EUGEN HERRIGEL: "ΖΕΝ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑΣ" 8ο ΜΕΡΟΣ ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

  EUGEN HERRIGEL: "ΖΕΝ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑΣ" 8ο ΜΕΡΟΣ

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ 

Προς όσους προτίθενται να παρευρεθούν στην ημερίδα της παραστατικής αναλύσεως του 8^ου Μέρους του βιβλίου «Ζεν στην Τέχνη της Τοξοβολίας» του Eugen Herrigel, την Κυριακή 12^η Φεβρουαρίου 2023, στην έδρα της Ομάδος στις 16.00 μ.μ.:

     Επειδή κατά την συγκεκριμένη ημερίδα ο χρόνος που θα είναι αφιερωμένος στο παραστατικό ασκησιολόγιο επί της Γραμμής Βολής θα είναι πολύ περιορισμένος ώστε να μην επιτρέπει και την, παράλληλη, προφορική εισήγηση, όπως συνηθίζουμε μέχρι τώρα, παραθέτουμε εδώ την εισαγωγικήν αναφορά στο περιεχόμενο της ημερίδος ώστε να το μελετήσετε κατ’ ιδίαν, πριν βρεθείτε στην Γραμμή Βολής.

Μ Ε Ρ Ο Σ  8^ο

Η ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ

ΚΑΙ

Η ΖΕΝΙΚΗ ΤΟΞΕΥΣΗ

     Επίμονος και βασανιστικός ο Eugen Herrigel, σ΄ αυτό το μέρος του συγγράματός του, μας κρατά καθηλωμένους στην ουσία της μεγάλης διδασκαλίας που δεν είναι άλλη από τις σταθερές παραμέτρους της επιμονής στην υπέρβαση του «εγώ» με διαρκή προσήλωση σε μιαν επαναλαμβανόμενη ασκητική τελετουργία η οποία απαιτεί πλήρην αυτοσυγκέντρωση, κενότητα νου και δεν γνωρίζει «χρονόμετρα». Και την επίδραση του χρόνου μας την δίνει με το καλύτερο παράδειγμα, μιλώντας μας για την αντίδραση ενός φύλλου μπαμπού που δέχεται πάνω του το χιόνι με απάθεια και αδράνεια μέχρις ότου το βάρος του χιονιού το κάνει να υποχωρεί αφήνοντας το χιόνι να γλιστρήσει από πάνω του χωρίς καμιά επενέργεια! Ναι αυτή είναι η υπέρβαση του «εγώ» κι ο απαιτούμενος χρόνος για την επίτευξή της, Η ίδια η επιπροστιθέμενη πίεση από την επαύξηση του βάρους του χιονιού θα αποτινάξει το χιόνι, η ίδια η επιπροστιθέμενη πίεση από την επαύξηση της προσπαθείας υπερβάσεως του «εγώ» θα τοξεύσει το βέλος χωρίς την επενέργεια του Τοξότη! Κάθε βιασύνη θα σκοτώσει την επιτυχία της υπερβάσεως του «εγώ» και της τοξεύσεως! Ο χρόνος, εν προκειμένω, είναι πλήρως αδιάφορος και στόχος είναι το ίδιο το «εγώ» το οποίο δεν θα πρέπει να εμφανίζεται πουθενά όταν «αυτό» (το βέλος) «τοξεύεται»! Κι αυτό μπορεί να οδηγήσει τον εξασκούμενο σε ανία, απώλεια διαθέσεως για επίτευξη επιτυχίας, όμως, εκεί όπου υπάρχει πραγματικό ενδιαφέρον για το γνωστικό αντικείμενο, εκεί ο εξασκούμενος θα επιμείνει και θα κατακτήσει το γέρας της επιτυχίας, άλλως θα παραιτηθεί και θα αποσυρθεί επικυρώνοντας, πρωτίστως, την έλλειψη ουσιαστικού ενδιαφέροντος και, δευτερευόντως, ίσως και την έλλειψη ικανοτήτων.

