ΕΞΟΙΚΕΙΩΝΟΝΤΑΣ ΜΕ ΚΑΤΙ...
Μιλώντας για "γλώσσα" αναφερόμαστε σε ένα δίαυλο επικοινωνίας μέσω του οποίου θα "προταθεί" προς τον εξοικειούμενο το αντικείμενο της εξοικειώσεως.
Αναφορικώς προς τον Ίππο, η "γλώσσα" επικοινωνίας μαζύ του περιλαμβάνει δύο βασικές συνιστώσες, αφ' ενός την κίνησή μας και, αφ΄ ετέρου, το βλέμμα μας.
Γενικώς, οι κινήσεις μας γύρω από έναν Ίππο θα πρέπει να είναι πολύ ήρεμες, πολύ "στρογγυλές" και χωρίς απότομες "γωνιώσεις", κάτι που αν επρόκειτο περί χορού θα το μεταφράζαμε ως "βαλς". Ένα φυτοφάγο πάντοτε θα παρατηρεί με την περιφερειακή όρασή του ένα σαρκοφάγο που βρίσκεται κοντά του κι όσο κι αν το φυτοφάγο δείχνει ήρεμο κι αδιάφορο για τη παρουσία του σαρκοφάγου, στο βάθος, θα διατηρεί πάντοτε μιαν αταβιστική επιφύλαξη η οποία θα ζωπυρώνει την ετοιμότητα της φυγής, όταν αισθανθεί τον παραμικρό κίνδυνο. Αυτή η διαρκής ανησυχία και η ετοιμότητα φυγής, στην περίπτωση της εξοικειώσεως, θα είναι και ο κίνδυνος αποτυχίας του εγχειρήματός μας κι αυτές θα πρέπει να προλαμβάνουμε με τις κινήσεις μας και την εν γένει συμπεριφορά μας.
Θυμόμαστε πάντοτε, ήδη από την βασική εκπαίδευσή μας και τον "Κύκλο Προσεγγίσεως" το πόσο σημαντικό ρόλο παίζει, εμείς που είμαστε σαρκοφάγοι να μην ατενίζουμε στα μάτια τον Ίππο που είναι φυτοφάγος. Πάντοτε έχουμε κατά νου ότι τα σαρκοφάγα είμαστε "θηρευτές", ενώ τα φυτοφάγα είναι "θηράματα" με αποτέλεσμα, πάντοτε στο βλέμμα μας προς αυτά να υποφώσκει μια απειλητική-επιθετική πρόθεση. Άρα, σ' ό,τι αφορά στο βλέμμα μας, κάθε που επιχειρούμε μια λεπτή διαδικασία επικοινωνίας με τον Ίππο καλόν είναι να μην τον κοιτάζουμε κατ' ευθείαν στα μάτια και είναι αυτονόητο το πόσο σημαντικό είναι να μην τον κοιτάζουμε κατ' ευθείαν στα μάτια όταν επιχειρούμε να τον εξοικειώσουμε με "κάτι".
Επιχειρώντας να εξοικειώσουμε τον Ίππο με ένα αντικείμενο, αφού ελέγξουμε σωστά την κίνηση και το βλέμμα μας κατ' αρχήν θα πρέπει να αρχίσουμε να θυμόμαστε το πως ο Ίππος αντιλαμβάνεται το περιβάλλον και ερμηνεύει τα εξ αυτού προερχόμενα ερεθίσματα, διεισδύοντας στο υπόβαθρο της συνδυαστικής μνήμης του.
Τώρα, ας θεωρήσουμε ότι ο Ίππος μας δεν δέχεται κάποιο αντικείμενο με το οποίο θα πρέπει να εξοικειωθεί, όπως επί παραδείγματι δεν δέχεται την ξύστρα και το ξύσιμο ο νεαρός ιπποδρομιακός Ίππος μας, ο Θησέας, τον οποίο προσπαθούμε να επαναφέρουμε στην ομαλή σταυλική διαβίωση μετά τον τραυματικό του, ιπποδρομικό, ενσταυλισμό. Γνωρίζουμε ότι ο Θησέας μας θα δυστροπήσει και μόνον στη θέα μιας ξύστρας και, ιδιαιτέρως, με την επαφή της. Η επιδίωξή μας θα είναι ο Ίππος αυτός, μεθοδικά και, κυρίως, αβίαστα, να αποδεχθεί και την παρουσία της ξύστρας αλλά και την επαφή με αυτήν!
