"ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ" ΣΤΟ ΔΑΛΜΑΤΙΚΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΩΝ ΤΗΣ ΔΥΣΕΩΣ

"ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ"

ΣΤΟ ΔΑΛΜΑΤΙΚΟ ΠΕΡΑΣΜΑ

ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΩΝ ΤΗΣ ΔΥΣΕΩΣ

     Μία από τις κοιτίδες δράσεως των Ελλήνων Στρατιωτών της Δύσεως υπήρξε η Δαλματία και οι ακτές της και ως Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" που εμπνέεται από τους τιτάνες της Ιστορίας, δεν θα ήταν δυνατόν να μην επισκεπτόμεθα και μελετούμε κάθε "πατημασιά" τους στους τόπους απ΄ όπου πέρασαν και πολέμησαν. Έτσι, "tempore dato" αυτή την χρονιά, "πεζοπορήσαμε" και "ιχνηλατήσαμε" το πέρασμά τους στην Δαλματία "ξεναγώντας" στην εποποιία τους και 32 ρωμιούς ώστε να υποψιασθούν, ει δυνατόν, την περιωπή των πραγματικών Ελλήνων! 

     H Eνετική Πολιτεία, με τα ισχυρά συμφέροντά της στην περιοχή της Αδριατικής, ήλεγχε πολλά σημεία (πόλεις κλπ) της Δαλματίας και στρατολογούσε για τον λόγο αυτό Stradioti η παρουσία των οποίων εκεί, συμπεριλαμβανομένου και του παράκτιου τμήματος της Κροατίας, ήταν σημαντική. Επίσης, συχνή ήταν και η προς τα εκεί μετακίνηση και εγκατάσταση οικογενειών Stradioti οι οποίες κατέφευγαν μετά από συγκρούσεις σε διάφορα σημεία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Kαι κάπως έτσι, ανοίξαμε την βαρειά εξώπορτα του κάστρου της Ιστορίας για να δούμε ότι μέσα, καθισμένη ανάλαφρα πάνω στο βάθρο του χρόνου, μας περίμενε η γλυκειά αφηγήτρια του αναγεννησιακού παρελθόντος για να μας περιγράψει με την καλλικέλαδη φωνή της στιγμές ηρωικές, άσβεστες από τη μνήμη του χρόνου κι όσων ακολουθούν τη ζωή (ενίοτε και τον θάνατο...) των, πάντως, ολοζώντανων ινδαλμάτων μας. Ξεφυλλίζοντας τις δέλτους της, τούτη η κουκλίστικη σκεπτομορφή, εκστασιασμένη, θα μας ξετυλίξει την ανέμη με την κόκκινη κλωστή όπως την έβαψε το αίμα πολλών πολεμιστών εκείνων των χρόνων, διδάσκοντάς μας πως η "πορφύρα"  της θυσίας παραμένει αναλλοίωτη από τον χρόνο στα μάτια όσων αντέχουν το προνόμιο ν'  αντικρύζουν κατάματα τον ήλιο όπως το είπε και ο μάρτυρας του ευρωπαϊκού πνεύματος Robert  Brasillach, Στρατιώτης κι αυτός μιας άλλης ηρωικής εποχής κι αγώνος εξίσου μεγαλειώδους! 

     

Αντιθέτως με "Κείνους" που, πάντοτε, το αρχικό τους πρέπει κεφαλαίο, εμείς, σε τούτο το "οδοιπορικό", δεν κατεβήκαμε προς το νότο αλλά ανεβήκαμε προς τον βορρά προς τον οποίον έχουμε ιδιαίτερην αδυναμία... Και τα πρώτα μας "διαπιστευτήρια" τα αποθέσαμε στο βάθρο του σημαιοστολισμένου μνημείου του μεγάλου Σκεντέρμπεη, του ηρωικού μαχητή που συνέχισε να πολεμά τους Οθωμανούς ακόμη και μετά την κατάρρευση του αμαρτωλού "Βυζαντίου".

     Σήμερα, οι στράτες της χώρας των ελεύθερων αετών (Shqipëria) δεν είναι, πια, τα δύσβατα μονοπάτια του παρελθόντος των μεγάλων αγώνων της, αλλά η υπελικτική "εξέλιξη" τα υποβάθμισε σε βατά διεκπεραιωτικά "κανάλια" αργοσχολάσματος ψυχών χωρίς στόχο και, συχνά, χωρίς λόγον υπάρξεως... Κι ο ποταμός Μπούνα μας δείχνει το μελαγχολικό πρόσωπό του καθώς διασχίζουμε την Αλβανία.

     Έτσι, χωρίς πια τους 'Ελληνες Στρατιώτες και χωρίς έναν Σκεντέρμπεη, αφήσαμε πίσω μας μια χώρα με αναζωογονημένο το μουσουλμανικό στοιχείο που σαρκάζει τις θυσίες Ηρώων, αφού οι ανάξιοι κατιόντες τους δεν κατάφεραν ποτέ να κεφαλαιοποιήσουν τη μεγάλη προσφορά των νεκρών τους!

     

Η είσοδός μας στο Μαυροβούνιο μας "περνά" από το νησί του Στεφάνου (Σβέτι Στέφαν) όπου, παλιά, είχαν ορμητήριό τους θαλασσοπόροι ναυμάχοι και σήμερα, κατά το 51% της εκτάσεώς του (ιδιωτικό και με απαγορευμένη την είσοδο σε επισκέπτες!) είναι το "κρυσφήγετο" του προφυλακισθέντος ως καταπατητή ελληνικού εδάφους (Κορωπί) Βικτ. Ρέστη, ο οποίος προσέφερε τα "καταπατηθέντα" στην ...εβραϊκή κοινότητα Ελλάδος ώστε να ανεγείρει σ΄ αυτά το πολυτελέστατο Γηροκομείο της! O tempora, o mores! Άλλο το μετερίζι του ληστοπειρατή κι άλλο το λημέρι του λωποδύτη αλλά ας μη κάνουμε θέμα τόσο βαθειές ..."αρχιτεκτονικές" αναλύσεις!

     Η πόλη που ιδρύθηκε από τον Θηβαίο Βασιλέα Κάδμο, η Μπούντβα, ήταν η επόμενη εστία μελέτης του οδοιπορικού μας. Κι όσο κι αν πολλοί θεωρούν ως περιττό το ξόδεμα χρόνου σε ένα Μουσείο, όταν έχεις την δυνατότητα να περιπλανηθείς στο υπέροχο εσωτερικό ενός Μουσείου σαν αυτό, δεν χάνεις την ευκαιρία.

     Η μελέτη των οχυρωματικών έργων της Μπούντβα οδηγεί σε συναρπαστικά συμπεράσματα για μια ιστορική πόλη των Δαλματικών ακτών και του παρελθόντος ενός ακόμη παράλιου περάσματος των Ελλήνων Στρατιωτών της Δύσεως. Και όχι μόνον...

     ...Αμέτρητα απομεινάρια ιστορικού παρελθόντος, από το ίδιο το φρούριο μέχρι τα κρεμαστάρια των φαναριών στο εσωτερικό του, τοποθετημένα σε σημεία που ενώ θα έπρεπε να φωτίζουν, έπρεπε ταυτοχρόνως, να μη βοηθούν την πρόσβαση κανενός εισβολέως, μας αφηγήθηκαν την καθημερινότητα της εμπόλεμης εποχής των Ελλήνων Στρατιωτών. Και ήταν χαρακτηριστική η απορία κάποιου που απόρησε  για ποιον λόγο φωτογραφίζαμε αυτό το σκουριασμένο ...παλιοσίδερο που πακτώνονταν σε έναν εσωτερικό τοίχο του φρουρίου... 

     Η Μπούντβα, δεν διδάσκει, απλώς, αλλά και ψυχαγωγεί με τον μεσαιωνικό της, ναυτικό, χαρακτήρα ο οποίος, εμφανίζεται σε κάθε γωνιά της. Ένα  "άρωμα" χρόνου που δεν ευχαριστεί, μόνον, αλλά και "περνά πληροφορίες"!

     Διασχίζοντας την κοιλάδα Κονάβλε, θα φτάσουμε στο Κότορ, ένα ακόμη θαλασσινό οχυρό, μέσα στο πανέμορφο φερώνυμο φιορδ (Κότορσκι Ζάλιβ) με το επιβλητικό οχυρό του που μας περίμενε  ...αιώνες για να το μελετήσουμε! Ευτυχώς που αρκετοί Συνέλληνες  ενδιαφέρθηκαν για την ιστορία του χώρου περπατώντας μαζύ στο εσωτερικό του. 

     Στο εσωτερικό των τειχών, ο πύργος του ρολογιού μετρά τον χρόνο από τότε και μέχρι το διηνεκές, αφού η μνήμη των Ελλήνων Στρατιωτών της Δύσεως παραμένει άσβεστη!

     Στη βάση του πύργου του ρολογιού, το σημείο τιμωρητικής διαμαστιγώσεως των παραπτωματιών της Ενετικής Πολιτείας (και όχι "δημοκρατίας" όπως οι ανόητοι την αποκαλούν...) μας υπενθύμισε ότι η εξουσία πάντοτε κυριαρχεί δια του ποικιλόμορφου κνούτου (μαστιγίου, εκβιασμού, απειλής.

     Οι σύγχρονοι κάτοικοι του Κότορ δείχνουν σεβασμό στο παρελθόν τους ακόμη και με τις βιτρίνες των μικρών καταστημάτων τους στις οποίες, αυτό, προβάλλεται μέσα, όχι από τον όγκο, αλλά από την ποιότητα των εμπορευμάτων τους.

 

     Βεβαίως κι εδώ ο χρόνος έχει επιφέρει αλλοιώσεις οι οποίες υποβαθμίζουν την εικόνα ενός τέτοιου αστικού μνημείου, όμως, οι ανάγκες της ζωής είναι αδήριτες. 

