Ο ΑΠΕΓΚΛΩΒΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΤΟ «ΕΓΩ»
Η ΑΝΑΠΝΟΗ ΩΣ ΚΛΕΙΔΙ ΑΠΕΓΚΛΩΒΙΣΜΟΥ
ΠΝΕΥΜΑ ΧΩΡΙΣ …ΣΚΕΨΗ, ΕΥΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΟ ΣΤΟ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ ΣΑΝ ΤΟ ΝΕΡΟ ΟΠΟΥ ΧΥΘΕΙ
ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΗ ΕΞΑΣΚΗΣΗ ΟΙ ΦΑΣΕΙΣ ΤΟΥ KYUDO
Η ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΘΛΗΜΑ
Είναι δεδομένο ότι το «εγώ» δεν είναι παρά ένας κλωβός υποκειμενικών αντιλήψεων της αντικειμενικής πραγματικότητος την οποία ακυρώνει. Κι ο πολεμιστής είναι υποχρεωμένος να παραμένει διαρκώς συνδεδεμένος με την καθαρότερη, δυνατήν, «εικόνα» της πραγματικότητος της οποίας τα περιγράμματα θα πρέπει να γίνονται κατανοητά ώστε οι ενέργειές του να καταλήγουν στην επιδωκτέαν αποτελεσματικότητα! Βεβαίως, ο πολεμιστής δεν θα πρέπει να εκλαμβάνει την αποτυχία ως τον «επίλογο» ενός ατελέσφορου εγχειρήματος αλλ’ ως «πύλη εισόδου» στην τελικήν επιτυχία και σε κάθε περίπτωση η νίκη θα είναι το επιδιωκτέον αποτέλεσμα! Πάντως, αυτός ο δεσμευτικός κλωβός του «εγώ» θα πρέπει εγκαίρως να εκπορθείται από τον πολεμιστή ώστε να του επιτρέπεται το πλεονέκτημα της ρεαλιστικής αντιλήψεως του, όποιου, «πεδίου μάχης»! Και αυτό το «εγκαίρως» στην περίπτωσή μας, στην περίπτωση της ασκήσεως στην Τοξοβολία έχει χρονικό σημείο το οποίο ορίζεται πολύ πριν ο ασκούμενος φθάσει στη Γραμμή Βολής, από τον δρόμο.
Πώς, όμως, θα επιτευχθεί αυτός ο απαραίτητος απεγκλωβισμός από το «εγώ»;
Και πάλι, εν προκειμένω, το πνεύμα καλείται να στηρίξει την προσπάθεια! Το πνεύμα, το οποίο, οξυγονωμένο και απηλλαγμένο σκέψεως (-ων) επιτρέπει στον πολεμιστή να αυτοσυγκεντρωθεί στην επικείμενη τοξευτική διαδικασία πολύ πριν φτάσει στη Γραμμή Βολής, ήδη από τον δρόμο προς το Τοξευτήριο, προσπερνώντας και αφήνοντας πίσω του τα πάντα χωρίς καν να τα προσέχει. Κι αυτή η λέξη «κλειδί», η λέξη «οξυγονωμένο», ασφαλώς παραπέμπει στη «βακτηρία» της αναπνοής της οποίας την καθοριστική συμβολή θα εξασφαλίσει η επιμελής όσο και διαρκής εξάσκηση του πολεμιστή με σχολαστικήν ευσυνειδησία, γνωρίζοντας ότι στην αναπνοή βρίσκεται το «κλειδί» της διαμορφώσεως μιας, εν τέλει πνευματικής δυνάμεως η οποία θα ανακουφίσει την σωματική καταπόνηση στην έλξη της χορδής αλλά και στην ορθήν εκτίμηση των καθόλου παραμέτρων της μάχης. Και, για τον λόγον αυτόν, ο πολεμιστής θα πρέπει να ξεπερνά τις αρχικές δυσκολίες επικεντρώσεως στην ορθή αναπνοή, παραμερίζοντας ολοένα και περισσότερα εξωτερικά ερεθίσματα που αποδυναμώνουν την αυτοσυγκέντρωσή του στην εντέλεια της προσπαθείας του έτσι που σιγά-σιγά να παραμένει απαθής ακόμη και στους ισχυρότερους ερεθισμούς με το σώμα του χαλαρό, είτε είναι ορθό, είτε είναι καθιστό, είτε είναι ξαπλωτό.