Ασφαλώς και δεν θα παραλείψουμε τον "Κύκλο Προσεγγίσεως", ξεκινώντας με συστηματική, ειδική, ρυταγώγηση σε βάδην. "Ειδική" διότι θα προτιμήσουμε συραγωγέα αντί του ρυτήρος και τούτο διότι ο συραγωγέας είναι ασφαλέστερο μέσο ελέγχου στη περίπτωση ενδεχομένης αντιδράσεως ενός Ίππου. Επίσης, το μέσο ρυταγωγήσεως (συραγωγέας) δεν θα κρατηθεί με το δεξί χέρι όπως θα έπρεπε αλλά με το αριστερό διότι στο δεξί χέρι (κοντύτερα στον Ίππο) θα κρατήσουμε την ίδια την ξύστρα χωρίς να βιαστούμε να την "δείξουμε" στον Ίππο από τον οποίο υπομονητικά θα περιμένουμε να την "ανακαλύψει', προκαλώντας το ενδιαφέρον του, ώστε να την "αναγνωρίσει" ως ένα ακίνδυνο για την ύπαρξή του "σώμα".
Πράγματι, ρυταγωγώντας και χωρίς να στρέφουμε το βλέμμα στον Ίππο, αυτός, σιγά-σιγά, δια της οσφρήσεως θα πρωτο-ανακαλύψει την ξύστρα έτσι όπως την κρατάμε "πονηρά" προκειμένου να τον διευκολύνουμε στον εντοπισμό της. Ο Θησέας μας δεν θα αργήσει να την μυρίσει αλλά και να την γλείψει ώστε να βεβαιωθεί ότι αυτό το αντικείμενο δεν τον απειλεί. Κι εμείς δεν βιαζόμαστε... Ξέρουμε ότι κάθε βιασύνη σ' αυτές τις περιπτώσεις μετατοπίζει προς τα εμπρός τον χρόνο επιτεύξεως της εξοικειώσεως!
Καθώς ο Θησέας μυρίζει και γλείφει την "ανακάλυψή" του, γνωρίζοντας ότι η κυρίως πλευρά της ξύστρας ("δόντια") είναι αυτή που τον ενοχλεί, γυρίζουμε ανάστροφα το χέρι μας και φέρνουμε σε επαφή τον ιμάντα συγκρατήσεως της ξύστρας χαϊδεύοντας, απαλά, κατ' αρχήν το ρύγχος του κοντά στο οποίο βρέθηκε μέχρι τώρα η ξύστρα, σα να επρόκειτο απλώς για το χέρι μας χωρίς κανένα πρόσθετο "σώμα". Ο Θησέας αρχίζει να χαίρεται την επαφή παρά το ότι η οσμή της ξύστρας υποδηλώνει ότι το μέχρι τώρα απεχθές, αυτό, αντικείμενο, που με τα "δόντια" του ασκούσε μιαν ιδιαίτερη ενόχληση στο δέρμα του, δεν είναι και τόσο ενοχλητικό...
Κατόπιν, η περιοχή επαφής θα επεκταθεί στο κεφάλι και θα φθάσει μέχρι το μέτωπο του Ίππου με κινήσεις αργές, ήρεμες, καθαρά θωπευτικές ώστε να αποφύγουμε κάθε αντίδραση.
Τώρα με μία ανεπαίσθητη περιστροφή του χεριού μας θα αφήσουμε ήρεμα τα "δόντια" της ξύστρας να έρθουν σε επαφή με το μέτωπο του Θησέως. Το χέρι μας θα κινηθεί με πραότητα επαφής αλλά και με αποφασιστικότητα χωρίς διστακτικές ή φοβικές υπαναχωρήσεις που θα επιφέρουν αρνητικό αποτέλεσμα ή και αντιδράσεις του Ίππου. Θα επιμείνουμε ελάχιστα σε αυτή την επαφή και θα συνεχίσουμε την ρυταγώγηση, μέχρι την επόμενη δράση μας.