     

Με δεδομένη την παραχάραξη της Ιστορίας από τα δεκανίκια του συστήματος που υπηρετούν την νομιμοποίηση των συγχρόνων εξουσιαστών, θα ήταν κι εδώ απαραίτητη η αποκατάσταση ενός ψεύδους που καθιερώθηκε για να συσκοτίσει μια σημαντική διάκριση μεταξύ των όρων "democracy" και "Republic" την οποία προσπαθούν να συνοψίσουν οι επιτήδειοι στον ανυπόστατον όρο "δημοκρατία". Η Ενετία υπήρξε "Πολιτεία" (Republica) και όχι "δημοκρατία" (democrazia) οπως μας την "σερβίρουν" οι αβανταδόροι της δημοκρατικής τυραννίας προκειμένου να αποδώσουν τα επιτεύγματά της στο δημοκρατικό καθεστώς. Στην Ενετία, ο λαός δεν είχε δικαίωμα ψήφου, ο Ηγεμόνας εξελέγετο όχι από τον λαό αλλά από το Συμβούλιο των 10 Ευγενών (οι "εκλογές" ήταν εσωτερική υπόθεση μιας ολιγάριθμης κάστας), ο λαός, η μάζα ή ..."μπάζα", δεν είχε γνώμη αλλ' αντ΄ αυτού απεφάσιζε το Συμβούλιο των Dieci, ο Ηγεμόνας ήταν κυρίαρχος της διοικήσεως και εν πολλοίς ανεξέλεγκτος και, ως εκ τούτων, το πολίτευμα δεν είχε καμία σχέση με "δημοκρατία" όπως, ανοήτως, αναμασούν πολλοί οι οποίοι επικυρώνουν το αληθές της φράσεως "Ζούμε εν μέσω ηλιθίων"! Και όλα αυτά αναλύθηκαν πριν μπούμε στα όρια της Πολιτείας της Ραγκούσα (την οποία η, κατά κανόνα, ά κ υ ρ η "Wikipedia" αναφέρει ως ...δημοκρατία) και διαβούμε την κεντρική Πύλη (την Pile) του επικέντρου της Ντουμπρόβνικ την οποία κι επιτέλους, διαβήκαμε!

     Και την διαβήκαμε χωρίς να παραλείψουμε να μελετήσουμε τον μηχανισμό της που παραμένει στη θέση του λες κι είναι έτοιμος να την ξανακλείσει προστατεύοντας το εσωτερικό της καστροπολιτείας από κάθε ανεπιθύμητο.

     Το όλο σύστημα ανασύρσεως, εντυπωσιακότατο από το εσωτερικό της Pile δείχνει την μηχανικήν "αντίληψη" του σημείου εισόδου με την διάταξη των αντιβάρων που δεν παραλείψαμε να απαθανατίσουμε.

     Η πρώτη επαφή μας με την καστροπολιτεία του Ντουμπρόβνικ έγινε δια ...θαλάσσης, με έναν χαλαρωτικό διάπλου προς το οχυρό Μποκάρ και γύρω από το νησί Λόκρουμ με επιστροφή στη προβλήτα του παλιού λιμανιού. 

Kαθώς αφήναμε πίσω μας το παλιό λιμάνι του Nτουμπρόβνικ για να ξεχυθούμε στην εγγύς Αδριατική, οι λιγοστοί συνταξιδιώτες δεν ήξεραν γιατί είχα επιλέξει αυτό το μικρό σκάφος κι όχι κάποιο από τα προσφερόμενα μεγάλα που έκαναν τον πλου πιο άνετο... Κανείς δεν υποψιάζονταν ότι εμείς δεν ήμασταν οι εποχικοί τουρίστες που κάνουν ...κρουαζιέρα, αλλά οι αναπαραστάτες της Ιστορίας που βίωναν τον μακρύ "δρόμο" (στεριανό ή θαλασσινό) των Ελλήνων Στρατιωτών της Δύσεως και σε λίγο, αυτό μικρό σκάφος, θα μας έμπαζε στα στόμια των θαλασσινών σπηλιών όπου κρύβονταν οι θαλασσοπορούντες ηρωικοί πρόγονοί μας για να νιώσουμε και την εμπειρία των ελιγμών αυτών των σκαφών που πρωταγωνιστούσαν σε ρεσάλτα και βιζιταρίσματα άλλων εποχών... Παρελθέτω αφ΄ημών ο ρόλος του ..."τουρίστα"!

Σήμερα περιπλέουν τα παράκτια του Ντουμπρόβνικ τουριστικά, μικρά και μεγάλα σκάφη, από μονοθέσια κανό μέχρι πανάκριβες, πελώριες, θαλαμηγούς αλλά κάποτε εδώ θαλασσοπορούσαν άλλα σκαριά, πολεμικά και πειρατικά, σκαριά με διόλου ειρηνικές προθέσεις ...αναψυχής, αλλά αναμετρήσεως κι ανάμεσα σ΄ αυτά και πλωτά μέσα με τα οποία κινήθηκαν στις δαλματικές ακτές οι Έλληνες Στρατιώτες της Δύσεως, πολλοί εκ των οποίων θέλησαν να παραμείνουν αθέατοι ακόμη κι απ΄ αυτούς τους Ενετούς των οποίων η Πολιτεία σε κάποιες στιγμές συνεργάσθηκε με την Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Έτσι, διαπλέοντας τις ακτές του Ντουμπρόβνικ θελήσαμε να νιώσουμε με τις δικές μας αισθήσεις και την διάδραση των παρακτίων προμαχώνων της καστροπολιτείας με τους παραπλέοντες φίλους, εχθρούς και αποκρυπτόμενους, ειδικώς, με όλους εκείνους οι οποίοι δεν θα ήθελαν επ΄ ουδενί να βρεθούν στο βεληνεκές των βαρέων πυροβόλων των οχυρώσεων του Dubrovnik. Και, υπό την "σκιά" του νοτιο-ανατολικού οχυρωματικού τείχους του παλαιού λιμανιού γνωστού και ως "Οχυρό του Αγίου Ιωάννη" (Πύργος Mulo) που άρχισε να χτίζεται το 1346 μέχρι και το νοτιο-δυτικό Πύργο Bokar χτισμένο το 1460 από τον Michelozzo di Bartololmeo, αφεθήκαμε στην σαγήνη αλλά και στην απειλητικότητα αυτών των "κυκλώπειων" κατασκευών, μηδέ εξαιρουμένου και του φρουρίου Lovrijenac (φρούριο Αγίου Λαυρεντίου) που άρχισε να ανιδρύεται ήδη από τον ια' αιώνα υπερυψούμενο 37 μέτρα επάνω από την επιφάνεια της θάλασσας.

     Μικρό κι ευέλικτο σκάφος, ικανό για ελιγμούς και δυνατότητα προσεγγίσεως στη σπηλιά των πειρατών του νησιού Λόκρουμ, ένα εμβληματικό σημείο το οποίο χαρήκαμε χάρη στη δεξιοτεχνία του καπετάνιου, απολαμβάνοντας επιτόπιους ελιγμούς για την είσοδο και έξοδο.

     Όμως, αυτές δεν ήταν και οι διαδρομές με τις μπάρκες, τις μικρές λόντρες, τις γαλιότες και, γενικώς, τα σκάφη των παλιών εποχών σε ρότες στις οποίες η απόκρυψη ήταν συχνά απαραίτητη; 

     Αυτή η "γύρα" με το σκαφάκι μας δεν μας έδωσε μόνον την "εικόνα" του Ντουμπρόβνικ, όπως φαίνεται από την θάλασσα, αλλά και την "εικόνα" όλου του περιβάλλοντος κόλπου με προεξάρχον το νησάκι Λόκρουμ και την θεσπέσια φύση του.

     Πολλά και υπέροχα συνέβησαν εδώ με κορυφαίο την συνάντηση με τον Mgr. Bua (ναι, της γνωστής Οικογενείας!) ο οποίος, φιλοφρονέστατα αντάλλαξε πληροφορίες και θέσεις σε έναν διάλογο που κράτησε αρκετή ώρα μέσα σε έναν χώρο ο οποίος, πέραν της ηρεμίας, παρείχε και όλες τις διευκολύνσεις μιας καλής επικοινωνίας. Η ορθάνοιχτη, φιλόξενη θύρα μας περίμενε για να ακούσουμε εκ στόματος διακεκριμένου απογόνου Στρατιωτικής Οικογενείας πολλά τα οποία, όχι μόνον μεταφέραμε σε συνταξιδιώτες ενδιαφερομένους για την Ιστορία, αλλά μεταφέραμε και δια των "αποσκευών" μας, πίσω, στην Ελλάδα, προς βελτίωση της εικόνας μας περί των Ελλήνων Στρατιωτών της Δύσεως αλλά και του πλαισίου της Σχολής μας! 

     Μόνον μέσα σε ένα τέτοιο ονειρικό "τοπίο" όπως στο εσωτερικό του φρουρίου του Ντουμπρόβνικ, κάθε χιλιοστό του μπορεί να σε βοηθήσει να εισχωρήσεις στις ιστορικές αλήθειες ενός ηρωικού παρελθόντος σε απολύτως ρεαλιστικό πλαίσιο και όχι σε χολυγουντιανές ανοησίες όπως το φαιδρό ..."Game of Thrones" το οποίο "γυρίστηκε" εδώ και σήμερα πουλιέται κατά κόρον υπό διάφορες μορφές κακαίσθητων αναμνηστικών σε αστοιχείωτους τουρίστες. Kι ένα σοβαρό "βιντεάκι" που ανακαλύψαμε στο "αμαρτωλό" YouTube", ίσως το καλύτερο ελληνόφωνο, μπορείτε να το δείτε εδώ. 

     Είθισται, δε, ο όχλος, τα "μπάζα" να θέλγονται όχι από την διακριτή, oυσιώδη, ποιότητα της πραγματικότητος, αλλά από τα "σκουπίδια" που τους σερβίρουν οι εμπορίσκοι που τους απομυζούν προς ίδιον αυτών όφελος και, το "Game of Thrones" εντάσσεται στον κύκλο δραστηριοτήτων των ολίγων πονηρών εις βάρος των "μπάζων"! Και στις εκφυλιστικές δημοκρατίες "ανθεί" και αυτό το ..."εμπόριο"!

