Με προεξάρχουσα την των «ονομάτων επίσκεψη», εν προκειμένω θα πρέπει, κατ΄ αρχήν, να προσδιορίσουμε την έννοια του «θησαυρού» και να του αποδώσουμε τις ακριβείς του «διαστάσεις»!
Μετά την δολοφονία επί «δικαστικώ προσχήματι» του Αρχηγού του Τάγματος των Ναϊτών Ιπποτών Jacques Bernard de Molay (Franco Condado de Borgoña, c. 1245 - 18 Μαρτίου 1314), γνωστού και ως Jacques de Molay, από τον Γάλλο Βασιλέα Φίλιππο ΙV τον «Ωραίο» και την πλήρη διάλυση του Τάγματος μια κοντόθωρη ανθρωπότητα αναζητά εδώ κι εκεί τον «θησαυρό» που άφησε πίσω του το Τάγμα και, όπως είναι αναμενόμενο, δεν τον βρίσκει πουθενά!
Πάμπλουτο ήταν το Τάγμα των Ναϊτών Ιπποτών το οποίο όχι μόνον υπήrξε ένας ευρωστότατος οικονομικός οργανισμός, αλλά και ο δημιουργός του πρώτου διακρατικού όσο και διαπολιτισμικού τραπεζικού συστήματος με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και απολύτως αναμενόμενη όσο και τεκμηριωμένη η αρπακτικότητα της καθολικής εκκλησίας αλλά και της γαλλικής βασιλείας για την οικειοποίηση του υλικού πλούτου των Ναϊτών Ιπποτών με αποκορύφωμα την συνέργεια του πάπα Κλήμεντος V (Bertrand de Got, 1264-1314) στην δολοφονία του Αρχηγού των Ναϊτών και τον αφανισμό του Τάγματός τους.
Όμως, αυτός ο «π λ ο ύ τ ο ς» που κατέληξε στο έγκλημα και στο αίμα, «τι», ακριβώς, εκπροσωπούσε;
Mήπως, αυτός ο «π λ ο ύ τ ο ς», ήταν οι θησαυροί που γέμιζαν τα αμπάρια των σκαφών των Ναϊτών που διέσχιζαν την Μεσόγειο;
Mήπως, αυτός ο «π λ ο ύ τ ο ς» ήταν τα χρυσία που γέμιζαν ταμεία και πουγκιά τοκιζόμενα και ανατοκιζόμενα σε διάφορά σημεία και μπορούσαν να αναληφθούν ανεξαρτήτως αποστάσεων από μέρος σε μέρος με ένα σύστημα διατραπεζικών συναλλαγών πρωτόγνωρο για την εποχή τους;
Μήπως, αυτός ο «πλούτος» ήταν τα ακριβά, χρυσοποίκιλτα και πολυτελέστατα, όπλα που συχνά έφεραν επάνω τους οι Ναίτες οι οποίοι, υποκείμενοι στην ανθρώπινη αδυναμία της ματαιοδοξίας, δεν αποτελούσαν και υποδείγματα ...«σπαρτιατισμού»;
Μήπως, αυτός ο ήταν τα κάστρα και οι ακίνητες περιουσίες εδώ κι εκεί που οι Ναίτες κατείχαν ως ορμητήρια ισχύος απειλώντας, μάλιστα και την έντρομη Kαθολικήν Eκκλησία η οποία ένιωθε να απειλείται από την ένοπλη «σκιά» αυτού του δαιμόνιου Τάγματος;
Nαι,σίγουρα ήσαν όλα τα παραπάνω, αλλά όλα αυτά όπως και πολλά άλλα, δεν αποτελούσαν τον μόνο «πλούτο» του Τάγματος των Ναϊτών Ιπποτών κι αυτό δεν αποτελεί μιαν εικασία όσο μια διαπίστωση από ένα γεγονός που ακολούθησε τον θάνατο του Jacques de Molay και την διάλυση του Τάγματος των Ναϊτών Ιπποτών.