Επαναλαμβάνοντας όλα τα προηγούμενα βήματα μέχρι και την επαφή των "δοντιών" της ψύκτρας με το μέτωπο του Θησέως, τώρα το χέρι μας θα προχωρήσει προς τον λαιμό του με την ίδια ηρεμία αλλά και αποφασιστικότητα, ενώ και οι δύο είμαστε εν κινήσει (βάδην)!
Το χέρι μας θα φροντίσει να κινηθεί σε ολόκληρο το μήκος του λαιμού και από τις δύο πλευρές, ξύνοντας απαλά με ήρεμο χάδι το δέρμα του Ίππου, τώρα πλέον, εν στάσει και με διάθεση που δε θα δείχνει καμία βιασύνη. Είναι σα να του λέμε "κάθησε να το διασκεδάσουμε..."! Ο Θησέας, πια, αποδέχεται σε ολοένα και μεγαλύτερη έκταση της επιφανείας του σώματός του τη ξύστρα και το ξύσιμο, αλλά και σε ολοένα μεγαλύτερο "βάθος" χρόνου, χωρίς καμία ένδειξη ανησυχίας. Κι εμείς, απλώς, ...επεκτεινόμαστε.
Επειδή ο Θησέας δεν είναι δικό μας πλάσμα, δεν σταυλίζεται στο δικό μας Σταύλο αλλά ανήκει σε φιλικό Σταύλο στον οποίο έχει προσφάτως φθάσει προκειμένου να επανέλθει στη φυσιολογική κατάστασή του μετά την ιπποδρομιακή "καριέρα" του, πριν επιχειρηθεί κάτι ακόμη, τον κάνουμε να μας γνωρίσει καλύτερα και να μας αποδεχθεί περισσότερο ως ζωντανά πλάσματα του περιβάλλοντός του: κατά την διάρκεια της ρυταγωγήσεως περνάμε (διακριτικά) μπροστά του και τον αναγκάζουμε να "κολλήσει" στη πλάτη μας, με εμάς να αδρανούμε στιγμιαία και κατόπιν να συνεχίζουμε την πορεία μας δίνοντάς του την εντύπωση ότι εκείνος μας ωθεί προς τα εμπρός. Αυτό τον ενθαρρύνει στη σχέση του μαζύ μας χωρίς να του δίνει περιθώριο αναλήψεως της "αρχηγίας" σ΄ αυτή τη σχέση.
Επίσης, συντονιζόμαστε μαζύ του ώστε να περάσουμε "ανέμελα" το δεξί μας χέρι πάνω από τον λαιμό του και να συνεχίσουμε να τον ρυταγωγούμε περπατώντας πλάι του σε δύο "φιλαράκια". Αυτό τον εξοικειώνει περισσότερο με εμάς αλλά και με τη ξύστρα που τη κρατάμε από τη αντίθετη πλευρά του λαιμού του.
Επιστρέφουμε στη "κλασική" ρυταγώγηση και αφήνουμε τον Θησέα να ξαναμυρίσει και να ξαναγλείψει τη ξύστρα, διασκεδάζοντας το περπάτημά του μαζύ μας. Από την πλευρά μας δε δείχνουμε καμία έμφαση στη ξύστρα και περνάμε το χέρι μας που την κρατά ακόμη και πάνω από τον τράχηλό του, όπως συνηθίζουμε να το χειριζόμαστε σε κάποιες "στιγμές" της καθιερωμένης συραγωγήσεώς μας. Ο Θησέας θα χαλαρώσει ακόμη περισσότερο. Την μυρίζει την ξύστρα, όμως, δεν ανησυχεί. Ήδη στη συνδυαστική μνήμη του αυτό το αντικείμενο του θυμίζει το απαλό χάδι που προηγήθηκε.
