ΑΛΗΘΕΙΑ 

...ΜΕΣΑ ΑΠΌ ΤΗΝ "ΚΛΕΙΔΑΡΟΤΡΥΠΑ"

     Ακόμη μία ομαδική συνάντηση για την προετοιμασία της θεατροποιημένης διαλέξεως "Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης" έγινε χθες στην έδρα της Ομάδος των "Ελλήνων Κενταύρων" υπό την διεύθυνση του σκηνοθέτη της Γιάννη Δρίτσα.

     Παρόντες, ο Αρχηγός της Ομάδος Εφιπποτοξότης Κωνσταντίνος Δαμιανάκης, ο Υπαρχηγός της Ομάδος Εφιπποτοξότης Γεώργιος Μυλωνόπουλος, οι βοηθοί Αρχηγού Σπυρίδων Νικόλης και Χρυσούλα Ηλιάδη, οι Συνασκούμενοι Χρήστος Καλαϊτζής και Γεώργιος Γαλαζούλας καθώς και ο Ιδρυτής της Ομάδος. 

     Για άλλη μια φορά μας δόθηκε η ευκαιρία να ωφεληθούμε από ένα σπουδαίο μάθημα Αξιών που μας έδωσε με την γλαφυρότητα του λόγου του ο Γιάννης Δρίτσας, μιλώντας μας για την σκηνοθετική "οπτική" του αλλά και για πολλά άλλα σημαντικά αναγόμενα στη σφαίρα της Τέχνης ως συνιστώσας Πολιτισμού.

     Ο σεμνός ηθοποιός και σκηνοθέτης αφιερώνοντάς μας τρεις ώρες από τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο, μας έκανε κατά πολύ σοφότερους αναπροσανατολίζοντάς μας προς "αζιμούθια" υψηλής αρετής εφαπτόμενα με τα διδάγματα της Τέχνης όπως εκείνος την εννοεί και την υπηρετεί επί πολλά χρόνια στο θέατρο, την τηλεόραση αλλά και την Γλυπτική εικαστικότητα, ως απόφοιτος, συν τοις άλλοις και της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών.

     "Βλέπω την Τέχνη μέσα από την 'κλειδαρότρυπα' της αλήθειας της ζωής", μας είπε, όταν τον ρωτήσαμε πως οραματίζεται την σκηνοθετική προσέγγιση του έργου "Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης" και συνέχισε: "Αν δεν μελετήσω το κείμενο του έργου δεν μπορώ να πω πως διαμορφώνω κάποια σκηνοθετική 'εικόνα' αλλά επιμένω ότι η αλήθεια της ζωής και σε αυτή τη δημιουργία θα είναι ο οδηγός μου".

     Από τον ίδιο ακούσαμε ότι η νοοτροπία της απόλυτης εξειδικεύσεως η οποία επικρατεί στην εποχή μας λειτουργεί απομονωτικά για τον Άνθρωπο και του αποκλείει την ανάπτυξη σφαιρικής εικόνας του Κόσμου και της ζωής, υπογραμμίζοντας -και, ως ιδρυτικό Μέλος των "Ελλήνων Κενταύρων"- ότι το κυρίως, εφιπποτοξοτικό, αντικείμενο της Ομάδος μας δεν θα πρέπει να εγκλωβίζει παγιδευτικά την "θέαση" των Μελών μας για τον Κόσμο και την ζωή σε ένα σημείο εστιάσεως, αλλά να τα γεφυρώνει με τον Κόσμο και την ζωή ανοίγοντάς τους ορίζοντες αγαθών ενδιαφερόντων.

     Σ΄ αυτό τον μικρό και "απόκοσμο" χώρο της έδρας των "Ελλήνων Κενταύρων", με την απόλυτη ησυχία και τον παράξενο φωτισμό που μπερδεύει ακόμη και το φωτόμετρο μιας κάμερας, όπου, εδώ και πολλά χρόνια επιτελείται ένα πολιτισμικό έργο από μια ομάδα Ελλήνων, διακόνων ενός πνευματικού 'μονοπατιού', ο Γιάννης Δρίτσας δεν παρέλειψε να μας ξαναθυμίσει ότι ο σύγχρονος άνθρωπος δεν πρέπει να πετά στα σκουπίδια το Πνεύμα προς χάρη της ύλης αλλά να πορεύεται στο δρόμο της ενάρετης αυτοανελίξεως σε πείσμα κόπου και κόστους.

     Πραγματικά, η Ομάδα των "Ελλήνων Κενταύρων" επιλέγοντας πάντοτε τους καλύτερους Δασκάλους και με κάθε ευκαιρία, επιφυλάσσει στα Μέλη της το μεγαλύτερο ηθικό όφελος, πολύ μεγαλύτερο και σημαντικότερο για όποιον μπορεί να εννοήσει... Κι αυτό, όλοι σ΄ αυτή την Ομάδα το εννοούν και το εκτιμούν.