Ακριβώς αυτή η διαρκής χαλάρωση του σώματος είναι και το κατά προτεραιότητα «ζητούμενο» διότι η προέκτασή της είναι η ψυχοπνευματική χαλάρωση η οποία απελευθερώνει το πνεύμα προσδίδοντάς του μιαν αντιληπτικήν «ευκινησία» απαραίτητη για την σωστή τόξευση.
Βαθμιαία η αναπνοή θα επιβραδύνεται συνεχώς, ώσπου θα καταλήξει φειδωλή σε σπατάλη αέρος, μηχανικώς μονότονη και αποτελεσματική ώστε να διατηρεί τον πολεμιστή σε μία κατάσταση πλήρους ηρεμίας. Προσοχή, όμως, αυτή η κατάσταση στην οποία δεν θα αναπτύσσονται σκέψεις επανεγκλωβισμού στο «εγώ», δεν θα πρέπει να οδηγήσει τον ασκούμενο σε ένα τέλμα απομονώσεως, σε μιαν οριστικήν ολίσθηση εκτός πραγματικότητος. Δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να αχθούμε σε μια λειτουργικήν απραγία όπως η αχλύς εκείνου που ετοιμάζεται να παραδοθεί στην ενύπνια «θωπεία» του Μορφέως διότι η επαφή με την πραγματικότητα είναι απαραίτητη στον πολεμιστή. Κι εδώ θα απαιτηθεί ένα «άλμα συνειδήσεως» ώστε να εξασφαλισθεί το «αργοσάλεμα της ψυχής» που θα συνδράμει τον πολεμιστή να κρατήσει την επαφή του με τον κόσμο.
Κατά την φάση αυτή, δεν θα «υπάρχουμε» σκεπτόμενοι, προγραμματίζοντας, προσμένοντας ή επιθυμώντας, αλλά θα ζούμε ενεργώς μεν, απαθώς δε, συνεχίζοντας τον πόλεμο χωρίς αυτός να μας …απασχολεί.
Τότε και μόνον ο νους μετατρέπεται σε νερό που υπάρχει διαχεόμενο προς όλη την έκταση του χώρου που του προσφέρεται, χωρίς να μπορεί να προσδιορισθεί ο εντοπισμός του αλλά και χωρίς να μπορεί να αμφισβητηθεί η διάχυτη παρουσία του, παντού! Κι αυτή είναι η πραγματικώς «πνευματική κατάσταση» όπως την θεωρεί ο Δάσκαλος αποδιδόμενη με το σχήμα του κενού κύκλου με το οποίο συμβολίζεται το «Ζεν».
Προκειμένου, όμως, ο ασκούμενος να «αγγίξει» αυτό το σημείο θα πρέπει να έχει ήδη ξεκινήσει την εξάσκηση μιας τέχνης και, εν προκειμένω, την εξάσκηση της τέχνης της Τοξοβολίας ώστε, κατά την διάρκεια της εξασκήσεως να ανακαλεί ως αρωγό του, την συνδρομή του πνεύματος.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι κατά την εξάσκηση του Kyudo η τελεία εκτέλεση των οκτώ διαδοχικών φάσεων της τοξεύσεως απαιτεί την παρουσία του πνεύματος το οποίο καθοδηγεί τις κινήσεις του Τοξότη. Και, με πρωταγωνιστή το πνεύμα κατά την τόξευση, η Τοξοβολία αναδεικνύεται σε τελετή μιας Μεγάλης Διδασκαλίας, ξεπερνώντας τα όρια ενός κοινού αθλήματος. Και, εν τοιαύτη περιπτώσει, το πνεύμα, απηλλαγμένο του έρματος των σκέψεων, συνεργεί στην υλοποίηση του τοξευτικού εξωτερικού «γίγνεσθαι», χωρίς καμιάν ανάγκη ελέγχου από πλευράς του Τοξότη ο οποίος, απλώς, «εισπράττει» την πολύτιμη «χορηγία» του.
