EUGEN HERRIGEL: "ΖΕΝ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑΣ" 7ο ΜΕΡΟΣ ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

 EUGEN HERRIGEL: "ΖΕΝ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑΣ" 7ο ΜΕΡΟΣ

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ 

 Προς όσους προτίθενται να παρευρεθούν στην ημερίδα της παραστατικής αναλύσεως του 7^ου Μέρους του βιβλίου «Ζεν στην Τέχνη της Τοξοβολίας» του Eugen Herrigel, την Κυριακή 29^η Ιανουαρίου 2023, στην έδρα της Ομάδος στις 16.00 μ.μ.:

     Επειδή κατά την συγκεκριμένη ημερίδα ο χρόνος που θα είναι αφιερωμένος στο παραστατικό ασκησιολόγιο επί της Γραμμής Βολής θα είναι πολύ περιορισμένος ώστε να μην επιτρέπει και την, παράλληλη, προφορική εισήγηση, όπως συνηθίζουμε μέχρι τώρα, παραθέτουμε εδώ την εισαγωγικήν αναφορά στο περιεχόμενο της ημερίδος ώστε να το μελετήσετε κατ’ ιδίαν, πριν βρεθείτε στην Γραμμή Βολής.

Μ Ε Ρ Ο Σ  7^ο 

ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ ΚΑΙ ΜΑΘΗΤΗΣ 

     Πραγματικά συγκλονιστικό αυτό το μέρος του βιβλίου του Eugen Herrigel, όχι μόνον για την Τοξοβολία και το ζενικό στοιχείο της, αλλά για την ίδια την Παιδεία του κόσμου η οποία εδράζεται στον Διδάσκαλο και στην διδασκαλία! Ειδικώς, αυτό το μέρος, αποτελεί αυτοτελές δίδαγμα το οποίο θα έπρεπε να διδαχθεί, κυρίως, στην Δύση όπου τα παιδευτικά ήθη, συν τω χρόνω, υπελίσσονται ολοένα και περισσότερο, ενώ ο εργαλειοποιημένος «Διδάσκαλος» χάνει συνεχώς τον δρόμο και τον ρόλο του με την «Παιδεία» έρμαιο μιας απρόσωπης ιντερνετικής «οθόνης», με αποτέλεσμα οι ψυχές να παραμένουν σκοτισμένες, σε έναν ζόφο πνευματικού θανάτου-προοιμίου του, εν τέλει, καθόλου βιολογικού.

     Eδώ, «άξονας» του ξεδιπλώματος των αληθειών του Eugen Herrigel είναι ο Ιάπωνας μαθητής με την ιδιαιτερότητα του ψυχισμού του κατά την οποία «απουσιάζει η προδιάθεση της λατρείας του εγώ», όπως σημειώνει ο μεγάλος Γερμανός Φιλόσοφος. Αυτό ακριβώς αντιδιαστέλλει και τον «δυτικό» μαθητή μέχρι σημείου να μιλήσει κανείς για αδυναμία εφαρμογής του περιεχομένου αυτού του μέρους του υπό ανάλυση βιβλίου στην «δυτική παιδευτική»! Όμως, ακριβώς γι αυτόν τον λόγο, ο Eugen Herrigel πρόλαβε, μόλις στο προηγούμενο (6^ο) μέρος να αποσαφηνίσει την αναγκαιότητα του απεγκλωβισμού μας από το «εγώ» ώστε να είμεθα σε θέση να κατανοήσουμε τα διαλαμβανόμενα στο παρόν μέρος. Και, «εγγεγραμμένες» μέσα σε αυτό το πλαίσιο της απεμπλοκής από το «εγώ» του ανατολίτη μαθητή βρίσκονται ακόμη τρεις ιδιότητες: (α) η καλή του ανατροφή, (β) η ειλικρινής αγάπη για το αντικείμενο το οποίο  επιλέγει να διδαχθεί και (γ) πλήρης απαλλαγή του από κάθε διάθεση κριτικής του Διδασκάλου του, δηλαδή, η εκ των προτέρων πλήρης εμπιστοσύνη του προς αυτόν!

     Διαπιστώνοντας ότι οι ιαπωνικές τέχνες (και δη, οι πολεμικές) παρά τις όποιες νεωτεριστικές «μεταρρυθμίσεις» παραμένουν σταθερές μέσα στον χρόνο ως προς τις Αξίες και τα οφέλη τους, σταθμίζοντας το «προφίλ» του μέσου ανατολίτη μαθητή, αντιλαμβανόμεθα ότι η υστέρηση των ιδίων τεχνών στην Δύση χρεώνεται στην εγωκεντρικότητα, στην υποδεή ανατροφή, στην ανειλικρίνεια επιλογών και στην προδιάθεση επικριτικότητος του Διδασκάλου που διακρίνουν τον δυτικό, κακοαναθρεμμένο, ομόλογό του!

