ΣΧΟΛΉ ΙΠΠΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΤΩΝ "ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΕΝΤΑΥΡΩΝ"
"ΧΤΙΖΟΝΤΑΣ"
ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ΕΠΙ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ...ΣΚΗΝΗΣ
Χειραγωγώντας μεθοδικά τους ηθοποιούς του προς αναδίφηση των αθέατων εαυτών τους, ο σκηνοθέτης Γιάννης Δρίτσας μας έδωσε κι αυτή την εβδομάδα την δυνατότητα να εμβαθύνουμε στην εξερεύνηση "απυρόβλητων" υπαρξιακών πλευρών, "χτίζοντας" μιαν "αγία πύλη" που μυεί στην υποκριτική.
Πολυμαθέστατος και πέραν της "τέχνης του θεάτρου" ο Γιάννης Δρίτσας, αποκαλύπτει έναν αφοσιωμένο θεράποντα του "σανιδιού" που δεν κουράζεται να ανεβάζει ταυτοχρόνως τέσσερις παραστάσεις αλλά και να διδάσκει αφιλοκερδώς μιαν ομάδα αλογατάρηδων για το ανέβασμα και ενός πέμπτου θεατρικού έργου με αυξημένες σκηνοθετικές δυσκολίες.
Αυτό το βράδυ ο Γιάννης Δρίτσας διδάσκοντας τους μαθητές της Σχολής Ιππικού Θεάτρου των "Ελλήνων Κενταύρων" δεν λειτούργησε ούτε ως Δάσκαλος, ούτε ως σκηνοθέτης αλλά ως ένας απλός ...ταξιθέτης που φώτισε με το φακό του το δρόμο των μαθητών του ως τα ..."καθίσματά" τους για να δουν από κει ψηλά την "εσωτερική" τους "σκηνή" και οι ίδιοι να την σκηνοθετήσουν.
Μια διαδικασία τόσο ψυχωφελής που αν και όλοι ήμασταν κατάκοποι από τις προηγηθείσες υποχρεώσεις της ημέρας μας, όταν, ξεκινώντας στις οκτώ και τελειώνοντας μετά τα μεσάνυχτα, βγήκαμε όλοι από το θέατρο τόσο ξεκούραστοι, συμπεριλαμβανομένου και του...βρέφους της Χρυσούλας μας που από το πρωί ήταν μαζύ με την Μητέρα του και στο οποίο θα αναφερθούμε εν συνεχεία.
Οι ασκήσεις που διδάχθηκαν απόψε δεν είχαν δασκαλίστικο χαρακτήρα αφού ο Γιάννης Δρίτσας δεν έχει παρόμοιο χαρακτήρα, κάτι που τον κάνει ιδιαιτέρως διεισδυτικό και προσφιλή στους μαθητές του.
Αυτές οι ασκήσεις ήσαν ένα απόσταγμα βιωματικών εμπειριών του σκηνοθέτη μας ο οποίος, όπως ο ίδιος ομολόγησε, κάποτε τις είχε απορρίψει ενώ αναθεώρησε αυτή του την άποψη διαπιστώνοντας εκ των υστέρων την μεγάλη ωφελιμότητά τους για τον ηθοποιό.
Έτσι, απόψε, όλοι κλήθηκαν επί σκηνής να ασκηθούν και όλοι απεκάλυψαν έναν "ακόμη" ενδιαφέροντα εαυτό που παρέμενε αθέατος ακόμη και μεταξύ μας, παρά την καθημερινή επαφή μας στο Ιππευτήριο και εκτός αυτού.
Ο σκηνοθέτης άρχισε να "χτίζει" τους ηθοποιούς του και φαίνεται ότι αυτή η "δομική" διαδικασία θα καταλήξει μάλλον σε ...ναοδομία παρά σε κάποιο κοινό ..."κτήριο"!
Ο Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης και η Αλεσάντρα Σκάλα αρχίζουν σιγά-σιγά να διαγράφονται απρόσμενα επί σκηνής, ίσως, χωρίς κι οι ίδιοι να το αντιλαμβάνονται...
Επί αποψινής ...σκηνής, είδαμε κι έναν Ραφαέλο Μαφφέι κι έναν Τζάκοπο
Αππιάνο αλλά ...ας μη βιαζόμαστε... Μπροστά μας υπάρχει πολύ δουλειά!
Και η ικανοποίησή μας δεν περιγράφεται όταν απολαμβάνουμε τους "Έλληνες Κενταύρους" να προοδεύουν γεωμετρικώς και ...συζυγώς, τόσο στην Έφιππη Τοξοβολία όσο και στην θεατρική διδασκαλία επιβεβαιώνοντας την αρχική μας σκέψη ότι ο συνδυασμός αυτών των δύο αλληλοσυπληρούμενων κατευθύνσεων άγει σε ένα τέλειο αποτέλεσμα!