H ημερίδα
Eνώ η καταχρηστικώς και ανιστορήτως αυτοαποκαλούμενη "ολυμπιακή τοξοβολία", στη χώρα μας, υπελίσσεται ολοένα και περισσότερο φορτωμένη με περιττά και …περιττούς, η Παραδοσιακή ή/και ΕνστικτώδηςΤοξοβολία ως πολεμική τέχνη υπηρετείται από τους «Έλληνες Κενταύρους» με την βοήθεια του πνεύματος του Eugen Herrigel, απαλλασσόμενη από κάθε περιττό! Σιγά-σιγά ο στόχος αναδεικνύει το μεγαλείο της κενότητός του και η ζενική υπόσταση "μιας τέχνης χωρίς τέχνη" δείχνει ότι μπορεί να μας καθοδηγήσει σε ουσιαστικότερες τοξευτικές προσεγγίσεις λυτρώνοντάς μας από ψυχαναγκασμούς που ταλαιπωρούν τους "θηρευτές" της …διάνας! Βρισκόμαστε στο μέσον του τοξευτικού "ευαγγελίου" του μεγάλου Γερμανού Φιλοσόφου «Ζεν στην Τέχνη της Τοξοβολίας» και ήδη νιώθουμε μια τεράστιαν αλλαγή στην σχέση μας με αυτή την διαχρονική πολεμική τέχνη εκηβολίας.
Στο παρόν μέρος, ο Kenzo Awa, δια της γραφίδος του Eugen Herrigel, παροτρύνει τους μαθητές του να προετοιμάζονται εγκαίρως, ει δυνατόν, από τον δρόμο για την εξάσκησή τους στο Τοξευτήριο κι εμείς δεν προετοιμαστήκαμε απλώς από τον δρόμο αλλά πολλές ημέρες πριν, ώστε σήμερα να χαρούμε ένα ακόμη βήμα προς την κατανίκηση των αδυναμιών μας!
Έτσι, καταφέραμε όχι μόνον να φτάσουμε προετοιμασμένοι στην Γραμμή Βολής έχοντας αφήσει τα μύρια όσα χωρίς να τους δίνουμε σημασία αλλά και φθάνοντας σε σημείο να μη δίνουμε σημασία ούτε καν στον ...στόχο, παρά μόνον στην αναπνοή μας! Με "αδειασμένη την κούπα μας", το μυαλό μας ένα ρευστό υδάτινο σώμα διαχεόμενο παντού ως υγρό και την αναπνοή μας ρυθμισμένη, οξυγονώσαμε τον εγκέφαλό μας και παρατηρήσαμε ότι αυτή η οξυγόνωση ήταν το "αντικλείδι" για να ξεκλειδώσουμε το κλουβί του "εγώ" μας και να δραπετεύσουμε έξω από αυτό ελεύθεροι και πολύ καλύτεροι ως Τοξότες, με λαμπρή συγκέντρωση των βελών μας στο κέντρου του στόχου τον οποίο δεν βλέπαμε καν...
Αναφορικώς με αυτό το "εγώ" και την αποδέσμευση από τον "κλωβό" του προβληματιστήκαμε ιδιαιτέρως και κατανοήσαμε ότι ένας εγκάθειρκτος σε κάποιο απάνθρωπο κάτεργο μπορεί να έχει καταφέρει να είναι πολύ πιο ελεύθερος από εμάς που χαιρόμαστε την Τοξοβολία "ελεύθεροι" σε ένα ωραίο φυσικό περιβάλλον χωρίς να είμαστε απαλλαγμένοι (π.χ.) από τα α ν τ α γ ω ν ι σ τ ι κ ά συναισθήματα, ή από το ά γ χ ο ς της προβολής του "εγώ" μας εν μέσω των Συνασκουμένων, διότι η απελευθέρωση από το "εγώ" είναι μια, καθαρά,"εσωτερική" κι εξατομικευμένη υπόθεση για τον καθένα μας.
