Η Σχολή Έφιππης Τοξοβολίας των "Ελλήνων Κενταύρων" στο πλαίσιο των προγραμματισμένων για όλους τους μαθητές της, δωρεάν, εγκυκλίων μαθημάτων, έχει την Τιμή της πρώτης δημόσιας παραστατικής αναλύσεως του θεμελιώδους, για την Ενστικτώδη Τοξοβολία, έργου του Γερμανού φιλοσόφου Eugen Herrigel "Ζεν στην Τέχνη της Τοξοβολίας". Λόγω της τεράστιας σημασίας του συγκεκριμένου έργου για την παγκόσμια Τοξοβολία, αλλά και των πολλών "κομβικών" σημείων που διαλαμβάνει και που είναι απαραίτητο να γίνουν κατανοητά, ασφαλώς, η ανάλυσή του θα ήταν ανέφικτο να ολοκληρωθεί σε μία και μόνον διάλεξη! Έτσι, σχεδιάσθηκε μία σειρά δημοσίων αναλύσεων επί πεδίου, ώστε να μπορεί να εφαρμοσθεί η απαιτούμενη παραστατικότητα προς εμπέδωσή του από όσους τις παρακολουθήσουν προσλαμβάνοντας τις "εσωτερικές συνιστώσες" οι οποίες προσδοκώνται ως το τελικόν όφελος.
EUGEN HERRIGEL
Ο EugenHerrigel (20 Μαρτίου 1884 Liechtenau Baden – 18 Απριλίου 1955 Partenkirchen Bayern) ήταν Γερμανός φιλόσοφος που δίδαξε φιλοσοφία στο Αυτοκρατορικό Πανεπιστήμιο Tohoku στο Sendai της Ιαπωνίας από το 1924 έως το 1929 και εισήγαγε το Ζεν σε μεγάλα μέρη της Ευρώπης μέσω των γραπτών του.
Αρχικώς, εισήλθε στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης όπου σπούδασε θεολογία από το 1907 έως το 1908 και στη συνέχεια νεοκαντιανή φιλοσοφία από το 1908 έως το 1913. Απέκτησε το διδακτορικό του υπό τη διεύθυνση του Wilhelm Windelband (1848-1915) το 1913.
Στρατεύθηκε κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και υπηρέτησε ως ιατρικό προσωπικό από το 1914 έως το 1916. Από το 1917 έως το 1918, τοποθετήθηκε στο Υπουργείο Οικονομικών του Γενικού Επιτελείου του Δυτικού Μετώπου. Το 1923 απέκτησε τον τίτλο του καθηγητού Πανεπιστημίου.
Ο Eugen Herrigel νυμφεύθηκε σε πρώτο γάμο την βαρόνη Paula von Beulwitz (1893-1924). Αυτή τον συνοδεύει στην Ιαπωνία κατά τη διάρκεια της αποστολής του στο Πανεπιστήμιο του Sendai το 1924. Μετά το θάνατό της νυμφεύεται και πάλι, τον Σεπτέμβριο του 1925, σε δεύτερο γάμο, την Auguste L. Seefried (Gusty Luise Herrigel).
Ενώ ζούσε στην Ιαπωνία από το 1924 έως το 1929, σπούδασε Kyūdō, την παραδοσιακή ιαπωνική τοξοβολία, υπό τον AwaKenzō (阿波研造:1880-1939), έναν Δάσκαλο της Τοξοβολίας και ιδρυτή του δικού του κινήματος που ονομάζεται «Το Μεγάλο Σκοπευτικό Δόγμα». Ο E. Herrigel ακολούθησε την Tοξοβολία την οποία σπούδασε επί χρόνια στην Ιαπωνία με την επιθυμία να κατανοήσει καλύτερα το Ζεν. Τον Ιούλιο του 1929 επέστρεψε στη Γερμανία και του ανατέθηκε η έδρα Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Erlangen.
Ο Eugen Herrigel ήταν ενεργό μέλος της Εθνικοσοσιαλιστικής "Ενώσεως για τον Πολιτισμό", μιας πολύ σημαντικής αδελφότητος για τον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό που ιδρύθηκε κατά την εποχή της αμαρτωλής δημοκρατίας της Βαϊμάρης, προ της εκλογής του Αδόλφου Χίτλερ στο αξίωμα του Καγκελαρίου. Και αυτή η Ένωση ήταν ο σημαντικότερος φορέας Πολιτισμού στην μεσοπολεμική Ευρώπη, η δε αποδοχή του Eugen Herrigel ως Μέλους της δείχνει και την σημαντικότητα της προσωπικότητός του! Ας δούμε, επακριβώς ποια ήταν αυτή η Ένωση:
"Αγωνιστική Ένωση για τον Γερμανικό Πολιτισμό" (Kampfbundfür DeutscheKultur, KfdK)
Η "Αγωνιστική Ένωση για τον Γερμανικό Πολιτισμό" (Kampfbundfür DeutscheKultur, KfdK), ήταν μια εθνικιστική και αντιεβραϊκή πολιτική Ένωση κατά τη διάρκεια της δημοκρατίας της Βαϊμάρης, μιας εποχής πλήρους παρακμής για την Γερμανία, συνεχίζοντας να λειτουργεί και μετά την άνοδο του Εθνικοσοσιαλισμού στην εξουσία. Ιδρύθηκε το 1928 ως"NationalsozialistischeGesellschaftfür DeutscheKultur" (NGDK, Εθνικοσοσιαλιστική Εταιρεία για τον Γερμανικό Πολιτισμό) από τον Εθνικοσοσιαλιστή φιλόσοφο και ιδεαλιστή Alfred Rosenberg παραμένοντας υπό την ηγεσία του μέχρι την αναδιοργάνωσή της και την μετονομασία της σε "Εθνικοσοσιαλιστική Πολιτιστική Κοινότητα" (NationalsozialistischeKulturgemeinde) με σκοπό την ανάπτυξη του Πολιτισμού στην Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία αλλά και την ανάπτυξη του ΕυρωπαΪκού Πολιτισμού. Μετά την αναδιοργάνωσή της συγχωνεύτηκε με τη "DeutscheBühne" (Γερμανική Σκηνή), που συνδέεται με την ίδρυση του επίσημου πολιτιστικού φορέως «DienstelleRosenberg» (DRbg, Τμήμα Rosenberg), ο οποίος, κατόπιν, έγινε γνωστός ως "AmtRosenberg" (ARo, Γραφείον Rosenberg).
Ο αριθμός των Mελών της Ενώσεως, που ήσαν κατά τόπους οργανωμένα, αυξήθηκε από περίπου 300 σε 25 τοπικά παραρτήματα τον Απρίλιο του 1929 σε περίπου 38.000 σε 450 τοπικά παραρτήματα μέχρι τον Οκτώβριο του 1933 όταν πλέον ο Αδόλφος Χίτλερ είχε εκλεγεί δια κοινοβουλευτικών διαδικασιών στο αξίωμα του Καγκελαρίου και διοικούσε την Γερμανία το "Γερμανικό Εθνικοσοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα" (NSDAP).
H Ένωση είχε ως Μέλη της διακεκριμένες πνευματικές προσωπικότητες της εποχής, φιλοσόφους, επιστήμονες, καλλιτέχνες, λογοτέχνες, εκδότες κλπ μεταξύ των οποίων Adolf Bartels, Ludwig Polland, Gustaf Kossinna, Philipp Lenard, Hugo Bruckmann, Julius Friedrich Lehmann. Επίσης, μεταξύ των Μελών της Ενώσεως υπήρξαν και κορυφαίες προσωπικότητες όπως οι επικεφαλής της "Εταιρείας του Φεστιβάλ Bayreuth" Winifred Wagner. η χήρα του φυλετιστή και αντιεβραίου ιδεολόγου Houston Stewart Chamberlain, η Eva Chamberlain, ο συνθέτης Paul Greiner, οι φιλόσοφοι Otto Friedrich Bolnow και ο Eugen Herrigel, ο ποιητής και μετέπειτα πρόεδρος του "Eπιμελητηρίου Λογοτεχνών του Γερμανικού Ράιχ" (Reichsschrifttumskammer) Hanns Johst. ο αρχιτέκτονας Paul Schulze-Naumburg, ο οποίος επιμελήθηκε του περιοδικού "Kunst und Rasse" (Τέχνη και Φυλή), ο Gustav Havemann, βιολιστής και αργότερα ηγέτης του "Επιμελητηρίου Μουσικής του Ράιχ" (Reichsmusikkammer) που ίδρυσε και ηγήθηκε μιας ορχήστρας Kampfbund, ο θεατρικός σκηνοθέτης Karl von Schirach, ο Fritz Kloppe που ηγήθηκε της "Werwolf", μιας μαχητικής αδελφότητος αφιερωμένης στην εκπαίδευση νεαρών αμυντόρων της πατρίδος, ο εθνικιστής θεολόγος και μουσικολόγος Fritz Stein, οι ηθοποιοί Carl Auen και Aribert Mog, ο φιλόσοφος, κοινωνιολόγος και οικονομολόγος Othmar Spann και ο Αυστριακός Friedrich Hayek, Αυστριακός οικονομολόγος, πανεπιστημιακός και φιλόσοφος, γνωστός για την υπεράσπιση του κλασικού φιλελευθερισμού, ο οποίος μετέπειτα (1984) ανεδείχθη ως μέλος του Τάγματος Τιμής από τη Βασίλισσα Ελισάβετ Β΄, μετά από πρόταση της πρωθυπουργού Μάργκαρετ Θάτσερ για τις «υπηρεσίες του στη μελέτη των οικονομικών. Τέλος, συμβολικώς και κατά την επέτειο των γενεθλίων του Αδόλφου Χίτλερ (20ή Απριλίου 1933) στο Passau ο καθηγητής Edwin Werner (PhD) ιδρύει την δική του τοπική Ένωση στο Passau.
Η "Αγωνιστική Ένωση για τον Γερμανικό Πολιτισμό",εκτός των φυσικών προσώπων, είχε και ως Μέλη της και εταιρικά Μέλη στα οποία περιελαμβάνετο ο "Σύνδεσμος Γερμανικών Αδελφοτήτων" [Deutsche Burschenschaften], ο "Σύνδεσμος Γερμανικής Πατρίδος" [Deutsche Landsmannschaft], οι Γυμναστικοί Σύλλογοι Γερμανικών Κολλεγίων" [Turnerschaften an deutschen Hochschulen], ο "Σύνδεσμος Γερμανικών Συντεχνιών" [Deutsche Gildenschaften], ο Σύνδεσμος Γερμανών Τραγουδιστών [Deutsche Sängerschaft], η Γερμανική Μουσική Εταιρεία Κολλεγίων [Sondershäuser Verband] και η Γερμανική Εταιρεία Τέχνης Κολλεγίων [Deutscher Hochschulring].
Συγγραφικό Έργο
Το 1936, ο Eugen Herrigel δημοσίευσε ένα άρθρο 20 σελίδων που περιγράφει τις εμπειρίες του με τίτλο «Die Ritterliche Kunst des Bogenschiessens» ("Η Ιπποτική Τέχνη της Τοξοβολίας") στο ιαπωνολογικό περιοδικό "Zeitschrift für Japanologie". Αυτό αποτέλεσε αργότερα τον πυρήνα του πιο διάσημου έργου του "Ζεν στην Τέχνη της Τοξοβολίας", το οποίο είναι το έργο με τη μεγαλύτερη διεθνή επιρροή που γράφτηκε ποτέ για το Ζεν σε ευρωπαϊκή γλώσσα.