     Όπως φαίνεται, οι απόγονοι μιας πολεμικής αριστοκρατίας "χωρίς σύνορα", μπορούν να παραμένουν καλώς προστατευμένοι και  ανέγγιχτοι από την περιρρέουσα παρακμή επικοινωνώντας με "γλώσσα καρδιάς", πέραν δογματικών και άλλων διαιρετικών παγιδεύσεων, είτε στην Αθήνα, είτε στο Ντουμπρόβνικ, είτε οπουδήποτε κι αυτό είναι το δώρημα των δικών μας Προγόνων που διάβηκαν περήφανα τις στράτες της Ευρώπης, σε Δύση και Ανατολή. 

     Όταν καταφέρνεις να κλείσεις έξω από τον ζωτικό χώρο σου τους βεβήλους, όταν καταφέρνεις να κρατάς ερμητικώς ελεγχόμενα τα "πορτοπαράθυρα" της ζωής σου, τότε και μόνον τότε καταφέρνεις να περισώσεις την ύπαρξή σου, αλλά αυτό προϋποθέτει αριστοκρατικήν αντίληψη! Kαι η πλατωνική Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" αυτό δεν το διδάσκει, απλώς, αλλά το κάνει καθημερινή πράξη.

     

To Nτουμπρόβνικ ωφελήθηκε πολύ από την συμμαχία του, τότε, κροατικού κράτους των Ουστάσι στο οποίο ανήκε, με τον Άξονα ο οποίος προστάτευσε τον τόπο και διέθεσε μεγάλα κεφάλαια και, κυρίως, επιστημονικό προσωπικό για την αναστήλωση και συντήρηση των μνημείων του, ενώ, ιδιαιτέρως αξιοσημείωτη υπήρξε η γενναιόδωρη παρέμβαση της Φασιστικής Ιταλίας. Άλλωστε, ο Άξων συνεισέφερε σημαντικά στην προστασία πολλών σημαντικών ιστορικών πόλεων της Ευρώπης με κορυφαίο παράδειγμα την προσωπικήν αφοσίωση στην προστασία της Κρακοβίας του διακεκριμένου στελέχους των SS Ράινχαρντ Χάιντριχ ο οποίος "ανταμείφθηκε"  στην ίδια πόλη με την ιταμή δολοφονία του από έμμισθους πράκτορες του διεθνούς σιωνισμού ο οποίος, κατόπιν, μετέτρεψε τον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό στα ερείπια που περιέγραψε ο Όσβαλντ Σπέγκλερ! 

     Παρά την απίστευτη κοσμοσυρροή (στο μέσον των θερινών διακοπών και του "δεκαπενταύγουστου"), παρά τις εξοντωτικώς υψηλές θερμοκρασίες της "καρδιάς" του καλοκαιριού, παρά την υποχρεωτική κίνηση υπό τις ακτίνες ενός αδυσώπητου ηλίου, διασχίσαμε κάθε σημείο της συναρπαστικής καστροπολιτείας και φωτογραφίσαμε κάθε "γωνιά" του, αφού προηγουμένως είχαμε προσφέρει στους συνταξιδιώτες μας μια σύντομη αλλά πλήρη ενημέρωση της Ιστορίας του Nτουμπρόβνικ ως έναν προ-ιδεασμό της λεπτομερούς ξεναγήσεως που θα ακολουθούσε.  

     Αφήνοντας τους συνοδευομένους μας να πάρουν "μιαν ανάσα" και πριν την επόμενη φάση της περιηγήσεως στο Ντουμπρόβνικ, συνεχίσαμε περιτρέχοντας τις δευτερεύουσες οχυρωματικές εγκαταστάσεις του, όπως το φρούριο Lovrijenak, έναν από τους πλευρικούς οχυρωματικούς πυλώνες του Ντουμπρόβνικ.

     Αργότερα, "ριυφήξαμε" την υπέροχη ξενάγηση που μας προσέφερε η εξαιρετική τοπική ελληνόφωνη Ξεναγός κ. Ματέα, την οποία ευχαριστούμε από καρδιάς για τις πολύτιμες πληροφορίες που μας έδωσε για τούτο τον πανέμορφο τόπο!

     Α, ναι, ως είθισται σε κάθε ταξίδι, κάναμε κι εμείς τα ...ψώνια μας ...επιπίπτοντας σαν άγριες ακρίδες στα ράφια ενός ατμοσφαιρικού, μικρού, βιβλιοπωλείου με έντυπους θησαυρούς, ξελαφρώνοντάς το από ένα μέρος του "θησαυροφυλακίου" του μέχρι σημείου κάποιος από τους ακολουθούντες ρωμιούς, με γουρλωμένα μάτια, να μας ρωτήσει: "Μα, καλά, βιβλία αγόρασες;". 

     Ε, ναι, τι άλλο, αφού αυτά "νομιμοποιούν" την Πλατωνική Παιδεία μας την οποία οι ανελλήνιστοι ερμηνεύουν ως ..."Φασιστική", ενώ, μας είναι αρκετά τα ρούχα τα οποία ο γιος της Συζύγου θεωρεί, πλέον, ακατάλληλα για την ιματιοθήκη του! Και γι αυτό αγαπάμε τα παιδιά μας διότι πέραν της αγάπης τους μας ντύνουν και μας ποδένουν! Αμέ...!

     Αποχαιρετήσαμε το Ντουμπρόβνικ με πολύ βαθύτερη γνώση για την ιστορία του, τις συνθήκες της ενετικής περιόδου αλλά κι ενός κομβικού σημείου διελεύσεως και δράσεως των Ελλήνων Στρατιωτών της Δύσεως!

     Εξερευνήσαμε, επιτροχάδην, την κάθε "γωνιά" του, την κάθε λεπτομέρεια αυτού του μοναδικού ιστορικού μνημείου και στριμώξαμε στις "αποσκευές" μας μοναδικές "εικόνες" Πολιτισμού της Ενετικής Πολιτείας και του μεγαλείου της.

     Προλάβαμε και να χειροκροτήσουμε έναν υπέροχο ακκορντεονίστα ο οποίος συνόδευσε την περιπλάνησή μας παίζοντας μέσα από ένα παράθυρο γνώριμες μελωδίες. Αυτές οι μικρές κι απρόσμενες λεπτομέρειες διανθίζουν την δεδομένη ομορφιά της ζωής μας με τα ωραιότερα "χρώματα". Και όσο κι αν λυπηθήκαμε που σε τούτο το ταξίδι δεν ανταμώσαμε τον αγαπημένο μας Hauser με το τσέλο του, υποσχόμεθα να τον συναντήσουμε στο επόμενο.

     Κρατήσαμε, τη ρήση μιας επιγραφής η οποία κυριαρχεί σ΄ αυτό τον τόπο με μία φράση γραμμένη σε πολλές γλώσσες μεταξύ των οποίων και στα Ελληνικά, που μας υπενθυμίζει ότι "Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΔΕΝ ΠΩΛΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΘΗΣΑΥΡΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ"! Δυστυχώς, όμως, μια τέτοια ρήση δεν γίνεται ποσώς αντιληπτή από τους πλείστους οι οποίοι υπέκυψαν αυτοθέλητα στη δουλοποίηση των υπάρξεών τους!

     Δεν είμαστε σίγουροι αν αυτή την ρήση την έχουν κρατήσει και τα ανθυπο-παράγωγα των συγχρόνων δημοκρατιών των οποίων οι σιλουέτες περιφέρονται γύρω μας έχοντας και άποψη και δικαιωματικές απαιτήσεις, όμως, αυτή καθαυτή η εικόνα τους επιβεβαιώνει και του λόγου μας το αληθές! Το κατάντημα των αντιφασιστικών κοινωνιών που ξεκινά από την ποικιλόμορφην έλλειψη αυτοσεβασμού (παχυσαρκία, δερματοστιξία, κακαισθησία εμφανίσεως κλπ κλπ...) επισημαίνεται παντού στη γηραιά ήπειρο και αρκεί ένα εναργές βλέμμα ή ένας γρήγορος φωτογραφικός φακός για να το αναδείξει!   

     Και, υποκλινόμενοι στον Mgr. Bua του υποσχεθήκαμε, την επόμενη φορά, να βρεθούμε στην έδρα του ώστε να απολαύσουμε εκεί την σοφία της δικής του ξεναγήσεως. Εκεί να δείτε...! 

     Ο φτερωτός λέων του San Marco, το σύμβολο της Ενετικής Πολιτείας, μας άνοιξε την Πύλη του Nτουμπρόβνικ για να βγούμε και να συνεχίσουμε προς τον επόμενο, πάντοτε, ενετικό προορισμό μας. 

     Επόμενη στάση και ξενάγηση στο Σπλιτ, στη "καρδιά" της Δαλματίας και δεύτερη σε μέγεθος πόλη της Κροατίας.

     Σε μια πόλη που ιδρύθηκε τον 3ον αι. μ.χ.χ., στην οποία ο Διοκλητιανός ανήγειρε το παλάτι του και που πέρασε, διαδοχικώς, από τους Ρωμαίους στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, στην Ενετική Πολιτεία και στην Αυστροουγγαρία.

     Εδώ, σ΄ αυτό το ναυτικό επίκεντρο, κατ΄ αρχήν, ξεναγήσαμε τους επισκέπτες μας με έμφαση στην εξέλιξη και στην συνέχεια της ρυμοτομίας και της αρχιτεκτονικής, από τη ρωμαϊκή περίοδο έως και την "monumentale" προσέγγιση της Αυστροουγγαρίας, αφού ο παρών τόπος μας παρείχε αυτή την δυνατότητα.

     

Αδίστακτοι ..."εισβολείς" παρεβιάσαμε ακόμη και ιδιωτικούς χώρους χωρίς να αποστούμε της γαλατικής ...ευγενείας μας, ώστε να εξοικειώσουμε τους συνοδευομένους μας στις ειδικές αρχιτεκτονικές σχεδιάσεις και κατασκευαστικές προσεγγίσεις των εποχών, απολαμβάνοντας, ταυτοχρόνως την ιαματική σκιά και δροσιά του εσωτερικού  κτηριακών μνημείων. Όμως, το Τρόγκιρ ήταν στο δρόμο μας... Ένα ακόμη πολύτιμο "πετράδι" του πανέμορφου δαλματικού "περιδέραιου" που παραμένει ανέγγιχτο από την εποχή του ενετικού μεγαλείου του για να μας θυμίζει ότι τον Πολιτισμό του κόσμου δεν τον έφτιαξαν οι μάζες αλλά οι Ηγεμόνες που ήξεραν να πολεμούν γι αυτόν! 