     Πράγματι, συχνά, ίσως κατά κανόνα, βλέπουμε τους μαθητές στη Δύση να ναρκισσεύονται ως «ομφαλός της γης» ενθαρρυνόμενοι σε αυτό από το οικογενειακό περιβάλλον τους, να αναγορεύουν την αγένεια σε τρόπο κοινωνικής συμπεριφοράς, να ασχολούνται με αντικείμενα των οποίων η επιλογή αποτελεί συρμώδη παρόρμηση και να είναι έτοιμοι να χρεώσουν την αποτυχία τους η οποία προέρχεται από την ίδια την ανικανότητά τους ή την ραστώνη τους στον …Διδάσκαλο, από τον οποίον απαιτούν να τους «εμφυτεύσει» στον εγκέφαλο την γνώση δια …λοβοτομής, προκειμένου οι ίδιοι να συνεχίσουν απερίσπαστοι την απόλαυση μιας χαμοζωής αφού, μια τέτοια «νοημοσύνη» δεν τους βοηθά, ασφαλώς, να διακρίνουν και το αληθές «ευ ζειν»!

     Δυστυχώς, τα παραπάνω μειονεκτήματα του δυτικού μαθητή εντοπίσαμε συχνά και σε περιπτώσεις μαθητών της Σχολής των «Ελλήνων Κενταύρων» με άτομα τα οποία διέθεταν, φύσει, ικανότητες αλλά, δυστυχώς, η αδυναμία τους να υπερβούν το «εγώ» τους, τους στέρησε εν τέλει εκείνου που επέλεξαν, ή και τους είχε …επιλέξει! Μαθητές μας που, με την επιφύλαξη και την σεμνότητα του αρχαρίου, έφθασαν σε κολοφώνα εφιπποτοξοτικών επιδόσεων, εξετράπησαν προχωρώντας και νομίζοντας ότι κατέκτησαν «κορυφές» μη καταφέρνοντας να ελέγξουν ένα υπερφίαλο «εγώ» που τους δυνάστευε, οδηγώντας τους μακράν του αντικειμένου που επέλεξαν να διακονήσουν, χάνοντάς το για πάντα από τον «ορίζοντά» τους!

     Έτσι, υπό ομαλές συνθήκες, στην περίπτωση ενός αυτοελεγχόμενου «εγώ», καλής ανατροφής, ειλικρινούς αγάπης προς το αντικείμενο της επιλογής του και πλήρους εμπιστοσύνης προς τον Διδάσκαλο, ο μαθητής, αρχικώς θα «μιμηθεί» τον Διδάσκαλο και βαθμιαίως θα αναδειχθεί σε αναδημιουργό της τέχνης που διδάσκεται την οποία και θα ανελίξει χωρίς καμία ιδιαίτερη επίκληση «λογικής», με ενστικτώδη πνευματικήν αλληλουχία ως κάτι που αναβλύζει από «μέσα» του! Και μπορεί ο μαθητής κάποτε να «χάσει από τα μάτια του» τον Διδάκσαλό του, αλλά δεν θα τον ξεχάσει…

