"ΠΡΟΣΩ, ΜΕΘ' ΟΡΜΗΣ ΑΚΑΘΕΚΤΟΥ"

 "ΠΡΟΣΩ, ΜΕΘ'  ΟΡΜΗΣ ΑΚΑΘΕΚΤΟΥ"

     Ωσεί παρόντες και οι ασθενήσαντες και, δικαιολογημένως, απόντες αυτής της καθοριστικής συνάξεως για την προετοιμασία των γυρισμάτων της ταινίας μεγάλου μήκους "Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης" και η βραδιά γεμάτη εκπλήξεις! Διότι αυτή η "νύχτα"   ...γέννησε και Ευφροσύνη και ...Πατριάρχη!

     Από νωρίς στην έδρα των "Ελλήνων Κενταύρων"  η Γιούλη (Ευφροσύνη) και η Αλεξάνδρα (Alessandra) για να παραλάβουν τις τσάντες με τις φορεσιές τους και η εντελώς άσχετη με την υποκριτική (καθηγήτρια Φιλολογίας, άλλωστε...) Γιούλη, μόλις πρόβαρε την εσωτερική της φορεσιά, το εσωτερικό μισοφόρι, αυτό που θα καλύπτεται απ΄ το πανωφόρι, με αχτένιστο κεφάλι και χωρίς τα υπόλοιπα παραφερνάλια, ξάφνου έδειξε μιαν αυθεντικότατη "Ευφροσύνη" με ένα ανθρώπινο πρόσωπο, ώστε να μας βάλει στον πειρασμό να της ζητήσουμε να μας πει, a prima vista, χωρίς καν διδασκαλία, την πρώτη ατάκα του ρόλου της: "Μπήκανε;".

     Κι η Ευφροσύνη, η Γιούλη, κρύφτηκε πίσω από την εξώπορτα (όπως και στην πραγματική σκηνή) και, χωρίς καμιά πρόβα, με φωνή που διέχεε μιαν εναγώνια ανάσα, ακούστηκε στο πειστικότερο ερώτημα: "Μπήκανε;" Την θαυμάσαμε και την ακούσαμε να μας θυμίζει πόσα μπορούμε να κρύβουμε χωρίς να το ξέρουμε, πόσα ιαματικά για την ύπαρξή μας όπως το βίωμα ενός υποκριτικού ρόλου... Ήταν το ωραιότερο ξεκίνημα αυτής της βραδιάς. 

     Κατόπιν, στο γνωστό στέκι, τα "κλειδιά" της ταινίας γύρω από τον εξαιρετικό Γιώργο Κλήμη - Καλλίμαχο, τον σκηνοθέτη μας, συμπλήρωναν τα "κουτάκια" των εκκρεμοτήτων της ατζέντας.

     Πάντα εκρηκτικός ο Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης, ο αιματώδης Τάκης Βογόπουλος που νομίζεις ότι θα σε πυροβολήσει ακόμη κι όταν σε ...καλημερίζει, δείχνει ολοένα και πιο τέλεια επιλογή για τον πρωταγωνιστικό ρόλο και από τώρα τον φανταζόμαστε πλάι στον ...Βλαντ Τσέπες...

     Ιδανικές μορφές και όλοι οι υπόλοιποι του cast, σιγά-σιγά ..."δρομολογούνται" για τους on camera ρόλους τους, μαζύ, βεβαίως με την εξαιρετική Αλεξάνδρα Μπαλτιμά στον συμπρωταγωνιστικό ρόλο της Alessandra Scala. Αλλά γι αυτή θα υπάρξει ειδική αναφορά...   

     Όμως, το ελλοχεύον "αρπακτικό" καθισμένο στο κλαρί του, παρατηρούσε με ένα "ευρυγώνιο" μάτι που ήταν καρφωμένο στον ανυποψίαστο διπλανό του ο οποίος δεν ήταν άλλος από τον εικονολήπτη της ταινίας μας, τον ικανότατο Νεκτάριο ο οποίος συνεργάζεται σταθερά σε όλες τις ταινίες του Τάκη Βογόπουλου. Κι ο Νεκτάριος δεν κατάλαβε ότι το "αρπακτικό" ζυγιάζονταν να εφορμήσει και ...εφόρμησε! 

     Ήταν η στιγμή που το "αρπακτικό" ένιωσε ότι ανεκάλυψε τον Πατριάρχη του σεναρίου στο πρόσωπο του Νεκταρίου κι ανεφώνησε: "Δύο σε ένα και εικονολήπτης και Πατριάρχης! Τι λέτε;" Και τότε όλοι στράφηκαν στον αιφνιδιασμένο Νεκτάριο και συμφώνησαν αμέσως! Ναι, δύο σε ένα, άλλωστε και το "αρπακτικό" σερβίρει μέχρι και καφέδες στα γυρίσματα! Σε μιαν ομαδική προσπάθεια όλοι είναι για όλους και για όλα!