Aλλά, τι σημαίνουν όλα τα προαναφερθέντα, αγαθά, χρήματα, όπλα, κάστρα κι εδαφικές εκτάσεις; Τίποτε άλλο από υ λ ι κ ό π λ ο ύ τ ο ο οποίος, όμως, δεν φάνηκε να είναι και ο μόνος, πολύ δε περισσότερο, ο σημαντικότερος πλούτος των Ναϊτών. Διότι ο πλούτος αυτός ήταν ο υ λ ι κ ό ς, ενώ απεδείχθη ότι οι μύστες του Τάγματος κατείχαν έναν υπέρτερο πλούτο εντελώς ά υ λ ο! Και ποια η απόδειξη υπάρξεως αυτού του άυλου πλούτου;
Όταν, κάτω από τα κακότεχνα καμπαναριά της ψυχοπλακωτικής και άκομψης Παναγίας των Παρισίων ξεψυχούσε ο Jacques de Molay, ξεχώρισε σαν κεραυνός από το επιθανάτιο βογγητό του, η κατάρα του για τον θάνατο του βασιλιά και του πάπα! Και σε λίγο, τούτη η κατάρα υλοποιήθηκε με τον θάνατο και των δύο...!
Κι όπως ποτέ δεν μάθαμε αν πράγματι οι Ναίτες είχαν αποστεί δογματικώς της χριστιανοσύνης, όπως ο πάπας Kλήμης V τους κατηγόρησε, έτσι δεν θα επιβεβαιώσουμε κι εκείνη την κατάρα αν, όντως, διέφυγε ποτέ του έρκους των οδόντων του Jacques de Molay, όμως, εκ των πραγμάτων οφείλουμε να της αποδώσουμε υπόσταση κι έτσι θα πρέπει να συμπεράνουμε ότι ο μεγάλος θησαυρός των Ναϊτών δεν ήταν αυτός που κλείνονταν στα σεντούκια που έκρυβαν στα κάστρα τους αλλά η εσωτερικότητα που αποθησαύρισαν με την άσκησή τους μέσα στον υπαρξιακό ναό που λέγεται ανθρώπινο σώμα, κάπου εκεί στο «τρίτο μάτι», απ΄ όπου κανείς δεν μπορεί να τον αφαιρέσει!
Κατόπιν, μια άλλη κάστα γενναίων πολεμιστών, εντελώς αντιμέτωπων με το εβραιοχριστιανικό δόγμα, πολύ σεμνότερα και πολύ πιο ανέγγιχτοι από υλικούς πειρασμούς, έγραψαν την δική τους εποποιία όχι, απλώς, στην ίδια γεωγραφική περιοχή με τους Ναίτες αλλά και σε πολύ ευρύτερη ακτίνα δράσεως, σφραγίζοντας την παγκόσμια ιστορία του εφίππου πολέμου: οι Έλληνες Στρατιώτες της Δύσεως που πολέμησαν και στην ...Ανατολή και στον Βορρά! Κοινό σημείο τους με τους άνδρες του Jacques de Molay, η ανάπτυξη του κωναρίου, του «τρίτου ματιού»! Κι όπως υπάρχουν και σήμερα Ναίτες υπό μια απόλεμη, όμως, εκδοχή, ως σώμα τελετών και αναπολήσεων, υπάρχουν, αντιστοίχως και "Έλληνες Στρατιώτες" οι οποίοι, πάντως, συνεχίζουν τις μαχητικές παραδόσεις των προγόνων τους ανεξαρτήτως εάν δεν καταλήγουν σε αιματηρό αποτέλεσμα και λέγονται "Έλληνες Κένταυροι"! Εκείνο που έχει σημασία είναι να ενισχύεις την επίφυσή σου και να μεταλαμπαδεύεις την γενεσιουργό εσωτερικότητα μέσα στο χρόνο, άλλως, ο θησαυρός σου θα κινδυνεύει να χαθεί από εκείνους που δεν κατάλαβαν «τι» αξίζει να αρπάξουν!
