοτικό Οίκο μου απέφερε την τυποποιημένη απάντηση «βρίσκεται υπό επεξεργασία».

     Ένα χρόνο πριν απεφάσισα να επικοινωνήσω άμεσα με τον Έλληνα μεταφραστή και μαθητή του συγγραφέως Δασκάλου αυτής της σπουδαίας πολεμικής τέχνης ώστε να πληροφορηθώ για την πορεία της εκδόσεως του πολύ-αναμενόμενου τόμου που θα συμπλήρωνε το εξαιρετικό αυτό έργο. Ο αναζητούμενος Έλληνας μεταφραστής και μαθητής του μεγάλου Ιάπωνος Δασκάλου, Δάσκαλος και ο ίδιος, δεν ήταν εύκολο να εντοπισθεί και χρειάστηκαν πολλές προσπάθειες ώστε, επιτέλους να βρω το τηλέφωνό του και να μιλήσω απευθείας μαζύ του. Και ω της …εκπλήξεως!

     Αποσβολωμένος τον άκουσα να μου λέει ότι ο προαναγγελθείς τόμος δεν πρόκειται να εκδοθεί ποτέ διότι η συγκεκριμένη πολεμική τέχνη [την οποία το παγκόσμιο Κοινό σέβεται και αναγνωρίζει] αποτελεί … «απάτη» και ότι ο Δάσκαλός του ήταν … «απατεώνας». Όταν δε του υπενθύμισα ότι και ο ίδιος υπήρξε Δάσκαλος αυτής της πολεμικής τέχνης που τώρα κατηγορεί μου απήντησε με αφοπλιστικήν ηλιθιότητα: «Μα και εγώ κάνω βλακείες!».

     Σωστά. ΌΑλλά, όταν παραδέχεσαι ότι «κάνεις βλακείες» βλακεία είναι και το θεωρείς ...βλακεία το ο,τιδήποτε, οπότε αρχίζει μια πολύ μακρά "συζήτηση" για κάθε ...ευφυή.

     Κλείνοντας το τηλέφωνο ξανάπιασα στα χέρια μου το υπέροχο βιβλίο που παραμένει ημιτελές και το ξαναξεφύλλισα… Το ξανα-απόλαυσα όπως αμέτρητες φορές το απολαμβάνω και προσπάθησα να εντοπίσω «απάτη» στα γραφόμενά του. Πουθενά, κάτι τέτοιο. Όλα ευσταθέστατα και «γεωμετρημένα», όλα δομημένα σαν από χέρι πνευματικού αρχιτέκτονος και τίποτε «εκκρεμές» παρά μόνο ο προαναγγελθείς και ουδέποτε εκδοθείς τόμος με το τελευταίο μέρος.

     Το μάτι μου ξανάπεσε στο εξώφυλλο του τόμου που ξεφύλλιζα και κάτω από τον τίτλο με το όνομα της πολεμικής τέχνης ξαναδιάβασα τον υπότιτλο: «…Φιλοσοφία-Ιστορία».

     «Φ ι λ ο σ ο φ ί α …»

     Κάθε πολεμική τέχνη εγκλείει στον πυρήνα της την μαγεία της φιλοσοφίας της που αποτελεί και την ίδια τη ‘ψυχή” της. Όποιος ασχολείται με μια πολεμική τέχνη χωρίς, κατά προτεραιότητα, να έχει αποκωδικοποιήσει και να ενστερνισθεί την φιλοσοφία της ματαιοπονεί και μπορεί να έχει καταλήξει ακόμη και πρωταθλητής αλλά χωρίς καμία ουσιαστική σχέση με την τέχνη του.

     Όποιος προσεγγίζει το Αϊκίντο με επιθετική κινησιολογία μπορεί να έχει τις προθήκες του γεμάτες με τρόπαια πρωταθλητισμού αλλά θα έχει πάντα άδεια τη ψυχή του από την αλήθεια του Αϊκίντο. Κι όποιος πατά το πετάλι του ποδηλάτου του με πόδι ποδοσφαιριστή, ταξιδεύει με λάθος όχημα.

     Έτσι κι ο Έλληνας μεταφραστής και «Δάσκαλος» του παραπάνω εγχειριδίου πολεμικής τέχνης έδειξε ότι, πέρα από περιστασιακές «μεγαλοστομίες», ουδέποτε ήταν κοινωνός της φιλοσοφίας της υψηλότατης πολεμικής τέχνης την οποία κατέληξε να θεωρεί … «απάτη» και τον εαυτό του «βλάκα». Γι αυτόν η λέξη «Φιλοσοφία» που είχε τυπώσει με …χρυσά γράμματα στο εξώφυλλο του πονήματός του δεν ήταν παρά μόνο εννέα τυπογραφικά στοιχεία με άγνωστο περιεχόμενο.

     Όμως, τι θέλει να εκφράσει τούτο το κείμενο, μήπως ότι οι μαθητές των πολεμικών τεχνών θα πρέπει να αρκούνται στην φιλοσοφία (ή και …αμπελοφιλοσοφία) της πολεμικής τέχνης τους παραλείποντας την εντατική άσκησή τους στις πρακτικές τεχνικές τους; Κάθε άλλο.