Ο Eugen Herrigel πέθανε το 1955 και ανάμεσα στα χειρόγραφα που άφησε πίσω του βρέθηκαν ογκώδεις σημειώσεις για διάφορες "πτυχές" του Ζεν. Αυτές οι σημειώσεις επιλέχθηκαν και επιμελήθηκαν από τον Hermann Tausend σε συνεργασία με την Gusty L. Herrigel, την σύζυγο του συγγραφέως (που σπούδασε ιαπωνική ανθοδετική) και δημοσιεύτηκαν στα Γερμανικά με τον τίτλο "Der Zen-Weg" ("Ο Δρόμος του Ζεν"). Αυτή η έκδοση αναθεωρήθηκε και επιμελήθηκε από τον Alan Watts το 1960 και δημοσιεύτηκε από τον "Vintage Press" ως "The Method of Zen".
Απολογισμός
Ο Αυστριακός Volker Zotz, έγκριτος μελετητής και αναλυτής του Βουδισμού απεκάλυψε στο βιβλίο του για τον Βουδισμό και τον Γερμανικό Πολιτισμό ότι ο Eugen Herrigel ήταν ένθερμος υποστηρικτής του Γερμανικού Εθνικοσοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος του Αδόλφου Χίτλερ και για την επιλογή του αυτή του απαγορεύτηκε να διδάξει στο Πανεπιστήμιο για τρία χρόνια μετά το 1945. Και είναι πασίγνωστο ότι από το 1945 μέχρι σήμερα, η αχαλίνωτη λογοκρισία των σιωνιστών εφαρμόζεται λυσσωδώς εναντίον οιουδήποτε προσώπου και οιασδήποτε ιδέας θεωρούν ότι διακυβεύει την παγκόσμια κυριαρχία τους, όπως και με διάφορους τρόπους εφαρμόσθηκε και εναντίον του EugenHerrigel, όχι μόνον απαγορεύοντάς του να διδάξει Φιλοσοφία («μηδένα διδάσκειν φιλοσοφίας» όπως θα έγραφε και το εκείνο το ρωμαϊκό σκοταδιστικό διάταγμα…) αλλά και με διάφορες απόπειρες απομειώσεως της σχέσεώς του με το Ζεν και την Τοξοβολία, απόπειρες, πάντως που ποτέ δεν ξεπέρασαν τα όρια της υποκειμενικής κακοπιστίας με τον EugenHerrigelνα πιστώνεται με ένα εμβληματικό σύγγραμμα το οποίο θεωρείται το παγκόσμιο «ευαγγέλιο» της Τοξοβολίας αλλά και της ζενικής προσεγγίσεώς της!
Κατά την παρούσα, δεύτερην ημερίδα (30ής Οκτωβρίου 2022), αφού προηγήθηκε εν περιλήψει μια επανάληψη του περιεχομένου του 1ου Μέρους, ξεκίνησε η αναλυτική παραστατική, επί Γραμμής Βολής, παρουσίαση του κυρίως κειμένου του Eugen Herrigel, αποκομίζοντας σημαντικά συμπεράσματα, ως ακολούθως:
Η συσχέτιση του Ζεν με μία τέχνη όπως αυτή
της Τοξοβολίας ακούγεται μειωτική για το Ζεν, αλλά αυτό ισχύει εφ΄ όσον
εκλαμβάνουμε την Τοξοβολία σαν άθλημα, κάτι το οποίο, όμως, δεν ισχύει διότι η
Τοξοβολία, παρά την εκτόπισή της από το πεδίο των αναμετρήσεων μετά την
ανακάλυψη των πυροβόλων όπλων, διαδόθηκε ακόμη ευρύτερα και παραμένει μία υψηλή
τελετουργία αναμετρήσεως του Τοξότη με τον εαυτό του στην θέση του οποίου
τοποθετεί τον στόχο.
Η εξέλιξη των όπλων και η αντικατάσταση
του μοναδικού εκηβόλου (του Τόξου) από τα διάφορα πυροβόλα εκηβόλα, όχι μόνον
δεν περιθωριοποίησε την Τοξοβολία αλλά την ανέδειξε και στον πραγματικό ρόλο
της ο οποίος δεν ήταν, απλώς, η διεκπεραίωση μιας συμπλοκής με έναν εξωτερικόν
εχθρό, αλλά η αναμέτρηση με τον εαυτό μας η οποία συνιστά πραγματική
τελετουργία και αποτελεί το θεμέλιο με κάθε εξωτερικήν αναμέτρηση.
Η Τοξοβολία, λοιπόν, εκφεύγει μιας
αθλητικής δραστηριότητος η οποία εξαντλείται στο πλαίσιο της αποκτήσεως
σωματικών δεξιοτήτων και τοποθετείται στο βάθρο μιας πνευματικής ασκήσεως κατά
την οποία ο ασκούμενος Τοξότης δεν στοχεύει τον εξωτερικό στόχο αλλά τον ατελή
εαυτό του!
Κατόπιν αυτού, το Τόξο και τα βέλη
αποτελούν ένα «όχημα» που θα μεταφέρει τον Τοξότη στον αντικειμενικό σκοπό του
ο οποίος θα υπηρετηθεί από το πνεύμα του το οποίο, εν προκειμένω θα είναι ο
πρωταγωνιστής και όχι τα υλικά μέσα (Τόξο και βέλη). Παρά ταύτα, η Τοξοβολία
ακόμη και μετά την υπέρβασή της από τα πυροβόλα όπλα παραμένει ζήτημα ζωής και
θανάτου διότι όπως και πριν ο Τοξότης βάσιζε επί της τοξευτικής ευστοχίας του
την επιβίωσή του από την απειλή εξωτερικών εχθρών έτσι και μετά την υπέρβαση βασίζει
την επιβίωσή του επ΄ αυτής έναντι του αδυσώπητου εσωτερικού εχθρού του ατελούς
εαυτού του.
Έτσι, συνεχίζοντας να τοξεύουμε και
προτάσσοντας την πνευματικότητα έναντι της απλής τεχνικής, ασκούμε μία τέχνη
χωρίς …τέχνη, η Τοξοβολία ασκείται με κάτι βαθύτερο από το Τόξο και τα βέλη,
ενώ, ο Τοξότης ταυτίζεται με τον στόχο σε μία αδιαίρετη οντότητα αφού ο ίδιος
πλήττει και πλήττεται τελειοποιώντας τον εσώτερον εαυτό του!
Εννοούμε, λοιπόν, ότι, μιλώντας για «Ζεν»
στην Τοξοβολία και, πάντοτε στο πλαίσιο της ιαπωνικής εκδοχής του, εννοούμε ένα
αβάδιστο και αχάρακτο εσωτερικό «μονοπάτι» που δεν συγχωρεί ερμηνείες,
μεταφράσεις και αναλύσεις, δεν συγχωρεί «χαρτογραφήσεις», προερχόμενο από τον
διαλογιστικό Iνδουιστικό Βουδισμό Dhyāna
(Σανσκριτικά) ή Jhāna, ο οποίος σημαίνει «απορρόφηση» στην αυτογνωσία μέσω μιας βαθιάς αυτοσυγκεντρώσεως!
Αυτή η προσέγγιση «εγκαθιστά» τον ασκούμενο σε μια εκστατική τροχιά στο άνυσμα
της οποίας αποκτά το προνόμιο διαδοχικών «οπτικών γωνιών» της υπάρξεώς του, όχι
κατά τρόπο που να του επιτρέπει την διόγκωση ενός ναρκισσισμού, αλλά
προκειμένου να του αποκαλύπτονται οι ατέλειές του και να επιδέχονται
βελτιώσεως.
Γίνεται, πλέον σαφές ότι το «Ζεν» στην
τοξοβολία δεν παραπέμπει σε «τεχνική» αλλά στην εξ ολοκλήρου παράλειψή της και
στην κάλυψη του κενού της με μία πνευματικήν υπερδιέγερση η οποία κατευθύνει το
βέλος προς τον στόχο, ήδη γνωρίζοντας «ποιος είναι ο στόχος» και, ήδη, έχοντας
μάθει «ποιος» τοξεύει «κατά ποίου» και «γιατί»!
Υπ΄ αυτές τις συνθήκες, με το «μονοπάτι»Dhyāna να αποτελεί έναν απολύτως εξατομικευμένο «δρόμο» ενδοστρεφούς
μυστικισμού, δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για «δασκάλους» του …Ζεν διότι το Ζεν
αποτελεί εξατομικευμένο βίωμα, αλλά για εκείνους που μας ενημερώνουν για την
ύπαρξη του «μονοπατιού» και οι οποίοι δεν είναι «δάσκαλοι», αλλά «συνοδοί» μιας
πορείας σε «άγνωστη γη» που αφήνουν τον περιπλανώμενο να ξεναγηθεί μ ό ν ο ς
του στον αχανή … «εσωτερικό κόσμο» του!
Έτσι, ας μη φαντασθεί κανείς ότι μπορεί να
προσεγγίσει έναν «δάσκαλο» Ζεν για να του προσφέρει την γνώση, ή έστω την
αίσθηση, της ανείπωτης αλήθειας! Μπορεί να συναντήσει κάποιον ο οποίος θα του
μιλήσει για την ύπαρξη του «αζιμουθίου Ζεν» αλλά, ποτέ, δεν θα τον χειραγωγήσει
επάνω σε αυτό το «αζιμούθιο» κάτι το οποίο θα πρέπει να αποτολμήσει ο ίδιος ο
ενδιαφερόμενος στο μοναχικό ταξίδι του!
Βεβαίως, συχνά ακούμε χαρακτηρισμό «Δάσκαλος Ζεν» αλλά ήδη ξέρουμε τι
ακριβώς αυτός ο όρος εννοεί και δεν περιμένουμε ποτέ από αυτόν να μας προσφέρει
σε λαμπερό περιτύλιγμα εκείνο που εμείς θα πρέπει με συστηματική προσωπική
άσκηση και πολλαπλή θυσία να κατακτήσουμε!
Το Ζεν, λοιπόν, ταυτίζεται με την ατομικήν
έκσταση ενός ενδοστρεφούς μυστικισμού που χειραγωγεί τον ασκητή προς την
υπαρξιακήν τελείωση κι αυτό σημαίνει ότι, όπως κανένας μυστικιστής, έτσι και
κανένας ζενιστής δεν θα είναι ο ίδιος όπως ξεκίνησε, στο τέλος αυτής της
ενδοστρεφούς «διαδρομής»!
Καθ΄ όλο αυτό το διάστημα της ατομικής του
αυτογνωσιακής «περιπέτειας», ο ζενιστής ενώ θα ενισχύει την ύπαρξή του θα
ελαχιστοποιεί μέχρις ολικής καταργήσεως το «εγώ» του διότι, μόνον έτσι, θα
καταφέρει να αντιληφθεί την υπέρτατην Αλήθεια και να ζήσει την αληθινή ζωή η
οποία ουδεμία σχέση έχει με το κοινώς εννοούμενο «ζην»! Και πάντοτε, ο
ζενιστής, θα αποφεύγει να μιλά για τον εαυτό του και τις εμπειρίες του διότι
κάτι τέτοιο το εκλαμβάνει ως προδοσία κατά του μυστικισμού του.
Ειδικώς ως προς την τέχνη της Τοξοβολίας
το Ζεν συνυπάρχει με αυτήν, όπως και με άλλες τέχνες, αλληλένδετο όσο και
αθέατο για τον μη εξασκημένο, κρυμμένο όπως ο κεραυνός στο στερέωμα, έτοιμο να
ξεσπάσει και να αστράψει, ξεκαθαρίζοντας τον στοχαστικό ορίζοντα επί του οποίου
κυριαρχεί ο στόχος, δηλαδή, ο ίδιος ο τοξεύων Τοξότης.