     Νύχτα υπέροχη και γονιμότατη! Νύχτα γεμάτη εκπλήξεις και πρόοδο ώστε, "μεθ'  ορμής ακαθέκτου", να βγάλει σπίθες η καινούργια υπερσύγχρονη κάμερα στα χέρια του Νεκταρίου κι ο ίδιος να υπερβεί φυσικούς νόμους προκειμένου να την χειρίζεται κινηματογραφώντας τον εαυτό του! Ε, να το δούμε κι αυτό και τι στο κόσμο! Άλλωστε, στη Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" έχουμε διαπράξει τα ...χειρότερα!

MIΧΑΗΛ ΜΑΡΟΥΛΛΟΣ ΤΑΡΧΑΝΙΩΤΗΣ Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ

 MIΧΑΗΛ ΜΑΡΟΥΛΛΟΣ ΤΑΡΧΑΝΙΩΤΗΣ

Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ

Ο Συνθέτης Γεώργιος Κοχλιός

     Αρμονία και ρυθμός η ζωή και ό,τι την συνθέτει! Ένα αμάλγαμα ισορροπίας εικόνας, οσμής, αφής (απτής ή και «ορατής») αλλά και γεύσεως (φυσικής ή και νοητής) που εκφράζεται με ήχο που διεγείρει την ακοή σε μιαν εξίσωση η οποία παρακολουθεί κάθε έμβιο μέχρι τον θάνατό του. Αυτή είναι η Μουσική! Και η προηγούμενη επαγγελματική σχέση του Ιδρυτή των «Ελλήνων Κενταύρων» και της Σχολής του Ιππικού Θεάτρου τους με το Λυρικό Θέατρο τον κάνει, εν αντιθέσει με τα ευρέως ισχύοντα, να θεωρεί ότι η Μουσική επί σκηνής «συμπρωταγωνιστεί» εξίσου με την σεναριακή, την σκηνοθετική, την υποκριτική και την σκηνογραφική παράμετρο!

     Με τούτες τις σκέψεις και θεωρώντας την Μουσική απαραίτητο στοιχείο της, υπό προετοιμασία, παραστάσεως, προσπαθήσαμε με επιμονή να συνεργασθούμε με έναν μουσικό παρέχοντάς του την δυνατότητα της συνθετικής αυτονομίας προκειμένου να συνεισφέρει στην όλη προσπάθεια με πέντε συνθέσεις οι οποίες να καλύπτουν ως «επένδυση» όλο το έργο. Και, μιλώντας, για «επένδυση» εννοούμε φυσικά το εσωτερικό μέρος του σκηνικού εγχειρήματος το οποίο, όπως η φόδρα στο ένδυμα παρέχει την θάλπη στον φέροντα, έτσι και ο ήχος παρέχει την θάλπη της ολοκληρωμένης συναισθηματικής διεγέρσεως στον θεατή.

     Στην προσπάθεια ανακαλύψεως ενός συνθέτη αντιμετωπίσαμε πλείστες όσες δυσκολίες με κυριότερη εκείνη της αδυναμίας κατανοήσεως της προσωπικότητος του Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη του οποίου το γιγαντιαίο «υπαρξιακό βάθρο» προϋποθέτει, κυρίως, ικανότητα ηρωικής προσεγγίσεως και μουσικής αναπλάσεως στο πεντάγραμμο.

     Αναζητώντας τον μουσικό συνεργάτη ακολουθήσαμε μια πεπατημένη η οποία δεν φαίνεται ότι διαθέτει και εναλλακτικές: (α) Προσωπική συνέντευξη με τον υποψήφιο συνεργάτη, (β) Ανάλυση του έργου στον υποψήφιο συνεργάτη, (γ) Παραχώρηση του σεναρίου στον υποψήφιο συνεργάτη προς ιδίαν μελέτη και συναγωγή εμπνεύσεως και (δ) Παραχώρηση - πίστωση χρόνου στον υποψήφιο συνεργάτη προς κατάθεση, προχείρως, ηχογραφημένων «προτάσεων».

     «Καθ ́ οδόν» συναντήσαμε αξιόλογους μουσικούς τους οποίους προσεγγίσαμε ως μέλλοντες συνεργάτες και, όντως, χαρήκαμε από τις επαφές μας αυτές επικοινωνώντας με άτομα αξιοπρόσεκτων ικανοτήτων αλλά, πάντοτε, με την ίδια κατάληξη: Ο ερμαφρόδιτος, εκμοντερνισμένος, τρόπος «ζωής» (πνευματικού θανάτου, θα λέγαμε...) δεν τους επέτρεπε διαύγεια κατανοήσεως του ειδικού «υπαρξιακού βάθρου» του Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη το οποίο προαναφέραμε! Έτσι, οι τελικές «προτάσεις» τους κυμαίνονταν μεταξύ «επικοφανών» αναμηρυκασμών και βαλκανο-κλαρινιτζίδικων «κλαυθμών» χωρίς κανένα δείγμα κατανοήσεως της υψιπετούς ψυχοσυστασίας, του γενναίου χαρακτήρος, της σκοτεινής εποχής και του ευρωπαϊκού τόπου, του ήρωος-πρωταγωνιστή του έργου.

