ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΗ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ

ΠΑΡΑΒΙΑΖΟΝΤΑΣ ...ΑΝΥΠΑΡΚΤΕΣ "ΘΥΡΕΣ"

 

 

 

     Όταν το παρελθόν στοιχειώνει τον Κόσμο, ο φόβος αναδεικνύεται σε ένα απ' τα ριζώματά του. Και για να βλαστήσουν νέες κλάρες δε πρέπει να κόψουμε τις ρίζες αλλά να τις χαρτογραφήσουμε, να τις κατανοήσουμε κι ενδεχομένως να τις ...εξορκίσουμε ως προς τις ενοχές που εμπεριέχουν... Διότι, αυτές οι ενοχές δε τροφοδοτούν με θρεπτική εξέλιξη τους ηθμοσωλήνες του "δένδρου" της Ανθρωπότητος αλλά μόνον υπελικτική στειρότητα. 

 

     Η "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΙΠΠΟΤΟΞΟΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ" ως εκ του Καταστατικού της δεν περιορίζει τα ενδιαφέροντά της στην απλή προαγωγή μιας Πολεμικής Τέχνης αλλά επιδιώκει να υπηρετήσει ενεργά τον Ίππο ως στηλοβάτη του ανθρώπινου Πολιτισμού και τον μελετά εν τω βάθει ώστε να συνπεράνει περί του ιδίου του ...Ανθρώπου και του μέλλοντός του!

 

     Και τα όσα εν συνεχεία 'χαρτογραφούνται' προορίζονται, κυρίως,για την εννόηση όχι, απλώς, της ψυχολογίας και συμπεριφοράς του Ίππου αλλά του ίδιου του Ανθρώπου. 

 

 

 

     "Ειπώθηκε πως το πιο ισχυρό ένστικτο των ιπποειδών, στο οποίο βασίστηκε η εξέλιξή τους είναι ο φόβος. Άρα, χωρίς την αποβολή του δεν είναι δυνατή, ή έστω αποτελεσματική, η εκγύμναση μαζί με την πειθαρχία που απαιτείται για οποιαδήποτε εργασία. Για ν' απαλλαγεί όμως απ΄το φόβο και ν' αποκτήσει εμπιστοσύνη το άλογο, απαιτείται η άριστη μεταχείρισή του, η καθιέρωση του 'αρχηγικού' ρόλου του εκπαιδευτή και η συχνή ανταμοιβή σε κάθε υπακοή του."

[Καθ. Θ. Γ. Αντίκα : "'Ιπποι και Ιππολογία", τ. Α', σ. 168.] 

 

 

     Πριν λίγο καιρό ήρθε σε τούτο το Κόσμο ο Κίμων, ένας νεαρός πώλος, έτοιμος να χαρεί τη ζωή μέσα στη Φύση και δίπλα στον Άνθρωπο! Δραπετεύοντας από τον αμνιακό σάκκο του έφερε στο φως του ήλιου την τετράποδη ύπαρξή του μαζύ με όλες τις αταβιστικές καταχωρίσεις του γονοτύπου του στο βάθος των οποίων ο φόβος, παραμένει το απώτατο όριο της "μνήμης" των εμβίων πλασμάτων τα οποία, για να επιβιώσουν, αντιμετώπισαν την υπέρτατη αγριότητα των φυσικών στοιχείων. Και, σήμερα ο νεαρός Κίμων, ενώ άρχισε να εμπιστεύεται τον Άνθρωπο και να κινείται μαζύ του ακόμη και στα πιο αντίξοες στενωπούς της ανθρώπινης καθημερινότητος δείχνοντας μιαν απίστευτη προσαρμοστικότητα, εν τούτοις, δείχνει ορατή την επιφύλαξη του φόβου στο βάθος της νεανικής συμπεριφοράς του την οποία η ανωριμότητα την κάνει ακόμη εμφανέστερη...