Και, όπως επεξηγεί ο μεγάλος EugenHerrigel, την
τέχνη της Τοξοβολίας είναι ευκολότερο να την εκμάθουμε παρά να την επεξηγήσουμε
και το περιεχόμενο αυτού του εμβληματικού βιβλίου «Ζεν στην Τέχνη της
Τοξοβολίας» δεν είναι παρά το άνυσμα μέχρι του σημείου όπου, μόλις, αρχίζουν να
διαγράφονται οι πολύ μακρινοί ορίζοντες μετά τους οποίους αρχίζει να ανθεί το
Ζεν. Δηλαδή, ας μη φανταστούμε ότι κρατάμε στα χέρια μας ένα «εγχειρίδιο» με
συνταγές ζενοποιήσεώς μας, αλλά έναν κατευθυντήριο οδηγό που θα μας κρατήσει
από το χέρι φθάνοντάς μας μέχρι την α φ ε τ η ρ ί α απ΄ όπου ξ ε κ ι ν ά το μεγάλο «ταξίδι» προς το Ζεν!
Ήδη, φάνηκε ότι κάτι μένει και κάτι ...λειτουργεί!
Από αυτή την δεύτερην ημερίδα, παρατηρούμε κάποιες μικρές, απειροελάχιστες, αλλαγές, κάποιες αδιόρατες μεταβολές που, πάντως, επιβεβαιώνουν ότι αυτός που επιχειρεί την συγκεκριμένην άσκηση όσο την εξελίσσει δεν είναι ποτέ ο ίδιος όπως την ξεκίνησε.
Είναι πολύ νωρίς να πούμε κάτι παραπάνω και ο χρόνος πάντοτε συμμαχεί με όσους τολμούν, προσβλέποντες σε ..."καινά δαιμόνια" τα οποία ανατρέπουν κατεστημένες αντιλήψεις που θεωρούνται "αδιάσειστες"... Είναι βασικό το ότι καταλάβαμε πως η υπέρτατη αλήθεια απέχει πολύ από το να είναι κτήμα μας... και μόλις αρχίσαμε να τοξεύουμε κατά του ατελούς εαυτού μας ταυτιζόμενοι με έναν στόχο ακόμη ...ανέγγιχτο!
Βιάζεται να εντυπωσιάσει και να αυτο-εντυπωσιατεί ο κακόμοιρος σύγχρονος κοινωνάνθρωπος, πασχίζει να αποκτήσει το "ειδικό βάρος" που στερείται ώστε να αποχωρήσει από μια "ζωή" που δεν ...έζησε με την ...δικαίωση του ...υπάρξαντος! Και σε αυτή την ψευδαισθησιακή παραφορά του, συμπαρασύρει και τα μεγάλα και ωραία της ζωής τα οποία εντάσσονται στην χορεία της πνευματικότητος και που, τελικώς, ευτελίζει, κάτι που συμβαίνει, δυστυχώς και με την Τοξοβολία η οποία αποτελεί αρχέγονο πολιτιστικό αγαθό της Ανθρωπότητος!
Με το Τόξο και τα βέλη στο χέρι παρακολουθούμε τους ανυποψίαστους να πασχίζουν να πλήξουν ένα χάρτινο στόχο προσπαθώντας να αυτοεπιβεβαιωθούν με μετάλλια και διπλώματα για ...λάθος επιδόσεις επί δραστηριότητος που αρνούνται να κατανοήσουν...
Είναι, άραγε, τόσο ρηχή, τόσο κενή η Τοξοβολία; Eίναι κάτι, ας πούμε σαν το ...ποδόσφαιρο στο χορτάρι, όπου, αντί για την μπάλα στα δίχτυα τοποθετούμε ένα βέλος στο χορτάρινο στόχο;
Οι εκπαιδευτικές συνεδρίες της εφαρμοσμένης αναλύσεως του βιβλίου του Eugen Herrigel "Ζεν και η Τέχνη της Τοξοβολίας" οι οποίες, ήδη, έχουν ξεκινήσει στην Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" στο πλαίσιο των υποχρεωτικών εγκυκλίων μαθημάτων, μας διευθύνουν προς την απάντηση του παραπάνω ερωτήματος. Και όσοι τις παρακολουθήσουν θα έχουν την ευκαιρία να εισαχθούν στο βαθύτερο πνεύμα της Τοξοβολίας χωρίς να ξενιτευτούν στην Καμακούρα, όπως ο Ούγγρος Δάσκαλός μας. Και αυτό θα το αντιληφθούν εμπράκτως, στη Γραμμή Βολής (= εφαρμοσμένη) διότι, όπως υπογραμμίζει και ο Eugen Herrigel στο βιβλίο του: "Την τέχνη της Τοξοβολίας είναι ευκολότερο να την εκμάθουμε παρά να την
επεξηγήσουμε."
Ο EugenHerrigel (20 Μαρτίου 1884 Liechtenau Baden – 18 Απριλίου
1955 Partenkirchen Bayern) ήταν Γερμανός φιλόσοφος που δίδαξε φιλοσοφία στο Αυτοκρατορικό
Πανεπιστήμιο Tohoku στο Sendai της Ιαπωνίας από το 1924 έως το 1929 και εισήγαγε το Ζεν σε μεγάλα μέρη
της Ευρώπης μέσω των γραπτών του.
Αρχικώς, εισήλθε στο
Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης όπου σπούδασε θεολογία από το 1907 έως το 1908
και στη συνέχεια νεοκαντιανή φιλοσοφία από το 1908 έως το 1913. Απέκτησε το
διδακτορικό του υπό τη διεύθυνση του Wilhelm Windelband (1848-1915) το 1913.
Στρατεύθηκε κατά τη
διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και υπηρέτησε ως ιατρικό προσωπικό από
το 1914 έως το 1916. Από το 1917 έως το 1918, τοποθετήθηκε στο Υπουργείο
Οικονομικών του Γενικού Επιτελείου του Δυτικού Μετώπου. Το 1923 απέκτησε τον τίτλο
του καθηγητού Πανεπιστημίου.
Ο Eugen Herrigel
νυμφεύθηκε σε πρώτο γάμο την βαρόνη Paula von Beulwitz (1893-1924). Αυτή τον
συνοδεύει στην Ιαπωνία κατά τη διάρκεια της αποστολής του στο Πανεπιστήμιο του
Sendai το 1924. Μετά το θάνατό της νυμφεύεται και πάλι, τον Σεπτέμβριο του
1925, σε δεύτερο γάμο, την Auguste L. Seefried (Gusty Luise Herrigel).
Ενώ ζούσε στην Ιαπωνία από το 1924 έως το
1929, σπούδασε Kyūdō, την παραδοσιακή ιαπωνική τοξοβολία, υπό τον AwaKenzō (阿波研造:1880-1939), έναν Δάσκαλο της Τοξοβολίας και ιδρυτή του δικού του κινήματος που ονομάζεται
«Το Μεγάλο Σκοπευτικό Δόγμα». Ο E. Herrigel ακολούθησε την Tοξοβολία την οποία σπούδασε επί χρόνια στην Ιαπωνία με την επιθυμία να
κατανοήσει καλύτερα το Ζεν. Τον Ιούλιο του
1929 επέστρεψε στη Γερμανία και του ανατέθηκε η έδρα Φιλοσοφίας στο
Πανεπιστήμιο του Erlangen.
Ο Eugen Herrigel ήταν ενεργό μέλος της Εθνικοσοσιαλιστικής "Ενώσεως για τον Πολιτισμό", μιας πολύ σημαντικής αδελφότητος για τον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό που ιδρύθηκε κατά την εποχή της αμαρτωλής δημοκρατίας της Βαϊμάρης, προ της εκλογής του Αδόλφου Χίτλερ στο αξίωμα του Καγκελαρίου. Και αυτή η Ένωση ήταν ο σημαντικότερος φορέας Πολιτισμού στην μεσοπολεμική Ευρώπη, η δε αποδοχή του Eugen Herrigel ως Μέλους της δείχνει και την σημαντικότητα της προσωπικότητός του! Ας δούμε, επακριβώς ποια ήταν αυτή η Ένωση:
"Αγωνιστική Ένωση για τον Γερμανικό Πολιτισμό" (Kampfbundfür DeutscheKultur, KfdK)
Η "Αγωνιστική Ένωση
για τον Γερμανικό Πολιτισμό" (Kampfbundfür DeutscheKultur, KfdK), ήταν μια εθνικιστική και αντιεβραϊκή πολιτική Ένωση κατά τη διάρκεια
της δημοκρατίας της Βαϊμάρης, μιας εποχής πλήρους παρακμής για την Γερμανία, συνεχίζοντας να λειτουργεί και μετά την άνοδο του Εθνικοσοσιαλισμού στην εξουσία. Ιδρύθηκε το 1928 ως "NationalsozialistischeGesellschaftfür DeutscheKultur" (NGDK, Εθνικοσοσιαλιστική Εταιρεία για τον Γερμανικό Πολιτισμό) από τον Εθνικοσοσιαλιστή φιλόσοφο και ιδεαλιστή Alfred Rosenberg παραμένοντας υπό την ηγεσία του μέχρι την αναδιοργάνωσή της και την μετονομασία της σε "Εθνικοσοσιαλιστική Πολιτιστική Κοινότητα" (NationalsozialistischeKulturgemeinde) με σκοπό την ανάπτυξη του Πολιτισμού στην Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία αλλά και την ανάπτυξη του ΕυρωπαΪκού Πολιτισμού. Μετά την αναδιοργάνωσή της συγχωνεύτηκε με τη "DeutscheBühne" (Γερμανική Σκηνή),
που συνδέεται με την ίδρυση του επίσημου πολιτιστικού φορέως «DienstelleRosenberg» (DRbg, Τμήμα Rosenberg), ο οποίος, κατόπιν, έγινε γνωστός ως "AmtRosenberg" (ARo, Γραφείον Rosenberg).
Ο αριθμός των Mελών της Ενώσεως, που ήσαν κατά τόπους οργανωμένα, αυξήθηκε από περίπου 300 σε 25 τοπικά παραρτήματα τον Απρίλιο του 1929 σε περίπου 38.000 σε 450 τοπικά παραρτήματα μέχρι τον Οκτώβριο του 1933 όταν πλέον ο Αδόλφος Χίτλερ είχε εκλεγεί δια κοινοβουλευτικών διαδικασιών στο αξίωμα του Καγκελαρίου και διοικούσε την Γερμανία το "Γερμανικό Εθνικοσοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα" (NSDAP).