Εκ των ουκ άνευ η επιβεβαίωση της υψηλής σημασίας της ρυθμισμένης αναπνοής στην Τοξοβολία προς αποτίναξη της "σκλαβιάς" του "εγώ" και την, ενστικτώδη, πλέον, ανέλιξη.
Αυτό το μικρό βιβλίο, όντως, αποδεικνύεται το ακρογωνιαίο vade mecum του Τοξότη και είμαστε πολλαπλώς υπερήφανοι για την επιλογή του ως αντικειμένου μελέτης κι εφαρμογής στη Σχολή των "Ελλήνων Κενταύρων", καθώς και για την τόλμη να επιχειρήσουμε την, διεθνώς, πρώτη παραστατικήν ανάλυσή του επί της Γραμμής Βολής.
Πολύ πέραν των επιδόσεων ευστοχίας (που και αυτές υπήρξαν!) παρατηρήσαμε την γαλήνη της όλης διαδικασίας που μας προσέφερε η εφαρμογή των διδαγμάτων αυτού του μαθήματος, με την ενστικτώδη ρύθμιση της αναπνοής κατά τις τοξεύσεις, ένα επίτευγμα "μηχανικού συντονισμού" του ανθρώπινου οργανισμού ο οποίος έδειξε να απελευθερώνει δυνατότητες που άγγιξαν ακόμη και την έλξη της χορδής χωρίς την μυική δύναμη που καταβάλαμε προηγουμένως, λες κι ένα αόρατο χέρι συνέδραμε την προσπάθειά μας.
Και με όλα τα προαναφερόμενα να "σπονδυλώνονται" από μόνα τους όπως θα έπρεπε στην "ραχοκοκκαλιά" της τοξεύσεως, χωρίς κανένα ίχνος πανικού στόχου και με πολύ χαλαρή διάθεση, "νιώθαμε" περισσότερο, παρά "βλέπαμε", τα βέλη μας να "συναντούν" τον στόχο στο προσδοκώμενο κέντρο του!
Όχι, δεν ήταν κάποιο "κατόρθωμα" δικό μας, αλλά το αποτέλεσμα μιας προδιαγεγραμμένης συγκυρίας με σωστή "χάραξη δρομολογίου".
Τότε και μόνον διαπιστώνουμε ότι το "τοξεύειν" και το "ευστοχείν" δεν αποτελούν χειρωνακτική δεξιότητα αλλά τελετουργία η οποία ακολουθεί ένα ενστικτώδες τυπικό ώστε το βέλος να καταλήξει στο επιθυμητό σημείο και τότε μιλάμε για "Τοξοβολία", δηλαδή, όχι για ένα άθλημα που ακολουθεί, απλώς, προπονητική διαδικασία, αλλά για μεταρσίωση η οποία επιτυγχάνει ..."αυτό" διότι ..."έτσι" = ΖΕΝ!
ΥΓ:
Με την επίγευση
του "Amaretto di Saronno" από
την προηγούμενη ημερίδα, αυτή την
φορά, ο πάντοτε
φιλόφρων Πολυδεύκης μας,
κατέφθασε με την πλέον προηγμένη έκδοση αυτού του ιστορικού
ηδυπότου για να προσφέρει την
χαρά της γεύσεώς του στην
Ομάδα μας, εορτάζοντας την απαρχή της νέας
χρονιάς! Πράξη ευγενής
και...ελληνικότατη, για την οποίαν τον ευχαριστούμε και
του ευχόμεθα τύχην αγαθή για το
2023, όντες βέβαιοι ότι το καλλίγευστον
ηδύποτο θα αφήσει το ίδιο
καλότυχα τη νέα του, ευοίωνη, "επίγευση" σε όλους τους Συνασκουμένους μας!
.jpg){kind=spacer}
.jpg)
.JPG)
.JPG)