     Τυπική "συνέχεια" της ενετοκρατίας, το Τρόγκιρ, ακόμη ένα θαλασσινό τοπόσημο της Δαλματίας, 

     Κι εδώ μια περιπατητική ξενάγηση με αρκετές στάσεις για επιτόπια παρουσίαση αξιοπρόσεκτων σημείων της οποίας η μακρά ιστορία η οποία αριθμεί ζωή 2.300 χρόνων, απαιτεί το ειλικρινές ενδιαφέρον και την πειθαρχία του ξεναγουμένου, όπως άλλωστε σε κάθε παρόμοια περίπτωση.

     Σ'  αυτή την πόλη γνωστή και ως Τραγούριον, από την ελληνιστικήν ονομασία της, "εισπράξαμε" την αίσθηση της περιπλανήσεως σε ένα ...νησί, όχι ως εποχικοί ταξιδιώτες αλλά ως μόνιμοι κάτοικοι αφού η ρυμοτομία του σε "αγκαλιάζει" από την πρώτη στιγμή. 

     Κι εδώ, από τα παλάτια της μέχρι το φρούριό της ανακαλύπτουμε μια διαπλοκή ρυθμολογιών που καταλήγουν σε ένα ρωμανο-γοτθικό αποτέλεσμα που την κάνει να μοιάζει περισσότερο με αστικό παρέκταμα της Βενετίας παρά με έναν τόπο νοτιότερων παραλίων της Αδριατικής.

     Εντυπωσιακότερο όλων των μνημείων της το φρούριο Καμερλένγκο και το απολαύσαμε περνώντας και την πύλη του ώστε να έχουμε "εικόνα" και του εσωτερικού του.

           Θα πρέπει σε αυτό το σημείο να συμβουλεύσουμε τα τουριστικά γραφεία ότι μία "εκδρομή" με αυτού του χαρακτήρος τους προορισμούς, σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να απευθύνεται σε ένα "γενικό πελατολόγιο" αλλά θα πρέπει να είναι "στοχευμένη" σε ένα "target group" που να ενδιαφέρεται για την Μεσαιωνική Ιστορία, μάλιστα δε, να θέλγεται και από την Τέχνη της.  

     Eίναι παρατηρημένο ότι η όποια επαφή της μυστηριακής ιδιομορφίας αυτών των προορισμών με τον ανυποψίαστο ταξιδιώτη ξαφνιάζει τόσο πολύ τον μη εξοικειωμένο με τον μεσαιωνικό Πολιτισμό ώστε αυτό το ξάφνιασμα να ...κατατμεί τα, υποτίθεται, άτμητα ...άτομα, κάνοντας τους ανυποψίαστους επισκέπτες να αυτοδιχαστούν μη ξέροντας αν ο εδώ χρόνος επισκέψεως αξίζει ή όχι, ή, αν είναι λίγος πολύς! Μια μεγάλη εσωτερική σύγχυση σημειώνεται στον καθένα αφού η "εικόνα" των προορισμών αυτών για τον καταφθάνοντα επισκέπτη είναι τόσο "προκλητική" και όταν ο επισκέπτης συνειδητοποιεί ότι δεν πολυ-ενδιαφέρεται για την μεσαιωνική Ιστορία και Τέχνη και ίσως ένας ..."φραπέΣ" (sic) θα ήταν πιο ...δροσιστικός, τότε εξανίσταται με την εδώ παραμονή του (διάβαζε: πληκτικό χασομέρι, όπως φαντάζει σε έναν Βαλκάνιο θαμώνα μουσικο-καφωδείων) και εκρήγνυται ..."κατά παντός υπευθύνου". 

     Και, ακριβώς γι αυτό τον λόγο δεν συνιστούμε τέτοιους, εξαιρετικούς κατά τα λοιπά, προορισμούς σε υπο-Βαλκάνια στίφη που ενώ προσδοκούν σαγιονάρα και ποδόλουτρο σε παραλία της Αδριατικής, ξάφνου θα πρέπει να ακούνε κάποιον να τους μυεί στη βενετσιάνικη αρχιτεκτονική και στην αισθητική των διλόβων φεγγιτών. Και, μεταξύ μας, δεν έχουν άδικο... 

   Παρά ταύτα, εμείς επιμείναμε σε όσα εμείς θεωρούμε ουσιώδη, όπως άλλωστε είχαμε προειδοποιήσει σεβόμενοι την σημαντικότητα της φύσεως ενός τέτοιου "οδοιπορικού" στην Ιστορία και στον χρόνο! 

     Βεβαίως, κάθε επιχειρηματίας του Τουρισμού έχει δικαίωμα να γεμίζει ...πούλμαν με τις καλότατες "φίλες του γραφείου" οι οποίες λατρεύουν το κουμ-καν αλλά τις αφήνει αδιάφορες ο Διοκλητιανός, ή ο ρωμανο-γοτθικός αρχιτεκτονικός ρυθμός, όμως, εν τοιαύτη περιπτώσει η ανία και η γκρίνια θα είναι τα μόνα δεδομένα της ταξιδιωτικής ταλαιπωρίας!

     Κι ενώ εμείς ήμασταν συνεπαρμένοι από τις πληροφορίες που αντλήσαμε από το μέχρι τώρα "οδοιπορικό" στο Δαλματικό πέρασμα των Ελλήνων Στρατιωτών της Δύσεως, η εξαιρετική "σχεδίαση" του ταξιδιού μας μας απεμάκρυνε από την εικόνα της παραθαλάσσιας μεσαιωνικής καστροπολιτείας για να μας μεταφέρει στο εξαίσιο φυσικό Δαλματικό τοπίο υπό την αντιπροσωπευτικότερη νατουραλιστική εκδοχή του δρυμού Plitvička Jezera, μιας εκτάσεως απερίγραπτα φυσικής και όμορφης!

     H Plitvička Jezera, ήταν για μας, μια εξαιρετική ευκαιρία πολλαπλής "αναγνώσεως", όχι μόνον ευφραντικής, αλλά και διδακτικής.

    Αυτός ο μεγαλοπρεπής, φυσικός, δρυμός με τις πολλές ανισοϋψείς λίμνες και τους πάμπολλους φυσικούς καταρράκτες, κατ'  αρχήν, σε επανασυνδέει με την φύση και σου υπενθυμίζει την ιδανικότητα ενός περιβάλλοντος που, ολοένα και περισσότερο χάνει ο Άνθρωπος.

     Εδώ, σε μαγεύει η περιβάλλουσα καταιγιστική χλωρίδα  με την πανίδα που κρύβει μέσα της (από δηλητηριώδη κερασφόρο οχιά μέχρι καφέ αρκούδα) και σε κάνει να νιώθεις, τουλάχιστον περιδεής αναλογιζόμενος το τσιμεντένιο αστικό περιβάλλον στο οποίο προορίζεσαι να επιστρέψεις.

     Και, όσο διασχίζεις την τετράωρη πεζοπορική διαδρομή σου σ' αυτόν τον υπαρκτό(!) "Παράδεισο", ενστικτωδώς, επιταχύνεις τις εισπνοές σου, λες και αγωνιάς να γεμίσεις τους πνεύμονές σου με όσο το δυνατόν περισσότερο οξυγόνο που δεν θα τυο βρεις πουθενά αλλού!

     Ενώ, εδώ, η πολύωρη πεζοπορική διαδρομή σου θα σε διασυνδέσει με μια "γη" που θα φιλοξενήσει τα βήματά σου, δεν θα σου λείψει και το υγρό στοιχείο που και αυτό θα φιλοξενήσει και μέρος των διαδρομών σου.

     Έτσι, θα απολαύσεις και δύο πλωτές διαδρομές με ηλεκτροκίνητα (για λόγους περιβαλλοντικής προστασίας) σκάφη τα οποία θα σε διαπορθμεύσουν στη, μαγευτική, μεγάλη λίμνη Jezero Kozjak.

     Ειδικώς, για μας, η δεύτερη "ανάγνωση", αυτής της μαγευτικής εμπειρίας ήταν η κατανόηση της μορφολογίας του εδάφους μέσα στο οποίο κινήθηκαν οι Έλληνες Στρατιώτες της Δύσεως, αφού, λίγο ως πολύ, πολύ προ της αστικοποιήσεως τούτων των περιοχών, η ανέγγιχτη φύση θα ήταν πολύ πιο κοντά στις εικόνες που βλέπουμε εδώ.

     Αυτές οι, σημερινές, εικόνες της άγριας φύσεως ήσαν παρόμοιες με εκείνες που είχαν μπροστά τους οι έφιπποι και άμιπποι Έλληνες Στρατιώτες της Δύσεως και επί τη βάσει αυτών θα έπρεπε να σχεδιάσουν τις πορείες και τις ενέδρες τους.

     Κι εδώ, η "χωσιά" προσλαμβάνει άλλες διαστάσεις, όπως άλλες διαστάσεις προσλαμβάνει και η πρόνοια για την ασφαλή ίππευση σε σημεία που παραπλανούν ως απλώς κατάφυτα ενώ ενέχουν και τον κίνδυνο να βρεθεί Ίππος και αναβάτης στα νερά μιας λίμνης που κρύβεται κάτω από άγρια βλάστηση και αγκαθωτούς υδρόβιους θάμνους.  

      Ο δρυμός Plitvička Jezera είναι αυστηρότατα οργανωμένος με απόλυτο έλεγχο της κινήσεως και της συμπεριφοράς των επισκεπτών οι οποίοι παρακολουθούνται  σε κάθε τους βήμα με κάμερες και ειδικώς εκπαιδευμένο προσωπικό ώστε να αποφευχθεί κάθε ζημία στο περιβάλλον και, μέσα σε τακτό χρόνο, τα μεγάλα πλήθη των καθημερινών επισκεπτών να ολοκληρώνουν την προκαθορισμένη διαδρομή τους με ασφάλεια.