     Τότε, προς αποφυγή περαιτέρω ταλαιπωριών ημών και τρίτων, λάβαμε την απόφαση να χρησιμοποιήσουμε ήδη υπάρχοντα μουσικά έργα στην παράστασή μας για τα τέσσερα κύρια μέρη που την σπονδυλώνουν, αφήνοντας σε εκκρεμότητα το πέμπτο και τελευταίο μέρος εν αναμονή της ...τύχης! Και η τύχη-ευτυχία για την πρόοδο της παραστάσεως δεν άργησε να φανεί με το καλύτερο πρόσωπό της!

     Και το καλύτερο «πρόσωπο», εν προκειμένω ήταν ένας νέος μουσικός επιστήμων με τον οποίο συναντηθήκαμε απροόπτως και διαπιστώσαμε ότι, χωρίς καν να μελετήσει το σενάριο και μετά από μια λακωνική αναφορά περιλήψεως του περιεχομένου του, είχε πλήρως αντιληφθεί τον χαρακτήρα, την εποχή, τον τόπο και ό,τι αφορούσε στην μουσική περιγραφή του έργου. Αυτός είναι ο συνθέτης της μουσικής του «Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη» ο Γεώργιος Κοχλιός και, μεταξύ μας, αναζητήσαμε το αντιληπτικό «πλεονέκτημα» αυτού του νέου ξεκινώντας και παραμένοντας στο «βιογραφικό» του, κάτι, βεβαίως, κοινότυπο, όπου, όμως, διαπιστώσαμε κάτι κοινό που είχε με τον ήρωα του σεναρίου: την κοινή ...«περιπλάνηση», με τις μάχες ο πρώτος, με τα επαγγελματικά ταξίδια ο σημερινός κατά τα οποία ως μουσικός ορχηστρών κρουαζιεροπλοίων είχε την ευκαιρία να γνωρίσει πολλά «άστεα» και «νόον» ανθρώπων, παρά το νεαρό της ηλικίας του!

     Απόφοιτος του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και πτυχιούχος του τμήματος Μουσικής Επιστήμης και Τέχνης, ο Γεώργιος Κοχλιός, με διπλώματα (α) Κλασικής Αρμονίας της Μουσικής και (β) Αρμονίου και Πλήκτρων, καθώς και με εμφανίσεις στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης όπου παρουσίασε την λύρα της ιδιαίτερης πατρίδας του, αλλά και ραδιοφωνικός παραγωγός όπως επίσης και αφιερωμένος μουσικός σε ορχηστρικά σύνολα κρουαζιεροπλοίων με πολλές εμφανίσεις.

     Και όταν μας είπε ότι θα μας στείλει σύντομα τις μουσικές «προτάσεις» του, ανησυχήσαμε φοβούμενοι μην ακούσουμε καμιά παραφθορά μαδριγαλίων του Orfeo Vecchi σε ...κοσμικότερη μεταγραφή! Άλλωστε, αν ο Χατζηδάκις δεν είχε κλέψει τον Μότσαρτ και ο Θεοδωράκης τον Ζαμπέτα, τούτη η χώρα θα έψαχνε ακόμη για να βρει...κορυφαίους τραγουδοποιούς! Κι όμως!

     Συνεπέστερος της ...συνεπείας και υπερβάτης κάθε προσδοκίας, ο συνθέτης της μουσικής του έργου Γεώργιος Κοχλιός μας αιφνιδίασε κατά τον πλέον ευχάριστο τρόπο παραδίδοντάς μας τις τελικές ηχογραφήσεις των πέντε συνθέσεων οι οποίες θα συνοδεύσουν τα σκηνικά δρώμενα.!

     Και αυτό που μας παρέδωσε ο ταλαντούχος νεαρός συνθέτης μας μετέφερε, αμέσως, στον χρόνο και στα πρόσωπα, στα ήθη της εποχής και τις συνθήκες της, στην αισθητικήν ατμόσφαιρα του τόπου και κυρίως, στην αγωνία της ελληνικής ψυχής του πρωταγωνιστή και τον "σφυγμό" του!

     Ο Γεώργιος Κοχλιός με τις μουσικές δημιουργίες του μας επιστρέφει στη Φλωρεντία των Μεδίκων και είναι ιδιαιτέρως συγκινητικό όταν το έργο του εναρμονίζεται με το σκηνοθετικό πλαίσιο, κατά τους κανόνες της αυθεντικής ρεαλιστικής αποδόσεως των αληθειών του σεναρίου με την επιδεικτική περιφρόνηση κάθε συρμώδους ψευτο-μοντερνιάς, ανεξαρτήτως κόστους! Ας απολαύσουμε το έργο του!

I.

     H μελαγχολία της παρακμής μιας ράτσας που παραιτείται και καταρρέει αυτοσαρκαζόμενη με εκείνο το τσιτάτο που πομφολυγεί με το, τάχα, ευφυολόγημα: «Όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες...!» Τώρα, η σήψη γίνεται τόσο αποδεκτή, σαν μια αναμενόμενη υποχρέωση καταβολής τιμήματος ανόητων επιλογών. Όποιος απεμπολεί τη ράτσα του, την καταγωγή και τους προγόνους του, το μόνο που του πρέπει είναι ο θρήνος! Κι η Αγορά θρηνεί ανάμεσα στην αιθαλομίχλη άστοχων πεπραγμένων που δείχνουν, στο βάθος, ν’  ανοίγει το παραπόρτι απ΄ το οποίο θα διεισδύσει ο επίβουλος εχθρός για να αλώσει μια Πατρίδα. Ναι, ο συνθέτης Γεώργιος Κοχλιός το είδε και το είδε με την πρώτην ανάγνωση του έργου και το αποτύπωσε με νότες σ΄ αυτό το εναρκτήριο μέρος του «Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη», αφήνοντας στο επίκεντρο έναν «υπαινιγμό» αρχαϊκού αυλού να θρηνεί επικήδεια για τον Ελληνισμό που παραμερίζεται ενώ ο ιστορικός εχθρός του προελαύνει...  Και είναι αυτός ο απόηχος του αρχαίου αυλού που απομένει στην ακοή μας, όπως ένα παρελθόν που απέρχεται, μετά το μεστό εισαγωγικό πιάνο της ακμάζουσας αρχαιότητος, αυτό που χάθηκε από το λυρικό προσκήνιο ενός φθίνοντος, πια, όχλου.

 II.

     Η εσχάτη ταπείνωση του Ελληνισμού με το άνοιγμα της Κερκόπορτας στον Σαούλ και το άνοιγμα των αφτιών  ενός παραπαίοντος όχλου στη δηλητηριώδη «ρητορική» του... Η βλασφημία προς την πατρώα λατρεία και η απεμπόλησή της προς χάρη ξενόφερτου δόγματος! Η απώλεια της Πατρίδος θα σημαδεύει εφεξής τους απομένοντες Έλληνες κι αυτή η απώλεια θα σημάνει την πρόταξη του χρέους επανιδρύσεως της Ελλάδος επί του άξονος της τακτικής της «άυλης Πατρίδος»! Κι αυτή η επανιδρυτική προσδοκία, αυτός ο υψηλός οραματισμός, δυναμώνει την πιανιστική συνοδεία και, εν μέσω των καταιγιστικών συνεπειών μιας αυτοκαταστροφικής συντριβής, κρατά γύρω της την ενθουσιώδη συμμετοχή των απομενόντων ελαχίστων ομοφρόνων ομαίμων! Εδώ όπου όλα καταρρέουν, οι Ταρχανιώτες χαμογελούν και συνεχίζουν να διασχίζουν τα ψοφοδεή πλήθη, προβεβλημένοι της Ιστορίας και μαχόμενοι ορθοί ενάντια στην καταιγίδα και στα μπουρίνια της με τα παραγγέλματα των πιανιστικών επαναλήψεων να ωθούν τα βήματά τους!

 III.

     Ο πόλεμος, αυτός ο «πατέρας όλων» κι ο έρωτας ο πάντα «ακατανίκητος» συστρέφονται σαν δυο τιτάνια θηρία έτοιμα να γεννήσουν ζωή και θάνατο, μιαν αύρα απρόβλεπτη και αστάθμητη που κινεί πλανήτες και ζωογονεί πλάνητες. Εδώ τα σαλπίσματα των όπλων και της καρδιάς είναι τα λυρικά πιανιστικά fortissimi και οι κραυγές εκείνου του υπαινικτικού αρχαϊκού αυλού που νομίζεις ότι στρέφεται στους υπερασπιστές ενός αθέατου, αλλά τόσο υπαρκτού, κάστρου που λέγεται Πατρίδα! Γιατί, μόνον μέσα σε μια πραγματική Πατρίδα δικαιώνεται ο Άρης και η Αφροδίτη, μόνον μέσα σ΄ αυτή ο Εωσφόρος μπορεί να φωτίσει και με το φως του να θερμάνει τις ψυχές όσων ...ζωντανών! Κι ο Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης δεν είν’  τίποτε άλλο παρά αυτά τα σαλπίσματα που αφυπνίζουν την «ακοή» μας και διατηρούν άσβεστη την εγρήγορσή μας για την ανίδρυση της Πατρίδας που μας τείνει το χέρι να την ανασηκώσουμε απ΄ το μνήμα της!

 IV.