Με την διαμεσολάβηση αρκετών βηματισμών ρυταγωγήσεως, μεταφέρουμε το σώμα μας ενώ ρυταγωγούμε στο μέσον περίπου του κορμού του Ίππου ώστε το χέρι μας το οποίο κρατά την ξύστρα να μπορεί να φθάσει το μέσον της ράχεώς του. Προσοχή, να μην υπάρξει καμία ατυχής, βίαιη ή αιφνιδιαστική, επαφή της ξύστρας με το σώμα του Ίππου αφού, τώρα, η ξύστρα θα είναι πολύ κοντύτερα στο σώμα του. και, ακριβώς αυτή την στιγμή τα ...τύμπανα του πολέμου θα ηχήσουν κι εμείς θα επιτεθούμε ώστε να κατακτήσουμε τον αντίπαλο...
Το χέρι μας που κρατά την ξύστρα θα εκταθεί ήρεμα έτσι ώστε η πλευρά με τον ιμάντα στερεώσεως του εργαλείου μας να ακουμπήσει πολύ απαλά τη ράχη του Ίππου, χωρίς τριβές και πιέσεις, χωρίς καμία ανησυχαστική κίνηση. Ο Ίππος θα απορήσει αλλά η απαλή ψαύση μας θα τον παραπέμψει σε χάδι και όχι σε κάποια διαδικασία εν εξελίξει. Και έτσι όπως αυτός θα εφησυχάζει...
Το χέρι μας θα αναστραφεί και τώρα τα "δόντια" της ξύστρας θα ακουμπήσουν εκεί που άλλοτε ταράζονταν τόσο πολύ ώστε να αντιδρά βίαια. Η αφή των "δοντιών" δεν θα διαφέρει από την αφή της αντίθετης πλευράς που προηγουμένως τον χάιδευε, ενώ θα παραμείνουμε σε αυτή τη στάση τόσο ώστε να βεβαιωθεί ότι το νέο άγγιγμα δε προμηνύει τίποτε παρά χάδι και μόνον τότε, με τον Ίππο απολύτως ήρεμο, εμείς θα κινήσουμε με ελάχιστη πίεση τη ξύστρα επάνω στη ράχη του Ίππου.
Αμέσως μετά, η ξύστρα θα "χαϊδέψει" όλη την επιφάνει του Ίππου, τόσο προοδευτικά όσο αντιλαμβανόμαστε ότι δε θα προκληθούν ανεπιθύμητες αντιδράσεις. Η αποστολή ολοκληρώθηκε, η εξοικείωση έγινε επιτυχώς. Τώρα πια είναι υπόθεση επεναλήψεων και χρόνου ώστε ο Ίππος όχι απλώς να αποδεχθεί την ξύστρα αλλά και να την θεωρήσει ως ακόμη κάτι απαραίτητο για την καθημερινότητά του.
Κάτι πολύ διαφορετικό ισχύει κατά την εξοικείωση του ίππου με το Τόξο και την Τοξοβολία διότι, εν προκειμένω, δεν αντιμετωπίζουμε απλώς την "συμφιλίωση" του Ίππου με δύο αντικείμενα (Τόξο και βέλος) τα οποία μπορεί να του προξενούν και ανησυχαστικούς συνειρμούς μαστιγίου, αλλά και με τον (εν πολλοίς, απειλητικό...) ήχο που παράγει η χορδή και το εκτοξευόμενο βέλος, όπως επίσης και με την κίνηση του απελευθερούμενου βέλους. Περί αυτών, όμως, σε μιαν επόμενη ανάρτηση.
Επιχειρώντας να εξοικειώσουμε τον Ίππο με ένα αντικείμενο, αφού ελέγξουμε σωστά την κίνηση και το βλέμμα μας κατ' αρχήν θα πρέπει να αρχίσουμε να θυμόμαστε το πως ο Ίππος αντιλαμβάνεται το περιβάλλον και ερμηνεύει τα εξ αυτού προερχόμενα ερεθίσματα, διεισδύοντας στο υπόβαθρο της συνδυαστικής μνήμης του.