     Παντού υπάρχουν κάμερες και ελεγκτές με ηλεκτρονικά βοηθήματα παρακολουθήσεως των επισκεπτών και των κινήσεών τους οι οποίοι σε συγκεκριμένα σημεία καταγράφουν το "πέρασμα" του καθενός, το σημείο εισόδου και εξόδου του, ώστε να είναι ελεγχόμενη η τελική του έξοδος, όπως και ο αποκλεισμός ασκόπων κινήσεων και διαδρομών. 

      Η σήμανση, εδώ, είναι ευανάγνωστη και αναλυτικότατη, ο δε επισκέπτης θα πρέπει να την ακολουθεί πιστότατα διότι κάθε παραβίασή της επιφέρει ποινές και πολύωρες καθυστερήσεις.

     Για κάθε σημαντικό φυσικό στοιχείο έχει προβλεφθεί και αντίστοιχη ενημερωτική πινακίδα, κάνοντας αξιοθαύμαστη την οργάνωση του δρυμού.

     Αναλυτικά διαγράμματα επί ενημερωτικών πινακίδων θα καταδείξουν στον επισκέπτη την ιδιαιτερότητα του σημείου που βρίσκεται και η όλη μέριμνα φυσικής διδασκαλίας, αλλά και υλοποιήσεως του καλοσχεδιασμένου δρομολογίου, θα δικαιολογήσει το αντίτιμο των 40 ευρώ του εισιτηρίου! Το κράτος των Κροατών "Ουστάσι" με την εύστοχη συνεργασία του με τους Γερμανούς Εθνικοσοσιαλιστές άφησε λαμπρές καταβολές κοινωνικής οργανώσεως, δείγμα των οποίων εντοπίζουμε στον δρυμό Plitvička Jezera. 

     Επίσης, αυτός που κινείται εδώ και, ειδικώς ο επικεφαλής μιας ομάδος επισκεπτών, θα πρέπει εκ των προτέρων να μπορεί να εκτιμήσει τις κινητικές δυνατότητες των ακολούθων του, ώστε να επιλέξει σωστά το ένα από τα τέσσερα προτεινόμενα "πακέτα" διαδρομών ώστε η κίνηση να είναι υλοποιήσιμη. Και σε όλη την επιλεγείσα διαδρομή, ο επικεφαλής θα πρέπει να βρίσκεται μπροστά ώστε να ακολουθεί το επιλεγέν δρομολόγιο βάσει των κατευθυντήριων πινακίδων αποτρέποντας, στις πολλές διχάλες, την λανθασμένη διαφυγή των μελών του σε άλλες κατευθύνσεις, ενώ, ταυτοχρόνως, ο ίδιος επικεφαλής θα πρέπει να προσέχει και το τέλος της ομάδος του επεμβαίνοντας στην περίπτωση αδυναμίας κάποιου να συντονιστεί με την κίνηση της ομάδος, για τον οιονδήποτε λόγο.    

     Τα, εν γένει, ..."αρπακολλατζίδικα" ταξιδιωτικά γραφεία θα πρέπει να καταλάβουν ότι (ειδικώς σε θερινές και εορταστικές περιόδους!) δεν θα πρέπει να στέλνουν εδώ την αφελή και απληροφόρητη πελατεία τους διότι, χωρίς προηγούμενη κράτηση, μπορεί και να μείνουν "απ' έξω", ενώ σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει ούτε καν να σκεφθούν να στείλουν εδώ άτομο με ειδικές ανάγκες χωρίς συνοδό με υψηλότατη(!) εμπειρία διαχειρίσεως κρίσεως, διότι η κίνηση είναι εξαιρετικώς απαιτητική! 

         

Και η εδώ επίσκεψή μας καταδεικνύει ότι ε γ κ λ η μ α τ ο ύ ν τα διάφορα ταξιδιωτικά γραφεία ομαδικών εκδρομών όταν, για λόγους καθαρά εισπρακτικούς, συμπεριλαμβάνουν σε δύσκολους και απαιτητικούς προορισμούς όπως αυτόν, άτομα με σοβαρότατες ε ι δ ι κ έ ς α ν ά γ κ ε ς περιφρονώντας στοιχειώδεις κανόνες ασφαλείας των πελατών τους και παρεμποδίζοντας την εκτέλεση των προγραμμάτων που πληρώθηκαν από τους λοιπούς αρτιμελείς συμμετέχοντες! Και τι να προσθέσουμε για γραφείο το οποίο δεν διστάζει να εισπράξει χρήματα συμμετοχής σε πολυήμερη οδική εκδρομή από υπερήλικα μ ο ν ό χ ε ι ρ α(!) κυρία διαμελισμένη από ...τρία(!) οχήματα σε τροχαίο(!) σε πρόγραμμα με τετράωρη(!) πεζοπορία σε προορισμό όπως αυτός που περιγράφεται εδώ... Ο αείμνηστος Ιάκωβος Φαλμεράιερ δικαιώνεται σε κάθε πτυχή του κοινωνικού βίου των σημερινών αντιφασιστών γραικύλων, των οποίων η ιδεολογική "επιταγή" περιορίζεται σε οικονομική επιταγή λαμογιάς και άνευ οιουδήποτε αντικρύσματος! 

     Σε κάθε περίπτωση, η περιδιάβασή μας σε τούτο τον δρυμό όπου συνυπάρχουν αμέτρητα είδη χλωρίδος και πανίδος, ενίοτε και ασύμβατα μεταξύ τους ενώ ξεχειλίζουν τα νερά των καταρρακτών, λιμνών και ρυακιών που ρέουν ασταμάτητα, διδαχθήκαμε πολλά και οραματισθήκαμε σενάρια υλοποιήσιμα κατά την εκπαίδευση της Σχολής μας.

 

    Κι αποχαιρετήσαμε τον δρυμό Plitvička Jezera αφήνοντας πίσω μόνον τις πατημασιές μας, παίρνοντας μαζύ μας μόνον τις φωτογραφίες μας κι ευχόμενοι να ξανα-βρεθούμε εδώ για να ξανα-χαρούμε τη φύση και το οξυγόνο του!

     Στο Ζάγκρεμπ, στη πρωτεύουσα της Κροατίας, τώρα για να ξεναγήσουμε ένα κοινό το οποίο διεπίστωσε την απροθυμία ενός οδηγού να εκτελέσει ένα πρόγραμμα ώστε κάποιοι να μου πουν: "Ο οδηγός μας αδειάζει!". Ναι συμβαίνουν κι αυτά στα ...σοβαρά τουριστικά γραφεία κι ο οδηγός αντί να μας αφήσει στην πλατεία Μπαν Γιέλασιτς της παλιάς πόλεως, όπως προέβλεπε το έντυπο πρόγραμμα, μας ..."ξεφόρτωσε" στο σιδηροδρομικό σταθμό της ...κάτω πόλεως, κάτι που σήμανε σχεδόν ακύρωση της ξεναγήσεως διότι η απόσταση "κόστιζε" πολύ χρόνο. Παρά ταύτα, όταν ο γραικύλος αντιμετωπίζει Έλληνα η ξενάγηση γίνεται ...κανονικά παρά παν εμπόδιο! Κι έγινε! 

     Γνωστή η πόλη από τα συχνά  ταξίδια μας προς και από Σλοβενία όπου εκπαιδευθήκαμε και την ξαναβρίσκουμε το ίδιο όμορφη και καθαρή όπως την ξέραμε, με ήπια "ζωή" και τους πολύπαθους πύργους του καμπαναριού του καθεδρικού ναού της "φασκιωμένους" και ...στοιχειωμένους από τα πάθη αιώνων (σεισμοί κλπ). Κι ενώ αναλογιζόμασταν το τι κοστίζει σε μιαν οικονομία και, κυρίως, στον Πολιτισμό η θρησκοληψία ιδού και το τραγικό ...συναπάντημα!

     Η ευλαβεστάτη όσο και πάνσεπτος, αδελφή Λιουτβίργη, άξαφνα, εμφανίζεται από το πουθενά πεδιλάτη και με τσεμπέρι για να διασταυρωθεί στο διάβα μας, ανταλλάσσοντας αμαρτωλότατη ματιά και, συνειδητοποιώντας το, τραβά, όχι ...εξάσφαιρο προς προάσπιση της περιβλέπτου αγνότητός της, αλλά ένα ..."κινητό" και αρχίζει να επικοινωνεί απευθείας με τον Ύψιστο στέλνοντάς του sms και ζητώντας Του να εξορκίσει το δαιμόνιο το οποίο, δια φωνής υποφαινομένου, ψιθύριζε το "Je t’aime…Moi non plus". Kόντεψε να μετρήσει τα σκαλιά η θεοσεβής αειπάρθενος (...façon de parler) αλλά, έπαυσα ..."παρενοχλών" την ευσέβειά της, διακόπτοντας και την μίμηση του μπρίου του Serge Gainsbourg. Ο Ύψιστος ας με συγχωρήσει, αλλά με καλόγρια, παρ' ολίγον, θα ήταν η πρώτη φορά! Sic transit μια ...ευκαιρία επιδεξίας (προς Θεού, όχι ...επιδειξίας!) διαχειρίσεως καλογραιικών ράσων υπό συνθήκες ...χάλι(!) γκάλι! Άμα έχεις και 31 νοματαίους πίσω σου που περιμένουν να τους βρεις κατεπειγόντως δημόσια τουαλέτα, έχεις και τα κεσάτια σου... 

     Eμείς, πάντως δε εφείσθημεν λατρευτικής εξάρσεως, παρουσιάζοντας ένα-προς ένα τα μνημεία και αξιοθέατα.

     Και, πάντοτε, περιπατητικώ τω τρόπω, μετεδώσαμε τα δέοντα τοις ...εντευξομένοις, σε μια πόλη θελκτικότατη, μέσα στο ηλιόλουστο πρωινό της, στους άδειους δρόμους της και στις έρημες πλατείες της. Απόλαυση!