     Το ζώσιμο της πανοπλίας απαιτεί αργές και προσεκτικές κινήσεις όταν ο θεός του πολέμου σε καλεί ν’  αναμετρηθείς με το πεπρωμένο σου... Κι αυτό το largo της ενδύσεως της πανοπλίας μετρά το εισαγωγικό πιάνο. Τίποτε δεν πρέπει να ξεχαστεί! Κι όσο εσύ ζώνεσαι, γύρω σου, φίλοι και συνοδοιπόροι μπορούν να αγωνιούν για τη μοίρα σου ενώ εσύ δεν μπορείς παρά να επιμένεις στην εκπλήρωση του χρέους. Μπορεί η καταιγίδα να μαίνεται, μπορεί ο Κεκίνας να φουσκώνει, αλλά εσύ πρέπει να βιαστείς να καβαλήσεις το άλογό σου και να ριχτείς στη μάχη, στην ίδια μάχη που ήσουν χτες και θα είσαι κι αύριο, αν αύριο υπάρξει! Γιατί, τούτη η μάχη, ασταμάτητη επί αιώνες διαρκεί και είν’  ο μονόδρομος της μοίρας των πολεμιστών, αλλά και των στοχαστών του κόσμου! Η αναχώρηση που δε λογίζει αστροπελέκια είναι σπονδή Τιμής στη αξία του λόγου του πολεμιστή, αλλά και του πνευματικού ταγού, τώρα που το ποτάμι γίνεται αδιάβατο, όμως, τώρα η Τιμή καταξιώνεται μπροστά στην απειλή των αγριεμένων νερών κι αυτή η Τιμή καθοσιώνεται με έναν θάνατο που τον ορίζει ο καταληκτικός επίλογος με την κραυγή μιας τελείας του αυλού και μιας παύλας του πιάνου.

 V.

     Ανάταση κι εξαύλωση γύρω από το έμβλημα του έργου, μια δημιουργία του Εξηκία Τριβουλίδη που αναπαριστά την διονυσιακή χαρά της μεθέξεως πολέμου κι έρωτος, κυρίως, της θυσίας, όπου τα πνεύματα διονυσιάζονται ατενίζοντας το κοινό όραμα,  αδιάφορα για όσα ταλανίζουν κοινούς θνητούς, γιατί τα πνεύματα παραμένουν αθάνατα! Όπως αθάνατος παραμένει κι ο Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης κι όλοι οι Έλληνες Στρατιώτες όπως τους σκιαγράφησε ο εθνικός Ιστορικός μας Κωνσταντίνος Σάθας!  

YΓ: Δεκάδες μηνύματα αναγνωστών μας μετέφεραν την ερώτηση πού θα μπορούσαν να ακούσουν τις συνθέσεις του Γεωργίου Κοχλιού που αναφέρονται παραπάνω. Συνολικώς, την πρώτη ημέρα της αναρτήσεως, όπως μας ενημερώνουν τα Google Statistics, 3042 αναγνώστες επισκέφθηκαν την ανάρτηση και από αυτούς πολλοί δεν ανεγνώρισαν το ειδικό σύμβολο που χρησιμοποιήσαμε ώστε να το "κλικάρουν" και να ακούσουν την αντίστοιχη σύνθεση που παρουσιάζουμε και το σύμβολο ήταν το ακόλουθο:

To παραπάνω σύμβολο "κλικαρίσματος" για την ακρόαση κάθε συνθέσεως το αντικαταστήσαμε με αυτό που ακολουθεί ώστε να είναι πιο αναγνωρίσιμο! Σας ευχαριστούμε για το ενδιαφέρον σας! 

ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΚΗ ΙΠΠΑΦΕΣΗ... ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ "ΜΙΧΑΗΛ ΜΑΡΟΥΛΛΟΣ ΤΑΡΧΑΝΙΩΤΗΣ"

 ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΚΗ ΙΠΠΑΦΕΣΗ...

ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ "ΜΙΧΑΗΛ ΜΑΡΟΥΛΛΟΣ ΤΑΡΧΑΝΙΩΤΗΣ"

     Με Οικοδεσπότη του "σκιερού" και στενού χώρου τον ίδιο τον Μιχαήλ Μάρουλλο Ταρχανιώτη, οι έντεκα παρόντες επισκέπτες δεν καλωσορίστηκαν ούτε φροντίστηκαν όπως επιτάσσουν οι κοινωνικοί τύποι, αλλά μια απρόσωπη φωνή ακούστηκε να μονολογεί: "Δεν είναι πρέπον να σας καλωσορίσω εγώ, αλλά η ίδια η Ιστορία να μας καλωσορίσει στο τέλος αυτής της προσπαθείας εάν αυτή αναδειχθεί αντάξιά της"!

     Καθώς όλα τα καλά ξεκινούν από σκιερά ...υπόγεια ή από σκιασμένα ανώγεια, στη δική μας περίπτωση το καλό ξεκινά από ένα ...κατώι που κατέλυσε το ...αδιαχώρητο όπου χωρέσαμε όλοι για να καθορίσουμε από κοινού την αποπληρωμή ενός ιστορικού χρέους σε μιαν ηρωική προσωπικότητα του αναγεννησιακού Ελληνισμού, κάνοντάς την γνωστή σε έναν κόσμο που αγνοεί και την αγνοεί.