Τα "προφίλ" των χαρακτήρων ανακύπτουν με πολύ αχνές "μολυβιές" του σκηνοθέτη που τα φιλοτεχνεί μεγεθύνοντας τις προσδοκίες μας για μία άρτια σκηνική αναφορά στην προσωπικότητα του μεγάλου Έλληνος αναγεννησιακού πολεμιστή και λογίου την μνήμη του οποίου θέλουμε να τιμήσουμε!
Απόψε, όμως, ανεδείχθησαν και δύο επιπλέον "ήρωες" εκτός εκείνων που περιλαμβάνονται στο θεατρικό έργο: το ...ευτυχές βρέφος της Αρχηγού μας Χρυσούλας και ο αγαπημένος μας Παντελής!
Ο πρώτος των σημερινών ηρώων, ο μικρός Χρήστος, στην αγκαλιά της Μητέρας του από το πρωί στο Σταύλο και εν συνεχεία στο ...Θέατρο και μέχρι μετά τα μεσάνυκτα, επιδεικνύει, σ΄ αυτή την τρυφερή ηλικία, έναν πραγματικό γενναίο μαχητή της καθημερινότητος!
Με την Χρυσούλα μας υποχρεωμένη να κρατά μαζύ της τον γιο της, λόγω εργασιακών υποχρεώσεων του Συζύγου της στην επαρχία και μη εμπιστευόμενη το παιδί της σε άλλα χέρια εκτός από τα δικά της, αυτό το βρέφος εξελίσσεται σε μιαν επιτομή δυναμισμού αλλά και στωϊκότητος που θα μπορούσε να μας διδάξει όλους πολλά!
Χωρίς να παύει να βιώνει μέσα του το παιδί και να συμπεριφέρεται ως κανόνας της ηλικίας του, εν τούτοις, αυτό το πλάσμα καταφέρνει να αφομοιώνεται ευγενικά και καλοθέλητα μέσα στο εκάστοτε -και συχνά αντιθετικό- περιβάλλον που καλείται αναγκαστικώς να περάσει πολλές ώρες με τόση διάθεση συνεργασίας ώστε, χθες, διαπιστώσαμε ότι η παρουσία του ακόμη και κατά την διάρκεια μιας τόσο ευαίσθητης διαδικασίας όπως μία πρόβα θεάτρου δεν ενόχλησε στο παραμικρό!
Όλοι μας χθες "ζήσαμε" στη πρόβα την παρουσία ενός ιδιαιτέρως "δυναμικού" βρέφους το οποίο αφέθηκε να "συμπρωταγωνιστήσει" σε μία ιδιαιτέρως πνευματική διαδικασία και αυτό όχι μόνον δεν διετάραξε την αυτοσυγκέντρωσή μας αλλά και την ενίσχυσε ασχέτως εάν πετούσε μπαλλόνια κι εκσφενδόνιζε με παιδική ζωηράδα τα ...αυτοκινητάκια του.
Κανείς, ποτέ δεν θα μπορούσε να διανοηθεί σε μία θεατρική πρόβα μια τέτοια κατάσταση, όμως, απόψε, ο σκηνοθέτης Γιάννης Δρίτσας δίδαξε με ένα βρέφος στην αγκαλιά του αφού κι ο ίδιος Πατέρας δύο εξαιρετικών παιδιών είναι!
Αλλά, βεβαίως,γίνεται αντιληπτό ότι πέραν του βρέφους,ο πραγματικός ήρωας, ή μάλλον, η ηρωίδα της περιπτώσεως είναι η Μητέρα του και Αρχηγός της Ομάδος μας στην οποία πιστώνεται η υπέρτατη αφοσίωση στο παιδί της με όσους κόπους και θυσίες αυτό σημαίνει!
Ο άλλος ήρωας της βραδυάς, ο αγαπημένος Παντελής ο οποίος επιστρέφοντας κατάκοπος από την εργασία του στο σπίτι αργά το απόγευμα δεν προτίμησε να απουσιάσει από την πρόβα αλλά αμέσως κατηφόρισε από τον Βύρωνα στο Φάληρο για να είναι συνεπής στη προκαθορισμένη συγκέντρωση και "από σεβασμό στον σκηνοθέτη", όπως μας διευκρίνισε!
Πραγματικό "ανάχωμα" στη παρακμή των γραικύλων, οι "Έλληνες Κένταυροι" συνεισφέρουμε με καθημερινό μόχθο και προσωπικές θυσίες στην ανοικοδόμηση της απωλεσθείσας αξιοσύνης και αξιοπρεπείας της φυλής μας, άλλοτε στο Ιππευτήριο ως θεράποντες του ιππικού Πολιτισμού του Ξενοφώντος, άλλοτε επί σκηνής θιεάτρου ως θεράποντες της Θάλειας, της Μελπομένης ...κλπ, όπως ακριβώς ο Ιδρυτής της Ομάδος κάποτε οραματίσθηκε, όσο γύρω μας οι ιταμοί γραικύλοι ταπεινώνουν τον Ελληνισμό ως χαμαιτυπείο ομαδικής, απέλπιδος, παραφροσύνης!