     Κι όσο κι αν οι ξεναγούμενοι αγρόν ηγόρασαν για τον ρωμαιοκαθολικό καθεδρικό του Κάπτολ, επέδειξαν φρενήρες ενδιαφέρον για ένα καφέ στο οποίο, κατά την διαδρομή κατέφυγαν προς ανακούφιση όχι και τόσο ιεροπρεπών φυσικών αναγκών. Πραγματικά το καφέ τους "απογείωσε" και τότε θυμήθηκαν ότι είχαν και φωτογραφικές κάμερες οι οποίες άστραψαν και βρόντηξαν μέσα στο ημιφωτισμένο καφέ όσο η τουαλέτα του έμπαζε κι έβγαζε τους φιλτάτους ξαναγουμένους μας. Όταν φέρεις τον κότινο της ελληνοπρεπεστάτης πνευματικής προελεύσεως είναι φυσικό να μη σε δονεί η Πέτρινη Πύλη της άνω πόλεως, όσο ένα καφέ της οδού Tkalčićeva. Άφεριμ!   

     Και το Ζάγκρεμπ δεν είναι η ..."Βιέννη των Βαλκανίων" όπως, ανοήτως και παραπλανητικώς, αναφέρουν τα προγράμματα των τουριστικών γραφείων προσπαθώντας να εντυπωσιάσουν την πελατεία τους! 

     Το Ζάγκρεμπ είναι το Ζάγκρεμπ, πανέμορφο με την δική του προσωπικότητα, αξιολάτρευτο με το δικό του "χρώμα" και "περιεχόμενο", μοναδικό όπως και η Βιέννη, αλλά δεν επιτρέπει σύγκριση, ούτε με την Βιέννη ούτε με άλλη πόλη!

     Κι  α υ τ ό  το Ζάγκρεμπ αφήσαμε πίσω μας για την λατρευτή μας Σλοβενία που μας περίμενε! Σε λίγο βρισκόμασταν στη Λιουμπλιάνα, στη πόλη του πράσινου δράκου!

     

Φωστήρ(!) της τρισηλίου θεότητος, ο οδηγός μας, που δυσαρεστήθηκε σφόδρα εκ μέρους μου, όταν διεπίστωσε ότι δεν "δαγκώνω" τους ταξιδιώτες μας για να  μοιραστούμε τη λεία. Και μπαίνοντας στην Σλοβενία μου είπε πικρόχολα: "Φαίνεται ότι είσαι άσχετος από Σλοβενία!". Ναι, λόγω Τιμής, αυτό μου είπε εκείνος που χρειάζονταν τ ρ ί α(3) GPS για να τον οδηγούν σε ένα δρομολόγιο στο οποίο και πάλι έκανε λάθος, ήτοι, το δικό του GPS που δεν ήξερε να το χειρίζεται, του καθημένου οπίσω του εκπαιδευτικού το GPS του οποίου έβγαλε την ψυχή να τον κατευθύνει και το δικό μου GPS το οποίο, αν και μου το ζητούσε επιμόνως, τον αγνόησα διότι το χρησιμοποιούσα ως σημειωματάριο και για να τον ξεφορτωθώ του έλεγα ότι δεν έχω σήμα!

     Ναι, αυτό μου είπε ο ...φωστήρ(!) και θυμήθηκα την εκπαίδευσή μου σε αυτή την πανέμορφη χώρα και το μοναδικό πτυχίο Υψηλής Ιππικής που έφερα πριν χρόνια στην Ελλάδα φοιτώντας στο Αυτοκρατορικό Ιπποφορβείο της Σλοβενικής Lipica. Mιας Lipica που απείχε μόλις 38 χιλιόμετρα δυτικότερα από το σπήλαιο της Postojna που επρόκειτο να επισκεφθούμε, λεπτομέρειες βεβαίως που θα φαίνονταν ..."σινική φιλοσοφία" στον καλό οδηγό μας! Aλλά, τι μπορεί να πεις σε έναν φωστήρα(!), πλην, να του χαμογελάσεις; Kαι του χαμογέλασα, αναλογιζόμενος ότι υπάρχουν και σαίνια τουριστικοί επιχειρηματίες που προσλαμβάνουν ...φωστήρες(!) οδηγούς για να διακινούν την πελατεία τους με γνώση δρομολογίου και ...φυσιογνωμικές δεξιότητες! Τρέμε ...Lombroso, η σωφεράντζα σε ξεπέρασε! 

     Τούτη η πόλη η οποία κατοικείται από την προϊστορικήν εποχή και κάποιοι οικισμοί της περιοχής χρονολογούνται από την εποχή του χαλκού, συνδέεται με την Ελληνικήν Ιστορία από την εποχή της Αργοναυτικής Εκστρατείας, όταν, ο Ιάσων και οι σύντροφοί του επιστρέφοντας από τον Εύξεινο Πόντο στην Ελλάδα, πέρασαν από τις σλοβενικές περιοχές μεταφέροντας το Χρυσόμαλλο Δέρας. Εκεί, στην περιοχή μιας λίμνης στην οποία, κατόπιν δομήθηκε η Λιουμπλιάνα, οι Έλληνες συνάντησαν έναν τρομερό δράκο τον οποίον σκότωσε ο Ιάσων παλεύοντας μαζύ του, μια πράξη δυνάμεως και θάρρους, η οποία, κατόπιν, συνέχισε να συμβολίζεται με την φιγούρα του δράκου που αποτελεί και το "σήμα  κατατεθέν" της Λιουμπλιάνα.

     Τέλος πάντων, η Λιουμπλιάνα, η πρωτεύουσα της Σλοβενίας, αναγνωρίζεται διεθνώς ως "Αι νέαι Αθήναι" λόγω των καθοριστικών αρχιτεκτονικών και πολεοδομικών παρεμβάσεων του μεγάλου Σλοβένου αρχιτέκτονος Jože Plečnik ο οποίος δεκαετίες πριν από όλες τις άλλες ευρωπαϊκές πόλεις, απέκλεισε την κυκλοφορία των αυτοκινήτων στο κέντρο της πόλεως, ώστε οι περιπατητές να απολαμβάνουν ανεμπόδιστα κίνησή τους.   

     Ο Plečnik εμπνεύσθηκε από την αρχαία Αθήνα και ονόμασε το έργο του «Η Ακρόπολη της Σλοβενίας», σχεδιάζοντας μεγάλους πεζοδρόμους, κτήρια, γέφυρες, πάρκα, πάντοτε με επίκεντρο την άνεση κινήσεως των πεζών σε ένα κέντρο χωρίς οχήματα.

Βεβαίως, εν Ελλάδι, "Αι νέαι Αθήναι", εν αντιθέσει με όλες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, δεν διαθέτουν ποταμό διότι οι γραικύλοι θεώρησαν πρέπον να μπαζώσουν τα ποτάμια προς ανάπτυξη αστικής "καθέτου σο...δομήσεως" ιδίως από της εποχής του αλήστου μνήμης μητραλοία Κώστα Καραμανλή, αλλά ο Jože Plečnik είχε το προνόμιο να δημιουργήσει σε μία πόλη η οποία σεβάστηκε τον ποταμό της Λιουμπιάνιτσα κι έτσι έδωσε και δείγματα ευφυούς όσο και αισθητικής σχεδιάσεως γεφυρών.

Ο Plečnik σπούδασε στο Γκρατς της Αυστρίας και είχε Γερμανική παιδεία, εργαζόμενος μέχρι το 1900 στη Βιέννη, στο αρχιτεκτονικό Γραφείο του κορυφαίου Αυστριακού Otto Koloman Wagner και, κατόπιν, σεβόμενος τις αρχιτεκτονικές και αισθητικές ντιρεκτίβες της Εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας ως προς τον κλασικισμό, μετέχων της Σχολής Schinkel και απορρίπτοντας τους κακαίσθητους μοντερνισμούς του συρμώδους Walter Gropius. Γεννημένος στη Λιουμπλιάνα, το Λάιμπαχ (Laibach) όπως απεκαλείτο στα Γερμανικά και όπως η τοπική Γερμανική Πρεσβεία το αποκαλεί μέχρι σήμερα, ο μεγάλος Σλοβένος αρχιτέκτονας της αφιέρωσε με αφοσίωση λαμπρά αρχιτεκτονήματα τα οποία κυριαρχούν στην ευρωπαϊκή Αρχιτεκτονική.

Eδώ περπατήσαμε και πάνω σε ένα από τα λαμπρά τοπόσημα της Λιουμπλάνα, την γέφυρα των πράσινων δράκων (Zmajski Most), ένα έργο του Jurij Zaninović που ολοκληρώθηκε το 1901, στολισμένο με 4 ορειχάλκινους δράκους του γλύπτη Franc Stopar.

To δράμα έλαβε χώρα στην πλατεία France Prešeren όπου και το άγαλμα του Σλοβένου εθνικού ποιητή, του γνωστού για τις ρηξικέλευθες εναντιώσεις του τόσο κατά του αστικού όσο και του θρησκευτικού κατεστημένου της εποχής του (1800-1849). Εδώ απεπειράθην μια στάση ξεναγήσεως του κοινού μας, αλλά, όταν στα 50 μέτρα λειτουργεί ...αγορά με αναμνηστικά, πίτσες, παγωτά και μπύρες, τι να μας πει ένας ποιητής που αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει δύο φορές όταν διεπίστωσε ότι ζει εν μέσω ηλιθίων και δεν είχε το χιούμορ του γράφοντος ο οποίος, προ πολλού, έχει κάνει την ίδια διαπίστωση, αλλά παραχωρεί το δικαίωμα της αυτοχειρίας στους πολυπληθέστατους σημερινούς ηλιθίους! Εν προκειμένω, το γκρουπ ..."φυλλορρόησε" και όλα τα μέλη του πλην δύο κυριών, βρέθηκαν στην παρακείμενη αγορά για φαγοπότι και αγορές, κάτι πολύ πιο εύπεπτα από τοπικές ξεναγήσεις! Και θυμήθηκα όταν, προ χρόνων και υπό υψηλές θερμοκρασίες, ξεναγούσα στην Βιέννη ένα γκρουπ που, χωρίς να καταλάβω, καθ΄ οδόν όλοι από πίσω μου είχαν εξαφανισθεί διακριτικά κι εγώ μίλαγα ...μόνος μου εν μέση Maria-Theresien-Straße. Σκηνές απείρου κάλλους!