     Παραλλήλως, ο Διδάσκαλος «μαντεύει αυτό που η φύση προαισθάνεται στα σκοτεινά όνειρά της» κι αυτό, ακριβώς, είναι η ανέλιξη του κόσμου, είναι η ηλεκτρεκκένωση  που είναι απαραίτητη για την πρόκληση της προόδου του κόσμου, για την νοηματοδότηση της ίδιας της ζωής! Ο Διδάσκαλος δεν εξαρτάται ποσώς από τον μαθητή του! Δεν εξαρτάται από τίποτε, παρά μόνον από την αγαθή πρόθεσή του να μεταδώσει δίκην «καλωδίου» το δημιουργικό «ρεύμα» που τον διαπερνά στους επερχομένους! Κι αυτό το επιτυγχάνει αποφεύγοντας τις μακροσκελείς οδηγίες, τις κουραστικές φληναφηματικές επεξηγήσεις, με φειδώ λόγου και «επιβλέπουσας παρουσίας», με λακωνική συμπεριφορά, μη ξοδεύοντας ούτε ένα παραπανίσιο βλέμμα, ούτε μια παραπάνω λέξη, προς τον μαθητή του. Και δεν βιάζει τα πράγματα ώστε να μην παρασύρει και τον μαθητή του να βιαστεί κι αυτός, κάτι που θα οδηγήσει την διδασκαλία σε αποτυχία. Ο Διδάσκαλος δεν προτρέχει επιδιώκοντας να αφυπνίσει προώρως τον μαθητή ώστε να επιδαψιλεύσει ικανοποίηση στην διδασκαλική του δεινότητα, αλλά επιτρέπει στον μαθητή να ωριμάσει μέσα του η διδασκαλία και να δείξει ο ίδιος, όταν το νιώσει, τον βαθμό επιτυχίας της, το βάθος του «αποτυπώματός» της.  Αποφεύγει επισταμένως να υποκύψει στις συχνά έωλες ερωτήσεις κι αιτιάσεις του μαθητή ο οποίος θα αναζητά δάνειο χρόνου για να διεκπεραιώσει τις εκπαιδευτικές απαιτήσεις που ανακύπτουν και, πέραν των αυτονοήτων λακωνικών υποδείξεών του, ο Διδάσκαλος δεν συμμετέχει στο «γαϊτανάκι» των παρελκυστικών τεχνασμάτων που, συχνά, επινοεί ο μαθητής. Και περιορίζεται, με στοχαστικήν αταραξία, να επαναλαμβάνει ακάμπτως την διδασκαλία του, επιμένοντας, όπου χρειάζεται, να απελευθερώσει τον μαθητή από το «εγώ» του και προκαλώντας τον μαθητή να τον μιμηθεί. Γενικώς, ο Διδάσκαλος παραμένει …μόνος, σε μία μοναξιά που τον προστατεύει από κάθε «ξόδεμα» ψυχής που συνιστά απώλεια για την πρόοδο και την ανέλιξη του κόσμου στην οποία είναι ταγμένος! Αποτελεί μια ζώσα ταύτιση ανθρώπου και δεξιοτέχνη και ζωντανό παράδειγμα εσωτεριστικού έργου το οποίο πείθει απλώς και μόνον με την ύπαρξή του! Γι αυτό κι ο Διδάσκαλος δεν νοιάζεται για το που θα φθάσει ο μαθητής, απλώς, μεριμνά ώστε να του φωτίσει τον δρόμο και να τον σπρώξει μακρύτερά του ώστε να πάει πιο πέρα από τον ίδιο, αφήνοντάς τον να βρει από μόνος του τον προορισμό του. Τέλος, ο Διδάσκαλος θα εναποθέσει στον ίδιο τον μαθητή το δικαίωμα να τον «αφήσει» από την «θέασή» του, ακόμη και να τον αρνηθεί, γνωρίζοντας ότι ο μαθητής ενδομύχως θα τον ευγνωμονεί ακόμη και εάν τον …απαρνείται! Το πραγματικό μεγαλείο, όμως, του Διδασκάλου είναι η απάθεια προς αυτή την συνειδητή ή και ασυνείδητη ευγνωμοσύνη του μαθητή του, καθώς και η αποστασιοποίησή του αφ’  οιανδήποτε, έξωθεν, «νύξη».

EUGEN HERRIGEL: "ΖΕΝ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑΣ" 6ο ΜΕΡΟΣ ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

  EUGEN HERRIGEL: "ΖΕΝ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑΣ" 6ο ΜΕΡΟΣ

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ 

    Προς όσους προτίθενται να παρευρεθούν στην ημερίδα της παραστατικής αναλύσεως του 6^ου Μέρους του βιβλίου «Ζεν στην Τέχνη της Τοξοβολίας» του Eugen Herrigel, την Κυριακή 8^η Ιανουαρίου 2023, στην έδρα της Ομάδος στις 16.00 μ.μ.:

     Επειδή κατά την συγκεκριμένη ημερίδα ο χρόνος που θα είναι αφιερωμένος στο παραστατικό ασκησιολόγιο επί της Γραμμής Βολής θα είναι πολύ περιορισμένος ώστε να μην επιτρέπει και την, παράλληλη, προφορική εισήγηση, όπως συνηθίζουμε μέχρι τώρα, παραθέτουμε εδώ την εισαγωγικήν αναφορά στο περιεχόμενο της ημερίδος ώστε να το μελετήσετε κατ’ ιδίαν, πριν βρεθείτε στην Γραμμή Βολής.

