ΤΟΞΟΘΡΑΥΣΤΕΣ

 ΤΟΞΟΘΡΑΥΣΤΕΣ

     Υπάρχουν τρεις κατηγορίες επαϊόντων οι οποίες αποφαίνονται περί του τρόπου μεταδόσεώς του ο οποίος αφίσταται της κοινώς νοουμένης ως «διδασκαλίας: Υπάρχουν εκείνοι που, σωστά, επισημαίνουν ότι αυτό δεν το διδάσκουν οι τυπωμένες σελίδες ενός βιβλίου, εκείνοι που, επίσης σωστά, υπογραμμίζουν ότι δεν υπάρχουν «Δάσκαλοι» για να το διδάξουν κι εκείνοι που, ίσως σωστότερα, επιμένουν ότι το Ζεν δεν έχει …διδασκαλία! Κι όμως, μετά από περισσότερα από είκοσι χρόνια αφιερώσεως στην Τοξοβολία και με τα βέλη μας «να βρίσκουν τον δρόμο τους» δίνοντάς μας την ψευδαίσθηση ότι τον «χαράζουμε» εμείς, διασταυρούμενοι με το βιβλίο «Ζεν στην Τέχνη της Τοξοβολίας» του Γερμανού Εθνικοσοσιαλιστή φιλοσόφου Eugen Herrigel νιώθουμε ότι και οι τρεις προαναφερθείσες κατηγορίες επαϊόντων απογυμνώνονται επιχειρημάτων, αφού, αυτό το σύγγραμμα αποδεικνύεται ότι συνοψίζει και Δάσκαλο και διδασκαλία, όπως τουλάχιστον επέδρασε σε μας που, αναλύοντάς το συλλαβή προς συλλαβή, μας απεκάλυψε την ουσία της Τοξοβολίας υπαγορεύοντάς μας να μετατραπούμε σε …τοξοθραύστες, όπως το μνημειακό άγαλμα του αειμνήστου Γεωργίου Βρούτου.

     «Τοξοθραύστες» διότι διαπιστώνουμε ότι όσες ευστοχίες κι αν πετύχαμε δεν καταφέραμε να βιώσουμε την λυτρωτικήν ουσία της Τοξοβολίας παρά μόνον αφού «κοινωνήσαμε» του πνεύματος του μεγάλου Eugen Herrigel, αυτό που μας μύησε στη ζενική «σύμφυση» του, τόσο παρεξηγημένου αντικειμένου μας.