Τώρα, ας θεωρήσουμε ότι ο Ίππος μας δεν δέχεται κάποιο αντικείμενο με το οποίο θα πρέπει να εξοικειωθεί, όπως επί παραδείγματι δεν δέχεται την ξύστρα και το ξύσιμο ο νεαρός ιπποδρομιακός Ίππος μας, ο Θησέας, τον οποίο προσπαθούμε να επαναφέρουμε στην ομαλή σταυλική διαβίωση μετά τον τραυματικό του, ιπποδρομικό, ενσταυλισμό. Γνωρίζουμε ότι ο Θησέας μας θα δυστροπήσει και μόνον στη θέα μιας ξύστρας και, ιδιαιτέρως, με την επαφή της. Η επιδίωξή μας θα είναι ο Ίππος αυτός, μεθοδικά και, κυρίως, αβίαστα, να αποδεχθεί και την παρουσία της ξύστρας αλλά και την επαφή με αυτήν!
Ασφαλώς και δεν θα παραλείψουμε τον "Κύκλο Προσεγγίσεως", ξεκινώντας με συστηματική, ειδική, ρυταγώγηση σε βάδην. "Ειδική" διότι θα προτιμήσουμε συραγωγέα αντί του ρυτήρος και τούτο διότι ο συραγωγέας είναι ασφαλέστερο μέσο ελέγχου στη περίπτωση ενδεχομένης αντιδράσεως ενός Ίππου. Επίσης, το μέσο ρυταγωγήσεως (συραγωγέας) δεν θα κρατηθεί με το δεξί χέρι όπως θα έπρεπε αλλά με το αριστερό διότι στο δεξί χέρι (κοντύτερα στον Ίππο) θα κρατήσουμε την ίδια την ξύστρα χωρίς να βιαστούμε να την "δείξουμε" στον Ίππο από τον οποίο υπομονητικά θα περιμένουμε να την "ανακαλύψει', προκαλώντας το ενδιαφέρον του, ώστε να την "αναγνωρίσει" ως ένα ακίνδυνο για την ύπαρξή του "σώμα".
Πράγματι, ρυταγωγώντας και χωρίς να στρέφουμε το βλέμμα στον Ίππο, αυτός, σιγά-σιγά, δια της οσφρήσεως θα πρωτο-ανακαλύψει την ξύστρα έτσι όπως την κρατάμε "πονηρά" προκειμένου να τον διευκολύνουμε στον εντοπισμό της. Ο Θησέας μας δεν θα αργήσει να την μυρίσει αλλά και να την γλείψει ώστε να βεβαιωθεί ότι αυτό το αντικείμενο δεν τον απειλεί. Κι εμείς δεν βιαζόμαστε... Ξέρουμε ότι κάθε βιασύνη σ' αυτές τις περιπτώσεις μετατοπίζει προς τα εμπρός τον χρόνο επιτεύξεως της εξοικειώσεως!
Καθώς ο Θησέας μυρίζει και γλείφει την "ανακάλυψή" του, γνωρίζοντας ότι η κυρίως πλευρά της ξύστρας ("δόντια") είναι αυτή που τον ενοχλεί, γυρίζουμε ανάστροφα το χέρι μας και φέρνουμε σε επαφή τον ιμάντα συγκρατήσεως της ξύστρας χαϊδεύοντας, απαλά, κατ' αρχήν το ρύγχος του κοντά στο οποίο βρέθηκε μέχρι τώρα η ξύστρα, σα να επρόκειτο απλώς για το χέρι μας χωρίς κανένα πρόσθετο "σώμα". Ο Θησέας αρχίζει να χαίρεται την επαφή παρά το ότι η οσμή της ξύστρας υποδηλώνει ότι το μέχρι τώρα απεχθές, αυτό, αντικείμενο, που με τα "δόντια" του ασκούσε μιαν ιδιαίτερη ενόχληση στο δέρμα του, δεν είναι και τόσο ενοχλητικό...
Κατόπιν, η περιοχή επαφής θα επεκταθεί στο κεφάλι και θα φθάσει μέχρι το μέτωπο του Ίππου με κινήσεις αργές, ήρεμες, καθαρά θωπευτικές ώστε να αποφύγουμε κάθε αντίδραση.