Μ Ε Ρ Ο Σ  6^ο

Ο ΑΠΕΓΚΛΩΒΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΤΟ «ΕΓΩ»

Η ΑΝΑΠΝΟΗ ΩΣ ΚΛΕΙΔΙ ΑΠΕΓΚΛΩΒΙΣΜΟΥ

ΠΝΕΥΜΑ ΧΩΡΙΣ …ΣΚΕΨΗ, ΕΥΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΟ ΣΤΟ ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ ΣΑΝ ΤΟ ΝΕΡΟ ΟΠΟΥ ΧΥΘΕΙ

ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΗ ΕΞΑΣΚΗΣΗ ΟΙ ΦΑΣΕΙΣ ΤΟΥ KYUDO

Η ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΘΛΗΜΑ 

     Είναι δεδομένο ότι το «εγώ» δεν είναι παρά ένας κλωβός υποκειμενικών αντιλήψεων της αντικειμενικής πραγματικότητος την οποία ακυρώνει. Κι ο πολεμιστής είναι υποχρεωμένος να παραμένει διαρκώς συνδεδεμένος με την καθαρότερη, δυνατήν, «εικόνα» της πραγματικότητος της οποίας τα περιγράμματα θα πρέπει να γίνονται κατανοητά ώστε οι ενέργειές του να καταλήγουν στην επιδωκτέαν αποτελεσματικότητα! Βεβαίως, ο πολεμιστής δεν θα πρέπει να εκλαμβάνει την αποτυχία ως τον «επίλογο» ενός ατελέσφορου εγχειρήματος αλλ’ ως «πύλη εισόδου» στην τελικήν επιτυχία και σε κάθε περίπτωση η νίκη θα είναι το επιδιωκτέον αποτέλεσμα! Πάντως, αυτός ο δεσμευτικός κλωβός του «εγώ» θα πρέπει εγκαίρως να εκπορθείται από τον πολεμιστή ώστε να του επιτρέπεται το πλεονέκτημα της ρεαλιστικής αντιλήψεως του, όποιου, «πεδίου μάχης»! Και αυτό το «εγκαίρως» στην περίπτωσή μας, στην περίπτωση της ασκήσεως στην Τοξοβολία έχει χρονικό σημείο το οποίο ορίζεται πολύ πριν ο ασκούμενος φθάσει στη Γραμμή Βολής, από τον δρόμο.

     Πώς, όμως, θα επιτευχθεί αυτός ο απαραίτητος απεγκλωβισμός από το «εγώ»;

     Και πάλι, εν προκειμένω, το πνεύμα καλείται να στηρίξει την προσπάθεια! Το πνεύμα, το οποίο, οξυγονωμένο και απηλλαγμένο σκέψεως (-ων) επιτρέπει στον πολεμιστή να αυτοσυγκεντρωθεί στην επικείμενη τοξευτική διαδικασία πολύ πριν φτάσει στη Γραμμή Βολής, ήδη από τον δρόμο προς το Τοξευτήριο, προσπερνώντας και αφήνοντας πίσω του τα πάντα χωρίς καν να τα προσέχει. Κι αυτή η λέξη «κλειδί», η λέξη «οξυγονωμένο», ασφαλώς παραπέμπει στη «βακτηρία» της αναπνοής της οποίας την καθοριστική συμβολή θα εξασφαλίσει η επιμελής όσο και διαρκής εξάσκηση του πολεμιστή με σχολαστικήν ευσυνειδησία, γνωρίζοντας ότι στην αναπνοή βρίσκεται το «κλειδί» της διαμορφώσεως μιας, εν τέλει πνευματικής δυνάμεως η οποία θα ανακουφίσει την σωματική καταπόνηση στην έλξη της χορδής αλλά και στην ορθήν εκτίμηση των καθόλου παραμέτρων της μάχης. Και, για τον λόγον αυτόν, ο πολεμιστής θα πρέπει να ξεπερνά τις αρχικές δυσκολίες επικεντρώσεως στην ορθή αναπνοή, παραμερίζοντας ολοένα και περισσότερα εξωτερικά ερεθίσματα που αποδυναμώνουν την αυτοσυγκέντρωσή του στην εντέλεια της προσπαθείας του έτσι που σιγά-σιγά να παραμένει απαθής ακόμη και στους ισχυρότερους ερεθισμούς με το σώμα του χαλαρό, είτε είναι ορθό, είτε είναι καθιστό, είτε είναι ξαπλωτό.

