ΔΙΑΒΑΘΜΙΣΤΙΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ

 ΔΙΑΒΑΘΜΙΣΤΙΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ

     Πόσο "διαβαθμιστικά" καλούμεθα να διαχειρισθούμε τον φόβο στην Ιππασία ξεκινώντας από την προνοητικήν υπερβολή, επιτυγχάνοντας, τελικώς, την υπέρβαση αυτού του φόβου;

     Πόσα ενδιάμεσα στάδια καλείται να ανακαλύψει η εφευρετικότητα του Εκπαιδευτή ώστε να εμπεδώσει στον εκπαιδευόμενό του το αίσθημα της ασφαλείας;

     Πόσους κινδύνους "διαλαμβάνουν" αυτά τα στάδια, πόσους κινδύνους που ο Εκπαιδευτής πρέπει να υπερβεί με επιτυχία 100% (ούτε ελάχιστο λιγότερο...) αποφεύγοντας ενδεχομένως και μη αναστρέψιμες συνέπειες;

     Κι αυτό τα ενδιάμεσα στάδια πόσα υποδεέστερα "σκαλοπάτια" περιλαμβάνουν διατηρώντας σε συνεχή υπερένταση τον Εκπαιδευτή ώστε να προδιαγνώσει, να προλάβει και να υπερβεί τον ..."αιφνιδιασμό";

     Κι όμως, αυτή η διαρκής ίντριγκα με το απρόβλεπτο, η αναμέτρηση με το μοιραίο και η προδιαγεγραμμένη νικηφόρος κατάληξη αποτελεί την ηδονή του Εκπαιδευτή, την πραγματική "πληρωμή" του, απολαμβάνοντας, τελικώς τον εκπαιδευόμενό του όπως τον οραματίστηκε πριν ξεκινήσει αυτή την διαδικασία των ανεξάντλητων προκλήσεων! Αν το ...μεταφέρουμε, αυτό, στην ίδια την καθημερινότητα της ζωής θα καταλάβουμε πολύ περισσότερα για τον "ρόλο" μας στην επιφάνεια αυτού του πλανήτη...

2016-2019

ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΡΟΠΟΝΗΣΕΙΣ ΜΑΣ

Η Ελληνική Ομάδα Έφιππης Τοξοβολίας "Έλληνες Κένταυροι", έχει την καταγωγή της στον Οργανισμό "KASSAI" με Δάσκαλο τον ίδιο τον παγκόσμιο Πρωταθλητή Kassai Lajos,  λειτουργεί από το 2005 με μηδενικό δείκτη ατυχημάτων, είναι Μέλος της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Έφιππης Τοξοβολίας (W.H.A.F.) και έχει τιμηθεί με δύο πρώτα παγκόσμια βραβεία και πολλές διακρίσεις.

Η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" δεν εισπράττει χρήματα και, βεβαίως και η Τοξοβολία προσφέρεται ΔΩΡΕΑΝ στους μαθητές μας, ενώ τους παρέχονται και Τόξα (κατασκευής "KASSAI").

Η Ομάδα των "Ελλήνων Κενταύρων" παρέχει στα Μέλη της μια πολυσχιδή και ολοκληρωμένη εκπαίδευση η οποία αποβλέπει στη δόμηση χρηστών και δυνατών χαρακτήρων!

Οι τακτικές Προπονήσεις διεξάγονται στους Αμπελοκήπους (κέντρο) και την πρόσβαση στον προπονητικό χώρο εξυπηρετεί η μπλε γραμμή του μετρό, στάση "Αμπελόκηποι".

Aνεξαρτήτως του περιορισμένου του χώρου, μπορούμε όλοι να προπονούμεθα κατόπιν συνεννοήσεως στο 6977764737 ορίζοντας, όπως καθένας ευκαιρεί, ημερομηνία και ώρα, τουλάχιστον 24 ώρες πριν. Αυτό επιτρέπει τον καλύτερο συνδυασμό Συνασκουμένων με την καλύτερη σχεδίαση προπονητικού προγράμματος.

Πλην των νεοπροσερχομένων, όλοι υποχρεούνται να αποδέχονται το Καταστατικό της "Ελληνικής Εφιπποτοξοτικής Εταιρείας", τον Κανονισμό Λειτουργίας της Ομάδος, να φέρουν την προβλεπόμενη αμφίεση των "Ελλήνων Κενταύρων" και να τηρούν τις οδηγίες των Εκπαιδευτών. 

ΚΑΤΑΝΙΚΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΦΟΒΟ

     «Πως είναι δυνατό να στέκεστε για φωτογραφία και το άλογο να μην το κρατάει κανένας και με το σκοινί ελεύθερο στα πόδια του σε κουλούρες; Σκεφτήκατε τι μπορεί να συμβεί αν το άλογο αρχίσει να τρέχει και το σκοινί μπουρδουκλοθεί στα πόδια του;» μας ρωτά η φίλη μας κ. Ι. Κ., αναφερόμενη στην παραπάνω φωτογραφία.

     Αγαπητή μας φίλη, η ερώτησή σας είναι πολύ εύλογη για κάποιον ο οποίος αγνοεί το πολυδιάστατο εκπαιδευτικό πλαίσιο που διέπει την Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων".

     Η Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" δεν επιθυμεί να κατέχει ιδιόκτητους Ίππους αλλά χρησιμοποιεί για την εκπαίδευση των μαθητών της ξένους Ίππους ιππευόμενους κατά τις συνήθειες όχι της Φυσικής Ιππικής την οποία εμείς ακολουθούμε αλλά κατ΄εκείνες της "δυτικής Ιππικής". Επιλέξαμε εξ αρχής της λειτουργίας μας να μην έχουμε ιδιόκτητους Ίππους για την επαύξηση των ικανοτήτων των μαθητών μας ώστε να μην παραμένουν στάσιμοι χειριζόμενοι τους ιδίους Ίππους αλλά να εξελίσσονται χειριζόμενοι συνεχώς διαφορετικούς Ίππους, όπως ο κάθε διαφορετικός Ίππος μπορεί να εξελίξει τον χειριστή του επιπροσθέτοντας εμπειρία στον χειριστή-Ιππέα. Γι αυτό και συνεργαζόμαστε με διαρκώς εναλλασσόμενους Σταύλους, επιλέγοντας πάντοτε τους καλύτερους από τους υπάρχοντες.

     Έτσι, αναλαμβάνοντας έναν Ίππο ιππευόμενο με ηνίες, στομίδα, ανάσπαστο, σέλλα, μαστίγιο και σπιρούνια, από την πρώτη στιγμή και με ειδική εισαγωγική διαδικασία τον εκπαιδεύουμε να εργάζεται εξίσου αποτελεσματικά χωρίς ηνίες, χωρίς στομίδα, χωρίς ανάσπαστο. χωρίς σέλλα, χωρίς μαστίγιο και χωρίς σπιρούνια, έτσι ώστε να εμπιστεύεται πολύ καλύτερα τον Άνθρωπο και να εκτελεί την εργασία του με μεγαλύτερη κιναισθητική αποτελεσματικότητα αλλά και με την επιπλέον αποδοχή του Τόξου με όσα επιπρόσθετα αυτό σημαίνει. Βεβαίως, την όλη διαδικασία μέχρι την κατάληξη που προαναφέραμε δεν είναι δυνατόν να την εκθέσουμε εδώ λόγω εκτάσεως, όμως, σε αυτό το αποτέλεσμα καταλήγουμε σε ελάχιστο χρόνο λόγω των μεθόδων που ακολουθούμε και ο ίδιος Ίππος τον οποίο άλλοι ιππεύουν "αλυσοδεμένο" εμείς τον ιππεύουμε εντελώς ελεύθερο "δεσμών" με αποτέλεσμα την επαυξημένη ποιότητα ιππεύσεως και ως προς την ασφάλεια της συμπεριφοράς του και ως προς την ιππική ωφελιμότητα των μαθητών μας.

     Μέσα στο πλαίσιο της παραπάνω διαδικασίας βασικής "επαναφοράς" του Ίππου και κατά τους κανόνες της Φυσικής Ιππικής, εντάσσουμε πρωτίστως και την επαναφορά της ψυχολογίας του εναρμονίζοντάς την με την πλήρη αποδοχή του Ιππαγωγού-Ανθρώπου ως μέρους της ζωής του. Στη Σχολή μας ο κάθε ξένος Ίππος, από την πρώτη στιγμή της εντάξεώς του αισθάνεται ότι βρήκε την "αγέλη" του και τα ανθρώπινα πλάσματα που τον περιστοιχίζουν είναι το φυσικό του περιβάλλον από το οποίο δεν έχει κανένα λόγο να διαφύγει, να αποσκιρτίσει, να αποδεσμευθεί. Και αυτό δεν θα το αισθανθεί ποτέ ένας "αιχμαλωτισμένος"  τον οποίο δεσμεύουν "χειροπέδες" ή "ποδοκάκες"  αλλά ένας εντελώς ελεύθερος και αδέσμευτος ο οποίος από μόνος του κρίνει πλάι σε ποιον θα σταθεί. 