H Ένωση είχε ως Μέλη της διακεκριμένες πνευματικές προσωπικότητες της εποχής, φιλοσόφους, επιστήμονες, καλλιτέχνες, λογοτέχνες, εκδότες κλπ μεταξύ των οποίων Adolf Bartels, Ludwig Polland, Gustaf Kossinna, Philipp Lenard, Hugo Bruckmann, Julius Friedrich Lehmann. Επίσης, μεταξύ των Μελών της Ενώσεως υπήρξαν και κορυφαίες προσωπικότητες όπως οι επικεφαλής της "Εταιρείας του Φεστιβάλ Bayreuth" Winifred Wagner. η χήρα του φυλετιστή και αντιεβραίου ιδεολόγου Houston Stewart Chamberlain, η Eva Chamberlain, ο συνθέτης Paul Greiner, οι φιλόσοφοι Otto Friedrich Bolnow και ο Eugen Herrigel, ο ποιητής και μετέπειτα πρόεδρος του "Eπιμελητηρίου Λογοτεχνών του Γερμανικού Ράιχ" (Reichsschrifttumskammer) Hanns Johst. ο αρχιτέκτονας Paul Schulze-Naumburg, ο οποίος επιμελήθηκε του περιοδικού "Kunst und Rasse" (Τέχνη και Φυλή), ο Gustav Havemann, βιολιστής και αργότερα ηγέτης του "Επιμελητηρίου Μουσικής του Ράιχ" (Reichsmusikkammer) που ίδρυσε και ηγήθηκε μιας ορχήστρας Kampfbund, ο θεατρικός σκηνοθέτης Karl von Schirach, ο Fritz Kloppe που ηγήθηκε της "Werwolf", μιας μαχητικής αδελφότητος αφιερωμένης στην εκπαίδευση νεαρών αμυντόρων της πατρίδος, ο εθνικιστής θεολόγος και μουσικολόγος Fritz Stein, οι ηθοποιοί Carl Auen και Aribert Mog, ο φιλόσοφος, κοινωνιολόγος και οικονομολόγος Othmar Spann και ο Αυστριακός Friedrich Hayek, Αυστριακός
οικονομολόγος, πανεπιστημιακός και φιλόσοφος, γνωστός για την υπεράσπιση του
κλασικού φιλελευθερισμού, ο οποίος μετέπειτα (1984) ανεδείχθη ως μέλος του
Τάγματος Τιμής από τη Βασίλισσα Ελισάβετ Β΄, μετά από πρόταση της πρωθυπουργού
Μάργκαρετ Θάτσερ για τις «υπηρεσίες του στη μελέτη των οικονομικών. Τέλος, συμβολικώς και κατά την επέτειο των γενεθλίων του Αδόλφου Χίτλερ (20ή Απριλίου 1933) στο Passau ο καθηγητής Edwin Werner (PhD) ιδρύει την δική του τοπική Ένωση στο Passau.
Η "Αγωνιστική Ένωση για τον Γερμανικό Πολιτισμό",εκτός των φυσικών προσώπων, είχε και ως Μέλη της και εταιρικά Μέλη στα οποία περιελαμβάνετο ο "Σύνδεσμος Γερμανικών Αδελφοτήτων" [Deutsche Burschenschaften], ο "Σύνδεσμος Γερμανικής Πατρίδος" [Deutsche Landsmannschaft], οι Γυμναστικοί Σύλλογοι Γερμανικών Κολλεγίων" [Turnerschaften an deutschen Hochschulen], ο "Σύνδεσμος Γερμανικών Συντεχνιών" [Deutsche Gildenschaften], ο Σύνδεσμος Γερμανών Τραγουδιστών [Deutsche Sängerschaft], η Γερμανική Μουσική Εταιρεία Κολλεγίων [Sondershäuser Verband] και η Γερμανική Εταιρεία Τέχνης Κολλεγίων [Deutscher Hochschulring].
Συγγραφικό Έργο
Το 1936, ο Eugen Herrigel δημοσίευσε ένα
άρθρο 20 σελίδων που περιγράφει τις εμπειρίες του με τίτλο «Die Ritterliche
Kunst des Bogenschiessens» ("Η Ιπποτική Τέχνη της Τοξοβολίας") στο ιαπωνολογικό περιοδικό "Zeitschrift für Japanologie". Αυτό αποτέλεσε αργότερα τον πυρήνα του πιο
διάσημου έργου του "Ζεν και η Τέχνη της Τοξοβολίας", το οποίο είναι το έργο με τη μεγαλύτερη διεθνή επιρροή που γράφτηκε ποτέ για το Ζεν σε ευρωπαϊκή γλώσσα.
Ο Eugen Herrigel πέθανε το
1955 και ανάμεσα στα χειρόγραφα που άφησε πίσω του βρέθηκαν ογκώδεις σημειώσεις για διάφορες "πτυχές" του Ζεν. Αυτές οι σημειώσεις επιλέχθηκαν και επιμελήθηκαν από τον Hermann
Tausend σε συνεργασία με την Gusty L. Herrigel, την σύζυγο του συγγραφέως (που
σπούδασε ιαπωνική ανθοδετική) και δημοσιεύτηκαν στα Γερμανικά με τον τίτλο "Der
Zen-Weg" ("Ο Δρόμος του Ζεν"). Αυτή η έκδοση αναθεωρήθηκε και επιμελήθηκε από τον Alan Watts το 1960
και δημοσιεύτηκε από τον "Vintage Press" ως "The Method of Zen".
Απολογισμός
Ο Αυστριακός Volker
Zotz, έγκριτος μελετητής και αναλυτής του Βουδισμού απεκάλυψε στο βιβλίο του
για τον Βουδισμό και τον Γερμανικό Πολιτισμό ότι ο Eugen Herrigel ήταν ένθερμος
υποστηρικτής του Γερμανικού Εθνικοσοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος του Αδόλφου
Χίτλερ και για την επιλογή του αυτή του απαγορεύτηκε να διδάξει στο
Πανεπιστήμιο για τρία χρόνια μετά το 1945. Και είναι πασίγνωστο ότι από το 1945
μέχρι σήμερα, η αχαλίνωτη λογοκρισία των σιωνιστών εφαρμόζεται λυσσωδώς εναντίον
οιουδήποτε προσώπου και οιασδήποτε ιδέας θεωρούν ότι διακυβεύει την παγκόσμια
κυριαρχία τους, όπως και με διάφορους τρόπους εφαρμόσθηκε και εναντίον του EugenHerrigel, όχι μόνον απαγορεύοντάς του να διδάξει Φιλοσοφία («μηδένα διδάσκειν φιλοσοφίας»
όπως θα έγραφε και το εκείνο το ρωμαϊκό σκοταδιστικό διάταγμα…) αλλά και με διάφορες
απόπειρες απομειώσεως της σχέσεώς του με το Ζεν και την Τοξοβολία, απόπειρες, πάντως
που ποτέ δεν ξεπέρασαν τα όρια της υποκειμενικής κακοπιστίας με τον EugenHerrigelνα πιστώνεται με ένα εμβληματικό σύγγραμμα
το οποίο θεωρείται το παγκόσμιο «ευαγγέλιο» της Τοξοβολίας αλλά και της ζενικής
προσεγγίσεώς της!
Την Κυριακή, 30ή
Οκτωβρίου 2022, στις 17:00 μ.μ. και στην έδρα της Ομάδος, καλούνται τα Μέλη των
«Ελλήνων Κενταύρων» στην δεύτερην ημερίδα διδασκαλίας της αναλύσεως του έργου
"Ζεν και Τοξοβολία" του Eugen Herrigel, το οποίο εντάσσεται στον
κύκλο των, υποχρεωτικής παρακολουθήσεως, μαθημάτων για όλους τους μαθητές μας,
όπως έχει αναγγελθεί από 22ας Ιουνίου 2022
[http://horsebackarcherygr.blogspot.com/.../blog-post_22.html].
Την ανάλυση του έργου
θα υλοποιήσει ο Ιδρυτής των "Ελλήνων Κενταύρων" Εφιπποτοξότης
Αριστοτέλης Ηρ. Καλέντζης.
Όσοι ενδιαφέρονται να
παρακολουθήσουν αυτή την πρώτην ημερίδα θα πρέπει να έχουν μαζύ τους τρία
ατομικά βέλη και, εάν διαθέτουν, Τόξο, διαφορετικά Τόξο χορηγεί και η Σχολή
μας, διότι δεν θα πρόκειται περί απλής διαλέξεως, αλλά θα συνοδεύεται με
πρακτικήν εφαρμογή προκειμένου να κατανοηθεί πλήρως το περιεχόμενο της
θεωρητικής εισηγήσεως.
Η διδασκαλία του
σχετικού υποχρεωτικού μαθήματος δεν εξαντλείται κατ΄ αυτή την ημερίδα και όσοι
ενδιαφέρονται να ιππεύσουν στην Σχολή των Αθηνών θα πρέπει να παρακολουθήσουν
όχι μόνον αυτήν αλλά και τις υπόλοιπες με τις οποίες θα ολοκληρωθεί η
διδασκαλία και θα υπάρξουν εγκαίρως ανακοινώσεις για την διεξαγωγή τους.
Απαραίτητες
προϋποθέσεις είναι η έγκαιρη αναγγελία προσελεύσεώς σας στο τ. 6977764737 και η
ενδυμασία Ομάδος.
Η Σχολή Έφιππης Τοξοβολίας των "Ελλήνων Κενταύρων" στο πλαίσιο των προγραμματισμένων για όλους τους μαθητές της, δωρεάν, εγκυκλίων μαθημάτων, έχει την Τιμή της πρώτης δημόσιας παραστατικής αναλύσεως του θεμελιώδους, για την Ενστικτώδη Τοξοβολία, έργου του Γερμανού φιλοσόφου Eugen Herrigel "Ζεν στην Τέχνη της Τοξοβολίας".
Eugen Herrigel
Λόγω της τεράστιας σημασίας του συγκεκριμένου έργου για την παγκόσμια Τοξοβολία, αλλά και των πολλών "κομβικών" σημείων που διαλαμβάνει και που είναι απαραίτητο να γίνουν κατανοητά, ασφαλώς, η ανάλυσή του θα ήταν ανέφικτο να ολοκληρωθεί σε μία και μόνον διάλεξη! Έτσι, σχεδιάσθηκε μία σειρά δημοσίων αναλύσεων επί πεδίου, ώστε να μπορεί να εφαρμοσθεί η απαιτούμενη παραστατικότητα προς εμπέδωσή του από όσους τις παρακολουθήσουν προσλαμβάνοντας τις "εσωτερικές συνιστώσες" οι οποίες προσδοκώνται ως το τελικόν όφελος.
Κατά την παρούσα, πρώτην ημερίδα (9ης
Οκτωβρίου 2022), παρουσιάσθηκε και αναλύθηκε η Εισαγωγή του βιβλίου την οποία
συνέγραψε ο, επίσης, πανεπιστημιακός καθηγητής της Φιλοσοφίας, Ιάπων Suzuki Daisetsu
Teitarō (鈴木大拙貞太郎) ως αναπόσπαστον μέρος του όλου έργου διότι εμπεριέχει εννέα βασικά
"κλειδιά" τα οποία "ξεκλειδώνουν" την "πύλη"
κατανοήσεως του, υπό ανάλυση, βιβλίου
του Eugen Herrigel.
Στη Σχολή των «Ελλήνων Κενταύρων» επιδιώκουμε μία περιωπή κοσμοθεάσεως η οποία να επιτρέπει πανθέαση και παντεποπτεία! Προς τούτο και για την αθηναϊκή Σχολή, η σειρά των εγκυκλίων μαθημάτων που καθιερώθηκαν από την έναρξη της παρούσας, ΙΕ’ Εκπαιδευτικής Περιόδου και η παρακολούθηση των οποίων είναι υποχρεωτική για όσους επιθυμούν να εκπαιδευθούν κοντά μας. Και η πρόοδος του χρόνου κατέστησε εκ των ουκ άνευ αυτά τα μαθήματα καταδεικνύοντας ότι κανένας δεν ευδοκιμεί στον τομέα των πολεμικών τεχνών, όπως η Έφιππη Τοξοβολία, χωρίς δομημένη σκέψη, χωρίς φιλοσοφικό υπόστρωμα και χωρίς Παδεία του Ήθους, υποστυλώματα αρετής τα οποία προορίζονται να προσφερθούν μέσω των μαθημάτων τα οποία ήδη «δρομολογήθηκαν». Και είμαστε ιδιαιτέρως υπερήφανοι διότι δεν υπήρξαμε, απλώς, οι πρώτοι, αλλά και οι, μέχρι στιγμής, μόνοι παγκοσμίως που εισάγουμε αυτά τα μαθήματα τα οποία θα αποδώσουν ακεραιωμένους θεράποντες μιας τόσον εμβληματικής πολεμικής τέχνης, όπως η Έφιππη Τοξοβολία, προτείνουμε δε στην παγκόσμια εφιπποτοξοτικήν Οικογένεια την εισαγωγή αντιστοίχων μαθημάτων βελτιώσεως της Παιδείας του Ήθους των μαθητών τους στις Σχολές της.