     Ακριβώς αυτή η διαρκής χαλάρωση του σώματος είναι και το κατά προτεραιότητα «ζητούμενο» διότι η προέκτασή της είναι η ψυχοπνευματική χαλάρωση η οποία απελευθερώνει το πνεύμα προσδίδοντάς του μιαν αντιληπτικήν «ευκινησία» απαραίτητη για την σωστή τόξευση.

     Βαθμιαία η αναπνοή θα επιβραδύνεται συνεχώς, ώσπου θα καταλήξει φειδωλή σε σπατάλη αέρος, μηχανικώς μονότονη και αποτελεσματική ώστε να διατηρεί τον πολεμιστή σε μία κατάσταση πλήρους ηρεμίας. Προσοχή, όμως, αυτή η κατάσταση στην οποία δεν θα αναπτύσσονται σκέψεις επανεγκλωβισμού στο «εγώ», δεν θα πρέπει να οδηγήσει τον ασκούμενο σε ένα τέλμα απομονώσεως, σε μιαν οριστικήν ολίσθηση εκτός πραγματικότητος. Δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να αχθούμε σε μια λειτουργικήν απραγία όπως η αχλύς εκείνου που ετοιμάζεται να παραδοθεί στην ενύπνια «θωπεία» του Μορφέως διότι η επαφή με την πραγματικότητα είναι απαραίτητη στον πολεμιστή.  Κι εδώ θα απαιτηθεί ένα «άλμα συνειδήσεως» ώστε να εξασφαλισθεί το «αργοσάλεμα της ψυχής» που θα συνδράμει τον πολεμιστή να κρατήσει την επαφή του με τον κόσμο.

     Κατά την φάση αυτή, δεν θα «υπάρχουμε» σκεπτόμενοι, προγραμματίζοντας, προσμένοντας ή επιθυμώντας, αλλά θα ζούμε ενεργώς μεν, απαθώς δε, συνεχίζοντας τον πόλεμο χωρίς αυτός να μας …απασχολεί. 

     Τότε και μόνον ο νους μετατρέπεται σε νερό που υπάρχει διαχεόμενο προς όλη την έκταση του χώρου που του προσφέρεται, χωρίς να μπορεί να προσδιορισθεί ο εντοπισμός του αλλά και χωρίς να μπορεί να αμφισβητηθεί η διάχυτη παρουσία του, παντού! Κι αυτή είναι η πραγματικώς «πνευματική κατάσταση» όπως την θεωρεί ο Δάσκαλος αποδιδόμενη με το σχήμα του κενού κύκλου με το οποίο συμβολίζεται το «Ζεν».

     Προκειμένου, όμως, ο ασκούμενος να «αγγίξει» αυτό το σημείο θα πρέπει να έχει ήδη ξεκινήσει την εξάσκηση μιας τέχνης και, εν προκειμένω, την εξάσκηση της τέχνης της Τοξοβολίας ώστε, κατά την διάρκεια της εξασκήσεως να ανακαλεί ως αρωγό του, την συνδρομή του πνεύματος.

     Θα πρέπει να σημειωθεί ότι κατά την εξάσκηση του Kyudo η τελεία εκτέλεση των οκτώ διαδοχικών φάσεων της τοξεύσεως απαιτεί την παρουσία του πνεύματος το οποίο καθοδηγεί τις κινήσεις του Τοξότη. Και, με πρωταγωνιστή το πνεύμα κατά την τόξευση, η Τοξοβολία αναδεικνύεται σε τελετή μιας Μεγάλης Διδασκαλίας, ξεπερνώντας τα όρια ενός κοινού αθλήματος. Και, εν τοιαύτη περιπτώσει, το πνεύμα, απηλλαγμένο του έρματος των σκέψεων, συνεργεί στην υλοποίηση του τοξευτικού εξωτερικού «γίγνεσθαι», χωρίς καμιάν ανάγκη ελέγχου από πλευράς του Τοξότη ο οποίος, απλώς, «εισπράττει» την πολύτιμη «χορηγία» του.          

 

Ο ΣΟΦΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΗΣ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑΣ

 Ο ΣΟΦΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΗΣ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑΣ

     Βαρύτατο "φορτίο" το πεπερασμένο "εγώ", με την αναπόδραστη φθαρτότητά του και όσα επακόλουθα σέρνει πίσω του. Ένα "φορτίο" που λειτουργεί ως τυραννική οπισθέλκουσα στην πορεία της ανελίξεως του Ανθρώπου και μακάριοι όσοι καταφέρνουν να αποδεσμευτούν από αυτό το δυσβάσταχτο άχθος! Και, αν η Τοξοβολία συνιστά μέρος και δη σημαντικό, όπως εμείς το αντιλαμβανόμεθα, της ανελίξεως του ατόμου, τότε, σε αυτή την περίπτωση, το βαρύτατο "φορτίο" του "εγώ" είναι κατά προτεραιότητα απορριπτέο!