      Κι όπως ο Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης δεν είχε Πατρίδα κι ήθελε να την ανιδρύσει "βαδίζοντας" στην "ατραπό" της "άυλης Πατρίδος", έτσι κι εμείς οι κατιόντες του την ίδιαν "ατραπό" ακολουθούμε, πένητες κατά την ύλη, "στρατιώτες-δρομάρηδες" με μόνο επιστέγασμά μας κάποια κατάλευκα, αποχρωματισμένα από τους αιώνες, αετώματα! 

     Τα θεμέλια της ταινίας της επικής βιογραφίας του Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη "σκάφτηκαν" βαθιά απόψε, με παρόντες όλους τους εμπλεκόμενους παράγοντες αυτής της παραγωγής στην έδρα της Σχολής των "Ελλήνων Κενταύρων". Με πειθαρχικότητα ευλαβουμένης εισόδου, ταξιθετήσεως, συμμετοχής και αποχωρήσεως, σπανιότατη σε "μεσογειακές" ή και "βαλκάνιες" συνάξεις, μία πραγματική ...μυσταγωγία! Κι όποιος ξέρει τον χώρο αντιλαμβάνεται ότι απόψε εδώ κατελήθη το ..."αδιαχώρητο", τετραγωνίσθηκαν "κύκλοι" και κυκλώθηκαν "τετράγωνα" αντινομιών μέχρι τελικής εκπορθήσεώς τους! 

     Ήδη στοχεύσαμε τα βέλη μας επί στόχων που χάθηκαν και κερδήθηκαν, ήδη δώσαμε τις δικές μας μικρές και μεγάλες μάχες που χάσαμε και κερδίσαμε, όμως, σημασία δεν έχει ούτε το "πριν", ούτε το "νυν", αλλά το "αεί" και προς αυτό στοχεύουμε μονίμως. 

     Άλλωστε, προς αυτό το "α ε ί" στόχευαν κι ο Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης, όσο κι οι Έλληνες αναγεννησιακοί συν-Στρατιώτες του στη Δύση, όπως τους περιέγραψε με την ενάργεια της πέννας του ο λατρευτός, εθνικός, Ιστορικός μας Κωνσταντίνος Σάθας! 

     Kαι κάπως έτσι, στην "στενωπό" της έδρας των "Ελλήνων Κενταύρων" το ίδιο άβολη όπως και τα όρια μιας "χωσιάς" των Ελλήνων Στρατιωτών της Δύσεως, ο χώρος που με βία μπορεί να βολέψει τρία άτομα, προετοιμάστηκε για να δεχθεί τετραπλάσιους φιλοξενούμενους "διαλεχτούς" της κοινής προσπαθείας. 

     Ο Γεώργιος Κλήμης-Καλλίμαχος, ο Τάκης Βογόπουλος, η Αλεξάνδρα Μπαλτιμά, ο Εξηκίας Τριβουλίδης, ο Γεώργιος Κοχλιός, ο Βασίλειος Κροκίδης-Πολυδεύκης, ο Κωνσταντίνος Ξενογιαννάκης, ο Σάκης Βαρδίκος, ο Αλκιβιάδης Βαρδίκος, ο Γεώργιος Παυλίδης-Μεγιστίας, ωσεί παρών ο ...απών λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων Παναγιώτης Γλυνός και σε μιαν άκρη κι ο Ιδρυτής των "Ελλήνων Κενταύρων", καθένας με ένα βαρύ μερτικό δημιουργικής συμμετοχής στην ταινία της οποίας η παραγωγή αρχίζει, από απόψε συνθέτουν μιαν ανθρώπινη "αλυσίδα" στην οποία κατέληξαν πολλές μεθοδεύσεις που προηγήθηκαν επιβεβαιώνοντας ότι τα καλά ...κόλποις κτώνται! 

     Κι όποιος καταφέρνει να αποκρυπτογραφεί νοήματα ανάμεσα από αράδες, συλλαβές, ακόμη κι ανάμεσα από σκόρπια γράμματα, μπορεί να καταλάβει τι σημαίνουν αυτά τα ..."κόλπα", "κόλπα χωσιάς" και "χωσιαρέων" σε πλήρη εξέλιξη... 