Υπενθυμίζεται προς όλους τους μαθητές της
αθηναϊκής Σχολής των "Ελλήνων Κενταύρων" ότι η παρακολούθηση των
εγκυκλίων μαθημάτων είναι υποχρεωτική για όλους όσους επιθυμούν να ιππεύσουν
εξασκούμενοι στην Έφιππη Τοξοβολία.
鈴木大拙貞太郎, Suzuki Daisetsu Teitarō
18 Οκτωβρίου 1870 στο Honda-machi, Kanazawa, [Ιαπωνία]
12 Ιουλίου 1966 στην Kamakura, [Ιαπωνία].
Suzuki Daisetsu Teitarō
Βουδιστής μοναχός, δοκιμιογράφος, φιλόσοφος,
θρησκευτικός μελετητής, μεταφραστής, συγγραφέας
και πανεπιστημιακός καθηγητής .
Βραβείο: Εθνικό Μετάλλιο Πολιτισμού
Ήταν μελετητής και συγγραφέας βιβλίων και δοκιμίων για τον Βουδισμό, το Ζεν και το Σιν που συνέβαλαν στη διάδοση του ενδιαφέροντος τόσο για το Ζεν όσο και για το Σιν (και τη φιλοσοφία της Άπω Ανατολής γενικότερα) στη Δύση. OSuzuki ήταν επίσης μεταφραστής κινεζικής, ιαπωνικής και σανσκριτικής Φιλολογίας. O Suzuki πέρασε πολλές μεγάλες περιόδους διδάσκοντας σε δυτικά πανεπιστήμια και αφιέρωσε πολλά χρόνια ως καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Ōtani (大谷大学, Ōtani Daigaku) ένα βουδιστικό πανεπιστήμιο στο Kita-ku του Κιότο της Ιαπωνίας. Προτάθηκε για το Νόμπελ Ειρήνης το 1963.
Τα πρώτα χρόνια
Ο D. T. Suzuki γεννήθηκε ως Teitarō Suzuki στο Honda-machi, Kanazawa, στην επαρχία Ishikawa και ήταν ο τέταρτος γιος του γιατρού Ryojun Suzuki. Το βουδιστικό όνομα Daisetsu, που σημαίνει «Μεγάλη Ταπεινοφροσύνη», το kanji του οποίου μπορεί επίσης να σημαίνει «Πολύ Αδέξια», του δόθηκε από τον δάσκαλό του Ζεν, Soen (ή Soyen) Shaku. Αν και η γενέτειρά του δεν υπάρχει πια, ένα ταπεινό μνημείο σηματοδοτεί τη θέση του (ένα δέντρο με έναν βράχο στη βάση του). Η τάξη των σαμουράι στην οποία γεννήθηκε ο Σουζούκι παρήκμασε με την πτώση της φεουδαρχίας, η οποία ανάγκασε τη μητέρα του Σουζούκι, την βουδίστρια Τζόντο Σινσού, να τον μεγαλώσει σε φτωχές συνθήκες μετά τον θάνατο του πατέρα του. Όταν έγινε αρκετά μεγάλος για να σκεφτεί τη μοίρα του να γεννηθεί σε αυτή την κατάσταση, άρχισε να αναζητά απαντήσεις σε διάφορες μορφές θρησκείας. Η εκ φύσεως αιχμηρή και φιλοσοφική του διάνοια δυσκολεύτηκε να δεχτεί κάποιες από τις κοσμολογίες με τις οποίες διασταυρώθηκε.
Σπουδές
Ο Suzuki σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Waseda και στο Πανεπιστήμιο του Τόκιο. Ο Suzuki άρχισε να αποκτά γνώσεις κινεζικών, σανσκριτικών, Παλί και πολλών ευρωπαϊκών γλωσσών. Κατά τη διάρκεια των φοιτητικών του χρόνων στο Πανεπιστήμιο του Τόκιο, ο Σουζούκι ξεκίνησε την πρακτική του Ζεν στο Engaku-ji στην Καμακούρα.
Ο Suzuki έζησε και σπούδασε αρκετά χρόνια με τον μελετητή Paul Carus. Ο Suzuki παρουσιάστηκε στον Carus από τον Soyen Shaku (ή Soen Shaku), ο οποίος τον συνάντησε στο Παγκόσμιο Κοινοβούλιο των Θρησκειών που πραγματοποιήθηκε στο Σικάγο το 1893. Ο Carus, ο οποίος είχε εγκατασταθεί στο LaSalle του Ιλινόις, πλησίασε τον Soyen Shaku για να ζητήσει τη βοήθειά του στη μετάφραση και προετοιμασία ανατολικής πνευματικής λογοτεχνίας για δημοσίευση στη Δύση. Ο Soyen Shaku αντ' αυτού συνέστησε τον μαθητή του Suzuki για τη εργασία αυτή. Ο Suzuki ζούσε στο σπίτι του Dr. Carus, το Μέγαρο HegelerCarus, και εργάσθηκε μαζί του, αρχικά στη μετάφραση του κλασικού Τάο Τε Τσινγκ από τα αρχαία κινέζικα. Στο Ιλινόις, ο Suzuki ξεκίνησε το πρώτο του έργο «Περιγράμματα του Βουδισμού Μαχαγιάνα» τον οποίο συνιστά και ο Ιδρυτής των "Ελλήνων Κενταύρων" Εφιπποτοξότης Αριστοτέλης Ηρ. Καλέντζης στην εισήγησή του κατά το 6ο Παγκόσμιο Φιλοσοφικό Συνέδριο το οποίο συνήλθε στην Αθήνα το 2015 (βλ. https://youtu.be/yrva4duarxo).
Ο ίδιος ο Carus είχε γράψει ένα βιβλίο που προσφέρει μια εικόνα και μια επισκόπηση του Βουδισμού, με τίτλο «The Gospel of Buddha». Ο Soyen Shaku έγραψε την εισαγωγή και ο Suzuki μετέφρασε το βιβλίο στα Ιαπωνικά. Εκείνη την εποχή, γύρω στις αρχές του αιώνα, αρκετοί Δυτικοί και Ασιάτες (συμπεριλαμβανομένων των Carus, Soyen και Suzuki) συμμετείχαν στην παγκόσμια βουδιστική αναβίωση που είχε αρχίσει αργά τη δεκαετία του 1880.
Ο γάμος του
Το 1911, ο Suzuki παντρεύτηκε την Beatrice Erskine Lane, πτυχιούχο του «Radcliffe» και θεοσοφίστρια με πολλαπλές επαφές με την Πίστη Μπαχάι τόσο στην Αμερική όσο και στην Ιαπωνία. Αργότερα ο ίδιος ο Suzuki εντάχθηκε στη Θεοσοφική Εταιρεία Adyar την οποία είχε ιδρύσει η Helena Petrovna Blavatsky και ήταν ενεργός θεοσοφιστής.
Δραστηριότητα
Ο Suzukiδιέπρεψε ως καθηγητής της Βουδιστικής Φιλοσοφίας. Εκτός από τη ζωή στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Suzuki ταξίδεψε στην Ευρώπη προτού αναλάβει θέση καθηγητή στην Ιαπωνία. Το 1909, ο Suzuki έγινε επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Gakushuin και στο Πανεπιστήμιο του Τόκιο. Ο Suzuki και η σύζυγός του αφιερώθηκαν στη διάδοση της κατανoήσεως του Βουδισμού Μαχαγιάνα. Μέχρι το 1919 ζούσαν σε ένα εξοχικό σπίτι στην περιοχή Engaku-ji, στη συνέχεια μετακόμισαν στο Κιότο, όπου ο Suzuki ξεκίνησε τη θέση του καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Ōtani το 1921. Ενώ βρισκόταν στο Κιότο, επισκέφτηκε τον Διδάκτορα Φιλοσοφίας Hoseki Shin'ichi Hisamatsu και συζήτησαν μαζί για τον Βουδισμό του Ζεν στο ναό Shunkō-in στο συγκρότημα ναών Myōshin-ji.
Το 1921, τη χρονιά που μπήκε στο Πανεπιστήμιο Ōtani, μαζί με τη σύζυγό του ίδρυσαν την Ανατολική Βουδιστική Εταιρεία. Η Εταιρεία επικεντρώνεται στον Βουδισμό Μαχαγιάνα και προσφέρει διαλέξεις και σεμινάρια και δημοσιεύει ένα επιστημονικό περιοδικό, «The Eastern Buddhist». Ο Suzuki διατήρησε διασυνδέσεις στη Δύση και, για παράδειγμα, παρέδωσε μια εργασία στο Παγκόσμιο Συνέδριο των Πιστών το 1936, στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου (αυτό το έτος ήταν αντεπιστέλλων καθηγητής).
Εκτός από τη διδασκαλία σχετικά με την πρακτική του Ζεν και την ιστορία του βουδισμού του Ζεν (Τσαν), ο Suzuki ήταν ειδικός μελετητής στη σχετική φιλοσοφία που ονομαζόταν, στα ιαπωνικά, Κέγκον, την οποία θεωρούσε ως τη διανοητική εξήγηση της εμπειρίας του Ζεν.
O Suzuki έλαβε πολλές διακρίσεις, συμπεριλαμβανομένου του Εθνικού Μεταλλίου Πολιτισμού της Ιαπωνίας.
Καθηγητής της βουδιστικής φιλοσοφίας στα μέσα του 20ού αιώνος, ο Suzukiσυνέγραψε εισαγωγές και θεωρήσεις του Βουδισμού, και ιδιαίτερα της σχολής Ζεν. Πήγε σε μια περιοδεία διαλέξεων σε αμερικανικά πανεπιστήμια το 1951 και δίδαξε στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια από το 1952 έως το 1957.
Ο Suzuki ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα για τους αιώνες που διεμόρφωσαν την βουδιστική Παράδοση στην Κίνα. Πολλά από τα γραπτά του Suzuki στα Αγγλικά αφορούν μεταφράσεις και συζητήσεις κομματιών από τα κείμενα του Chan, το Biyan Lu (Blue Cliff Record) και το Wumenguan (Mumonkan/Gateless Passage), που καταγράφουν τα ρεύματα διδασκαλίας και τα λόγια των κλασικών Κινέζων δασκάλων. Ενδιεφέρετο επίσης για το πώς αυτή η Παράδοση, που κάποτε εισήχθη στην Ιαπωνία, είχε επηρεάσει τον ιαπωνικό χαρακτήρα και την ιστορία, και έγραψε γι' αυτήν στα Αγγλικά το «Ζεν και Ιαπωνική κουλτούρα». Η φήμη του Suzuki θεμελιώθηκε πρώτα στην Αγγλία και κατόπιν στις Η.Π.Α.