     Γι αυτό και πριν καν από την πρώτη εγγύς επαφή μας με κάθε νεο-εντασσόμενο Ίππο ακολουθούμε προκαθορισμένες διαδικασίες ["Κύκλο Προσεγγίσεως" κατά Klaus Ferdinand Hempfling, ειδική διαδικασία ρυταγωγήσεως κλπ κλπ] με αποτέλεσμα πριν εφιππεύσει ο μαθητής μας ο Ίππος να είναι απολύτως ευπειθής και συνεργάσιμος γενικώς με τον Άνθρωπο και ειδικώς με τους μαθητές μας.

     Τέλος, η Σχολή μας διατηρεί πάντοτε ένα ερευνητικό "μάτι" σε πολλές παραμέτρους που σχετίζονται αμέσως ή εμμέσως με την Ιππική αλλά και την ίδια την ζωή, σημαντικό μέρος της οποίας αποτελεί και η Ιππική τέχνη. Μία από αυτές τις παραμέτρους είναι και ο φόβος, τόσο του Ίππου όσο και του Ανθρώπου. Επ΄ αυτού διεξάγουμε πολυετή έρευνα και φροντίζουμε να κατανικούμε τις φοβίες των μαθητών μας έχοντας προηγουμένως ελαχιστοποιήσει ή και εκμηδενίσει τις φοβίες των Ίππων που εντάσσουμε στη Σχολή μας. Εκτιμώντας την μεγάλη σας εμπειρία ως υπερπηδητρίας εμποδίων, με καλότατη προαίρεση, θα σας λέγαμε ότι η αποενοχοποίηση των όποιων φόβων του Ιππέως τον οδηγεί στον ορθό "δρόμο" της Φυσικής Ιππικής τον οποίο και εμείς ακολουθούμε, απαλλάσσοντάς τον από κάθε άγχος και κάνοντας την Ιππική ωφέλιμη και απολαυστική.

ΦΟΒΟΣ

     Φόβος είναι το συναίσθημα ανησυχίας εμφανιζόμενο ως αντίδραση έναντι πραγματικού ή φανταστικού κινδύνου. Αναλυτικώς, ο φόβος είναι ένα αντανακλαστικό ψυχικό φαινόμενο οπτικής, ή ακουστικής, ή ιδεοληπτικής κλπ προελεύσεως. Επί παραδείγματι, βλέπουμε στην πραγματικότητα να μας πλησιάζει ένας ατίθασος Ίππος και αμέσως αναβιώνει στον εγκέφαλό μας η εικόνα ενός παρόμοιου ζώου και περιστατικού που γνωρίζουμε από την αρχέγονη προπατορική παράδοση  και η οποία εικόνα συνδέεται με κινδύνους για τον Άνθρωπο. Πάραυτα ο φορέας της εικόνας Άνθρωπος υποκύπτει στο συναίσθημα του φόβου αναλογιζόμενος τους κινδύνους ζωής που αντιμετώπισε το γένος του από προϋπάρξασα επιθετική συμπεριφορά προηγουμένων Ίππων οι οποίοι επετέθησαν και κακοποίησαν ή και εφόνευσαν άλλους ομοίους του.

     Φοβία είναι η ψυχοπαθολογική κατάσταση κατά την οποία ο πάσχων κατατρύχεται από αδικαιολόγητο ιδεοληπτικό φόβο κάτω από ορισμένες συνθήκες. Ο όρος αυτός χρησιμοποιείται συνήθως ως δεύτερο συνθετικό της λέξεως που έχει ως πρώτο συνθετικό το αντικείμενο που προκαλεί τον φόβο, όπως, π.χ. «φωτοφοβία» ή «κροτοφοβία», ή «αγοραφοβία», ή «υψοφοβία» κλπ.

     «…Τα υπό συγκυρίης λυπήματα γνώμης, μύλης μεν τριφθείσης προς εαυτήν, οδόντες ημώδησαν, παρά τε κοίλον παριόντι σκέλεα τρέμει, όταν τε τήσι χερσί τις ων μη δείται αίρει, αύται τρέμουσιν, όφις εξαίφνης οφθείς χλωρότητα εποίησεν. Οι φόβοι, αισχύνη, λύπη, ηδονή, οργή, τάλλα τοιαύτα, ούτως υπακούει εκάστω το προσήκον του σώματος τη πρήξει, εν τούτοισιν ιδρώτες, καρδίας παλμός και τα τοιαύτα των δυναμίων».  [Ιπποκράτης]

     Ο φόβος από εξελικτικής απόψεως είναι άμεσα συνδεδεμένος με την ανίχνευση του κινδύνου άρα και την επιβίωση του είδους. Πρόκειται δηλαδή για μία συνιστώσα αμυντικής, ανθρώπινης, συμπεριφοράς.