Και με την ολοκλήρωση τούτης της προσπαθείας θα αποδειχθεί εάν, όντως, είμαστε άξιοι συνεχιστές της υπηρετήσεως της "άυλης Πατρίδος" εάν τούτα τα "κόλπα" θα συνεχιστούν, εφεξής, με την ίδιαν επιτυχία, ώστε να κάνουμε υπερήφανους για μας τον Μιχαήλ Μάρουλλο Ταρχανιώτη και όλους τους συν-Στρατιώτες του εκείνης της εποποιίας των Ελλήνων της Δύσεως, μιας Δύσεως που έδυσε χωρίς οι Έλληνες να "δύουμε" ποτέ! Και δεν "δύουμε" διότι η εφευρετικότητά μας, αυτή που μας κληροδότησαν ο Οδυσσέας κι οι περιπλανώμενοι πολεμιστές των ελληνικών στρατιωτικών σχηματισμών της Αναγεννήσεως στη Δύση, είναι πείσμων και ανεξάντλητη! Έν' αλογάκι κι ένα τόξο για μας είν' αρκετό, έστω και χωρίς στέγη και με λιτό προσφάι που δεν βαραίνει ούτε στομάχι, ούτε -κυρίως!- το νού! 

Πλήρες Φωτογραφικό Λεύκωμα ΕΔΩ

ΣΕ «ΣΤΕΝΩΠΟΥΣ» ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΟΙ ...ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΤΗΣ ΔΥΣΕΩΣ!

 ΣΕ «ΣΤΕΝΩΠΟΥΣ» 

ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΟΙ 

...ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΤΗΣ ΔΥΣΕΩΣ!

 

     Στη Σχολή των «Ελλήνων Κενταύρων» δεν επιδιώκουμε να περνάμε ..."καλά" κι αυτό κάποτε το εκφράσαμε δημόσια απαλλασσόμενοι από κάποιους που νόμιζαν ότι αποτελούσαμε "παιδική χαρά" ανωρίμων καλοπερασάκηδων! 

     Στη Σχολή των «Ελλήνων Κενταύρων» θελγόμεθα από τον μόχθο μιας συστηματικής εργασίας που καταλήγει σε αποτελέσματα τα οποία πληρούν υψηλές προσδοκίες, αλτρουιστικές πάντοτε και ποτέ ιδιοτελείς! 

     Κι έτσι, την προσεχή Παρασκευή, κάποιοι επίλεκτοι θα «στριμωχτούμε» σε έναν πολύ στενό χώρο για να στήσουμε το υπόβαθρο ενός ακόμη υψηλού εγχειρήματός μας το οποίο αρχίζει σε λίγο! 

     Όχι, δεν διαθέτουμε καμία άνεση χώρου, δεν διαθέτουμε αναπαυτικές πολυθρόνες ούτε πολυτελή σερβίτσια, κυρίως, δεν προτιμάμε ...καφετέριες ή άλλα "στέκια" κοσμικών συνευρέσεων! 

     Επιμένουμε σε έναν χώρο ο οποίος θα μας επιτρέψει αυτοσυγκέντρωση και γαλήνη ώστε να εννοήσουμε το αντικείμενο, να συσκεφθούμε γαλήνια και να αποφασίσουμε νηφάλια! 

     Κι ο χώρος αυτός είναι έτοιμος και μας περιμένει, με την ιστορία και το κύρος μιας, ήδη, καταξιωμένης ομαδικής προσπαθείας!

ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΙΑ

ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΙΑ

      «Και όλα τα καλά ξεκινούν από σκιερά ...υπόγεια ή από σκιασμένα ανώγεια!»

     Mε την παραπάνω φράση θα αρχίζει μια σημαντική ανάρτηση που θα εμφανιστεί στο Ιστολόγιό μας το βράδυ της ερχόμενης Παρασκευής, 15ης Νοεμβρίου 2024 και σας καλούμε να την διαβάσετε. Έτσι, για να μην απαισιοδοξείτε νομίζοντας ότι οι Έλληνες δεν μπορούμε να συντρίψουμε την δυστοπικότητα μιας παρακμιακής εποχής. Διότι τα καλά ...κόλποις κτώνται!

ΑΠΡΟΣΜΕΝΗ ΣΥΓΚΥΡΙΑΚΗ ΥΠΕΡΒΑΣΗ

 ΑΠΡΟΣΜΕΝΗ ΣΥΓΚΥΡΙΑΚΗ ΥΠΕΡΒΑΣΗ

     Πολλές καλοδεχούμενες "ανατροπές" επιφέρουν οι απρόσμενες ευτυχείς συγκυρίες μιας, διαρκώς, εργώδους καθημερινότητος και, αυτή την φορά, ο κινηματογράφος θα προηγηθεί του ...θεάτρου το οποίο, πάντως, συνεχίζει μέσα στην Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" να διατηρεί τον "θώκο" του.

     Toυτέστιν, μια αιφνιδιαστική "παλινδρόμηση" σχεδιάσεων  αναδιατάσσει πορείες και αναπροσδιορίζει προορισμούς, όπως ακριβώς σε κάθε δημιουργικό ταξίδι όπου δεν έχει θέση η προγραμματική ανία "δρομολογίων". Κι ένα ταξίδι στην Ιστορία μιας Πατρίδας που, από αιώνες, έπαψε να υπάρχει είναι εξερευνητικό ενός "αζιμουθίου" που πρέπει να ανακαλύψουμε...  