     Αλλά, ποιο είναι το ακριβές ζητούμενο, το «δια ταύτα» όπως ο ανυπόμονος «δυτικός» αναγνώστης θα απαιτούσε να πληροφορηθεί; Ο Eugen Herrigel προέβλεψε και γι αυτόν… 

     …Η επιδιωκόμενη ζενική τόξευση είναι αυτή κατά την οποία, όπως την παρατηρεί ο εξωτερικός θεατής, η άφεση της χορδής δεν συνεπιφέρει κραδασμό του σώματος του Τοξότη! Ταυτοχρόνως, ο ίδιος ο Τοξότης εισπνέει και εκπνέει αβιάστως με αδιατάρκατην αυτοσυγκέντρωση και σταθερούς καρδιακούς παλμούς! Έτσι, ο Τοξότης περνά στην επόμενη βολή, έτοιμος και για κάθε περαιτέρω σωστή πράξη, ή το σημαντικότερο, κάθε περαιτέρω σωστή απραξία στην καθημερινότητά του. Μιαν απραξία η οποία συνεισφέρει τα μέγιστα στην ψυχικήν αταραξία η οποία είναι και η απώτατη επιδίωξη του Ζεν!      

     Επιμένει, όμως, ο συγγραφέας και μας "αιχμαλωτίζει" διδακτικότατα στον κόμβο, τον άρρηκτο δεσμό, της αξιοπρεπείας της σχέσεώς μας με τον Δάσκαλο και την διαγραφή κάθε προθέσεως εξαπατήσεώς του με τεχνάσματα που η αδυναμία μας μπορεί να επινοήσει. "Δίκης οφθαλμός ος τα πανθ΄ ορά" είναι το "μάτι" του Δασκάλου για τον Γερμανό Φιλόσοφο και αδύνατη η αποφυγή από την σαρωτική παρατήρησή του... Πίσω από το "βλέπειν" ένα διαπεραστικό "αντιλαμβάνεσθαι" ..."ψαύει" την απειρία του μαθητή, αποκαλύπτοντας κάθε πονηριά, κάθε τέχνασμα παρακάμψεως της ουσίας της διδασκαλίας.

     Σμίλη «αναγλύφων» αναμνήσεων το παραπάνω απότμημα μας επανέφερε ολοζώντανες εικόνες ατόμων στη δική μας Σχολή που διασταυρώθηκαν στο «δρόμο» μας με την μάσκα του «μαθητή» αλλά με πραγματικό πρόσωπο επιδειξία που, απλώς, επιδιώκει να αναδειχθεί ισότιμος του επαίοντος χωρίς όμως να κοπιάσει και να αντιμετωπίσει άξια την πρόκληση της πληρώσεως της αγνοίας με ιδρώτα. Σ΄ αυτή την Σχολή που δεν έχει Δάσκαλο αφού, αυτός, διδάσκει από μακριά, υπήρξαν επισκέπτες που θέλησαν να φτάσουν τον μακρινό Δάσκαλο εξαπατώντας εαυτούς και προσπαθώντας να στήσουν σκαμνάκι για ν΄ αψηλώσουν ώστε να  ε π ι δ ε ί ξ ο υ ν  και μόνον, δεξιότητες και Αξία! Και, όπως ήταν φυσικό, κατέρρευσαν όχι προ ημών, αλλά προ εαυτών των ιδίων, μη καταφέρνοντας να υπερβούν το αυτοκαταστροφικό «εγώ»! Διότι, το «μάτι» του Δασκάλου βλέπει κι από μακριά κι ελέγχει τα πάντα κι επισημαίνει κθι απορρίπτει κάθε λαθροχειρία… Κι ενώ οι παθόντες ούτε που το κατάλαβαν, εμείς πονέσαμε για το πάθημά τους κρατώντας αυτόν τον πόνο ως δικό μας μάθημα ζωής, σαν αμοιβή μας, μιας και καμιάν άλλη αμοιβή ποτέ δεν απαιτήσαμε διακονούντες μιαν πολεμική τέχνη όπως αυτή της Έφιππης Τοξοβολίας. Άλλωστε, είναι γεγονός η, αμφίπλευρη, φυσική πρόνοια ανταμοιβής και τιμωρίας των πάντων!   

ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΤΩΝ "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ ΚΕΡΚΥΡΑΣ"

 ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 

ΤΩΝ 

"ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ ΚΕΡΚΥΡΑΣ" 

     Αυτή τη φορά οι "Έλληνες Κένταυροι Κερκύρας" ήρθαν ...νύχτα! Δεν ξέρουμε αν εμπνεύσθηκαν από τον Ερντογκάν ή από τον Ακάρ, αλλά ...ήρθαν νύχτα! Νύχτα και με ...χιονιά!

     Πάντα μας αιφνιδιάζουν οι Κερκυραίοι Συνασκούμενοι κι αυτή την φορά τα κατάφεραν για τα καλά, όταν το απόγευμα μας ενημέρωσαν ότι η Προπόνησή τους θα γίνει το ...βράδυ στο βουνό και, μάλιστα, υπό πολύ χαμηλές θερμοκρασίες!

     Και το ...διέπραξαν με το δίχτυ, τον στόχο, τα Τόξα και τα βέλη ...παραμάσχαλα μέσα στη κρύα νύχτα, καταδρομικότατα, όπως το σχεδιασαν! 

     Επιλέγοντας ώρα κατά την οποία δεν υπήρχε καθόλου φως φεγγαριού, σε υψόμετρο 105 μ., με μηδενική θερμοκρασία, βαριά Τόξα 55# και 110# και από απόσταση 35 μ., με ένα χλωμό φωτισμό πίσω από τον στόχο, διεξήχθη η Προπόνηση απέναντι από την χιονοσκεπή ...Αλβανία! 

     Οι "Έλληνες Κένταυροι Κερκύρας" καταφέρνουν να αναγάγουν την Τοξοβολία σε στρατήγημα κι αυτή τη φορά μπόρεσαν να αναδείξουν την απολύτως φυσιοκεντρική "πλευρά" της μέσα στο πιο χαρακτηριστικό περιβάλλον μάχης, όπως άλλωστε προορίζεται κάθε πολεμική τέχνη. Πάντα τέτοια! 

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ..."ΒΑΡΒΑΡΑ"

 ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ..."ΒΑΡΒΑΡΑ"

     Αφού πέρασαν προ πολλού οι Βάρβαροι στην Ελλάδα, σήμερα περιμέναμε την "Βαρβάρα", ή όπως "βάφτισαν" την αναμενόμενη  σοβαρή κακοκαιρία με χιονοπτώσεις στην Αττική και άλλα ισχυρά καιρικά φαινόμενα, ενώ στα φορητά τηλέφωνά μας ηχούσε το ενοχλητικό προειδοποιητικό μήνυμα το οποίο στα αφτιά όσων μεγαλώσαμε στο Αμβούργο με θερμοκρασίες -25 και παγωμένο τον ποταμό Έλβα, ακούγονταν ως κάλεσμα στην ...παιδική χαρά! Κι έτσι, λοιπόν: "Η Μπάρμπαρα μας έφτασε, εμπρός βήμα ταχύ, να την προϋπαντήσουμε με Τόξα στην αυλή!". Kαι την προϋπαντήσαμε τοξεύοντας, προετοιμάζοντας την 8η συνέχεια της παραστατικής αναλύσεως του βιβλίου "Ζεν στην Τέχνη της Τοξοβολίας" του Eugen Herrigel που είναι προγραμματισμένη για την επόμενη Κυριακή και που κάθε φορά απαιτεί λεπτομερή και προσεκτικότατη προετοιμασία από τον αναλαβόντα την παρουσίαση επί της Γραμμής Βολής. 

     Πράγματι, επειδή η επιτυχία κάθε παρουσιάσεως μέρους, από τα δώδεκα συνολικώς, προϋποθέτει την προηγούμενη βαθύτατη βιωματική κατανόηση εκ μέρους του Εκπαιδευτή, κάθε φορά, ανεξαρτήτως συνθηκών (ατομικών υποχρεώσεων, καιρικών κλπ) στην αυλή της έδρας των "Ελλήνων Κενταύρων", ο αναλαβών την παρουσίαση προ-"γεύεται" το περιεχόμενο του εκάστοτε μέρους και σήμερα έγινε το ίδιο ακριβώς την στιγμή που το χιονόνερο μετατρέπονταν σε νιφάδες, μια συγκυρία μοναδικής ομορφιάς που ευνόησε την αυτοσυγκέντρωση.