     Εκείνο το οποίο επιχειρεί να υπογραμμίσει αυτό το κείμενο είναι η   π ρ ο τ ε ρ α ι ό τ η τ α  για κάθε μαθητή πολεμικής τέχνης να χαρτογραφεί τον φιλοσοφικό άξονα της τέχνης του και επάνω σε αυτό τον άξονα να δομεί την καθημερινή πρακτική εξάσκησή του ώστε η προσέγγισή του να είναι η ενδεδειγμένη από την ίδια την φύση της τέχνης που επέλεξε. Άλλως, η φρενήρης επικέντρωση στην ανάπτυξη δεξιοτήτων θα έχει το αποτέλεσμα της ατέρμονης κυκλικής περιστροφής του μικρού τρωκτικού επάνω στον τροχό του κλουβιού του, όπου μπορεί να αναπτύξει μεν μια εντυπωσιακή ταχύτητα περιστροφής χωρίς, δε, κανένα άλλο ουσιαστικό αποτέλεσμα.

ΟΙ 

"ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ ΚΕΡΚΥΡΑΣ" ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ...

     Ο πυρήνας μιας πολεμικής τέχνης είναι πάντα το φιλοσοφικό της υπόβαθρο κάτι που η Ομάδα των "Ελλήνων Κενταύρων" , από την στιγμή της ιδρύσεώς της και στο διηνεκές, το ασπάζεται πλήρως ασκώντας την πολεμική τέχνη της Έφιππης Τοξοβολίας αλλά και της Παραδοσιακής Τοξοβολίας. 

     Μπορεί στους "Έλληνες Κενταύρους" να φιλοπονούμε για την ανάπτυξη των μαχητικών δεξιοτήτων μας αλλά, πρωτίστως, καλλιεργούμε την ψυχή μας με τα διδάγματα εκείνα που άγουν τον ψυχισμό του άνω θρώσκοντος προς την τελείωση της Πολεμικής Αρετής, ως πεδίου ευγενούς θεάσεως της ζωής και του κόσμου. 

     Την παραπάνω αδήριτη αρχή ακολουθεί, όπως είναι φυσικό και ο Αρχηγός του Παραρτήματος των "Ελλήνων Κενταύρων Κερκύρας", Συνασκούμενος Χριστόφορος Κασφίκης δίνοντας έμφαση συχνά, στις Προπονήσεις που διεξάγει, στο φιλοσοφικό σκέλος της διδασκαλίας της Σχολής μας, καλλιεργώντας θετικά τις ψυχές των Κερκυραίων Συνασκουμένων του.

     Στην τελευταία, κυριακάτικη Προπόνηση του Παραρτήματός του, ο Χριστόφορος Κασφίκης προέταξε μία θεωρητική εισαγωγή ζενικής προσεγγίσεως με ένα περιεχόμενο τόσο δυνατό και απαραίτητο για τον σύγχρονο άνθρωπο που δεν προσφέρει σήμερα καμία "μέση" σύγχρονη οικογένεια και κανένα "μέσο" σχολείο.

     Όπως ο ίδιος μας γράφει στην Αναφορά του μετά το πέρας της Προπονήσεως, στο πρώτο μέρος της παρουσιάσθηκαν στους Συνασκουμένους τα παρακάτω σημαντικά κεφάλαια τα οποία δεν είναι ωφέλιμα μόνον στον Τοξότη αλλά και χρήσιμα σε κάθε σύγχρονο άνθρωπο:

Το Πνεύμα της Τοξοβολίας

Αλήθεια , Καλοσύνη και Ομορφιά.

Η αναζήτηση της Αλήθειας

Η σημασία της Καλοσύνης

Η Ομορφιά της Τοξοβολίας

Χάρη , Αξιοπρέπεια και Γαλήνη

Ατελείωτη Εξάσκηση

Η Πνευματική Διεργασία.

     Mετά από μία τόσο λαμπρή εισαγωγή, ακολούθησε μία Προπόνηση της οποίας η προσεκτική "ανάγνωση" του οπτικοακουστικού υλικού καταλήγει με το θετικότερο "πρόσημο".

     Μια ομαδική πρόοδος για όλους, ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας και σωματοτύπου αποτύπωσε και πάλι ο φακός της κάμερας στο γαλήνιο και καταπράσινο περιβάλλον των "Ελλήνων Κενταύρων Κερκύρας".

     Και, κάπως έτσι, οι στόχοι κατακτώνται, έστω κι αν κινούνται με ταχύτητα μπροστά μας...

     Και κάπως έτσι η ψυχή διατηρείται άλκιμη μέσα στο χρόνο...

     Και κάπως έτσι οι "πατημασιές" μας γίνονται σταθερότερες και θετικότερες, ανακυκλώνοντας ατομική πρόοδο...

     Και κάπως έτσι η ατομική πρόοδος διευρύνεται και ολοκληρώνεται μέσα από την ομαδική συνάσκηση και συνεργασία...

     Και κάπως έτσι, τελικώς, η ικανοποίηση λάμπει στα μάτια κάθε Συνασκουμένου μας. Ε, λοιπόν, αυτός είναι ο σκοπός των "Ελλήνων Κενταύρων".

     Διότι σημαντική η συμμετοχή μας και οι διακρίσεις μας σε αγώνες, η κατάκτηση βραβείων και η άνοδος σε βάθρα νικητών μεγάλων διοργανώσεων, αλλά τον πραγματικό νικητή δεν τον αναδεικνύει το χρονόμετρο του αφέτη αλλά ο ίδιος ο ψυχισμός του που σε όλη την διάρκεια της ζωής καλείται να κατακτήσει αμέτρητους καθημερινούς και ζωτικούς "κοτίνους" διασφαλίζοντας το "ευ ζειν" του άνω θρώσκοντος φορέως του.