Εκτός από τα εκλαϊκευμένα έργα του, ο Suzuki ολοκλήρωσε μια μετάφραση της «Lankavatara Sutra» και ένα σχόλιο για τη Σανσκριτική ορολογία της. Επισκόπησε τις προσπάθειες των Saburō Hasegawa, Judith Tyberg, Alan Watts και των άλλων που εργάστηκαν στην Ακαδημία Ασιατικών Σπουδών της Καλιφόρνια (τώρα γνωστή ως California Institute of Integral Studies), στο Σαν Φρανσίσκο τη δεκαετία του 1950. Στα τελευταία του χρόνια, άρχισε να ερευνά την πίστη Jōdo Shinshū την οποία του «εκοινώνησε» η μητέρα του και υπήρξε προσκεκλημένος ομιλητής Διαλέξεων σχετικών με τονβουδισμό Jōdo Shinshū τις οποίες προσέφερε στις Βουδιστικές Εκκλησίες της Αμερικής.
Ο Suzuki άφησε μιαν αγγλική μετάφραση του «Kyogyoshinsho», του μεγάλου έργου του Shinran, ιδρυτή της σχολής Jōdo Shinshū. Ωστόσο, ο Suzuki δεν προσπάθησε να διαδώσει το δόγμα του Jōdo Shinshū στη Δύση, καθώς πίστευε ότι το Ζεν ταίριαζε καλύτερα στη δυτική προτίμηση για τον ανατολικό μυστικισμό αν και δήλωσε ότι ο βουδισμός Jōdo Shinshū είναι η «πιο αξιοσημείωτη εξέλιξη του Βουδισμού Μαχαγιάνα που επιτεύχθηκε ποτέ στην Ανατολική Ασία». Ο Suzuki ενδιεφέρετο, επίσης, για τον χριστιανικό μυστικισμό και για μερικούς από τους πιο σημαντικούς μυστικιστές της Δύσης, για παράδειγμα, τον Meister Eckhart, τον οποίο συνέκρινε με τους οπαδούς του Jōdo Shinshū, τους Myokonin. Ο Suzuki ήταν μεταξύ των πρώτων που έκαναν έρευνα για τους Myokonin εκτός Ιαπωνίας.
Άλλα έργα του περιλαμβάνουν «Δοκίμια στον Βουδισμό Ζεν» (τρεις τόμοι), «Μελέτες στον Βουδισμό Ζεν» και «Εγχειρίδιο του Ζεν Βουδισμού». Ο Αμερικανός φιλόσοφος William Barrett συγκέντρωσε πολλά από τα άρθρα και τα δοκίμια του Suzuki σχετικά με το Ζεν σε μια ανθολογία του 1956 με τίτλο «Zen Buddhism»
Επιστημονικές απόψεις
Ο δάσκαλος του Ζεν του Suzuki, Soyen Shaku, ο οποίος έγραψε επίσης ένα βιβλίο που εκδόθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες (αγγλική μετάφραση από τον Suzuki), είχε τονίσει τις βουδιστικές ρίζες της Μαχαγιάνα της παράδοσης του Ζεν. Η αντίθετη άποψη του Suzuki ήταν ότι, στους αιώνες ανάπτυξής του στην Κίνα, το Ζεν (ή Τσαν) είχε απορροφήσει πολλά από τον γηγενή κινεζικό Ταοϊσμό. Ο Suzuki πίστευε ότι οι λαοί της Άπω Ανατολής ήταν πιο ευαίσθητοι, ή συντονισμένοι με την φύση από τους λαούς της Ευρώπης ή από εκείνους της Βόρειας Ινδίας.
Ο Suzuki συμφώνησε στην ιδέα ότι οι θρησκείες είναι η καθεμία ένα είδος οργανισμού, ο οποίος, με το πέρασμα του χρόνου, υπόκειται σε «ερεθισμό» και έχει την ικανότητα να αλλάζει ή να εξελίσσεται.
Ο Suzuki επέμενε ότι το «ξύπνημα» του Ζεν ήταν ο στόχος της εκπαιδεύσεως της Παραδόσεως, αλλά ότι αυτό που διέκρινε την Παράδοση καθώς αναπτύχθηκε ανά τους αιώνες στην Κίνα ήταν ένας τρόπος ζωής ριζικά διαφορετικός από εκείνον των Ινδών Βουδιστών. Στην Ινδία, επικράτησε η Παράδοση του ιερού ζητιάνου, αλλά στην Κίνα, οι κοινωνικές συνθήκες οδήγησαν στην ανάπτυξη ενός συστήματος ναών και κέντρων εκπαιδεύσεως στο οποίο ο Ηγούμενος και οι μοναχοί εκτελούσαν όλοι κοσμικές εργασίες. Αυτά περιελάμβαναν την κηπουρική ή την γεωργία τροφίμων, την ξυλουργική, την αρχιτεκτονική, την οικοκυρική, τη διοίκηση (ή την κοινοτική διεύθυνση) και την πρακτική της λαϊκής ιατρικής. Κατά συνέπεια, η φώτιση που αναζητήθηκε στο Ζεν έπρεπε να ανταποκριθεί με επάρκεια στις απαιτήσεις και τις πιθανές απογοητεύσεις της καθημερινής ζωής.
Ο Suzuki συνδέεται συχνά με τη Φιλοσοφική Σχολή του Κιότο. Ο Suzuki ενδιαφέρθηκε και για άλλες παραδόσεις εκτός από το Ζεν. Το βιβλίο του «Ζεν και Ιαπωνικός Βουδισμός» εμβαθύνει στην ιστορία και το πεδίο ενδιαφέροντος όλων των μεγάλων Ιαπωνικών βουδιστικών δογμάτων.
Εκπαίδευση Ζεν
Ενώ ακόμη σπούδαζε στο Πανεπιστήμιο του Τόκιο, ο Suzuki ξεκίνησε την πρακτική του Ζεν στο Engaku-ji, ένα από τα Πέντε Βουνά της Kamakura, μελετώντας πρώτα με τον Kosen Roshi. Μετά το θάνατο του Kosen το 1892, ο Suzuki συνέχισε με τον διάδοχο του Kosen στο Engaku-ji, Soyen Shaku.
Υπό τον Rōshi Soyen, τον πρώτο δάσκαλο που δίδαξε τον βουδισμό ζεν στην Αμερική, οι σπουδές του Suzuki ήταν ουσιαστικά εσωτερικές και μη λεκτικές, συμπεριλαμβανομένων μεγάλων περιόδων καθιστού διαλογισμού. Το έργο περιελάμβανε αυτό που ο Suzuki περιέγραψε ως “τέσσερα χρόνια ψυχικής, σωματικής, ηθικής και πνευματικής πάλης”. Κατά τη διάρκεια των περιόδων εκπαιδεύσεως στο Engaku-ji, ο Suzuki έζησε την ζωή ενός μοναχού. Περιέγραψε αυτή την ζωή και την δική του εμπειρία στην Kamakura στο βιβλίο του «The Training of the Zen Buddhist Monk». Ο Suzuki χαρακτήρισε τις πτυχές της εκπαιδεύσεως ως «μια ζωή ταπεινότητας, μια ζωή εργασίας, μια ζωή υπηρετήσεως, μια ζωή προσευχής κι ευγνωμοσύνης. και μια ζωή διαλογισμού».
Ο Suzuki προσκλήθηκε από τον Shaku να επισκεφθεί τις Ηνωμένες Πολιτείες τη δεκαετία του 1890 όπου και εργάσθηκε ως μεταφραστής στην Αγγλική γλώσσα ενός βιβλίου του Shaku (1906). Αν και ο Suzuki είχε μεταφράσει ως τότε μερικά αρχαία ασιατικά κείμενα στα Αγγλικά (π.χ. «Awakening of Faith in the Mahayana»), η εμπλοκή του στη μετάφραση και τη συγγραφή κάποιων παρένθετων αποτμημάτων του βιβλίου του Soyen Shaku, σηματοδότησε την απαρχή της καριέρας του Suzuki ως συγγραφέως στα Αγγλικά
Στη κατοπινή ζωή του, ο Suzuki ήταν, σε προσωπικό επίπεδο, περισσότερο προσκείμενος στην πρακτική Jodo Shin (Αληθινή Αγνή Γη), διαβλέποντας στο δόγμα του Tariki μια απαλλαγή του εαυτού που συνάδει απολύτως με την άσκηση του Ζεν. Στο βιβλίο του «Buddha of Infinite Light» (2002), (αρχικώςς τιτλοφορημένο «Shin Buddhism») ο Suzuki δήλωσε ότι, «Από όλες τις εξελίξεις που έχει επιτύχει ο Μαχαγιάνα Βουδισμός στην Ανατολική Ασία, η πιο αξιοσημείωτη είναι η διδασκαλία του Σιν του Βουδισμού της Καθαρής Γης» (σελ. 22).
Εξάπλωση του Ζεν στη Δύση
Ο Suzukiυπήρξε οπραγματικός ευαγγελιστής του Ζεν στη Δύση και περί αυτού ο φιλόσοφος Charles A. Moore είπε: «Ο Suzuki στα τελευταία του χρόνια δεν ήταν απλώς ένας ρεπόρτερ του Ζεν, ούτε απλώς ένας παρουσιαστής, αλλά ένας σημαντικός συντελεστής στην ανάπτυξη του Ζεν και στον εμπλουτισμό του».
Όμως ο Suzuki ήταν και ο εκσυγχρονιστής του Βουδισμού Ζεν θεωρώντας τον ως μια εξαιρετικώς πρακτική θρησκεία της οποίας η έμφαση στην άμεση εμπειρία τον έκανε ιδιαίτερα συγκρίσιμο με μορφές μυστικισμού που λόγιοι όπως ο Γουίλιαμ Τζέιμς είχαν τονίσει ως την πηγή όλων των θρησκευτικών συναισθημάτων. Αυτή η ιδέα μιας κοινής ουσίας είναι που έκανε τις ιδέες του Suzuki αναγνωρίσιμες στο δυτικό κοινό, το οποίο μπορούσε να ταυτιστεί με τον δυτικό εσωτερισμό που κρύβεται σε αυτό, μεταμφιεσμένο ως ανατολική μεταφυσική. Ο Suzuki παρουσιάζει μια εκδοχή του Ζεν που μπορεί να περιγραφεί ως εκσυγχρονιστική και ουσιαστική. Αυτή η ομοιότητα δεν είναι τυχαία, αφού ο Suzuki επηρεάστηκε επίσης από τον δυτικό εσωτερισμό και, μάλιστα, εντάχθηκε στη Θεοσοφική Εταιρεία.
Αρκετοί μελετητές έχουν αναγνωρίσει τον Suzuki ως βουδιστή εκσυγχρονιστή. Όπως το περιγράφει ο μελετητής David McMahan «ο βουδιστικός εκσυγχρονισμός αποτελείται από μορφές του βουδισμού που προέκυψαν από μια διασύνδεση με τις κυρίαρχες πολιτιστικές και πνευματικές δυνάμεις της νεωτερικότητας».
Κριτική
Ο Suzuki έχει επικριθεί ήδη από το 1951 και δη από τον Hu Shih ο οποίος τον κατηγόρησε για την παρουσίαση μιας ιδεαλιστικής εικόνας του Ζεν, ενώ ο McMahan του προσάπτει «Στην αναφορά του για την ανθρωπότητα και την φύση, ο Suzuki βγάζει τη λογοτεχνία Ζεν από τα κοινωνικά, τελετουργικά και ηθικά της πλαίσια και την επαναπλαισιώνει με όρους μιας γλώσσας μεταφυσικής που προέρχεται από τον γερμανικό ρομαντικό ιδεαλισμό, τον αγγλικό ρομαντισμό και τον αμερικανικό υπερβατισμό», ενώ από κάποιους άλλους η προσέγγιση του Suzuki έχει χαρακτηριστεί ως «ακατανόητη»:
Συστράτευση του Suzuki με τον ιαπωνικό εθνικισμό
Σύμφωνα με τους Sharf και Victoria, o Suzuki συνδέθηκε με τον Iαπωνικό Eθνικισμό και την διάδοσή του μέσω της αναδείξεως του Ιαπωνικού Ζεν και έχει θαυμασθεί για την υπεράσπιση των Ιαπωνικών Αξιών και των Ιαπωνικών πολεμικών ηρωισμών.