      Ο Άνθρωπος είναι ένα από τα πλάσματα που υπόκεινται περισσότερο στον φόβο και εκτός από τον αρχέγονο φόβο για την ακεραιότητα και την επιβίωσή του, το γνωσιακό του επίπεδο συχνά τον εξαναγκάζει  να αναπτύσσει φόβους που αφορούν υπαρξιακά, ηθικά και φιλοσοφικά ερωτήματα.  Με τον φόβο του ίδιου του Ανθρώπου σχετίζεται και η ανάπτυξη των επιστημών προκειμένου ο ίδιος να ερμηνεύσει τον περιβάλλοντα κόσμο και να εξελιχθεί επί του ασφαλούς μέσα σ’  αυτόν.

     Έτσι, η ανθρώπινη  κοινωνία, αναγκαστικώς, θεμελιώνεται στο φόβο και, όσο πιο «οργανωμένη» είναι μια κοινωνία, τόσο τα θεμέλιά της εισχωρούν μέσα στο φοβικό «όρυγμα». Μια οργανωμένη κοινωνία είναι μια κοινωνία «περιτειχισμένη» από το «προπύργιο» της νομοθεσίας της οποίας η αποτροπή παραβιάσεως υπαγορεύει τον φόβο της τιμωρίας στους πολίτες.  Οι νέοι παιδαγωγούνται με τον έμμεσο φόβο της τιμωρήσεως στη περίπτωση ανυπακοής, μιας τιμωρήσεως με πολλά «πρόσωπα» κι εκφάνσεις οι οποίες γίνονται συνειδητές πολύ ενωρίς από τον Άνθρωπο, συνυφαινόμενες στον ψυχισμό του. Τα πάντα, σε μιαν οργανωμένη κοινωνία βασίζονται στην υποχρεωτική τήρηση κανόνων των οποίων κάθε παραβίαση επιφέρει κυρώσεις, συνέπειες, τιμωρίες και έναντι τούτων και ο εύλογος a priori φόβος!

     Aν και η απαρχή του φόβου και μέχρις ενός σημείου αυτού θεωρείται δείγμα φυσιολογικό και αποδεκτό, όταν ο φόβος ενταθεί από ένα σημείο και πάνω μετατρέπεται σε παθολογικό συναίσθημα. Και το οριακό σημείο της μετατροπής του φόβου από φυσιολογικό σε παθολογικό συναίσθημα δεν είναι επακριβώς καθορισμένο αλλά ποικίλλει κατά περίπτωση, άλλωστε, ο  νους είναι ένα πολύ εύθραυστο «κουκούλι» ώστε να είναι πολύ εύκολη μια μετάπτωση από την ψυχική υγεία στη ψυχική νόσο.

     Όπως και το καθόλου συμπεριφορικό πλαίσιο των πλασμάτων (και όχι μόνον του Ανθρώπου) έτσι και ο φόβος εξαρτάται από την γενετική συνιστώσα και συχνά παρατηρούμε τις αγχώδεις και φοβικές διαταραχές να τείνουν να εμφανίζονται σε μέλη της ίδιας οικογενείας, ενώ η συχνότητα εμφανίσεως να είναι μεγαλύτερη σε μονοζυγωτικούς από ό,τι σε διζυγωτικούς δίδυμους αδελφούς. Η κληρονομικότητα, δε, του φοβικού χαρακτηριστικού δεν αποτελεί υπόθεση μονογονιδιακής μεταβιβάσεως αλλά για κάτι πιο σύνθετο, μια, θα λέγαμε, πολυγονιδιακή-πολυπαραγοντική διαδικασία η οποία περικλείει και τον περιβαλλοντικό παράγοντα.

     Αν και είναι, πλέον, επιστημονικώς, παραδεδεγμένη η συντριπτικότητα της συμπεριφορικής διαμορφώσεως εκ της κληρονομικότητος και ότι το πλάσμα «γεννιέται» και δεν «γίνεται», αν και κανένα πλάσμα δεν γεννιέται ως “tabula rasa”, ο περιβαλλοντικός παράγων δεν θα πρέπει να αγνοείται ως προς την συμβολή της διαμορφώσεως τελικής συμπεριφοράς ασχέτως της μικρής ποσοστιαίας συμμετοχής του. Είναι, άλλωστε, εύλογη αλλά και ευνόητη η μερική επίδραση του περιβάλλοντος στη διαμόρφωση του τελικού υπαρξιακού μορφώματός μας. Όμως, η προδιάθεση να βιώσει κανείς ένα παθολογικό συναίσθημα έχει κυρίως μια γενετική βάση και αυτό αφορά σε όλο το εύρος των βιούμενων συναισθημάτων.