ΜΙΧΑΗΛ ΜΑΡΟΥΛΛΟΣ ΤΑΡΧΑΝΙΩΤΗΣ
Ο Έλληνας πολεμιστής - ποιητής της Αναγεννήσεως

     Η Ομάδα των "Ελλήνων Κενταύρων" τιμώντας την εποποιία των Ελλήνων Στρατιωτών αλλά και πνευματικών ταγών της Αναγεννήσεως, ετοιμάζεται να αποτίσει φόρο Τιμής στον πολεμιστή και ποιητή Μιχαήλ Μάρουλλο Ταρχανιώτη με μία εκδήλωση  η οποία θα περιλαμβάνει αναφορά στη ζωή και το έργο του και με "άξονα" τον μεγαλειώδη χαρακτήρα ενός Έλληνος που δεν γνώρισε Πατρίδα.

     Η εκδήλωση δομείται επάνω σε μία αφήγηση διανθισμένη με σκηνικά δρώμενα, όλα εκτελεσμένα από Μέλη των "Ελλήνων Κενταύρων"  σε κείμενα του Iδρυτή της Ομάδος Αριστοτέλους Ηρ. Καλέντζη.

     Ο συγγραφέας του κειμένου σημειώνει:

Αυγούστου Πικαρέλλη: Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης

     Σκληρή η μοίρα των λαών που απεμπολούν τα ιερά και όσιά τους, σκληρή κι η μοίρα των Ελλήνων που άφησαν ορθάνοιχτο «φεγγίτη» για να τρυπώσει το ύπουλο, αλλόδοξο, αρπαχτικό που, πάνω απ΄ τον λόφο του Αρείου Πάγου κατάφερε να παρασύρει εκείνους που είχαν προαποφασίσει να …παρασυρθούν, επιλέγοντας τον αφανισμό τους.

     Ωστόσο, το σαράκι ενός εμφύλιου που κράτησε επί αιώνες είχε ήδη καταφέρει την υποταγή των Ελλήνων στους Ρωμαίους με αποτέλεσμα ο αλλόφυλος αγύρτης να μην αντιμετωπίσει καμιάν ισχυρήν αντίσταση στη διαβρωτική διείσδυσή του στην Ελλάδα, αλώνοντας την αθηναϊκή «καρδιά» της.

     Έκτοτε ο Ήλιος των Ελλήνων σβήνεικαι μια ατέλειωτη ερεβώδης νύχτα απλώνεται πάνω στην ελλάδα. Οι κάτασπροι φωτεινοί χιτώνες γαριάζουν απ΄τα κατάμαυρα ράσα κι οι ψυχές χάνουν την άλλοτε πλατωνική κι άλλοτε επικούρεια αλκή τους, υποκύπτοντας στο μονοθεϊστικό σκότος.

     Στα χρόνια της σοφίας και των σοφών κανένας θεός δεν ήταν «άγνωστος». Όλοι ήσαν γνωστοί με τα΄ όνομά τους και με το παράστημά τους, μ΄ όλα εκείνα τα «στολίδια» αλλά και τα ελαττώματα που ορίζουν τον, υπαρκτό, άνω θρώσκοντα αφού ο σοφός δεν δογματίζεται θεοκρατικά αλλά πορεύεται φυσιοκεντρικά.

     Σαν, όμως, κάμφθηκαν οι αντιστάσεις της αυτοσυντήρησης αυτού του λαού που επέτρεψε στον εαυτό του μιαν άπατη υπέλιξη καταντώντας έρμαιο ξενόφερτων σκυβάλων, το τίμημα της ενδοτικότητας ήταν αναμενόμενο: το ταπεινωτικό πισωγύρισμα από το φως στα ανήλιαγα έγκατα του σπηλαίου όπου, από τότε που βουβάθηκαν τα μακεδονικά όπλα και μέχρι σήμερα, εγκαταβιώνει αλυσοδεμένος στην ειμαρμένη δεσμών έκπτωσης κι ανοησίας.

     Σ’  αυτή την ατέλειωτη κατάμαυρη νύχτα της μονοθεϊστικής αλλόδοξης μισαλλοδοξίας της οποίας η αγριότητα συνοψίζεται στη φράση «ες έδαφος φέρειν», μονάχα μια ολιγάριθμη κάστα Ελλήνων πολεμιστών κατάφερε για λίγο να αναβλέψει και να ξαναντικρύσει κατάματα το λευκόχρυσο φως του ελληνικού Ήλιου: οι Έλληνες δρομάρηδες Στρατιώτες, οι ένεδροι υπέρ βωμών και εστιών, οι Estradioti!

Αριστοτέλης Ηρ. Καλέντζης