     Το ασκησιολόγιο του παρόντος μέρους διεξήχθη από τον Εκπαιδευτή με το αυθεντικό Μογγολικό Τόξο του, αυτό που του έφτιαξε κατόπιν παραγγελίας, χρόνια πριν, ο ίδιος ο Πρόεδρος της Μογγολικής Ομοσπονδίας Τοξοβολίας κ. Τουμουρχούου Μπατμούνκχ και το οποίο λατρεύει. Ο λόγος ήταν αμιγώς συγκριτικός... Λεπτή υπόθεση το Ζεν και βαρύ Τόξο το συγκεκριμένο, χωρίς την εκλεπτυσμένη "αβρότητα" των αντιδράσεων που προϋποτίθενται σε μία ζενική μέθεξη... Κι όμως...

     Αντιστοίχως, κατά την σημερινή προσέγγιση, χρησιμοποιήθηκαν τα, επίσης, αυθεντικά, βαριά Μογγολικά βέλη όπως και τα κλασικά ελαφρά εκπαιδευτικά καταλήγοντας ότι πολύ μακράν των υλικών, το Ζεν στην τέχνη της Τοξοβολίας παραμένει ανεπηρέαστο από κάθε τι ανθρωποκατασκεύαστο, διατηρώντας την δική του υπερβατικότητα. 

     Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι, τελικώς, η ..."Βαρβάρα" υπήρξε αρωγός επιτυχίας με την ζείδωρη ...δροσιά που μας προσέφερε και η οποία, για μας τους ...θερμοφοβικούς, υπήρξε συμβολή ...αυτοσυγκεντρώσεως!

     Μπορεί οι Βάρβαροι να  εξακολουθούν να μας είναι ανεπιθύμητοι, αλλά οι ..."Βαρβάρες" φαίνονται πολύ πιο βολικές και μας είναι ...καλοδεχούμενες!

ΤΟΞΟΘΡΑΥΣΤΕΣ

 ΤΟΞΟΘΡΑΥΣΤΕΣ

     Υπάρχουν τρεις κατηγορίες επαϊόντων οι οποίες αποφαίνονται περί του τρόπου μεταδόσεώς του ο οποίος αφίσταται της κοινώς νοουμένης ως «διδασκαλίας: Υπάρχουν εκείνοι που, σωστά, επισημαίνουν ότι αυτό δεν το διδάσκουν οι τυπωμένες σελίδες ενός βιβλίου, εκείνοι που, επίσης σωστά, υπογραμμίζουν ότι δεν υπάρχουν «Δάσκαλοι» για να το διδάξουν κι εκείνοι που, ίσως σωστότερα, επιμένουν ότι το Ζεν δεν έχει …διδασκαλία! Κι όμως, μετά από περισσότερα από είκοσι χρόνια αφιερώσεως στην Τοξοβολία και με τα βέλη μας «να βρίσκουν τον δρόμο τους» δίνοντάς μας την ψευδαίσθηση ότι τον «χαράζουμε» εμείς, διασταυρούμενοι με το βιβλίο «Ζεν στην Τέχνη της Τοξοβολίας» του Γερμανού Εθνικοσοσιαλιστή φιλοσόφου Eugen Herrigel νιώθουμε ότι και οι τρεις προαναφερθείσες κατηγορίες επαϊόντων απογυμνώνονται επιχειρημάτων, αφού, αυτό το σύγγραμμα αποδεικνύεται ότι συνοψίζει και Δάσκαλο και διδασκαλία, όπως τουλάχιστον επέδρασε σε μας που, αναλύοντάς το συλλαβή προς συλλαβή, μας απεκάλυψε την ουσία της Τοξοβολίας υπαγορεύοντάς μας να μετατραπούμε σε …τοξοθραύστες, όπως το μνημειακό άγαλμα του αειμνήστου Γεωργίου Βρούτου.