Τώρα με μία ανεπαίσθητη περιστροφή του χεριού μας θα αφήσουμε ήρεμα τα "δόντια" της ξύστρας να έρθουν σε επαφή με το μέτωπο του Θησέως. Το χέρι μας θα κινηθεί με πραότητα επαφής αλλά και με αποφασιστικότητα χωρίς διστακτικές ή φοβικές υπαναχωρήσεις που θα επιφέρουν αρνητικό αποτέλεσμα ή και αντιδράσεις του Ίππου. Θα επιμείνουμε ελάχιστα σε αυτή την επαφή και θα συνεχίσουμε την ρυταγώγηση, μέχρι την επόμενη δράση μας.
Επαναλαμβάνοντας όλα τα προηγούμενα βήματα μέχρι και την επαφή των "δοντιών" της ψύκτρας με το μέτωπο του Θησέως, τώρα το χέρι μας θα προχωρήσει προς τον λαιμό του με την ίδια ηρεμία αλλά και αποφασιστικότητα, ενώ και οι δύο είμαστε εν κινήσει (βάδην)!
Το χέρι μας θα φροντίσει να κινηθεί σε ολόκληρο το μήκος του λαιμού και από τις δύο πλευρές, ξύνοντας απαλά με ήρεμο χάδι το δέρμα του Ίππου, τώρα πλέον, εν στάσει και με διάθεση που δε θα δείχνει καμία βιασύνη. Είναι σα να του λέμε "κάθησε να το διασκεδάσουμε..."! Ο Θησέας, πια, αποδέχεται σε ολοένα και μεγαλύτερη έκταση της επιφανείας του σώματός του τη ξύστρα και το ξύσιμο, αλλά και σε ολοένα μεγαλύτερο "βάθος" χρόνου, χωρίς καμία ένδειξη ανησυχίας. Κι εμείς, απλώς, ...επεκτεινόμαστε.
Επειδή ο Θησέας δεν είναι δικό μας πλάσμα, δεν σταυλίζεται στο δικό μας Σταύλο αλλά ανήκει σε φιλικό Σταύλο στον οποίο έχει προσφάτως φθάσει προκειμένου να επανέλθει στη φυσιολογική κατάστασή του μετά την ιπποδρομιακή "καριέρα" του, πριν επιχειρηθεί κάτι ακόμη, τον κάνουμε να μας γνωρίσει καλύτερα και να μας αποδεχθεί περισσότερο ως ζωντανά πλάσματα του περιβάλλοντός του: κατά την διάρκεια της ρυταγωγήσεως περνάμε (διακριτικά) μπροστά του και τον αναγκάζουμε να "κολλήσει" στη πλάτη μας, με εμάς να αδρανούμε στιγμιαία και κατόπιν να συνεχίζουμε την πορεία μας δίνοντάς του την εντύπωση ότι εκείνος μας ωθεί προς τα εμπρός. Αυτό τον ενθαρρύνει στη σχέση του μαζύ μας χωρίς να του δίνει περιθώριο αναλήψεως της "αρχηγίας" σ΄ αυτή τη σχέση.
Επίσης, συντονιζόμαστε μαζύ του ώστε να περάσουμε "ανέμελα" το δεξί μας χέρι πάνω από τον λαιμό του και να συνεχίσουμε να τον ρυταγωγούμε περπατώντας πλάι του σε δύο "φιλαράκια". Αυτό τον εξοικειώνει περισσότερο με εμάς αλλά και με τη ξύστρα που τη κρατάμε από τη αντίθετη πλευρά του λαιμού του.