 

 

     Παρατηρώντας την καθημερινή συμπεριφορά του Κίμωνος θαυμάζουμε την άνεσή του να συμβιώνει με τον Άνθρωπο και να κινείται ανεπιφύλακτα εκεί όπου τον οδηγεί ο δίποδος συνοδός του, ακόμη και μέσα από τα πιο στενά και άβολα περάσματα, τα τόσο άγνωστα και, κυρίως, ακατανόητα από τη ίππεια λογική. Μία πρόχειρη "ανάγνωση" της συμπεριφοράς του Κίμωνος θα παρέσυρε τον μελετητή στον χαρακτηρισμό "άφοβος"! Κι όμως... Μια βαθύτερη ηθολογική ερμηνευτική της συμπεριφοράς του Κίμωνος θα απεκάλυπτε στον παρατηρητή την ύπαρξη του αταβιστικού φόβου ακόμη και στον Κίμωνα!

 

 

     Ο Κίμων, όντας εξοικειωμένος με όλο τον περιβάλλοντα χώρο ήταν προφανές ότι θα χρειάζονταν κάτι πιο "αιφνιδιαστικό", κάτι πιο "ξέχωρο" για να μας δείξει τους φόβους του. Αν το πείραμά μας γίνονταν επάνω σε οποιοδήποτε από τα σημεία του χώρου όπου ο Κίμων συνηθίζει να κινείται καθημερινώς, ελάχιστα θα μπορούσε να μας δείξει... Στήσαμε, λοιπόν, το "σκηνικό" υπό συνθήκες "in vitro" επάνω σε ένα υπερυψωμένο επίπεδο πάνω στο οποίο ο Κίμων σπανίως, αν όχι καθόλου, κινείται, μιαν επιφάνεια η οποία ως εκ της ιδιαιτερότητός της προξενεί την επιφύλαξη του Κίμωνος ώστε να δείξει το βαθύτερο υπόστρωμα του φόβου του. 

 

 

     Επάνω στη συγκεκριμένη επιφάνεια ο Κίμων, ακριβέστερα, δεν αρνείται να κινηθεί. Δεν είναι αυτό το οποίο, στη πραγματικότητα θα του προξενήσει φόβο.

 

  

     Στην επιφάνεια αυτή ο Κίμων μπορεί όχι μόνον να κινηθεί αλλά και να ακινητήσει χωρίς κανένα δείγμα φοβικής ανησυχίας διότι από μόνη της, αυτή η επιφάνεια, παρά την ιδιαιτερότητά της, δεν αποτελεί στη συνείδηση του Κίμωνος παρά μιαν απλή παραλλαγή του ευρύτερου εδάφους πάνω στο οποίο κινείται.

 

 

     Έτσι, χωρίς άλλα επιπρόσθετα επιβαρυντικά στοιχεία, ο Ιππαγωγός δε θα δυσκολευτεί να ρυταγωγήσει τον Κίμωνα επάνω στη συγκεκριμένη επιφάνεια και ο Κίμων δε θα δυσκολευτεί να βαδίσει πάνω σ' αυτή. Όμως, τι θα συμβεί  εάν επιπροσθούν κάποια επιπλέον βαρύνοντα στοιχεία, κάποιοι παράγοντες που θα ερεθίσουν βαθύτερα τη ψυχολογία του "θηράματος" του Κίμωνος;

 

 

     Προς "ιχνηλάτιση" του φoβικού υποστρώματος αυτού του νεαρού Ίππου ήσαν αρκετές δύο καρέκλες στημένες παράλληλα επάνω στο υπερυψωμένο επίπεδο, σε μικρή απόσταση μεταξύ τους. Μια απόσταση όχι μικρότερη από εκείνα τα άλλα περάσματα από τα οποία ο Κίμων περνούσε άνετα χωρίς να επιδεικνύει κανένα ίχνος φόβου, παρά το ότι ήσαν το ίδιο στενά, με πολλά απωθητικά αντικείμενα στις δύο πλευρές και με ένα σκελετό οροφής που "ζωγράφιζε", ολόγυρα, απειλητικές σκιάσεις. Δυο ...αθώες καρέκλες σε έναν ανοιχτό και ολοφώτιστο χώρο (αλλά επάνω σε μία ξεχωριστή επιφάνεια...) ήσαν ικανές να ανασύρουν από τα βάθη της μνήμης του νεαρού Κίμωνος τους προπατορικούς φόβους κάνοντάς τον να αρνηθεί να βαδίσει ανάμεσά τους ακολουθώντας τον μέχρι τώρα, έμπιστό του, Άνθρωπο.