     «Τοξοθραύστες» διότι διαπιστώνουμε ότι όσες ευστοχίες κι αν πετύχαμε δεν καταφέραμε να βιώσουμε την λυτρωτικήν ουσία της Τοξοβολίας παρά μόνον αφού «κοινωνήσαμε» του πνεύματος του μεγάλου Eugen Herrigel, αυτό που μας μύησε στη ζενική «σύμφυση» του, τόσο παρεξηγημένου αντικειμένου μας.    

KOAN 公案

 KOAN

公案

     Το υπερβατικό Ζεν εδράζεται στον διαλογισμό και βασική προϋπόθεση του διαλογισμού είναι η εκκένωση του νου από περισπαστικές σκέψεις με την βοήθεια της «επινοήσεως» ενός διανοητικού εμποδίου το οποίο πρέπει να υπερπηδηθεί, χωρίς να προσφέρεται για κάτι τέτοιο. Κι αυτό το επινόημα ονομάζεται Κoan (Ιαπων.:公案).

     Το Koan είναι ο κόκκος άμμου που διεισδύει στο όστρακο κι επάνω του συσσωρεύονται πολλοί ακόμη κόκκοι ώστε να παραχθεί το μαργαριτάρι! Είναι το άσκαφτο θεμέλιο επάνω στο οποίο θα ανεγερθεί ο άυλος τοίχος του ζενικού, άχτιστου, οικοδομήματος. Το Koan είναι ένα «φορτίο» το οποίο το μεταφέρει συνεχώς ο διαλογιζόμενος, όπου κι αν πάει, όπου κι αν βρεθεί, διατηρώντας την κενότητα του νου του και, πληρώνοντάς την με τον εναρκτήριο κόκκο που θα επιτρέψει, με την επικάθηση επιπλέον κόκκων, την ολοκλήρωση του «μαργαριταριού»!

     Αποσκοπεί στην επίτευξη μιας πρώτης φωτίσεως (Kenshō 見性) πριν την κυρία και πλήρη φώτιση (Satori 悟) εκείνης της πρώιμης η οποία εκφράζει την ικανότητα να βλέπουμε εσωτερικώς την ιδιοσυστασία την δική μας ή κάποιου άλλου 

Linji Yixuan (臨濟義玄)

     Πρώτη, η Ιαπωνική Σχολή Rinzai (Ιαπων.:臨済宗) που αποτελεί "γραμμή" της Κινεζικής Σχολής Línjì (Κιν.: 臨濟宗) η οποία ιδρύθηκε κατά την περίοδο της Κινεζικής Δυναστείας Tang από τον Linji Yixuan (臨濟義玄), προσέφυγε στο επινόημα του Koan. Και, μια πρώτη καταγραφή Koan είναι η πρώιμη συλλογή του Hekiganroku (Κινεζ.:碧巖錄, "Γαλάζιος Βράχος") την οποία συνέταξε ο Yuanwu Keqin (Κινεζ.: 圓悟克勤, 1063-1135).

Yuanwu Keqin (圓悟克勤)

     Η πλέον φημισμένη, όμως, κινεζική συλλογή Koan είναι η "Άθυρη Θύρα" (Ιαπων.: Mumonkan, 無門関) που επιμελήθηκε ο Wumen Huikai (無門慧開, 1183-1260) και ο οποίος στην εισαγωγή της σημείωσε: «...Ήθελα να χρησιμοποιήσω τα Koan των Δασκάλων σαν μια πέτρα που κάποιος χρησιμοποιεί για να παραβιάσει μια θύρα κι όταν τα καταφέρνει, πετά μακριά την πέτρα...».

     Ποιά, όμως, είναι η μορφή ενός Koan; Πώς "σκιαγραφείται" και παίρνει υπόσταση στην σκέψη του διαλογιζομένου; Ας δούμε ένα παράδειγμα:

     «Πως ηχεί ένα ...παλαμάκι που το επιχειρούμε με το ένα, μόνο, χέρι;».