Επιστρέφουμε στη "κλασική" ρυταγώγηση και αφήνουμε τον Θησέα να ξαναμυρίσει και να ξαναγλείψει τη ξύστρα, διασκεδάζοντας το περπάτημά του μαζύ μας. Από την πλευρά μας δε δείχνουμε καμία έμφαση στη ξύστρα και περνάμε το χέρι μας που την κρατά ακόμη και πάνω από τον τράχηλό του, όπως συνηθίζουμε να το χειριζόμαστε σε κάποιες "στιγμές" της καθιερωμένης συραγωγήσεώς μας. Ο Θησέας θα χαλαρώσει ακόμη περισσότερο. Την μυρίζει την ξύστρα, όμως, δεν ανησυχεί. Ήδη στη συνδυαστική μνήμη του αυτό το αντικείμενο του θυμίζει το απαλό χάδι που προηγήθηκε.
Με την διαμεσολάβηση αρκετών βηματισμών ρυταγωγήσεως, μεταφέρουμε το σώμα μας ενώ ρυταγωγούμε στο μέσον περίπου του κορμού του Ίππου ώστε το χέρι μας το οποίο κρατά την ξύστρα να μπορεί να φθάσει το μέσον της ράχεώς του. Προσοχή, να μην υπάρξει καμία ατυχής, βίαιη ή αιφνιδιαστική, επαφή της ξύστρας με το σώμα του Ίππου αφού, τώρα, η ξύστρα θα είναι πολύ κοντύτερα στο σώμα του. και, ακριβώς αυτή την στιγμή τα ...τύμπανα του πολέμου θα ηχήσουν κι εμείς θα επιτεθούμε ώστε να κατακτήσουμε τον αντίπαλο...
Το χέρι μας που κρατά την ξύστρα θα εκταθεί ήρεμα έτσι ώστε η πλευρά με τον ιμάντα στερεώσεως του εργαλείου μας να ακουμπήσει πολύ απαλά τη ράχη του Ίππου, χωρίς τριβές και πιέσεις, χωρίς καμία ανησυχαστική κίνηση. Ο Ίππος θα απορήσει αλλά η απαλή ψαύση μας θα τον παραπέμψει σε χάδι και όχι σε κάποια διαδικασία εν εξελίξει. Και έτσι όπως αυτός θα εφησυχάζει...
Το χέρι μας θα αναστραφεί και τώρα τα "δόντια" της ξύστρας θα ακουμπήσουν εκεί που άλλοτε ταράζονταν τόσο πολύ ώστε να αντιδρά βίαια. Η αφή των "δοντιών" δεν θα διαφέρει από την αφή της αντίθετης πλευράς που προηγουμένως τον χάιδευε, ενώ θα παραμείνουμε σε αυτή τη στάση τόσο ώστε να βεβαιωθεί ότι το νέο άγγιγμα δε προμηνύει τίποτε παρά χάδι και μόνον τότε, με τον Ίππο απολύτως ήρεμο, εμείς θα κινήσουμε με ελάχιστη πίεση τη ξύστρα επάνω στη ράχη του Ίππου.
Αμέσως μετά, η ξύστρα θα "χαϊδέψει" όλη την επιφάνει του Ίππου, τόσο προοδευτικά όσο αντιλαμβανόμαστε ότι δε θα προκληθούν ανεπιθύμητες αντιδράσεις. Η αποστολή ολοκληρώθηκε, η εξοικείωση έγινε επιτυχώς. Τώρα πια είναι υπόθεση επεναλήψεων και χρόνου ώστε ο Ίππος όχι απλώς να αποδεχθεί την ξύστρα αλλά και να την θεωρήσει ως ακόμη κάτι απαραίτητο για την καθημερινότητά του.
Κάτι πολύ διαφορετικό ισχύει κατά την εξοικείωση του ίππου με το Τόξο και την Τοξοβολία διότι, εν προκειμένω, δεν αντιμετωπίζουμε απλώς την "συμφιλίωση" του Ίππου με δύο αντικείμενα (Τόξο και βέλος) τα οποία μπορεί να του προξενούν και ανησυχαστικούς συνειρμούς μαστιγίου, αλλά και με τον (εν πολλοίς, απειλητικό...) ήχο που παράγει η χορδή και το εκτοξευόμενο βέλος, όπως επίσης και με την κίνηση του απελευθερούμενου βέλους. Περί αυτών, όμως, σε μιαν επόμενη ανάρτηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.