     Από τούδε ξεκινά μια παράλληλη εκδοχή της βιογραφικής σκιαγραφίας του Μιχαήλ Μαρούλλου Ταρχανιώτη: η κινηματογραφοποίησή της, με την καθοριστική συμβολή του Τάκη και του Καλλίμαχου. Κι αυτή την φορά ο μεν Τάκης επιχειρεί την τέταρτη κινηματογραφική δημιουργία του, ενώ ο Καλλίμαχος την πρώτη, μετά, βεβαίως, από μία σειρά έξι επιτυχών αρχαίων θεατρικών έργων με τα οποία πιστώνεται ως σκηνοθέτης!

     Σήμερα, λοιπόν, ο Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης βρήκε τη δύναμη να σηκωθεί αργά - αργά από τα ποταμίσια νερά μέσα στα οποία ήταν ξαπλωμένος επί αιώνες και να περπατήσει στο, ονειδισμένο πιά, κλεινόν άστυ το οποίο, κάποτε, πριν αλλαξοπιστήσει, "ενσάρκωνε" την πόλη της Παλλάδος! Φορώντας την περικεφαλαία του για να προστατευθεί όχι απ΄ τις επιθέσεις αλλοφύλων αλλ΄ απ΄ τον οργισμένο ουρανό ενός μπάσταρδου τοπίου ευτελισμένου απ΄ την παρακμή των κατοίκων του, βάδισε κατά το μέρος των ολίγιστων συν-οπαδών του Βασιλέως Ηλίου για να αποκαλύψει και πάλι το μεγαλείο της ψυχής και του πνεύματός του!

     Με την παραφορά του διανοουμένου ποιητή, του ακάθεκτου πολεμιστή αλλά και του εξημμένου εραστή ο Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης απαιτεί αυτό το τρίπτυχο στη μορφή όποιου τον υποδυθεί επί σκηνής θεάτρου ή οθόνης και τούτη η απρόσμενη συγκυριακή υπέρβαση που αναζήτησε την φυσιογνωμική ενσάρκωση του τριπτύχου έθεσε υπό ενδελεχή φωτογραφική "δοκιμασία" τον Τάκη Βογόπουλο μιας και σε τούτη τη Σχολή τα πάντα προσεγγίζονται με διεξοδική σχολαστικότητα χωρίς "χρονόμετρο" και, κυρίως, χωρίς επικλήσεις κοπώσεως.   

    Έτσι, ξεκινήσαμε με τον Τάκη υπό την βάσανο της "εντάξεώς" του στο "τοπίο" του "χρόνου" και κρατήσαμε τις ανάλογες φωτογραφικές "σημειώσεις".

     Καταγράψαμε την κίνησή του, την "στροφορμή" του αναγεννησιακού πολεμιστή που, ακόμη και χωρίς όπλα, μάχεται τους εαυτού δαίμονες κατανικώντας το ατελές "εγώ" του που αποτελεί και τον μέγιστο εχθρό κάθε αληθινού μαχητή.

     Τον απαθανατίσαμε έξω απ΄ το πλατωνικό σπήλαιο, όπως ο Μιχαήλ Μάρουλλος Ταρχανιώτης είχε καταφέρει να απελευθερωθεί, αλλά τον κρατήσαμε στην επιφυλακή της "χωσιάς" ως ένα γνήσιο "χωσιάριο" απ΄ τον οποίο θα γεννηθούν οι Ουσάροι της Ευρώπης.

     Τον ανεβάσαμε στο βάθρο της υψιπετείας του ποιητή και τον αφήσαμε να μας αφηγηθεί το όραμά του για μια Πατρίδα της οποίας η απουσία πονά όσους ιδαλγούς επιφανών Προγόνων. Κι ακούσαμε την δική τους φωνή μέσα από τους στίχους του... 

     Κατόπιν τον αφήσαμε να ξαποστάσει, ν' αναπαυθεί από τη μάνητα ενός αγώνος ισόχρονου με τον βίο του, πάνω στον θώκο των έργων του που είναι για μας τους "Έλληνες Κενταύρους" μάθημα ζωής και εναύσματα μιμήσεως αφού, πρότυπό μας είναι εκείνος ο Έλληνας Στρατιώτης της Δύσεως όπως τον υλοποίησε ο Ηλύσιος Καλέντζης και τον όρισε ο Κωνσταντίνος Σάθας.

     Απέριττη πειστικότητα μορφής, εκφράσεως, κινήσεως και ..."αύρας", η περίπτωση του Τάκη Βογόπουλου ως προς το ζητούμενο του κινηματογραφικού ρόλου κι αυτό βιώσαμε καθ΄ όλη την σημερινή κοπιαστική φωτογραφική "καταγραφή", μια διαδικασία απαραίτητη για μια σωστή συνέχεια.

     Κι όπως δεν κουραζόμαστε ποτέ στους "Έλληνες Κενταύρους", η ανταμοιβή μας είναι πάντοτε δεδομένη!     

Πλήρες Φωτογραφικό Λεύκωμα ΕΔΩ