     Aυτό είναι ένα πραγματικό Koan παρμένο από την ζενική Παράδοση και εκφράζει μιαν άσκηση που τέθηκε σε έναν δωδεκάχρονο μαθητή, τον Τόγιο, από τον Δάσκαλό του τον Μοκουράι κι ο μικρός μαθητής κατέθεσε πολλές απαντήσεις τις οποίες ο Δάσκαλος απέρριπτε τη μια μετά την άλλη, ώσπου ο Τόγιο, απελπισμένος κατέληξε στον  ά η χ ο  ήχο, καταφέρνοντας να  «ακούσει» πως ηχεί το παλαμάκι με το ένα χέρι... Τότε, στην ακοή του νεαρού πήρε σάρκα και οστά η ίδια η σιωπή, το κενό απέκτησε υπόσταση και το τίποτε έγινε το παν, όπως ακριβώς και η απόλυτη κενότητα του Ζεν νοηματοδοτεί το κορεσμένο του όλου! Μέχρι τότε, πάντως, το Koan αποκλείει την περιπλάνηση του νου και θέτει τον λογισμό στο αυστηρό διαλογιστικό πλαίσιο βοηθώντας τον διαλογιζόμενο. 

     Tα Koan διαβαθμίζονται σε πέντε επίπεδα δυσκολίας και, κατά κανόνα εμφανίζονται ως περιτυλίγματα παραδοξολογίας ή και ανοησίας, αλλά η στοχαστική μελέτη τους, κυρίως στον καθιστικό διαλογισμό (Zazen Ιαπων.: 座禅) αναμοχλεύει ζωηρά την σκέψη κάνοντας τον διαλογιζόμενο να αναπτύξει έναν αντιληπτικόν αυθορμητισμό διεισδύοντας στο νόημά τους και αναδεικνύοντάς τα εξισωμένα με την ίδια την ζωή, όπως πολλοί Δάσκαλοι τα θεωρούν.

ΔΕΚΑ ΟΚΤΩ, ΣΥΝΑΠΤΑ, ΧΡΟΝΙΑ...

 ΔΕΚΑ ΟΚΤΩ, ΣΥΝΑΠΤΑ, ΧΡΟΝΙΑ...

     Κάθε Φεβρουάριο, μετά από εκείνον του 2005, ένας κόκκος άμμου εμπειρίας διεισδύει στο όστρακο της γνώσεως για να αθροιστεί με όσα θα προστεθούν, συντελώντας στη γένεση του μαργαριταριού μιας εσωτεριστικής Σχολής που απηχεί μιαν ακεραιωμένη Κοσμοθέαση, εκείνης των "Ελλήνων Κενταύρων". 

     Από τότε που ο Δάσκαλος Kassai Lajos φώτισε τον "δρόμο" μας, τούτο το "μαργαριτάρι" μεγαλώνει και λαμπρύνεται συνεχώς, υπηρετούμενο και από την δική μας αμετακίνητη προσήλωση στον αντικειμενικό σκοπό της αυτοβελτιώσεώς μας.

      Έτσι, ευγνώμονες προς τον Δάσκαλο και την τέχνη που μας δίδαξε, μπαίνουμε στον 18ο χρόνο συνεχούς λειτουργίας της Σχολής των "Ελλήνων Κενταύρων" με αυξημένη πνευματικότητα  κι επάρκεια κατανοήσεως του βαθύτερου υποβάθρου της πολεμικής τέχνης μας.

     Ας υποκλιθούμε στον Δάσκαλο και στη ζωή!  