 

 

     Δυό άδειες, αθώες και ακίνδυνες, καρέκλες κάτω από τον ηλιόλουστο ουρανό σε ένα τελείως ανοικτό χώρο, ήσαν ικανές να ζωντανέψουν τις αρχέγονες φοβικές ψευδαισθήσεις αυτού του, κατά τα λοιπά, τολμηρού Κίμωνος ο οποίος, άξαφνα, έδειξε να ακινητεί μπροστά σε μία ...ανύπαρκτη "θύρα" που ορθώνονταν σε ένα ανύπαρκτο, απαγορευτικό, "κατώφλι"! Και τώρα, όσο κι αν ο Άνθρωπος παρέμενε ίδιος κοντά του, ο Κίμων πεισματικά προέτασσε την άρνησή του να τον ακολουθήσει, παραδομένος στο φοβικό του συμπεριφορικό υπόστρωμα!

 

 

     Με χαλαρότητα υποδείξεως της διευθύνσεως προς την οποία θα έπρεπε να τον ακολουθήσει, ο Ιππαγωγός πασχίζει να πείσει τον Κίμωνα να συνεχίσει την πορεία του αλλά ο νεαρός πώλος εξακολουθεί να αρνείται!  Ο Ιππαγωγός πασχίζει με τον καλύτερο τρόπο, με τους πλέον ενδεδειγμένους χειρισμούς, να πείσει τον Ίππο να περάσει ανάμεσα από τις δύο καρέκλες αλλά ο Ίππος ...αμετάπειστος! Ο φόβος σε "πρώτο πλάνο"!

 

 

     Στη πραγματικότητα, ο Κίμων "βλέπει" το όριο του φόβου σε ένα συγκεκριμένο σημείο που ορίζεται από μια νοητή γραμμή κι εκεί ακριβώς ακινητεί...

 

 

 

     Μήπως πρόκειται για τη στενωπό που σχηματίζει η απόσταση μεταξύ των δύο καρεκλών; Όχι, βεβαίως, αφού ήδη ο Κίμων σε προηγούμενη περίπτωση έχει περάσει από σημείο με ίδια στενότητα χωρίς καμία ένδειξη φόβου.

 

 

 

     Ο Κίμων δεν βλέπει, απλώς, ένα απαγορευτικό όριο αλλά μια φανταστική "αμπαρωμένη θύρα" η οποία του απαγορεύει την προσπέλαση! Τι κι αν η "θύρα" στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καν, τι κι αν το απόλυτο κενό υπάρχει στη θέση του, κατά φαντασία, "ορίου", ο Κίμων νοιώθει την εσώτερη φοβική εντολή που του λέει "ΜΗ!".

 

 

     Ο Ιππαγωγός, ήπιος κι υπομονητικός, ελπίζει ότι ο Κίμων τελικώς θα διαβεί ανάμεσα απ΄τη στενωπό του φόβου του, όμως εις μάτην! Ο Κίμων θα ερευνήσει, θα μυρίσει, θα διαβουλευθεί με τον εαυτό του αλλά θα επιμείνει στη φοβική εμμονή του, αρνούμενος να περάσει τη στενωπό. Και τότε, ο εφευρετικός ανθρώπινος νους θα βοηθήσει τον Κίμωνα να κατανοήσει καλύτερα την πραγματικότητα που τον περιβάλλει και να ξεπεράσει το φόβο του.

 

 

     Ως πρώτη κίνηση, ένας βοηθός του Ιππαγωγού θα μετακινήσει αθόρυβα, ήπια και χωρίς πρόκληση πανικού τις δύο καρέκλες στο μέσον του σώματος του Ίππου κάνοντάς τον να ξαφνιαστεί, μάλλον ευχάριστα, με αυτό το "ξεθώριασμα" του ορίου του φόβου του. Τώρα ο Κίμων νοιώθει σαν να έχει αποφορτιστεί από ένα μεγάλο φοβικό "βάρος" που, ξαφνικά, του δίνει μιαν άλλη ελευθερία στη κίνησή του...