Κι ως φαίνεται, οι ίδιοι που χρόνια πριν οδήγησαν τον France Prešeren σε δύο απόπειρες αυτοκτονίας με την ηλιθιότητά τους, εξακολουθούν να πολλαπλασιάζονται και να διπλοκλειδώνουν λουκέτα στις γέφυρες για να "δέσουν" τις επιθυμίες τους!

Όπως παντού στην Ευρώπη, η επιδημία της ανοησίας (και δεν αναφέρομαι σε εκείνη του ...covid) κατακλύζει και τη Λιουμπλιάνα, φορτώνοντας με αμέτρητα λουκέτα κάθε γωνιά, κάθε γέφυρα, όπου φτάνει το μάτι.

Παρά πάσα αντιξοότητα, ο περίπατός μας στην πανέμορφη και ανθρωποκεντρική Λιουμπλιάνα υπήρξε, όπως πάντοτε, χαλαρωτικός και ενημερωτικός αφού αυτή η πόλη παραμένει μια "διδασκαλία" ιαματικού αστικού περιβάλλοντος.

Κι ενώ σε μένα θύμισε πολλές από τις ωραιότερες στιγμές των προηγούμενων ταξιδιών μου εδώ, στους καλούς μας επισκέπτες υπενθύμισε ότι εξακολουθούν να υπάρχουν πόλεις φιλικές προς τον Άνθρωπο ακόμη και εν μέσω του καταιγισμού της αστυφιλίας που ταλανίζει όλη την Ευρώπη με κύρια συνέπεια την παραμορφωτική διόγκωση των πρωτευουσών της που παύουν, πια, να προορίζονται για άτομα, γενόμενες "χωματερές" μαζών...

Μ΄ αυτές τις σκέψεις και τα συναισθήματα, αφήσαμε την πανέμορφη Λιουμπλιάνα, την πόλη του πράσινου δράκου, για να κατευθυνθούμε στον επόμενο εξαιρετικό προορισμό μας, πάντοτε μέσα στην Σλοβενία.

Η επίσκεψή μας στο εμβληματικό σπήλαιο Postojna της Σλοβενίας, ήταν αυτό που ακολούθησε για να μας εντυπωσιάσει με μία από τις πρώτες καρστικές διαμορφώσεις οι οποίες παρουσιάσθηκαν ως αξιοθέατα με δημόσια πρόσβαση κοινού (1819) και, έκτοτε, με ...40.000.000 επισκέπτες μεταξύ των οποίων ο Αυτοκράτορας Φραγκίσκος Ιωσήφ της Αυστρίας ο οποίος και προσέδωσε στο σπήλαιο μια βαρύνουσα πολιτιστική σημασία!

Το συγκεκριμένο σπήλαιο που αποτελεί σύμβολο φυσικής κληρονομιάς για την Σλοβενία, απέχει περίπου 50 χιλιόμετρα από την Λιουμπλιάνα, είναι ένα καρστικό σύστημα σε ασβεστόλιθο με εσωτερικό μήκος περίπου 24 χιλιομέτρων(!), ένα από τα μεγαλύτερα συστήματα σπηλαίων στην Ευρώπη, με θεαματικούς σχηματισμούς σταλακτικών και σταλαγμιτών που διαμορφώθηκαν σε διάστημα εκατομμυρίων ετών και το διασχίζει ένας υπόγειος ποταμός, ο Pivka ο οποίος συμβάλλει στην όλη διαμόρφωσή του. Η σταθερή εσωτερική θερμοκρασία του παραμένει στους 10 C, ενώ σε κάποια σημεία του εμφανίζεται κατά πολύ χαμηλότερη. Kαι ήταν ο Luka Čeč εκείνος που το 1818 πρωτο-ανεκάλυψε αχαρτογράφητα τμήματά του παραδίδοντάς το στην, μετέπειτα, πλήρη αξιοποίησή του.

Στο εσωτερικό του σπηλαίου επιβιώνουν διάφορα είδη ασπονδύλων προσαρμοσμένα στο σκοτάδι και εξαιρετικό ενδιαφέρον έχει ένα σπάνιο αμφίβιο, ο Proteus anguinus, γνωστό και ως "ανθρωπόψαρο", το οποίο εντοπίζεται αποκλειστικώς σε σπήλαια της περιοχής των Διναρικών Άλπεων.

Η ξενάγηση στο εσωτερικό του σπηλαίου η οποία γίνεται από έμπειρο στέλεχος του, πολύ καλώς οργανωμένου, Οργανισμού διαχειρίσεώς του, ξεκινά με την κίνηση των επισκεπτών με εσωτερικό τρενάκι που καλύπτει αρκετό μήκος διαδρομής, περίπου 3,5 χιλιομέτρων, συνεχίζεται με πεζοπορία επί συγκεκριμένης διαδρομής μήκους 1,5 χιλιομέτρων και οι επισκέπτες επιστρέφουν επίσης με το τρενάκι στην έξοδο. Το δάπεδο της πεζοπορικής διαδρομής είναι ολισθηρό λόγω της συνεχούς πτώσεως σταγόνων από τις οροφές, με απότομες ανωφέρειες και κατωφέρειες που το καθιστούν επικίνδυνο ακόμη και σε "επαρκείς" επισκέπτες οι οποίοι σε πολλά σημεία υποχρεούνται να κρατούν τις χειρολαβές που διατρέχουν ολόκληρη τη διαδρομή.

Δυστυχώς και σε αυτή την επίσκεψή μας αντιμετωπίσαμε σοβαρά προβλήματα τα οποία θα έπρεπε να είχαν προβλεφθεί από τον οργανωτή της εκδρομής. Πρώτο απ΄ όλα η παράλειψη κρατήσεως η οποά παρ΄ ολίγον να μη μας επιτρέψει την είσοδο αφού η ημέρα (15 Αυγούστου) είχε χιλιάδες επισκέπτες που είχαν κάνει κράτηση και θα έπρεπε να επικοινωνήσουμε κι εδώ (όπως, προηγουμένως κάναμε και στις Λίμνες) για να μας επιτραπεί η είσοδος. Δεύτερο πρόβλημα η άγνοια της τιμής εισιτηρίου η οποία στο γραπτό πρόγραμμα εμφανίζονταν ως 32 ευρώ ενώ η πραγματική τιμή εισόδου που κληθήκαμε να πληρώσουμε ήταν 34,50 ευρώ κάτι που έδειξε και πάλι, όπως και στην περίπτωση του διάπλου του Dubrovnik (όπου η εμφαινόμενη τιμή εισιτηρίου ήταν 20 ευρώ ενώ η πραγματική ήταν 15 ευρώ) ότι ο οργανωτής δεν ήταν καλώς ενημερωμένος περί των λεπτομερειών αυτού του σκέλους του προγράμματος. Τέλος και το χειρότερο, σε αυτή την δύσκολη διαδρομή του 1,5 χιλιομέτρου, με τις απότομες ανωφέρειες και κατωφέρειες επί ολισθηρού δαπέδου συμμετείχε και πάλι η εξαιρετική μεν αλλά α.μ.ε.α. κυρία η οποία σε πολλά σημεία δεν μπορούσε να κρατηθεί και αποτελεσματικά με το μοναδικό χέρι της από την κουπαστή με την κίνησή της επίσης δύσκολη και την ισορροπία της επισφαλέστατη. Ευτυχώς, με την αδιάκοπη προσοχή και τις παρεμβάσεις του συνοδού απεφεύχθη κάθε δυσάρεστο και, χρησιμοποιώντας και πάλι το τρενάκι, όλοι βγήκαμε σώοι και ευτυχείς από την σπηλαιολογικήν εμπειρία, ειδικώς ο συνοδός ο οποίος ενεπλούτισε τις ειδικές σπηλαιολογικές γνώσεις του ως απόφοιτος της Σχολής Σπηλαιολογίας, της "Ελληνικής Σπηλαιολογικής Εταιρείας".

Μετά τα μέχρι τώρα "Ευρωπαϊκά", η επιστροφή μας αποτελεί μια επάνοδο στα "Βαλκανικά" με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Σερβία, τώρα και "Servus" ...ίσον "υπηρέτης", "κατωτικός" και στα σύνορα οι αναίσχυντοι αστυνομικοί και τελωνειακοί ζητούν "μπαξίσι" 20 ευρώ για να μη σε ταλαιπωρήσουν κανα-δίωρο για δήθεν συνοριακό "έλεγχο", η σκαιότατη συμπεριφορά είναι κανόνας, τα σκουπίδια κυριαρχούν παντού και ...ας μη μαυρίσουμε τις ψυχές μας μετά από τόσο όμορφες εικόνες κι εμπειρίες που είχαμε στις προηγούμενες χώρες. Η Σερβία, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να επιλέγεται ως διαδρομή επιστροφής διότι αφήνει αίσχιστες εντυπώσεις και, αξίζει να σημειωθεί, οι Σέρβοι έχουν εχθρική συμπεριφορά προς τους Έλληνες, εν αντιθέσει με τα όσα εμείς οι ευηθέστατοι νομίζουμε, διότι ο αλυτρωτισμός τους για "έξοδο" στο Αιγαίο παραμένει διάπυρος.

Πρώτη στάση και ξενάγησή μας ήταν προγραμματισμένη στο ιστορικό κέντρο του Βελιγραδίου και στο φρούριο Kαλεμεγκντάν όπου κι ο τόπος θυσίας του Ρήγα Φεραίου, σημείο και θέμα πολύ οικείο στον συνοδό της εκδρομής ο οποίος προ πολλού έχει αναρτήσει και σχετική αναφορά στον παρόντα Ιστότοπο. Το θέμα ιδιαιτέρως συγκινητικό για τον συνοδό ο οποίος ήταν και έμφορτος προετοιμασίας ώστε και η ξενάγηση στο Καλεμεγκντάν αλλά και στο Βελιγράδι να είναι όπως θα έπρεπε, δυστυχώς όμως, το Βελιγράδι περνούσε στιγμές λαϊκής εξεγέρσεως και βιαιοτήτων από ένα κοινό που διαμαρτύρονταν για την διαφθορά της σερβικής κυβερνήσεως και της συγκαλύψεως των κυβερνητικών ευθυνών για τον θάνατο 14 ατόμων από την κατάρρευση στεγάστρου σιδηροδρομικού σταθμού. Ήταν οι στιγμές που ο διεθνής Σέρβος τενίστας Νόβακ Τζόκοβιτς προειδοποιούσε για την κατάσταση της Σερβίας ότι βρίσκονταν στα όρια εμφυλίου πολέμου και ένα από τα πολλά λάθη σχεδιάσεως αυτής της εκδρομής που διέπραξε το τουριστικό Γραφείο των Αθηνών.