     Αυτό ακριβώς μας διδάσκει ο Δάσκαλος Kenzo Awa και αυτή την σοφή "αποστροφή"-παρακαταθήκη του θα συναντήσουμε στην παραστατική ανάλυση του βιβλίου του Eugen Herrigel "Ζεν στην Τέχνη της Τοξοβολίας" που θα παρακολουθήσουμε την μεταπροσεχή Κυριακή, 11η Δεκεμβρίου 2022, στις 16:00, στην Γραμμή Βολής της έδρας της Ομάδος των "Ελλήνων Κενταύρων". 

     "Η σωστή βολή γίνεται την κατάλληλη στιγμή μόνον όταν αποδεσμευτείτε από τον εαυτό σας."

     Εμβαθύνοντας σε τούτη την λακωνική φράση ερμηνεύουμε και όσες λαθεμένες συμπεριφορές (δικές μας και ξένες...) κατέληξαν στην αποτυχία της βιασύνης και της εγωιστικής "υπερτροφίας" με την συντριβή του οράματος και την μετατροπή του σε στάχτες παρελθόντος...

     Λέξεις ελάχιστες και σοφά επιλεγμένες για να ορίσουν τον χρόνο (κατάλληλη στιγμή) και τον τρόπο (αποδέσμευση), κανόνας ο οποίος ορίζεται από τις συντεταγμένες της  κ α ρ τ ε ρ ί α ς  που αναμένει τον φέροντα την κατάλληλη στιγμή  χ ρ ό ν ο  και του  τ ρ ό π ο υ, δηλαδή, την  α π ο δ έ σ μ ε υ σ η  από το "εγώ". Πρόκειται, όμως, πραγματικώς περί δύο διαφορετικών συντεταγμένων ή, μήπως και οι δύο ταυτίζονται σε μία και, δη, στην αποδέσμευση από το "εγώ"; Διότι, αυτή η στιγμή που προϋποθέτει το “άδειασμα του νου” και την ταύτισή μας με τον στόχο, όπως είδαμε προηγουμένως, εναποθέτει στο ένστικτο την τελεσφόρηση της τοξευτικής προσπαθείας, όχι στέλνοντας το βέλος προς τον στόχο, αλλά φέρνοντας τον στόχο στον Τοξότη.

     Όντως, η στιγμή της αποδεσμεύσεως από το "εγώ" ορίζει και τον κατάλληλο χρόνο για μια σωστή βολή διότι αυτό το χρονικό όριο σηματοδοτεί στον Τοξότη την απελευθέρωσή του από το υπαρξιακό "φορτίο" του και την δυνατότητά του να απελευθερώσει και την χορδή του χωρίς να εκλογικεύει χειρισμούς και τεχνικές, ελεύθερος άγχους για το όποιο αποτέλεσμα, με την σιγουριά ενός υπνοβάτη ο οποίος εναποθέτει στο ένστικτό του την υλοποίηση μιας ομαλούς κινήσεως, μιας σωστής τοξεύσεως πέραν από άγχος και εκτός συμπερασματικών λαβυρίνθων! Έτσι, όπως λειτουργεί ένα παιδί που δεν σκέφτεται πως θα κινήσει τα δάχτυλά του για να πιάσει ένα ζαχαρωτό ' απλώς το φέρνει στο στόμα του εξ ενός ενστίκτου που αλάνθαστα του υπαγορεύει ότι το ζητούμενο είναι η γεύση και όχι η ...προμελέτη της διαχειρίσεως δαχτύλων και χεριού!

     Και, αυτό ακριβώς, είναι Ζεν, αν, βεβαίως, νομιμοποιείται εκ των πραγμάτων μια τέτοια διατύπωση...