OSuzukiως προσκείμενος στον Εθνικοσοσιαλισμό και αντισιωνισμό
Ο Brian Victoria ο οποίος παρέδωσε διαλέξεις στη Γερμανία το 2012 αποκάλυψε στοιχεία συμπάθειας του Suzuki για το Γερμανικό Εθνικοσοσιαλιστικό κράτος σημειώνοντας: «Ο D. T. Suzuki άφησε ένα αρχείο της πρώιμης άπόψεώς του για το Γερμανικό Εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα που συμπεριελήφθη σε μια σειρά άρθρων που δημοσιεύθηκαν στην ιαπωνική βουδιστική εφημερίδα Chūgai Nippō, στις 3, 4, 6, 11 και 13 Οκτωβρίου 1936» Σε αυτό ο Suzuki συμφωνεί απολύτως με την πολιτική του εκλεγμένου Καγκελαρίου Αδόλφου Χίτλερ. Επίσης, συμφωνεί με την εκδίωξη των εβραίων από τη Γερμανία όπως την μεθόδευε ο Αδόλφος Χίτλερ. Παρά ταύτα, ο Suzuki εξέφρασε συμπάθεια και προς κάποιους μεμονωμένους Εβραίους, επιδεικνύοντας πνεύμα ακριβοδικίας.
Ξαφνιάζει το γεγονός, αλλά όπως μαθαίνουμε από αντιναζιστική πηγή, το Ζεν εισήχθη στη Δύση με την συνδρομή ενός ευγενούς Γερμανού Αξιωματικού των SA, του Κόμητος Karlfried Graf von Dürckheim ο οποίος υπεστήριξε τον Suzuki στο έργο του [Βλ. Koltermann, Till Philip (2009), «Der Untergang des Dritten Reiches im Spiegel der deutsch-japanischen Kulturbegegnung 1933–1945», εκδ. HarrassowitzVerlag. σελ. 87–89].
Path of Initiation The Wisdom of Karlfried Graf Dürckheim
Νέος Βουδισμός
Κατά την έναρξη του εκσυγχρονισμού στην περίοδο Meiji, το 1868, όταν η Ιαπωνία εισήλθε στη διεθνή κοινότητα, ο Βουδισμός διώχθηκε για λίγο στην Ιαπωνία ως «μια διεφθαρμένη, παρακμιακή, αντικοινωνική, παρασιτική και δεισιδαιμονική πίστη, εχθρική προς τις ανάγκες της Ιαπωνίας για επιστημονική και τεχνολογική πρόοδο». Η ιαπωνική κυβέρνηση σκόπευε να εξαλείψει την Παράδοση, η οποία εθεωρείτο ένας ξένος «άλλος», ανίκανος να καλλιεργήσει τα νατιβιστικά αισθήματα που θα ήσαν ζωτικής σημασίας για την εθνική, ιδεολογική συνοχή. Επιπλέον, η εκβιομηχάνιση οδήγησε στην κατάρρευση του συστήματος των ενοριτών που είχε χρηματοδοτήσει βουδιστικά μοναστήρια για αιώνες. Ωστόσο, μια ομάδα σύγχρονων βουδιστών ηγετών εμφανίστηκε για να επιχειρηματολογήσει για τη βουδιστική υπόθεση. Αυτοί οι ηγέτες συμφώνησαν με την κυβερνητική δίωξη του Βουδισμού, αποδεχόμενοι την ιδέα ενός φθαρμένου βουδιστικού θεσμού που χρειάζεται αναζωογόνηση.
Ως απάντηση στον εκσυγχρονισμό της Ιαπωνίας και τη δίωξη του Βουδισμού, εμφανίστηκε το Shin Bukkyo, ή ο «Νέος Βουδισμός». Διευθύνονταν από διανοούμενους με πανεπιστημιακή εκπαίδευση που είχαν εκτεθεί σε ένα τεράστιο σώμα δυτικής πνευματικής λογοτεχνίας. Οι υποστηρικτές του Νέου Βουδισμού, όπως οι δάσκαλοι του Suzuki, Kosen και ο διάδοχός του Soyen Shaku, είδαν αυτό το κίνημα ως υπεράσπιση του Βουδισμού ενάντια στην κυβερνητική δίωξη και επίσης το είδαν ως έναν τρόπο να φέρουν το έθνος τους στον σύγχρονο κόσμο ως ανταγωνιστική πολιτιστική δύναμη.
Μελετητές όπως ο MartinVerhoeven και ο RobertSharf, καθώς και ο Ιάπωνας μοναχός Ζεν G. VictorSogenHori, έχουν υποστηρίξει ότι το ρεύμα του ιαπωνικού Ζεν που διαδόθηκε από ιδεολόγους του Νέου Βουδισμού, όπως ο ImakitaKosen και ο Soyen Ο Shaku, δεν ήταν κατά το τυπικό του ιαπωνικού Ζεν κατά την εποχή τους, ούτε είναι χαρακτηριστικό του ιαπωνικού Ζεν τώρα. Η σημασία του έγκειται ιδιαίτερα στο δυτικό Ζεν: Αρκεί να πούμε ότι, ακριβώς όπως τα γραπτά του Suzuki και του Hisamatsu δεν είναι αντιπροσωπευτικά της παραδοσιακής (δηλαδή, προ-Meiji) ερμηνείας του Ζεν, το στυλ της εκπαιδεύσεως του Ζεν που είναι πιο γνωστό στους ασκούμενους του Δυτικού Ζεν μπορεί να ανιχνευθεί σε σχετικά πρόσφατες και κοινωνικώς περιθωριακούς Ιάπωνες. λαϊκά κινήματα που δεν έχουν ούτε την έγκριση ούτε τον σεβασμό των σύγχρονων μοναστικών ορθοδόξων Rinzai ή Sōtō. Πράγματι, το ένα χαρακτηριστικό που μοιράζονται σχεδόν όλες οι προσωπικότητες που πιστώνονται με το δυτικό ενδιαφέρον για το Ζεν είναι η σχετικά οριακή τους θέση στο ιαπωνικό κατεστημένο του Ζεν. Ενώ οι Suzuki, Nishida και οι διανοούμενοι κληρονόμοι τους μπορεί να διεμόρφωσαν τον τρόπο με τον οποίο οι Δυτικοί εννοούν το Ζεν, η επιρροή αυτών των Ιαπώνων διανοουμένων στα καθιερωμένα ρεύματα Ζεν στην Ιαπωνία ήταν αμελητέα. Σε αυτό το σημείο, είναι απαραίτητο να επιβεβαιώσουμε ότι ο ιαπωνικός μοναχισμός Ζεν είναι πράγματι ακόμα ζωντανός, παρά τις κραυγαλέες υποτροπές ορισμένων εντοπίων ιεραπόστολων Ζεν που επιμένουν ότι το αυθεντικό Ζεν δεν μπορεί πλέον να βρεθεί στην Ιαπωνία.
Η παραδοσιακή μορφή του Ζεν έχει αλλάξει πολύ από την αποκατάσταση του Meiji, αλλά το ιαπωνικό Ζεν εξακολουθεί να ακμάζει ως μοναστική παράδοση. Η παράδοση του Ζεν στην Ιαπωνία, στη συνηθισμένη της μορφή, απαιτούσε πολύ χρόνο και πειθαρχία από τους μοναχούς που οι λαϊκοί θα δυσκολεύονταν να βρουν. Οι μοναχοί του Ζεν αναμένονταν συχνά να είχαν περάσει αρκετά χρόνια σε εντατική δογματική μελέτη, απομνημόνευση σούτρας και σχολιασμούς, πριν ακόμη εισέλθουν στο μοναστήρι για να υποβληθούν σε πρακτική kōan στο sanzen με έναν δάσκαλο του Zen. Το γεγονός ότι ο ίδιος ο Suzuki μπόρεσε να το κάνει (ως λαϊκός) ήταν σε μεγάλο βαθμό η εφεύρεση του Νέου Βουδισμού.
Ιαπωνικός εθνικισμός
Κατά τη διάρκεια της αποκαταστάσεως του Meiji επικράτησε η φιλοσοφία Nihonjinron η οποία τονίζει την μοναδικότητα του Ιαπωνικού λαού. Αυτή η μοναδικότητα έχει αποδοθεί σε πολλούς διαφορετικούς παράγοντες. Ο Suzuki την απέδωσε στο Ζεν. Κατά την άποψή του, το Ζεν ενσαρκώνει την απόλυτη ουσία όλης της φιλοσοφίας και της θρησκείας. Παρουσίασε το Ζεν ως μια μοναδική έκφραση της ασιατικής πνευματικότητας, η οποία εθεωρείτο ανώτερη από τους δυτικούς τρόπους σκέψεως.
Έπαινος του έργου της Suzuki
Το έργο του Suzuki έχει μελετηθεί και εκτιμηθεί από σημαντικές πνευματικές προσωπικότητες. Ένα παράδειγμα είναι η «Εισαγωγή στον Βουδισμό Ζεν», η οποία περιλαμβάνει ένα σχόλιο 30 σελίδων από τον κορυφαίο αναλυτικό Ψυχολόγο Καρλ Γιουνγκ, ο οποίος έγραψε για τον Suzuki: «Το έργο του Σουζούκι για τον Βουδισμό Ζεν είναι από τις καλύτερες συνεισφορές στη γνώση του ζωντανού Βουδισμού. Δεν μπορούμε παρά να είμαστε πολύ ευγνώμονες στον συγγραφέα, πρώτον για το γεγονός ότι έφερε το Ζεν πιο κοντά στη δυτική κατανόηση και δεύτερον για τον τρόπο με τον οποίο πέτυχε αυτό το έργο».
Βιβλιογραφία
Αυτές οι μελέτες έκαναν γνωστό το Ζεν στην Δύση για πρώτη φορά:
«Essays in Zen Buddhism»: ΠρώτηΣειρά (1927), New York: Grove Press.
«Essays in Zen Buddhism»: ΔεύτερηΣειρά (1933), New York: Samuel Weiser, Inc. 1953–1971. Έκδοση Christmas Humphreys.
«Essays in Zen Buddhism»: ΤρίτηΣειρά (1934), York Beach, Maine: Samuel Weiser, Inc. 1953. Έκδοση Christmas Humphreys.
Ο Dr. Suzukiμετέφρασε την «LankavataraSutra» από την αυθεντική Σανσκριτική, Έκδοση Boulder, CO: PrajñaPress, 1978, ISBN 0-87773-702-9, πρώτη έκδοση RoutledgeKeganPaul, 1932.
Αμέσως μετά ακολούθησε μία δεύτερη σειρά εκδόσεων:
«An Introduction to Zen Buddhism», Kyoto: Eastern Buddhist Soc. 1934. Αναδημοσίευσημεπρόλογοτου C.G. Jung, London: Rider & Company, 1948. Ο Suzuki την αποκαλεί «περίγραμμα διδασκαλίας Ζεν»
«The Training of the Zen Buddhist Monk», Kyoto: Eastern Buddhist Soc. 1934. New York: University Books, 1959. Αυτότοέργοκαλύπτειμίαπεριγραφήτης «Αίθουσαςδιαλογισμούκαιτηςεντόςαυτήςζωής».