Και όλα τούτα τα παρακολουθούσε συνεχώς μέσω διαδικτυακής ενημερώσεως ο συνοδός της εκδρομής χωρίς, ωστόσο, να βιαστεί να ενημερώσει τον οδηγό ή να θέσει το κοινό σε ανησυχία, περιμένοντας να δει την εξέλιξη της καταστάσεως όσο το λεωφορείο πλησίαζε το Βελιγράδι. Κάπου εκεί, μια νεαρή συνταξιδιώτισσα πλησιάζει τον συνοδό και του λέει με αγωνία: "Μήπως δεν πρέπει να μπούμε στο Βελιγράδι διότι γίνονται επεισόδια;" οπότε, ο συνοδός, αμέσως, ανασύρει την τελευταία εξέλιξη στο screenshot του φορητού του και το δείχνει στον οδηγό ώστε να ενημερωθεί και να συναποφασίσουν εάν θα έπρεπε ή όχι να μπουν στο Βελιγράδι. Ο οδηγός αμέσως μόλις είδε την τρέχουσα εικόνα της πόλεως απαντά "Δεν μπαίνω στη πόλη σε καμία περίπτωση!" και, βεβαίως, πολύ σωστά απεφάσισε προς χάρη της γενικής ασφαλείας επιβατών και οχήματος και, όπως ήταν λογικό, συμφώνησε μαζύ του και ο συνοδός ο οποίος ενημέρωσε από μικροφώνου τους συνταξιδιώτες οι οποίοι και κατενόησαν την ανώτερη βία. Μία κυρία, παρά ταύτα, τηλεφώνησε στην Ελληνική Πρεσβεία του Βελιγραδίου από την οποία έλαβε την απάντηση ότι δεν συντρέχουν κίνδυνοι, όμως, στην απόφαση υπερτέρησε η ενημέρωση του ειδησεογραφικού πρακτορείου του Βελιγραδίου και συνεχίσαμε αποφεύγοντας το Βελιγράδι ενώ υπήρξε και έντονη δυσφορία προς την κυρία που επέμενε να μπούμε στη σερβική πρωτεύουσα με φωνές που έλεγαν "Όχι σε καμία περίπτωση, δεν θέλουμε να κινδυνεύσουμε!".

Kι έτσι προσπεράσαμε το φλεγόμενο Βελιγράδι ενώ οι διοργανωτές των διαδηλώσεων ανεκοίνωναν ένταση των εκδηλώσεών τους.

Τελευταίος ενδιαφέρον "σταθμός" μας η πόλη Νις της Σερβίας, η παλαιά Νάβισος των Κελτών, Ναϊσσός ή Νίσσα (Νυσός, των Ανατολικορωμαίων) που ιδρύθηκε το 279 π.χ.χ. από την φυλή των Σκορδίσκων και γενέτειρα του παιδοκτόνου αυτοκράτορος Κωνσταντίνου ο οποίος, ανοήτως, αποκαλείται "Μέγας" αφού ο βίος του ήταν εγκληματικός και άθλιος. Και αυτή η αποσαφήνιση με πλήρη ιστοριογνωστική συνείδηση αλλά και αποφυγή τετριμμένης επαναλήψεως καθιερωμένων ψευδών από πλευράς του γράφοντος, είναι δε χαρακτηριστικό ότι και το κοινό, ακούγοντάς το, ζήτησε εξηγήσεις οι οποίες όχι μόνον του δόθηκαν αλλά και έγιναν και κατανοητές!

Από το βράδυ ο συνοδός περιηγήθηκε μόνος του την πόλη, ενετόπισε σημείο νόμιμης σταθμεύσεως του λεωφορείου ώστε να αποφευχθεί κόπος των ταξιδιωτών και του οδηγού μας (στον οποίο δόθηκε χάρτης με το σημείο σταθμεύσεως καθορισμένο) και, γενικώς, καταλήξαμε σε μια σχεδίαση πεζοπορικής ξεναγήσεως επαρκούς από πλευράς περιεχομένων αφού οι ανάλογες "σχεδιάσεις γραφείου" για να προσελκύσουν πελατεία εκτρέπονται σε φαμφαρονισμούς οι οποίοι δεν είναι υλοποιήσιμοι λόγω του περιορισμού του χρόνου.

Το βράδυ το κάστρο αλλά και όλη η πόλη φιλοξενούν πολλές μουσικές εκδηλώσεις απευθυνόμενες ως επί το πολύ σε νεανικό κοινό με διάφορες "σκηνές" καλλιτεχνικών ρευμάτων. Έτσι, το πρωί, πανέτοιμοι όπως πάντα, ξεκινήσαμε την δική μας δράση.

Εδώ κάναμε μια πλήρη πεζοπορική ξενάγηση διαρκείας μιάς και μισής ώρας, βαδίζοντας στο κέντρο της πόλεως και επεξηγώντας την σημασία των μνημείων της.

Λιγοστά τα μνημεία αυτής της πόλεως αλλά κάποια από αυτά εντυπωσιακά και ευπαρουσίαστα, όπως, κατ΄ εξοχήν, το μεσαιωνικό Οθωμανικό φρούριό της που παραμένει και το τοπόσημο της Νις.

Σε αυτό το κάστρο μπήκαμε και το παρουσιάσαμε στους συνταξιδιώτες μας με κάθε λεπτομέρειά του, ιστορική και αρχιτεκτονική. Χαμάμ, οπλοστάσιο μέχρι το κτήριο των αρχείων της πόλεως, "πέρασαν" από μπροστά μας, πριν περάσουμε την πύλη εξόδου για να συνεχίσουμε στην πόλη.

Κάτω από την πεζογέφυρα ο ποταμός της πόλεως Νισάβα μας αποχαιρέτησε αφού τον μνημονεύσαμε στους επισκέπτες μας.

Παρά την αποστροφή μας στον αλήστου μνήμης βυζαντινό κακούργο Κωνσταντίνο περάσαμε από το μνημείο που, κακώς, του έστησε η πόλη στο κέντρο της με το μοντερνιστικό, αφαιρετικό, χριστόγραμμα. Πέραν της ιστορικής αληθείας η σφαιρική γνώση των πάντων είναι επιβεβλημένη!

Ευτυχώς, η συνέχεια της ξεναγήσεώς μας έκανε να ξεχάσουμε τον παιδοκτόνο Κωνσταντίνο που δολοφόνησε το παιδί του για να καταλάβει τον θώκο μιας διεφθαρμένης εξουσίας και μας χάρισε εικόνες και πληροφορίες καλαίσθητων μνημείων, καταλήγοντας στο μνημείο των Απευθερωτών της πόλεως, στην αρχή του κεντρικότερου πεζοδρόμου.

Από εδώ αρχίζει το σκέλος της επιστροφής αφήνοντας πίσω μας την Σερβία με τους εξευτελισμένους αστυνομικούς και τελωνειακούς που εισέπραξαν, αμφότεροι, το άτυπο "μπαξίσι" των 20 ευρώ για να μην ταλαιπωρηθούμε με εκβιαστικές επιβραδύνσεις, απαλλασσόμενοι από τα ζωντανά και άλλα "σκουπίδια" της Σερβίας και, διασχίζοντας την, πτωχή μεν αλλά αξιοπρεπή δε, Βόρεια Μακεδονία (της οποίας οι συνοριακές αρχές όχι μόνον είναι πολύ φιλικότερες προς τους Έλληνες από τους Σέρβους, αλλά και πολύ αξιοπρεπέστερες αποφεύγοντας "μπαξίσια") επιστρέψαμε οίκαδε!

Mια εξόρμηση επί του δαλματικού άξονος κινήσεως και δράσεως των Ελλήνων Στρατιωτών της αναγεννησιακής Δύσεως, αλλά και σε πέριξ περιοχές της εποποιίας τους, έληξε κάπου εδώ, αποδίδοντάς μας πολλά συμπεράσματα επί πολλών πτυχών της ιστορίας τους. Συμπεράσματα τα οποία θα συνεισφέρουν στην αυθεντικότερη εκτίμηση των τακτικών τους οι οποίες ακολουθούνται και διδάσκονται στην Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων" ενώ, ταυτοχρόνως, ωφελήθηκαν και ακόμη 31 ταξιδιώτες ώστε να χαρούν μιαν εκδρομή  και να ενημερωθούν επί 81(!) σημείων της διαδρομής της (από την αρχαία Κόρινθο μέχρι την Μυκηναϊκήν Ακρόπολη Γλα) αλλά και διαφόρων άλλων θεμάτων και ενδιαφερουσών λεπτομερειών (ιστορικών, λαογραφικών κ.ά.) δια φωνής ενός συνοδού ο οποίος είχε την καλύτερη διάθεση να πληροφορεί συνεχώς το κοινό του για ό,τι σημαντικό. Βεβαίως, σε μία πολυήμερην εκδρομή είναι φυσικό να υπάρχουν δυσκολίες για όλους, όμως το πρόγραμμα εξετελέσθη στο α κ έ ρ α ι ο πλην της εισόδου στο Βελιγράδι και για λόγους ανωτέρας βίας. Το ταξίδι είναι ένα μεγάλο σχολείο ζωής και τα διδάγματά του, πέραν παντός κόστους, παραμένουν ανεκτίμητα! 

Πλήρες Φωτογραφικό Λεύκωμα ΕΔΩ

ΥΓ: Μόλις τρεις ώρες μετά την ανάρτηση αυτής της παρουσιάσεως και την επισκεψιμότητά της μας την δίνει το Google Statistics:

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!