 

 

     Παραμένοντας, πάντως, σε έναν μετεωρισμό κινητικής αναποφασιστικότητος, ο Κίμων, θα πρέπει να διευκολυνθεί κι άλλο ώστε, τελικώς, να καταφέρει να αντιληφθεί ότι ο φόβος του είναι αβάσιμος και να κινηθεί προς τα εμπρός. Τώρα ο βοηθός του Ιππαγωγού θα μετατοπίσει ακόμη περισσότερο προς τα πίσω και τις δύο καρέκλες τις οποίες, τώρα, θα τις τοποθετήσει ακριβώς πίσω από τα οπίσθιά του. Ο Κίμων θα αντιληφθεί ξαφνικά ότι κάθε όριο φόβου έχει, πια, "εξαχνωθεί' και θα νοιώσει τα πόδια του ελεύθερα να κινηθούν, αβίαστα, προς τα εμπρός! Και τότε ο Κίμων κινείται πέραν του ορίου του πλασματικού φόβου του, βαδίζει προς τα εμπρός και ξεπερνά ό,τι τον κρατούσε "αιχμάλωτο" προ ενός ανυπάρκτου κινδύνου.

  

 

     Ίσως χρειασθεί να επαναληφθεί πολλές φορές η μετατόπιση των καρεκλών μέχρι που ο Κίμων να μπορεί να περνά ανάμεσά τους απελευθερωμένος κάθε πλασματικό φόβο περί, δήθεν, "αμπαρωμένων θυρών" που του ...φράζουν τη διέλευση! Σιγά-σιγά ο Κίμων θα διέρχεται χαλαρός ανάμεσα από τη στενωπό των καρεκλών και τίποτε δε θα του θυμίζει εκείνο το αρχικό "φρενάρισμά" του μπροστά σε ένα ανύπαρκτο εμπόδιο.  

 

 

     Κάτι ανάλογο με αυτό που συμβαίνει στον Κίμωνα συμβαίνει, κατά κανόνα και στους Ανθρώπους οι πλείστοι των οποίων βιώνουν πλασματικά, καθημερινά, κατώφλια φόβου και νοιώθουν ανύπαρκτες "θύρες" να τους ανακόπτουν την πορεία. Και, δυστυχώς, ελάχιστοι εξ αυτών των σημερινών φοβικών "ελλόγων" όντων διαθέτουν κοντά τους έναν υπομονητικό ...Ιππαγωγό με ένα ικανό βοηθό, ώστε να τους απομακρύνουν βαθμιαίως προς τα πίσω τις ..."καρέκλες", βοηθώντας τους να καταλάβουν ότι ο φόβος τους είναι αβάσιμος! Έτσι, οι πλείστοι των Κοινωνανθρώπων ζουν και πεθαίνουν με τις φοβικές ψευδαισθήσεις ή και παραισθήσεις τους, ανήμποροι, απλώς, να κατανοήσουν την ομορφιά της πραγματικά ελεύθερης ζωής που δικαιούνται να απολαύσουν.

 

 

 

 

     Για τον Άνθρωπο είναι πολύ δύσκολο να κατανοήσει το Ζώον! Η ανθρωποκεντρική, εγωϊστική, προσέγγιση του Κόσμου θέλει τον Άνθρωπο επικυρίαρχο της Φύσεως και των λοιπών πλασμάτων της λες και τα πάντα δημιουργήθηκαν προς ιδίαν αυτού υπηρέτηση. Κι όμως! Όταν ο Άνθρωπος συνειδητοποιήσει ότι, ενώ ο λόγος του γίνεται αντιληπτός από τα Ζώα, ο λόγος των Ζώων σπανίως γίνεται αντιληπτός από αυτόν, όταν αντιληφθεί ότι δίνοντας εντολές στον σκύλο του ο σκύλος του αντιλαμβάνεται και εκτελεί, ενώ, όταν ο σκύλος του γαβγίζει ο Άνθρωπος αδυνατεί να ερμηνεύσει νοηματικώς το γάβγισμα, τότε ο Κόσμος και, βεβαίως, ο ίδιος ο Άνθρωπος θα ισορροπήσουν πολύ περισσότερο!