«Manual of Zen Buddhism», Kyoto: Eastern Buddhist Soc. 1935. London: Rider & Company, 1950, 1956. NewYork: RandomHouse, 1960 και επακόλουθες εκδόσεις, μια συλλογή Βουδδιστικών σούτρας, κλασικών κειμένων και εικόνων, συμπεριλαμβανομένων των "TenOx-HerdingPictures". Ο Suzukiγράφει ότι αυτό το έργο του «πληροφορεί τον αναγνώστη επί διαφόρων κειμένων σχετικών με τη μοναστική ζωή, με ό,τι ο μοναχός Ζεν μελετά κατά την διάρκεια της καθημερινής του υπηρετήσεως όπου οι σκέψεις του περιπλανώνται κατά τις ελεύθερες στιγμές τους και ποια τα αντικείμενα λατρείας στο ίδρυμα που βρίσκεται».
Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο:
«The Zen Doctrine of No-Mind», London: Rider & Company, 1949. York Beach, Maine: Red Wheel/Weiser 1972, ISBN 0-87728-182-3.
«Living by Zen». London: Rider & Company, 1949.
«Mysticism: Christian and Buddhist: The Eastern and Western Way», Macmillan, 1957. «Μία μελέτη των ιδιοτήτων που μοιράζεται ο MeisterEckhartμε τον Βουδδισμό Zenκαι Shin.Περιλαμβάνει μετάφραση των ποιημάτων των myokonin του Saichi.
«Zen Buddhism and Psychoanalysis», Erich Fromm, D. T. Suzuki και De Martino. Περίπου το ένα τρίτο αυτού του βιβλίου είναι μια μακρά συζήτηση από τον Suzuki που δίνει μια βουδιστική ανάλυση του νου, των επιπέδων του και της μεθοδολογίας επεκτάσεως της επιγνώσεως πέρα από το απλώς λεκτικό επίπεδο σκέψεως. Κατά την παραγωγή αυτής της αναλύσεως, ο Suzuki δίνει μια θεωρητική εξήγηση για πολλές από τις ιστορίες διδασκαλίας της οπλομαχίας στο Ζεν και την Ιαπωνική κουλτούρα που διαφορετικά θα φαινόταν να περιλαμβάνουν ψυχική τηλεπάθεια, εξωαισθητήν αντίληψη κ.λπ.
Διάφορα
Μία ανθολογία του έργου του έως τα μέσα του 1950: «ZenBuddhism»: Επιλογές του D. T. Suzuki, Doubleday, NewYork: 1956. Έκδοση by William Barrett.
Πρώιμο έργο για τον φιλοσοφο - μυστικιστή. Swedenborg: «Buddha of the North», West Chester, Pa: Swedenborg Foundation, 1996. Μετάφραση Andrew Bernstein of Swedenborugu, 1913.
«A Miscellany on the Shin Teaching of Buddhism», Kyōto, Shinshū Ōtaniha, 1949.
«Shin Buddhism», New York, Harper & Row, 1970
«Gutoku Shaku Shinran, The Kyōgyōshinshō, The Collection of Passages Expounding the True Teaching, Living, Faith, and Realizing of the Pure Land», μετάφρασηDaisetz Teitarō Suzuki, Έκδοση The Eastern Buddhist Society, Kyōto, Shinshū Ōtaniha, 1973.
«Collected Writings on Shin Buddhism», ΈκδοσηThe Eastern Buddhist Society, Kyōto, Shinshū Ōtaniha, 1973.
«Transcription of talks on Shin Buddhism. Buddha of Infinite Light». Boston: Shambhala Publications, 1998. Έκδοση Taitetsu Unno.
«'Tribute; anthology of essays by great thinkers. D. T. Suzuki: A Zen Life Remembered», Wheatherhill, 1986. Ανατύπωση Shambhala Publications.
Βλ. ΕπίσηςέργαAlan Watts, Paul Reps κλπ.
Ποια, όμως, είναι τα εννέα βασικά "κλειδιά" που αποκωδικοποιουμε μέσα στην Εισαγωγή του σπουδαίου Suzuki και αναλύσαμε σήμερα;
Ας τα μνημονεύσουμε επιγραμματικώς: (α) Υπέρτατη Αλήθεια, (β) Εναρμόνιση Συνειδητού και Ασυνειδήτου, (γ) Πέραν της τεχνικής προς το Ασυνείδητο, (δ) Τοξότης <=> Στόχος δύο σε ένα, (ε) Απαλλαγή από το "εγώ", (ς) Φώτιση (satori) = η υπερβατική γνώση, (ζ) Ζεν = καθημερινότητα, (η) Ζεν = καθημερινή Συνείδηση και (θ) Απολύτρωση δια της πνευματικής αναπτύξεως. Όμως, πως μεταφράζονται όλα τούτα;
Ασφαλώς και παραμένουμε Έλληνες, Ευρωπαίοι και μη Ασιάτες, όμως, οποιαδήποτε κι αν είναι η φυλετική καταγωγή μας, ως Τοξότες και, δη, Εφιπποτοξότες, χωρίς να απεμπολούμε τίποτε υποχρεούμεθα να μετέχουμε της Παιδείας των πολεμικών τεχνών η οποία είναι κοινή για όλη την Ανθρωπότητα! Και σε αυτή την εισαγωγική ημερίδα επιχειρήσαμε να σταθούμε μπροστά στον στόχο ενώπιος ενωπίω και να επανεξετάσουμε την μεταξύ μας σχέση ώστε να τοξεύσουμε προς τη υπέρτατην αλήθεια αφού απαλλαγούμε από το εγώ μας, εναρμονίζοντας το συνειδητό με το ασυνείδητο ώστε, υπερβαίνοντας την τεχνική να ανασύρουμε από ένα αποφορτισμένο υποσυνείδητο την αθέατη φώτιση, το satori, προκειμένου να οδηγηθούμε στο ζενικό μονοπάτι το οποίο, πλέον, θα γίνει η συνείδηση της καθημερινότητός μας για να μας οδηγήσει στην απολύτρωση δια της πνευματικής αναπτύξεως.
Kαι πως, σήμερα, εμείς προσπαθήσαμε να προσεγγίσουμε την απολυτρωτική και όχι, απλώς, τοξευτική, διαδικασία; Απλό ήταν!
Κατ' αρχήν, διαμορφώσαμε τον στόχο έτσι που να αποτελεί το "επιφαινόμενο" που θα μας αποκρύπτει την υπέρτατην αλήθεια. Και ποια ήταν αυτή; Μα, ένας συμβολισμός που αντιπροσώπευσε ένα φύλλο χαρτιού στερεωμένο πίσω από το διαλελυμένο κέντρο του στόχου, ώστε τα βέλη, διαπερνώντας τον στόχο να το διατρυπήσουν κάνοντάς μας να αισθανθούμε ότι αυτά που βλέπουμε μας κρύβουν αυτά που, αν και υπαρκτά, δεν βλέπουμε και που θα πρέπει να δούμε! Δηλαδή, την υπέρτατην αλήθεια! Και πώς λειτουργήσαμε;
Αφαιρέσαμε από την όρασή μας τον στόχο πάνω στον οποίο τοξεύαμε. «Θολώσαμε» την εικόνα του στόχου πάνω στον οποίο επρόκειτο να τοξεύσουμε και «αδειάσαμε» τον νου μας απ΄ ο,τιδήποτε είχε σχέση με την τόξευση. Κρατούσαμε Τόξο, αλλά …δεν το κρατούσαμε, κρατούσαμε βέλος, αλλά …δεν το κρατούσαμε, τοποθετούσαμε το βέλος, αλλά δεν το …τοποθετούσαμε κι εκείνο εγκαθιδρύονταν από …μόνο του, δείχναμε προς τον στόχο, αλλά δεν …δείχναμε και η αιχμή του βέλους από …μόνη της στρέφονταν προς αυτόν, αφού δεν κρατούσαμε τίποτε κάποια δύναμη …από μόνη της άνοιγε την χορδή και κάποια άλλη την απελευθέρωνε και, να!, το βέλος επάνω στον στόχο, αλλά σε π ο ι ο ν στόχο, σ΄ εκείνο που μας έκρυβε τον πραγματικό στόχο ο οποίος ήταν το συμβολικό χαρτί, η υπέρτατη αλήθεια, που παραμένει πάντοτε αθέατη και κρύβεται πίσω από τα επιφαινόμενα! Διότι, στη ζωή δεν είναι αυτά που φαίνονται, αλλά τα άλλα που μας κρύβουν κάνοντάς τα αθέατα αυτά που βλέπουμε. Αλλά, με όλα τούτα, έχοντας «αδειάσει» όραση, νου και συνείδηση (διότι αυτή η τελευταία είναι το προπύργιο που μας δεσμεύει…) από κάθε επιφαινόμενο, ο Τοξότης αποφεύγει τον πανικό στόχου που είναι ο εγγύς στόχος, αλλά και ακουμπά την υπέρτατην αλήθεια.
Μπροστά στον στόχο νιώθουμε ενώπιοι ενωπίω! Με μιαν υπέρτατην αλήθεια να κρύβεται από τα επιφαινόμενα τοξεύσαμε αυτή την Κυριακή προς ένα στόχο του οποίου αγνοούμε τις διαστάσεις, τις π ρ α γ μ α τ ι κ έ ς διαστάσεις των όσων μπορεί να μας κρύβει, κάτι που μας θέτει ενώπιον αληθειών που περνούν απαρατήρητες σε μια καθημερινότητα απροσδιορίστων διαστάσεων. Και μέσα σε αυτή την απροσδιοριστία καλούμεθα να προσδιορίσουμε …στοχασμούς και όχι μόνον τοξευτικούς…
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ:
Η Ελληνική Σχολή Έφιππης Τοξοβολίας "Έλληνες Κένταυροι", με μόνη εξαίρεση την Σχολή "Kassai" από την οποία έλκει την καταγωγή, είναι η μόνη παγκοσμίως η οποία δίδει την απαιτούμενη έμφαση στην διδασκαλία της φιλοσοφίας η οποία διέπει μία πολεμική τέχνη όπως αυτή της Έφιππης Τοξοβολίας. Δυστυχώς, η περιρρέουσα υποβάθμιση της εθνικής Παιδείας των λαών η οποία προωθείται διεθνώς για τον ευχερέστερο έλεγχό τους από τους γνωστούς παγκοσμιοποιητές, δεν θα ήταν δυνατόν να μην αγγίξει και τις πολεμικές τέχνες με αποτέλεσμα να παρακολουθούμε, πλέον, την γενική διδασκαλία τους να περιορίζεται στην τεχνική τους και να μην αγγίζει διόλου την φιλοσοφική τους διάσταση όπως πρέπει! Έτσι, παρακολουθώντας την εξέλιξη των διαφόρων Σχολών Έφιππης Τοξοβολίας ανά τον κόσμο, διαπιστώνουμε ότι αυτές υπελίσσονται σε ...λογιστικά γραφεία καταγραφής "βαθμοθηρίας" πρακτικών επιδόσεων και μόνον, χωρίς ίχνος βαθύτερης κατανοήσεως του εφιπποτοξοτικού αντικειμένου! Αντιθέτως, η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" θα επιμένει εσαεί στην ολοκληρωμένη διδασκαλία της Έφιππης Τοξοβολίας προς τους μαθητές της με την παράλληλη εκπαίδευσή τους τόσο προς την τεχνική της όσο και προς την φιλοσοφία της, αναδεικνύοντας ολοκληρωμένους Εφιπποτοξότες. Διότι αυτό ακριβώς είναι και το όραμα του Ιδρυτή της Αριστοτέλους Ηρ. Καλέντζη.
.jpg)