Η παραστατική ανάλυση επί της Γραμμής Βολής του βιβλίου του Eugen Herrigel της οποίας την 5η συνεδρία θα υλοποιήσουμε την μεταπροσεχή Κυριακή, επιχειρείται για πρώτη φορά σε διεθνές επίπεδο και ήδη, μέχρι στιγμής, έχει αποδειχθεί κορυφαίο μάθημα διδασκαλίας της Τοξοβολίας, μεταφέροντάς μας το πνεύμα του Ιάπωνος Δασκάλου Kenzo Awa δια της συγγραφικής "γραφίδος" του Γερμανού μαθητή του. Κατανοώντας αυτό το πνεύμα το οποίο ξαναζωντανεύουμε οι "Έλληνες Κένταυροι" στην έδρα της Ομάδος μας, διεισδύουμε ακόμη βαθύτερα και ουσιαστικότερα στον πυρήνα της ενστικτώδους Τοξοβολίας, λόγος για τον οποίο και προγραμματίσαμε αυτά τα ειδικά μαθήματα και προτρέπουμε να τα Μέλη της Ομάδος μας να τα παρακολουθήσουν.  Όσοι ενδιαφέρονται για το περιεχόμενο των προηγουμένων συνεδριών, μπορούν να ενημερωθούν ξεκινώντας από ΕΔΩ.

ΕΞ …ΑΝΤΙΦΑΣΕΩΣ ΤΑ ΚΡΕΙΤΤΩ ή ΠΕΡΙ ΑΠΕΓΚΛΩΒΙΣΜΟΥ ΕΚ ΤΟΥ «ΕΓΩ»

 

ΕΞ …ΑΝΤΙΦΑΣΕΩΣ ΤΑ ΚΡΕΙΤΤΩ

ή

ΠΕΡΙ ΑΠΕΓΚΛΩΒΙΣΜΟΥ ΕΚ ΤΟΥ «ΕΓΩ»

 

Ζώντας σε μιαν εποχή κατά την οποία ο άνθρωπος υποδουλώνεται με πάμπολλα μέσα ώστε να μετατρέπεται στον υπηρέτη των εξουσιαστών δουλεμπόρων του, είναι φυσικό να ευτελίζονται ακόμη και οι υψηλές τέχνες οι οποίες, βαθμιαίως χάνουν το νόημα και την Αξία τους! Και μαζύ με τις τέχνες, χάνουν την Αξία τους και οι άνθρωποι οι οποίοι, πλέον, διαχωρίζονται στην συντριπτικώς μεγάλη πλειονότητα εκείνων που θα χαθούν και στην απελπιστικώς σμικρότατη μειονότητα εκείνων που θα επιβιώσουν. Ειδοποιός διαφορά των δύο κατηγοριών η, αντιστρόφως ανάλογη, ένταση διανοητικής «εμβελείας» τους! Και είναι δικαίωμα ενός εκάστου η επιλογή του αφανισμού ή της επιβιώσεως, χωρίς κανείς να έχει απ΄ αυτού το δικαίωμα ή και την δυνατότητα παρεμβάσεως. Στην Ομάδα των «Ελλήνων Κενταύρων», η πλατωνική της φύση υπαγορεύει στα Μέλη της το καθήκον, όχι μόνον της επιβιώσεως, αλλά και της επικρατήσεως των Αξιών εις πείσμα των καιρών και τούτο σημαίνει την εντατικοποίηση των πνευματικών μας γυμνασμάτων τα οποία διανοίγουν «μονοπάτια» διεισδύσεώς μας στο κοσμικό γίγνεσθαι, διευρύνοντας «υπαρξιακούς ορίζοντες»! Ένα τέτοιο γύμνασμα είναι και το κείμενο που ακολουθεί, μια αφετηρία ιαματική προς απαλλαγή από την οπισθέλκουσα του «εγώ» ώστε να διατηρηθεί ανεμπόδιστη η προς τα πρόσω υπαρξιακή κίνησή μας.  

     O Daisetsu Teitaro Suzuki (鈴木 大拙 貞太郎), ο οποίος αυτοαποδόθηκε το 1894 ως "Daisetz" (1870-1966), υπήρξε ένας Ιάπωνας διανοητής του Βουδισμού Ζεν και συγγραφέας φιλοσοφικών έργων.

Daisetsu Teitaro Suzuki (鈴木 大拙 貞太郎 ,1870-1966 )

     Τον Μάιο του 1953, ο Daisetz T. Suzuki συνέγραψε έναν συγκλονιστικό πρόλογο στο εμβληματικό σύγγραμμα του Γερμανού Eugen Herrigel (Βungaku Hakushi) «Ζεν και η τέχνη της Τοξοβολίας» (1948) ξεκινώντας, ήδη, από την πρώτη παράγραφό του, με μιαν αβυσσαλέαν αντίφαση την οποία, οι επιπόλαιοι μελετητές είναι καταδικασμένοι να προσπεράσουν χωρίς να αντιληφθούν ενώ, οι υποψιασμένοι θα έχουν το προνόμιο να σταθούν επάνω σε αυτήν, αντλώντας το κορυφαίο δίδαγμά της. Ποια, όμως είναι αυτή η αντίφαση;