一射絶命 issha zetsumei ΕΝΑ ΒΕΛΟΣ, ΜΙΑ ΖΩΗ

 

一射絶命

[issha zetsumei ]  

ΕΝΑ ΒΕΛΟΣ, ΜΙΑ ΖΩΗ

     Όσο, σ'  ολόκληρο το σύμπαν και την χρονομέτρησή του,  η ζωή κι ο θάνατος αποτελούν ζητήματα κλάσματος του δευτερολέπτου, είναι δεδομένο ότι καθ΄ όλο τον ανθρώπινο βίο δεν θα πρέπει να υπολογίζουμε σε μία "δεύτερην ευκαιρία"!  Όσο ζούμε, τα αντανακλαστικά μας ευθυγραμμίζονται σε έναν υποχρεωτικό "μονόδρομο" που σημαίνει, αφ΄ ενός "ευστοχία" και, αφ'  ετέρου "ταχύτητα". Κι έχοντας κατά νου ότι η ζωή είναι πόλεμος αφού σ'  αυτή "Πόλεμος πάντων μεν πατήρ έστι...", ασκούμεθα στις πολεμικές τέχνες οι οποίες μας κάνουν ευστοχότερους και ταχύτερους στις καθημερινές αντιδράσεις μας, αφού σ΄ αυτό κατατείνουν όλες μας όλες οι πολεμικές τέχνες και ό,τι δεν κατατείνει σ΄ αυτό δεν αποτελεί 'πολεμική τέχνη".

     Στην Τοξοβολία και σε κάθε εκδοχή της (απλή Ενστικτώδης, Έφιππη κλπ κλπ) το κάθε μοναδικό βέλος, για τον Τοξότη, αποκτά ισοτιμία  ζ ω ή ς  διότι, κάθε αστοχία του παραχωρεί το δικαίωμα της θανατώσεώς του στον αντίπαλό του! Έτσι, το βασικό ρητό της Τοξοβολίας είναι η φράση 一射絶命 {issha zetsumei], δηλαδή, "Ένα βέλος, μια ζωή"! Σ΄ αυτή την τέχνη, κάθε βέλος καθίσταται αμετάκλητο αφ΄ ης στιγμής αφεθεί από την χορδή και τούτο υπογραμμίζει την κορυφαία σημασία της "στιγμής" της αφέσεώς του, την ζωτική αξία της ίδιας, αυτής, της στιγμής της οποίας το όποιο αποτέλεσμα είναι καθοριστικό και δεν ανακαλείται. 

     Εν συνάψει, θα επιβεβαιώσουμε ότι η ζωή δεν παρέχει "δεύτερην ευκαιρία" γι'  αυτό θα πρέπει να αφιερωνόμαστε, ψυχή τε και σώματι, σε ό,τι, ανά πάσα στιγμή, επιχειρούμε σαν να ήταν η αποκλειστική ενασχόληση της ζωής μας, διεκδικώντας ένα άριστο αποτέλεσμα στον ταχύτερο, δυνατόν, χρόνο με απομένον, πλέον, το ερώτημα "πώς" θα το επιτύχουμε; Και, εν προκειμένω, η απάντηση είναι μία και μόνη: Εκμηδενίζοντας κάθε περισπαστική σκέψη από τον νου κι αδειάζοντάς τον  απ΄ ο,τιδήποτε, ανυψωνόμαστε σε μία κατάσταση  α π α θ ε ί α ς  που παρέχει την προτεραιότητα δράσεως στο αλάνθαστο ένστικτο, μια κατάσταση στην οποία καθιστάμεθα ασυνειδήτως συνειδητοί, ή, συνειδητώς ασύνειδοι. Παραγράφοντας την ατελείωτη "αλυσίδα" των καθημερινών, συνεχών, συνειρμών η οποία αποεστιάζει τον νου από την ουσία της περιρρέουσας πραγματικότητος, καταφέρνουμε να απαλλαγούμε από εκείνα τα οπισθέλκοντα βάρη των οποίων η εγκατάλειψη οδηγεί στο ξαλάφρωμα του ενστίκτου και στην πρόταξή του ώστε νε υπηρετήσουμε αποτελεσματικώς το ρητό "Ένα βέλος μια ζωή"! Κι αυτή η κατάσταση του νου είναι ό,τι οι Ιάπωνες αποκαλούν 無心 (mushin) δηλαδή, νους χωρίς νου. Κι αυτό εκφράζει το Ζεν, κάτι το οποίο απαιτεί σωστήν αναπνοή και στάση!