     Ιχνηλατώντας το συναίσθημα του φόβου και πολύ πριν καταλήξουμε σ΄ αυτό, διαπιστώνουμε μιαν αφετηρία του στο πολύ ηπιότερο συναίσθημα του άγχους το οποίο, όμως, αν και ηπιότερο, ψυχοπαθολογικώς, δεν είναι διόλου ακίνδυνο αφού κατά κανόνα καταλήγει στις βαρύτερες φοβικές του εκφάνσεις. Το άγχος, αν και δεν έχει, κατ’  ανάγκην, αιτιολογία συγκεκριμένου ερεθίσματος ο μη έγκαιρος έλεγχός του θέτει τον φορέα του σε μία γεωμετρική περιδίνηση μετά από ένα όριο της οποίας κάθε έξοδος από το ψυχοπαθολογικό πεδίο του φόβου είναι αδύνατη. Έτσι, αμέσως μόλις διαπιστώσουμε εμφάνιση άγχους είμαστε υποχρεωμένοι να δράσουμε ακαριαία ώστε να προλάβουμε την φοβική επιδείνωσή του η οποία είναι σχεδόν βέβαιη! Άλλωστε και αυτό το αρχήθεν απλό και ακίνδυνο άγχος πολύ πριν εξελιχθεί σε ψυχοπαθολογικό φόβο, κατά την κορύφωσή του εμπεριέχει την ψυχοπαθολογική διαταραχή της οποίας τα όρια με τον φόβο είναι δυσδιάκριτα, σχεδόν ανύπαρκτα.

     Το πεδίο στο οποίο ωριμάζει η ψυχοπαθολογία του φόβου και οι ανθρωπολογικοί παράγοντες οι οποίοι συντελούν σ’ αυτή τη βλαπτική ωρίμανση αποτελούν «υπόθεση» των ειδικών επιστημόνων. Ας προσπεράσουμε τη θεωρία του υποθαλάμου και/ή του προμήκους μυελού, τον δυσλειτουργούντα ιππόκαμπο εξ αιτίας ψυχοπιεστικών εμπειριών και τον ρόλο των γλυκοκορτικοειδών…

     Κατά την διδασκαλία της Ιππικής στο, πολεμικού χαρακτήρος, εκπαιδευτικό σύστημά μας, ο Εκπαιδευτής έχει καθήκον εξ αρχής να παρατηρήσει προσεκτικά τον μαθητή του και να διαγνώσει εγκαίρως (όσο ταχύτερα μπορεί…) κάθε ένδειξη άγχους και/ή φόβου ώστε να τον θεραπεύσει διότι ουδέποτε ένας φορέας άγχους και/ή φόβου εξελίσσεται σε σωστό Ιππέα και πολύ περισσότερο σε έναν επαρκή πολεμιστή! 

     Το «μάτι» του Εκπαιδευτού θα πρέπει να είναι απογυμνωτικό της συμπεριφοράς του μαθητού του πολύ πριν ο τελευταίος πλησιάσει Ίππο και να επισημάνει εγκαίρως, πολύ προ του «Κύκλου του Προσεγγίσεως», πιθανές αγχώδεις και/ή φοβικές ενδείξεις συμπεριφοράς. Αυτό το εισαγωγικό καθήκον του Εκπαιδευτού είναι απαρέγκλιτο και σε αυτό, όπως εφαρμόσθηκε από την έναρξη της λειτουργίας της Σχολής των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» μέχρι σήμερα, οφείλεται και ο μηδενικός δείκτης ατυχημάτων κατά τα μαθήματά μας!

     Γίνεται, λοιπόν, κατανοητή η προτεραιότητα την οποία θα πρέπει να δώσει ο Εκπαιδευτής του συστήματός μας στη διάγνωση αγχωσικών και/ή φοβικών συμπεριφορικών δειγμάτων ενός μαθητού. Και ο Εκπαιδευτής της Σχολής των «ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ» δεν είναι απλώς ένας Εκπαιδευτής Ιππικής αλλά ένας πολυεπιστήμων βίου, αρωγός επί της ουσίας της εφιπποτοξοτικής Οικογενείας μας.