     Ο λαμπρός Ιάπωνας διανοητής, αναφερόμενος στις τέχνες και ειδικώς στην Τοξοβολία, σημειώνει: «…οι τέχνες αυτές δεν υπηρετούν κανέναν ωφελιμιστικό σκοπό ούτε γίνονται για καθαρά αισθητικήν απόλαυση, αλλά … αποβλέπουν στην απόκτηση της συνειδήσεως δια της επαφής με την ύστατην Αλήθεια.»

     Οποία αντίφαση να θεωρείται ως "μη ωφέλεια" και ως "μη αισθητική απόλαυση" αυτή καθαυτή η επαφή με την Αλήθεια και, μάλιστα, την “ύστατη”; Πώς διέφυγε του έρκους των οδόντων ενός φιλοσόφου κάτι τέτοιο;

     Εδώ ακριβώς εντοπίζεται η ειδοποιός διαφορά μεταξύ «δυτικής» και «ανατολικής» φιλοσοφίας η οποία, κατά την μεν πρώτη η «ωφέλεια» είναι απτή και εντοπίσιμη ενώ κατά την δεύτερη η «ωφέλεια» είναι άυλη και, απλώς, ένα ζενικό, μη αναλυτέο, «ούτω πως»!

     Και αυτή η, κατ΄ εμάς τους «δυτικούς», αντίφαση του  Daisetz T. Suzuki, μετατρέπεται σε έναν «βατήρα» δια του οποίου διερχόμεθα βαθμιαίως στην ουσία ενός απρόσμενου διδάγματος το οποίο αφορά σε όλες τις τέχνες, πολεμικές ή μη.

     Συνεχίζοντας ο Daisetz T. Suzuki, γράφει: «Έτσι, ο τοξότης δεν εξασκείται μόνο για να πλήξει τον στόχο, ο ξιφομάχος δεν χειρίζεται το ξίφος μόνο για να νικήσει τον αντίπαλό του, ο χορευτής δεν χορεύει απλώς και μόνο για να εκτελέσει με το σώμα του ρυθμικές κινήσεις. Αυτό που προέχει είναι να εναρμονιστεί το συνειδητό με το ασυνείδητο.»!

     Με μιαν αιφνιδιαστικήν επίταση επί της αντιφάσεως, ο Daisetz T. Suzuki υπερβαίνει τα όσα ήδη, διετύπωσε περί «μη» ωφελείας των τεχνών και δείχνει να επιπροσθέτει σε όλα τα προηγούμενα και την …εναρμόνιση του συνειδητού με τα ασυνείδητο! Και πόσο γοητευτικότατο παράδοξο η ζενική πρόσθεση που καταλήγει σε αφαίρεση ή και στο πλήρες κενό…για να προσδιορίσει το «εστί» πέραν του χρόνου…

     «Αν αληθινά θέλει κάποιος να γίνει ειδήμονας στην Τοξοβολία, οι τεχνικές γνώσεις δεν του αρκούν. Πρέπει να πάει πέρα από την τεχνική, ώστε η τέχνη αυτή να γίνει μία “τέχνη χωρίς τέχνη” που να έχει τις ρίζες της στο υποσυνείδητο.

     Στην περίπτωση της Τοξοβολίας τούτο σημαίνει ότι ο τοξότης και ο στόχος δεν είναι, πια, δύο αντιμέτωπα στοιχεία αλλά μια αδιαίρετη πραγματικότητα. Ο τοξότης δεν συνειδητοποιεί τον εαυτό του σαν κάποιο που έχει σκοπό να πλήξει τον στόχο. Αυτή η κατάσταση της μη συνειδήσεως δεν επιτυγχάνεται, όμως, παρά μόνον όταν ο τοξότης έχει εντελώς απελευθερωθεί και απαλλαγεί από το  “ε γ ώ” του». 

     Εν συμπεράσματι, η απαλλαγή από το βασανιστικό "εγώ" έχει την έννοια της λυτρώσεως του σοφού όφεως από το εγκλωβιστικό, νεκρό,  δέρμα του την οποία ο ίδιος επιδιώκει και επιτυγχάνει! Και ο όφις αναγνωρίζει την αναγκαιότητα, αλλά αντλεί και την δύναμη να το επιτύχει,,, Ο άνθρωπος, όμως...;